Θεός και μοντέρνα Φυσική

Θεός;

Ναι, θεός. Και με Φυσική; Μάλιστα. Και δη μοντέρνα.

Θα μιλήσουμε για θεό; Εμείς οι "λιαντινικοί"; Και γιατί να μη μιλήσουμε; Δύο φορές τις τελευταίες μέρες μας τον έστειλαν κοντά μας. Το ακούς μία, "Ο θεός μαζί σας", λες άστο... αρκετά σου "την έχουν πει" πως δεν αφήνεις τίποτα να πέσει κάτω. Το ακούς και δεύτερη... Το δις ακούειν δεν πρέπει να μένει αναπάντητο:

Έχω μια γειτόνισσα. Κάθε φορά που φεύγουν τα παιδιά από το σπίτι βγαίνει στο μπαλκόνι. Δε πα να 'ναι μεσημέρι; Δε πα να 'ναι και περασμένα μεσάνυχτα; Αυτή θα βγει και θα φωνάξει:

"Η Παναγίτσα μαζί σου!"

Εγώ δεν παρεξηγώ τους ανθρώπους που πιστεύουν. Έχω κι εγώ μια μάνα που τα πάει καλά με την Παναγίτσα. Το λέει και την πιστεύω πως την ίδια μέρα και ώρα που πήγα να σκοτωθώ, εκείνη κατευθύνθηκε χωρίς ιδιαίτερο λόγο σε κάποιο ναό, στάθηκε μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας και αυθόρμητα τα χείλη της είπαν:

"Παναγιά μου, έχε καλά το παιδί μου που έχει το όνομά σου."

Τόσο αυθόρμητα που μετά αναρωτιόταν γιατί το είπε...

Η μάνα μου είναι ένας τάφος. Αν θέλετε να πείτε μυστικό σε άνθρωπο και να μην το μάθει ποτέ κανείς, στη μάνα μου να το πείτε. Μα όταν ανοίγει το στόμα της, μόνο αλήθεια λέει. Εγώ, λοιπόν, μπορεί να μην πιστεύω αλλά εκείνη την πιστεύω, πως έτσι ακριβώς έγιναν τα πράγματα. Πήγε στην Παναγίτσα και την παρακάλεσε...

Θα μου πείτε, εγώ πιστεύω ότι σώθηκα γιατί η μάνα μου τα βρήκε με την Παναγίτσα; Α, κοιτάξτε. Εδώ θα τα χαλάσουμε. Για πράγματα που δεν ξέρω, λέω "δεν ξέρω". Γι' αυτά που ξέρω λέω "ξέρω" και καμιά φορά "νομίζω", "θεωρώ" ακόμη και "πιστεύω". Αλλά "πιστεύω" γενικώς και αορίστως, ΟΧΙ! Στρογγυλοκάθομαι ανάμεσα στο ναι και στο όχι και υπομένω την α-πορία.

Γυρνώ λοιπόν σε εκείνον τον "φίλο" που δις τις τελευταίες ώρες, μας ευχήθηκε ο Θεός μαζί μας. Εδώ τα πράγματα όμως μπλέκουν άσχημα. Γιατί μπορεί εγώ να ξεκαθάρισα τη θέση μου με τους θεούς και μπορεί ιδιαίτερα με την Παναγίτσα να έχω μια άλλη σχέση - μάλιστα όσοι έχουν μπει στο αυτοκίνητό μου, ξέρουν καλά πως σέρνω μαζί μου δύο πράγματα πάντα...

Το ένα είναι ένα μικρό ασημένιο εικόνισμα της Παναγίτσας. Μου το χάρισε η γειτόνισσα. Το έφερε από την Τήνο, όταν γλίτωσα από το τροχαίο. Δε θυμάμαι αν μου είπε "Η Παναγίτσα μαζί σου" αλλά το θεώρησα αυτονόητο πως μου δίνει εκείνη την ώρα την ίδια ευχή που δίνει στα παιδιά της. Και το πήρα το εικόνισμα και το κουβαλώ πάντα μαζί μου.

Το άλλο είναι μια πέτρα... Αυτή μου την έφερε ένας ... άγγελος. Ένας Μετέωρος Άγγελος. (Και να τον επισκεφθείτε. Οπωσδήποτε...) Είναι από κει, από το σημείο που βρέθηκε ο Δάσκαλος. Αν είχε στόμα θα μίλαγε και θα μας τα έλεγε όλα. Και τέρμα αίνιγμα... Όμως η πέτρα δε μιλά. Το έχουν αυτό το προνόμιο οι πέτρες. Να μη μιλούν και να μη γελούν. (Για τον άλλο Άγγελο, της αγέλαστης πέτρας, θα σας μιλήσω, το υπόσχομαι, πολύ σύντομα. Ως τότε μπορείτε να λάβετε μόνοι σας μια μικρή γεύση...) Έτσι εγώ κρατώ την πέτρα και το ...αίνιγμα. Και την έχω δίπλα με το εικόνισμα.
Την άλλη φορά σας είπα κάτι για το Χάιζενμπεργκ. Και οι "καλοί μου φίλοι" φρόντισαν να το αντιγράψουν δίπλα στους τρελούς τους. Το έχουν αυτό οι άνθρωποι. Όταν δεν καταλαβαίνουν κάτι, το λένε τρελό και ξενοιάζουν. Πού να κάθεσαι τώρα και να λύνεις αινίγματα; Είναι και η εποχή μας βιαστική. Προλαβαίνεις; Δεν προλαβαίνεις. Προλαβαίνω όμως εγώ και τους δίνω και νέα τροφή. Να αντιγράψουν και να το τρελάνουν...

Θεός το λοιπόν. Και μοντέρνα Φυσική. Ή αν θέλετε, Παναγίτσα της Τήνου και η πετρούλα από τον Ταΰγετο. Το δώρο μου και το αίνιγμά μου. Το ίδιο είναι και ο Θεός και η μοντέρνα Φυσική. Είναι και βιβλίο. Του Paul Davies. Να το διαβάσετε... Οπωσδήποτε.

Κι αν κάποιος σας ξεγέλασε πως ο Λιαντίνης δεν έχει σχέση με θεούς, τότε είναι που πρέπει οπωσδήποτε να πάτε να το πάρετε. Και αν δε με πιστεύετε, δείτε τα Ελληνικά. Το αναφέρει. Με προλόγισμα του Ευτύχη Μπιτσάκη. Και εκδόσεις Κάτοπτρο.





Σας είπα πως δεν παρεξηγώ τους ανθρώπους που πιστεύουν. Άλλο αυτό και άλλο αν πιστεύω ότι πιστεύουν... Πιστεύουν οι περσότεροι με τον ίδιο τρόπο που πιστεύω κι εγώ στη μικρή μου Παναγίτσα και στην πετρούλα. Σύμβολα. Τίποτε άλλο πέρα από σύμβολα.

Και το βιβλίο που ανέφερα ένα σύμβολο είναι για μένα. Δώρο κι αυτό. Και με αφιέρωση. Φυσικά και δε θα σας πω τι συμβολίζει. Είναι και κάποια πράγματα που μοιάζω της μάνας μου. Και τα κρατώ για μένα.

Θα σας πω τα υπόλοιπα. Αυτά που ενδιαφέρουν όλους. Το βιβλίο δε μου χαρίστηκε τυχαία. Εκείνος που μου το έδωσε το είχε κάποτε δει στη βιβλιοθήκη του Λιαντίνη. Και πρόσεξε ξεφυλλίζοντας μια σημαντική λεπτομέρεια. Μου την είπε. Και τη σημείωσα κι εγώ. Στο ίδιο σημείο. Την ίδια σημείωση που μου είπε.









Κράτησα κάποτε ένα εικόνισμα. Κράτησα μια πέτρα... Κράτησα και το βιβλίο. Έχω μοιάσει στη γιαγιά μου και δύσκολα πετάω πράγματα. Κρατάω ακόμη και το παπουτσάκι το βαφτιστικό. Δεν είμαι μονοπόδαρη. Αλλά και δεν πρόκειται να περπατήσω ξανά με τα βαφτιστικά μου παπουτσάκια.

Κρατάω και το δαχτυλίδι της γιαγιάς... Στο χέρι μου πάντα. Κι από το μεγάλο μου έρωτα κράτησα ένα ζευγάρι γυαλιά. Θα πάθουν τα μάτια μου πια. Πιο γρατζουνισμένοι φακοί λέω πως δεν υπάρχουν.

Τις προάλλες συνάντησα κάποια... Κρατούσε κι εκείνη περίεργα πράγματα. Ένα αναπτήρα... Ένα στυλό... Κρατάς έτσι κι έναν άνθρωπο; Δεν τον κρατάς.

Κρατάς μονάχα αναμνήσεις. Γλυκές; Πικρές; Ό,τι... Οι αναμνήσεις δεν είναι πράγματα. Και δεν μπορούν να γίνουν σύμβολα. Οι αναμνήσεις είμαστε εμείς. Η ζωή μας η ίδια. Το ενδοσύμπαν που γεννιέται μαζί μας και πεθαίνει μαζί μας. Γατούλες του Σρέντιγκερ κι αυτές. Είναι ζωντανές μα είναι και νεκρές. Κατάσταση σχιζοφρενική. "Οι δύο δυνατοί κόσμοι, γράφει ο Ντέιβις, συνυπάρχουν σε μια υβριδική δαιμονική αλληλοεμπλοκή."

Όμως, γράφει παρακάτω, η θεωρία χάνει τη δύναμή της όταν συναντηθεί με συνειδητούς παρατηρητές...

Διαβάστε τη συνέχεια στη φωτοτυπία, μην αντιγράφω κατεβατά...

"Εδώ σ' έχω", έτσι μου είπε ο φίλος εκείνος ο παλιός, είχε σημειώσει δίπλα εκεί ο Λιαντίνης. Στο δικό του βιβλίο. Ίδια σημείωσα κι εγώ. Φυσικά για μένα είναι μόνο σύμβολο. Τίποτα δεν έχω. Τίποτα σίγουρο.

Καμιά φορά οι άνθρωποι προσέχουν τα παράξενα γυαλιά μου. Σπάνε στη μέση. Τους κάνουν εντύπωση, τα παίρνουν, τα φοράνε. Κανείς δε βλέπει αυτό που βλέπω εγώ. Θάλασσες. Μέσα στα μάτια του και στα γυαλιά μου...
Κι εγώ είδα ένα στυλό. Είδα και ένα αναπτήρα. Χρυσό. Κάποτε τον είχα αμφισβητήσει. Και όμως υπάρχει. Αυτό είδα και αυτό λέω. Τα άλλα και να θέλω δεν μπορώ να τα δω. Και δε μου αρέσει να λέω για πράγματα που δεν ξέρω. Λέω "δεν ξέρω". Και στρογγυλοκάθομαι εκεί. Και παρατηρώ.

Καταρρέει έτσι το σύστημα; Όχι ακριβώς. Χρειάζεται "η είσοδος της πληροφορίας στη σκέψη του παρατηρητή. (Τότε και μόνο) η κατάσταση από σχιζοφρενική, υβριδική, δαιμονική, μετασχηματίζεται σε σαφή και μόνιμη κατάσταση συγκεκριμένης πραγματικότητας."

