OI ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ

Από το βιβλίο με τα ποιήματα του ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ "ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ" παραθέτω το προλόγισμα της Κυρίας ΝΙΚΟΛΙΤΣΑΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗ




ΠΡΟΛΟΓΙΣΜΑ









__________________

*στις καλυδώνιες πέτρες του παλατιού, χτύπαγε το κεφάλι στα σφηνώματα.

1.Είτε μπροστά σε μικρόφωνα και κάμερες από άγνωστους αυτοανακηρυσσόμενους τιμητές μας, είτε σε ορισμένα «δημοσιογραφικά» γραπτά, είτε στην ανωνυμία του Διαδικτύου).

Δημήτρης και Νικολίτσα Λιαντίνη...

Χρειάστηκαν να περάσουν σχεδόν δέκα χρόνια από τη μέρα που εκείνος έφυγε για να μάθω την αλήθεια. Για το Δημήτρη και τη Νικολίτσα Λιαντίνη.

Με απίθανη ταλαιπωρία, μέσα από ωκεανούς ψεμάτων και με μυριάδες απορίες για την ακατανόητη εικόνα που θέλησαν κάποιοι έντεχνα και σκόπιμα να προβάλλουν. Τώρα ξέρω. Δίπλα στο δικό του "Ταΰγετο", στέκεται ο δεκάχρονος Γολγοθάς εκείνης. Αυτοθέλητη η δική του φυγή, επιβεβλημένη άνωθεν η δική της σταύρωση. Κι αν Δάσκαλό μου πολυαγαπημένο έλεγα το Λιαντίνη, τώρα το ίδιο ακριβώς θεωρώ και τη γυναίκα του. Άτυχη που δεν τους γνώρισα μαζί, άτυχη που τόσα χρόνια χρειάστηκαν για να μάθω την αλήθεια, μα τυχερή, πολύ τυχερή, που έστω και λίγο φώτισε το δρόμο μου το δικό τους φως.

Ξέρετε όμως τι με τρομάζει; Που ακόμη και ένας άνθρωπος που γνώρισε το Λιαντίνη, που κανένα λόγο δεν είχε να ταχθεί εναντίον της οικογένειάς του, χρειάστηκε τόσον καιρό για να δει...

Χαίρομαι χαρά μεγάλη που λίγες μέρες πριν η γυναίκα ενός από τους πιο αγαπημένους φίλους του Λιαντίνη μου επιβεβαίωσε αυθόρμητα αυτή την εικόνα. Και μου περιέγραψε με τα πιο ζεστά χρώματα τη σπάνια σχέση αγάπης και εκτίμησης ανάμεσα στο Δημήτρη και στη Νικολίτσα Λιαντίνη.

Αναρωτιέμαι μόνο... Πού ήταν αυτοί οι άνθρωποι τόσον καιρό; Γιατί δε μίλησαν; Νομίζω πως είναι πια καιρός. Απαράδεκτο πια να σιωπούν. Και άδικο μεγάλο.

Κάποτε οι δείχτες του χρόνου θα γελάνε. Με πολλά ανεδαφικά που γράφτηκαν για τη ζωή τους και την πορεία τους. Έτσι σημειώνει εκείνη στο προλόγισμα... Και ρωτώ: Θα γελάνε οι δείχτες, μα εκείνοι που πίστεψαν τα ανεδαφικά και τα επιπόλαια; Θα γελάνει κι εκείνοι; Φυσικά και δε θα γελάνε. Εκτός αν γέλιο προκαλεί η αδικία.

Και ξέρετε, πρέπει να το πω. Ήταν τόσο το ψέμα εναντίον της που όταν τη γνώρισα από κοντά ένιωσα τέτοια έκπληξη που δεν περιγράφεται. Κι αναρωτιέμαι, εκείνοι που έλεγαν όλα αυτά τα ψέματα, δε σκέφτηκαν πως αρκεί κανείς να γνωρίσει από κοντά την κ. Λιαντίνη για να καταλάβει την αλήθεια; Ναι, είναι τελείως φυσικό που εκείνη δεν έκανε τίποτε για να προστατέψει τον εαυτό της. Γιατί η αλήθεια δε χρειάζεται υπεράσπιση. Οι δείχτες του χρόνου αρκούν... γυρίζουν εκείνοι στο αιώνιο ταξίδι τους και αποκαθιστούν το αληθινό και το ψεύτικο.

Τόσο απλά... Αλλά και όσο παράξενο και απίστευτο φαίνεται ένας Λιαντίνης να μοιράστηκε τη ζωή του με λάθος γυναίκα.

Μα πώς νωρίτερα δεν μπόρεσα να δω την αλήθεια; Ειλικρινά δε συγχωρώ τον εαυτό μου για τέτοιο λάθος. Κι άλλο τόσο δε συγχωρώ όλους εκείνους που έστησαν την πλεκτάνη. Ηθελημένα ή και αθέλητα.

Δεν ξέρω πόσοι αποτυχημένοι στον έρωτα κυκλοφορούν και ένιωσαν την ανάγκη όμοιό τους να πλάσουν και το Λιαντίνη. Μύθο ολόκληρο να πλάσουν για μια παλιά αγάπη που δήθεν δεν ξεπέρασε ποτέ. Κι έφτασαν στο σημείο ακόμη και όνομα λάθος να διαδώσουν. Γιατί και μόνο το αληθινό όνομα εκείνης της γυναίκας αρκεί για να μάθει κανείς την αλήθεια. Θα μου πεις τι φταίει; Σωστά... Δε φταίει. Όμως δε διάβασε τι γράφτηκε για εκείνη και το Λιαντίνη; Δεν όφειλε να διαψεύσει;

Αμαλία... Μόνο Αμαλία δεν την έλεγαν. Και ξέραν αρκετοί ποια ήταν και τι έγινε. Και όμως εσιώπησαν. Ένοχα. Και δειλά. Μα τι φαντάστηκαν; Πως δε θα έρθει η ώρα όλα να μαθευτούν;

Δεν είμαι εγώ που τα στοιχεία της θα δώσω. Όσο και αν καταδικάζω τη στάση της. Πάλι καλά που πήρε πίσω την αλληλογραφία της. Που δεν έκανε και αυτό το λάθος.

Θέλω μόνο να σημειώσω για όποιον στο μέλλον θα ασχοληθεί με τη ζωή του Λιαντίνη πως Αμαλία δεν υπήρξε. Μην άδικα αναζητήσουν τέτοιο όνομα. Κι εκείνη που με το όνομα αυτό μας παρουσίασαν, σταμάτησε τελείως να υπάρχει από την ώρα που γνώρισε τη μετέπειτα γυναίκα του.

