Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007
Θέμα: ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣΗ Παρ Μαρ 12, 2010 12:09 am
ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣΗ
Είκοσι τρεις λέξεις απόμειναν από τα γραπτά του Αναξίμανδρου. Λιγότερες από τις ώρες της μέρας. Δεν ξέρουμε αν ο χρόνος στάθηκε με δικαιοσύνη πάνω από το έργο αυτού του εξαιρετικού ανθρώπου. Εάν θα ‘πρεπε ή όχι περισσότερα λόγια του να περάσουν τον ποταμό της λήθης και να σωθούν.
Εκείνο που ξέρουμε είναι πως ο Αναξίμανδρος μίλησε για τη δικαιοσύνη του χρόνου μ’ ένα τρόπο που κανείς πριν απ’ αυτόν δεν υποψιάστηκε, και κανείς ύστερα από κείνον δεν μπόρεσε να ξεπεράσει. Είναι κατά τούτο ο πρώτος νομοθέτης όχι μόνο σε πανανθρώπινη, αλλά σε παγκόσμια βάση.
Η ιδέα του για τη δικαιοσύνη και την αδικία, πέρα από τα στενά όρια του ανθρώπου, περιχωρεί και τα απεριόριστα πεδία των πραγμάτων και των δράσεων. Και το εύρος της δικής μας ερμηνείας δεν πρόκειται να συμπέσει με το εύρος της δικής του σύλληψης, εάν, υπερβαίνοντας την κοσμική, δεν καλύψει και την οντική περιοχή. Ο Αναξίμανδρος ατένισε την ιδέα της δικαιοσύνης του σύμπαντος.
Μέσα από τις ελάχιστες λέξεις των πέντε αποσπασμάτων του μπορούμε να αναστυλώσουμε την εικόνα μιας αποίητης και απαραποίητης Θέμιδας, που πληρώνει το χώρο και αποληθαργεί το χρόνο.
Για να κατανοήσουμε σωστά τη διδασκαλία του για την αδικία και την πληρωμή, και να μπορέσουμε ακολούθως να εκτιμήσουμε από την άποψη της αγωγής την απόσταση ανάμεσα στον ανθρωπολογικό τύπο που υποδεικνύει η θεωρία αυτή και στον τύπο που απεργάζεται η σύγχρονη αγωγή, πρέπει να εντάξουμε το όλο σύστημα της στοχαστικής του διόδευσης μέσα στο γενικό πλαίσιο του πνεύματος των Προσωκρατικών.
Το κοίτασμα δηλαδή της αφορμητικής στιγμής του εντοπίζεται στην ιδέατου μηδενός και του είναι, όπως την συνέλαβε ο Παρμενίδης.
Είδαμε πώς ο Ηράκλειτος, κάνοντας το πρώτο άλμα, προώθησε τη σύλληψη αυτή στην ιδέα της σταθερότητας και της μεταβολής, και πώς ο Εμπεδοκλής, κάνοντας το δεύτερο άλμα, έφτασε στην ιδέα της φιλίας και της στάσης.
Ο Αναξίμανδρος μ’ ένα τρίτο άλμα ολοκληρώνει τον κύκλο δένοντας τον κρίκο του τέλους με τον κρίκο της αρχής. Η τροχιά της κίνησης που άρχισε από το ακρότατο σημείο του όντος και, διατρέχοντας την κοσμολογική και τη φυσική περιοχή, κατάληξε στην πρόδηλη μερικότητα του ανθρώπου, με το γιγάντιο τάνυσμα του Αναξίμανδρου υψώθηκε πάλι στο ον.
Το καινούριο στοιχείο που αφήνει ο Αναξίμανδρος να ανιχνευθεί στο ρεύμα του παγκόσμιου κύκλου είναι η έννοια της δικαιοσύνης μ’ έναν τρόπο ανθρώπινα κατανοήσιμο.
Το κοσμικό γεγονός και το κοσμικό δράμα, μας λέει, είναι το πλουμιστό υφάδι του σύμπαντος που υφαίνεται στον αργαλειό της αδικίας και ξυφαίνεται αδιάκοπα από τον αργαλειό της ανταπόδοσης.
Οι νόμοι της φύσης και η λειτουργική των φαινομένων είναι τα ακατασκεύαστα ρείθρα που συγκρατούν και προπέμπουν το αφρισμένο αλαλητό των όντων, καθώς ο λόγος του σφρίγους και της ευδοκίας τους τα προάγει σ’ ένα τέλος αυθαιρεσίας και μέθης.
Η ποικιλία των πραγμάτων με όλο το καταπληκτικό πλέγμα της ζωντανής αλληλουχίας τους είναι οι ορδές των κληρωτών και των επιταγμένων που στρατολογήθηκαν για μια παγκόσμια εκστρατεία θριάμβου προορισμένη, μετά την τροπαιοφόρα καμπή της, να υποτάσσεται στη δικαιοσύνη της ήττας της.
Για να προσεγγίσουμε την έννοια αυτής της ευνομίας πρέπει να θεωρήσουμε τα πράγματα με αναστραμμένη την προοπτική της ηθικής συνήθειας.
Τη δικαιοσύνη, δηλαδή, πρέπει να την αντικρύσουμε σαν εγκόσμια τάξη, και να την αναζητήσουμε στα μέρη που ξεσυνηθίσαμε να φανταζόμαστε πως υπάρχει.
Θα δεχτούμε τότε ότι αδικεί ο χειμώνας όταν μαργώνει τα δέντρα, ξεκάνει τα ζωύφια, απωθεί τα αγρίμια στις κώχες και ετοιμάζει στους σπόρους τον ενταφιασμό και τη σήψη.
Ότι, από την άλλη μεριά, αδικεί το θέρος, όταν παραδίνει τις πέτρες στον πυρετό, σωρεύει πατωσιές τον κουρνιαχτό, στερεύει τα ρέμματα, μάχεται τα σύννεφα, σπέρνει στον αέρα το πνίγος, και αναγκάζει το μεστωμένο σώμα της νύχτας να αποσαρκώνεται και να λιγνεύει.
Με παρόμοιο τρόπο η στιγμή της ακμής του λουλουδιού συνιστά μια πράξη ύβρης, ότι το μήλο που κοκκινίζει στην άκρη του κλώνου έχει εισέλθει στο στάδιο μιας κολάσιμης υπερβολής, ότι το περιβόλι που πρασινίζει αδικεί την ξερολιθιά. Και ακόμη ότι η στέγνια και η γύμνια της Σαχάρας είναι έγκριτη, μόνο επειδή υπάρχουν οι απέραντες πεδιάδες της Κρακοβίας.