Δεν ξέρω τι με πιάνει τέσσερις τα χαράματα. Ξέρω μονάχα πως από αύριο τελειώνουν οι διακοπές. Και το εκμεταλλεύομαι... Όσο κρατήσει. Αυτή την εκμετάλλευση δεν την αρνούμαι. Γιατί είναι το μόνο που κανείς δεν μπορεί να μου χαρίσει. Χρόνο. Το μόνο που φεύγει και λιγοστεύει συνεχώς. Ό,τι κι αν κάνεις. Κρατάς πράγματα. Κρατάς αναμνήσεις. Ο χρόνος όμως φεύγει και χάνεται. Ώσπου να έρθει η στιγμή η ακίνητη. Και χρόνος και χώρος ένα να γίνουν:

"Τόσο βαρύς είναι ο θάνατος, θα μετρήσεις την περπατηξιά και το θώρι του, όταν το μυαλό σου ανοιχτεί στους γαλαξίες. Όταν αγγίξει την ιδέα του άπειρου ορίου, και αρχίσει να συναγροικιέται πώς αραιώνει ο χρόνος, αραιώνει συνέχεια, ώσπου ξαφνικά ακινητεί. Δεν ξεχωρίζεις πια αν έγινε χώρος ο χρόνος, ή χρόνος ο χώρος." ΝΗΦΟΜΑΝΗΣ 121

Θεός και μοντέρνα Φυσική. Κάποτε έλεγα το Λιαντίνη θεό. Δεν το κρύβω. Τώρα ξέρω. Δεν ήταν θεός. Ήταν ο θεός μου. Το σύμβολο. Όπως είναι το ασημένιο κόνισμα... Και για άλλους ένας χρυσός αναπτήρας. Και όπως το δαχτυλίδι δεν είναι η γιαγιά μου.

Δεν ξέρω ποιον θεό μας έστειλε μαζί μας εκείνος ο άνθρωπος. Τον είδα πολύ οργισμένο και τον άφησα στην άκρη... μέχρι να ηρεμήσει και μετά βλέπουμε. Καμία σχέση με την Παναγίτσα. Εκεί ήξερα. Και γι' αυτό την κουβαλώ μαζί μου. Ό,τι δεν ξέρω, το αφήνω να περιμένει. Και περιμένω κι εγώ. Ώσπου να έρθει, αν έρθει, η πληροφορία.

Μίλησα χτες με τον Άγγελο της αγέλαστης πέτρας. Τον ρώτησα πώς γράφει. Γιατί γράφει, μα τα κρατά πεισματικά για εκείνον. Άδικα τον παρακαλώ να δημοσιεύσει. Τρία κείμενα όλο κι όλο. Κάθομαι είπε. Περνάει καιρός. Κι έπειτα έρχεται ξαφνικά. Και ξεσπάει χείμαρρος στο χαρτί... Ένα φωτόνιο συνείδησης, ένας Μετέωρος Άγγελος που αιωρείται και βασανίζεται. Και υποφέρει και πονά. Εσύ να πονάς. Πιότερο από τον άλλο. Σαν τη μάνα που γεννάει. Που φέρνει τη νέα ζωή.

Ένας αναπτήρας... και ένα στυλό. Τι άλλο να κρατήσεις; Τη φλόγα του και τη γραφή του. Αυτά είδα και αυτά σας λέω. Γιατί τώρα ξέρω. Και είπα, θα λέω μόνο όσα ξέρω. Για τα άλλα έμαθα πια να περιμένω. Να έρθουν. Αν έρθουν. Είναι έρωτας το γράψιμο. Μα ο έρωτας δεν είναι γράψιμο. Όχι πάντα. Μερικές φορές είναι μόνο ένα ζευγάρι γυαλιά. Κι άλλοτε πάλι ορμάει ασυγκράτητος. Εδώ σ' έχω... Και γίνεται γέννα και γίνεται ποίημα... Μια γέενα που σε καίει και ανοίγει πύρινα μονοπάτια για να κάψει και άλλους... Πρώτα όμως θα καείς εσύ. Θα λιώσεις μες στη φλόγα, θα χαθείς... Πώς αλλιώς; Ένα θα γίνεις με το φωτόνιο συνείδησης. Κι απέ θα κάμεις τ' άστρα να γυρνούν:

Αυτή την αντίστροφη πορεία σαν κατηγορία ενέργειας θα ‘ταν αστείο να την παραβάλουμε ακόμη και με τη φυλακισμένη δύναμη των εννοιών του πυρήνα ή και του «πλάσματος» της μοντέρνας φυσικής. Δεν μπορώ παρά έτσι μόνο να συλλάβω το μαρτύριο του Τιτάνα, που απάνου στο βουνό του – την Άνω Ενγκαντίν – χάραξε την εντολή να βαστάξει στους ώμους του το βάρος της γης. Και όχι της γης μονάχα:








Ίδε ο άνθρωπος. Ίδε ο Λιαντίνης. Ο δικός μου Λιαντίνης, ο θεός και το σύμβολο. Η πορεία κι ο δρόμος ο ατέλειωτος... Το κάστρο που να το πολεμάς πρώτα σαράντα χρόνους και μετά να πας να γίνεις ήρωας κι άστρο.

Άλλο θεό δε χρειάζομαι. Κι άλλο θεό δε μου έμαθε. Μόνο το δρόμο φώτισε. Κάηκε κι εκείνος, όμοια που το ζήτησε ο ποιητής:





Και όμοια άφηκε πίσω του την εντολή. Όμοια ακριβώς και με τα ίδια λόγια του άλλου ποιητή, με τη λάμψη που τυφλώνει (Γκέμμα, 190), του Ιησού:




Αυτόν τον Ιησού παρέδωσε ο Λιαντίνης. Αυτόν κουβαλούσε. Καθαρό από ουτοπίες, εξαγνισμένο σε φλόγα. Την ίδια φλόγα που πυρώνει όποιον ανεβαίνει Γολγοθά. Όχι αλλιώς.

Γυρνώ το βλέμμα. Και αναζητώ. Όχι θεούς. Ανθρώπους. Βλέπω αγγέλους αγέλαστους και μετέωρους. Και γιομίζει η καρδιά μου με το πάλλευκο φως της ελπίδας.

Τι άλλο βλέπω στον αιώνα μας το δύστυχο; Βλέπω κι εκείνους που ανηφορίζουν Γολγοθά. Και πάλι στέκομαι και γονατίζω. Υποκλίνομαι στο μεγαλείο του ανθρώπου.

Και πίσω ακούω το κοπάδι του σκότους. Του όχλου και της αμάθειας. Που δε νογούν και δεν αγρικιούνται. Δεν αγρυπνούν και δε βλέπουν. Στου σκοταδιού τους την ψυχή άγρια σπέρνει τυφλωμάρα το φως. "Εδώ σ' έχω", ουρλιάζουνε φωνές, αλαλαγμοί ιθαγενών που ορμάνε άγνωστο πλεούμενο να κουρσέψουν. "Αφάνισέ μας μες το φως"...

Ποιος πρόσεξε, ποιος είδε; Τον Προμηθέα να αποκαρτερεί, όχι άλλον. (Γκέμμα, 151). Τον Προμηθέα που έφερε το φως. Τον Προμηθέα τον ερεβοκτόνο. (Homo Educandus, 11)



στου Καύκασου την πλάτη να σπαράσσεται από γύπες...

Αυτός είναι ο δικός μου θεός. Ο θεός του ανθρώπου. Ο Δάσκαλος και ο ποιητής. Με την ίδια κυριότητα που ποιητής του κόσμου είναι ο θεός. (Τα Ελληνικά, 14)

Ποιος είπε πως ο Λιαντίνης δε μιλούσε για θεό; Ποιος άθεο τον είπε; Ο Λιαντίνης ήτανε θεός. Δικός μας. Δάσκαλός μας. Γιατί αυτός μας έμαθε πως "το σκοτάδι δεν είναι μόνο και ανίκητο". Μας έδειξε το δρόμο πώς νικιέται. Το δρόμο για την αλήθεια. Το δρόμο για το Θεό:

Πάλι καλά που σημείωσα παραπάνω:

Παράθεση :

"Εδώ σ' έχω", έτσι μου είπε ο φίλος εκείνος ο παλιός, είχε σημειώσει δίπλα εκεί ο Λιαντίνης. Στο δικό του βιβλίο. Ίδια σημείωσα κι εγώ. Φυσικά για μένα είναι μόνο σύμβολο. Τίποτα δεν έχω. Τίποτα σίγουρο.

Διότι τώρα έχουμε τη φωτοτυπία της σελίδας που κάποτε διάβασε ο Λιαντίνης. Και με τις δικές του σημειώσεις. Προς γνώση και συμμόρφωση οι διαφορές που θα δείτε. Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πως εύκολο δεν είναι να μάθεις για το Λιαντίνη από το τι θα σου πω εγώ ή ο άλλος...



Την παρατήρηση πως δεν επιτρέπεται η αναπαραγωγή χωρίς τη γραπτή άδεια της κ. Νικολίτσας Λιαντίνη, την προσθέσαμε εμείς, σεβόμενοι την εμπιστοσύνη της για μια ακόμη φορά να μας δώσει πολύτιμο ντοκουμέντο από το αρχείο του Δασκάλου. Διότι έχουμε όλη την καλή διάθεση να φτάσει αυτό το υλικό στους τίμιους αναγνώστες του Λιαντίνη, αλλά ξέρουμε και σε τι κοινωνία ζούμε... Και το μόνο που δε θέλουμε είναι να διευκολύνουμε με οποιονδήποτε τρόπο την εκμετάλλευση του ονόματός του. Μόνο την προσέγγιση στο έργο του και στη φιλοσοφία του εκείνων που ο Λιαντίνης σημαίνει τόσα πολλά όσα το προηγούμενο άρθρο έδειξε ότι σημαίνει για μας.

Δανάη, σε χαιρετώ. Νομίζω πως γνωριζόμαστε από παλαιότερες συζητήσεις. Έχω κρατήσει και το ίδιο nikname άλλωστε.
Επέλεξα να σε συγχαρώ για τη δουλειά σου κάνοντας βέβαια ένα μικρό off topic.

Σχετικά με το θέμα που άνοιξες έχω να πω πως δεν υπάρχει πραγματικά κανένας που μπορεί με βεβαιότητα να υπαινιχθεί πως είναι άθεος. Κι εγώ κάποτε ήμουν χριστιανός αλλά τώρα όχι.Το Θεό , το Χριστό , το Άγιο Πνεύμα την Παναγία τα έχω αντικαταστήσει με τη συμπαντική αρμονία , το θάνατο , τη γέννηση , τον έρωτα το Δάσκαλο. Το μόνο που άλλαξε είναι το σύστημα αξιών το οποίο είναι απόλυτα ιεραρχημένο μέσα μου και λατρεύεται με απόλυτη ευλάβεια. Άθεος πραγματικά είναι αυτός που δεν ελπίζει σε τίποτα κι εμείς από τη φύση μας πάντα ελπίζουμε σε κάτι.
Απλά το μόνο που μας διαφοροποιεί από τους θρησκόληπτους είναι ότι ξυπνήσαμε από την οντολογική λήθη και αναγνωρίσαμε την ανθρώπινη φύση σε όλο το μεγαλείο και την τραγικότητά της.

