Η Φρανκφούρτη που δεν γνώρισα

Και πολύ τυχερός ήσουν που διέθετες πολαρόιντ. Προσωπικά είχα όλο κι όλο μια άγκφα πόκετ... γέμιζα φιλμ και μόνο όταν γύριζα Ελλάδα μπορούσα να δω τι τράβηξα...

https://educandus.forumgreek.com/forum-f4/topic-t930.htm

Πού οι ευκολίες της σημερινής εποχής; Με τις ψηφιακές που βγάζουν όχι μόνο φωτογραφίες στη στιγμή αλλά και βίντεο; Κι ένα κλικ και στέλνεις εικόνα και ήχο στην άλλη άκρη της γης...

Άσε τα κινητά... Καμία σχέση σήμερα η ζωή στο καράβι με το τότε. Που καρτεράγαμε πώς και πως να φιλοτημηθεί η εταιρεία να στείλει κανένα γράμμα κι αυτό κιτρινισμένο...

Ή να πετύχουμε στις καλές του το μαρκόνη για κανένα τηλέφωνο...

ΕΛΛΑΣ ΡΑΔΙΟ, ΕΛΛΑΣ ΡΑΔΙΟ, ΤΟ ΣΙΕΡΑ ΖΟΥΛΟΥ ΚΙΛΟ ΒΙΚΤΟΡ...

Και πάλι ο ίδιος αμανές: ΕΛΛΑΣ ΡΑΔΙΟ, ΕΛΛΑΣ ΡΑΔΙΟ...

Μέχρι να πιάσεις γραμμή και μετά να παρακαλάς να τους βρεις σπίτι. Ούτε κινητά ούτε τηλεφωνητές... Στην απομόνωση για βδομάδες. Μόνη σταθερή επικοινωνία εκείνο το λιγόλογο δελτίο του ΥΕΝ.

Από το δελτίο μάθαινες τι γίνεται πίσω στην πατρίδα και ενίοτε τρελαινόσουν. Μεγάλος σεισμός στην Αθήνα... Κι άντε μετά να μάθεις για τους δικούς σου... Πως σκίστηκε σαν χασές το οικογενειακό τριώροφο και μείναν όλοι στο δρόμο να κοιμούνται στα αυτοκίνητα... Κι εσύ; Μεσοπέλαγα αρμενίζω...