Θα μου πεις, και τα γράμματα; Αυτά που διαβάσαμε να μιλάνε για τον έρωτά του για τη γυναίκα αυτή; Ναι... Για πες μου... Για τις άλλες, τις Βιολέτες και τις Βαλεντίνες δε διαβάσαμε ανάλογες δηλώσεις; Κλασική περίπτωση νέου, όπως όλοι μας υπήρξαμε στα νιάτα μας, που κάθε έρωτας φαινόταν στον καιρό του τεράστιος και σημαντικός. Ώσπου να ανατείλει ο επόμενος. Και να σβήσει τα πάντα.

Κι απόδειξη για το Λιαντίνη ειδικά, τα όσα άφησε για τη γυναίκα του και μητέρα του παιδιού του. Μα ξέρεις τι είναι εκείνος στο τελευταίο γράμμα του να την αποκαλεί "υπέροχο άνθρωπο" και οι άλλοι να θέλουν ντε και καλά να πιστέψουμε πως έγραψε ψέματα στο σημείο αυτό;

Ξέρεις τι είναι να δίνουν και συνέντευξη πως τάχα ο Λιαντίνης δυο ανθρώπους μόνο αγάπησε πολύ; Τη μάνα του και την κόρη του... Και να ξεχνάνε τη γυναίκα που μοιράστηκε μαζί του 26 χρόνια;

Και οι ίδιοι, όταν μιλούν για το θάνατο, κόπτονται πως δεν μπορεί ο Λιαντίνης άλλα να έγραψε και άλλα να έκανε. Το άφησε λένε, στο τελευταίο του γράμμα. Να το διαβάσουμε λέει ξανά... τι γράφει... Αμέ... το διαβάσαμε. Και είδαμε να λέει υπέροχο άνθρωπο τη γυναίκα του. Γιατί αυτό να είναι ψέμα και τα άλλα αλήθεια;

Η εξήγηση... η δική τους εξήγηση... το έκανε για την κόρη του. Να μην πληγώσει το παιδί του. Ε, έγραψε και ένα ψεματάκι.

Ακόμη και έτσι να ήταν. Αυτοί που λένε ότι αγαπάνε το Λιαντίνη, γιατί πληγώνουν το παιδί του; Κάποια εξήγηση εδώ;

Είδατε που σας λέω ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια; Ούτε το Λιαντίνη αγαπάνε, ούτε το Λιαντίνη γνωρίζουν. Απλά καπηλεύονται το όνομα και τη μνήμη του.

Παράθεση :

"Είτε μπροστά σε μικρόφωνα και κάμερες από άγνωστους αυτοανακηρυσσόμενους τιμητές μας, είτε σε ορισμένα «δημοσιογραφικά» γραπτά, είτε στην ανωνυμία του Διαδικτύου"

Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη

ΔΑΝΑΗ έγραψε:

Ξέρετε όμως τι με τρομάζει; Που ακόμη και ένας άνθρωπος που γνώρισε το Λιαντίνη, που κανένα λόγο δεν είχε να ταχθεί εναντίον της οικογένειάς του, χρειάστηκε τόσον καιρό για να δει...

Χαίρομαι χαρά μεγάλη που λίγες μέρες πριν η γυναίκα ενός από τους πιο αγαπημένους φίλους του Λιαντίνη μου επιβεβαίωσε αυθόρμητα αυτή την εικόνα. Και μου περιέγραψε με τα πιο ζεστά χρώματα τη σπάνια σχέση αγάπης και εκτίμησης ανάμεσα στο Δημήτρη και στη Νικολίτσα Λιαντίνη.

Αναρωτιέμαι μόνο... Πού ήταν αυτοί οι άνθρωποι τόσον καιρό; Γιατί δε μίλησαν; Νομίζω πως είναι πια καιρός. Απαράδεκτο πια να σιωπούν. Και άδικο μεγάλο.

Είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα αυτό. Οι άνθρωποι εκείνοι που γνώρισαν το Λιαντίνη, οι πνευματικοί άνθρωποι, νομίζω ότι είναι καιρός να γράψουν για εκείνον. Δε λέω μόνο για τις λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής του. Για το έργο του κυρίως.

Η όποια διαστρέβλωση επιχειρήθηκε ως τώρα, μόνο με ένα βιβλίο μπορεί να αποκατασταθεί. Ποιος όμως τολμά τέτοιο άθλο; Και ειδικά με όσα συνέβησαν την προηγούμενη φορά; Παρουσιάζει εξαιρετικές δυσκολίες ένα τέτοιο εγχείρημα... Αλλά και άλλο τόσο αφήνει απορίες που δεν είδαμε από κάποιους επώνυμα αναφερθέντες ως φίλους του να κυκλοφορεί ούτε άρθρο... Γιατί; Δέκα χρόνια δεν είναι αρκετό διάστημα;

Μυρτάλη,

Είναι απλά τα πράγματα. Ο Λιαντίνης δυστυχώς γελοιοποιήθηκε μέσα από την "ανωνυμία του διαδικτύου" και τις προχειρότητες στη λεγόμενη βιογραφία του εμπορίου, έγινε ένα ακόμη γαλανόλευκο πυροτέχνημα. Έτσι, αν κάποιος σημαντικός άνθρωπος γράψει γι' αυτόν θα περάσει αυτόματα στη χορεία των γραφικών. Το στραπατσάρισμα της εικόνας του Λιαντίνη μόνο ο καιρός μπορεί να το ανατρέψει εδώ που φτάσαμε.

Λυπάμαι που πρέπει να συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου, Αλέξανδρε. Ποιος σημαντικός άνθρωπος θα πάρει τέτοιο ρίσκο όταν ακόμη και σε κατώτερα στρώματα της πνευματικής ζωής του τόπου υπάρχει απαξίωση γύρω από το όνομα του Λιαντίνη;

Θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τυχαία έπεσα χτες σε ένα άρθρο που μιλούσε για τα "βαφτίσια" των σχολείων. Κάποιος ανώνυμος του διαδικτύου παρουσίαζε ως μέγα κατόρθωμα ότι στο σχολειό του ανάμεσα στις προτάσεις για τα "βαφτιστικά", κατατέθηκε και το όνομα του Λιαντίνη.

Οποία όμως αλγεινή εντύπωση εκ των αποτελεσμάτων της ψηφοφορίας ανάμεσα στα μέλη του διδακτικού προσωπικού:

Νίκος Εγγονόπουλος (7 ψήφοι)
Άγγελος Σικελιανός (5 ψήφοι)
Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής (5 ψήφοι)
Δημήτρης Λιαντίνης (4 ψήφοι)

Ακόμη και ο Σικελιανός έλαβε ψήφους 5!!! Εκείνος που είχε τη φαεινή ιδέα να υποβάλει το όνομα του Λιαντίνη σε ψηφοφορία, έχει τουλάχιστον τη συναίσθηση ότι τον γελοιοποίησε; Φοβάμαι πως όχι. Γιατί μόνο εκείνοι που γνώρισαν από κοντά το Δημήτρη Λιαντίνη γνωρίζουν την άποψή του για το Σικελιανό... Ε, ρε και να τους έβλεπε όλους αυτούς τους τζιτζιφιόγκους του διαδικτύου που τολμούν να παίζουν με το όνομά του!!!