Συνοψίζοντας σε μια τέτοια γραμμή το νόημα των παρατηρήσεων που μπορεί να γίνουν με βάση το σχέδιο της φύσης και την οικονομία της ζωής καταλήγουμε στο πνεύμα ενός αξιώματος, σύμφωνα με το οποίο τα πράγματα συμμορφώνουν το δραστικό τους λόγο στην πειθώ μιας ενιαίας πορείας με αντίδρομη φορά.
Ο ένας δρόμος συμπροπέμπει τα όντα στην ορμή της πλήρωσης και της ανόδου. Πλειοδοτεί την κατάφαση, ενθαρρύνει τον πλούτο, ευνοεί τη γονιμάδα, κατανεύει σταθερά το ναι και το αμήν.
Είναι ο δρόμος της γέννησης, της ακμής, του θάλους, του πόρου, της κυριαρχίας, της χαράς, της διάχυτης υπεροχής.
Στην πορεία αυτή υπάρχει ένα ακρότατο σημείο, που η ορμή των όντων θα το υπερβεί φυσιολογικά και αβίαστα. Χωρίς δηλαδή υστεροβουλία και πρόθεση, χωρίς κακότητα περιφρονημό και θράσος. Επειδή η στιγμή αυτή της έξαρσης, της αναπότρεπτης υπερβολής και της φυσικής τελείωσης είναι νόμιμη και κοσμικά διατεταγμένη.
Αλλά τη στιγμή αυτή – κι εδώ βρίσκεται το παράξενο του κόσμου – που η φορά του ρυθμού τους ανεβάζει τα όντα στην ακμή, τη στιγμή της άκρας επίτασης που τα ίδια τα όντα θα θέλανε να της φωνάξουν εκείνο το
Σταμάτα λοιπόν! είσαι τόσο ωραία,
του ανικητονικημένου Φάουστ, έχει κιόλας σημάνει η επίσημη είσοδος στη γη της αδικίας. Η ζαριά της ανταπόδοσης έχει ριχτεί, η απόφαση της τιμωρίας είναι πια υπογραμμένη.
Δεν είναι ανεξήγητο, νομίζω, γιατί αυτή τη στιγμή του ανθρώπου οι έλληνες πίστευαν ότι υπάρχει κίνδυνος να την φθονήσουν οι θεοί:
Εμοί δε αι σαι μεγάλαι ευτυχίαι ουκ αρέσκουσι, επισταμένω το θείον ως έστι φθονερόν.
Έτσι τα όντα εισέρχονται στον άλλο δρόμο του Αναξίμανδρου, όπου το γενικό πρόσταγμα ανατίθεται στις δυνάμεις της άρνησης.
Η φθορά και η πτώση, ο μαρασμός και η συρρίκνωση, η καταφορά, η ατονία η φυγή και η κατάλυση, η ελάττωση και ο σωριασμός, η παρέλευση, η εγκατάλειψη και η τύψη, ο αφανισμός και η μεγάλη Λήθη ανεβαίνουν σταθερά στο φως, αναλαβαίνουν εορταστικά την αρχή, και υπηρετούν με πίστη τη θητεία τους.
Τότε σβήνεται η πυρκαγιά της ύβρης, πληρώνεται το χρέος στο μηδέν, κορέννυται το μένος της ανταπόδοσης, και ισοζυγιασμένοι οι βραχίονες της ισορροπίας δείχνουν πάλι τις ανεκτές τιμές της κοσμικής αποκατάστασης.
Οπότε αρχίζει εκ νέου η δρομολόγηση των όντων, του καθενός ξεχωριστά, των ζευγών των ομάδων και των συστημάτων ευρύτερα, και όλων μαζί, στο δρόμο της ανόδου.
Ολόκληρη αυτή η διαλεκτική της αδικίας και της τίσης σημαίνει απλά:
Θα φυλλομαδήσουν τα μπουμπούκια που άνοιξαν. Θα σαπίσει ο καρπός που ευώδιασε. Θα βουλιάξει στις ροές της νύχτας ο ήλιος του μεσημεριού. Ο ωραίος Αγχίσης που άναψε τον πόθο στη θεά θα γεράσει και θα ρημαχτεί. Θα μαχαιρωθεί στο Καπιτώλιο ο Καίσαρ. Οι βοριάδες θα πληρώσουν στη νηνεμία. Το Αούστερλιτς θα γεννήσει την Αγία Ελένη του Ατλαντικού. Οι πόλεμοι του Οκταβιανού θα κλείσουν την πύλη του ναού του πολέμου. Ο μουζίκος θα κοιμηθεί στον κοιτώνα του τσάρου. Εκείνος που τον τραγούδησαν δεν αμφιβάλλει πως θα τον κλάψουν. Και δεν θα πεθάνει, μόνον όποιος δεν εγεννήθηκε.
Βέβαια δεν πρέπει να παραβλέψει κανείς ότι η σύλληψη του Αναξίμανδρου για την αδικία και την πληρωμή, με τον τρόπο που εκτίθεται από τον ίδιο, έχει κοσμικό κυρίως και λιγότερο ηθικό νόημα.
Κατά τούτο μοιάζει περισσότερο με τις ανάλογες οράσεις των άλλων Προσωκρατικών, όπως είναι η άνω και η κάτω οδός του Ηράκλειτου, η φιλία και το νείκος του Εμπεδοκλή ή, εάν αποβλέψουμε στο ευρύτατο πλάτος της έννοιας, το μηδέν και το είναι του Παρμενίδη.
Και μοιάζει ακόμη περισσότερο, όταν αναλογιστούμε ότι ο δικαστής που προεδρεύει σε μια τέτοια Δίκη – σ’ ένα(ν) τέτοιο Prozess θα λέγαμε στη γλώσσα του Κάφκα – είναι ο χρόνος.
Ένα στοιχείο, δηλαδή, που στέκεται πολύ πιο μακρυά από την ανθρώπινη συλλογιστική και την ανθρώπινη κρίση, όπως αυτή παρουσιάζεται στο δικαστήριο της Ιστορίας, είτε σαν η σοφία του Σολομώντα, είτε σαν η Ηλιαία του 399 π.Χ., είτε σαν το Συνέδριο του Καϊάφα, είτε σαν ο Magnus Inquisitor της μαύρης Ισπανίας.