Homo,

καλωσόρισες. Φυσικά και γνωριζόμαστε. Θυμάμαι πολύ καλά το νικ σου, αν και προς στιγμή νόμισα ότι ανήκει σε άλλο φίλο...

Χαίρομαι που αυτό το θέμα διάλεξες για τοποθέτηση γιατί είναι από τα πιο παρεξηγημένα και δύσκολα στη φιλοσοφία του Λιαντίνη. Βεβαιότητα δεν υπάρχει όπως είπες. Μόνο δρόμος μεγάλος μπροστά μας. Η παρουσία σου όμως θα βοηθήσει θαρρώ από άσκοπες πεζοπορείες σε λάθος κατευθύνσεις.

Καλώς ήρθες

Δανάη

Γνώμη μου είναι ότι η Δανάη λειτούργησε εδώ εσκεμμένα πονηρά.

Με μια πρώτη ανάγνωση βλέπει κανείς για Θεό και μοντέρνα Φυσική.

Με δεύτερη ανάγνωση βλέπει άλλο βάθος. Κι αρχίζει να αναρωτιέται αν ψάχνει αυτό που ρωτά το θέμα. Αφού ξεκάθαρα δηλώνει ότι αποτελεί σύμβολο.

Είναι όμως και βιβλίο. Και όχι τυχαίο βιβλίο. Ούτε τυχαία βρέθηκε στα χέρια της. Άλλος συμβολισμός εδώ.

Κι ανάμεσα μπλέκουν άγγελοι και γολγοθάδες και ένα κοπάδι του σκότους. Σκηνή βιβλική. Συμβολική σαφώς και με ερμηνείες που παραπέμπουν σε Σεφέρη και Νίτσε πέραν του "εύκολου" δρόμου του Ιησού. Και Χικμέτ και Ντοστογιέβσκι και Ευριπίδης, μέχρι μυθολογία του Προμηθέα. Σε ένα σημείο περνά και από Ντάντη πάλι πονηρά και ξώφαλτσα. Και το ίδιο από Σολωμό.

Ποιανού είναι αυτή η πορεία; Εδώ τα πράγματα είναι καθαρά. Και το κυρίαρχο στοιχείο της δημοσίευσης είναι σαφώς η εικόνα. Ή μάλλον οι εικόνες.

Πιθανότατα εδώ υπήρξε και κάποιο στρατήγημα. Δημοσιεύει ένα στοιχείο με βάση μου είπε ένας παλιός φίλος... Μετέωρο το αφήνει το σημείο. Τίποτα δεν έχω... Και έπειτα έρχεται η διάψευση ή και η επιβεβαίωση. Εξαρτάται με ποιο μάτι θα το δεις.

Και λέω ποιο μάτι γιατί αφού κυρίαρχο είναι η εικόνα, και μάλιστα εκείνη που επαναλαμβάνεται και δεύτερη φορά, δεν μπορεί να μη λάβεις υπόψη το περιεχόμενο. Σρέντιγκερ. Πειραματική απόδειξη της αρχής της απροσδιοριστίας.

Όλο το κείμενο κινείται σε μια τέτοια απροσδιοριστία και μάλιστα νεκρού - ζωντανού. πχ Τα γυαλιά είναι το σύμβολο ενός νεκρού έρωτα που είναι όμως ο μεγάλος έρωτας. Άρα πάντα ζωντανός.

Νομίζω ότι ακόμη μου κρύβονται πράγματα. Μου λείπει και η πληροφορία... αυτή που αναφέρει το κείμενο της εικόνας.


Όμως κοιτάξτε. Το τελικό ή μάλλον το τέλος και ο σκοπός είναι οι αληθινές σημειώσεις του Λιαντίνη στη σελίδα.

Και προσέχω το αυτό σκέφτομαι δέκα χρόνους. Όσο κι αν θέλω δεν μπορώ να μη λειτουργήσω συνειρμικά. Οδεύουμε στο δέκατο χρόνο της εξαφάνισης του Λιαντίνη. Το ντοκουμέντο έρχεται τώρα στην επιφάνεια. Τυχαία; Άσχετα;

Αυτό το περίφημο πείραμα που ο Λιαντίνης έλεγε πως έχει τα σύνεργα και θα το κάνει, υπάρχει μαρτυρία αν το έκανε ποτέ; Έκανε; Σωστός ο χρόνος;

Μακάρι να μίλαγαν οι πέτρες. Ή και ευτύχημα που είναι αμίλητες. Έτσι μένει ζωντανό το αίνιγμα και δώρο. Δύσκολο όμως σε τέτοιο σημείο να ... στρογγυλοκάθεσαι!!! Απεριχώρητο το σημείο. Μπορείς;

Αγαπητό Διωνάκι, ευχαριστώ για την ανάλυση. Αλλά είναι η ανάλυση της ανάλυσης... Πριν λίγο καιρό είχα γράψει κάτι τελείως ακαταλαβίστικο για τους πολλούς και θέλησα εδώ να ρίξω λίγο περισσότερο φως. Θυμίζω εκείνο το απόσπασμα...

ΜΗΔΕΑ ΛΑΧΝΗΕΝΤΑ ΙΣΤΟΡΑΝΕ

ή εξηγάνε...

Κι ο Χάιζενμπεργκ να με περιγελά στυλός κι απόμακρος και προπαντός σιωπηλός.

Κάθου και σκέψου τώρα εσύ. Κι αν ημπορείς κράτα μυαλό.

πώς;

Θέλω να φύγω. Να χαθώ. Μέρες και νύχτες άνθρωπο να μην ακούω και να μη βλέπω.

Δέθηκα. Κομποδέθηκα που 'κραινε κι η αγράμματη γιαγιά μου.

Αυτά τα Χριστούγεννα δεν έκανες μόνο εσύ ταξίδι. Τα ταξίδια δε γίνονται μόνο στους τόπους. Ξεκίνησε τη μέρα που είχα γενέθλια και ήταν για μένα σαν να ξαναγεννήθηκα. Ή όπως διαβάζουμε στον Ερωτόκριτο:

« Μα όλα για μένα σφάλασι και πάσιν άνω κάτω,για με ξαναγεννήθηκεν η φύση των πραγμάτω. »

Λυπάμαι αν μπερδεύω τους ανθρώπους με τα ακαταλαβίστικα. Είναι όμως πράγματα που λέγονται και πράγματα που δε λέγονται. Πράγματα που ξέρω και πράγματα που μου λείπει η απόδειξη αλλά έχω βάσιμους λόγους να τα θεωρώ πιθανά. Ίσως όμως ανάμεσα στους δέκα που θα τα διαβάσουν να είναι και ο ένας που έχει τα υπόλοιπα κομματάκια του παζλ. Και να βγάλει εκείνος νόημα.

Θέλω πάντως να πω επειδή άκουσα σήμερα και ένα βίντεο με τη μητέρα του Λιαντίνη και συμπτωματικά χτες μίλησα και με τον αδερφό του, πως το γενικό συμπέρασμα είναι ότι κανένας δε διαθέτει το σύνολο των απαραίτητων πληροφοριών για να "λύσουμε" το αίνιγμα που μας άφησε. Ο καθένας μας ξέρει και κάτι που μπορεί να είναι ένα τίποτα αλλά μπορεί και να είναι το κλειδί για να προχωρήσει παραπέρα κάποιος άλλος.

Άκουσα λοιπόν στο βίντεο τη μητέρα του να επαναλαμβάνει πως αν θέλετε να μάθετε το Λιαντίνη, διαβάστε τα βιβλία του. Δίκιο το βρίσκω να το λέει. Και ειδικά μια μητέρα για το γιο της και ακόμη ειδικότερα τη στιγμή που το είπε, δυο μήνες περίπου από την ημέρα που έφυγε. Το ξέρουμε εξάλλου πως και ο Λιαντίνης το ζήτησε. Να διαβάζουμε το Άγιο Πρωτότυπο και πως άφησε Τα Ελληνικά και τη Γκέμμα από οργή για τους αιώνες που δε θα υπάρχει.

Όμως ο Λιαντίνης και πάλι τόνισε ότι μελέτησε είκοσι επιστήμες... Άρα το ίδιο απαραίτητο είναι να τις μελετήσει και όποιος θέλει να τον καταλάβει λίγο περισσότερο. Λιαντίνηδες δεν είμαστε να κάνουμε την ίδια μελέτη με εκείνον. Τουλάχιστον, όπως τονίζεις κι εσύ στην υπογραφή σου, στο μέτρο που γράφτηκε του καθενός μας ας διαβάζουμε όχι μόνο τα βιβλία που έγραψε αλλά και τα βιβλία που διάβασε.

Το Θεός και μοντέρνα Φυσική νομίζω ότι είναι από τα βασικά που πρέπει κάποιος να μελετήσει.

Κι ακόμη βρίσκω απαραίτητο να υπάρχει ανταλλαγή πληροφοριών. Ποτέ κανείς δεν ξέρει ποιο ακριβώς κομματάκι αλήθειας θα φωτίσει το μυστήριο που μας ταλανίζει. Έναυλα τα ώτα και άγρυπνα τα μάτια της ψυχής. Και κυρίως όσο γίνεται η ζωή μας να είναι σε τεντωμένο σκοινί. Όσο το αντέχει ο καθένας.

Κάποτε πίκρανα ένα παλικάρι. Κριτικάρησα το καρπούζι που έτρωγε... Και το πήρε πολύ στραβά. Και ίσως να έχω πικράνει και άλλους. Ας πούμε ότι το παραπάνω κείμενο ήταν και προς όλους αυτούς που πίκρανα. Όπως βεβαίως και για όσους παρεξήγησα. Κι ακόμη για εκείνους τους άσπιλους νέους που μου αναφτερώνουν τις ελπίδες. Τους άγγελους... Γιατί ευτυχώς υπάρχουν και αυτοί. Ευτυχώς γιατί μας δίνουν το λόγο να συνεχίζουμε ακόμα και όταν σώνεται το κουράγιο μας.

Λες επίσης αγαπημένη μου πως έκανα κάποιο στρατήγημα. Μα εγώ δεν το έχω κρύψει ποτέ ότι θεωρώ εκ των ων ουκ άνευ τη βοήθεια εκείνων που γνώρισαν το Λιαντίνη καλύτερα από μας. Οπότε δεν είναι στρατήγημα πονηριάς αλλά μέθοδος έρευνας.

Έχουμε από χτες αυτό το φοβερό πρόβλημα με τις διαφημίσεις. Στο λέω αυτό για να καταλάβεις τι σημαίνει στρατήγημα πονηριάς... Αυτό το φόρουμ μετρά δύο μήνες ζωής. Το βρήκαμε ελεύθερο στο διαδίκτυο και το χρησιμοποιήσαμε. Ελεύθερο... Το πόσο ελεύθερο και γιατί φάνηκε τώρα που μας έβαλαν καπέλο τις διαφημίσεις.

Αισθάνομαι άθλια βλέποντας ακόμη και λεκάνες τουαλέτας να διαφημίζουν πάνω από τα άρθρα μας για το Δάσκαλο. Αισθάνομαι αν θες και θύμα αυτής της καταναλωτικής κοινωνίας που έτσι έχει μάθει να λειτουργεί. Αλλά τουλάχιστον το βρίσκω δίκαιο. Γιατί κανείς δε μου χρωστά τζάμπα να μου προσφέρει τίποτε. Εδώ δεν πρόκειται για πονηριά αλλά για τη μέθοδο που δουλεύει σήμερα το σύστημα. Δε θα τα βάλω με τη google αλλά με εμένα που έτσι αφέθηκα να γίνω θύμα. Αλλά πονηριά δεν υπάρχει. Το έλεγαν οι όροι που υπέγραψα πως μπορεί να συμβεί... Ας μην τους υπέγραφα.

