ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΝ ΛΙΑΝΤΙΝΗ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ

Ο Δημήτρης Λιαντίνης γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1942. Σε χρόνους δίσεχτους και καιρούς οργισμένους. Η πρώτη δεκαετία της ζωής του κύλησε στο μικρό χωριουδάκι της Λακεδαίμονος, τη Λιαντίνα. Και στη σκιά του Ταϋγέτου...




Ο Λιαντίνης αριστερά, στην τρίτη καρέκλα. Ανάμεσα σε σύναξη συγχωριανών. Κι όταν ακόμη ονομαζόταν Δημήτριος Νικολακάκος του Θεοδώρου. Ο πατέρας του (κι ελπίζω να μην κάνω λάθος και μου κάνουν πάλι καταγγελίες... ) είναι θαρρώ πρώτος από δεξιά. Ο Θεόδωρος Νικολακάκος.

Στις 13 Μάη 1960 ο δεκαοχτάχρονος Δημήτριος Νικολακάκος ετοιμάζεται να τελειώσει το γυμνάσιο. Το εξατάξιο γυμνάσιο αρρένων Σπάρτης.


Φωτογραφία από το αποδεικτικό απολυτηρίου του γυμνασίου του Δημητρίου Νικολακάκου και μετέπειτα Δημήτρη Λιαντίνη.

Το τέλος της δεύτερης δεκαετίας της ζωής του βρίσκει το Λιαντίνη φοιτητή της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Και με νέους πλέον φίλους. Στη φωτογραφία ο συμφοιτητής του Βασίλης Αναγνωστόπουλος που στάθηκε φίλος του αδερφικός μέχρι και την αναχώρηση του Λιαντίνη. Χρόνια αργότερα στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο "Καπέλα στο πέλαγος", ο Αναγνωστόπουλος θα μιλήσει σεμνά και μετρημένα για το φίλο του το Μίμη που του τον πήρε ο Ταΰγετος. (Η φωτογραφία είναι προφανές ότι ανήκει σε στιγμές κεφιού και ίσως και καρναβαλιού)


Στα έδρανα της Φιλοσοφικής με τους συμφοιτητές του:

Από το φοιτητικό ταξίδι στην Πόλη. Γύρω στα 1962. Και ένα στιγμιότυπο που σοκάρει... Ο Λιαντίνης ετοιμάζεται να λάβει αντίδωρο από τον τότε Πατριάρχη. Κι ας έχουν τόσα ειπωθεί που δημιουργούν μια εσφαλμένη εικόνα για το ποιος αληθινά ήταν ο Δημήτρης Λιαντίνης...

Απόσπασμα από το ιστολόγιο https://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/2010/02/blog-post_4799.html

Παράθεση :

[...] Ιδιαίτερα θα θυμίσουμε εκείνο το μακρινό Πάσχα των φοιτητικών του χρόνων που βρέθηκε με την παρέα των συμφοιτητών και φίλων του στην Κωνσταντινούπολη. Αναφορές σχετικές μπορεί κανείς να βρει στο βιβλίο του στενού του φίλου, Βασίλη Αναγνωστόπουλου, "Καπέλα στο Πέλαγος":

"Πάσχα στην Κωνσταντινούπολη με επίσκεψη στον Πατριάρχη και στα Πριγκιπόνησα. Δώδεκα μέρες με 1200 δρχ. Δηλώσεις συμμετοχής στον Γιάννη Παπαδημητρίου."

Έτσι ανέφερε η ανακοίνωση στη σχολή, στη Φιλοσοφική της Αθήνας, εκείνο το Φλεβάρη του 1963...

"Τι λες; Το αποφασίζουμε; Είναι ευκαιρία.
Εγώ δε μίλησα. Έμεινα σκεφτικός.
Έλα, μην το σκέφτεσαι πολύ, συνέχισε ο Μίμης.
Θα βρεθεί κάποιος τρόπος και θα εξοικονομήσουμε τα χρήματα....

