Η Φρανκφούρτη που δεν γνώρισα

Λέω σήμερα να σας ξεναγήσω στην Φρανκφούρτη:


Διακρίνεται το Ζάαλχοφ (Saalhof) που είναι το αρχαιότερο διατηρημένο κτίριο της παλιάς πόλης της Φρανκφούρτης. Εκεί στεγάζεται σήμερα το Ιστορικό Μουσείο. Φαίνεται επίσης ο Καθεδρικός Ναός.


Ο μεγάλος Γερμανός ποιητής, πεζογράφος και λόγιος Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε γεννήθηκε το 1749 στην Φρανκφούρτη.


Είναι όμορφη πόλη. Δεν είναι; Έτσι τουλάχιστον δείχνουν οι φωτογραφίες του Φίλιππου Κολιβά. Εγώ πάντως τη Φρανκφούρτη δεν τη γνώρισα... Μόλις απόψε συνάντησα αυτές τις ωραίες φωτογραφίες και θυμήθηκα τότε που πέρασα από κει... Γιατί ναι, έχω επισκεφθεί αυτή την πόλη. Σεπτέμβρης του 1980. Αθήνα - Φρανκφούρτη αεροπορικώς. Κι αμέσως μετά οδικώς αναχώρηση για το λιμάνι του Βιλιεμσχάβεν (ή κάπως έτσι τέλος πάντων). Ήταν τότε που γύριζα τη γη με ένα ναυτικό φυλλάδιο στην κολότσεπη.

Λένε για μας τους ναυτικούς πως έχουμε σε μέρη πολλά γυρίσει. Κι έχουν δει ακόμη περισσότερα τα μάτια μας. Αμέεεεε πώς! Ακόμη κι εγώ που μόλις δυο χρόνια πρόλαβα να δοκιμάσω θάλασσα. Να πιάσω και να σας λέω για μέρη μακρινά και εξωτικά που να καλπάζει η φαντασία σας αφηνιασμένη. Τι Αμερική, τι Αφρική, τι Ασία... Σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης αλώνισε η αφεντιά μου. Καβάλα σε ένα παπόρο, πότε φορτηγό και πότε γκαζάδικο. Αλλά η αλήθεια η πικρή είναι πως ο ναυτικός πολύ γυρνάει και ελάχιστα βλέπει. Γιατί δεν έχει πάει εκεί για τουρισμό. Σε δουλειά βρίσκεται. Και τι δουλειά!

Έτσι και με τη Φρανκφούρτη. 11 του Σεπτέμβρη του '80 μπήκα στο αεροπλάνο, φίλησα τη μάνα και τον πατέρα που έστεκαν βουρκωμένοι και πέταξα σε άλλους τόπους. Ένα κοριτσάκι ακόμη. Που δεν ήξερε πού παν τα τέσσερα.

Γνώρισα προχτές μια κοπελιά. Στα 19. Έτοιμη να μπαρκάρει. Γυρνάω και λέω του πατέρα μου: Πού θα πάει, καλέ, παιδί πράμα; Όπου πήγες κι εσύ στην ηλικία της, με αποστόμωσε... Αχ, χρόνια και καιροί. Και χίλια πράγματα να ξεφυτρώνουν στις αναμνήσεις. Κι ας είδες τόσο λίγα. Τα συμπληρώνει η φαντασία ή τελικά εκείνο που μετράει είναι και μόνο να γευτείς την ατμόσφαιρα ενός τόπου; Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω να σας πω. Λέω μονάχα και το εννοώ πως ακόμη και με μια ανάσα σε κάθε τόπο έχεις πολλά να κουβαλάς. Και πολλά να σημαδεύουν τη ζωή σου για πάντα.
Κάποτε, που λέτε, βρέθηκα στη Σάουθ Άφρικα. Στο Κέιπ Τάουν για την ακρίβεια. Μ' αυτή τη μακρινή τη χώρα έχω πολλά να με ενώνουν. Κι άλλα τόσα να μαυρίζουν την ψυχή μου. Ακόμη σήμερα ζουν εκεί θείοι και ξαδέρφια μου. Και στο ξένο χώμα της κοιμούνται δυο πρόσωπα αγαπημένα. Ο πρώτος από τα ξαδέρφια μου, ο μεγαλύτερος. Ο Μανόλης... Και της αδερφής του το παιδί, λίγων ημερών γαμπρός, ο Κωστάκης. Σκοτωμένοι κι οι δυο από μαύρους. Έχω πολλούς λόγους να τη μισώ τη ράτσα τους. Μα έχω και κάτι ακόμη να μου καίει την ψυχή.