Μετά από 40 μέρες επισκευής, ανοιχτήκαμε ξανά στο πέλαγος,
κενοί φορτίου.
Η νέα χρονοναύλωση ήταν με την LAGOVEN (Βενεζουέλα), και
η τύχη – μάλλον το κοντράτο – το έφερε λιμάνι άφιξης να είναι
πάλι το Μαρακάϊμπο.
Και μετά άρχισε η Λα Σαλίνα. Σταθερός λιμένας φόρτωσης.
Και εκφορτώσεις στα νησιά της Καραϊβικής, κυρίως Αρούμπα,
καμία φορά ανεβαίναμε και Καναδά.
Η Λα Σαλίνα μας έβγαζε την ψυχή. Οι δεξαμενές ήταν ψηλά στο
βουνό και η φόρτωση γινόταν με βαρύτητα.
Μεγάλη πρέσα με 6-7 χιλιάδες τόνους την ώρα.
Σε 6 ώρες σε είχαν φορτώσει, ούτε γράμμα να ταχυδρομήσεις.
Άσε που κομπλετάριζες αμπάρια και έλεγες τώρα θα πεταχτεί το
φιούελ στην κουβέρτα.
Τα πήγα καλά σε εκείνο το καράβι, εννοώ σαν πρωτάρης ανθυ.
Ο Γραμματικός έπαιρνε πολλά λεφτά, πολλές φορτοεκφορτώσεις
και ώρες. Έτσι η εταιρεία έκρινε συμφέρον της να στείλει και τρίτο
ανθυποπλοίαρχο και ο Γραμματικός να μείνει στις φορτώσεις.
Ο καινούργιος ανθυποπλοίαρχος ήταν διπλωματούχος της Σχολής.
Μόλις είχε απολυθεί από το στρατό, και ο καπετάνιος δεν τον
εμπιστευόταν ώσπου να τα ξαναφρεσκάρει.
Αν και αδίπλωτος με έστειλε στη βάρδια του Γραμματικού 4-8.
Τα πήγαινα καλά, και τα αστέρια έβρισκε κάθε πρωί και βράδυ
στο χάρτη.
Φαινόταν ότι με εκτιμούσε και με εμπιστευόταν.
Όταν έφθασε καιρός να ξεμπαρκάρω, με ευχαρίστησε για τη συνεργασία,
και με παρακάλεσε να παραδώσω ένα φάκελο στην εταιρεία με υποθέσεις
του πλοίου.
Τον παρέδωσα στον αρχικαπετάνιο στα γραφεία, και με ρώτησε για
τα επαγγελματικά.
Ενάμισυ δύο μήνες να ξεκουραστώ του είπα και μετά πάλι στη διάθεση σας.
Εντάξει είπε.
Όταν μετά από δίμηνο πέρασα από τα γραφεία της εταιρείας, έδειχνε να
μη με θυμάται.
Μετά μου ζήτησε το φυλλάδιο. Είδε το όνομα και από ένα φοριαμό
έβγαλε ένα φάκελο. Τον κοίταξε για λίγο και μετά μου είπε.
Λυπάμαι δεν έχω τίποτα, δεν είναι κανείς να ξεμπαρκάρει για να
τον αντικαταστήσεις.
Κατάλαβα ότι για αυτό έφταιγε αυτός ο φάκελος που ποιος ξέρει τι έγραφε
μέσα. Κατάλαβα ότι η πόρτες είχαν κλείσει.
Εντάξει είπα, αυτό θα μπορούσατε να μου το πείτε και χωρίς να δείτε
το φάκελο.
Πήρα το φυλλάδιο αναζητώντας αλλού την τύχη μου.
Όταν μετά από χρόνια και αφού είχα εγκαταλείψει πλέον το επάγγελμα,
έτυχε να συναντηθώ με ένα συνδικαλιστικό στέλεχος της ΠΕΜΕΝ που
είχε σχέση με την εταιρεία.
Το κουβέντιασα μαζί του. Αυτός γνώριζε.
Δεν ήταν ότι δεν ήσουν καλός στη δουλειά σου μου είπε.
Το έγκλημα σου ήταν ότι στο καράβι σου ερχόταν η Ναυτεργατική,
και αυτό η εταιρεία δεν το συγχωρούσε.
Δεν σε ξεμπαρκάριζαν γιατί και την δουλειά σου την έκανες
και έξοδα επαναπατρισμού και αποζημίωσης δεν ήθελαν να πληρώσουν.
Αλλά δεν υπήρχε περίπτωση μετά να σε ξαναπάρουν.
Καλή εταιρεία με καινούργια καράβια, εντάξει στα λεφτά της και στην
τροφοδοσία της, αλλά σε ζητήματα «κοινωνικών φρονημάτων» άσε
που λένε.

Η Ναυτεργατική... τι ιστορία αμαρτία κι αυτή...

Για δες εδώ μια φωτογραφία:


Τραπεζαρία Πληρώματος. Άλλη αμαρτία αυτή, για αξιωματικό και δη γυναίκα, να ξημεροβραδιάζεται με το "κατώτερο" πλήρωμα.

Έχουμε στήσει τη Ναυτεργατική στο τραπέζι και πίνουμε μπίρες στην υγειά της!

Δεν ήταν που μας την έστελναν στο καράβι, ήταν που κάναμε συστηματική δουλειά και πάντα σε επαφή με την οργάνωση.


Ο Γεράσιμος. Ο Γεράσιμος ο Δεστούνης. Πάνε χρόνια τώρα που άφησε το μάταιο κόσμο μας χτυπημένος από την κακιά αρρώστια.

Μας στήριζε με όλες της τις δυνάμεις η οργάνωση. Και Ναυτεργατική και Ριζοσπάστη μας έστελναν αλλά και με πυκνή αλληλογραφία μας βοηθούσαν με κάθε τρόπο.

Περιφρουρημένα πάντα. Με απόλυτη εφαρμογή των κανόνων συνωμοτικής δουλειάς. Αλλά και οι εταιρείες έκαναν τη δική τους ... δουλειά. Και ήξεραν καλά τι κρύβεται μέσα στους κίτρινους φακέλους. Ρωτάει ο καημένος ο Γεράσιμος αν λαβαίνω Ρ και Ν, δηλαδή Ρίζο και Ναυτεργατική... Γιατί ήταν πολλές οι φορές που τα έστελναν εκείνοι αλλά δε φτάνανε σε μας.