Κι από πάνω καμώνονται κιόλας πως τους έφταιξε ο χ ανώνυμος που διαμαρτυρήθηκε ότι ο Λιαντίνης δεν είναι επίσημα νεκρός... Εδώ δεν κατάφερε να πείσει ούτε το σύλλογο των συναδέλφων του να υποστηρίξουν τουλάχιστον πλειοψηφικά το όνομα του Λιαντίνη, ευελπιστεί ότι η αρμόδια επιτροπή θα επιλέξει την τελευταία επιλογή του διδακτικού προσωπικού;;; Ωραίο ανέκδοτο!!!

Μα τι να υποστηρίξει; Μήπως τις άρες μάρες κουκουνάρες που ο κύριος αυτός έχει κατά καιρούς γράψει στο διαδίκτυο για το Δημήτρη Λιαντίνη;

Είναι ο ίδιος κύριος που όταν η Λουκία δημοσίευσε το Προλόγισμα από τις ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ, έκανε τη βαθυστόχαστη ανάλυση πως η Λουκία Σοφού είναι η Λου κυρία του Σοφού... Δηλαδή η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη!!! Έλα μου ντε που η Λουκία Σοφού είναι όχι μόνο άλλο πρόσωπο αλλά και το ψευδώνυμο αυτό (όπως η ίδια το έχει δηλώσει) είναι η αντιστροφή του αληθινού της ονόματος;

Ο ίδιος που έκανε τη φοβερή ανακάλυψη πως ο ύμνος στο Δία από το Πολυχρόνιο είναι το ίδιο ποίημα που δημοσιεύτηκε στις ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ!!!

Και ο ίδιος που άφησε υπονοούμενα πως στο σήμα του Λιαντίνη στις Κεχρεές έλαβαν χώρα:

Παράθεση :

Λιβάνια, ψαλμωδίες, ευχές και μεσιτείες για μια καλή θέση στον Παράδεισο.

κάτι που διέψευσε κατηγορηματικά η ίδια η κ. Λιαντίνη και που υπάρχουν και μαρτυρίες άλλων προσώπων που επιβεβαιώνουν ότι δεν παρίστατο καν ιερέας κατά τον ενταφιασμό των οστών.

Δυστυχώς ο Λιαντίνης στα χείλη τέτοιων φαιδρών προσώπων έχει πέσει. Που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να προσβάλλουν την οικογένειά του και πάνε μετά και ζητάνε να ονομαστεί το σχολείο τους με το όνομα του Λιαντίνη... Έτσι θα πείσουν τους συναδέλφους τους και τους ανωτέρους τους να προτιμήσουν το όνομα του Λιαντίνη; Συνδέοντας καθημερινά το όνομά του με όλα αυτά τα ψέματα που γράφουν σε βάρος της γυναίκας του και της κόρης του;

Και ιδού το τραγικό αποτέλεσμα. Ο Λιαντίνης τελευταίος!!! Ακόμη και ανάμεσα στους καθηγητές του Λυκείου. Ποιος σημαντικός και σοβαρός άνθρωπος να αναλάβει μέσα σ' αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα να γράψει έργο για το Λιαντίνη;

Μόνο οι γνωστοί του και οι αγαπημένοι του. Αυτοί έχουν το χρέος. Να μιλήσουν και να γράψουν. Όχι μόνο θεωρητικά αλλά και με την εγκυρότητα της προσωπικής γνωριμίας. Απαραίτητο και αυτονόητο το να έχουν και την κατάλληλη πνευματική υποδομή. Δε θέλουμε ένα ακόμη βιβλίο - ρεπορτάζ για τη ζωή του, αλλά ένα βιβλίο που να αξίζει στη πνευματική διαδρομή που χάραξε.

Ξαναρωτώ, πώς να μην γίνει γραφικός κάποιος που θα αναφερθεί στον Λιαντίνη όταν έχουν προγηθεί αίσχη όπως αυτό:

Αγαπητέ Αλέξανδρε,

είχα ξεκινήσει να γράφω απάντηση με βάση την τελευταία τοποθέτηση της Μυρτάλης, βλέποντας όμως στο μεταξύ τη δική σου ανάρτηση, υποχρεωτικά θα απαντήσω πρώτα σε σένα και αφήνω για παρακάτω τα άλλα που έγραψα.

Δίκαια αναρωτιέσαι και δίκαια βάζεις το ζήτημα. Αλλά ως προς το Λιαντίνη δεν υπάρχει πρόβλημα. Μάλλον θετικό είναι ένα τέτοιο κλίμα δισταγμού. Μακάρι το ίδιο κλίμα να υπήρχε και πριν... Θα είχαμε γλιτώσει πάρα πολλά.

Για να γράψει κάποιος για το Λιαντίνη θα πρέπει να εκπληρώνει υψηλές προδιαγραφές. Τόσο υψηλές που να μη λογαριάζει το δικό του κύρος και την επιτυχία, αλλά την υπηρεσία στην αλήθεια και μόνο. Να είναι δηλαδή απαλλαγμένος από σκοπιμότητες και φιλοδοξίες. Και κυρίως, να μη λαμβάνει υπόψη τι είπαν οι άλλοι για το Λιαντίνη αλλά τι έγραψε ο ίδιος ο Λιαντίνης.

Θέλεις να σου θυμίσω πόσους άλλους η εποχή τους τους "έθαψε"; Νομίζω το ξέρεις γιατί και ο ίδιος έκανες αναφορά στον καιρό. Να σου θυμίσω επίσης ότι οι πραγματικά μεγάλοι πάντα προπορεύονται της εποχής τους. Εξαρτάται λοιπόν από το αν υπάρξει η ευτυχής συγκυρία... Κάποιου που θα συμπέσει η δική του εποχή με την εποχή του Λιαντίνη και θα έχει και το ενδιαφέρον να μας καταθέσει τη συνομιλία με το έργο του. Κοινοί άνθρωποι και κοινοί συγγραφείς, θα είναι ευτύχημα στο μεταξύ να στέκονται φοβισμένοι και σιωπηλοί. Στην αντίθετη περίπτωση, θα έχουμε κατά πάσα πιθανότητα επανάληψη της ιλαροτραγωδίας.

Αγαπητή Δανάη,

Συμφωνώ με το ζήτημα της σιωπής, αλλά φοβάμαι ότι η σιωπή στο τέλος επιβεβαιώνει την ιλαροτραγωδία.

