Αυτά τα παπούτσια σας μοιάζουν για άσπρα;

Διώνη,

Μέχρι να μιλήσουν όσοι ξέρουν, το όνομα του Λιαντίνη θα τροφοδοτεί την ακόρεστη θανατολαγνεία κάποιων νεανίσκων που κορδακίζονται λόγω ηλικίας ιντερνετικώς ότι δεν φοβούνται τον θάνατο. Ο Λιαντίνης αναδείχθηκε ο Σωτήρ όλων. Αρτοποιοί, φοιτητές, δημοσιογράφοι, κολλημένοι του ίντερνετ, άνθρωποι των ενόπλων, καμμένοι, μεσήλικες, εθνικόφρονες και αριστεροί βρήκαν στον Λιαντίνη το νόημα της ζωής τους ή πιο σωστά ένα χώρο για να πατάνε πλήκτρα "πολεμώντας" και "ζώντας την αλήθεια".

Όλη αυτή η νεκροφιλία τους βέβαια καθιστά τον Λιαντίνη απλώς μια καρικατούρα μέσα στον ιντερνετικό σερφάρισμα. Ο ίδιος δεν μπορούσε να είχε προβλέψει τι θα επακολουθούσε όταν έστηνε όλο αυτό το σκηνικό με τα δάφνινα στεφάνια, τα διπλά παπούτσια και πουκάμισα, τα πολλαπλά σημειώματα, τα κασετόφωνα και τις σημαίες, την αστυνομία που επέβλεπε τα στεφάνια, τις άδειες σύριγγες, το "να θυμάσαι αυτό το σημείο" και "πες αυτό" ή "μην πεις";

Κατά τη γνώμη μου ο Δημήτρης Λιαντίνης έως ένα βαθμό προκάλεσε την αντίδραση των Μ.Μ.Ε.

Ο θάνατος δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε αρτοποιούς και φοιτητές, σε δημοσιογράφους και στρατιωτικούς. Και είναι λάθος υποβάθρου μιλώντας για το Λιαντίνη να εστιάζουμε μόνο στο θάνατο. Η κορυφογραμμή που κινήθηκε είχε δύο συντεταγμένες, θάνατο και έρωτα. Ίσον ζωή.

Η ζωή δεν είναι φρούτο για ακαδημαϊκή και μόνο εξέταση. Και ο Λιαντίνης προσπάθησε να προσεγγίσει το αντικείμενό του από πολλά πρίσματα. Με το δρόμο της επιστήμης, της φιλοσοφίας, της ποίησης αλλά και με τη βιωματική μέθοδο. Την πράξη, όπως το λέει ο ίδιος.

Επίσης θέλω να πω ότι το τι κάνουν οι νεανίσκοι και οι κολλημένοι του ίντερνετ, δεν αντανακλά στο έργο του Λιαντίνη. Έχω ακλόνητη πεποίθηση στο σημείο αυτό. Η αξία του έργου του έτσι τουλάχιστον όπως τη διαισθάνομαι (ας μου επιτραπεί η λέξη, χωρίς μεταφυσικές ερμηνείες) είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που και ο πιο τίμιος μελετητής του σήμερα βλέπει. Το πρόβλημα δεν είναι στο δικό του έργο, αλλά στη δική μας αδυναμία να το προσεγγίσουμε και να το ερμηνεύσουμε. Χρειάζεται πολύ περισσότερη μελέτη, χρειάζεται παράλληλη μελέτη και άλλων επιστημών, χρειάζεται και να ζούμε ο καθένας τη ζωή του και να προετοιμάζουμε το δικό μας θάνατο. Δηλαδή να φιλοσοφούμε κατά Πλάτωνα.

Εκεί που θα συμφωνήσω είναι στον παράγοντα ίντερνετ. Εκ των πραγμάτων ο Λιαντίνης δεν μπόρεσε να προβλέψει αυτή την κατάσταση. Η έκρηξη της πληροφορικής, το κάθε σπίτι και ένας τερματικός στον παγκόσμιο ιστό, δεν ήταν χαρακτηριστικό τόσο έντονο και διαδεδομένο πριν δέκα χρόνια.

Αντίθετα τα ΜΜΕ ήταν γνωστά. Δεν μπορεί να μην τα έλαβε υπόψη. Και έχουμε μαρτυρίες ότι και θέλησε να αξιοποιήσει τη δύναμή τους. Ο ίδιος έστειλε την βιντεοταινία "Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου" στην ΕΡΤ.