Γρήγορα συνήλθαμε και τ' αφήσαμε το ζήτημα για άλλη μέρα. Ο Μίμης ήταν επίμονος και πειστικός όταν επεδίωκε κάτι. Έτσι ήξερα. Θα επανέλθει. ..."

Βασίλης Αναγνωστόπουλος, ό.π., σελ. 300 - 301

Και φυσικά επανήλθε. Γιατί έτσι ήταν ο Μίμης... ο Δημήτρης Λιαντίνης δηλαδή, που τότε Μίμη τον φώναζαν οι φίλοι του. Η λύση για τα χρήματα βρέθηκε μέσω των αδερφών του καθενός τους και το ταξίδι στην Πόλη πραγματοποιήθηκε.[...]

Στα σκαλιά του πανεπιστημίου. Με συμφοιτητές και καθηγητές. Ο Λιαντίνης ξεχωρίζει καθώς κρατά μια εφημερίδα στο χέρι. Πιθανότατα τη Μεσημβρινή.

1964. Ο Δημήτρης Λιαντίνης διανυκτερεύει στον Ταΰγετο, στον Προφήτη Ηλία, μαζί με χωριανούς του. 19 προς 20 Ιουλίου. Ο Λιαντίνης είναι πρώτος από δεξιά.

Πολύ κοντά στο εκκλησάκι αυτό βρέθηκαν τα οστά το 2005. Ιούλιο και πάλι.

Στη φωτογραφία, αριστερά, διακρίνεται και ο άνθρωπος που αποκάλυψε στην κόρη του Λιαντίνη την ύπαρξη του σκελετού εκεί. Ο ξάδερφός του Παναγιώτης Νικολακάκος.

Πάσχα 1965. Και ο Δημήτρης Νικολακάκος (μετέπειτα Λιαντίνης) νεοσύλλεκτος φαντάρος στο κέντρο Κορίνθου. Να σημειωθεί ότι δεν είχε ακόμη πάρει πτυχίο από το πανεπιστήμιο.

Από παλιότερο αφιέρωμα στο φόρουμ:

https://educandus.forumgreek.com/t287-topic

Παράθεση :

Στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει όποιος ...

Στις 12 του Απρίλη 1965 ο νεαρός φοιτητής, Δημήτριος Νικολακάκος, γνωστός σήμερα ως Δημήτρης Λιαντίνης, ντυνόταν στο χακί.

Τρία χρόνια αργότερα, την ίδια μέρα, καθηγητής πια στο "βασίλειο των Μολάων", θα γράψει σε φίλο του τους παρακάτω (παραφρασμένους) στίχους του Καμπανέλλη:

"Έτσι και μένα η κόρη του Γαβρίλη
σαν έφευγα στις 12 του Απρίλη
Στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει
όποιος..."

ενθυμούμενος πως μια τέτοια μέρα παρουσιάστηκε στο στρατό...

Οι στίχοι είναι από το ποίημα "Ο Έκτορας και η Ανδρομάχη", του Ιάκωβου Καμπανέλλη και που έγιναν γνωστοί ευρύτερα χάρη στη μελοποίησή τους από το Μάνο Χατζιδάκι:

Μια ακόμη φωτογραφία του Λιαντίνη από το στρατό. Μαυροσκούφης.  Ενδεικτική για το πού ακριβώς υπηρέτησε.

Από παλιότερο αφιέρωμα παραθέτουμε τη μαρτυρία της Φωτεινής:

https://educandus.forumgreek.com/t287-topic

Παράθεση :

Διαβάζοντας Δανάη το κείμενό σου με στρατιώτη και μουσικές και πολέμους και μάχες μου ήρθαν συνειρμικά κάποιες εικόνες στο μυαλό. Είδα ένα στρατιώτη που «κράτησε τη ζωή του κατά το πλάγιασμα της βροχής» στη Μονάδα Τεθωρακισμένων στην Αλεξανδρούπολη (ΝΗΦΟΜΑΝΗΣ, Χορικά, Μνημόσυνο, σελ. 159 εξ.) και όχι όπως λες και εσύ ένα στρατιώτη που πάγωσε το γέλιο του στο στρατό. Ένα στρατιώτη που στην εκεί θητεία του οφείλει τη γνωριμία του με το Ρίλκε. Ο υπίλαρχος και έκτοτε στενός του φίλος Γ. Γ. (το πιο κοντινό πρόσωπο στην οικογένειά του) που αναφέρει στη σελ. 163 του χάρισε ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ του Ρίλκε. Εκεί γεννήθηκε η ιδέα της σπουδής του έργου του Ρίλκε. Ο στρατός λοιπόν τον σημάδεψε δημιουργικά.