Πονηριά θα ήταν αν άλλα μου έταζαν και με παρέσυραν εν αγνοία μου. Και μάλιστα με δόλο... Ας πούμε ότι και σε αυτό απάντησε το παραπάνω κείμενο. Με όσο πιο ευγενικό τρόπο μπορούσε. Με όσο πιο δίκαιο.

Γιατί καταλαβαίνω και το δίκιο του άλλου. Όταν πήγα να κάνω την αίτηση για το ντομέιν, γιατί φυσικά δεν πάει άλλο με το τζάμπα και τις διαφημίσεις... Και διαπίστωσα τον κυκεώνα που μπαίνεις με τέτοιες ιστορίες. Δεν είναι καθόλου απλό. Εντάξει, θα το προσπαθήσουμε. Πρέπει να το προσπαθήσουμε. Δεν ξέρω πότε θα είναι έτοιμο να λειτουργήσει αλλά ήδη δρομολογήθηκε. Μετά λέει θα πρέπει να κάνουμε το hosting και μετά το στήσιμο του σάιτ και βλέπουμε... Ρώτησα αθώα αθώα αν μπορούμε μόνοι μας να κάνουμε το στήσιμο. Σε έξι χρόνια μου είπαν... τόσο θα σας πάρει να τα μάθετε... Α, δε μας περισσεύουν έξι χρόνια. Κι αφού υπάρχει η θέληση να κάνουμε κάτι καλό, ας το κάνουμε σωστά.

Ο Θεός και η μοντέρνα τεχνολογία... έτσι το γύρισα το θέμα. Λοιπόν, καταλαβαίνω και σέβομαι όταν κάποιος άλλος έχει ήδη κάνει αυτή τη διαδρομή. Και εκτιμώ και τα όσα κέρδισα και εγώ και πολλοί άλλοι. Διαφωνώ μόνο με τη μέθοδο. Λέω ναι στο στρατήγημα λέω όχι στην πονηριά. Και την ορίζω στη συγκεκριμένη περίπτωση το να με βγάλεις από το στόχο μου συνειδητά και να με στρέψεις σε άλλους στόχους που εξυπηρετούν δικά σου συμφέροντα και μόνο.

Τέλος πάντων. Παθαίνεις και μαθαίνεις. Σωστό και αυτό. Έκανα σήμερα το απαραίτητο πρώτο βήμα για το στήσιμο σάιτ. Έχουμε ακόμη δρόμο μέχρι να το δούμε να λειτουργεί. Υπομονή. Μου είπαν χτες μία σοφή κουβέντα. Είναι μεγάλη αρετή να ξέρεις να περιμένεις.

Έκανα και κάτι ακόμη που καιρό το ήθελα αλλά περίμενα και εγώ να ωριμάσουν οι συνθήκες. Έστειλα ένα μέιλ. Και ζήτησα να αφαιρεθεί ένα σχόλιο για ένα βιβλίο που κάποτε στήριξα. Σε εκδοτικό οίκο. Το λέω αυτό για όσους θαρρούν πως φοβόμαστε να πούμε ονόματα ή φοβόμαστε δεν ξέρω τι άλλο. Μπορούν να το διασταυρώσουν. Επώνυμα ζήτησα να βγει το σχόλιο. Και τίμια ο εκδοτικός οίκος το αφαίρεσε. Δε χρειάζεται να πας και να κάνεις σκηνές και να φωνάζεις σαν αγροίκος. Υπάρχει και ο άλλος δρόμος... Κι αυτός Διώνη, δεν είναι ούτε πονηριά ούτε στρατήγημα... Μόνο αποκατάσταση της του χρόνου τάξης. Δεν πρόκειται δηλαδή για μοντέρνα Φυσική αλλά για τη φυσική ροή που ακολουθούσαν οι παμπάλαιοι εκείνοι Ίωνες φυσικοί. Πρόκειται όμως για θεό, το δικό μου θεό, το Δάσκαλο, το σύμβολο. Και για το δρόμο που με τρεις λέξεις του κάποτε με έβαλε:

"Στο Liddel Scott κοιτάξατε;"

Κι από τότε έμαθα να κοιτώ παντού, να ψάχνω παντού και όχι να περιμένω την έτοιμη αλήθεια από τους άλλους...

Ε, ετούτη τη φορά, αν θες πες το και στρατήγημα, όχι όμως πονηρό, ήθελα επιτέλους να δω και την πραγματική σελίδα του Davies. Και να δω τι αληθινά σημείωσε ο Δάσκαλος εκεί. Και όχι να μείνω στο μου είπε κάποιος παλιός φίλος...

Μένει σε σένα τον όρο το σωστό τώρα να βρεις. Για τη μέθοδο...

Το Θεό τον έχουμε απωθήσει εκεί οπού η επιστήμη δεν μπορεί να τεκμηριώσει - θεμελιώσει τους νόμους της. Δηλαδή κάπου εκεί στην ασαφή θεωρία των υπερχορδών και πέρα από τα 12 δισσεκατομύρια έτη φωτός απόσταση που σταματούν τα πιο μεγάλα τηλεσκόπια. Η μεταφυσική λοιπόν δε βρίσκεται στον αντίποδα της φυσικής αλλά στέκει στο πλάι της και αποτελεί κίνητρο για νέες ανακαλύψεις. Θεός υφίσταται , όσο υφίσταται ανθρώπινη περιέργεια και υπάρχει για να τον απορρίπτουμε συνεχώς.

Καταλαβαίνω τη συνάρτηση θεός - περιέργεια. Το απορρίπτουμε συνεχώς με παιδεύει. Πώς να απορρίψω κάτι που αγνοώ; Κάτι υπέρτερο από τις νοητικές μου δυνάμεις;

Αεί ζητούμενος και αεί απορούμενος αλλά και απορριπτόμενος; Εκτός αν άλλη σημασία δίνεις στην απόρριψη από τη συνήθη. Πχ την οικολογική περί ανακύκλωσης...

Απόρριψη με την έννοια της απομυθοποίησης, της "αποκαθήλωσης" .

Προφανώς αναφέρεσαι στο ύπατο ψέμα των θρησκειών πως γνωρίζουν το θεό. Τέτοιο θεό, ναι. Τον απορρίπτεις. Αλλά αν συνειδητά είσαι σε πορεία αναζήτησης όπως ο Λιαντίνης την περιέγραψε; Τι να απορρίψεις; Το άγνωστο που του κρούεις τη θύρα κι αυτό άγνωστο παραμένει;

Δεν ψεύδονται οι πιστοί , ούτε οι θρησκείες. Ανησυχία εκφράζουν όταν πιστεύουν στην ύπαρξη Θεού. Εσύ πάλι δεν μπορείς να απορρίψεις ένα Θεό που δεν πιστεύεις. Σ' αυτήν την περίπτωση αγνοείς την ύπαρξή του.
Σωστά το λες , το άγνωστο θεοποιούμε μέχρι να το γνωρίσουμε , να το κατακτήσουμε. Η περιέργεια για το άγνωστο δεν είναι μήπως η αιτία που διαφοροποίησε τον ανθρωπο από τ' άλλα ζώα;
Αναρωτιέμαι λοιπόν , μήπως είναι σωστό να πιστεύεις κάπου , αρκεί να υπάρχει η προοπτική απομυθοποίησης;

Υπάρχει η άποψη ότι ο Λιαντίνης πραγματοποίησε το πείραμα του Erwin Schrödinger στη σπηλιά του Ταΰγετου παίρνοντας τη θέση της γάτας. Αυτό η σκέψη είναι παιδαριώδης και προσβλητική για τη διάνοια του Λιαντίνη. Το πρόβλημα του Schrödinger είναι ερώτημα θέσεως του παρατηρητή και στην ουσία του γνωσιολογικό ερώτημα. Και η μελέτη του καθηγητή θα επικεντρώνεται στις θεωρητικές απολήξεις του γνωσιολογικού ερωτήματος, στη μεταφορική-συνυποδηλωτική σημασία του, και όχι στην αφελή κατά γράμμα πραγμάτωσή του. Όποιος υποστηρίζει ότι ο Λιαντίνης πήρε τη θέση της γάτας δεν έχει καταλάβει το παραμικρό από το γλωσσικό-διανοητικό πείραμα του Schrödinger και βέβαια δεν έχει έχει συλλάβει γρι από το πνεύμα του Λιαντίνη.

Αναζητώντας σήμερα κάτι συγκεκριμένο στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ του Λιαντίνη ξαναδιάβασα το ΕΠΙΜΕΤΡΟ. Το ΕΠΙΜΕΤΡΟ είναι ένα ανεξάρτητο κείμενο που προστέθηκε στη νέα επαυξημένη έκδοση των ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ. Εδώ καταγράφεται το απόσταγμα της επιστημονικής μελέτης του Λιαντίνη στο χώρο της Κοσμολογίας, Φυσικής και Αστροφυσικής, κάτι που δηλώνεται και με την ανάλογη παρατιθέμενη βιβλιογραφία (σ. 233). Βέβαια την ποιητική του φύση δεν μπορεί να την αποβάλει και ενδύει με αυτήν στο τέλος τα δεδομένα φαινόμενα. Όμως την ακρίβεια των παρατιθέμενων πληροφοριών από τις θετικές επιστήμες ζήτησε να τις ελέγξει για την αξιοπιστία τους στενός φίλος Καθηγητής της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στάθηκα στο τέλος – κλείσιμο του Επίμετρου στην πρόταση «Και ασπαίροντας (σπαρταρώντας) ανεκλάλητα μέσα στη φρικτή γοητεία της απουσίας» (σ.230). Δυναμική πρόταση χωρίς ρήμα. Η φρικτή γοητεία της απουσίας. Η αγαπημένη του έννοια της απουσίας είπα, που τη βλέπει ως γοητεία, αλλά αλίμονο φρικτή! Και θυμήθηκα αγγελτήριο γάμου "αυτή η κατά κόσμον απουσία σας" ή από το ποίημα ΕΚΤΟΡΕΙΟΣ ΣΤΑΣΙΣ το στίχο "Ανθίζει εξαίσιο της αγάπης το δέντρο μες στην απουσία" και το φρικτή με παρέπεμψε στο "τρομερό του ωραίου" και τη φρικτή όψη, στην οποία απευθύνει την ικεσία του ο Φάουστ (Έξυπνον ενύπνιον, σ. 130 εξ.)

Το ΕΠΙΜΕΤΡΟ των Ελληνικών ήταν το κεφάλαιο με το οποίο ο Λιαντίνης ξεκίναγε τη διδακτική του σχέση με τους δασκάλους στο Μαράσλειο. Αυτό στάθηκε και το πρώτο μάθημα που άκουσα κι εγώ από εκείνον. 15 Σεπτέμβρη 1992. Ημέρα Τρίτη... απομεσήμερο.

Και όταν η διδακτική ώρα τελείωσε και ο Λιαντίνης βγήκε από την αίθουσα, ψάχναμε το πρόγραμμα... "Διδακτική Γλώσσας" έγραφε αλλά μάθημα αστροφυσικής είχαμε ακούσει.