Ακόμη και για τα δεδομένα της Ελλάδας, υπήρχε η πικρή πείρα της δύναμης των ΜΜΕ πολύ πριν "φύγει" ο Δημήτρης Λιαντίνης. Εκείνος αναχώρησε το 1998. Όλοι θυμόμαστε όμως τη μεγάλη στροφή του 89. Τότε που η πολιτική κρίση του τόπου οδήγησε τους νεοέλληνες στα τελεβίζια να παρακολουθούν δίκες και σκάνδαλα ερωτικά των επιφανών ανδρών της χώρας. Ένας Λιαντίνης δεν μπόρεσε να προβλέψει ότι το ίδιο θα γίνει και με την περίεργη εξαφάνιση ενός καθηγητή του πανεπιστημίου;

Ναι, νομίζω ότι και εδώ έχει δίκιο ο Αλέξανδρος. Και κατά τη δική μου γνώμη ο ίδιος ο Λιαντίνης προκάλεσε την αντίδραση των ΜΜΕ. Γιατί; Θέλησε την εφήμερη δόξα των πέντε λεπτών στο γυαλί; Θέλησε να αποτρέψει στην παρούσα φάση τη σοβαρή ακαδημαϊκή κοινότητα από το έργο του; Να γίνει γνωστός στους απλούς ανθρώπους; Όλα αυτά θα τα κρίνει κάποτε ο χρόνος και μόνο αυτός. Γιατί αν εκείνος δεν μπόρεσε να προβλέψει τις εξελίξεις, το ίδιο και περισσότερο ισχύει για μας.

Το είχε και αυτό προβλέψει Ελίνα, πολύ νωρίς.
Την ηλεκτρονική ασυδοσία συγκαταλέγει στους συνεργούς στο παγκόσμιο έγκλημα (Γκέμμα, σελ. 212-213)

Αχ, Φωτεινή, τι μας θύμισες... Αντιγράφω από το ίδιο σημείο της Γκέμμας (213 σελίδα) :

"Ο καλός θεός όταν βρέχει, βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Και ο αγνός κεραυνός με τον οίακα όταν χτυπά, χτυπά αδιάκριτα κυπαρίσσια, στάνες, βοσκούς. Και τον τάφο του Μαβίλη στο Δρίσκο."

Και το Λιαντίνη και τον Ταΰγετό του. Χωρίς διάκριση.

Στη δική μου σκέψη δεν συνδέεται ό,τι προγήθηκε (δηλαδή ο άνθρωπος και το έργο) της 1ης Ιουνίου με ό,τι ακολούθησε. Αν θυμηθούμε και τη μαρτυρία του αδελφού του Λιαντίνη, ο καθηγητής είχε προβλέψει μέχρι κεραίας τη θύελλα που θα σήκωναν τα Μ.Μ.Ε. Ας θυμηθούμε και το χαρακτηρισμό "λύκοι" με τον οποίο προειδοποιεί τη γυναίκα του για τους κινδύνους.

Γιατί λοιπόν ο καθηγητής εφόσον ήθελε να αυτοκτονήσει δεν το έκανε σεμνόπρεπα, γιατί ακόμη δεν έμεινε για πάντα μέσα στη σπηλιά, αλλά θέλησε να στήσει όλο αυτό το σκηνικό με δάφνες, κασετόφωνα, αστυνόμους, γρίφους, που -ας μην το κρύβουμε- ενέχει στοιχεία γελοιότητας;

Η εξαφάνιση, ή, αν προτιμάτε, η αυτοκτονία του Λιαντίνη θα έδινε οπωσδήποτε ένα ερέθισμα σε τμήμα του όποιου πνευματικού κόσμου να ασχοληθεί σοβαρά με το έργο του. Ανακαλώ την πρόσφατη περίπτωση του Ηλία Λάγιου. Αφού όμως μπήκαν στη μέση τα κανάλια, τα ιντερνέτια και οι εκπομπές τύπου Χαρδαβέλλα, είναι λογικό και εάν ακόμη κανείς ενδιαφέρεται να ... στρίβει γρήγορα. Και πολύ καλά κάνει.

Και επιμένω στον τίτλο του θέματος... Δε συνδέονται όσα κατέθεσε ο ταξιτζής με όσα βρέθηκαν στη σπηλιά. Μπορεί κάποιους να τους νευριάζει η επιμονή μας στο ζήτημα... αλλά δε μας πειράζει καθόλου. Απλώς μας επιβεβαιώνει ότι δεν ενδιαφέρονται για το Λιαντίνη, μόνο εκμεταλλεύονται το όνομά του.

