Λιαντίνης: Από το Άγιον Πρωτότυπον ως τα "σεντόνια" και τα βίντεο του διαδικτύου

Μ' αρέσει που πήγες να το δεις. Αφού τα έχουμε ξαναπεί για το συγκεκριμένο βίντεο. Ο Ηρακλής μάλλον δε θα τα είχε διαβάσει και συμπεριφέρεται σαν νέος Κολόμβος.

Για τα άλλα του Ηρακλή... σεβαστή η άποψή σου. Δεν είναι όμως κανένας οίκτος όπως τον λες και θα επικαλεστώ εδώ τον ίδιο το Λιαντίνη, που αποκαλούσε δασκάλους όσους ξεχώριζε, πχ Νίτσε και Σεφέρη. Παραθέτω από τα σχόλια της Γκέμμας το ακόλουθο:

Είναι στη σελίδα 269:

"Λαβαίνω το φρόνημα και το δίκαιο να ασκήσω κριτική στο διδάσκαλο Σεφέρη, για το λόγο ότι θήτεψα για αρκετά χρόνια παραγιός στα λιοπερίβολά του, όπως ο Απόλλωνας στα βουστάσια του Άδμηττου. Και για το λόγο ότι το θεάρεστο υποχρεώνει ανάμεσα στη φιλία και στην αλήθεια να προτιμάμε τη δεύτερη. Ίδε τη σελίδα 147 του Νηφομανή μου."

Όμοια κι εγώ θεωρώ δασκάλους μου την Πηνελόπη Δέλτα, τον Παπαδιαμάντη, το Λουντέμη, τον Καζαντζάκη, τον Ντοστογιέβσκι. Για να αναφέρω αυτούς που διάβασα πριν τα είκοσι και με σημάδεψαν ως άνθρωπο. Ενώ έχω διαγράψει από τον κατάλογο πολλούς άλλους που σύντυχα σε αίθουσες διδασκαλίας.

Και ποια διαπροσωπική σχέση; Αυτά ισχύουν σε επίπεδο δημοτικού άντε και μέσης εκπαίδευσης.

Ήξερε ο Λιαντίνης ποιοι ήμασταν εμείς από κάτω; Ήξερε μόνο όσους ήταν της προσκολλήσεως και έτρεχαν στο κατόπι του. Ή κάποιους, για να μην υποτιμούμε συλλήβδην όλους, που είχε ξεχωρίσει ο ίδιος για τους δικούς του λόγους και είχε φιλικές σχέσεις μαζί τους. Δεν υπήρξε όμως ο τύπος του δασκαλοπατέρα που έκανε πώς και τι για προσωπικές σχέσεις με τους μαθητές.

Όσο για τους φίλους μου. Άσε να ξέρω για ποιους αφήνω την πόρτα ανοιχτή. Δε φταίνε πάντα οι άλλοι και μεις είμαστε ολόλευκα περιστεράκια. Να βλέπουμε και τα δικά μας λάθη.

Ξέρετε που την πάτησε αυτός;

Στον εν αρχή ην ο δάσκαλος και εν αρχή ην πράξις.

Το λέει και λίγο περίεργα αυτό το πρότυπο ο Λιαντίνης, τα συνηθισμένα του σαρδάμ... ακούγεται ένα πραότυπο...

Οπότε σου λέει κι αυτός τι άλλο θα είπε; πράξη άρα πρακτικό!

Να έχουμε λοιπόν το Λιαντίνη σαν πρακτικό! πώς λέμε σαν γιατρικό;

Δεν είναι μία ούτε δύο οι φορές που διαβάζοντας Λιαντίνη έρχεται ως από μηχανής θεός μπροστά μου η απάντηση ή και ένα απρόσμενο σχόλιο σε όσα το ίδιο διάστημα με απασχολούν. Ή απλώς είναι επίκαιρα. Γιατί ψέμα θα πω ότι με απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα της αλλαγής μιας λέξης σε ένα κάποιο βίντεο για το Λιαντίνη. Εδώ το δάσος καίγεται κι εμείς ομφαλοσκοπούμε ένα φύλλο... πώς δηλαδή από πρότυπο ο Λιαντίνης έγινε πρακτικό...

