Αυτά τα παπούτσια σας μοιάζουν για άσπρα;

Δείτε την παρακάτω φωτογραφία... Από διαφημιστικό φυλλάδιο της εποχής μας είναι. Και πέστε μας, σας μοιάζουν για άσπρα; Ή μήπως σας φαίνονται πάνινα;


Ακούστε τώρα και τη μαρτυρία του ταξιτζή Κώστα Τσούνη...


Τι σχέση έχουν τα παπούτσια της διαφήμισης με το Λιαντίνη;

Μεγάλη... Τέτοια ακριβώς παπούτσια βρέθηκαν στη σπηλιά, δίπλα στο σκελετό. Ή πιο σωστά στη σορό... Με δεμένα τα κορδόνια και τοποθετημένα προσεκτικά δίπλα στο νεκρό.

Άσπρα παπούτσια και πάνινα που ο ταξιτζής περιγράφει δε βρέθηκαν πουθενά...

Το θέμα το έχουμε ήδη αναδείξει. Το θίγουμε και πάλι καθώς η ίδια η κ. Λιαντίνη εντόπισε τη διαφήμιση και μας την έστειλε. Τα ίδια ακριβώς μας έγραψε, παπούτσια, μου παρέδωσαν οι αρχές...

Διαβάστε τη σχετική αναφορά μας και στο πουκάμισο...

Ένα ακόμη αίνιγμα: Το πουκάμισο του Λιαντίνη

Είναι προφανές ότι ο Λιαντίνης έχει σκηνοθετήσει τα πάντα. Και μόνο η πληροφορία ότι τα παπούτσια βρέθηκαν ακουμπισμένα και δεμένα είναι σημείο που φωνάζει από μόνο του. Βγάζει μάτι.

Ο Οδυσσέας ανάγκασε τον κύκλωπα να σύρει τη βαριά πέτρα. Ο Λιαντίνης έκλεισε μέσα τον κύκλωπα. Και τοποθέτησε προσεκτικά τα υποδήματα, μην τυχόν πέσουν και φθαρούν.

Αλέξανδρε, θυμάσαι κάποια δήλωση του Λιαντίνη που ακούστηκε το 2003 σε συνέντευξη στο Νίκο Χατζηνικολάου:
Νάξερες τι Οδυσσέας είμαι εγώ Λου μου!

Δεν τοποθέτησε μόνο τα υποδήματα προσεκτικά.

Εκείνοι που είδαν το χώρο πριν ακόμη φτάσει η αστυνομία δήλωσαν πως ήταν τρομακτική η απόλυτη τάξη.

Και κάτι ακόμη περίεργο. Είπαμε ότι παντελόνι δε βρέθηκε. Ούτε καν ίχνος... Πχ φερμουάρ.

Βρέθηκε όμως ζώνη.

Δε βρέθηκαν επίσης εσώρρουχα. Ο νεκρός φορούσε μόνο το πουκάμισο που έχουμε δει και μαύρες κάλτσες.

Το πουκάμισο άθικτο. Αν το έπλενε κανείς, το φορούσε άνετα.

Κάτω από το νεκρό υπήρχε απλωμένο το μαύρο μεταξωτό μπουφάν. Λιωμένο και διαλυμένο.

Οι κάλτσες; Όχι και τόσο γερές...

Οι κάλτσες. Ναι σκισμένη μόνο εκείνη του δεξιού ποδιού στο μεγάλο δάχτυλο. Μια τρύπα όλη κι όλη για να προβάλει (σίγουρα με νόημα) ένα ιδιαίτερα μακρύ νύχι.

Νόημα; Ότι υπάρχει και εδώ αίνιγμα είναι βέβαιο... Εκτός αν ο Λιαντίνης είχε και ικανότητες μάντη...

Πριν λίγο καιρό σημείωσα σε άλλο άρθρο το εξής:

Παράθεση :

Σήμερα, για παράδειγμα, που για πολλοστή φορά διάβαζα το ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ, στάθηκα στο παρακάτω απόσπασμα: (σελ. 160)

Παράθεση:

"Η σπηλιά με το μεγάλο άνοιγμα. .... Τον εχάλασαν σαν το θεριό στην τρούπα. Μετά από μήνους οι έλληνες εγνώρισαν το σώμα του από τη σπαθιά που τού 'χε σημαδεμένο το μεγάλο δάχτυλο του χεριού. Κι από το μαύρο νύχι του, μισό πήχυ μάκρος. Ωσάν το φτερό του γερακιού."

