Τώρα κατάλαβα γιατί μερικοί νομίζουν πως είδαν το Λιαντίνη...

Όταν κάποιος σου λέει και επιμένει πως είδε το Λιαντίνη, ειδικά το Λιαντίνη, δεν μπορείς να μην προβληματίζεσαι. Και εννοώ να τον δει ζωντανό μετά την 1η Ιούνη του '98, τη μέρα δηλαδή που ο μεγάλος στοχαστής αναχώρησε...

Θα μου πεις, όπως μου την έχουν πει πολλοί μέχρι τώρα, πως υπάρχει και DNA κυρά μου, ξύπνα πιαααααα! Καλώς. Αλλά να καταλάβουν κι εκείνοι πως είχα τη μεγάλη τύχη να γνωρίσω από πρώτο χέρι πράγματα που ελάχιστοι γνωρίζουν για το Δημήτρη Λιαντίνη. Πράγματα που άλλα μου δόθηκε η άδεια να τα μοιραστώ με τους αναγνώστες του χώρου μας και άλλα που με δένει όρκος να μην τα φανερώσω. Και δεν ξέρω τι κάνετε εσείς με τους όρκους σας, εγώ τους τηρώ και τους σέβομαι. Ένας λόγος παραπάνω που το ζήτημα αφορά τον πλέον αγαπημένο μου Δάσκαλο και Ιούδας δεν έχω σκοπό να γίνω. Τελεία και παύλα με αυτό και πάμε στο ζητούμενο του θέματος.

Πρωί πρωί σήμερα και οδηγώ από το σπίτι για τη δουλειά. Όπως κάτι εκατομμύρια συμπολίτες. Ώρα 8 παρά τέταρτο. Το δρόμο δε θα τον αποκαλύψω και έχω το λόγο μου. Τα αυτοκίνητα σημειωτόν στο συγκεκριμένο σημείο.

Και ξαφνικά στο απέναντι πεζοδρόμιο τον βλέπω. Σε απόσταση 3 με 4 μέτρα και λίγο πιο μπροστά από το ακινητοποιημένο λόγω της κίνησης όχημά μου. Έχει προβάλει από τη γωνία και με γοργό περπάτημα κατεβαίνει στο οδόστρωμα και διασχίζει λοξά το δρόμο περνώντας ελάχιστα πίσω από το δικό μου αυτοκίνητο.

Κεραυνός εν αιθρία λέμε... Ίδιο μπόι, ίδιο βάδισμα, ίδιο ντύσιμο, και φυσικά ίδια χαρακτηριστικά προσώπου. Τα μαλλιά όμως πολύ πιο γκρίζα.

Τζιν, πουκάμισο, μαύρο γιλέκο και τα χέρια στις τσέπες...

Γυαλιά ίδια με εκείνα που φορούσε σε μια φωτογραφία στη Ζάκυνθο...

Όταν λέμε φτυστός ο Λιαντίνης, φτυστός. Και μη μου πει κανείς ότι δεν τον ξέρω καλά και θα μπορούσα να τον μπερδέψω... Ή πως τον ξέχασα. Ξεχνιέται ένας άνθρωπος που τα τελευταία χρόνια διαρκώς τον βλέπεις σε βίντεο και σου έχουν εμπιστευτεί δεκάδες φωτογραφίες του; Ανάμεσα σε άλλες και κάποιες που μερικοί κυκλοφόρησαν μονταρισμένες στο διαδίκτυο. Βλέπεις τα πρωτότυπα δεν κατάφεραν να τα βάλουν στο χέρι...

Χάθηκε σε κλάσματα δευτερολέπτου... ώσπου να συνειδητοποιήσω ποιον έβλεπα, πάει... Τελευταίο πράγμα που πρόσεξα ήταν η χαρακτηριστική μύτη του. Ίδια και αυτή με του Λιαντίνη.

Πέστε μου λοιπόν, είδα το Λιαντίνη; Ή κάποιον σωσία του;

Παρά τα όσα είπα, πόσο κοντά μου πέρασε, πόσο καλά είναι χαραγμένη η εικόνα του στο μυαλό μου, απάντηση δεν μπορώ η ίδια να δώσω.