Καλοκαίρι ήταν του '81. Κατεβαίναμε με άδειο το βαπόρι από Ευρώπη για Περσικό. Ένα 250άρι γκαζάδικο. Θηρίο ολόκληρο... Γύρω το γύρω την Αφρική. Από Ρότερνταμ συγκεκριμένα για Jebel Dhanna. Σαλπάραμε στις 29 του Ιούλη και αρχίσαμε τα γνωστά. Πλύσιμο αμπαριών και επισκευές. Ματσακόνι και βάψιμο. Λίγο μετά τα Κανάρια ο καιρός αγρίεψε. Στις 17 του Αυγούστου έγραφα στο ημερολόγιο:

"Δε δουλεύουμε σήμερα. Μεταφορά αργίας. Το κούνημα άρχισε. Εκείνη η μέση πάνω κάτω πάει. Φοβάμαι."

Ε, ναι. Δεν ήμουνα τρελή να μη φοβάμαι. Παλιό καράβι ήταν. Δέκα χρονών... Για μεγάζο γκαζάδικο αυτό σημαίνει βαθιά γεράματα. Ήταν και κακοσυντηρημένο. Πώς να μη φοβάσαι; Και δυστυχώς αποδείχτηκε πως είχα και μεγάλο δίκιο. Δε θυμάμαι πια το πώς αλλά γεγονός είναι ότι κινδύνεψε σε κείνο το ταξίδι το καράβι μας να πάθει τα χειρότερα. Το τοίχωμα στο μεσιανό αμπάρι ξεκόλλησε... τρύπησε... θα σας γελάσω. Πάντως μια λαμαρίνα πήγαινε κι ερχόταν και πέταγε σπινθήρες! Τρεις και πέντε σε όλους.

Μια και δυο πιάνουν τον καπετάν Γιάννη, τον ανθυποπλοίαρχο, και τον κατεβάζουν να ελέγξει τη ζημιά. Άμα λέμε καπετάν, μην πάει ο νους σας σε κανένα θαλασσόλυκο με χρόνια στη θάλασσα. Πιτσιρικάς κι αυτός. Ένα παλικαράκι νιόπαντρο σχεδόν που είχε μαζί και την κυρά του.



Εδώ σε κάποιες καλύτερες στιγμές τρώμε την ψαρόσουπα που μαγείρεψε η Ελένη του... Θαρρώ πως ήτανε με ψάρι που είχαμε βγάλει μόνοι μας στον Περσικό. Και μάλιστα ροφός. Έπεσε ο μπάρμπας (παρατσούκλι του καπετάνιου) στη μέση και ζήταγε ως κεφαλή του πλοίου να φάει αυτός το κεφάλι. Αμ δε. Πονηρός ο ανθυποπλοίαρχος σκαρφίστηκε εγκυμοσύνη της κυράς του και αρνήθηκε τη χάρη.

