ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Της άνοιξης. Γιατί όσο και να την πολεμάνε πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να ξεμυτίζει...

Από τη σημερινή βόλτα. Στην είσοδο της Ηγουμενίτσας.

Θα με υποχρεώσετε αν μου πείτε τι δέντρο είναι...

Σίγουρα όχι αμυγδαλιά. Αλλά τι;;;;;;;

Ταπεινά χαμομηλάκια. Μεγαλόπρεπη άνοιξη!!!!!!!

Από το δρόμο προς την ακρόπολη της αρχαίας Φανοτής. Ή και Ντόλιανης μεταγενέστερα. Στις όχθες του Καλαμά. Του πλωτού Καλαμά στα αρχαία χρόνια....

Και φυσικά από τη βόλτα τη σημερινή στας εξοχάς...

Της άνοιξης κι αυτά. Τα λέω ΜΗ ΜΕ ΛΗΣΜΟΝΕΙ. Ίσως να είναι ίσως και να μην είναι... Μα δεν έχει και σημασία. Νομίζω...

Από το δρόμο για τη Φανοτή και αυτά. Που τελικά μόνο λουλούδια μας χάρισε. Μα ίσως αυτό και να ήταν το πιο σημαντικό...

Ασφάκα ή σφάκα (Φλωμίς η θαμνώδης Phlomis fruticosa)[/center]

Ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών (Labiatae) και απαντάται σε φρύγανα και βραχώδεις πλαγιές, συνήθως πάνω σε ασβεστολιθικό υπόθεμα, από χαμηλά έως μέσα υψόμετρα. Είναι είδος της Αν. Μεσογείου, αρκετά διαδεδομένο στην Ελλάδα. Καλύπτεται από γκριζωπό τρίχωμα και φθάνει σε ύψος μέχρι 1,5μ. Τα φύλλα του έχουν το σχήμα καρδιάς με χρώμα υπόλευκο κι είναι χνουδάτα και βελούδινα στην αφή. Τα κατώτερα είναι έμμισχα, ελλειψοειδή ή λογχοειδή, μήκους 3-9 εκ. και τα ανώτερα, συνήθως, άμισχα, λογχοειδή.

Ανθίζει την Άνοιξη και τα άνθη του είναι κίτρινα, χαρακτηριστικό της οικογένειας των Χειλανθών, τα οποία διατηρούνται μέχρι τον Ιούνιο, ανάλογα με το υψόμετρο. Διατάσσονται ανά 14-36 σε σπονδύλους. Έχουν καμπανοειδή κάλυκα, ο οποίος διαιρείται σε πέντε οδόντες και σχετικά μεγάλη (2-3,5 εκ.), συμπέταλη, δίχειλη, εντυπωσιακή, κίτρινη στεφάνη. Κατά τη διάσχιση του Σαγγιά (Νότια κατάληξη του Ταϋγέτου), που πραγματοποιήσαμε στις αρχές Ιουνίου, βρήκαμε ασφάκες σε πλήρη άνθιση σε υψόμετρο 1000μ. ενώ χαμηλότερα τα άνθη είχαν ήδη πέσει.

Οι μελισσουργοί λένε ότι η ασφάκα και το σπαλάθρι, είναι τα μοναδικά φυτά από το οποίο η μέλισσα δεν μπορεί να πάρει τον πλούσιο χυμό των λουλουδιών τους.

Ανάμεσα όμως στα κλαδιά για το φούρνο, η ασφάκα είναι ένα από τα πρώτα και παλαιότερα αποτελούσε καύσιμη ύλη, για τους κρύους μήνες του χειμώνα. Στην Ήπειρο κατά την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 χρησιμοποιήθηκε η ασφάκα για την κατασκευή ενός είδους μπαρούτης.
_______________________________

Οι πληροφορίες είναι από το Μάνη

Η φωτογραφία δική μας και από την Ήπειρο. Ηγουμενίτσα, στο δρόμο για το Δρέπανο...