Από το πενεπιστημιακό περιβάλλον του Λιαντίνη, συγκρατώ την αντίδραση συγκεκριμένου καθηγητή που τήρησε άκρως επιθετική στάση απέναντί του με αποκορύφωμα κάποιους απαράδεκτους (καθότι αστήρικτους) χαρακτηρισμούς περί σχιζοφρένειας. Αναγνωρίζω όμως ότι η τοποθέτησή του για το ζήτημα των τόσων πολλών καταγραφών σε ήχο και εικόνα των διαλέξεων του Λιαντίνη είναι ένα σημείο πολύ σοβαρής κριτικής. Γιατί ακριβώς η πληθώρα αυτού του υλικού έδωσε σε διάφορους κύκλους το δικαίωμα να κόβουν και να ράβουν και να φτιάχνουν τηλεοπτικά προϊόντα εύπεπτα και χλιαρά.

Αλέξανδρος Ζ. έγραψε:

Από το πανεπιστημιακό περιβάλλον του Λιαντίνη, συγκρατώ την αντίδραση συγκεκριμένου καθηγητή που τήρησε άκρως επιθετική στάση απέναντί του με αποκορύφωμα κάποιους απαράδεκτους (καθότι αστήρικτους) χαρακτηρισμούς περί σχιζοφρένειας.

Ο συγκεκριμένος καθηγητής είχε κάθε λόγο να το κάνει. Ο Λιαντίνης τον κατονομάζει στη Γκέμμα και μάλιστα δύο φορές με άκρως προσβλητικό τρόπο. Για να το κάνει, θα είχε τους λόγους του. Ίσως... Αλλά και το ίδιο να αναγνωρίσουμε και σε εκείνον που ανταπέδωσε...

Είναι πάντως θλιβερό σαν φαινόμενο. Δύο πανεπιστημιακοί που ανταλλάζουν μεταξύ τους χαρακτηρισμούς σαν αγωγιάτες. Τουλάχιστον για όσους κατοικούν στα μεγάλα σαλόνια. Αλλά για τον ίδιο λόγο ο Λιαντίνης γίνεται προσβάσιμος και αγαπητός στους απλούς ανθρώπους. Γιατί δε συμπεριφέρεται με τα σεις και με τα σας, μα σαν αληθινός άνθρωπος.

Αλλά και σαν αληθινός άνθρωπος έκανε αργότερα δηλώσεις προφορικές για το ζήτημα. Κι ευτυχώς διασώθηκαν. Και ευτυχώς υπάρχουν και στο διαδίκτυο.

Ο Λιαντίνης, Αλέξανδρε, στο βαθμό τουλάχιστον που τον έχω κατανοήσει (σίγουρα λίγο και σίγουρα όχι σε βάθος) δεν είναι η τυπική περίπτωση διανοούμενου. Και δεν ήθελε να είναι. Το ίδιο και στις προφορικές του διδασκαλίες. Του άρεσε να διαφέρει και του άρεσε να σοκάρει. Και όχι του άρεσε όπως στον έναν αρέσει η μακαρονάδα με κιμά και στον άλλο με σάλτσα. Υπήρχε φιλοσοφικό υπόβαθρο πολύ σοβαρό στη στάση αυτή.

Με ένα Λιαντίνη που όποιος τον γνώρισε από κοντά ήξερε πως ήταν ένας ιδιαίτερα σεμνός άνθρωπος, ευγενικός, με αρχές και "καλούς τρόπους", καταλαβαίνεις ότι πχ η έκφραση για το Σωκράτη και τους μαθητές του δεν έχει άλλη λογική εξήγηση. Εκτός αν δεχτούμε όσα είπε ο άλλος καθηγητής.

Το έχει φαίνεται η οικογένεια Λιαντίνη να προκαλεί στους άλλους τέτοια ένταση που άλλο να μην τους μένει παρά να το γυρίζουνε εκεί το ζήτημα. Κάτι τέτοιο νομίζω υποστηρίζει και η εφημερίδα που ανέβασες. Το θέμα όμως είναι όπως υπογραμμίζεις κι εσύ να υπάρχουν επιχειρήματα και αποδείξεις και όχι αστήρικτα υβρεολόγια.

Θέλω όμως να σου πω και κάτι άλλο. Ο Λιαντίνης, και το έχω διαπιστώσει από πρώτο χέρι, το έκανε και λιγάκι επίτηδες το να προκαλεί. Δεν ήθελε τους άσχετους και τους χάχες. Έβρισκε λοιπόν τον τρόπο να τους απομακρύνει. Έστω και με αγοραίες εκφράσεις. Το ίδιο νομίζω ισχύει κατά κάποιον τρόπο και με το "εύπεπτο" υλικό των βίντεο. Μην ξεχνάς μάλιστα ότι το υλικό αυτό δεν καταγράφηκε εν αγνοία του. Δεν αναφέρομαι μόνο στη Φιλοσοφική Θεώρηση του θανάτου που αυτή τουλάχιστον έχουμε και ντοκουμέντα ότι ο ίδιος επεδίωξε να γίνει ταινία.

Εγώ δεν έχω καμιά διάθεση να τον υπερασπιστώ και γι' αυτό θα αφήσω ανοικτό κάθε άλλο ενδεχόμενο στο γιατί θέλησε να μείνουν και βίντεο όχι μόνο από διαλέξεις αλλά και από διδασκαλίες του. Θέλεις να το πούμε ακόμη και ματαιοδοξία; Να το πούμε. Και λάθος τακτική; Που δε συνάδει με σημαντικούς πνευματικούς ανθρώπους; Να το πούμε. Μόνο πρώτα να αποκλείσουμε κάθε άλλη πιθανότητα, πως υπήρχε δηλαδή άλλος σοβαρός λόγος που το έκανε. Ακόμη και το να αποτρέψει ψευτοκουλτουριάρηδες από την ενασχόληση με το έργο του. Χίλιες φορές ένας που κάνει μπαμ από μακριά ότι είναι άσχετος με το Λιαντίνη, και επομένως γίνεται εύκολα αντιληπτή η απατηλή εικόνα που σκιαγραφεί, παρά ένας καλούτσικος διανοούμενος που θα πιάσει να γράψει για το Λιαντίνη. Γιατί αυτόν μπορεί και να τον πιστέψουμε...

Τι να σου πω. Δεν ξέρω τίποτα στα σίγουρα. Ξέρω μόνο πως ο Λιαντίνης υπήρξε πολύ πονηρός και δεν το έκρυψε. Πίσω από κάθε τι του ψάχνω πάντα το στρατήγημα. Ακόμη και πίσω από το υλικό που ανέφερες. Ακόμη και πίσω από το ξεμπρόστιασμα εκείνου του καθηγητή.