Όταν όμως κόπηκε η λαμαρίνα (ο μπουλμές όπως τη λένε στα βαπόρια) καμία χάρη δε χώραγε. Έκλαψε η Ελένη, πήγε και ήρθε η ψυχούλα της από την αγωνία, μα εκείνος να πει όχι δε γινόταν. Τον έδεσαν, του φόρεσαν ίσως και σωσίβιο και τον κατέβασαν μέσα στο τάνκι. Όταν το βαπόρι είναι άδειο στα τάνκια μέσα βάζουμε νερό. Θαλασσινό νερό. Για να κρατάει βάρος και να μπορεί να ταξιδέψει το πλοίο. Έρμα το λένε στην επίσημη γλώσσα, σαβούρα στη διάλεκτο των ναυτικών. Και μέσα σε τούτη τη σαβούρα την ανακατεμένη με τα υπόλοιπα από το πετρέλαιο βρέθηκε ο ανθυποπλοίαρχος με μια μικρή φουσκωτή βαρκούλα. Το κατέβασμα έγινε από μια ελάχιστη τρύπα στην κουβέρτα που ίσα και χωράει να περάσει άνθρωπος. Κανονική κάθοδος για την κόλαση.

Πήγε, είδε, έλεγξε... Ανέβηκε κάποια στιγμή επάνω σχεδόν άπνοος. Του έριξαν νερό, τον συνέφεραν. Πήρε επιτέλους ανάσα και η Ελένη που ευτυχώς και δεν ήταν αληθινά έγκυος, ειδεμή θα το έχανε το παιδί...

Ανέφερε έπειτα τα καθέκαστα στον ... μπάρμπα. Ξεκολλημένος ο μπουλμές. Και σπινθήρες... Άσχημα τα μαντάτα για την εταιρεία. Η επισκευή αναπόφευκτη. Πήραμε το οκ. Αλλαγή ρότας και προορισμός το Καίηπ Τάουν. Αργά αργά και κάνοντας το σταυρό μας να προκάμουμε. Για να σας γράφω, καταλαβαίνετε, προφτάσαμε το κακό. Ούτε το καράβι κόπηκε στα δυο σαν καρπουζόφλουδα ούτε και έκανε μπαμ. Φυσιολογικά και τα δύο για τέτοιες καταστάσεις.

Πήγαμε λοιπόν στη γιάρδα του Καίηπ Τάουν, στο ναυπηγείο δηλαδή, και επιτέλους ανασάναμε ανακουφισμένοι. Μια βδομαδούλα οφ από βάρδιες στα κύματα και άλλο τόσο βολτίτσα στην άγνωστη πόλη. Μη φανταστείτε βέβαια ραχάτι από το πρωί ως το βράδυ. Οι βάρδιες είναι βάρδιες ακόμη και στο λιμάνι. Και μη φανταστείτε πως τέτοια καράβια πάνε και δένουν στην κεντρική προβλήτα. Και δουλειά έπρεπε να δουλέψεις και αρκετά χιλιόμετρα από την πόλη ήμασταν. Αλλά και έτσι τον κρατάς το ναυτικό να μη βγει έξω;

Φυσικά σε τέτοιους τόπους δεν πας μόνος σου. Και μάλιστα εκείνη την εποχή. Μπουλούκι όλο το τσούρμο κινήσαμε για τη βόλτα. Κάποιος ατζέντης ήρθε και μας παρέλαβε και μάλιστα έλληνας. Πρώτα για ψώνια. Τι ψώνια δηλαδή; Εγώ καινούρια ήμουν ακόμη στο καράβι και δεν είχα να παίρνω και πολλά. Και δοκιμάκι... Από όλη την αγορά του Καίηπ Τάουν μόνο λίγες κάρτες πήρα να θυμάμαι τον τόπο και μια πετσέτα Adidas... Ανάγκη κι αυτή γιατί του καραβιού ήταν τρύπιες και της κακιάς ώρας. Τόσα χρόνια μετά ακόμη την κρατάω κι ας άρχισε να μοιάζει με τις βαπορίσιες. Μα είναι με θαλασσινό ιδρώτα αγορασμένη. Πώς να την πετάξεις;