Γιατί; Ας πούμε έτσι...

Όλως τυχαίως... ένα νύχι ιδιαίτερα μακρύ πρόβαλλε και στη σορό που βρέθηκε στον Ταΰγετο. Μια σκισμένη κάλτσα... Και ένα νύχι. Μακάβριο; Μακάβριος είναι πάντα ο θάνατος.

Εκείνοι που τον ήξεραν καλά... Είχε ο Λιαντίνης μακριά νύχια στα πόδια του; Και δε μιλάμε για ένα νύχι που μεγάλωσε μετά θάνατο... Ναι, μεγαλώνουν λίγο τα νύχια των νεκρών. Αλλά δεν είναι τέτοια περίπτωση.

Για των χεριών τα νύχια δε μπαίνει ζήτημα. Όσοι έχουν δει τις σχετικές φωτογραφίες θα έχουν ήδη προσέξει ότι τα χέρια βρέθηκαν κλεισμένα σε γροθιές...

Τέτοιου είδους γροθιές που να μην είναι ούτε ένα νύχι ορατό!!!

Το ερώτημα αφορά αυτά τα παπούτσια;;;;;;;


Ρωτάω για να μην κλείσω τζάμπα ραντεβού με τον οφθαλμίατρο.

Και πάμε πάλι από την αρχή. Αυτά τα παπούτσια είναι παπούτσια. Άσπρα δεν είναι. Ούτε πάνινα είναι.

Εγώ όμως θα ρωτήσω κάτι άλλο. Αυτός που κάθισε και έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο για το Λιαντίνη και που κάθισε και απαρίθμησε όλα όσα βρέθηκαν στη σπηλιά, πχ

- Ένα ζευγάρι πάνινα γάντια
- Ένας μαύρος φακός
κλπ

Γιατί στα παπούτσια περιορίστηκε να πει μονάχα:

- Ένα ζευγάρι παπούτσια

Για το πουκάμισο του νεκρού έχει δημοσιεύσει φωτογραφία. Και τη ζώνη του επίσης. Τα παπούτσια; Ούτε φωτογραφία, ούτε χρώμα ούτε υλικό κατασκευής. Το χρώμα του φακού ενδιαφέρει περισσότερο ή τα παπούτσια; Κανείς δεν μπορεί να ανεβεί πετώντας στον Ταΰγετο. Τα παπούτσια είναι από τα σημαντικότερα ευρήματα. Και από την ώρα που έχεις περιγραφή των παπουτσιών από τον ταξιτζή που πήγε το Λιαντίνη στο καταφύγιο, είναι ακόμη σημαντικότερα ως εύρημα.

Άσπρα και πάνινα. Αυτό λέει ο ταξιτζής. Ή αυτός είχε αχρωματοψία ή όλοι εμείς...

Εκείνος όμως που έγραψε το βιβλίο είχε καθώς φαίνεται και αδιαφορία για το θέμα... Μα αφήνεις τέτοιο θέμα εκτός;;;

Άσπρα είναι. Και πάνινα.

Α, μα πια. Έχετε βαλθεί να ανακατέψετε τους ανθρώπους. Αφήστε τους μωρέ στον ύπνο το μακάριο.

Άσπρα λέμε. Κάτασπρα. Σαν το απάτητο χιόνι στα όρη.

Και το πουκάμισο. Τώρα που το σκέφτομαι, γαλάζιο ήταν. Εξαρτάται από πια γωνία και αγωνία θα το δεις. Αν τον θέλεις το Λιαντίνη πεθαμένο εκεί και τότε όπως τα έγραψες και σε βολεύει, το πατούμενο είναι ολόλευκο και το πουκαμισάκι σκέτο ατλάζι!

Σίγουρα πάντως με παπούτσια τύπου Timberland, δεν ανεβαίνεις στον Ταϋγετο. Όσο καλά και να τον γνωρίζεις...