Ε, δεν έτυχε ο άνθρωπος ποτέ να ακούσει τον ίδιο το Λιαντίνη, ή το ίδιο το αηδόνι όπως γράφτηκε χτες, δεν του ήταν δηλαδή οικεία η φωνή και τα συνήθεια του ρήτορα, έγραψε λάθος τη λέξη. Πού είναι το παράξενο;

Εκείνο όμως που μου έκανε εντύπωση είναι που λίγες μέρες μετά, διαβάζοντας Λιαντίνη και επιμένοντας να βλέπω και τα σχόλια που κάνει, εντόπισα τα ακόλουθα, και που τα έχω ήδη δημοσιεύσει σε άλλο άρθρο του φόρουμ:

https://educandus.forumgreek.com/forum-f11/topic-t1759-60.htm#10517

Παράθεση :

Το παράθυρο του κελλιού του ανοίγεται στη θέαση του ηθικού γίγνεσθαι με τον ίδιο τρόπο που ο πλατύς κόσμος περνά την κόρη του οφθαλμού και λαβαίνει τη θέση του στα οπτικά πεδία μας. Εάν όμως εδώ τα πράγματα γίνουνται αβίαστα, εκεί, για να λειτουργήσει το άνοιγμα του κελλιού σα μάτι, χρειάζεται μεγάλη αντοχή και πειθαρχία μεγαλύτερη:

Θεοί! πώς αγωνίζεται η ζωή για να περάσει, θά 'λεγες
φουσκωμένο ποτάμι από την τρύπα της βελόνας. (Π 81 )

Έτσι δεν είναι παράξενο που οι συνάδελφοι του Σεφέρη, εκεί που αυτός κυνηγούσε ορτύκια και τσίχλες, τον έβλεπαν να πυροβολεί γιδοβύζια και μυγοχάφτες. *

[...] Ο ποιητής, κι ας κρώζουν οι κόρακες, μελετά την αγωνία των ανθρώπων μέσα στην ασυναγροίκητη νυχτοφυλακία του:

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή. (Π 141 ) "

Δημήτρης Λιαντίνης, Ο Νηφομανής, σελ. 77 - 78

Εδώ λοιπόν, και στο σημείο που υπάρχει το κόκκινο αστεράκι, ο Λιαντίνης κάνει ένα σχόλιο, στις πίσω σελίδες του βιβλίου, και που αξίζει να το διαβάσουμε σε συνάρτηση βέβαια και με όσα αναφέρει στο κείμενο:

Παράθεση :

"Κάποτε ο τρόπος με τον οποίο περνά η παρανόηση από τους επαΐοντες στους αδαείς έχει μια χάρη μυθική. Όταν ο Σεφέρης πήγε στον τυπογράφο του την Κίχλη και τον παρακαλούσε να μην καθυστερήσει το τύπωμα, ο τυπογράφος τον έκοψε απότομα:

«Τι τσίχλες και κοτσύφια μου λέτε; έχω τώρα τα Πρακτικά της Ακαδημίας». (Μ5, 89 ).

Θυμάται κανείς αναλογικά το γελαστό λόγο του Δημόκριτου, όταν ήρθε στην Αθήνα:

«ήλθον γαρ εις Αθήνας και ούτις με έγνωκεν».

(Βρε ήρθα στην Αθήνα, και δε μ’ ήξερε κανείς)!

Σήμερα οι αθηναίοι το Δημόκριτο τον βλέπουν στα δεκάρικα. Γιομάτες οι τσέπες τους."

Δ. Λιαντίνης, Νηφομανής, σελ. 172

Γέλασα όσο δε λέγεται όταν διάβασα αυτό το σχόλιο. Όχι που αναφέρει ακριβώς την ίδια λέξη που μας προκάλεσε τώρα αλγεινή εντύπωση, το πρακτικό και τα πρακτικά... μα και για τη χρονική συγκυρία. Να έρθει μπρος μου το σχόλιο ακριβώς αυτή την περίοδο. Και μάλιστα συνοδευμένο με την παρατήρηση του Λιαντίνη:

"Κάποτε ο τρόπος με τον οποίο περνά η παρανόηση από τους επαΐοντες στους αδαείς έχει μια χάρη μυθική."

Κι ας μην πιστεύω σε μεταφυσικές, έφτασε αυτό το χαριτωμένο επεισόδιο για να αισθανθώ το Δάσκαλο να μου ψιθυρίζει πως δεν αξίζει τον κόπο να ασχολούμαστε με τέτοιες ανοησίες. Πάντα συνέβαιναν και θα συμβαίνουν. Η Κίχλη να γίνεται τσίχλα και το πρότυπο πρακτικό... Κι ένας Δημόκριτος να περνά στην Αθήνα άγνωστος...