Και η νομοθεσία σύμφωνα με την οποία δικάζει ο χρόνος είναι η τάξη των πραγμάτων. Ένα βιβλίο, δηλαδή, που στέκεται επίσης πολύ πιο μακρυά από τις πλάκες του Μωυσή, τις κύρβεις του Σόλωνα, ή τη ρωμαϊκή Δωδεκάδελτο.
Ο χώρος του δικαστηρίου είναι το άπειρο. Μια έννοια με την οποία ο Αναξίμανδρος απασχολεί τη σύγχρονη μακροφυσική όχι λιγότερο απ’ όσο απασχολεί τη σύγχρονη μικροφυσική ο Δημόκριτος με την έννοια του ατόμου. Ολόκληρο το απόσπασμα είναι το ακόλουθο:
Α ... αρχήν ... είρηκε των όντων το άπειρον... εξ ων δε η γένεσίς εστι τοις ούσι, και την φθοράν εις ταύτα γίνεσθαι κατά το χρεών. Διδόναι γαρ αυτά δίκην και τίσιν αλλήλοις της αδικίας κατά την του χρόνου τάξιν.
Είναι φανερό ότι η παράσταση της δικαιοσύνης του Αναξίμανδρου μπορεί να εφαρμοστεί στην περιοχή της ανθρώπινης πράξης, όταν ο άνθρωπος κατανοήσει ότι αποτελεί μικρογραφία του σύμπαντος.
Όσο περισσότερο μπορούμε να υπερβαίνουμε το περίγραμμα της ατομικής μας κατασκευής και να απλώνουμε την προσωπική μας ύπαρξη στην έκταση του κόσμου, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε το λόγο της αναξιμάνδρειας δικαιοσύνης.
Τόσο, που τέρμα αυτής της ροπής θα βρίσκαμε την ταύτιση του ενός υποκειμένου με τα πολλά αντικείμενα. Αδειάζοντας η ατομική μας λήθη, θα μας γέμιζε η φυσική αλήθεια. Ο άνθρωπος θα γινόταν ένα με τα δέντρα, με τα φύκια, και με τα χρώματα. Στο στίχο
Λέω: να γίνει αληθινή σα δέντρο η ωραία Μυρτώ,
η λέξη «αληθινή» είναι ό,τι για τα ζωντανά το μυστικό σημείο που τα κάνει ζωντανά.
Το δεύτερο στοιχείο που οικοδομεί τη δυσκολία, προκειμένου να εφαρμοστεί στα ανθρώπινα η δικαιοσύνη του Αναξίμανδρου είναι η σφοδρή αντιδικία ανάμεσα στους δύο αυτουργούς του ανθρώπινου και του φυσικού δράματος. Ο ύπατος στην ανθρώπινη πράξη είναι η ελευθερία. Ο ύπατος στη φυσική τάξη είναι η ανάγκη.
______________________________
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ: HOMO EDUCANDUS
ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007
Θέμα: Απ: ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣΗ Παρ Μαρ 12, 2010 2:10 am
Κρατώ από τον Αναξίμανδρο του Homo Educandus:
Παράθεση :
Το Αούστερλιτς θα γεννήσει την Αγία Ελένη του Ατλαντικού.
Παράθεση :
η λέξη «αληθινή» είναι ό,τι για τα ζωντανά το μυστικό σημείο που τα κάνει ζωντανά.
Και από τη Γκέμμα του Δημήτρη Λιαντίνη, το κύκνειο άσμα του, ολόκληρο το κεφάλαιο π (το τελευταίο) και με τίτλο:
"SONNE UBER AUSTERLITZ
Από τους στρατιωτικούς κώδικες των Λακεδαιμονίων
Μάρκες
Ταΰγετον εραννόν εκλιπώα. (1)
Αριστοφάνης
Γιατί η διαφορά η τρομερή εστάθηκε ότι οι ποιητές, που μοιάζαν την αλήθεια, είπανε ψέματα.
Εγώ όμως, που μοιάζει με τα ψέματα, έζησα την αλήθεια. (2)
____________________________
1. Παίρνω το στίχο του Μάρκες από τα Εκατό χρόνια μοναξιά με το ίδιο νόημα, στο δικό του επίπεδο, που ο Πλούταρχος έγραψε το Αποφθέγματα και Instituta λακωνικά. Και τον Αριστοφάνη στην ετυμολογική προοπτική της λέξης Λυσιστράτη. (= Διαλύστε τους στρατούς).
2. Η τελευταία λέξη."
_____________________________
Και από το ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ, σελ. 159 της Γκέμμας:
"Ω εκείνος ο ήλιος του Αούστερλιτς στις 2 Δεκεμβρίου. Η γνώση πως η τάξη ορίζει οι σπουργίτες να χτυπούν τελικά τον αετό, ήρθε πολύ αργά. Και παρότι στην ώρα της, ήταν το πιο πικρό αλλίμονο. Ο Εμπεδοκλής εκάθισε στην πέτρα, έγειρε στην αγκαλιά της αλισφακιάς και της ρίγανης, και ετραγούδησε το αρχαίο τραγούδι:
Μια φορά είν' η λεβεντιά, και δυο και τρεις τα νιάτα. Μια φορά περπάτησα και 'γώ με δυο κορίτσια. Κι ήταν αγγελικός μπαξές κι ολάσπρο περιβόλι.
Και τότες εδάκρυσε για ώρα πολλή."
Τον Αναξίμανδρο ο Λιαντίνης θα τον θυμηθεί και στα Ελληνικά, λίγο πριν μιλήσει για το ναρκισσιλίκι του διανοούμενου (σελ. 78 )
"Υπάρχουν ποιητές που γίνουνται αμέσως γνωστοί. Ο κόσμος τους μαθαίνουν, τους γνωρίζουν, τους αγαπούν. Καμιά φορά τους κάνουν και είδωλα.
Ανάμεσα σ' αυτούς οι λίγοι θα δικαιώσουν τη φήμη τους. Οι πολλοί ωσάν περνούνε στο δρόμο, ή εμφανίζουνται στα σαλόνια των φιλολογουσών κυριών, τους κοιτάνε και λένε: αυτός είν' εκείνος. [...]
Οι περισσότεροι από τους ποιητές αυτούς, όταν πάψουν να ζουν, παύει να ζει και η φήμη τους. Ωσάν η δόξα του ζωντανού να 'τανε το σάβανο του νεκρού. Πεθαίνοντας την παίρνει μαζί του στον ανήλιαγο τάφο.