Επαναλαμβάνω λοιπόν το ερώτημα:

Αυτά τα παπούτσια σας μοιάζουν για άσπρα;


Φυσικά εδώ δεν πρόκειται για διαφήμιση... Πέστε μου, τα βλέπετε για άσπρα; Κοιτάξτε τα από όλες τις γωνίες. Ασπρίζουν καθόλου; Για πάνινα; Δημιουργούν εντύπωση για πάνινα μήπως; Ποιος μπορεί να τα φοράει; Και κυρίως πότε;

ΦΩΤΕΙΝΗ έγραψε:

Διώνη, το κασετόφωνο τύπου AIWA περιείχε μια κασέτα η οποία περιλαμβάνει μαγνητοφωνήσεις από το τρίτο πρόγραμμα κλασικής μουσικής, όχι όμως Μπετόβεν και Eroica, και τη φωνή του Λιαντίνη να απαγγέλει τον "Πραματευτή" του Γρυπάρη.
Το θέμα είναι όμως άλλο. Το κασετόφωνο είχε εξαφανιστεί από το συρτάρι που φυλασσότανε από τις 28.5.1998 και δεν ξαναεπέστρεψε στο συρτάρι, ώστε να φύγει πάλι την 1.6.1998.

__________

Αναδημοσίευση από ανάρτηση της Λουκίας Σοφού, την οποία και ευχαριστούμε ιδιαίτερα που φρόντισε να μας φέρει το ποίημα αυτό.

Δανάη, μαύρο παντελόνι, μαύρες κάλτσες και καφέ παπούτσια! Κακόγουστο...

Φωτεινή, φαντάσου τώρα και τις μαύρες κάλτσες με άσπρα πάνινα!

ΦΩΤΕΙΝΗ έγραψε:

Δανάη, μαύρο παντελόνι, μαύρες κάλτσες και καφέ παπούτσια! Κακόγουστο...

Κακόγουστο; Ή ... υπάρχει και άλλη εκδοχή...

Πάντως βγάζει μάτι η συγκεκριμένη ενδυματολογική επιλογή.


Για το άσπρο πάνινο παπουτσάκι με μαύρη κάλτσα, ας μη το συζητήσω. Αυτό ούτε στη φαντασία χωρά. Τουλάχιστον όχι αν πρόκειται για το Λιαντίνη.

ΔΑΝΑΗ έγραψε:

Και επιμένω στον τίτλο του θέματος... Δε συνδέονται όσα κατέθεσε ο ταξιτζής με όσα βρέθηκαν στη σπηλιά. Μπορεί κάποιους να τους νευριάζει η επιμονή μας στο ζήτημα... αλλά δε μας πειράζει καθόλου. Απλώς μας επιβεβαιώνει ότι δεν ενδιαφέρονται για το Λιαντίνη, μόνο εκμεταλλεύονται το όνομά του.

Επαναλαμβάνω λοιπόν το ερώτημα:

Αυτά τα παπούτσια σας μοιάζουν για άσπρα;

Φυσικά εδώ δεν πρόκειται για διαφήμιση... Πέστε μου, τα βλέπετε για άσπρα; Κοιτάξτε τα από όλες τις γωνίες. Ασπρίζουν καθόλου; Για πάνινα; Δημιουργούν εντύπωση για πάνινα μήπως; Ποιος μπορεί να τα φοράει; Και κυρίως πότε;

Όχι, λέμεεε! Από όποια γωνία και από όποια απόσταση.

Του Λιαντίνη είναι τα πόδια;;;

Και τα παπούτσια είναι τα ίδια που βρεθήκαν στη σπηλιά;

Λουκία, εσύ τι λες; Όχι για τα παπούτσια της διαφήμισης. Για τα συγκεκριμένα. Ανεβαίνει κανείς με τέτοια παπούτσια στον Ταΰγετο;

Αυτά τα παπούτσια είναι του Λιαντίνη. Και είναι σαν επίτηδες να τα πρόβαλλε στο φακό. Μαζί και με τη μαύρη κάλτσα.



Είναι η ίδια φωτογραφία που δόθηκε στις εφημερίδες από την πρώτη στιγμή της εξαφάνισης. Μόνο που δημοσιεύτηκε ασπρόμαυρη... Την έγχρωμη μας την έστειλε η κ. Λιαντίνη και με την πληροφορία ότι την παρέδωσε στο Λιαντίνη ο κ. Αβούρης, ο άνθρωπος που στεφάνωσε το Σολωμό στη Ζάκυνθο και έβγαλε και τις φωτογραφίες. Τόσο αυτή όσο και τις άλλες που έχουμε δει από την ομιλία στη Ζάκυνθο τον Απρίλιο του 1998.