Μόνο να υπογραμμίσω πως τους τελευταίους μήνες με συνειδητή απόφαση έχω σταματήσει να ασχολούμαι με το Λιαντίνη και τον τελευταίο που θα σκεφτόμουν σήμερα το πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά θα ήταν ο Λιαντίνης και ακόμη λιγότερο την πιθανότητα να τον δω ξαφνικά μπροστά μου.

Τον είδα όμως. Είδα κάποιον που έμοιαζε μαζί του όπως μοιάζουν δυο σταγόνες νερό.

Κι αν ανήκα στους ευφάνταστους, θα έσπευδα να το διατυμπανίσω ως απόλυτη βεβαιότητα: ο Λιαντίνης ζει!!! τον είδα σήμερα το πρωί στη γωνία τάδε!!!

Όμως όχι. Για το μόνο που είμαι βέβαιη είναι ότι είχαν δίκιο τόσοι άλλοι στο παρελθόν που είπαν ότι τον είδαν... Τώρα τους καταλαβαίνω. Και τους δικαιολογώ, είτε είδαν τον αληθινό Λιαντίνη είτε άλλον που του έμοιαζε όσο και ο άγνωστος που πέρασε σήμερα το πρωί δίπλα μου.

Όπως καταβαίνω το γιατί δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν. Πχ... εγώ ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο και ο δρόμος μποτιλιαρισμένος. Να κάνω τι;

Απλά συνέχισα την πορεία μου και την απορία μου. Είδα το Λιαντίνη ή κάποιον σωσία του; Η λογική μου τάσσεται με τη δεύτερη εκδοχή. Αλλά ποιος δεν ξέρει ότι στον κόσμο μας κυριαρχεί το παράλογο;

Γι' αυτό και δε λέω σε ποιο σημείο. Μην πάει κανένας και τη στήσει περιμένοντας να δει τον άγνωστο άντρα. Έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα περνάω από κει και ήταν η πρώτη φορά που τον είδα.

Και έτσι κι αλλιώς ακόμη και αν το παράλογο είναι η αλήθεια, αν ήθελε ο Λιαντίνης να τον εντοπίσουν θα έβρισκε άλλον τρόπο...

τελικά τον είδες ή δεν τον είδες;;; μπερδεύτηκα η γυναίκα με τα ήξεις αφήξεις!

δηλαδή τι ρωτάω;;; σαν και πρόκειται να μας πεις;;;

Νομίζω ότι υπήρξα απόλυτα σαφής. Είδα έναν άνθρωπο που έμοιαζε καταπληκτικά με το Λιαντίνη. Και κατάλαβα, λέω, γιατί και κάποιοι άλλοι λένε πως είδαν το Λιαντίνη. Κυκλοφορεί και σας το βεβαιώνω, άνθρωπος που είναι φτυστός ο Λιαντίνης. Ταιριάζουν σε ντύσιμο, ταιριάζουν σε ηλικία.

Εκείνο που μου έκανε εντύπωση και το τόνισα ήδη ήταν πως περπατούσε με τα χέρια στις τσέπες. Δε γνωρίζω αν συνήθιζε κάτι τέτοιο ο Δημήτρης Λιαντίνης, αλλά και να το συνήθιζε δεν αποτελεί ακλόνητη απόδειξη για την ταυτότητα του άγνωστου. Έτσι δεν είναι;

Παρότι δε, αρνήθηκα να αποκαλύψω το ακριβές σημείο που είδα αυτόν τον άνθρωπο, θα προσθέσω το εξής που πρόσεξα σήμερα περνώντας από το ίδιο μέρος. Το όνομα ενός δρόμου στην περιοχή αυτή. (αρκετά κοντά - όχι ακριβώς εκεί που είδα τον άγνωστο... ) Λέγεται Πρωτέως.

Ξέρετε ποιος υπήρξε ο Πρωτέας;

Θυμάστε και τι έγραψε για τον Πρωτέα ο Λιαντίνης;

Όταν συνέρθω από τον απογευματινό μου υπνάκο, θα προσπαθήσω να το παραθέσω...

Αναφορά πρώτη

Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗ, Ο ΝΗΦΟΜΑΝΗΣ, σελ. 18

Παράθεση :

"Αν προσπάθησε, όπως και οι τραγικοί, να τρυπήσει αυτό το δίχτυ. αν προσπάθησε να λύσει το σκοτεινό πλέγμα, που μέσα του συσπαράζουνται και ξεσκίζουνται σα δέντρα κουρελιασμένα οι ίδιες οι δυνάμεις της ζωής. αν προσπάθησε να βγει από το άγριο δάσος του όργου και των παθών του σύμπαντος, από τη selva oscura του Δάντη που είναι ένα από τα σταθερά οδοδεικτικά του υψίσημα, δεν το 'καμε με το γλυκανάλατο τρόπο του ρομαντικού.