Κατάφερε από την πρώτη μέρα να μας δώσει το στίγμα του. Δε θα ακούγαμε ένα ακόμη βαρετό καθηγητή να αναμασά χιλιοειπωμένες θεωρίες για τη Γλώσσα. Με το διαστημόπλοιο Λιαντίνης θα κάναμε πτήσεις σε άλλους κόσμους, μακρινούς.

Και τι δε θα έδινα να γύριζε το ρολόι του χρόνου πίσω στη μέρα εκείνη... Δε θα ξαναέκανα το λάθος να ασχοληθώ εκείνο το χρόνο με τίποτε άλλο εκτός από τα βιβλία του. Ήμουν όμως δυστυχώς βουτηγμένη στη μέριμνα, στη χειρότερη μέριμνα που υπάρχει... στα συνδικαλιστικά... Και χρειάστηκαν χρόνια να περάσουν για να διαβάσω όλο το έργο του.

Όπως και να έχει πάντως το ζήτημα, η γνωριμία με το στοχασμό του στάθηκε καταλυτική στην πορεία της ζωής μου. Για μένα το Μαράσλειο των δύο ετών ένα λόγο μόνο είχε. Το Λιαντίνη. Τόσο επαγγελματικά όσο και ως άνθρωπος άλλαξα ριζικά μετά τα δικά του μαθήματα. Και παρά το μάθημα αστροφυσικής, εκείνο που τελικά έμαθα ήταν αυτό που έγραφε το πρόγραμμα... Να διδάσκω την ελληνική γλώσσα. Μόνο που μέχρι να γνωρίσω το Λιαντίνη δεν ήξερα ούτε εγώ γλώσσα τι σημαίνει. Και μάλιστα ελληνική. Και δεν ήξερα να διδάσκω (και να τη διδάσκω... τη γλώσσα...)

Θαρρώ πως το Επίμετρο και οι περί αστροφυσικής γνώσεις δεν ήταν παρά ένα ακόμη στρατήγημα για να μας βάλει στο μεγάλο ταξίδι. Ο δούρειος ίππος του... Ένας ίππος διαστημικός. Ή ένα από τα δίπολα που χαρακτηρίζουν όλο το έργο του. Ναι, δε νομίζω ότι υπήρχε καταλληλότερο κεφάλαιο για να αρχίζει τις διδασκαλίες του με τους δασκάλους...

Ναι Δανάη, έμαθες να διδάσκεις την ελληνική γλώσσα, που σημαίνει κύρια και αναγκαία αναζητάς την ερμηνεία της λέξης, όταν δεν την κατέχεις, στα αντίστοιχα εξειδικευμένα λεξικά.
Λοιπόν επειδή δεν είχα δώσει την παραπομπή της λέξης "κλιτότητα" στο αντίστοιχο ειδικό λεξικό, τη δίνω, μήπως και γίνει κατανοητή.


Εμμανουήλ Κριαρά, ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΩΔΟΥΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ, 1100-1669, Τόμος Η΄ , Θεσσαλονίκη 1982, σ. 201.

Κλιτότη-τητα. 1) Σεβασμός, ταπεινοσύνη 2) Ταπείνωση.

ΦΩΤΕΙΝΗ έγραψε:

Ναι Δανάη, έμαθες να διδάσκεις την ελληνική γλώσσα, που σημαίνει κύρια και αναγκαία αναζητάς την ερμηνεία της λέξης, όταν δεν την κατέχεις, στα αντίστοιχα εξειδικευμένα λεξικά.
Λοιπόν επειδή δεν είχα δώσει την παραπομπή της λέξης "κλιτότητα" στο αντίστοιχο ειδικό λεξικό, τη δίνω, μήπως και γίνει κατανοητή.


Εμμανουήλ Κριαρά, ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΩΔΟΥΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ, 1100-1669, Τόμος Η΄ , Θεσσαλονίκη 1982, σ. 201.

Κλιτότη-τητα. 1) Σεβασμός, ταπεινοσύνη 2) Ταπείνωση.

Να προσθέσω κι εγώ ηλεκτρονικές πληροφορίες που χάρη στην επισήμανση της Φωτεινής για την προέλευση της λέξης εντόπισα:

κλιτότη ‑τητα η. Σεβασμός, ταπεινοσύνη: ομπρός τως (ενν. στους γονέους) γονατίζει με τάξη και κλιτότητα Ερωτόκρ. Δ΄ 308· Στάθ. Α΄ 109. [<επίθ. κλιτός + κατάλ. ‑ότη, ‑ότητα]


Οι πληροφορίες είναι από τον Κόμβο για την ελληνική γλώσσα:

http://www.komvos.edu.gr/dictionaries/dictonline/DictOnLineKri.htm

Φυσικά όπως μπορεί κανείς εκεί να διαπιστώσει μόνο στο λεξικό του Κριαρά υπάρχει. Επίσης και εκεί γίνεται αναφορά στον Ερωτόκριτο...

Στο σεντούκι του Εντουκάντους ήταν και αυτή η ανάρτηση τόσον καιρό. Κρίμα. Την αναζήτησα σήμερα που μας απασχόλησε πάλι το θέμα της γατούλας του Σρέντιγκερ.

https://educandus.forumgreek.com/forum-f11/topic-t686.htm#10001

Ας έρθει λοιπόν στο προσκήνιο για να διευκολύνει την αναζήτηση της αλήθειας.

Ο Ντέιβις λοιπόν, σε βιβλίο που ο Λιαντίνης είχε διαβάσει, και δημοσιεύουμε και ντοκουμέντο από το βιβλίο αυτό με ιδιόχειρες σημειώσεις του Δ. Λιαντίνη, κάνει λόγο για αντικατάσταση της γάτας από άνθρωπο.

Για να μην τα μπλέκουμε δηλαδή. Είναι που είναι σιβυλλικός ο Λιαντίνης, αν αρχίσουμε και τις παραχαράξεις, θα φτάσουμε σε πλήρη αποδόμηση του λόγου του.

Βέβαια, όπως θα δείτε στην προηγούμενη σελίδα του θέματος,

https://educandus.forumgreek.com/forum-f11/topic-t106.htm

στη σελίδα του βιβλίου που μελέτησε ο Δημήτρης Λιαντίνης, υπάρχει σημείωσή του που αναφέρει:


Κι εννοεί την αντικατάσταση της γάτας στο πείραμα του Σρέντιγκερ με άνθρωπο.

Πώς τώρα ο Ρουμπέας έμπλεξε αυτό το σημείο με τη διάλεξη στους στρατιωτικούς γιατρούς, είναι μυστήριο άλυτο. Γιατί μας λέει επίσης ο Ρουμπέας ότι είναι καινούριος στα φόρα του διαδικτύου που ασχολούνται με το Λιαντίνη.

Άρα αποκλείεται να είχε διαβάσει αυτή την ανάρτηση τη δική μας, την τόσο παλιά, από τη στιγμή που ήταν σε χώρο του φόρουμ μη ορατό και στους επισκέπτες αλλά και στα μέλη.

Να προσέχει λοιπόν και τι διαβάζει και τι ακούει στα βίντεο και περισσότερο ακόμη να προσέχει τι γράφει. Γιατί του το είπα ήδη:

https://educandus.forumgreek.com/forum-f11/topic-t1739.htm#10002

Κουτή δεν είμαι... Την παριστάνω καμιά φορά όταν δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με κάτι που θεωρώ ανάξιο λόγου.

Όταν όμως χρειάζεται, ο χρόνος βρίσκεται. Και η απάντηση δίνεται ολοκληρωμένα.

Να θυμηθούμε ακριβώς τι γράφει ο Λιαντίνης για τη γάτα. Από τη Γκέμμα η σελίδα.

Ο Ρουμπέας φαίνεται πως άλλη Γκέμμα διάβασε και άλλο βίντεο είδε. Πώς να το εξηγήσεις αλλιώς αυτό το μπλέξιμο που έπαθε ο καημένος...

Τα αφανή του κόσμου είναι αληθινότερα από τα φαινόμενα.

Ας την κρατήσουμε αυτή την πρόταση του Λιαντίνη. Κι όχι μόνο για τη γατούλα του Σρέντιγκερ...

Ζούμε σε έναν κόσμο που τα φαινόμενα κυριαρχούν. Και κυριαρχεί η εικόνα. Μια εικόνα που ταξιδεύει όχι μόνο μέσα από έντυπα μα και από τηλεοράσεις και από ίντερνετ.

Πολλοί έχουν ασχοληθεί με το "φαινόμενο" αυτό. Τον βομβαρδισμό που δέχεται ο άνθρωπος σήμερα από διάφορες πηγές πληροφόρησης και έχουν θέσει ερωτήματα αν και κατά πόσο ωφελεί ο βομβαρδισμός στην προαγωγή της γνώσης.

Θυμάμαι ένα συνέδριο που παρακολούθησα πολλά χρόνια πριν, στην Κύπρο. Την ίδια ακαδημαϊκή χρονιά που είχα συναντήσει για πρώτη φορά το Λιαντίνη στο Μαράσλειο.

Ήταν ένα συνέδριο για δασκάλους, έλληνες δασκάλους. Ανάμεσά μας και κάποιοι ρακένδυτοι συνάδελφοι από τη Βόρειο Ήπειρο.

Ήρθαν οι καημένοι από τη γη της στέρησης στη χώρα της αφθονίας. Και ήταν πόνος ψυχής να τους βλέπεις πώς παραφόρτωναν τα πιάτα τους όταν οι Κύπριοι μας καλοδέχονταν για φαγητό. Σε αίθουσες πολυτελών ξενοδοχείων με μπουφέδες που ξεχείλιζαν από κάθε λογής φαγητά και γλυκίσματα.

Έλα τώρα και σκέψου πώς μπορεί να αισθανόταν ένα στομάχι συνηθισμένο από ψωμί και ελιές μετά από ένα τέτοιο γεύμα. Ψητά κρέατα, ψαρικά, ζυμαρικά, πατάτες, σαλάτες, γλυκά του ταψιού και παγωτά και άλλα πολλά...

Το ίδιο δυστυχώς συνέβη και με το Λιαντίνη. Ως την 1η Ιουνίου 1998 τον γνωρίζαμε ελάχιστοι και ξαφνικά έγινε πρόσωπο της ημέρας. Βομβαρδισμός πληροφοριών.

Μονάχα στο ίντερνετ να πατήσεις σήμερα στη μηχανή αναζήτησης ως λέξη κλειδί το Λιαντίνης, και χιλιάδες αποτελέσματα θα πλημμυρίσουν την οθόνη σου.

Κι όμως τι γνωρίζουμε πραγματικά για το Λιαντίνη; Είναι ένα μεγάλο ερώτημα αυτό...

Προσωπικά, και το έχω ξαναπεί, μετά την εξαφάνιση του Λιαντίνη, κρατήθηκα συνειδητά μακριά από όλο το ντόρο που ξέσπασε. Είδα για κάποιες μέρες τι έπαιξαν τα κανάλια, διάβασα και μερικές εφημερίδες και μετά στράφηκα ξανά στα βιβλία του.