Μυρτάλη έγραψε:

Λυπάμαι που πρέπει να συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου, Αλέξανδρε. Ποιος σημαντικός άνθρωπος θα πάρει τέτοιο ρίσκο όταν ακόμη και σε κατώτερα στρώματα της πνευματικής ζωής του τόπου υπάρχει απαξίωση γύρω από το όνομα του Λιαντίνη;

Θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τυχαία έπεσα χτες σε ένα άρθρο που μιλούσε για τα "βαφτίσια" των σχολείων. Κάποιος ανώνυμος του διαδικτύου παρουσίαζε ως μέγα κατόρθωμα ότι στο σχολειό του ανάμεσα στις προτάσεις για τα "βαφτιστικά", κατατέθηκε και το όνομα του Λιαντίνη.

Οποία όμως αλγεινή εντύπωση εκ των αποτελεσμάτων της ψηφοφορίας ανάμεσα στα μέλη του διδακτικού προσωπικού:

Νίκος Εγγονόπουλος (7 ψήφοι)
Άγγελος Σικελιανός (5 ψήφοι)
Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής (5 ψήφοι)
Δημήτρης Λιαντίνης (4 ψήφοι)

Ακόμη και ο Σικελιανός έλαβε ψήφους 5!!! Εκείνος που είχε τη φαεινή ιδέα να υποβάλει το όνομα του Λιαντίνη σε ψηφοφορία, έχει τουλάχιστον τη συναίσθηση ότι τον γελοιοποίησε; Φοβάμαι πως όχι. Γιατί μόνο εκείνοι που γνώρισαν από κοντά το Δημήτρη Λιαντίνη γνωρίζουν την άποψή του για το Σικελιανό... Ε, ρε και να τους έβλεπε όλους αυτούς τους τζιτζιφιόγκους του διαδικτύου που τολμούν να παίζουν με το όνομά του!!!

Κι από πάνω καμώνονται κιόλας πως τους έφταιξε ο χ ανώνυμος που διαμαρτυρήθηκε ότι ο Λιαντίνης δεν είναι επίσημα νεκρός... Εδώ δεν κατάφερε να πείσει ούτε το σύλλογο των συναδέλφων του να υποστηρίξουν τουλάχιστον πλειοψηφικά το όνομα του Λιαντίνη, ευελπιστεί ότι η αρμόδια επιτροπή θα επιλέξει την τελευταία επιλογή του διδακτικού προσωπικού;;; Ωραίο ανέκδοτο!!!

Ωραιότατα!!! Σικελιανός - Λιαντίνης σημειώσατε 1;;;

Τι αίσχος! Όχι φυσικά για το Σικελιανό, αλλά για εκείνον που κατέβασε το Λιαντίνη σε ψηφοφορία.

Πράγματι για το Σικελιανό ο Λιαντίνης μας έλεγε τα χειρότερα. Γι' αυτό και όλους όσους τον είχαμε Δάσκαλο, κατάφεραν ακόμη μια φορά να μας πονέσουν αφάνταστα με την ανόητη τακτική τους να τον παρουσιάσουν ηττημένο ειδικά από το Σικελιανό.

Και στο δικό μου σχολείο τέθηκε ζήτημα να προτείνουμε ονόματα. Και σε μας δημιουργήθηκε πρόβλημα με ένα όνομα ... όχι γιατί δεν ήταν επίσημα νεκρός... αλλά τελείως ζωντανός. Ή πιο σωστά, ζωντανή. Για γυναίκα επρόκειτο και συγκεκριμένα για την κυρία Δόμνα Σαμίου.

Εκείνος που είχε τη μεγάλη ιδέα να προτείνει το Λιαντίνη δεν ήταν εδώ που έκανε το λάθος. Κι απορώ με τον ισχυρισμό που πρόβαλε... Για τις αρχές της χώρας φυσικά και είναι νεκρός ο Δημήτρης Λιαντίνης. Πώς αλλιώς θα παρέδιδαν το σκελετό στην κ. Λιαντίνη για να τον ενταφιάσει; Τι παραμύθια είναι αυτά;

Και πώς θα υπήρχε το σήμα του στο νεκροταφείο Κεχρεών;

Είναι άλλο αυτό και άλλο οι απορίες που υπάρχουν για την τύχη του. Μην τα συγχέουμε αυτά τα πράγματα γιατί ρίχνουμε νερό στο μύλο της γελοιοποίησης του ονόματός του. Και όσοι πραγματικά αγαπούν το Δάσκαλο, στο ζήτημα ειδικά αυτό οφείλουν να δείχνουν τη μέγιστη δυνατή προσοχή και στο τι λένε και πού το λένε. Και κυρίως πώς...

Κι εγώ έχω τη δική μου άποψη πάνω στο ζήτημα. Φυσικά και δε θα την καταθέσω στο διαδίκτυο. Όχι τουλάχιστον ολόκληρη... Πρώτον και κύριο γιατί δε διαθέτω ακλόνητες αποδείξεις. Δεύτερον γιατί υπάρχουν μεγάλες αντιφάσεις στα στοιχεία που υποστηρίζουν ότι ο νεκρός είναι ο Λιαντίνης. Υπάρχουν πράγματα που έχουν ειπωθεί ήδη (πχ για τη μαρτυρία του ταξιτζή) και άλλα που γνωρίζω από έγκυρες πηγές και που δημιουργούν μεγάλες αμφιβολίες. Ίσως μάλιστα σύντομα να δοθούν από τον αρμόδιο για το ζήτημα κάποια σημαντικά στοιχεία στη δημοσιότητα.

Το σίγουρο είναι πως όταν ακούτε ανθρώπους που ήξεραν το Λιαντίνη εκ του σύνεγγυς να επικαλούνται αποδείξεις πως είναι ζωντανός, ξέρουν πολύ καλά τι λένε. Υπάρχει βέβαια ένα σκοτεινό σημείο εδώ. Ή μάλλον δύο. Αλλά είναι αυτά ακριβώς που εγώ δεν επιθυμώ να δημοσιοποιήσω. Ούτε λόγος υφίσταται να το κάνω και θα παρεμπόδιζα την αλήθεια να έρθει όσο νωρίτερα γίνεται στο φως.

Ως τότε, μέχρι δηλαδή να έρθουν στο φως οι αποδείξεις και να κριθούν για την εγκυρότητα και την αξιοπιστία τους, προσωπικά, όπως το έχω ξαναπεί, δέχομαι την απόφαση των αρχών πως ο Λιαντίνης είναι νεκρός. Όπως οφείλει να κάνει ο κάθε λογικός άνθρωπος. Αλλά γνωρίζοντας και το κύρος εκείνων που λένε ότι έχουν αποδείξεις περί του αντιθέτου, δε θα νιώσω έκπληξη αν βρεθούμε μπροστά σε μεγάλες ανατροπές γύρω από το θέμα της εξαφάνισης του Λιαντίνη.