Τους ποιητές αυτούς μετά το χώμα θα τους σκεπάσει κι ο χρόνος. Τώρα πληρώνετε δίκαια, θα τους έλεγε ο αρχαίος Αναξίμανδρος, τη δόξα που κερδίσατε άδικα όσο ζούσατε. Κανείς δε σας θυμάται. Δικαιοσύνη. Ισορροπία, δηλαδή, της αδικίας και της πληρωμής σύμφωνα με το νόμο των όντων και την τάξη του χρόνου. (1 )"
Πίσω, στα σχόλια του βιβλίου του ο Λιαντίνης θα εξηγήσει για τον Αναξίμανδρο και για όσους δεν έχουν διαβάσει το Homo Educandus πως αυτά που άφησε στους ανθρώπους, οι 23 λέξεις όλο και όλο, περιγράφουν μία από τις πέντε δέκα σοφότερες συλλήψεις του ανθρώπου. Εκεί και ερμηνεύει στη νεοελληνική τις 23 λέξεις του Αναξίμανδρου. Που το νόημά τους, σημειώνει, δε θέλουμε να το κατανοήσουμε γιατί μας πέφτει βαρύ. Και συμπληρώνει:
Όμοια όπως δε θέλουμε να μιλάμε για το θάνατο, γιατί τον φοβόμαστε.
Σκέφτομαι πόσο δίκιο είχε ο Λιαντίνης, πόσο σοφός υπήρξε... βλέποντας και σήμερα τους ανθρώπους να στέκονται με την ίδια στάση, με τις παρωπίδες κατεβασμένες, μπρος στις λίγες και κρυστάλλινες λέξεις που άφησε εκείνος.
Τις γυρίζουν από δω, τις κοιτάνε από κει, και αντί να προσέξουν τι λέει ο Λιαντίνης αναζητούν τα δαχτυλικά αποτυπώματα...
Ποιος ξέρει; Μπορεί στη συνέχεια να ζητήσουν και dna του χειρογράφου!
Σας λέω, όλα τούτα συμβαίνουν γιατί ποτέ δεν κάθισαν να διαβάσουν το κεφάλαιο για τον Αναξίμανδρο. Και αν το διάβασαν, δεν κατάλαβαν γρυ... Έτσι βασανίζονται να καταλάβουν τι έπαθαν και απόφαση δε λένε να το πάρουν. Οι καημένοι.
ΔΙΩΝΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 884 Location : Όπου γη και πατρίς Registration date : 31/10/2007
Θα δεχτούμε τότε ότι αδικεί ο χειμώνας όταν μαργώνει τα δέντρα, ξεκάνει τα ζωύφια, απωθεί τα αγρίμια στις κώχες και ετοιμάζει στους σπόρους τον ενταφιασμό και τη σήψη.
______________________________
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ: HOMO EDUCANDUS
Βρε κοπελιά, κάνε μια δουλειά σωστή επιτέλους! Έρχεσαι και πετάς σε γλώσσα άγνωστη τι έγραψε ο Λιαντίνης; Δίχως μετάφραση;;;
μαργώνει
Έλεος πια!
Είναι προφανές πως δεν επιθυμείς άλλος να καταλάβει τι έγραψε ο Λιαντίνης!!!!
Και αφήνεις δίχως εξήγηση άγνωστες λέξεις!!!
Ναι, ξέρω. Θα μας πεις πάλι δικαιολογίες για λέπας κλπ.
Αλλά σοβαρά μιλάω. Κάθεσαι βρε συ και χαλάς τη ζαχαρένια σου και την ώρα σου την πολύτιμη που δεν καταλαβαίνουν τι λέει ο Λιαντίνης κάποιοι άνθρωποι
Αλλού είναι το πρόβλημα, δεν το βλέπεις; Για να τον καταλάβουν το Λιαντίνη χρειάζεται να καταλαβαίνουν την ελληνική. Εκεί είναι η ρίζα του προβλήματος και έχω την φρικτή υποψία ότι ο Δάσκαλος το έκανε λιγάκι και επίτηδες. Δεν το έκανε δηλαδή μόνο με σένα και με το λέπας. Στρατήγημα είναι κι αυτό. Να μιλάει στην ελληνική και επομένως μόνο οι ελληνοέλληνες να τον καταλαβαίνουν.
Από δε το λεξικό του Μπαμπινιώτη - το ετυμολογικό - σημειώνω ότι η λέξη είναι ελληνικότατη και με αρχαία καταγωγή. Αυτό βεβαίως δε σημαίνει πως χρειάζεται κανείς να ξέρει τα αρχαία ελληνικά για να καταλάβει τι σημαίνει μαργωμένος. Θα αρκούσε να διαβάσει το HOMO EDUCANDUS. Από τα συμφραζόμενα θα είχε και πάλι αντιληφθεί τη σημασία.
Να, βλέπεις που άδικα σπαταλάς το χρόνο σου
Αδιάβαστο το έχουν το βιβλίο...
Και τον Αναξίμανδρό σου στα αζήτητα
ΕΛΙΝΑ Υποπλοίαρχος
Αριθμός μηνυμάτων : 327 Registration date : 31/10/2007
Όλα του κόσμου τα πουλιά όπου κι αν φτερουγίσαν όπου κι αν χτίσαν την φωλιά όπου κι αν κελαηδήσαν
Εκεί που φτερουγίζει ο νους εκεί που ξημερώνει μαργώνουν τα πουλιά της γης κι ούτε ένα δεν ζυγώνει
Σαν αερικό θα ζήσω σαν αερικό
Ανάσα είναι καυτερή και στέπα του Καυκάσου η σκέψη που παραμιλά και λέει τα όνειρά σου
Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει
Σαν αερικό θα ζήσω σαν αερικό
Σαν αερικό θα ζήσω σαν αερικό
Εξαιρετικά αφιερωμένο.
Πρώτα στο Δάσκαλο Δημήτρη Λιαντίνη για όλα όσα μας έχει χαρίσει. Ένα αερικό κι αυτός. Με νου αληταριό. Φυγάς θεόθεν και αλήτης.