Είναι νόμος αυτός, να χρειάζονται το χρόνο τους οι αδαείς μέχρι να γνωρίσουν τον ποιητή και να καταλάβουν τι λέει. Αλίμονο δηλαδή αν δε γινόταν έτσι. Τότε τι το εξαιρετικό θα είχαμε να λέμε πως κομίζουν οι ποιητές; Και για ποιο πέρασμα της ζωής από την τρύπα της βελόνας θα κελαηδούσαν εκείνοι; ( 1 ) Κι από το Λιαντίνη και πάλι δανείζομαι τη συμβουλή και την προφητεία:

Παράθεση :

"Ακαρτέρει όμως, και βλέπεις. Γιατί ο αδέκαστος χρόνος δεν είπε ακόμη την τελευταία λέξη.

Στον καιρό μας τους αρχαίους προδότες τους λένε φοροφυγάδες και παραοικονομικούς. Και τους αρχαίους μήδους τους λένε κιβδηλοποιούς, υποκριτές, οσφυοκάμπτες, κυνοκέφαλους. Και είναι γνωστό πως ο Εφιάλτης και οι μήδοι διαβαίνουν στο τέλος. Ωστόσο εκείνο που μένει είναι το επίγραμμα του Σιμωνίδη για το Μεγιστία και τους λακαιδεμόνιους στην αρχαία πέτρα."

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, σελ. 107

Εκείνο το ακαρτέρει και βλέπεις, ο Λιαντίνης προφορικά το έλεγε συχνά και μάλιστα με τη μορφή: "Περίμενε και θα δεις"...

Το ακαρτέρει όμως στα Ελληνικά δημιουργεί αναπόφευκτο συνειρμό με το στίχο του Σολωμού:

"Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά, ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι από την απελπισιά"

Ε, όχι λοιπόν! Ας μη χάνουμε την υπομονή μας και ας μην απελπιζόμαστε. Κι ας μη μας πιάνει καμία αγκούσα μπρος στα φαινόμενα αυτά. Αναμενόμενα είναι.

Ειδικά με όσα έχουν στο μεταξύ συμβεί. Και με τις Μπεττίνες να έχουν παίξει το δικό τους ρόλο και στην περίπτωση του Λιαντίνη. Εκατό χρόνια χρειάστηκαν για τον Γκαίτε, για να αποκαλυφθεί η απάτη της Μπεττίνα Μπρεντάνο. Ίσως άλλα τόσα να χρειαστούν και για το Λιαντίνη.

Ας κρώζουν λοιπόν οι κόρακες. Όσοι ακούσανε το ίδιο το αηδόνι μπορούν και πρέπει να κρατάνε τη ζωή τους ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή. Για να ακούγονται "στ αρκουδορέματα και τις οροσειρές της μνήμης" οι τρίλιες του αηδονιού και όχι τα κρωξίματα των όρνιων.

Έτσι θαρρώ καταργείς έμπρακτα "το πρακτικό" και τηρείς την αυθεντική εντολή του Λιαντίνη, να τον έχεις ως πρότυπο.

Μελετώντας την αγωνία των ανθρώπων όπως και αν αυτή εκδηλώνεται. Μελέτη θανάτου είναι κι αυτό. Όπως εύστοχα ανέλυσε ο Κούντερα για εκείνη την Μπεττίνα. Που θρονιάστηκε με το έτσι θέλω στα γόνατα του Γκαίτε. Τι ζητούσε η Μπεττίνα; Να κλέψει τα φύλλα του κισσού από το κεφάλι του ολύμπιου Γκαίτε. Σκιτσάρησε, λέει ο Κούντερα στην Αθανασία του, τα μαλλιά του ποιητή ως φλόγες. Και τρύπωσε στα γόνατά του για την αγγίξουν κι εκείνη οι αναλαμπές...

Παράθεση :

"Ο Αλκιβιάδης και τα συντρόφια του, θυρσοφόροι και απονύχτες, εγύριζαν τρεκλοί από κάποιο σκυλάδικο. Ο Αλκιβιάδης με τους χαροκόπους και τις αυλητρίδες, ωραίος σαν τον Άδωνι. Με βαγιόφυλλα στο κεφάλι και με κισσούς. Και στα χέρια με κύμβαλα και μαστραπάδες. Ακούσανε που στο αρχοντικό του Αγάθωνα γινότανε συμπόσιο και ορμήξανε.

Όταν μπήκε μέσα ο μοιραίος της Αθήνας με άστρα τα μάτια και σέλινα τα μαλλιά, όταν καλολόγιασε και συνέφερε, ακκούμπησε στον ορθοστάτη της στιγμής και της πρόκλησης.