Ο θάνατος του Γεράσιμου λίγα χρόνια μετά σηματοδότησε πολλές εξελίξεις στην προσωπική μου ζωή αλλά και η όλη γνωριμία μαζί του χάραξε ανεξίτηλη πορεία ζωής. Ήθελε να γράψω για τη ζωή της γυναίκας ναυτεργάτισσας στο καράβι... Μη βιαστείς, συμβούλευε. Και δε βιάστηκα. Τρεις δεκαετίες σχεδόν μετά προσπαθώ να κάνω ό,τι μου ζήτησε. Να δικαιώσω τον πρόωρο χαμό του. Κι ας μην είμαι πια ναυτεργάτισσα.

Όσο είσαι στα καράβια τα πράγματα είναι δύσκολα. Και οι κουβέντες που θα πεις μετρημένες αναγκαστικά. Το γιατί το είδαμε και από το φάκελο του Βοιάτη, ας το δούμε και από το γράμμα ενός σύντροφου και φίλου εκείνης της εποχής:


Βλέπεις Βοιάτη δεν ήσουν ο μόνος που έφυγες από το καράβι χαρούμενος πως καλά τους δούλεψες και πως θα σε περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες... και μετά; Δε σε είδα δε σε ξέρω...

Ναι, δε φτάνει να τους δουλεύεις. Πρέπει να είσαι και υποτακτικός, να μη σηκώνεις κεφάλι. Αλλιώς, χρατς σου το κόβουν...

Δεν ξέρω στις σημερινές εποχές αν έχουν αλλάξει καθόλου τα πράγματα. Δεν το νομίζω όμως...

Πάντως τη Ναυτεργατική εξακολουθούν να μου τη στέλνουν τριάντα χρόνια τώρα:





Ένας ζωντανός κρίκος με το ναυτεργατικό κίνημα. Αν και τα όσα έγιναν στο μεταξύ άφησαν πίκρες αγιάτρευτες... Και πρόσωπα να μας κοιτούν με παράπονο και να φωνάζουν "γιατί;" Ένα από αυτά και του Γεράσιμου... Πώς να ξεχάσω όσα μας πρόσφερε τότε που σκυλοπνιγόμασταν στα πέλαγα; Μόνο και μόνο γιατί διαφώνησε με το κόμμα;

Διαφωνία για τη θέση σχετικά με το ρόλο του ΠΑΣΟΚ. Διαφωνία που η ζωή η ίδια δικαίωσε το Γεράσιμο και όχι τους μεγάλους ινστρούχτορες... (απόδειξη και το φύλλο της Ναυτεργατικής ... τώρα πια όλοι ξέρουμε ΠΑΣΟΚ τι σημαίνει... )

Μια διαφωνία που τσάκισε τον ίδιο το Γεράσιμο που είχε προσφέρει όλη τη ζωή του στον αγώνα. Σε λίγους μόλις μήνες το παλικάρι κατέρρευσε. Καρκίνος είπαν οι γιατροί... Τι να ξέρουν κι αυτοί για το σαράκι της ψυχής;

Όπως και αν έχει όμως το ζήτημα, παραμένει το χρέος να στηρίζουμε τους παλιούς μας συναδέλφους, αυτούς που σε τίποτε δεν έφταιξαν και αυτούς που την πληρώνουν πάντα. Και τότε και τώρα. Και είναι μια γλυκιά εκδίκηση δεκαετίες μετά να συνεχίζεις να μιλάς. Κατάφεραν να μας πετάξουν από τα καράβια, όχι να μας κλείσουν το στόμα.

Όσο για την ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ; Αυτή κι αν παραμένει πάντα ανοιχτή...

Τώρα θα με πείς απαισιόδοξο, αλλά νομίζω τόσοι
αγώνες χαμένοι πήγαν.

Πρόσφατα επισκέφθηκα πλοία στα οποία εργάζονταν
γνωστά μου πρόσωπα.
Συνθήκες εργασίας χειρότερες και απο αυτές που
ήταν πρίν 30 χρόνια.
Και δεν εννοώ συνθήκες διαβίωσης, αλλά συνθήκες
εργασίας και ωράρια.

Αυτό που οι εικόνες μου μετέδωσαν ήταν μία
αίσθηση ...... τάφου.
Απέξω χλιδή και πολυτέλεια, απαστράπτοντα ινόξ και
δάπεδα πολυτελείας.
Και απο μέσα σήψη και δυσοσμία.
Κάτι 18ωρα και εικοσάωρα δουλειάς, και ας υπογράφουν
ότι εργάζονται 12 ώρες.
18 και μερικές φορές 20 ώρες δουλειάς, και να σου μένουν
4-5 ώρες να ξεκουραστείς, και αυτές να σου τις τρώνε,
πότε τα γυμνάσια, πότε κλιμάκια του γραφείου που επισκέπτονται
Tο πλοίο, πότε επιθεωρήσεις, πότε έλεγχοι ISO.
και ένα συνδικαλίστικό κίνημα αφαλοκομμένο με βολεμένους
καρεκλοκένταυρους εργατοπάτέρες.

