Χειρουργικές επεμβάσεις και τσαρλατάνοι

Η επιστήμη σήμερα έχει προοδεύσει πολύ. Ποιος δεν το ξέρει;

Ανάμεσα στα επιτεύγματα είναι και οι αρθροπλαστικές.

Παλιότερα οι άνθρωποι που είχαν τραυματισμένη ή κατεστραμμένη άρθρωση, ήταν καταδικασμένοι. Το πολύ πολύ καμιά φυσιοθεραπεία, θαλάσσια ή ιαματικά λουτρά και μπόλικα παυσίπονα για ελάχιστη βελτίωση της κατάστασης και βοήθεια στον ασθενή να αντέξει τους ισχυρούς πόνους.

Σήμερα όμως οι χειρούργοι πιάνουν πριόνια και άλλα παρόμοια εργαλεία, κόβουν τα κατεστραμμένα μέρη της άρθρωσης και σου φτιάχνουν με τεχνητά υλικά μια νέα άρθρωση.

Πασίγνωση και συνηθισμένη επέμβαση τέτοιου τύπου είναι στο ισχίο. Ανάμεσα στη λεκάνη και στο μοιριαίο. Κόβει εκεί ο γιατρός το χαλασμένο οστούν και βάζει μέταλλο! πχ τιτάνιο...

Φαντάσου μια ολόκληρη ράβδο τιτανίου που στη φυτεύει μέσα στο κανονικό οστούν. Έχει λέει και τρυπίτσες στην επιφάνεια... ειδικές για να δέσει εκεί το οστούν με το ξένο σώμα. Φυσικά μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα. Το οστούν φτιάχνει οστεοφύσεις που μπαίνουν μέσα στις τρυπούλες και έτσι το μέταλλο γίνεται ένα με το οστούν.

Μια τέτοια επέμβαση δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Και δύσκολη είναι για τους γιατρούς αλλά και για τον άρρωστο. Πρώτα πρώτα υπάρχει πόνος τις πρώτες μέρες ανυπόφορος. Ακόμη και για εκείνους που αντέχουν στον πόνο.

Μα για κάτσε και σκέψου. Δόντι να βγάλεις και πονάς μέρες. Όχι να σου κόψουν οστό.

Από κει και πέρα υπάρχει και τεράστια ψυχική ταλαιπωρία. Ξεκινά από την ίδια την επέμβαση και επεκτείνεται στην πολύμηνη αποθεραπεία.

Μήνες που πολλές φορές φαίνονται αβάσταχτοι καθώς ο άρρωστος παρά τα όσα έχει περάσει δε βλέπει την πολυπόθητη αλλαγή, την κανονική δηλαδή πλέον λειτουργία της εγχειρισμένης άρθρωσης.

Λογικό είναι την περίοδο αυτή ο ασθενής να κατατρύχεται από διάφορες ιδέες... και να αναρωτιέται ακόμη αν έκανε καλά που προχώρησε σε χειρουργείο. Κι ακόμη βασανίζεται μήπως αντί για καλό έκανε τελικά κακό στην υγεία του.

Πάει λοιπόν ξανά στο γιατρό του. Και ρωτάει να μάθει. Κι έπειτα η αγωνία μπορεί να τον οδηγήσει και σε άλλο γιατρό...

Εγώ θέλω ακριβώς γι' αυτό να σας μιλήσω. Τον άλλο γιατρό.

Σαφώς και ο θεράπων ιατρός έχει λόγους να παρουσιάζει την κατάσταση ρόδινη. Αλλά και ο άλλος γιατρός μπορεί επίσης να έχει λόγους να κρύψει την αλήθεια. Και να εκμεταλλευτεί την αγωνία του ασθενή.

Πήγα λοιπόν κι εγώ μαζί. Πρώτα στο θεράποντα.

Πρώτη ερώτηση που είχε σημειώσει για το γιατρό της ήταν:

"Θα ξαναπερπατήσω, γιατρέ;"

Φαντάσου δηλαδή... Και βάλε στα υπόψην πως είχαν περάσει δυο μήνες από το χειρουργείο. Κι επίσης υπολόγισε τις χιλιάδες ευρώ που κοστίζουν τέτοιες επεμβάσεις. Για να καταλήξεις πού; Να ρωτάς με αγωνία αν θα ξαναπερπατήσεις.