Και έτσι, όπως ευρέθηκε και όπως καλέστηκε από την ώρα, μεθυσμένος, ανακοινωτικός, αυτοσχέδιος, ειλικρινής ως τον πανικό, ξέσυρε τη σπαραχτική εξομολόγηση που ακούσαμε μπροστά σε όλους τους νυχτερινούς κωμαστές. Πριν από το Φρόυντ, ήταν η πρώτη αυτοψυχανάλυση."

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΓΚΕΜΜΑ, σελ. 73

Αυτός είναι ο Αλκιβιάδης. Δεν είναι ο Σωκράτης. Ακόμη και κοτζάμ Λιαντίνης χρειάστηκε δώδεκα χρόνους για να βρει απάντηση στο ερώτημα. Κι αφού τη βρήκε, στο Φαίδρο υπογραμμίζω και όχι στο Συμπόσιο, έμπαινε πια στην τάξη και μας ρώταγε:

"Τελικά, τους πηδούσε τους μαθητές του ο Σωκράτης, ή όχι;"


Ας μην ξεχνάμε και την απάντηση του Δασκάλου μας:

Παράθεση :

"Πριν από εξήντα χρόνους ένας ήπιος έλληνας ερευνητής, που τόλμησε να ψηλαφήσει το πρόβλημα από μακρυά, επήρε τα βουνά και τα κάστρα. Η παιδεία του τόπου μας και το πνεύμα της εποχής του τον έστειλαν και καταγκρεμίστηκε από τον Ακροκόρινθο.

Όχι γιατί εκείνοι που τον κυνήγησαν ήταν οι σοφοί προφεσσόροι και οι θεματοφύλακες της αρετής. Σιγάτε.

Οι δυνάμεις που τον χαντάκωσαν, τον εσκότωσαν δηλαδή και τον παράχωσαν στο χαντάκι, ήσαν η ημιμάθεια, η διαστρέβλωση, ο τύφος, τα συμπλέγματα, η ανομολόγητα καταπιεσμένη ηθική τους. Απάνου σε τέτοια ματωμένα παλούκια καρφώθηκε εκείνος ο σεμνός έλληνας."

Γκέμμα, σελ. 63

Ο Λιαντίνης μιλά για το Συκουτρή κι εγώ μιλώ για το Λιαντίνη. Γιατί και ο Λιαντίνης στα παλούκια κατέληξε. Στα ματωμένα παλούκια. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και από τις ίδιες αιτίες.

Ξέρω πως μας πονάει να βλέπουμε το φαινόμενο. Μα είναι ο πόνος το γιατρικό. Είναι το δικό μας μελάνι. Που γεμίζει "σεντόνια" το διαδίκτυο και δεν τους αφήνει να χαρούν το θρίαμβο της αρπαγής.

Ένας δαίμων του διαδικτύου τριγυρίζει και κάνει το πρότυπο στα χέρια τους πρακτικό. Δεν είναι μόνον η γλώττα που όταν λανθάνει την αλήθεια λέγει...

Εμείς λοιπόν ας κρατήσουμε το πρότυπο. Κι εκείνοι το πρακτικό και όλα τα πρακτικά... του ιατροδικαστή, της αστυνομίας και όλα τα άλλα. Σε γραπτά, σε ηχητικά, σε βίντεο...


Ή: με χάρη μυθική η παρανόηση μεν, από την τρύπα της βελόνας δε, η αναζήτηση της αλήθειας.

Σαν την αλήθεια που το πέρασμα του Εφιάλτη και των μήδων δεν μπόρεσε να σκοτώσει. Κι έμεινε στην πέτρα χαραγμένη το επίγραμμα. Όπως και η αλήθεια του Λιαντίνη θα μείνει χαραγμένη στα βιβλία του. Όσες διαστροφές και αν κάνουν στο λόγο του και όσες παραχαράξεις. Έγραψε τα Ελληνικά και τη Γκέμμα για τους αιώνες που δε θα υπάρχει. Κι όχι τα βίντεο και τα ηχητικά ντοκουμέντα. Ας μην το ξεχνάμε...


______________________

ΣΧΟΛΙΑ:

για το αηδόνι που αναφέρθηκε παραπάνω:

"Κάποτε, λέει ο Πλούταρχος, παρακινούσαν ένα σπαρτιατόπουλο να δώσει προσοχή σε κάποιον που ήξερε να μιμείται το τραγούδι του αηδονιού.