Και θυμάμαι και μια γκάφα περιωπής... Μπαίνουμε σε ένα φαρμακείο, κάποιος ήθελε κάποιο φάρμακο, και βλέπω κάτι σοκολατάκια. Όπα λέω. Εδώ τα φαρμακεία τους έχουν και γλυκά. Τα αγοράζω όλο χαρά και την άλλη μέρα στο βαπόρι παιδευόμουν να καταλάβω γιατί ήταν τόσο άγλυκα. Ε, ρημάδια αγγλικά... Πού να καταλάβω ότι ήταν για διαβητικούς...

Κι αφού τελειώσαμε με τα ψώνια, γυρνάει ο ατζέντης και μας λέει να πάμε σε μια ταβέρνα ελληνική. Χαράς ευαγγέλια. Επιτέλους να φάμε ανθρώπινο φαΐ. Αχ, τι το θέλαμε...

Πάμε, που λέτε, και όλα καλά και όλα ωραία. Να γλείφεις τα δάχτυλά σου. Και να μας λένε εκεί οι μετανάστες οι ρωμιοί τα δικά τους και να τους λέμε κι εμείς. Πούθε είσαι πατριώτη και μην ξέρεις έναν τάδε κτλ. Και κάποια στιγμή μας βάζει και τα σχετικά καψουροτράγουδα - ελληνικά φυσικά - και αρχίζει ο χορός. Ζεμπεκιά θυμάμαι. Το αφεντικό του μαγαζιού ο χορευτής. Και πάνω στο τσακίρ κέφι κάνει μια και τραβάει το τραπεζομάντιλο με όλα τα συμπράγκαλα. Πιάτα ποτήρια και μπουκάλια όλα θρύψαλα.

Βγαίνει τρέχοντας η κοπέλα από την κουζίνα να μαζέψει τα σπασμένα γυαλικά. Και ξαφνικά βλέπουμε το δικό μας να της δίνει με όλη του τη δύναμη μια κλοτσιά που άλλο να τη διαβάζεις και άλλο να τη βλέπεις. Δίπλωσε το κορίτσι στη μέση και βόγκηξε που να σου σπαράζει η καρδιά.

Τι κάνεις ρε; Γιατί την κλότσησες τη φουκαριάρα; Ρώτησε ο πρώτος που κατάφερε να συνέλθει από την τεράστια έκπληξη.

Και η απάντηση η αναπάντεχη: Έτσι θέλουν αυτές. Αν δεν τις χτυπήσεις σηκώνουν κεφάλι!!!

Γεια σου ελληναρά μου. Εκπρόσωπε εκείνου του λαού που θέλει να λέει πως κρατά από αρχαία Ελλάδα. Και πολιτισμό που έδωσε τα φώτα στην οικουμένη, τρομάρα μας...

Λίγο αργότερα πήγαμε όλοι με τη σειρά στην τουαλέτα και βγάλαμε το φαΐ που είχαμε φάει. Καλύτερα βαπορίσιο φαγητό, ακόμη καλύτερα να ανακατεύεσαι από τα μποφόρια μα όχι αυτό. Όχι αυτό που σε κάνει να ντρέπεσαι που γεννήθηκες άνθρωπος... Καλύτερα ζώο, να βλέπεις και να μην καταλαβαίνεις και να μη σκέφτεσαι.

Όταν μετά από πολλά χρόνια πήραμε στην Ελλάδα το μαύρο μαντάτο για τον αγαπημένο μου ξάδερφο, η ξεχασμένη σκηνή με εκείνη τη μαυρούλα στο Καίηπ Τάουν βρικολάκιασε ξανά τις νύχτες μου. Μαύρος κι εκείνος που σκότωσε το Μανόλη μας. Στο Γιοχάνεσμπουργκ το φονικό. Ληστεία ένοπλη...