όχι στα χρόνια μας δεν γίνονταν τέτοια πράγμα. Μπορεί η διαβίωση
να μην ήταν σε υψηλά επίπεδα και τα καράβια παλιά, αλλά
εργασιακ΄΄α αν κάποιος μας έλεγε ότι 30 χρόνια μετά θα
συμβαίνουν αυτά, θα του λέγαμε ότι είναι τρελλός.

Δε νομίζω ότι πάει τίποτε χαμένο. Κάθε τι παίζει το ρόλο του.

πχ ο αγώνας που δώσαμε να καταξιωθεί ο θεσμός της γυναίκας αξιωματικού Ε.Ν.

Ένας αγώνας που εξακολουθεί να δίνεται γι' αυτό και συνεχίζει να αποφέρει θετικά αποτελέσματα.

Δυστυχώς όχι όσο θα θέλαμε...

Πήγε προχτές ένα γνωστό μου κορίτσι στην εταιρεία της και της λένε:

- Εσύ φταις και η ...... (αναφέραν μια ακόμη κοπελιά ανθυποπλοίαρχο στα καράβια τους και παρούσα στη συζήτηση)

Έμειναν τα κορίτσια με ανοιχτό στόμα.

Και η εξήγηση από τον υπεύθυνο:

- Φταίτε γιατί εξαιτίας σας πήραμε και άλλες γυναίκες νομίζοντας πως θα τα καταφέρουν όπως εσείς, αλλά δεν...

Βλέπεις δε δίνουν όλοι και όλες αγώνα. Χωρίς αγώνα όμως δεν κατακτάς τίποτα. Είναι νόμος αυτός.

Και το ίδιο ισχύει για όλα τα άλλα που αφορούν τις συνθήκες εργασίας στο πλοίο. Δεν είναι μόνο η παρουσία της γυναίκας το ζητούμενο...

Σήμερα τα νέα παιδιά, και καλά κάνουν θα έλεγε κανείς, κοιτάν μόνο τη δουλίτσα τους και δεν ασχολούνται με το συνδικαλισμό.

Φοβούνται κιόλας μην βρουν κανένα μπελά, δεν είναι απλά ότι βαριούνται. Δύσκολος ο χώρος της ναυτιλίας και τα δικά μας τα χαΐρια τα ξέρουν και τα διαβάζουν κι εδώ. Γι' αυτό και χρειάζεται να μη μείνουμε μονάχα στη μία όψη. Στις δυσάρεστες ατομικές συνέπειες για όποιον συνδικαλίζεται. Έτσι και το δικό μας αγώνα θα ακυρώναμε αλλά και λάθος μήνυμα θα περνάγαμε.

Η αλήθεια όμως είναι άλλη. Πως χωρίς εκείνους τους παλιούς αγώνες τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα. Κι αν φτάσαμε εδώ που φτάσαμε σήμερα είναι εξαιτίας της υποστολής της σημαίας των αγώνων. Έτσι χάθηκαν κατακτήσεις ποτισμένες ακόμη και με αίμα.

πχ το οκτάωρο...

Και είναι σωστό αυτό που λες Βοιάτη, το είδα κι εγώ πέρυσι να συμβαίνει σε ένα από τα κορίτσια μας. Όχι μόνο 12ωρο δούλευε αλλά μερικές φορές δεν έμενε χρόνος ούτε καν για ύπνο. Δούλεψε το καημένο σαν σκυλί. Και όμως φέτος έχει βδομάδες που ζητάει καράβι να κάνει το εκπαιδευτικό της και όλες οι πόρτες είναι κλειστές. Κινδυνεύει πια να χάσει και το έτος στη σχολή.

Προχτές ήταν πάνω στο μηχανάκι και μαύρισε λέει ο κόσμος γύρω της. Έφαγε την τούμπα χωρίς να καταλάβει πώς... Τώρα είναι με νάρθηκα στο πόδι. Τόσο καλά...