Έπειτα σε όσους βαριούνται να διαβάσουν Λιαντίνη. Τουλάχιστον ας μάθουν αυτή την ωραία λέξη. Κάποιοι λένε πως πιθανόν προέρχεται από το αίμα αργό, αποτέλεσμα που προκαλεί το ψύχος στο αίμα και συμπίπτει με τη σημασία της λέξης μαργώ (αρχαίο ρήμα από το οποίο προήλθε το μαργώνω)
ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007
Θέμα: Απ: ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣΗ Σαβ Μαρ 13, 2010 12:20 am
Κάποιο επεισόδιο έχασα;
Μισό λεπτό... γιατί αν είναι αυτό που υποψιάζομαι θα γελάσω έως δακρύων.
Μάαααααααλιστα! Άγνωστη λέξη το "μαργωμένο".
Εντύπωση σας κάνει; Δεν τα έγραψε και δεν τα είπε αυτά ο Λιαντίνης; Για τη λεξιπενία;
Η λέξη ανήκει σε αυτές που σήμερα διδάσκονται στα Πρωτάκια του Γυμνασίου, καθώς περιλαμβάνεται στο πολύ γνωστό δημοτικό τραγούδι "ΕΝΑΣ ΑΕΤΟΣ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ":
Ένας αϊτός περήφανος, ένας αϊτός λεβέντης από την περηφάνια του κι από τη λεβεντιά του, δεν πάει τα κατώμερα να καλοξεχειμάσει, μόν’ μένει απάνω στα βουνά, ψηλά στα κορφοβούνια. Κι έριξε χιόνια στα βουνά και κρούσταλλα στους κάμπους, εμάργωσαν τα νύχια του κι επέσαν τα φτερά του. Κι αγνάντιο βγήκε κι έκατσε, σ’ ένα ψηλό λιθάρι, και με τον ήλιο μάλωνε και με τον ήλιο λέει:
-Ήλιε, για δε βαρείς κι εδώ σ’ τούτη την αποσκιούρα, να λιώσουνε τα κρούσταλλα, να λιώσουνε τα χιόνια.
Που σημαίνει ότι δικαιολογημένα ένα παιδί δημοτικού να τη σημειώσει ως άγνωστη λέξη αν και σε παλιότερες εποχές η λέξη απαντούσε ως και στα ανθολόγια του δημοτικού:
[...] Τα ’χω κι αυτά ’τοιμασμένα αποβραδίς μαζί με το ψωμί και με μια κουταλιά ζάχαρη που μου ξεκλειδώνει κάθε βράδυ από την ντουλάπα η θεία μου, και βιάζομαι ν’ ανάψω φωτιά και για να ζεσταθώ κιόλας, γιατί εξόν που κρυώνω, το νερό της βρύσης είναι χιόνι κρούσταλλο, κι ώσπου να νιφτώ μαργώνουνε* τα δάχτυλά μου.[...]
(από το βιβλίο: Aνθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, μέρος δεύτερο, Oργανισμός Eκδόσεως Διδακτικών Bιβλίων, 1975)
Από κει και πέρα ένας ενήλικος που έχει συνηθισμένες γνώσεις της λογοτεχνίας του λαού μας θα την έχει σίγουρα συναντήσει και στον Ερωτόκριτο.
Λέγει τση· "Θυγατέρα μου, μην κλαίγεις, μη θρηνάσαι, απομονετική πολλά εδά τυχαίνει να'σαι. 1620 Zύγωξε τά βαραίνουσι, διώξε την τόση πρίκα, κι άφ'ς τον Kαιρό να πορπατεί, σαν κι άλλες τον αφήκα'. Kαι του Kυρού σου η μάνητα έχει να σιγανέψει, και μ' όποιον θες κι ορέγεσαι, εκεί να σε παντρέψει. Άφις τσι μήνες να διαβούν, το χρόνο να περάσει, 1625 τ' άγρια θεριά μερώνουσι με τον Kαιρό στα δάση. Mε τον Kαιρόν τα δύσκολα και τα βαρά αλαφραίνουν, οι ανάγκες, πάθη, κι αρρωστιές γιατρεύγουνται και γιαίνουν· με τον Kαιρόν οι ανεμικές και ταραχές σκολάζουν, και τα ζεστά κρυαίνουσι, τα μαργωμένα βράζουν· 1630 με τον Kαιρόν οι συννεφιές παύγουσι κ' οι αντάρες, κ' ευχές μεγάλες γίνουνται με τον Kαιρό οι κατάρες. Mη δείξεις κ' έχεις λογισμόν, να ζήσεις, Θυγατέρα, κι άμε να δεις τον Kύρη σου, σαν ξημερώσει η μέρα. Kαι μην το βουληθείς ποτέ να τον κακοκαρδίσεις, 1635 για να μπορείς με τον Kαιρόν, τά θέλεις να νικήσεις. Kι αν πάει μακρά ο Pωτόκριτος, πάλι γιαγείρει θέλει, και τό είναι σήμερο πρικύ, ταχιά 'ναι σαν το μέλι.
Ο Λιαντίνης, που και άλλες φορές έχουμε εντοπίσει να φέρνει στην επιφάνεια λέξεις από τον Ερωτόκριτο, ίσως για τούτο ακριβώς το απόσπασμα να μίλησε για το χειμώνα που μαργώνει τα δέντρα αναλύοντας το στοχασμό του Αναξίμανδρου. Προσέξτε τι λέγει ακριβώς ο στίχος:
και τα ζεστά κρυαίνουσι, τα μαργωμένα βράζουν·
Μας είπε κάτι διαφορετικό ο Αναξίμανδρος;
Και αν προσέξετε το περί ού ο λόγος χειρόγραφο στην επίσημη ιστοσελίδα του Δημήτρη Λιαντίνη, που ξεσήκωσε θύελλες, έχει την ίδια ακριβώς φιλοσοφία...
Εκεί είναι ο θάνατος ένα γεγονός ωμό και μαργωμένο.
Όμως η ερμηνεία ολόκληρου του χειρογράφου δεν προσκρούει απλά στην αδαημοσύνη τη λεκτική. Ο λόγος του Λιαντίνη είναι λόγος ποιητικός. Και για τα ποιήματα και τη δυσκολία τους δεν πάει πολύς καιρός που γράψαμε:
Ύστερα ο τρόπος για να πλησιάσουμε την ποίηση δεν είναι λογοκρατικός. Εάν ειπώ, διαβάζω κάτι για να το εννοήσω, για να το εξηγήσω λογικά, για να του κάνω ανάλυση, ή για να βρω τα ωφέλιμα και τα ευάρεστα στοιχεία του δια μιας, έχω ειπεί κουβέντα ανθρώπου μισοπάλαβου.