Μη βάζεις και τέτοια θέματα Λουκία γιατί θα ξεσαλώσουν τελείως στην απέκει όχθη. Ποιος σκότωσε τον νεκρό; Το βλέπω να έρχεται πάλι το εναγώνιο ερώτημα. Και ποιος τον κουβάλησε εκεί πάνω;;;

Εμ, τα δεμένα κορδόνια τι σας λένε; Έβγαλε τα παπουτσάκια, είπε πάω τώρα να συναντήσω αυτοθέλητα το θάνατο, έσκυψε έδεσε τα παπούτσια... φυσικά με το φως του φακού, ε;

Μετά έκλεισε γροθιές τα χέρια... τα ύψωσε και προς τα πάνω... έτσι δεν τον δείχνουν οι φωτογραφίες;


Βρε παιδιά, υπάρχουν ακόμη τόσο ηλίθιοι στον κόσμο αυτό;

Α, και τρύπησε και την κάλτσα και έβγαλε επιδεικτικά έξω το μεγάλο δάχτυλο.

Στην περιγραφή των αντικειμένων που βρέθηκαν στη σπηλιά υπάρχει και ένα ραδιοκασετόφωνο. Με κασέτα και δημοτικό τραγούδι και κλασική μουσική. Πάτησε λοιπόν και το play άκουσε τα αγαπημένα του τραγούδια... και μετά Τέλος!!!

Και το λέω επειδή από παιδί ανεβαίνω στα βουνά. Και στον Ταϋγετο έχω ανέβει με τον Ορειβατικό (ΕΟΣ ΑΘΗΝΩΝ) ουκ ολίγες φορές. Και ξέρω. Με Timberland ούτε τον Υμηττό δεν ανεβαίνεις.

Λουκία μου,

τι επιμονή είναι αυτή για τα παπούτσια. Αφού είναι προφανές. Ανέβηκε με τις κάλτσες. Σε κάποια πέτρα φαίνεται έγινε και η περίφημη τρύπα.

Μα εγώ ξαναρωτάω. Αυτός που έγραψε το βιβλίο. Και αναφέρει ως και τα ονόματα των αστυνομικών της Σπάρτης, μόνο και μόνο για να βεβαιώσουν πως αδύνατον να είχε κάτι μέσα η Γκέμμα... Δεν άκουσε τη συνέντευξη του Τσούνη; Γιατί καμία αναφορά ούτε στα παπούτσια, ούτε στο πουκάμισο; Δεν το πρόσεξε;

Αλλά και η αστυνομία. Τι εξήγηση έδωσε; Υπάρχουν αυτά τα στοιχεία στις εκθέσεις που συντάχθηκαν;

Κι ακόμη. Θέλοντας και μη πρέπει κανείς να θέσει και ζήτημα αξιοπιστίας του ταξιτζή. Γιατί θα πρέπει να δεχτούμε ντε φάκτο όσα είπε; Αφού δεν ταιριάζουν με τα ευρήματα;

Διώνη, το κασετόφωνο τύπου AIWA περιείχε μια κασέτα η οποία περιλαμβάνει μαγνητοφωνήσεις από το τρίτο πρόγραμμα κλασικής μουσικής, όχι όμως Μπετόβεν και Eroica, και τη φωνή του Λιαντίνη να απαγγέλει τον "Πραματευτή" του Γρυπάρη.
Το θέμα είναι όμως άλλο. Το κασετόφωνο είχε εξαφανιστεί από το συρτάρι που φυλασσότανε από τις 28.5.1998 και δεν ξαναεπέστρεψε στο συρτάρι, ώστε να φύγει πάλι την 1.6.1998.

Ξέρουμε ήδη από τις δικές του σημειώσεις (αλήθεια, γιατί φρόντισε να τις αφήσει; Έτσι κατά λάθος;) πως ανέβηκε στον Ταΰγετο και μάλιστα δυο φορές τις μέρες που επισκέφτηκε τη Λιαντίνα. Σίγουρα δεν πήγε για βόλτα εκεί πάνω. Και μάλιστα δύο φορές. Κουβάλησε πράγματα. Προφανώς τότε πήγε και το κασετόφωνο. Ίσως και κάποια άλλα πράγματα. Κι εδώ υπάρχει και η ερμηνεία του διαφορετικού ντυσίματος. Πουκάμισο και παπούτσια που δεν είδε ποτέ ο Τσούνης. Και μπουφάν θυμίζω.

Το θέμα μάλιστα είναι το εξής. Αν ήθελε να παραπλανήσει στο σημείο αυτό, εύκολο ήταν να αποκτήσει δυο ίδια ζευγάρια παπούτσια, δύο ίδια πουκάμισα. Άντε μετά εμείς να παρατηρήσουμε τη διαφορά...