Τα παπούτσια δε μοιάζουν απλώς... είναι τα ίδια που βρεθήκαν στη σπηλιά.

Και όχι μόνο άσπρα δεν είναι αλλά φαίνεται πως ο Λιαντίνης ήθελε να ξέρουμε πως είχε καφέ παπούτσια... Όπως ήθελε να ξέρουμε ότι ανέβηκε την 1η Ιουνίου με λευκά παπούτσια στο Καταφύγιο.

__________

Κάντε κλικ στη φωτογραφία για μεγαλύτερη προβολή.

Απλοϊκή αντεστραμμένη ερώτηση για την αξιοπιστία της μαρτυρίας:

Από όσους μπαίνουμε σε ταξί έχει προσέξει ποτέ κανείς - μπορεί κανείς να θυμηθεί - έστω και μια φορά τι χρώμα παπούτσια φορούσε κάποιος ταξιτζής;

Δίκαια ρωτάς Αλέξανδρε. Κανείς μας.

Υπάρχει όμως μία διαφορά. Αν ακούσεις το βίντεο με την περιγραφή του Τσούνη θα τη διαπιστώσεις.

Πρώτον. Ο Λιαντίνης είχε ραντεβού με το ταξί. Δεν ήταν οδηγός ο ίδιος. Ο ταξιτζής μάλιστα λέει ότι έβαλε πίσω το σάκο, στο πορτ μπαγκάζ.

Δεύτερο. Του ζήτησε να σταματήσει για να γεμίσει ένα μπουκάλι με νερό σε μια πηγή. Πάλι λοιπόν κατέβηκαν από το ταξί.

Τρίτον και κυριότερο. Και να μην ήθελε ο Τσούνης να προσέξει τα παπούτσια και το πουκάμισο... Μόλις έφτασαν στο καταφύγιο του ζήτησε να καπνίσει ένα τσιγάρο μαζί του και μετά να φύγει. Προφανώς όχι μέσα στο ταξί...

Έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να τον θυμάται ο ταξιτζής. Γι' αυτό κι εκείνος ήταν απόλυτα βέβαιος ειδικά για τα παπούτσια. Ακόμη και όταν η κ. Λιαντίνη τον διέκοψε λέγοντας πως ο άντρας της δεν είχε τέτοια παπούτσια.

Και πρόσεξέ το και αυτό. Ο Λιαντίνης φροντίζει να φοράει παπούτσια που δεν είχε στο σπίτι του ποτέ...

Αν έλεγε ο ταξιτζής σκούρα παπούτσια... θα το πρόσεχε κανείς;

Αλλά και η φωτογραφία. Από τη Ζάκυνθο. Κάνει μπαμ πως είναι σκηνοθετημένα κακόγουστη. Για να τραβήξει το μάτι...

Είναι εντελώς κακόγουστη και φαίνεται σαν να έχει μπατάρει.

Αν προσέξετε φαίνεται και κάτι άλλο... Ο Λιαντίνης κρατάει δύο Γκέμμες. ( ; ) Θα ανεβάσω μια μεγαλύτερη φωτογραφία σε σελίδα html και θα βάλω σύνδεσμο στη φωτογραφία που υπάρχει παραπάνω. Κάντε κλίκ για να δείτε τη μεγέθυνση...

Επειδή βλέπω ότι άλλαξε η σελίδα, πατήστε εδώ για να δείτε τη φωτογραφία σε μεγάλη προβολή.

Ναι κρατά δύο βιβλία. Το δεύτερο είναι τα Ελληνικά. Αλλά παρατήρησε τον τρόπο που τα κρατά. Να φαίνεται η ράχη.