Όπως και οι έλληνες τραγικοί, το 'καμε με τη βλοσυρή περηφάνεια της γνώσης πως μόνη ιδέα γλυτωμού από τέτοιο κακό είναι ο μεταπλασμός των όρων του. Είναι, δηλαδή, η προσαρμογή του ανθρώπου στα βίτσια της κοσμικής ανάγκης. Η αλλαγή της στάσης μας στην ενατένιση της μοίρας, που ούτε εξαντλιέται ούτε καταργιέται.

Παίζει και πάλι το παιχνίδι του Οδυσσέα. Προκειμένου να ξεφύγεις ένα στοιχειό σαν τον Πολύφημο, δεν ωφελούν τα μπράτσα σου. Κόφτα καλύτερα και βάλτα μαζί με τα δαυλιά στο τζάκι. Θυμήσου όμως το δαυλί που θα του βγάλεις το μάτι, και το φλασκί με το κρασί που θα τον μεθύσεις. Ή μπροστά στον κίνδυνο να σε κομματιάσουνε οι Σειρήνες, άσε το κερί και δέσου με τα σκοινιά στο κατάρτι. Μοιάζει σα να μας λέει.

Αυτόν τον μεταπλασμό της ανθρώπινης πράξης, όπως τον υπαγορεύουν οι συνταγές της κοσμικής λειτουργίας, μας τον θυμίζει προγραμματικά με το έμμονο σύμβολο του Πρωτέα. Ο δόλιος γέρος δεν ξεχνά την τέχνη της συνεχούς μεταμόρφωσης:

Ουδ' ο γέρων δολίης επελήθετο τέχνης."

Αναφορά δεύτερη

Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗ, ΓΚΕΜΜΑ, σελ. 245

Παράθεση :

"Πανουργία, τίμιε αναγνώστη. Πανουργία και παραλλαγή. Όλα ετούτα είναι το μελάνι της σουπιάς, για να θολώσει το τοπίο. Ο Θεμιστοκλής με τον υπηρέτη του, πες, για να τον πιστέψουν οι μήδοι δικό τους. Για να μπορεί να "περνά", έπρεπε να το παίζει μήδος. Αυτός όμως, που σταθερά είναι με τους λακεδαιμόνιους, όπως το δηλώνει στις Θερμοπύλες τους.



Αυτός, μα αυτός θα ταίριαζε νά 'ναι μόνο μυστικοσύμβουλος του πάπα. Ένας καρδινάλιος, ένας καταχθόνιος στις γραμματείες του Βατικανού. Αυτός ο ραδιούργος, ο παμπόνηρος, ο φαναριώτης.

Έτσι κάπως τον περιγράφει σ' ένα ταξιδιωτικό του ο Καζαντζάκης. Κι όταν λέει φαναριώτης στην επιπολή, σκιτσάρει το ίδιο εκείνο που ο Σεφέρης πιο στοχαστικά το λέει Πρωτέας. Ένας ελληνικός Πρωτέας είναι με εκατό πρόσωπα. Η μεταμφίεση, η συνεχής αλλαξολογιά, είναι οι τρόποι της ειρωνείας του."

Έτσι λοιπόν... Με το σύμβολο του Πρωτέα!

Σαν πρόσεξα σήμερα το δρόμο με το όνομά του, έσκασα στα γέλια... Τι ψάχνουμε να βρούμε; Ποιο από τα εκατό πρόσωπα;

Είδα ό,τι είδα. Αλλάζει το τυχαίο γεγονός κάτι; Και τελείως σημειολογικά δείτε και τις αναφορές στον Πρωτέα. Αλλιώς σε μεθόδους που απάδουν της φιλοσοφίας του Λιαντίνη θα καταλήξουμε. Ποιητικά δηλαδή. Γιατί ο Λιαντίνης, μην το λησμονάμε, ποιητής υπήρξε. Κυνήγησε να βρει πόρο στον τοίχο που δεν έχει πόρτα. Να μεταλλάξει την απορία σε δημιουργία, και το ανθρώπινο σε λύτρωση. (Γκέμμα, σελ. 18 )

Ήταν λοιπόν και δεν ήταν ο Λιαντίνης ο άγνωστος που είδα ξαφνικά δίπλα μου. Και τι νόημα έχει αν ήταν; Τι νόημα και αν δεν ήταν;

Σας το έχω ματαπεί, αν θέλουμε το δώρο του Λιαντίνη, οφείλουμε να παραμείνουμε στο αίνιγμα. Και να το υποστηρίξουμε.