Το ποίημα είτε μας μιλάει, είτε δε μας μιλάει, λέει ο Σεφέρης. Μπορεί να το διαβάσεις είκοσι φορές μέσα σε είκοσι μήνες ή σε πέντε χρόνια, και να μην σου ειπεί τίποτα. Και ξαφνικά εκεί που περπατάς στο ακροθαλάσσι για να πάρεις τον αέρα σου, ένας στίχος του χτυπάει ανεπάντεχα την ύπαρξή σου, όπως το ατλάζι του πελάγου σου χτυπάει τα μάτια, και σε φωτίζει ολόκληρο. Την ίδια ακριβώς στιγμή που φωτίζεται και το ποίημα μέσα σου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, σελ. 45
Ετούτοι οι άνθρωποι τώρα τι θέλουν;
Να βάλουν το ποίημα στο ανατομικό τραπέζι...
Πότε το έγραψε ο Λιαντίνης; Πού το έγραψε;
Και άλλες πολλές απορίες που τους εξοργίζουν λέει.
Κι εγώ εξοργίζομαι. Όταν βλέπω ανθρώπους που δε γνωρίζουν ούτε τα ελληνικά της πρώτης γυμνασίου να θέλουν να εξηγήσουν λογικά έναν ποιητή σαν το Δημήτρη Λιαντίνη.
Ας μάθουν τουλάχιστον πρώτα ελληνικά και μετά έχουν καιρό... Το λέει εξάλλου και η Νένα στον Ερωτόκριτο. Μπορεί μια μέρα τα μαργωμένα να βράσουν...
Θέλουν τώρα να παρεξηγηθούν; Ας παρεξηγηθούν. Σε κάθε περίπτωση θυμίζω ότι κι εγώ κάπως έτσι ξεκίνησα με το Λιαντίνη. Με το λεξικό στο χέρι. Εκ πείρας λοιπόν μιλάω. Κι όχι για να προσβάλω ανθρώπους.
Χωρίς άπταιστη γνώση των ελληνικών είναι κανείς καταδικασμένος να μην φωτίζεται μέσα του ο λόγος του Λιαντίνη. Γιατί ο Λιαντίνης έπαιξε με τη λέξη όπως κανείς άλλος σύγχρονος λογοτέχνης.
Η μεγάλη όμως δυσκολία, θα το τονίσω και πάλι, δεν είναι αυτή. Είναι που ο λόγος του είναι ποιητικός. Και επομένως εμπίπτει στην απαγορευτική δική του αρχή:
"Το ποίημα δεν είναι πτώμα να το δουλέψουμε στο ανατομικό τραπέζι με το ψαλίδι και τις τσιμπίδες."
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, σελ. 48
Αν τώρα εδώ θυμηθούμε πως δικός του είναι και ο λόγος:
"Το αληθινώτερο ποίημα στο γνήσιο ποιητή είναι η ίδια η ζωή του."
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΧΑΣΜΑ ΣΕΙΣΜΟΥ, σελ. 24
τότε θα καταλάβουμε πως δεν μπορούμε και τη ζωή του ποιητή να την βάζουμε στα ανατομικά τραπέζια... ούτε να την πιλατεύουμε με ψαλίδια και τσιμπίδες...
Γι' αυτό ο Λιαντίνης θα προειδοποιήσει ότι:
«Είναι ασύλληπτη υπόθεση η βιογραφία του αληθινού ποιητή.»
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, σελ. 84
Καθώς όμως δεν συνέλαβαν την προειδοποίηση, έρχονται τώρα και παρακαλούν τη γυναίκα του Λιαντίνη να τους λύσει τα μυστήρια. Αμ δε.
Καιρός που πληρώνεται και καιρός που πληρώνει.
Παράθεση :
Το παιχνίδι του Λιαντίνη με τις λέξεις, δεν γίνεται για το παιχνίδι, αλλά για το στοχαστικό έκφρασμα χωρίς να χάνεται το μέτρο της αισθητικής, που υποστασιάζει την ποίηση. Και δίνω το στίχο του: «με τις ακανθυλλίδες στο κηπαίο συρματόπλεγμα .- Πως ζήσαμε! – Καιρός που πληρώνεται και καιρός που πληρώνει».Τα λύτρα της προδοσίας και της τιμωρίας. Και ως βουή υπόκωφη η βαθιά αλληγορία της αιώνιας επιστροφής της προσλαλιάς των αιώνων: Πόλεμος, πείνα, λοιμός, θάνατος. Οι τέσσερις ιππότες της Αποκάλυψης.
Χρήστος Κορέλας, Πρόσβαση στην ποίηση του Δημήτρη Λιαντίνη liantinis.gr
Νάτος πάλι ο καιρός. Και ο Αναξίμανδρος... Απ' όπου και αν πιάσεις το Λιαντίνη, τέλος, μέση, αρχή... μπροστά σου ο Αναξίμανδρος.
Και είναι που δεν τον έχουν διαβάσει που τώρα φτάσανε να χτυπούν τον τοίχο που δεν έχει πόρτα.
Μα πώς να τον διαβάσουν;
Τώρα ξέρω πως και να θέλουν δεν μπορούν. Μαργώνει ο νους τους μόλις που παν να ξεκινήσουν την ανάγνωση...
Κουράγιο. Κάποτε έτσι μαργώναμε όλοι. Με το λόγο του Λιαντίνη. Κι όχι πως τώρα όλα φωτίστηκαν εντός μας τα ποιήματά του.
Κουράγιο. Και με τάξη και κλιτότητα. Όχι να προσπαθούμε να φωτίσουμε το τελευταίο του ποίημα πρώτο. Πιάστε τον από την αρχή. Και στο μέτρο που γράφτηκε του καθενός.
Ε, δεν μπορεί. Μετά από 100 χρόνια, όσα το λιγότερο προηγείται της εποχής μας, μπορεί σε κάποιον να τύχει και ο μεγάλος κλήρος. Να φωτιστεί εντός του και η τελευταία πράξη του Λιαντίνη...
Μετά τα 100 χρόνια μοναξιάς που σχολίασε και ο ίδιος στη Γκέμμα. Μέχρι να σπάσουμε τους κώδικες και να φτάσουμε στην τελευταία του λέξη, την αλήθεια.