Ο θεράπων τι θα έλεγε; Όλα καλά καμωμένα και όλα τέλεια! Και χαρακτηριστικά πρόσθεσε πως από τα 500 χειρουργεία που κάνει το χρόνο το συγκεκριμένο ήταν το πιο πετυχημένο.

Εμείς όμως τη βλέπαμε να πονά και να κουτσαίνει. Κι έτσι την κουβέντα του γιατρού την κάναμε οικογενειακό μας ανέκδοτο για να ξεγελάμε την τεράστια στενοχώρια μας.

Πάνω εκεί μας κατέβηκε η ιδέα να πάει και σε άλλο γιατρό. Και μάλιστα σε εκείνον που την κούραρε για χρόνια και που τελικά δεν τον εμπιστεύτηκε για το χειρουργείο επειδή δεν ήταν καθηγητής.

Εδώ να σημειώσω ότι η περίπτωσή της ήταν πράγματι πολύ βαριά. Και είχε γυρίσει τους καλύτερους και πιο ονομαστούς γιατρούς μέχρι να επιλέξει εκείνον που τη χειρούργησε. Μάλιστα ένας, κορυφαίος χειρούργος στο ΚΑΤ, δε δίστασε να της πει αν ξέρει το Πάτερ ημών...

43 και μισό (το μισό το τονίζει η ίδια γι' αυτό το αναφέρω κι εγώ) νηπιαγωγός. Να μην ξέρει το Πάτερ ημών;

Επίμονος όμως ο γιατρός και ακάθεκτος της τόνισε πως μερικοί το λένε μισό και ξεχνάνε το εν τοις ουρανοίς. Στη δική σας περίπτωση, συμπλήρωσε, δεν μπορούμε να το παραλείψουμε ούτε αυτό.

Μπορείς λοιπόν να φανταστείς τι κατάσταση ζήσαμε την περασμένη άνοιξη. Και με τι ψυχολογία πήγε και η ίδια και εμείς στην πόρτα του χειρουργείου. Παιζόταν όχι μόνο η επιτυχία αλλά και η ίδια της η ζωή.

Κι έπειτα έγινε το χειρουργείο. Και μέσα στις πρώτες μέρες κοντέψαμε να τη χάσουμε δυο φορές από αλλεργικό σοκ. Άσε που κόντεψε να μας μείνει και αμέσως μετά το χειρουργείο από το πολύ αίμα που είχε χάσει. Τελικά η ζωή της γλίτωσε και έχασε μόνο την όραση σε μεγάλο βαθμό από το ένα μάτι... Ναι, πήγε να φτιάξει το πόδι και χάλασε το μάτι της. Συμβαίνουν αυτά...

Εντάξει, γνωρίζω και αναγνωρίζω πως και άλλοι συνάνθρωποι έχουν περάσει πολλά. Εμείς είχαμε την ολική αρθροπλαστική ισχίου. Άλλοι την ίδιο ώρα πάλευαν καρκίνους. Και άλλοι άλλα.

Πάντως όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε τέτοια ζόρια, και μην κοιτάς την υπογραφή μου, τουλάχιστον μη στέκεσαι σαν αφρόψαρο διαβάζοντάς την, η υπομονή σου εξαντλείται. Και φτάνεις σε μια κατάσταση που είμαι και δασκάλα και δεν κάνει να την πω ακριβώς όπως πρέπει. Ευγενικά θα την αναφέρω ως μαμάς και δέρνεις και γενικά δε σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου.

Ναι, σου λέω. Ξέρω πως οι άλλοι δε μου χρωστάγανε ούτε κατανόηση ούτε συμπαράσταση ούτε τίποτε άλλο. Έχει τα δικά του ο καθένας να παλέψει. Αλλά κι εγώ δε χρώσταγα τίποτε σε κανέναν. Και φαντάζομαι πως έχετε διαβάσει την ιστορία της λεύκας...

Αν όχι, κάντε κλικ εδώ:

https://educandus.forumgreek.com/forum-f48/topic-t1353.htm#8115

Σα βλέπεις λοιπόν ολάκερο το δέντρο να ξεραίνεται, αρπάζεις το κλαδευτήρι. Και βουρ...