Έκλαιγα για το Μανόλη... έκλαιγα και για κείνους τους δύστυχους ανθρώπους που όσο και να ήθελα δεν μπορούσα να κάνω πως δεν ήξερα και το δικό τους δίκιο. Δεν τόλμησα όμως ποτέ να το υπερασπιστώ στο θειο μου. Λένε τέτοια πράγματα σε έναν πονεμένο και χαροκαμένο πατέρα;

Πάνε χρόνια που ο θείος μου κοιμάται τον ύπνο τον ανεξύπνητο. Ήσυχος πια από το δράμα του παιδιού του και λίγα χρόνια αργότερα και του εγγονού του. Ληστεία και στη δεύτερη περίπτωση. Ξεφόρτωνε του γάμου του τα δώρα στην πυλωτή του σπιτιού... Μαύρος και πάλι ο ληστής και δολοφόνος...

Μ' αυτόν τον καημό έφυγε ο θείος μου. Από το τελευταίο του ταξίδι στην Αφρική, 14 του Ιούνη του '98, μου έστειλε τούτη την κάρτα:


Το Καίηπ Τάουν. Η πόλη που ζει ο άλλος μου ξάδερφος. Και το βουνό Τραπέζι. The Table Mountain... Ίδιο με εκείνη τη μέρα του '81 που το αντίκρισα από τη γέφυρα του πλοίου. Τουλάχιστον ας έχει αλλάξει πια η ζωή των ανθρώπων. Να μην κλοτσάνε οι λευκοί τους μαύρους... Να μη σκοτώνουν οι μαύροι τους λευκούς. Να ζούνε επιτέλους ανθρώπινα.

Εγώ δεν πρόκειται εκεί να ξαναπάω. Και τότε που πήγα λίγα πράγματα πρόλαβα να δω. Σχεδόν τίποτα. Ή μπορεί και όλα...

Κρατάω αυτή την κάρτα κολλημένη στα πλακάκια της κουζίνας μου. Κάθε φορά που στρώνω το τραπέζι σηκώνω τα μάτια και εκεί στέλνω τη δική μου προσευχή. Να είναι άνθρωποι οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Και μονιασμένοι να μοιράζονται το ψωμί της κάθε μέρας. Όχι τον άρτον τον επιούσιον αλλά τη χαμένη μας ανθρωπιά, Κύριε... Όπως κι αν σε λένε... Και σε όποιον άνθρωπο. Λευκό ή μαύρο ή κίτρινο. Να, σαν και τα λουλουδάκια αυτής της κάρτας. Χίλια χρώματα και όλα όμορφα. Και όλα χρειαζούμενα για το θαύμα της ζωής.

Wilhelmshaven... Τι πόλη και αυτή;

Αλήθεια, τι πολή; Δεν πάτησα το πόδι μου έξω από τον ντόκο. Αλλά στην Γερμανία πήγα. Το μόνο που θυμάμαι είναι το κρύο. Στεγνό κρύο. Δυνατό. Σαν να σε τσιμπάν χίλιες βελόνες...

Μετά την Βενεζουέλα μια Γερμανία φαντάζει πολική περιοχή! (Πιγκουίνους μόνο που δεν είδα...) Και τι σύμπτωση...

Επί μια εβδομάδα έψαχνα μετά μανιάς έναν καλό μου φίλο που ήταν και αυτός μπαρκαρισμένος. Και τι δεν είχα κάνει... Είχα φάει πολλές ώρες πάνω σε βιβλία για να βρώ το τηλέφωνο του βαποριού... Είχα πει στους ανθυποπλοιάρχους αν δουν το βαπόρι να μου μιλήσουν αμέσως. Είχα πει σε μία φίλη μου (υποπλοίαρχος στην ίδια εταιρία με τον φίλο μου) να μου βρεί το τηλέφωνο του βαποριού και όταν θα πιάναμε λιμάνι θα μου το έδινε! Στο κινητό του είχα πάρει πολλές φορές. Μονίμως κλειστό (Απολύτως λογικό αυτό για ναυτικό, όταν είχα εγώ σήμα δεν είχε αυτός και το αντίστροφο, η διαφορά ώρας, οι ανάποδες βάρδιες...).