Η δεύτερη εικόνα που μεταφορικά έφερα στο νου μου είναι η εικόνα των τελευταίων στίχων του σαικξπηρικού Άμλετ. Στη σκηνή έχει εισέλθει ο πρίγκιπας της Νορβηγίας Φορτιμπράς με τους άγγλους αποκρισάριους με τύμπανα και σημαίες, αντικρίζουν το φριχτό θέαμα του θανάτου του αναποφάσιστου τραγικού ήρωα Άμλετ (αμλετισμός έχει καθιερωθεί να σημαίνει αναποφασιστικότητα) και διατάζει: «μουσικές στρατιωτικές και τιμές πολέμου για κείνον ας μιλούν μεγαλόφωνα – The soldiers music and the rites of war speak loudly for him».

Γιατί θυμήθηκα την εικόνα από τον Άμλετ; Μα φυσικά γιατί ηχεί στα αυτιά μου εκείνο το – This is I, Hamlet the Dane από το ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ, σελ. 146, που άκουσε ο Εμπεδοκλής στην πρώτη του ανάβαση στο όρος. Μόνο που τα κρίματα που βάραιναν τον Άμλετ, αλλά και τον Οιδίποδα, που και για κείνον μέσα στη νικητήρια σιωπή άκουσε, δεν βάραιναν τον ακραγαντίνο φιλόσοφο Εμπεδοκλή, μα ούτε και κείνον που κατέγραψε κάποιο «ορειπορικό».

Αχ Δανάη, η τέχνη και η σημειολογία της είναι δύσκολο πράγμα, η ερμηνεία της δεν έχει ταχθεί για τον καθένα!!!

Από το ιστολόγιο:

https://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/2019/12/blog-post_28.html

Παράθεση :

Το καλοκαίρι του 1960 ο νεαρός Δημήτρης Νικολακάκος παίρνει απολυτήριο από το εξατάξιο (τότε) γυμνάσιο αρρένων Σπάρτης. Και πηγαίνει στην Αθήνα να σπουδάσει φιλόλογος. Η ζωή του αλλάζει, νέοι ορίζοντες ανοίγονται. Εκεί γνωρίζει και τον Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, είναι καθηγητής του στη σχολή. Όσο δηλαδή ένας καθηγητής πανεπιστημίου γνωρίζει τους φοιτητές του και μάλιστα εκείνες τις εποχές.

Πριν ακόμη πάρει πτυχίο θα καταταχτεί στο στρατό. Βιάζεται. Να τελειώνει από τις υποχρεώσεις του και να μπορεί όσο πιο σύντομα γίνεται να εργαστεί. Έχει μια τεράστια ορμή μέσα του εκείνο τον καιρό. Που ώρες ώρες δεν μπορεί να την κοντρολάρει και τον παρασέρνει σε λάθος μονοπάτια.

Την άνοιξη του 1966, φορώντας ακόμη το χακί, θα ορκιστεί και θα πάρει το πτυχίο της Φιλοσοφικής σχολής Αθηνών. Η στρατιωτική θητεία συνεχίζεται, τον προλαβαίνει φαντάρο και η χούντα της 21ης Απριλίου.

Η μετά στρατό εποχή. Και η πρώτη έγχρωμη φωτογραφία του Λιαντίνη που διαθέτουμε στο αρχείο μας. Φυσικά με παραχώρηση από την κ. Ν. Λιαντίνη. Είναι ο καιρός που εργάζεται ως καθηγητής στο γυμνάσιο των Μολάων. Παρέα με το Γηρυόνη του. Όπως αποκαλούσε το πρώτο του αυτοκίνητο.