ΗΡΑΚΛΗΣ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 421 Registration date : 01/11/2007
Θέμα: Απ: ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣΗ Σαβ Μαρ 13, 2010 12:52 am
Αδικία και τίση λοιπόν.
Όποιος ετούτο το παιχνίδι δεν ξέρει να το παίξει, πάντα χαμένος θα μένει.
Ακόμη και αν τύχη εκλεκτή του ανοίξει την πόρτα. Εκείνος και πάλι από το παράθυρο θα προσπαθεί να μπει.
Και ο νοικοκύρης ή και η νοικοκυρά, τι να σου κάμουν;
- Κλέφτης, θα φωνάζουν!
Κι απέξω θα μένει ο δυστυχής, άλλοτε διαμαρτυρόμενος και άλλοτε γονυπετής. Να ξανανοίξει το ... σουσάμι.
Μα είναι για γέλια και για κλάματα η κατάσταση. Τη μία να διαβάζεις:
Παράθεση :
Εμένα πάλι ποτέ δεν με ενδιέφερε τι είναι η γυναίκα του Λιαντίνη και τι πρεσβεύει, όπως ποτέ δεν μέ ένοιαξαν οι απόψεις κάποιου θεολόγου ή κάποιου παπά. Αν ενδιαφέρεσαι τόσο να μάθεις το τι πρεσβεύει τότε έχουμε μπλέξει τα μπούτια μας. Εκτός αν νομίζεις ότι η επιστημονικότητα του Λιαντίνη είναι κολλητική ή κληρονομική και έχει μεταδοθεί και στους συγγενείς του.
Και την άλλη:
Παράθεση :
Ορίστε κυρία Γεωργοπούλου, πείτε μας τι θέλει να πει ο Λιαντίνης σε αυτές τις φράσεις που τόσο σας εντυπωσίασαν; Πριν μας πείτε, όμως, οφείλετε και υποχρεούστε να αναφέρετε την πηγή. Δηλαδή, που εντάσσεται αυτό το κείμενο. Είναι απόσπασμα από ανέκδοτο έργο; Είναι μέρος μιας προσωπικής επιστολής, και σε ποιόν; Είναι απόσπασμα από προσωπικές σημειώσεις; Πότε γράφτηκε;
Κυρία μου, δεν σας έμαθαν εκεί που σπουδάσατε ότι όταν παρουσιάζουμε έναν πνευματικό άνθρωπο μέσα από τα κείμενά του υποχρεούμαστε να αναφέρουμε σαφώς και ευδιάκριτα την πηγή; Και επιπλέον, τι λέει πριν και μετά.
Από πού αντλείτε τόσο θράσος να απευθύνεστε σε όλους λέγοντας - ούτε λίγο ούτε πολύ - "αρκεί που γνωρίζω εγώ και αυτό αρκεί".
Εμείς τι να προσθέσουμε; Τα λένε όλα μόνοι τους. Έχουν μπλέξει τα μπούτια τους.
Από τη μία δηλώνουν πως δεν τους νοιάζει τι πρεσβεύει και από την άλλη την κατηγορούν που δε μοιράζεται μαζί τους αυτά που γνωρίζει...
Πρόσεξε, λέει μια παλιά κινέζικη παροιμία, τι ζητάς. Γιατί μπορεί και να σου δοθεί.
ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007
Δε νομίζω ότι έχουν μπλέξει τίποτε. Ο ίδιος ο τίτλος της ανάρτησης το βεβαιώνει. Άσε τώρα τι γράφουν παρακάτω για δημιουργία εντυπώσεων. Δεν τους ενδιαφέρει να ακούσουν τις απόψεις της κ. Λιαντίνη παρά μόνο ψάχνουν αφορμές να την κατηγορούν και μαζί παίρνει η μπάλα κι εμάς.
Προφανώς αισθάνονται ότι δεν πείθουν με όσα λέγουν, οπότε τάχα και καλά την προ(σ)καλούν να πει τη γνώμη της και να αποκαλύψει τι γνωρίζει...
Το ύφος όμως και μόνο της διατύπωσης αρκεί για να αποκαλύψει πως ουδεμία ειλικρινή επιθυμία έχουν για να ακούσουν το παραμικρό από την κ. Λιαντίνη.
Ίσως μάλιστα επειδή το αντιλαμβάνονται πως όποιο και αν είναι το ύφος τους τώρα πια, ουδεμία απάντηση μπορούν να περιμένουν από εκείνη, φροντίζουν να βάζουν παρενθέσεις και για μας.
Παραβιάζουν προσωπικά μας δεδομένα, παραποιούν τι ειπώθηκε ανάμεσα σε μένα και στον κ. Νικολακάκο, συκοφαντούν και βρίζουν.
Δε νοιάζονται καν που με αυτά που γράφουν συκοφαντούν και τον ίδιο το Λιαντίνη. Αναφέροντας πως υπάρχει κάποιο γράμμα που θα μπορούσε να του κάνει κακό!!! και μπλέκοντας εντελώς ψευδώς και πάλι τη δήθεν ύπαρξη κάποιας γυναίκας...
Τι αφήνουν έτσι να εννοηθεί; Ο καθένας το αντιλαμβάνεται και δε χρειάζεται εγώ να το εξηγήσω.
Είναι όμως ψέματα όλα αυτά. Και ουδεμία σχέση έχουν με την αλήθεια. Κανένα γυναικείο όνομα δεν ανέφερα εγώ στον κ. Νικολακάκο πως υπάρχει σε επιστολή. Αυτά υπάρχουν μόνο στη φαντασία τους.
Πράγματι βέβαια εκείνο το διάστημα μου είχαν δοθεί ντοκουμέντα σημαντικά για το Λιαντίνη. Ντοκουμέντα που μου έκαιγαν τα χέρια. Δεν το είχα πει; Δεν αφορούσαν όμως κάποια γυναίκα.
Κι επειδή στη ζωή μου δεν έμαθα ακόμη να υποτάσσω το νου μου σε δοσμένες αλήθειες, όφειλα να επικοινωνήσω με τον κ. Γιώργο Νικολακάκο και να τον ενημερώσω σχετικά. Ήθελα πριν προχωρήσω σε οποιαδήποτε δημοσίευση να είναι ενήμερος. Και ταυτόχρονα να διασταυρώσω τις πληροφορίες που είχα.
Το θέμα είναι πως μετά τα γεγονότα που ακολούθησαν, και που τα έχουμε αναφέρει σε άλλη ανάρτηση λεπτομερώς, μου απαγορεύτηκε και εμένα από εκείνον που μου έδωσε τα ντοκουμέντα να τα φέρω στο φως. Και έτσι και έπραξα.