Γκορτσιά. Ήγουν άγρια αχλαδιά. Ήρθε και ο δικός τους καιρός να πλημμυρίσουν ομορφιά τα μάτια μας. Και είναι κρίμα που αυτό εδώ το μαραφέτι δεν μπορεί να συνοδεύσει τη φωτογραφία και με το άρωμα το εξαίσιο της γκορτσιάς...

Της χτεσινής μέρας... Από τις διαδρομές στα επαρχιακά δρομάκια της Θεσπρωτίας. Και συγκεκριμένα ακολουθώντας τη βόρεια όχθη του Καλαμά από Μενίνα προς Φιλιάτες...

Το επαρχιακό δρομάκι...

Λατρεύω αυτά τα λουλουδάκια. Κι ούτε καν ξέρω πώς τα λένε. Μέχρι πρόσφατα τα αποκαλούσα ΜΗ ΜΕ ΛΗΣΜΟΝΕΙ. Μα όχι. Δεν τα λένε έτσι.

Είναι απλά κάποια αγριολούλουδα. Κάποια γαλάζια αγριολούλουδα...

Μια ακόμη σελίδα στο μεγάλο βιβλίο της άνοιξης. Και στο κεφάλαιο ανοιξιάτικη Θεσπρωτία.

Εδώ η διαδρομή είναι ο παλιός εθνικός δρόμος Ιωαννίνων - Ηγουμενίτσας. Στροφές της Πλακωτής.

Τα ανθισμένα δέντρα είναι άγρια αμυγδαλιά σε πρώτο πλάνο και πίσω της μια γκορτσιά, δηλαδή άγρια αχλαδιά...

Και η περίφημη κουτσουπιά. Με τα μωβ της ανθάκια. Μόλις τις τελευταίες μέρες πέταξαν λουλούδια οι κουτσουπιές. Και προβλέπεται η ανθοφορία τους να κρατήσει αρκετά ακόμη.

Γκορτσιά... Αυτές ίσα που ανθίζουν πετάνε και φύλλα. Στο τσακ είναι να τις προλάβεις ανθισμένες...

Αρκεί όμως κι αυτό το ελάχιστο. Για να νιώσεις πως σου χαρίστηκε μια κλεφτή ματιά στον Παράδεισο. Και μην ακούτε που λένε για μηλιές στον κήπο της Εδέμ. Αυτά είναι για τους αδαείς. Για ένα κλαράδι ανθισμένης γκορτσιάς έγιναν όλα...

Γκορτσιά και πάλι. Κάτω χαμηλά διακρίνεται και το ποτάμι. Ο Καλαμάς. Ή Θύαμις των αρχαίων.

Και μια άγρια αμυγδαλίτσα. Που διάλεξε για "γλάστρα" της ένα βράχο!!!

Η ίδια αμυγδαλίτσα. Του βράχου. Με όλο το κάδρο των βουνών που τη συντροφεύουν...

Ο ανθισμένος Καλαμάς... (Μενίνα - Θεσπρωτίας)

Ο Καλαμάς και πάλι. Ανάμεσα στη Βρυσέλα και στον Παραπόταμο. Στο βάθος το βουνό της Ντούλκας.

ανθισμένος φράχτης στη Βρυσέλα Θεσπρωτίας

Βρυσέλα Θεσπρωτίας. Μια ανθισμένη κερασιά???

Σήμερα δε χρειάστηκε να βγω από την Ηγουμενίτσα για να μαζέψω "άνοιξη". Τη βρήκα να με περιμένει μέσα στην πόλη. Στη διαδρομή που κάνω καθημερινά από το σπίτι στη δουλειά και τούμπαλιν...

Και είναι αλήθεια πως πάνε μέρες που έβλεπα οδηγώντας τα μεγάλα μοβ λουλούδια και δεν καταλάβαινα τι λουλούδια είναι. Χρειάστηκε σήμερα να σταματήσω για να διαπιστώσω πως πρόκειται για ίριδες! Απλά ήταν πολύ μεγαλύτερες από τις άλλες που ένα μήνα πριν έκοβα στην εξοχή...