Έχασα λοιπόν πολλά "επεισόδια"... Και το 2005 που ανακαλύφθηκε ο σκελετός και ένιωσα να εξοργίζομαι με το νέο πανζουρλισμό, τότε και μόνο αποφάσισα πως έχω χρέος στο Δάσκαλο να μοιραστώ και με άλλους όσα εγώ γνώριζα για εκείνον. Έτσι άρχισα να ασχολούμαι με το Λιαντίνη μέσα από το διαδίκτυο. Συνειδητά και από σκοπού για να μπει τέλος στη γελοιότητα.

Κι ενώ ως τότε ουδόλως με ενδιέφερε να εντρυφήσω σε λεπτομέρειες της προσωπικής του ζωής, ανακάλυψα πως ήθελα δεν ήθελα θα έπρεπε και αυτό να το κάνω. Γιατί όσα λέγονταν για το Λιαντίνη αφορούσαν κυρίως αυτό, την προσωπική του ζωή, και ελάχιστα έως καθόλου το συγγραφικό του έργο, το οποίο ήταν και άγνωστο στο μεγαλύτερο βαθμό στους διαδικτυακούς συνομιλητές μου.

Οι περισσότεροι είχαν διαβασμένη τη Γκέμμα και μόνο και αυτή κακοδιαβασμένη. Αφού τους έβλεπες να αγνοούν λέξεις που ακόμη και ένας απόφοιτος Λυκείου γνωρίζει. Τι να καταλάβεις όμως από Λιαντίνη αν δεν ξέρεις άριστα τα ελληνικά; Το Λιαντίνη που έπαιξε με την ελληνική γλώσσα όπως ελάχιστοι άλλοι το κατάφεραν ανά τους αιώνες.

Διάβαζα πχ χτες τις δημοσιεύσεις του liantinis.gr από το ανέκδοτο έργο του Αλήτης - Ελύτης ...

http://www.liantinis.gr/main/index.php?option=com_content&view=article&id=30&Itemid=35

Τι κείμενο!!! Μα πού να βγάλεις άκρη με τα ελληνικά του Λιαντίνη που ίσως και λόγω του θέματος έχει λεπτοκεντήσει περίτεχνα αυτό του το κείμενο όσο κανένα άλλο!!!

Μαυλίζοντας πανούργα στους λόφους τα σαρισοφόρα τετράγωνα...

Άκου γλώσσα! Που για να βγάλεις την κάθε πρόταση θες λεξικά και εγκυκλοπαίδειες...

Κι όταν ξεσκολίσεις με τα λεξικά και τις εγκυκλοπαίδειες, γυρνάς πίσω στο κείμενο και σκαλώνεις δεύτερη φορά. Λόγος ποιητικός. Σιβυλλικός. Άντε τώρα να καταδυθείς στα κενά των λέξεων και στους ίσκιους των φράσεων. Χάνεσαι. Κι άδικα αναζητάς ένα ξέφωτο να ανασάνεις.

Γιατί όσο βυθίζεσαι στο λόγο του τόσο νιώθεις το βυθό να χαμηλώνει και το οξυγόνο στα πνευμόνια σου να μην επαρκεί.

Εγώ αυτό το Λιαντίνη γνώριζα. Από το 2005 έπρεπε να μάθω τον άλλο. Να έχω ένα κοινό τόπο συνάντησης με τους συνομιλητές.

Θυμάμαι το ανέκδοτο εκείνης της εποχής... Που έτσι μπήκα στο διαδίκτυο άσχετη με όσα όλοι οι άλλοι γνώριζαν περί Λιαντίνη. Και γυρνά κάποιος και με λέει Μαρί - Λου και όλο κάτι περίεργα υπονοούμενα άφηνε. Ήμουν τόσο άσχετη εκείνον τον καιρό που υπέγραφα ακόμη με το αληθινό μου όνομα. Και το Μαρί - Λου έτσι το ερμήνευσα, σύνθεση των αρχικών μου. Ιδέα δεν είχα τότε ότι τη γυναίκα του Λιαντίνη τη λένε Λου. Κι ας νόμιζαν εκείνοι που έτσι με έλεγαν ότι έχω και ιδιαίτερη σχέση μαζί της.

Ο λόγος; Εκείνοι το καλοκαίρι του 2005 ασχολούνταν αποκλειστικά με το πού θα ενταφιαστούν τα οστά του Λιαντίνη. Κι εγώ κρατούσα την άλλη άκρη, πως το θέμα αυτό αφορά μόνο την οικογένειά του. Έτσι κατάφερα να μπλεχτώ και στον πρώτο καβγά και να με αποκαλεί ειρωνικά ο άλλος Μαρί - Λου...

Θυμάμαι πως λίγο παρακάτω ζήτησα ως και διαγραφή από το χώρο. Ναι, από τον πρώτο καιρό το είδα ότι αυτοί οι άνθρωποι λιαντινολογούσαν χωρίς να ξέρουν γρυ από Λιαντίνη κι ενώ παρίσταναν ότι για το Λιαντίνη ενδιαφέρονταν συνεχώς έγραφαν για τη γυναίκα και την κόρη του Λιαντίνη...

Κι αν καμιά φορά κατάφερνε η συζήτηση να γυρίσει στο Λιαντίνη, έμενε στα εξώφυλλα της Γκέμμας. Τι σημαίνει Γκέμμα; Γιατί έχει το χέρι του έτσι στη φωτογραφία του οπισθόφυλλου; Πόσα αστέρια έχει ο βόρειος στέφανος; Γιατί τα κεφάλαια της Γκέμμας δεν εξαντλούν όλο το αλφάβητο;

Δε λέω. Έχουν κι αυτά τα ερωτήματα τρομακτική ομορφιά. Και να τα ψάχνουμε και αυτά. Μόνο που θα πρέπει πρώτα να διαβάσουμε το περιεχόμενο και μετά... Το άγιον Πρωτότυπον που λέει και ο Λιαντίνης. Πώς αλλιώς;

Ζήτησα λοιπόν διαγραφή. Να μη χάνω άλλο τον καιρό μου με ανθρώπους που δεν εννοούσαν να στρωθούν και να διαβάσουν Λιαντίνη. Και τότε ήρθε η απάντηση από το διαχειριστή. Πως ο Δάσκαλός μου δε θα το ήθελε αυτό!!!!!!!!!

Ποιος ήταν αυτός που μιλούσε έτσι; Εκ μέρους του Δασκάλου μου; Μαθητής του; Φίλος του; Συγγενής; Τι;

Ιδέα δεν είχα. Και ο χώρος όσο και αν είχα ψάξει κάτι αόριστα έγραφε για τον ιδιοκτήτη του. Ομολογώ ότι τσίμπησε μέσα μου η περιέργεια να μάθω. Και έμεινα στο χώρο...

Αφήστε το τι έμαθα. Είναι άλλη συζήτηση αυτή. Θα σταθώ επιλεκτικά σε ένα επεισόδιο. Και μάλιστα εκτός φόρουμ.

Κατάφερα λοιπόν και γνωρίστηκα με το αφεντικό... Και μια φορά βρεθήκαμε στον Πειραιά σε μια έκθεση βιβλίου. Προσπαθούσε ο άνθρωπος να κερδίσει τη φιλία μου, και να το λέμε και αυτό. Έτσι εκείνο το βράδυ μου χάρισε ένα βιβλίο. Το βιβλίο του Ντέιβις. Το Θεός και Μοντέρνα Φυσική.

Και μου έγραψε και αφιέρωση... Κάτι πως το είχε διαβάσει και εκείνος, αυτό έγραφε όπως με πληροφορεί η μνήμη μου. Όχι εκείνος που μου το χάρισε. Ο εκείνος ήταν ο Λιαντίνης. Και με το έψιλον κεφαλαίο. Κατά πως μιλάμε για το θεό...

Κι έπειτα μου αποκάλυψε ότι το βιβλίο το είχε δει στη βιβλιοθήκη του Λιαντίνη και είχε δει και ιδιόχειρη σημείωση στο πλάι, εκεί που ο Ντέιβις μιλά για τη γάτα του Σρέντιγκερ.

"Εδώ σ' έχω"...

Έχουν γραφτεί και παραπάνω αυτά, αναλυτικά, μην τα ξαναλέω.

Πέρασε καιρός. Έγιναν πολλά. Γνωρίστηκα πια και με τη Λου του Λιαντίνη. Και κάποια στιγμή, όταν έγινε η αρχική ανάρτηση αυτού του θέματος, ήρθε στην κουβέντα μας και το επεισόδιο που διηγήθηκα. Με εκείνον που με βοήθησε τότε να μάθω για την ιδιόχειρη σημείωση του Λιαντίνη και που μου είχε πει ότι είχε δει το βιβλίο στη βιβλιοθήκη του Λιαντίνη.

Αντέδρασε τότε η κ. Λιαντίνη. Και μου εξήγησε πως ουδέποτε είχε αφήσει το συγκεκριμένο άνθρωπο να σκαλίσει τη βιβλιοθήκη του Λιαντίνη... Πώς λοιπόν ήξερε τι έγραφε το βιβλίο στο πλάι;

Και στο μεταξύ μου έστειλε και σκαναρισμένη την αυθεντική σελίδα του βιβλίου για να δω ότι δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα όπως μου τα είχαν πει. Δείτε λεπτομέρειες στην προηγούμενη σελίδα του θέματος, να μη σας κουράζω.

https://educandus.forumgreek.com/forum-f11/topic-t106.htm

Σε άλλο σημείο ήταν γραμμένη η φράση του Λιαντίνη και όχι εκεί που μου είχε πει εκείνος ο παλιός φίλος...

Έμεινα λοιπόν με την απορία. Και η κ. Λιαντίνη το ίδιο. Πώς ήξερε εκείνος ο άνθρωπος τι έγραφε ο Λιαντίνης στο βιβλίο του;

Η απορία λύθηκε μόλις σήμερα. Όταν για άλλους λόγους έπιασα να διαβάσω μια παλιά συνέντευξη της κ. Λιαντίνη, εποχής 1999, στο περιοδικό Γυναίκα. Θα σαν την παραθέσω, το απόσπασμα που ενδιαφέρει γιατί είναι πολυσέλιδη, για να δείτε τι εννοώ.

Στην παρακάτω ανάρτηση για να μη με κατηγορήσουν πάλι για τεράστιες αναρτήσεις...

Από το 1999 είναι δημοσιευμένη η συνέντευξη στο περιοδικό Γυναίκα. Ο καθένας θα μπορούσε να την έχει διαβάσει. Εκτός από μένα, που με τα περιοδικά και τις εφημερίδες δεν τα πάω πολύ καλά και το παραπάνω δημοσίευμα μου το έστειλε πριν από καιρό η κ. Λιαντίνη. Δεν το ήξερα λοιπόν τι γράφει...

Έτσι και πίστεψα το συνομιλητή μου, σιγά τώρα και το πράγμα δηλαδή, όταν μου είπε πως το είχε δει με τα ματάκια του στο σπίτι του Λιαντίνη και στην προσωπική του βιβλιοθήκη.

Κι όταν η κ. Λιαντίνη μου απέκλεισε τέτοιο γεγονός, έμεινα με την απορία... Ποιος λέει την αλήθεια και ποιος το ψέμα...