Δεν ξέρω ποιος τότε αισθάνθηκε να απειλείται έντονα από τα ντοκουμέντα και κίνησε γη και ουρανό να μην έρθουν στο φως, σήμερα πάντως εντελώς τυχαία βεβαιώθηκα πως υπήρξαν κινήσεις σημαντικές στο παρασκήνιο. Έως και παράνομες θα τις έλεγα, σε βάρος μου. Ήταν μια έκπληξη η σημερινή μέρα. Κίνησα να πάω κάπου και ανακάλυψα έκπληκτη πως η συγκεκριμένη υπηρεσία δεν είναι αρμόδια να διεκπεραιώνει όσα από προσωπική πείρα γνωρίζω ότι είχε κάποτε διεκπεραιώσει...
Ξαναρώτησα, γιατί δεν πίστευα στα αυτιά μου, και πήρα την ίδια απάντηση. Πως δεν διεκπεραιώνουν τέτοιες υποθέσεις, δε νομιμοποιούνται λέει να τις διεκπεραιώνουν!!!!!!!!
Βέβαια και τότε μου είχαν δημιουργηθεί διάφορες απορίες. Απορίες που τώρα βρήκαν την εξήγηση. Και συνδυάστηκαν άψογα με άλλα δύο δεδομένα που τα είχα προσπεράσει ως ασήμαντα. Αναξίμανδρος κι εδώ. Η δικαιοσύνη του χρόνου.Αδικία και τίση.
Δε πα να την κρύβεις βρε παιδί μου την αλήθεια, δε πα να την παραποιείς; Αυτή θα βρει τον τρόπο να έρθει στο φως.
Τώρα λέει θέλουν να μάθουν. Μάλιστα. Οφείλετε και υποχρεούστε!!! Παπαπαπαπα. Φοβηθήκαμε τώρα!
Ε, λοιπόν, ας μελετήσουν Αναξίμανδρο. Θα καταλάβουν τότε ότι ένα μόνο τους μένει να κάνουν: Υπομονή.
Και όλα θα βγουν σιγά σιγά στο φως...
ΗΡΑΚΛΗΣ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 421 Registration date : 01/11/2007
Δε νομίζω ότι έχουν μπλέξει τίποτε. .................. Ήταν μια έκπληξη η σημερινή μέρα. Κίνησα να πάω κάπου και ανακάλυψα έκπληκτη πως η συγκεκριμένη υπηρεσία δεν είναι αρμόδια να διεκπεραιώνει όσα από προσωπική πείρα γνωρίζω ότι είχε κάποτε διεκπεραιώσει...
Ξαναρώτησα, γιατί δεν πίστευα στα αυτιά μου, και πήρα την ίδια απάντηση. Πως δεν διεκπεραιώνουν τέτοιες υποθέσεις, δε νομιμοποιούνται λέει να τις διεκπεραιώνουν!!!!!!!!
Βέβαια και τότε μου είχαν δημιουργηθεί διάφορες απορίες. Απορίες που τώρα βρήκαν την εξήγηση. Και συνδυάστηκαν άψογα με άλλα δύο δεδομένα που τα είχα προσπεράσει ως ασήμαντα. Αναξίμανδρος κι εδώ. Η δικαιοσύνη του χρόνου.Αδικία και τίση.
Περίμενε βρε, μην πετάς έτσι τις βόμπες. Θα πάρουν κι εμάς τα σκάγια. Τώρα μπλέχτηκα εγώ με όσα έγραψες. Υπηρεσία που διεκπεραίωσε κάτι που δεν νομιμοποιείτο να διεκπεραιώσει; Ξέρεις ότι έχεις δικαίωμα να καταφύγεις στον επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης;
ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007
Και σου αφιερώνω τον εμπνευσμένο στίχο που έγραψε τις προάλλες το αδερφάκι μου, παραποιώντας ένα στίχο του πολυαγαπημένου μου τραγουδιού για το κάστρο της Αστροπαλιάς:
Έχεις της σφίγγας τη σιωπή, της μέλισσας τη γλύκα.
Ήδη είπα πολλά. Και εκείνοι που έπρεπε να καταλάβουν, κατάλαβαν. Πως δεν τρώω κουτόχορτο... Ως εκεί, και λέξη παραπάνω.
_____________________
ΥΓ Είπα υπηρεσία. Δεν είπα τι υπηρεσία. Και προπαντός δεν είπα δημόσια υπηρεσία. Σωστά; Και ελληνικά, λέμε, γνωρίζω...
ΗΡΑΚΛΗΣ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 421 Registration date : 01/11/2007
Κοίτα να δεις. Από τη μέρα που ανασύραμε τον Αναξίμανδρο, βάλθηκε να μας αποδείξει πως ο λόγος του είναι πάντα ζωντανός.
Μια απόδειξη έφερε η χτεσινή μέρα.
Άλλη μία η σημερινή.
Άσε τώρα να νομίζουν κάποιοι ότι η ανωνυμία στο ίντερνετ μπορεί να προστατεύει τις παρανομίες τους. Έρχεται η στιγμή και ο καιρός που το διαολάκι του Αναξίμανδρου κραπ κάνει μια και τραβάει τη μουτσούνα του ανώνυμου.
Στην περίπτωση βέβαια αυτή απλώς επιβεβαίωσα την αρχική μου υποψία, μόνο που η υποψία τώρα έγινε απόδειξη. Μέθοδος θετικών επιστημών που λέγαμε...
Και θυμάμαι που κάποιος χτυπιόταν πριν καιρό πολύ, να μάθει πώς βρήκαμε ότι εκείνος ήταν ο ανώνυμος που άφησε σχόλιο στην Αγριακόνα. Κατά περίεργο τρόπο μας βοήθησε και τότε και τώρα ο ίδιος χώρος του διαδικτύου. Δεν τον αποκαλύπτουμε... Ποιος ξέρει, ίσως μας κάνει και άλλα δώρα.
Να, σαν εκείνο το συμπαθητικό Τρελαντώνη στο Καφέ της Χαράς, που πέταγε ο δήμαρχος φαγητά από το παράθυρο και του έρχονταν του καημένου στα χέρια σαν πεσκέσι από τον ουρανό...
ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007
Θέμα: ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣΗ 
Παρ Μαρ 12, 2010 12:09 am