Αν θέλησα να μοιραστώ μαζί σας τι είδα, ήταν γιατί έτσι θεώρησα χρέος μου. Είδα και είμαι τελείως σίγουρη τι είδα. Ως εκεί όμως. Και πιο πέρα δεν έχει...

Αλλιώς θα βρεθούμε στη χώρα της μυθοπλασίας, της φαντασιοκοπίας, της μεταφυσικής και δε συμμαζεύεται... Είναι αυτή η χώρα του Λιαντίνη;

Τελικά έχω πρόβλημα... βλέπω μα δε βλέπω. Συμβαίνει και χαμπάρι δεν παίρνω...

Νέο επεισόδιο σήμερα. Καμία σχέση με το προηγούμενο. Ούτε και στην ίδια διαδρομή. Κι αυτό όμως στο αυτοκίνητο.

Έχει τελειώσει μια δύσκολη μέρα στο σχολείο, με εφημερία και με τα ζουζούνια μου ξεσηκωμένα ενόψει της τετραήμερης αργίας, κι επιτέλους παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Πτωματέξ φυσικά...

Περνάω όλους τους μποτιλιαρισμένους δρόμους, τα αμέτρητα φανάρια, τα χιλιάδες πανώ και αφίσες... και επιτέλους φτάνω κοντά στο σπιτάκι μου!!! Ήσυχη πως αύριο δε δουλεύω, άρα δε θα ξυπνήσω στις έξι και δε θα ξενυχτήσω διαβάζοντας για το σχολείο, βρίσκω το χρόνο να περάσω και από τον ... κομπιουτερά μου. Σχέση σταθερή, πολύχρονη και φυσικά ακριβοπληρωμένη. Πολύτιμη όμως, αναπόφευκτη και ευτυχώς καλή!!!

Κατεβαίνω, ρυθμίζω πού και πώς θα ξοδέψω το μηνιάτικο... και επιστρέφω στο αμάξι. Μπαίνω και ετοιμάζομαι να ξεπαρκάρω από το πεζοδρόμιο που έχω ψιλοκαβαλήσει.

Ο ήλιος ντάλα... Απέναντι, στο άλλο πεζοδρόμιο, ένα μικρό κόκκινο αυτοκίνητο, κάνει όπισθεν για να κατεβεί στο οδόστρωμα. Καθυστερώ λοιπόν αναγκαστικά, 1η Οκτώβρη έχουμε σήμερα, όχι Πάσχα για να κάνουμε χριστός ανέστη.

Την ίδια ώρα βλέπω ένα μηχανάκι να έρχεται ανάποδα. Συνηθισμένο φαινόμενο. Το παράξενο είναι όταν βλέπεις τα μηχανάκια να κινούνται με την κανονική φορά του δρόμου.

Βλέπω και μια κοπέλα. Έρχεται και αυτή προς το μέρος μου.

Το μηχανάκι την πλησιάζει, και στρίβει τιμόνι προς το μέρος της. Δε δίνω σημασία, μόνο εκνευρίζομαι που με καθυστερούν... ουφ αυτοί οι έλληνες οδηγοί πια! Και ανάποδα και να σου κόβουν το δρόμο. Δε δίνω, εξηγώ σημασία, που έστριψε τιμόνι προς την κοπέλα, γιατί την ίδια ώρα ο κόκκινος κατεβαίνει από το πεζοδρόμιο και το θεωρώ τελείως φυσιολογικό.

Και τότε αρχίζει η άλλη σκηνή. Ο μηχανάκιας ακουμπά σχεδόν την κοπέλα. Αργά και ήρεμα... Χαμπάρι εγώ. Πιάνει την τσάντα της. Χαμπάρι κι εκείνη.

Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω ότι χρειάστηκα μερικά ακόμη δευτερόλεπτα για να καταλάβω τι βλέπω. Το ίδιο και η κοπέλα.

Εκείνος ατάραχος (αυτή η αταραξία του, η αργή επίθεση λες και την έβλεπες καρέ καρέ στην τηλεόραση και όχι ζωντανά, με σόκαραν περισσότερο από κάθε τι άλλο) φεύγει προς τη λεωφόρο με το λάφυρο...

Δε θα πω σε τι κόσμο ζούμε μαμά... Αλλά το "μαμά γερνάω", το αλτσχάιμερ δίνει τα πρώτα δείγματα. Γιατί ο κόσμος είναι αυτός που είναι και το έχω πάρει απόφαση. Εγώ όμως όχι. Αλλάζω και με ρυθμούς αντιστρόφως ανάλογους εκείνων του μεσημεριανού τσαντάκια... Μα ξέρετε τι αργά έγιναν όλα;

Και δεν ήταν του μυαλού μου. Και η παθούσα κοκάλωσε για κάτι δεύτερα μέχρι να αντιδράσει. Τόσο που η πρώτη μου αίσθηση ήταν ότι του δίνει την τσάντα για να ανεβεί στο μηχανάκι και όχι πως της την κλέβει...

Σκέφτομαι, κι εδώ είναι η μόνη σχέση με το άλλο περιστατικό που μου έτυχε προχτές στο τιμόνι και πάλι, πως η αταραξία του ληστή ήταν το μεγάλο του όπλο. Αυτό αλλοιώνει την εικόνα και δεν καταλαβαίνεις τι βλέπεις. Α, τώρα... κοίτα τι έγραψα, να το διαβάσει κανείς και να το παρεξηγήσει όσο που δε λέγεται. Καλέεεεεεεε, τον ψυχολογικό παράγοντα εννοώ και μόνο. Εκεί παίζονται όλα. Και με αυτόν ερμηνεύονται όλα. Κι άντε ψάξτε τώρα τι εννοώ, γιατί δεν θέλω να το εξηγήσω περισσότερο. Το κοινό στοιχείο, ντε. Και που ομολογώ με προβλημάτισε επίσης.

Α, μπα. Η κούραση της σημερινής (και της χτεσινής) μέρας θα είναι... Σας είπα πως χτες είχαμε επεισόδιο βανδαλισμού στο νέο σχολείο; Γης μαδιάμ το βρήκαμε... Ποιος; Άγνωστον!

Και καπάκι η αναρρωτική της καθαρίστριας. Με τη νέα γρίπη να κλείνει σχολεία. Ο απόλυτος πανζουρλισμός.

Γι' αυτό σας λέω. Θα κοιμηθώ καλά καλά απόψε, θα στείλω στον αγύριστο όλα τα ξυπνητήρια, και αύριο με ξελαμπικαρισμένο νου και κρίση δε θα βλέπω σκιές και οράματα... Ποιος ξέρει; Μπορεί ακόμη και να βλέπω όσα γίνονται σε χρόνο ενεστώτα, δίχως χρονοκαθυστέρηση. Διότι σαν τα χρηματοκιβώτια της τράπεζας κατάντησα. Και μόνο εκ των υστέρων κάθομαι και γυρεύω εκείνο που πέρασε σαν αστραπή μπροστά μου...

Εδώ που τα λέμε, ποιος να προλάβει να καβαλήσει σε αστραπή; Κεραυνόπληκτος μένει και δεν ξέρει καλά καλά τι έπαθε και τι έζησε...

ΔΑΝΑΗ έγραψε:

Τελικά έχω πρόβλημα... βλέπω μα δε βλέπω. Συμβαίνει και χαμπάρι δεν παίρνω...

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t1992.htm#11193

ας υπάρχει σαν σύνδεσμος κι εδώ

είναι ψιλοπερίεργο το όλο θέμα...

Ίσως μια ενόραση; Τελικά τι είναι ο χρόνος; άκου τώρα τι ρωτάω... ο χρόνος υπάρχει;

πού μηδενίζει; ( αν μηδενίζει ... )

απαραίτητη κι αυτή η διασύνδεση

https://educandus.forumgreek.com/forum-f4/topic-t1990.htm#11187

είναι πολύ κρίμα για το παλικάρι, ήταν πραγματικά και καλός στη δουλειά του και κύριος σε όλα του...