Είναι ξεκάθαρο πως θέλει και ο ίδιος να εντοπίσουμε τη διαφορά. Γιατί; Μα για να μην κάνουμε την ανοησία να ψάχνουμε προς τη λύση της απλοϊκής εκδοχής της αυτοκτονίας.

Ζήτημα ουσίας είναι και το ότι ανέβηκε με ταξί. Η εξασφάλιση δηλαδή μάρτυρα που θα τον περιγράψει έπειτα τι φορούσε.

Μπορεί ακόμη γιατί όλα τα ενδεχόμενα πρέπει να εξετάζουμε, απλώς να θέλησε να συντηρήσει το αίνιγμα.

Αλλά και πάλι... όπως συχνά το τονίζει ο Αλέξανδρος, τι νόημα φιλοσοφικό υπάρχει σε μια αυτοκτονία;

Πας από δω... αδιέξοδο... πας από κει ... το ίδιο ... Κουράζει αυτό. Η πιο πιστευτή εκδοχή είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα μιλήσουν κάποια στιγμή... ντοκουμέντα που θα έρθουν στο φως. Ε, δε νομίζω πια ο Λιαντίνης το μόνο που επεδίωξε ήταν να μας κάνει ντετέκτιβ να βρούμε με ποιες συνθήκες πέθανε...

Εκτός... εκτός αν έτσι θέλησε να μας αποτρέψει εντελώς από το να μάθουμε πώς πέθανε. Να μας στερήσει κάθε βεβαιότητα. Και να μας αναγκάσει μόνο με το έργο του να ασχοληθούμε.

Αλλά... τι το ήθελε τότε το ΑΙΝΙΓΜΑ ΚΑΙ ΔΩΡΟ;;;;

Επειδή είναι αίνιγμα άλυτο, είναι και δώρο; Ή λύνοντας το αίνιγμα καταλήγεις στο δώρο;

Γόρδιος δεσμός. Και η λύση είναι μία... Δε θα πω τη δική μου απάντηση. Ας δώσει ο καθένας τη δική του.

Διώνη,

Μέχρι να μιλήσουν όσοι ξέρουν, το όνομα του Λιαντίνη θα τροφοδοτεί την ακόρεστη θανατολαγνεία κάποιων νεανίσκων που κορδακίζονται λόγω ηλικίας ιντερνετικώς ότι δεν φοβούνται τον θάνατο. Ο Λιαντίνης αναδείχθηκε ο Σωτήρ όλων. Αρτοποιοί, φοιτητές, δημοσιογράφοι, κολλημένοι του ίντερνετ, άνθρωποι των ενόπλων, καμμένοι, μεσήλικες, εθνικόφρονες και αριστεροί βρήκαν στον Λιαντίνη το νόημα της ζωής τους ή πιο σωστά ένα χώρο για να πατάνε πλήκτρα "πολεμώντας" και "ζώντας την αλήθεια".

Όλη αυτή η νεκροφιλία τους βέβαια καθιστά τον Λιαντίνη απλώς μια καρικατούρα μέσα στον ιντερνετικό σερφάρισμα. Ο ίδιος δεν μπορούσε να είχε προβλέψει τι θα επακολουθούσε όταν έστηνε όλο αυτό το σκηνικό με τα δάφνινα στεφάνια, τα διπλά παπούτσια και πουκάμισα, τα πολλαπλά σημειώματα, τα κασετόφωνα και τις σημαίες, την αστυνομία που επέβλεπε τα στεφάνια, τις άδειες σύριγγες, το "να θυμάσαι αυτό το σημείο" και "πες αυτό" ή "μην πεις";

Κατά τη γνώμη μου ο Δημήτρης Λιαντίνης έως ένα βαθμό προκάλεσε την αντίδραση των Μ.Μ.Ε.

Ο θάνατος δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε αρτοποιούς και φοιτητές, σε δημοσιογράφους και στρατιωτικούς. Και είναι λάθος υποβάθρου μιλώντας για το Λιαντίνη να εστιάζουμε μόνο στο θάνατο. Η κορυφογραμμή που κινήθηκε είχε δύο συντεταγμένες, θάνατο και έρωτα. Ίσον ζωή.

Η ζωή δεν είναι φρούτο για ακαδημαϊκή και μόνο εξέταση. Και ο Λιαντίνης προσπάθησε να προσεγγίσει το αντικείμενό του από πολλά πρίσματα. Με το δρόμο της επιστήμης, της φιλοσοφίας, της ποίησης αλλά και με τη βιωματική μέθοδο. Την πράξη, όπως το λέει ο ίδιος.