Οι μέρες περνούσαν και... τζίφος, ούτε το κινητό, ούτε οι ανθυποπλοιάρχοι, ούτε η φίλη μου είχε πιάσει λιμάνι, ούτε από τα βιβλία βρήκα το τηλέφωνο του βαποριού. Τη λύσσα κι αυτή; Έτσι στα καλά καθούμενα να τον ακούσω και να πεις ότι έτρεχε τίποτα άλλο... Φιλαράκια είμαστε...

Οι μέρες περνούν λοιπόν. Φτάσαμε στο Wilhelmshaven, δέσαμε, ξεφορτώσαμε και περιμέναμε τον πιλότο για να λύσουμε και να φύγουμε. Εγώ και ο καπετάνιος στη γέφυρα. Στην μοτορόλα ελληνική φωνή "Άντε παιδιά να δέσουμε γρήγορα, μην χάνουμε χρόνο, σας θέλω γρήγορους!". Το άκουσε και ο καπετάνιος, και απάντησε στο άλλο ελληνόφωνο πλοίο "Τι κάνετε ρε παιδιά; Πολύ γρήγοροι είστε!" Μιλήσαν λίγο στο μοτορολάκι και αλλάξαμε κανάλι.

Κοιτάζω στο A.I.S. (Automatic Identification System), και τι να δω; Το βαπόρι του φίλου μου ήταν. "Κάπτεν το βαπόρι που μιλήσατε είναι αυτό που σας έλεγα (Ααα είχα ενημερώσει και τον ίδιο τον καπετάνιο ποιό βαπόρι έψαχνα-κι αν το έβλεπε; Why not που λένε και στο χωριό μου!) που είναι ο φίλος μου από την σχολή μέσα!"

"Εεε, πιάσε το V.H.F. και μίλα τους! Πάω και εγώ κάτω που έχω κάτι mail να στείλω."

Το V.H.F. ανα χείρας και πάμε! Τι προσπάθειες έκανα δεν λέγεται... ΤΖΙΦΟΣ και πάλι...

Ο πρώτο πιλότος ανέβηκε στην γέφυρα, εγώ επι της υποδοχής! Πίασαμε την κουβέντα... "Περιμένουμε τον πιλότο του ντόκου, μόλις βάλει αυτό το βαπόρι θα έρθει απο τον ντόκο." Μου είπε.

"Σε αυτό το βαπόρι είναι ένας φίλος μου, τον έψαχνα μια βδομάδα και τελικά είναι εδω και δεν μπορώ να του μιλήσω..."

Ο δευτερος πιλότος ήρθε. Λύσαμε και φύγαμε. Δεν του μίλησα.

Μια βδομάδα μετά ξαναπήρα τηλέφωνο, το σήκωσε, περνούσαμε και οι δυό απο το Αιγαίο. Τα είπαμε. Ήταν στην πρύμνη, έδενε. ΄

Χάρηκα που τον άκουσα, χάρηκε και εκείνος.

Και στην Φρανκφούρτη πήγα. Έμεινα κοντά πέντε ώρες εκεί. Στο αεροδρόμιο. Ξεκινήσαμε από το Χιούστον για Αθήνα, μέσω Φρανκφούρτης.

Φτάσαμε μετά από περίπου 12 ώρες στην Φρανκφούρτη, ρετάλια, δεν είχα κοιμηθεί και το τελευταίο βράδυ στο βαπόρι... Και χωρίς τσιγάρο. Μια τετράδα είμαστε πάλι. Δύο καπνίζοντες, δυο μη.