Κι αν αντί να σας διαφωτίσω κατάφερα ακριβώς το αντίθετο, λυπάμαι, αλλά δε θα βγάλουμε το Λιαντίνη στο σφυρί λέγοντας ετούτο ή το άλλο αστήρικτο για εκείνον. Καλύτερα να μείνετε με το ΑΙΝΙΓΜΑ... Πιστέψτε με, αυτό είναι δώρο ανεκτίμητης αξίας και όχι η οποιαδήποτε ψευδεπίγραφη βεβαιότητα για το αν ο Λιαντίνης είναι νεκρός ή ζωντανός.

Κι απορώ με όλους εκείνους που λένε ότι νοιάζονται για τη μνήμη του... Και ζητάνε να μην του κάνουμε κακό... Να μη λέμε λέει ότι είναι ζωντανός! Πέρα από το γελοίο του θέματος - γελοίο σε πολλά επίπεδα μάλιστα... Συναίσθηση της δικής τους άγνοιας δε διαθέτουν και πως δε δικαιούνται να εκφράζουν ακλόνητες βεβαιότητες; Ένα αυτό. Και δεύτερο... εκείνα τα σκύβαλα που πάνε και τους λένε ότι εμείς διαδίδουμε πως ο Λιαντίνης είναι ζωντανός, δεν ντρέπονται λίγο τα παντελόνια τους;

Ουδέποτε το HOMA EDUCANDUS πρόβαλε τέτοια θέση, πως ο Λιαντίνης είναι ζωντανός. Μόνο πως έχουμε εντοπίσει αντιφάσεις και έχουμε πολλές απορίες. Ως εκεί. Και καθόλου πιο πέρα.

Και κάτι ακόμη. Όλοι ξέρουμε ότι ο Λιαντίνης πέρασε τις τελευταίες ώρες πριν την εξαφάνισή του με τη γυναίκα του. Έναν άνθρωπο που τον ήξερε καλύτερα από τον καθένα. Γιατί έζησε μαζί του περισσότερο από κάθε άλλον, ήταν γυναίκα του και επιπλέον είναι άνθρωπος με εξαιρετική ευφυΐα και πνευματικό υπόβαθρο. Εκτός αν εσείς ξέρετε πολλούς άλλους που έχουν πάρει διδακτορικό στα 23!

Επιπλέον... παρακολούθησε από κοντά όλη τη διαδρομή του από τη στιγμή που σταμάτησε να είναι ο καθηγητής μέσης εκπαίδευσης Δημήτριος Νικολακάκος και έγινε ο πανεπιστημιακός δάσκαλος και συγγραφέας Δημήτρης Λιαντίνης.

Βγάζουνε λοιπόν στην άκρη έναν τέτοιο μάρτυρα - κλειδί για το αίνιγμα του Λιαντίνη... και ελαφρά τη καρδία γράφουν στο διαδίκτυο ότι την ξεπέρασε ο θάνατος του άντρα της!!! Εκτός από ιατροδικαστές που μας πιστοποιούν το θάνατο του Λιαντίνη, ξεπερνώντας ακόμη και τον αρμόδιο ιατροδικαστή που δεν όρισε χρονολογία θανάτου, ενώ οι κύριοι αυτοί τάσσονται ανεπιφύλακτα υπέρ της άποψης ότι ο Λιαντίνης πέθανε το 1998, έγιναν τώρα και ψυχίατροι;

Και περιμένουν μετά να τους παίρνουμε και στα σοβαρά; Περιμένουν ότι η κακοήθεια που έγραψαν δε θα στραφεί μπούμερανγκ εναντίον τους; Γιατί άνθρωπος που δε διαθέτει επιστημονικά προσόντα για τέτοιες κρίσεις και όμως προβαίνει σε ετυμηγορίες, δείχνει ότι ο ίδιος είναι ή διαταραγμένος ή κακοήθης. Την ακριβή διάγνωση την αφήνω για τους ειδικούς... Μη γινόμαστε και ανακόλουθοι...

Αλέξανδρος Ζ. έγραψε:

Αγαπητή Δανάη,

Συμφωνώ με το ζήτημα της σιωπής, αλλά φοβάμαι ότι η σιωπή στο τέλος επιβεβαιώνει την ιλαροτραγωδία.

Από το πενεπιστημιακό περιβάλλον του Λιαντίνη, συγκρατώ την αντίδραση συγκεκριμένου καθηγητή που τήρησε άκρως επιθετική στάση απέναντί του με αποκορύφωμα κάποιους απαράδεκτους (καθότι αστήρικτους) χαρακτηρισμούς περί σχιζοφρένειας. Αναγνωρίζω όμως ότι η τοποθέτησή του για το ζήτημα των τόσων πολλών καταγραφών σε ήχο και εικόνα των διαλέξεων του Λιαντίνη είναι ένα σημείο πολύ σοβαρής κριτικής. Γιατί ακριβώς η πληθώρα αυτού του υλικού έδωσε σε διάφορους κύκλους το δικαίωμα να κόβουν και να ράβουν και να φτιάχνουν τηλεοπτικά προϊόντα εύπεπτα και χλιαρά.

Αλέξανδρε,

αν δεν ήταν οι καταγραφές ήχου - εικόνας, θα ήταν αποσπάσματα από το έργο του. Αφού παρακολουθείς στο διαδίκτυο όσα γράφονται για το Λιαντίνη, θα έχεις δει και αυτό το φαινόμενο.

Ολόκληρα κεφάλαια από τη Γκέμμα, η τελευταία επιστολή προς το παιδί του, η Εντολή του Ρουσώ κλπ.

Έπειτα, λάβε υπόψη ότι ο ίδιος ο Λιαντίνης κράτησε επικριτική στάση στις ουνιβερσιτές και τις ακαντέμιες και στόλισε τους προφεσόρους με λόγια καθόλου κολακευτικά αλλά δυστυχώς και αληθινά.

Ο Λιαντίνης, Αλέξανδρε, πολέμησε με κάθε τρόπο το σημερινό σύστημα αγωγής. Δεν ήταν απλώς μια πρόταση στο τελευταίο του γράμμα "το έγκλημα κατά της νέας γενιάς". Ήταν η βαθύτερη ουσία του έργου και του προσωπικού του αγώνα. Ανάμεσα στα υπόλοιπα υποστήριξε ότι μόνο όταν το νέο σύστημα αγωγής γίνει συνείδηση στους ενήλικες, θα μπορέσει να εφαρμοστεί. Έτσι ερμηνεύω τη στροφή του στους ενήλικες, τόσο μέσα από το έργο του (πάρε διαχρονικά το έργο του, είναι εμφανέστατη η στροφή) αλλά και με το "τηλεοπτικό" υλικό που άφησε.

