ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΤΟΥ ΛΙΑΝΤΙΝΗ

Η νοητική εικόνα που λάξευσε ο Λιαντίνης αφορά την έννοια του Μηδέν και του μηδενισμού. Προκαταβολικά σημειώνει - προς αποφυγή αναμενόμενων παρανοήσεων - πως εκείνος που δεν έχει καμία σχέση με το μηδενισμό είναι ο … Νίτσε! Παρά τα όσα του φόρτωσαν. Πηγάζει τούτη η παρανόηση, γράφει ο Λιαντίνης, από την ψυχολογία του κλέφτη, που φωνάζει για να φοβηθεί ο νοικοκύρης.

Και η παρανόηση του Νίτσε είναι ίση σε βαθμό με την κατανόηση εκ μέρους του του προσωκρατικού πνεύματος. Κάτι που αδυνατεί ο σύγχρονος άνθρωπος να καταλάβει και να ακολουθήσει, καθώς στερείται από τη βουλητική δύναμη που απαιτείται για την αντιμετώπιση της φυσικής πραγματικότητας.

Μα φαίνεται πολύ σκληρό κάτι τέτοιο; Απίθανο φαντάζει να υψωθούμε στο ύψος τέτοιας βουλητικής δύναμης; Μα τα δεινά, λέει ο Λιαντίνης, που μας περιμένουν αν δεν καταφέρουμε να αποκτήσουμε αυτή τη βουλητική δύναμη, θα είναι μύριες φορές χειρότερα. Ο Νίτσε αυτό κήρυξε. Προφήτεψε το σκοτεινό μέλλον που περιμένει το σημερινό άνθρωπο. Και ο Λιαντίνης συμπληρώνει:

Παράθεση :

«Μα τι θα ‘πρεπε να ακούσουμε ακόμη, όταν βλέπουμε να καίγεται το σπίτι μας, και μεις δεν εννοούμε να ξεπορτίσουμε, για να μη γίνουμε τάχατες ανέστιοι!

Απέναντι σ’ αυτή τη στάση του Νίτσε, την αυθεντική δηλαδή ερμηνεία του στοχασμού των Προσωκρατικών, ο σύγχρονος άνθρωπος έχει υιοθετήσει τη στάση του δειλού κυνηγού με τα ναρκοβόλα – τα ναρκωτικά άλλωστε είναι η σημαία ευκαιρίας του καιρού μας – που έκλεισε το λιοντάρι στο κλουβί – κι όπου λιοντάρι διάβαζε φύση – και κάθεται απέξω και το περιπαίζει, όπως από τον αψηλό του τόπο το γνωστό ερίφιο κορόιδευε το λύκο του Αισώπου.

Αλλά κάτω από τέτοιους αφύσικους όρους οι εκδοχές είναι δύο: ή το λιοντάρι θα ψοφήσει οπότε θα ψοφήσουμε κι εμείς, ή θα σπάσει το κλουβί οπότε θα γιομίσει ο κόσμος με όσα κόκκαλα δεν εχώρεσε η περιγραφή του Ιεζεκιήλ:

Και έθηκέ με εν μέσω του πεδίου, και τούτο ην μεστόν
οστέων ανθρωπίνων.»

Η νοητική εικόνα του Λιαντίνη προσιδιάζει περισσότερο σε όσα στις μέρες μας αφορούν το οικολογικό πρόβλημα. Όμως η εικόνα του λιονταριού κατά Νίτσε είναι πολύ ευρύτερη. Και συνδυάζεται, όπως αναφέρει ο Λιαντίνης με την εικόνα των Αντιαλέξανδρων. Ο Αλέξανδρος είναι γνωστό πως έλυσε με το ξίφος του το γόρδιο δεσμό. Και από τότε το πήραν οι άνθρωποι ως πρότυπο και όμοια τραβάν το μαχαίρι και κόβουν κεφάλι όταν πονάει κεφάλι… Όμως όχι. Ο Λιαντίνης μας μεταφέρει το αίτημα του Νίτσε πως «ο καιρός μας χρειάζεται τους Αντιαλέξανδρους, που θα ξαναδέσουν τη ζωή στο αξεδιάλυτο και νικηφόρο σύμπλεγμα του μηδενός και του είναι.»

Κι αν οι έννοιες μας αντιστέκονται, δεν είναι όλοι υποχρεωμένοι να κατέχουν τι είναι το μηδέν και το είναι, τότε πολύ απλά να σκεφθούν τη νοητική εικόνα του Λιαντίνη. Και το οικείο θέμα του οικολογικού προβλήματος. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντιστρατεύεται τη φύση. Θέλει δε θέλει οφείλει να ζει σύμφωνα με τους νόμους της και όχι να προσπαθεί να την υποτάξει στους δικούς του. Και δρόμος άλλος δεν υπάρχει από το να στεριώσει κάστρο τη βούλησή του. Να μπει μέσα στο κλουβί μαζί με το Λιοντάρι. Όποιο και αν είναι κάθε φορά. Το Λιοντάρι θυμίζω πως είναι η φύση. Η γύρω μας φύση και η ατομική μας.

Και ο μεγαλύτερος νόμος της φύσης – να το θυμηθούμε κι αυτό – είναι ο θάνατος. Αν δε μάθουμε να συγκατοικούμε και μ’ αυτόν στο κλουβί, είναι αδύνατον να ζήσουμε ανθρώπινα. Το να του χτίζεις καγκελάκια τριγύρω και να του διαβάζεις επιμνημόσυνες δεήσεις δια ζωήν αιώνιον, είναι το ίδιο με τον κυνηγό που κλείνει το λιοντάρι στο κλουβί και απέξω απ’ το κλουβί πολλά τραγούδια λέγει…

___________

Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη: Homo Educandus, κεφάλαιο Μηδέν και μηδενισμός.