Κι ας ήταν ένα ασήμαντο γεγονός. Γιατί στα ασήμαντα είναι που δε δίνουμε σημασία, στα αφανή, και όμως αυτά είναι προορισμένα να αποκαλύπτουν την αλήθεια... Στα άλλα, πάμε πιο προετοιμασμένοι και καλύπτουμε τα ίχνη. Στα ασήμαντα όμως, επειδή ακριβώς είναι ασήμαντα, λειτουργούμε πιο επιπόλαια. Ξέροντας υποσυνείδητα τα ίδια που ανακάλυψε ο Χάιζενμπεργκ, και μας βοήθησε να κατανοήσουμε ο Σρέντιγκερ με τη γάτα του, τη δαιμονική...

Να που χρειάστηκε εκείνη η πρόταση του Λιαντίνη, που σας ζήτησα παραπάνω να κρατήσετε. Για τη σημασία των αφανών. Περνάνε μπρος στα μάτια σου και δεν προλαβαίνεις καν να τα προσέξεις. Σαν και τον τρόπο που λειτουργεί το βίντεο. Με τις αναρίθμητες εικόνες που διαδέχονται η μια την άλλη με ταχύτητα, έτσι που να σου προκαλούν την ψευδαίσθηση της κίνησης. Και όμως είναι ακίνητες...

Μένεις λοιπόν εσύ με το μετείκασμα και ζεις την ψευδαίσθηση και απολαμβάνεις την ταινία. Ώσπου το τυχαίο γεγονός να ξαναβάλει την ταινία να παίξει σε αργή κίνηση. Και φωνάζεις έκπληκτος:

- Εδώ σ' έχω!

Το τυχαίο λοιπόν γεγονός έσκασε μύτη προχτές στο δικό μας φόρουμ. Ήρθε ένας συνομιλητής και βάλθηκε να μάθει τι πιστεύουμε για το Λιαντίνη, αν είναι νεκρός ή ζωντανός;

https://educandus.forumgreek.com/forum-f11/topic-t1739.htm#9998

Αρπάχτηκε και από την αρχή της Απροσδιοριστίας που αναφέραμε εμείς και άρχισε να μας ρωτά για το κουτί του Σρέντιγκερ...

Το άλλο λάθος το έκανε όταν θέλησε να προσδιορίσει ότι ο Λιαντίνης μιλά για το κουτί αυτό στην ομιλία στο 401, στο βίντεο δηλαδή της Φιλοσοφικής Θεώρησης του Θανάτου.

Με ανάγκασε βέβαια η σιγουριά της διατύπωσης να ξαναδώ όλη τη διάλεξη... Μα τέτοιο κουτί δε βρήκα.

Κι επειδή ο συνομιλητής μας έλεγε ότι έχει πρόσφατα διαβάσει και τη Γκέμμα, και δήλωνε καινούριος σε χώρους του διαδικτύου που ασχολούνται με το Λιαντίνη, πήγα και στη Γκέμμα. Να δω τι μπορεί εκεί να διάβασε και τα έμπλεξε τόσο...

Να πάτε κι εσείς. Και να μου πείτε αν βρείτε εκεί το Λιαντίνη να μιλά για κουτί.

Όχι! Για κλουβί μιλάει.

Και για κλουβί μιλάει και στα δακτυλογραφημένα κείμενα που έχω από τη φιλοσοφική θεώρηση του θανάτου, και είναι τα κείμενα που έμειναν έξω από το βίντεο... Να είναι καλά η κ. Λιαντίνη που μου τα έδωσε για να εντοπίσω και αυτό το περίεργο:

- Γιατί έμεινε έξω από το βίντεο το πείραμα του Σρέντιγκερ; ενώ ο Λιαντίνης το παρουσίασε στους στρατιωτικούς γιατρούς...

Τα κείμενα αυτά δεν έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας. Οπότε και ο συνομιλητής μας δεν μπορεί να έχει γνώση του περιεχομένου. Μόνο το βίντεο που είδε στο διαδίκτυο μπορεί να γνωρίζει, όμως εκεί ο Λιαντίνης επιγραμματικά αναφέρει το πείραμα του Σρέντιγκερ και δεν κάνει καθόλου λόγο ούτε για κλουβί (όπως συνήθιζε να το λέει) ούτε φυσικά και για κουτί...

https://educandus.forumgreek.com/AEIOAI-OEEIOIOEEC-EAUNCOC-OIO-EAIAOIO-h1.htm

Το κουτί όμως τελικά το εντοπίσαμε. Στο δημοσίευμα που παραθέσαμε παραπάνω από το περιοδικό Γυναίκα.

Όπως και ο συνομιλητής μας το αποκάλεσε. Τυχαία σίγουρα... Και τελείως συμπτωματικά...

Να όμως που τα τυχαία γεγονότα μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο. Και να σου λύσουν απορίες που κουβαλάς χρόνια...

Όπως τον τρόπο που κάποιος έμαθε τι είχε σημειώσει ο Λιαντίνης στο βιβλίο του Ντέιβις...

Από τη συνέντευξη της κ. Λιαντίνη!

Γιατί τώρα είπε ψέμα για ένα τόσο αθώο πράγμα; Ιδέα δεν έχω. Ίσως και να νόμιζε πως δε θα μου δοθεί η ευκαιρία να το διασταυρώσω. Και να μείνω με την εντύπωση πως μπαινόβγαινε στο σπίτι του Λιαντίνη και όλα τα έχει δει και όλα τα έχει ερευνήσει...

Λένε όμως πως αγαπάει ο θεός τον ψεύτη (τι μόνο τον κλέφτη; ) αλλά αγαπά και εκείνους που απατήθηκαν. Και δεν τα λέει μόνο η παροιμία. Τα λέει και ο Λιαντίνης στο Homo Educandus, στο κεφάλαιο για τον Αναξίμανδρο. Για τη δικαιοσύνη του χρόνου. Που εξισορροπεί κάθε αδικία...

Να προσέχουμε λοιπόν και να μην αδικούμε τους συνανθρώπους μας. Γιατί θα έρθει αργά ή γρήγορα η ώρα που η διασαλευθείσα τάξη του κόσμου θα αποκασταθεί.

Ο Λιαντίνης το λέει. Όχι εγώ...

Και τελικά το ερώτημα είναι όχι μόνο αν γνωρίζουμε τι λέει ο Λιαντίνης, αλλά και αν δεχόμαστε ότι έζησε την αλήθεια.

Αυτό έχει σημασία.

Κι όχι να γυρνάνε στο ίντερνετ δίκην αντι-γοργόνας και να ρωτάμε:

- Καπετάνισσα, καλέ καπετάνισσα, είναι πεθαμένος ο Λιαντίνης;

Και να μπλέκουμε και την αρχή της απροσδιοριστίας με διάφορα κουτιά και να επιμένουμε στην ανάκριση ακόμη και όταν ο άλλος σε προειδοποιεί πως δεν είναι κουτός...

captain Nemos έγραψε:

Να θυμηθούμε ακριβώς τι γράφει ο Λιαντίνης για τη γάτα. Από τη Γκέμμα η σελίδα.

Ο Ρουμπέας φαίνεται πως άλλη Γκέμμα διάβασε και άλλο βίντεο είδε. Πώς να το εξηγήσεις αλλιώς αυτό το μπλέξιμο που έπαθε ο καημένος...

Πιστεύω τώρα, Νέμο, να κατάλαβες τι είχε διαβάσει...

Τη συνέντευξη στο περιοδικό Γυναίκα. Εποχής 1999.

Και όσα εκεί ανέφερε ο κ. Σαραγάς. Γιατί εκτός από το κουτί που μας έλεγε και μας ξανάλεγε, και τα υπόλοιπα με όσα λέει ο κ. Σαραγάς συμπίπτουν. Για το κουτί που ανοίγει και τον πεθαμένο κλπ. Ο Λιαντίνης τέτοια θεωρία δεν αναφέρει. Ο συνομιλητής μας πιστή αναμετάδοση έκανε των απόψεων του κ. Σαραγά...

Γιατί απέφυγε να το αναφέρει; Πού να ξέρω...

Και ο παλιός μου φίλος ίδια επιλεκτική αμνησία είχε πάθει όταν μου ανέφερε για το "Εδώ σ' έχω".

Καθαρή σύμπτωση και αυτό. Και γεγονός τυχαίο...

Ίσως πάλι να ντρέπονται ως άντρες να παραδεχτούν ότι διαβάζουν Γυναίκα.

Όπως και να παραδεχτούν πως αντί να μελετάνε τι λέει ο Λιαντίνης, άλλο δεν κάνουν από το να απασχολούνται με το τι λέει η γυναίκα του Λιαντίνη...

Επειδή λοιπόν σήμερα είναι η μέρα της Γυναίκας, δεν μπορούμε παρά να επικροτήσουμε τη στάση τους. Ως γυναίκες...

Αν όμως ενδιαφέρονται για το Λιαντίνη, καιρός να σκύψουν και στο άγιο πρωτότυπο.

Και το λέμε εμείς, που είναι φίλη μας η κ. Λιαντίνη και την αγαπούμε και την εκτιμούμε βαθύτατα...

Εξάλλου κι εκείνη το ίδιο μας συμβουλεύει:

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ. ΟΧΙ ΕΓΩ.

http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/2010/02/blog-post_9990.html

Άντε λοιπόν να δούμε τι λέει ο ίδιος ο Λιαντίνης για το θέμα της Απροσδιοριστίας, αυτά που οι κατ' επίφαση ασχολούμενοι με το Λιαντίνη αγνοούν, καθώς μένουν στη Γκέμμα και μόνο και αυτή μέσες άκρες.

Συγνώμη αν τα λέω έτσι χύμα. Μα ξέρετε ο Λιαντίνης αυτή τη μέθοδο μας δίδαξε να ακολουθούμε ακόμη και με τα παιδάκια του δημοτικού, τη σπαρτιατική αγωγή και όχι τα καλοπιάσματα...


Στα Ελληνικά θα ταξιδέψουμε. Και σε ένα από τα σημαντικότερα αποσπάσματα του λιαντινικού στοχασμού.

ΤΗ ΒΙΓΛΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

σελ. 92

Παράθεση :

Και το τελευταίο άρθρο του κανόνα των ποιητών είναι η βίγλα του θανάτου. Όλα τα τραγούδια του για τη ζωή ο ποιητής τα συνταιριάζει την ώρα που ψαρεύει στις θάλασσες του θανάτου.



Αυτή η αλήθεια φαίνεται ψέμα. Αλλά μήπως και η γη που κινείται φαίνεται ακίνητη; Και όσο περισσότερο δεν τη δέχουνται εκείνοι που δοκιμάζουν να κρίνουν τους ποιητές, τόσο περισσότερο δε θα εννοήσουν ποτές εκείνο που κρίνουν.

Από την άποψη της φυσικής πραγματικότητας ζωντανός άνθρωπος σημαίνει ταυτόχρονα και πεθαμένος. Αφού μια μέρα θα πεθάνει, φέρνει από τώρα που ζει δυνάμει μέσα του αυτή την κατάσταση της ανυπαρξίας του.

Από την άποψη της ανθρώπινης κατανόησης αληθινός άνθρωπος σημαίνει νά 'χεις συνέχεια μπροστά σου αυτή τη γνώση. Ότι δηλαδή τώρα που ζεις, δε ζεις. Αυτή όμως η γνώση από ένα σημείο και πέρα γίνεται αντίφαση. Φαίνεται και ακούγεται παράλογη.