Επίσης θέλω να πω ότι το τι κάνουν οι νεανίσκοι και οι κολλημένοι του ίντερνετ, δεν αντανακλά στο έργο του Λιαντίνη. Έχω ακλόνητη πεποίθηση στο σημείο αυτό. Η αξία του έργου του έτσι τουλάχιστον όπως τη διαισθάνομαι (ας μου επιτραπεί η λέξη, χωρίς μεταφυσικές ερμηνείες) είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που και ο πιο τίμιος μελετητής του σήμερα βλέπει. Το πρόβλημα δεν είναι στο δικό του έργο, αλλά στη δική μας αδυναμία να το προσεγγίσουμε και να το ερμηνεύσουμε. Χρειάζεται πολύ περισσότερη μελέτη, χρειάζεται παράλληλη μελέτη και άλλων επιστημών, χρειάζεται και να ζούμε ο καθένας τη ζωή του και να προετοιμάζουμε το δικό μας θάνατο. Δηλαδή να φιλοσοφούμε κατά Πλάτωνα.

Εκεί που θα συμφωνήσω είναι στον παράγοντα ίντερνετ. Εκ των πραγμάτων ο Λιαντίνης δεν μπόρεσε να προβλέψει αυτή την κατάσταση. Η έκρηξη της πληροφορικής, το κάθε σπίτι και ένας τερματικός στον παγκόσμιο ιστό, δεν ήταν χαρακτηριστικό τόσο έντονο και διαδεδομένο πριν δέκα χρόνια.

Αντίθετα τα ΜΜΕ ήταν γνωστά. Δεν μπορεί να μην τα έλαβε υπόψη. Και έχουμε μαρτυρίες ότι και θέλησε να αξιοποιήσει τη δύναμή τους. Ο ίδιος έστειλε την βιντεοταινία "Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου" στην ΕΡΤ.

Ακόμη και για τα δεδομένα της Ελλάδας, υπήρχε η πικρή πείρα της δύναμης των ΜΜΕ πολύ πριν "φύγει" ο Δημήτρης Λιαντίνης. Εκείνος αναχώρησε το 1998. Όλοι θυμόμαστε όμως τη μεγάλη στροφή του 89. Τότε που η πολιτική κρίση του τόπου οδήγησε τους νεοέλληνες στα τελεβίζια να παρακολουθούν δίκες και σκάνδαλα ερωτικά των επιφανών ανδρών της χώρας. Ένας Λιαντίνης δεν μπόρεσε να προβλέψει ότι το ίδιο θα γίνει και με την περίεργη εξαφάνιση ενός καθηγητή του πανεπιστημίου;

Ναι, νομίζω ότι και εδώ έχει δίκιο ο Αλέξανδρος. Και κατά τη δική μου γνώμη ο ίδιος ο Λιαντίνης προκάλεσε την αντίδραση των ΜΜΕ. Γιατί; Θέλησε την εφήμερη δόξα των πέντε λεπτών στο γυαλί; Θέλησε να αποτρέψει στην παρούσα φάση τη σοβαρή ακαδημαϊκή κοινότητα από το έργο του; Να γίνει γνωστός στους απλούς ανθρώπους; Όλα αυτά θα τα κρίνει κάποτε ο χρόνος και μόνο αυτός. Γιατί αν εκείνος δεν μπόρεσε να προβλέψει τις εξελίξεις, το ίδιο και περισσότερο ισχύει για μας.

Το είχε και αυτό προβλέψει Ελίνα, πολύ νωρίς.
Την ηλεκτρονική ασυδοσία συγκαταλέγει στους συνεργούς στο παγκόσμιο έγκλημα (Γκέμμα, σελ. 212-213)

Αχ, Φωτεινή, τι μας θύμισες... Αντιγράφω από το ίδιο σημείο της Γκέμμας (213 σελίδα) :

"Ο καλός θεός όταν βρέχει, βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Και ο αγνός κεραυνός με τον οίακα όταν χτυπά, χτυπά αδιάκριτα κυπαρίσσια, στάνες, βοσκούς. Και τον τάφο του Μαβίλη στο Δρίσκο."

Και το Λιαντίνη και τον Ταΰγετό του. Χωρίς διάκριση.