Επειδή η Δανάη κάποια στιγμή έγραψε, και γιατί θα πρέπει να εμπιστευόμαστε τον ταξιτζή, ότι λέει την αλήθεια, θα ήθελα να διατυπώσω μερικές απορίες: Aπό ό,τι θυμάμαι ο κ. Τσούνης παρουσιάστηκε την Πέμπτη το βράδυ 4 Ιουνίου και είπε ότι αυτός ανέβασε το Λιαντίνη στο καταφύγιο, ενώ από την Τρίτη οι τηλεοράσεις παίζανε. Γιατί σιώπησε μέχρι τότε; Στο βίντεο που έχει κρατήσει η Δανάη απαντά μονολεκτικά, θα έλεγα κουμπωμένος, προσπαθεί πολύ ο Δημοσιογράφος να ενημερωθεί για λεπτομέρειες ενδυμασίας ή όποιας άλλης συμπεριφοράς. Ο λόγος του δεν μου φαίνεται και τόσο πηγαίος. Επίσης θυμάμαι ότι σε άλλο δημοσιογράφο είχε πει ότι πληρώθηκε καλά και ότι ο Λιαντίνης έβγαλε από το σάκο ένα μάτσο πεντοχίλιαρα. Βρεθήκανε αυτά τα χρήματα στο σάκο το 2005;

Ένα πρόσθετο ερώτημα είναι αν ο Λιαντίνης στις 29 και 30 Μαίου ανέβηκε με τον ίδιο στο καταφύγιο ή ανέβηκε με άλλο τρόπο. Με το BMW να ανέβηκε το θεωρώ σε τέτοιο κακό δρόμο απίθανο, αν λάβουμε υπόψη, από όσα έχω ακούσει, πόσο πολύ πρόσεχε το αυτοκίνητό του. Μήπως πήγαινε ή τον πήγαιναν με κάποιο αγροτικό;

Αλέξανδρε θεωρώ τις απορίες σου λογικές και για τον κ. Τσούνη και για το μεταφορικό μέσο ανάβασης. Για χρήση του BMW σε αυτό το δρόμο στο αποκλείω κατηγορηματικά. Ως προς τα χρήματα παραδόθηκαν από την αστυνομία δύο σκισμένα πεντοχίλιαρα και κάποια κέρματα που βρίσκονταν στο σάκο.

Ακριβώς, από την άκρα περιφέρεια και εμμένοντας σε λεπτομέρειες μπορούμε να έχουμε ένα "πα στω".

Δεν κατανοώ Αλέξανδρε την τελευταία σου λέξη και το νόημα.

δος μοι πα στω και ταν γαν κινάσω

Είναι η περίφημη ρήση του Αρχιμήδη. Ίσως πάνω στις τόσες αντιφάσεις μπορούμε να ανιχνεύσουμε μια μικρή βεβαιότητα γύρω από την οποία θα εγγραφεί ο έλεος και ο φόβος της λύσης.

Αλέξανδρος Ζ. έγραψε:

Ακριβώς, από την άκρα περιφέρεια και εμμένοντας σε λεπτομέρειες μπορούμε να έχουμε ένα "πα στω".

Ακριβώς... Δε νομίζω ότι έχουμε και άλλο δρόμο.

Μέχρι στιγμής κλονίστηκε η βεβαιότητα ότι όλα στρέφονται γύρω από την τρύπα του Ταυγέτου.

Όσον αφορά το ενδεχόμενο η τελική επιδίωξη του Λιαντίνη να ήταν να μας κρύψει ως "αίνιγμα και δώρο" την αιτία θανάτου του, την κρίνω τόσο απίθανη όσο και το ενδεχόμενο να θεωρούσε ως θάνατο του Οιδίποδα την τύφλωση έως θανάτου.

Τι μου θυμίσατε με τη «βεβαιότητα»!
Ο Νίτσε έχει με μια απαράμιλλη προσευχή, που τη θέτει στο στόμα του Παρμενίδη, περιγράψει την ανεμάρπαστη δίνη του οντολογικού κυκλώνα και τον αγώνα του να φθάσει σε ένα σημείο βεβαιότητας, σε οδύσσεια παύλα, όπου το νόστο θα έχει αντικαταστήσει η γαλήνη του τέλους.
Σας τη γράφω και πείτε μου αν μπορείτε να φανταστείτε καλύτερη προσευχή σε στόμα φιλοσόφου.

«Ω θεοί, ευδοκήστε να μου χαρίσετε μια μονάχα βεβαιότητα, που να ναι μέσα στο πέλαγος της αβεβαιότητας ένα σανίδι μόνο, πλατύ όμως όσο χρειάζεται για να κρατιέμαι επάνω του. Όλα τα άλλα όσα γίνονται, τα πλούσια, τα πολύχρωμα, που ανθίζουν, που απατούν, που μεταβάλλονται, τα ζωντανά, τα ελκυστικά, κρατείστε τα για λογαριασμό σας. Και δώστε σε μένα μόνο τη μοναδική, τη φτωχή απέριττη βεβαιότητα»