- Μα δε μου χρειάζεται, αποκρίθηκε ο νέος. Έχω ακούσει το ίδιο το αηδόνι. "Αυτάς άκουκα τήνας."


( 1 ) Γκέμμα σελ. 42. Ο Λιαντίνης εδώ, μιλώντας για τον Οδυσσέα, δανείζεται την έκφραση του Σεφέρη και γράφει: "Εδώ οι θάλασσες περάσανε μέσα από την τρύπα της βελόνας."

( 2 ) "Ότι δεν είναι το "μήνιν άειδε" που θα μας δέσει πάλι με τους Αρχαίους γόνιμα και οργανικά, αλλά τα "συνήθεια της Ιλιάδας". Όχι η νεκρή μορφή, η νεκρή γλώσσα, αλλά το ζωντανό περιεχόμενο που εξακολουθεί να ζει μέσα μας. Μια οδηγία του Σολωμού που δεν τη λογαριάσαμε δυστυχώς, και κολλήσαμε στα απαρέμφατα, και στις δοτικές."


"Πέρα από το μήνιν άειδε, που δε λαλιέται, είναι τα συνήθια της Ιλιάδας, που εξακολουθούν να ζουν, αποτελώντας και τα κεφαλάρια της γλωσσικής καθαρότητας."

Τρομερό! όπου το τρομερό είναι κατηγορία του ωραίου...


Πρακτικά λοιπόν της Ακαδημίας αντί για την Κίχλη του Σεφέρη

και ο Λιαντίνης σαν πρακτικό αντί για Πρότυπο...

Δεν ξέρω αν ομφαλοσκοπούμε φύλλα όπως λες, είναι όμως δείγμα της κατάστασης αυτό το λάθος. Να πω δε δούλεψαν καλά τα αυτιά, δεν κατάλαβε τι άκουγε, μα δεν κατάλαβε και τι έγραφε; Τι θα πει να έχουμε το Λιαντίνη σαν πρακτικό;

xexe... να δικαιωθώ κι εγώ μια φορά!

Τώρα που τα διαβάσατε και στα δικά του σχόλια, ελπίζω πειστήκατε...

Στον κόσμο αυτό κελαηδάνε αηδόνια αλλά κρώζουν και κοράκια και κουρούνες...

Είπα εγώ κάτι διαφορετικό; Η διαφωνία μου ήταν όταν έφτασες στην υπερβολή να θεωρείς πως δάσκαλος ήταν ο Λιαντίνης μόνο για όσους πρόλαβαν και τον άκουσαν...

Κι εγώ σου λέω πως ξέρω αρκετούς και που και τον άκουσαν και δε διδάχτηκαν τίποτε. Τούβλα μπήκαν και τούβλα βγήκαν.

Κι άλλους που μόνο τον διάβασαν και έχουν νιώσει το βαθύτερο κύτταρο της φιλοσοφίας του. Γιατί μοιράζονται μαζί του τις μεγάλες αγάπες. Τον έρωτα της αλήθειας που έρχεται από τη φύση. Την ηθική της γνώσης και την απέχθεια σε κάθε είδους δεισιδαιμονίες και προλήψεις. Τη λατρεία στην εμορφιά. Και τέλος την αγάπη στον άνθρωπο...

Υπάρχει ένα φύραμα γόνιμο. Κι ας μη συνάντησε το Λιαντίνη.

Κι αν δεν τους βλέπεις είναι που αγαπούν τη σιωπή και τη νύχτα. Ακροποδητί διαβαίνουν και κρυμμένοι στους ίσκιους.

Λίγο αν σωπάσεις θα ακούσεις τις μυρωμένες ανάσες τους.

Μα ποιοι νομίζεις είναι όλοι αυτοί που περνάνε καθημερινά την ανεμόσκαλα του Εντουκάντους;

Χτες πάλι έκαναν ρεσάλτο 270 επισκέπτες.

Φρίκη και να σκεφθείς πως είναι όλοι κοράκια και κουρούνες.

Και με την ευκαιρία θα ανεβάσω μια φωτογραφία. Ένα πανέμορφο πουλί που μπορεί να μη μπαίνει στο Εντουκάντους μα έρχεται συχνά την ώρα που γράφω στο μικρό μου στρατηγείο και μου κάνει παρέα:


Τώρα θες εσύ να αναλώνεσαι σε μια στείρα τακτική... με γεια σου και με χαρά σου.

Εγώ έχω κι όλας ανοίξει τα φτερά για άλλους τόπους και άλλους ουρανούς. Άντε γειαααααααααα είπα, και το εννοώ σε όλες του τις διαστάσεις...