Στη δική μου σκέψη δεν συνδέεται ό,τι προγήθηκε (δηλαδή ο άνθρωπος και το έργο) της 1ης Ιουνίου με ό,τι ακολούθησε. Αν θυμηθούμε και τη μαρτυρία του αδελφού του Λιαντίνη, ο καθηγητής είχε προβλέψει μέχρι κεραίας τη θύελλα που θα σήκωναν τα Μ.Μ.Ε. Ας θυμηθούμε και το χαρακτηρισμό "λύκοι" με τον οποίο προειδοποιεί τη γυναίκα του για τους κινδύνους.

Γιατί λοιπόν ο καθηγητής εφόσον ήθελε να αυτοκτονήσει δεν το έκανε σεμνόπρεπα, γιατί ακόμη δεν έμεινε για πάντα μέσα στη σπηλιά, αλλά θέλησε να στήσει όλο αυτό το σκηνικό με δάφνες, κασετόφωνα, αστυνόμους, γρίφους, που -ας μην το κρύβουμε- ενέχει στοιχεία γελοιότητας;

Η εξαφάνιση, ή, αν προτιμάτε, η αυτοκτονία του Λιαντίνη θα έδινε οπωσδήποτε ένα ερέθισμα σε τμήμα του όποιου πνευματικού κόσμου να ασχοληθεί σοβαρά με το έργο του. Ανακαλώ την πρόσφατη περίπτωση του Ηλία Λάγιου. Αφού όμως μπήκαν στη μέση τα κανάλια, τα ιντερνέτια και οι εκπομπές τύπου Χαρδαβέλλα, είναι λογικό και εάν ακόμη κανείς ενδιαφέρεται να ... στρίβει γρήγορα. Και πολύ καλά κάνει.

Και επιμένω στον τίτλο του θέματος... Δε συνδέονται όσα κατέθεσε ο ταξιτζής με όσα βρέθηκαν στη σπηλιά. Μπορεί κάποιους να τους νευριάζει η επιμονή μας στο ζήτημα... αλλά δε μας πειράζει καθόλου. Απλώς μας επιβεβαιώνει ότι δεν ενδιαφέρονται για το Λιαντίνη, μόνο εκμεταλλεύονται το όνομά του.

Επαναλαμβάνω λοιπόν το ερώτημα:

Αυτά τα παπούτσια σας μοιάζουν για άσπρα;


Φυσικά εδώ δεν πρόκειται για διαφήμιση... Πέστε μου, τα βλέπετε για άσπρα; Κοιτάξτε τα από όλες τις γωνίες. Ασπρίζουν καθόλου; Για πάνινα; Δημιουργούν εντύπωση για πάνινα μήπως; Ποιος μπορεί να τα φοράει; Και κυρίως πότε;

ΦΩΤΕΙΝΗ έγραψε:

Διώνη, το κασετόφωνο τύπου AIWA περιείχε μια κασέτα η οποία περιλαμβάνει μαγνητοφωνήσεις από το τρίτο πρόγραμμα κλασικής μουσικής, όχι όμως Μπετόβεν και Eroica, και τη φωνή του Λιαντίνη να απαγγέλει τον "Πραματευτή" του Γρυπάρη.
Το θέμα είναι όμως άλλο. Το κασετόφωνο είχε εξαφανιστεί από το συρτάρι που φυλασσότανε από τις 28.5.1998 και δεν ξαναεπέστρεψε στο συρτάρι, ώστε να φύγει πάλι την 1.6.1998.

__________

Αναδημοσίευση από ανάρτηση της Λουκίας Σοφού, την οποία και ευχαριστούμε ιδιαίτερα που φρόντισε να μας φέρει το ποίημα αυτό.

Δανάη, μαύρο παντελόνι, μαύρες κάλτσες και καφέ παπούτσια! Κακόγουστο...

Φωτεινή, φαντάσου τώρα και τις μαύρες κάλτσες με άσπρα πάνινα!

ΦΩΤΕΙΝΗ έγραψε:

Δανάη, μαύρο παντελόνι, μαύρες κάλτσες και καφέ παπούτσια! Κακόγουστο...

Κακόγουστο; Ή ... υπάρχει και άλλη εκδοχή...

Πάντως βγάζει μάτι η συγκεκριμένη ενδυματολογική επιλογή.


Για το άσπρο πάνινο παπουτσάκι με μαύρη κάλτσα, ας μη το συζητήσω. Αυτό ούτε στη φαντασία χωρά. Τουλάχιστον όχι αν πρόκειται για το Λιαντίνη.