Το αν η επιλογή αυτή ήταν ορθή ή λαθεμένη, θα το δείξει ο χρόνος. Έτσι κι αλλιώς η εποχή μας δεν μπορεί να καμαρώνει για το επίπεδο αγωγής της. Τα κρούσματα που επιβεβαιώνουν την αγωνία του Λιαντίνη είναι δυστυχώς καθημερινά.

Νομίζω ότι ο Λιαντίνης ακόμη και ακολουθώντας έναν ιδιότυπο δρόμο που δεν είναι απόλυτα κατανοητός σε μας σήμερα, ιδιαίτερα μάλιστα με την τελευταία του επιλογή να πορευτεί αιώνες μετά το δρόμο του Εμπεδοκλή και το θάνατο του Οιδίποδα, για τους σοβαροφανείς της κοινωνίας μας έγινε γραφικός. Ακόμη και τίποτε άλλο να μην είχε συμβεί. Πάλι οι ακαντέμιες θα στέκονταν αρνητικές στο έργο του. Γιατί ο Λιαντίνης είναι εκείνος που ξεκάθαρα θέλησε να βάλει μπουρλότο στη "Ρώμη" τους.

Τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους γύρεψε μαζί του. Και από όλη την πνευματική τάξη του τόπου, περιορίστηκε στην πιο ταπεινή, στους δασκάλους των μικρών παιδιών. Τους μίζερους και ρακένδυτους που η πολιτεία δεν ντύνει με ακριβή μόρφωση. Τους αφήνει ημιμαθείς και δασκαλάκους. Πόσες φορές και μέσα από πόσους δρόμους και τρόπους δεν έχουμε δει καταγεγραμμένη αυτή τη διαπίστωση για τους δασκάλους;

Ο Λιαντίνης, ακόμη και αν δεν το είπε στα ίσα, δεν έκανε μόνο την πορεία του Εμπεδοκλή και του Οιδίποδα. Πράγματι είχε και το Χριστούλη μέσα του. Αλλά καθαρό από τα ψεύδη που του φόρτωσαν. Ο Ιησούς που πέθανε περιφρονημένος από τους ισχυρούς της εποχής του πάνω στο σταυρό. Και όμως κατάφερε μετά θάνατο να ανατρέψει την πανίσχυρη αυτοκρατορία της εποχής του.

Είναι ένα κρίσιμο σημείο αυτό. Ανέτρεψαν μεν οι πιστοί του το κοσμοείδωλο αλλά και οι επιτήδειοι ανέτρεψαν στην πορεία τη διδασκαλία του. Στο όνομα του Ιησού αλλά χωρίς το λόγο του. Εδώ νομίζω υπεισέρχεται στο έργο του Λιαντίνη ο Νίτσε. Θέλει αυτό το λάθος να το προλάβει. Δε θέλω πιστούς, θα πει. Με κάθε τρόπο θα το φωνάξει.

Ο Λιαντίνης θα απαιτήσει με τη λογική και τη θετική επιστήμη και την κριτική φιλοσοφία να δοθεί η συνέχεια στη δική του προσπάθεια. Μπορεί οι απλοί άνθρωποι να είναι η αρχή, αλλά η συνέχεια δεν μπορεί να δοθεί από τους απλούς ανθρώπους ή τουλάχιστον μόνο από αυτούς.

Και δίπλα στήνει σε ρόλο σημαντικό την ποίηση. Την αληθινή ποίηση.

Μια έφοδο σε όλα τα επίπεδα επιχειρεί. Για ανατροπή και επαναδιάταξη της πορείας του ανθρώπου. Μήπως και καταφέρει να σταματήσει την πορεία προς τον όλεθρο και το θάνατο. Τον αφανισμό του είδους άνθρωπος. Γιατί προς τα κει πορεύεται σήμερα η ανθρωπότητα.

Το Λιαντίνη δεν τον ενδιαφέρει να γίνει ο ίδιος ένα ακόμη αστέρι στο στερέωμα των επιφανών πνευματικών ανδρών και ειδικά της εποχής του. Για τον εαυτό του επιλέγει να αφανιστεί αυτοθέλητα. Να χαθεί, να εξαφανιστεί. Όλα γίνονται για το έργο. Ακόμη και ο εαυτός του θυσία. Ο τεχνίτης έτσι οφείλει, θα πει.

Οι επόμενες γενιές θα διαπιστώσουν αν είχε τελικά δίκιο. Αν αυτός ήταν ο μόνος δρόμος για να σταματήσει το έγκλημα.

Μη ζητάς πάντως να τον ερμηνεύσεις μέσα από συμβατικές προσεγγίσεις. Γιατί ο ίδιος ο Λιαντίνης υπήρξε αντισυμβατικός και ρηξικέλευθος. Το νέο που εκόμισε δεν είναι ούτε αναγνώσιμο ακόμη ούτε και μπορείς να το κρίνεις πριν η πατίνα του χρόνου αποδείξει το υλικό που χρησιμοποιήθηκε: Μπρούτζος ή χρυσός; Απάτη ή φιλοσοφία;

Η αλήθεια είναι ότι ψάχνω τρόπους να επανακτήσω το γέλιο μου που έχω χάσει, όχι αναίτια, τον τελευταίο καιρό...
Σκέφτηκα λοιπόν να ανατρέξω στο παρελθόν. Και να αντιγράψω, από άλλη ιστοσελίδα, ένα κείμενο που με αφορά άμεσα. Γιατί τη Λουκία Σοφού έχει αποδέκτη ο "πνευματικός αδερφός" που το ενεπνεύσθη.... Όσο για τη συνέχεια, όταν μεγάλοι άνδρες επιλαμβάνονται μεγάλων θεμάτων, τα σχόλια περιττεύουν. Σε εσάς μένει να γελάσετε ή να εξοργιστείτε, ελπίζω όχι μαζί μου.
Εγώ πάντως ακόμη γελάω...

**************************************************

..... ‘Αραγε ο χρήστης ‘Loukia Sofou’, γνώριζε ότι το ποίημα που
μάς χάρισε στο πρώτο του μήνυμα, δεν ήταν ένα άγνωστο
ποίημα του Λιαντίνη που γράφτηκε στις 31 Μαΐου 1998, αλλά
ποίημα τού στωικού φιλοσόφου Κλεάνθη, που το απέδωσε
υπέροχα στη νεοελληνική ο Λιαντίνης και το δημοσίευσε στο
‘Πολυχρόνιο’ το 1987;
Εύχομαι και ελπίζω ο χρήστης ‘Lou-kia Sofou’, απλώς να
αγνοεί το έργο τού Λιαντίνη ‘Πολυχρόνιο’ και όχι να δρά
υστερόβουλα.