Τα ίδια απελπισμένα μηνύματα διαβάσαμε και από τη Νικολέτα:

Παράθεση :

ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΕΣΟ ΟΛΟ ΕΜΠΟΔΙΑ ΣΥΝΑΝΤΩ


MPHKA PERSI STHN EMPOROPLOIARXVN EXONTAS TON KALITERO BATHMO STHN ELLADA (19.5)

PERASA OLA MOU TA MATHIMATA EXONTAS TON KALITERO BATHMO STH SXOLH MOU (DEN EPSAXA TI GINETAI STIS ALLES SXOLES)

AYTO POY SUNANTAO EINAI PORTES KLEISTES GIATI EIMAI GUNAIKA (HTHELA FORTIGO H GAZADIKO

KATAFERA NA MPO SE MIA AKTOPLOIKH ETAIRIA H OPOIA ME EXEI NA DOULEUO SE GRAFEIO. EXO ANALABEI THN GRAMMATEIA

PROLABAINO ISA ISA NA KANO TREIS MHNES OSTE NA MPORESO NA SYNEXISO STO DEYTERO 6MHNO

MATHTRIES POU EXOUN PERASEI MONO 4 MATHIMATA K PROFANOS DEN ENDIAFERONTAI GIA TO EPAGGELMA ALLA GIA KAPOIO GRAFEIO H TO LIMENIKO EXOUN EIDH 2.5 MHNES SE GAZADIKA K FORTIGA.

DEN ANTEXO ALLO POLI ANXOS

PALEPSA GI AYTO ENO ALLOI EINAI EKEI GIA PLAKA

EIXA STAMATHSEI TO SXOLEIO ALLA XEKINISA PALI GIATI KATALAVA OTI DE MPORO NA KANO KATI ALLO EKTOS APO AYTO

KI OMOS!!!!!!

SAS EYXARISTO POU ME ANEXTHKATE

Που γράφτηκε μετά και στο φόρουμ αλλά ακόμη δεν έγραψε τίποτε εδώ.

Ποιος ξέρει; Ίσως να κατάφερε επιτέλους να μπαρκάρει. Μακάρι να είναι αυτός ο λόγος και όχι η απελπισία...

Θέλω να πω ότι όσο άσχημη και αν είναι η κατάσταση δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο μόνος δρόμος να λυθούν τα προβλήματα είναι ο δρόμος του αγώνα. Όσο οι εργαζόμενοι λουφάζουν και περιμένουν από τους εργοδότες να τους λυπηθούν και να τους πετάξουν κανένα κόκαλο, τόσο οι συνθήκες θα χειροτερεύουν διαρκώς. Δεν είναι φιλόπτωχα ταμεία οι εταιρείες. Μόνο πώς θα κερδίσουν ενδιαφέρονται.

Και μόνο όταν το κέρδος τους απειλείται, μόνο τότε κάνουν υποχωρήσεις. Όχι από οίκτο.

Αξίζει μάλιστα εδώ να προβληματιστεί κανείς πώς και γιατί τους κατέβηκε η επιθυμία να πάρουν γυναίκες. Δε θέλω να απογοητέψω τις φεμινίστριες μα θα πω ότι για παρόμοιους λόγους πήραν φιλιππινέζους... Εκτός αν νομίζουμε πως ξαφνικά οι έλληνες εφοπλιστές διαπίστωσαν πως οι φιλιππινέζοι διαθέτουν αξιοζήλευτη ναυτοσύνη. Ήθελαν φτηνό και υπάκουο εργατικό δυναμικό.

Το ίδιο πίστεψαν ότι θα βρουν και στα κορίτσια. Συν το όφελος της παρουσίας γυναίκας... Να μπορεί δηλαδή να μπαρκάρει ο ναυτικός με τη σύζυγο, να μένει περισσότερο στο πλοίο και όχι να βιάζεται να γυρίσει σπίτι... Και να αναγκάζεται να κάνει τις απαραίτητες υποχωρήσεις για να κερδίσει την εύνοια της εταιρείας να ναυτολογήσουν και τη γυναίκα του και μάλιστα στο ίδιο πλοίο.

Το σενάριο το είχαν ήδη δοκιμάσει με ασυρματίστριες αλλά και με θέσεις μαγείρισσας - καμαρώτου...

Μα τι νομίζατε; Πως ξαφνικά διάβασαν την ιστορία της Μπουμπουλίνας και είπαν να την επαναλάβουν;

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩΝ

Δε διαγράφτηκε καμία τοποθέτηση από το παρόν θέμα, έγινε όμως μεταφορά των τελευταίων τοποθετήσεων εδώ:

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t1297-30.htm

όπου και ανήκουν περισσότερο λόγω της τροπής που έλαβε ο διάλογος γύρω από την παρουσία της γυναίκας στα καράβια.