Πήγε που λέτε στον άλλο γιατρό δυο μήνες μετά το χειρουργείο. Κι εκεί έσκασε η μεγάλη κεραμίδα. Πετυχημένη η επέμβαση αλλά το ένα πόδι πιο κοντό από το άλλο... Που σημαίνει να κουτσαίνει δια βίου. Τόσο καλά!!!

Προσπαθούσα να την ξεγελάσω με διάφορα χαζά. Του στιλ πως τουλάχιστον γλίτωσες τους ισχυρούς πόνους. Και με αποστόμωνε λέγοντας πως και τώρα πονάει... Κι επιπλέον έχει χάσει και την όραση από το ένα μάτι. Τι να της πεις εκεί; Υπάρχει απάντηση;

Μόνο όποιος έχει ζήσει ανάλογη κατάσταση σε αγαπημένα πρόσωπα, μπορεί να καταλάβει τι περάσαμε όλο αυτό το διάστημα. Και τι νεύρα και ένταση και στενοχώρια υπήρχε.

Κι έπειτα (ευτυχώς) σκεφτήκαμε να πάρουμε μια τρίτη ανεξάρτητη ιατρική γνώμη. Με αρκετή δυσκολία κλείσαμε το νέο ραντεβού με έναν ονομαστό γιατρό των Ιωαννίνων. Γιατρό που εγχείρισε πρόσφατα ένα γνωστό μας και έξω από τα κυκλώματα της Αθήνας.

Εκεί ήμασταν σήμερα. Στο ιατρείο του. Και μάθαμε επιτέλους τι συμβαίνει. Την καθαρή αλήθεια. Έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.

Η λεκάνη της είχε μεγάλη ζημιά. Έτσι η τεχνητή κοτύλη τοποθετήθηκε αρκετά ψηλά ώστε να δέσει σωστά με τη ράβδο τιτανίου που μπήκε στο μηριαίο. Και για να δέσει το ένα υλικό με το άλλο μπήκε κάποια βίδα... Ώσπου λοιπόν να βρει ο οργανισμός την ισορροπία του, και να ενσωματωθούν τα τεχνητά υλικά με τα άλλα, τα εκ φύσεως, θα υπάρχει και πόνος και πρόβλημα στην άρθρωση. Χρειάζεται χρόνος. Μήνες.

Τα πόδια της πάντως είναι ολόισια... και όταν αποθεραπευτεί, θα περπατάει σαν περδίκι.

Έπρεπε να δεις το πρόσωπό της όταν βγήκε από το ιατρείο. Άστραφτε.

Τι να πεις τώρα και τι να κάνεις με εκείνον τον άλλο; Που ποιος ξέρει για ποιους λόγους της πέταξε την κεραμίδα πως τα πόδια της έχουν διαφορετικό μήκος; Να πας και να τον βρίσεις;

Έτσι κι αλλιώς καλύπτεται από την ιδιαιτερότητα της λεκάνης. Θα σου πει "γελάστηκα"!!!

Η ουσία είναι πως πέρασε το μαύρο σύννεφο και γέλασε πάλι το χειλάκι μας. Τέλος καλό που λένε...

Κι ακόμη το ηθικό δίδαγμα είναι να μη μένουμε ποτέ στη γνώμη ενός ή και δύο ειδικών. Να το ψάχνουμε και να το πολεμάμε.

Η επιστήμη έχει πράγματι προοδεύσει πολύ σήμερα. Υπομονή και χρήμα να έχεις. Δυστυχώς και χρήμα. Και άνευ αυτού...

Το ίδιο χρήμα που δεν εισέπραξε ο γιατρός που την κούραρε τόσα χρόνια. Που είδε να του παίρνουν την μπουκιά από το στόμα και τη δική του ασθενή να τη χειρουργεί ένας άλλος. Να ήταν αυτός ο λόγος που φέρθηκε έτσι; Ή απλώς δεν ήξερε τι του γίνεται;

Όπως και να έχει, στα δικά μας κατάστιχα καταγράφτηκε ως τσαρλατάνος. Αλίμονο σε όσους συνεχίζουν να πηγαίνουν στο ιατρείο του...

Νηρέα, τελικά είχες δίκιο. Βαρύ χειρουργείο; Μόνο καθηγητής. Ποτέ σε γιατρουδάκια...