Υ.Γ. Παρατήρησα μια ‘περίεργη’ νοηματική διαφορά ανάμεσα
στο ποίημα που μάς πρόσφερε ο χρήστης ‘Loukia Sofou’ και
στο αυθεντικό ποίημα που μάς δώρισε ο Λιαντίνης.
Την παραθέτω :

Λιαντίνης :
‘Ανοίγεις το δρόμο δύσκολα, μέσα από την αλαλησία της ακοσμίας’

Loukia Sofou
‘Ανοίγεις το δρόμο δύσκολα, μέσα από την αλαλησία της αγαμίας’

.......................


Χαίρομαι που το τελευταίο μήνυμά μου, τιμήθηκε από
εσάς (αφού το διαβάσατε αρκετοί) και έγινε αφορμή για
προβληματισμό και διάλογο.
Αποδέχομαι την κριτική τού χρήστη ‘Loukia Sofou’ και
θέλω να μοιραστώ μαζί σας (αν δεν σάς κουράζω), τούς
εξής προβληματισμούς :

α) Θα αισθανόσασταν λύπη και αγανάκτηση, αν κάποιος
σάς ξεγελούσε και σάς πούλαγε ως δημιούργημα τού
Λιαντίνη κάποιο έργο άλλου ανθρώπου;
Η ‘Loukia Sofou’ δεν φάνηκε να ενοχλήθηκε, κατά τη γνώμη μου.

β) Θα αισθανόσασταν ντροπή και θα σπεύδατε να
ζητήσετε ειλικρινή συγνώμη, για την ακούσια αναμετάδοση
αυτού του ψεύδους σε άλλους ανθρώπους;
Η ‘Loukia Sofou’ δεν το έκανε.

γ) Θα αρθρώνατε ένα μικρό ειλικρινές ευχαριστώ στον
άνθρωπο που αποκάλυψε αυτό το σφάλμα ή ψεύδος;
Η ‘Loukia Sofou’ δεν το έκανε.

δ) Θα προκαλούσατε αυτόν που εντόπισε το σοβαρό σφάλμα,
να αγοράσει το βιβλίο αυτό, ενώ εσείς δεν έχετε αγοράσει και
δεν έχετε διαβάσει τα έργα του Λιαντίνη;
Η ‘Loukia Sofou’ το έκανε.

Παρακαλώ να μη μορφώσετε άποψη, μόνο απ’τα δικά μου
κείμενα. Μπορεί να είμαι ο Διάβολος και να διαστρέφω την
Αλήθεια! Νικήστε με, βάζοντας το μυαλό και την ψυχή σας
να εργασθεί στο μαγγανοπήγαδο τής αμφιβολίας και τού
προβληματισμού.

Και τώρα ορισμένες καθαρές μου απόψεις :

α) Αν η ‘Loukia Sofou’ αθώα και χαρούμενα, όπως μάς
ομολογεί, έπεσε στην παγίδα τού βιβλίου αυτού, τότε έχει
την αμέριστη συμπάθειά μου. Εγώ έχω πέσει σε
βαθύτερα σφάλματα και κατανοώ την πίκρα της.

β) Σε χαίρομαι ‘Loukia Sofou’ που οι απόψεις «περί ανωνυμίας
του Διαδικτύου» δεν σε εκφράζουν.

γ) Είμαι βέβαιος, κρίνοντας απ’τον τρόπο γραπτής έκφρασής
της, ότι πρόκειται για μορφωμένο άνθρωπο. Ένας μορφωμένος
άνθρωπος πρέπει να φέρει το βάρος να σταθεί δίπλα ή
απέναντι στις απόψεις άλλων, τις οποίες δημοσιοποιεί ασχολίαστες.

δ) Η οργή που βράζει στην έκφραση «...για να μη χρησιμοποιήσω
βαρύτερη λέξη» της ‘Loukia Sofou’, δεν με φοβίζει ούτε με οργίζει.
Αντιθέτως με στενοχωρεί λίγο, γιατί προδίδει άνθρωπο
πληγωμένο. Κι αυτό με κάνει να θυμηθώ τον Καζαντζάκη, που
βάζει στο στόμα τού Ζορμπά τα παρακάτω λόγια : «Η καρδιά
τού ανθρώπου γεμίζει όλα τα πατώματα τής γης και τ’ουρανού.
Γι αυτό μην την πληγώσεις ποτέ.» Συγνώμη λοιπόν αδερφή μου,
αν σε πλήγωσα. Να προβληματιστούμε και να φωτιστούμε
θέλω. Όχι να κατασπαραχθούμε σα θηρία. Γιατί το κτηνώδες
θέαμα ανθρώπων που εξευτελίζονται αλληλοϋβριζόμενοι
δημοσίως, δεν θα καλλιεργήσει τις ψυχές αυτών που μάς
παρακολουθούν. Αυτό με αποτρέπει αυτομάτως, απ’το να
μεταχειριστώ Πειραιώτικες λιμανίσιες εκφράσεις που εύκολα
θα κατέγραφα, αλλά θα μείωναν εμένα, τους αναγνώστες και
τον εκλεκτό αυτό διαδικτυακό χώρο.

Και στο τέλος, για να ελαφρύνω το κλίμα, ιδού ένα
ευχάριστο (διαβολικό) παιχνιδάκι :
Ο Λιαντίνης αποκαλούσε χαϊδευτικά τη γυναίκα του, Λού.
Η Λού είναι σύζυγος Σοφού άνδρα.
Συνεχίστε το εσείς...

*********

Και μόνο να διαβάσεις τη "βαθυστόχαστη" ανάλυση, Λουκία, αρκεί να γελάς για μέρες.

Οργή όχι. Την κρατώ για σοβαρότερες καταστάσεις. Εδώ το ζήτημα είναι απλώς φαιδρό!

Σας χαιρετώ όλους θερμά. Επέστρεψα από ωραία έργα στο Βορρά πιο ισχυρή.
Είμαι εδώ. Μην τυχόν παρερμηνεύθηκε η απουσία μου από καχύποπτους.

Η χαρά μας μεγάλη, αγαπητή Φωτεινή.

Το Homa Educandus σε καλωσορίζει και πάλι στις σελίδες του και αναμένουμε τη βοήθειά σου στις μελέτες μας.

Φωτεινή,

Καλωσόρισες!

Πολύ ευχαριστώ για το καλωσόρισμα. Σας διάβαζα και σας καμάρωνα. Και πάνω απ΄ όλα τον αγώνα σας για την αλήθεια. Φοβάμαι όμως ότι χτυπάτε (με) σε πόρτες κουφών.