Γιατί περικλείει μέσα της εκείνο το διαβόητο tertium datur, τρίτο χωρεί, της Λογικής που επέβαλε η σύγχρονη Κβαντομηχανική.

Είναι γνωστό ότι η θεωρία της απροσδιοριστίας κατάργησε η σωστότερα υπερκέρασε, την τρίτη αρχή της κλασικής Λογικής. Την αρχή δηλαδή του τρίτου ή μέσου αποκλείσεως. Principium exclusi tertii sive medii. Η αρχή αυτή περιγράφεται ως εξής. Ο Άρης ή κατοικείται ή δεν κατοικείται, τρίτο δε χωρεί. Ο Καβάφης ή είναι ζωντανός ή είναι νεκρός, τρίτο δε χωρεί.

Και όμως! μας λέει η αρχή της απροσδιοριστίας, ημπορεί να συμβαίνουν ταυτόχρονα και τα δύο.

Η επιστήμη της Λογικής από την εποχή του Αριστοτέλη ως τα 1929 το τρίτο το απέκλειε.

Η αρχής της απροσδιοριστίας, όμως, που διατύπωσε στα 1929 ο Χάιζενμπεργκ, και που περιγράφει τη σχέση της θέσης και της κίνησης ενός στοιχειώδους σωματίδιου μέσα στους πυρήνες των ατόμων, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι "το τρίτον δίδεται". Ο Καβάφης δηλαδή, ή ζει ή δε ζει, αλλά μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο.

Και πράγματι, να πώς ημπορεί να συμβαίνουν και τα δύο:

Ο Καβάφης ως τα 1933 που πέθανε ζούσε. Είχε όμως μέσα του δυνάμει και την μετά το 1933 κατάστασή του. Την κατάσταση, δηλαδή του νεκρού. Επομένως ως τα 1933 που ζούσε, ο Καβάφης και ζούσε και δε ζούσε.

Ο Καβάφης από τα 1933 που πέθανε δε ζει. Ωστόσο τώρα που δε ζει σέρνει μαζί του και την πριν το 1933 κατάστασή του. Την κατάσταση δηλαδή του ζωντανού. Επομένως από τα 1933 που δε ζει, ο Καβάφης ζει. Και η απόδειξη ότι τώρα που έχει πεθάνει ζει είναι πως τον μελετάμε και τον σχολιάζουμε! Με τον ίδιο τρόπο που η κυρα - Σταμάτα και η Κυρα - Μελισσηνή της γειτονιάς σχολιάζουν αυτό το κορίτσι με τα ωραία πόδια που μόλις πέρασε μπροστά τους.

Ένας στίχος του Ελύτη λαμπρός περιγράφει λαμπρά αυτή την υπέρλογη λογική της απροσδιοριστίας:

Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη
πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα,

λέει. Δηλαδή, η ουσία δε βρίσκεται στα δύο Δυνατά, αλλά στο Αδύνατο τρίτο.

Αυτό το παράδοξο της πραγματικότητας που αποδείχτηκε στο εργαστήριο της μικροφυσικής, περιγράφεται με τρόπο καταληπτό στο πείραμα και "γάτας του Σραίντιγκερ".

Ο μεγάλος αυτός φυσικός έβαλε τη γάτα στο κλουβί με τη δυνατότητα χρήσης υδροκυάνιου, και απόδειξε ότι η γάτα τη στιγμή που ζει δε ζει, και αντίστροφα.

Αυτός λοιπόν είναι ο παράλογος νόμος της φύσης που ορίζει να 'σαι νεκρός και όταν ζεις, να ζεις και όταν έχεις πεθάνει. Και αυτός οργανώνει τη βαθύτερη δομή της πραγματικότητας.

Ο αληθινός ποιητής δεν ημπορεί παρά να βιώνει την αντίφαση αυτής της σύστασης των πραγμάτων με όλη την τραγική της ακολουθία.

Κι άλλη φορά μου πέρασε από το χέρι. Η πηγή της ζωής που ζούμε είναι ο θάνατος που φέρνουμε μέσα μας. Αλλίμονο σε κείνον που ο θάνατος θα φύγει από μέσα του. Ένα πτώμα όσο και να αγωνίζεσαι να το κάμεις να πεθάνει, δεν θα τα καταφέρεις. Γιατί ο θάνατος έχει φύγει από μέσα του. Έχει πεθάνει.

Ύστερα, να μη λησμονούμε πως η λέξη τέλος στην ελληνική γλώσσα σημαίνει με δύο σημασίες. Με την πρώτη θα πει το τέλος, την τελευτή, το τέρμα, την παύλα, τη λήξη, το finis, το θάνατο. Με τη δεύτερη σημαίνει το σκοπό. Όπως οι τελικές προτάσεις, που λένε οι γραμματικοί, δηλώνουν το σκοπό.

Ο θάνατος λοιπόν είναι η λήξη, αλλά είναι και ο τελικός στόχος, ο έσχατος και ο συγκεντρωτικός σκοπός της ζωής μας. Όλα όσα κάνω εκεί αποβλέπουν και εκεί κατατείνουν. Η φορά της ζωής μου με φέρνει να πραγματώσω, να φτάσω, να κατορθώσω, να συντελέσω, να δικαιώσω, να αποκαταστήσω την εκκρεμή στιγμή του θανάτου μου.

Γιατί εκείνη η στιγμή θα νοηματοδοτήσει όλες τις πράξεις της ζωής μου. Και με τέτοιο νόημα ο Σόλων ελεεινολόγησε κάποτε τον Κροίσο της Λυδίας. Στάσου πρώτα να ιδώ πως θα πεθάνεις, του είπε, και ύστερα να σου ειπώ αν υπήρξες άνθρωπος αληθινός και ωραίος, ή αν έζησες σαν αστεία κρεατούρα.

Ο θάνατος, όταν τον ατενίσει κανείς μέσα στο βασίλειο της φυσικής του νομιμότητας, δεν τρομάζει. Και μη φοβάσαι να μιλάς στα παιδιά για το θάνατο.

Σταματώ εδώ. Η βίγλα του θανάτου στα Ελληνικά συνεχίζεται... να έχετε κάτι να διαβάσετε και από κει...

Και σταματώ και για ένα άλλο λόγο εδώ. Για να μη σας διαφύγει η τελευταία πρόταση... και να προσέξετε ότι ουσιαστικά εδώ ο Λιαντίνης γράφει ένα μεγάλο μέρος από τη διάλεξη που αργότερα έκανε στους στρατιωτικούς γιατρούς και έμεινε σε βίντεο να τη βλέπουμε στο ίντερνετ με τον τίτλο ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.

Όμως καθώς βλέπετε ο Λιαντίνης είχε προλάβει χρόνια πριν να διδάξει τα ίδια στους δασκάλους του Μαρασλείου.

Γιατί ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ήταν μαζί με το HOMO EDUCANDUS, τα βιβλία που μας έδινε στο μάθημά του...

Και τα συγκεκριμένα ΕΛΛΗΝΙΚΑ που κάποτε μου έδωσαν τα χεράκια του, είναι εκείνα ακριβώς που τώρα φιγουράρουν στον επίσημο διαδικτυακό του χώρο. Και είναι αυτό το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε η κ. Λιαντίνη. Επιλέγοντας το παλιό φθαρμένο μου βιβλίο ενώ θα μπορούσε εύκολα να σκανάρει ένα φρέσκο αντίτυπο.

Είναι μια κίνηση που με συγκίνησε βαθύτατα και περικλείει έναν επίσης ποιητικό συμβολισμό του χώρου αυτού.

Ο Λιαντίνης δεν έγραψε απλώς κάποια βιβλία...

Τα βιβλία του έχουν γίνει για τους μαθητές του προσκεφάλι εδώ και χρόνια. Και τα έχουμε λιώσει από το πολύ διάβασμα.

Έτσι παρακαλώ να κάνετε κι εσείς. Αν ενδιαφέρεστε για το Λιαντίνη.

Για να μην ξανακάνετε την ίδια χαζή ερώτηση αν πιστεύω πως είναι νεκρός ή ζωντανός ο Λιαντίνης.

Tertium datur. Τρίτον δίδεται...

Και όποιος αυτό δεν μπορεί να το καταλάβει, αυτή την αλήθεια που φαίνεται ψέμα, (θυμάστε άραγε πώς κλείνει η Γκέμμα; ) ο ίδιος ο Λιαντίνης όπως διαβάσατε παραπάνω τον αποστομώνει ως εξής:

Και όσο περισσότερο δεν τη δέχουνται εκείνοι που δοκιμάζουν να κρίνουν τους ποιητές, τόσο περισσότερο δε θα εννοήσουν ποτές εκείνο που κρίνουν.

Ποτές! Ο Λιαντίνης το λέγει, όχι εγώ...

Ούτε και η γυναίκα του που κι εκείνη θελήσατε να διαπιστώσετε τι πιστεύει...

Αφού δε σας έκανε το χατίρι να δημοσιεύσει τις απόψεις της στο official site που δημιούργησε για τον άντρα της.

Και πήρατε πάλι φόρα και τη βρίζατε. Δίχως να καταλάβετε ότι εκείνη την ίδια ώρα βρίζατε το Λιαντίνη.

Είναι δική του όπως τώρα βλέπετε όλη αυτή η θεωρία. Και ο φιλοσοφικός στοχασμός. Και κανενός άλλου.

Αυτά όμως παθαίνει όποιος επιμένει να μαθαίνει το Λιαντίνη από τα βίντεο και όχι από τα βιβλία του. Ή και από αποσπάσματα στο ίντερνετ...

Βλέπει εκεί στο βίντεο να γράφει ο Λιαντίνης τη λέξη ΤΕΛΟΣ και δεν μπορεί να εννοήσει ποια η σχέση της λέξης αυτής με την αρχή της απροσδιοριστίας. Έτσι όπως ο Λιαντίνης την ερμήνευσε σε παγκόσμια πρώτη...

Ούτε συνειδητοποιεί αυτό που λέει ξεκάθαρα στα Ελληνικά. Ότι ως αληθινός ποιητής δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς παρά να βιώσει την αντίφαση που περιέγραψε. Να είναι ζωντανός και νεκρός. Και νεκρός και ζωντανός.

Έτσι, ως αληθινός ποιητής, έγραψε το ΤΕΛΟΣ ο Λιαντίνης.

Και πιάστε τώρα εσείς τα DNA για να αποδείξετε τι; Πως ο Λιαντίνης είναι νεκρός και με τη βούλα του ιατροδικαστή. Άρα ψέματα έγραψε στα βιβλία του...

Αχ, δεν προσέξατε καν τι μέρα έφυγε ο Λιαντίνης...

Ούτε την κουβέντα του άλλου ποιητή.

Πως ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη παράπεσε η αληθινή μέρα.

Σε κείνο το σημείο που πρέπει να έχεις τα δικά του κότσια για να τον αναζητήσεις.

Τα έχετε; Τα έχουμε;

Ώσπου να τα βρούμε ο Λιαντίνης θα παραμένει αγνοούμενος. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Έτσι δεν είπε ο φυσικός του Δημόκριτου;

Γιατί μας διαφεύγει το σώμα. Το σώμα του ποιητή.

Και ό,τι μας μένει είναι μια χούφτα οστά. Αναλύστε τα όσο θέλετε. Δε θα βρείτε εκεί το Λιαντίνη...