Λαβύρινθος σωστός το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης. Τσιγάρο ήταν η κυρίαρχη σκέψη σε εμάς τους καπνίζοντες. Δεύτερη σκέψη να πάρουμε τηλέφωνο τους δικούς μας.

Χωρίσαμε σε δύο ομάδες, εμείς θα ψάχναμε να βρούμε το "καπνιστήριο" του αεροδρομίου. Και από γερμανικά... Σκράπες και οι δύο. Τα μόνα γερμανικά που ήξερα δεν ήταν για εκεί...

Ρωτάμε απο εδώ, ρωτάμε από εκεί. Στο καζίνο επιτρέπεται το τσιγάρο. Στο καζίνο; Στο καζίνο θα πάμε και εμείς, τι κι αν ήταν μόλις 10 το πρωί;

Το βρήκαμε και το καζίνο! Βγάλαμε και κάρτα για να μπούμε μέσα. Στο μπαρ μπορούσες να καθήσεις να παραγγείλεις τον καφέ σου, να κάνεις και τσιγάρο. Που να βρούμε θέση στο μπαρ; Όλα τα χαρμάνια στο μπαρ ήταν...

Εντάξει λοιπόν, θα πάρουμε τον καφέ μας και θα κάτσουμε σε έναν κουλοχέρη δίπλα στο μπαρ. Μας σηκώσαν από εκεί, για να κάτσεις στον κουλοχέρη πρέπει να παίξεις κι όλας.

Άντε, κουβάλα τους υπολογιστές και τις τσάντες. Και που να πάμε; Το μπαρ φίσκα...

"Έλα εδώ!" του είπα. Μπροστά στο μπαρ είχε δύο σειρές κουλοχέρηδες, καθήσαμε σαν τα ποντίκια στην απο πίσω σειρά, δεν μας βλέπαν εκεί! Το τσιγάρο στο στόμα και τώρα άντε να βρείς τα σπίρτα μέσα σε τόσα πράγματα που είχαν οι τσάντες μας. Τα βρήκαμε τελικά, ήπιαμε και τον άθλιο εκείνο γαλλικό στο πορσελάνινο εκείνο φλυτζανάκι.

Μιλήσαμε και στο τηλέφωνο με τους δικούς μας! "Μα καλά τέτοια ώρα και είστε στο καζίνο;" Που να καταλάβουν την αγωνία μας...

Τα ψώνια μας μετά... Την Φρανκφούρτη δεν την ξέρω... Το μόνο που μου έχει μείνει από την Φρανκφούρτη είναι η κάρτα του καζίνο, με το λογότυπο του καζίνο, την ημερομηνία, το όνομά μου και μια αράδα κωδικούς.

Φφφφ... τα διάβαζα πάλι σήμερα τα της Φρανκφούρτης ... μου ζήτησαν από πολύ μακριά να διαβάσουν κάτι σχετικό και με την ευκαιρία έπιασα και διάβαζα... Πώς δεν απάντησα πέρυσι; Για το Wilhelmshaven... η κουβέντα... Ελπίζω να βρω καιρό κάποια στιγμή και όρεξη να βρω...

Δανάη,

Πολύ μου άρεσε το θέμα αυτό.

Μη το αφήνετε να θαφτεί.

Θα προσπαθήσουμε να συνεισφέρουμε.... αν
και τα ημερολόγια έχουν κρατηθεί μόνο στη μνήμη.

Αχ, Βοιάτη...

εδώ θάβονται άνθρωποι

θάβονται ζωές

θάβονται όνειρα...

Πώς να μη θαφτούν και θέματα;

Ξέρεις τι έχω πάθει τους τελευταίους μήνες; Ψάχνω να βρω ένα νήμα που κόπηκε. Όταν και αν το δέσω στο παρόν θα ξαναγράψω για ... φρανκφούρτες.

Δεν ξέρω τι ισχύει για τη Χαλ. Αισθάνομαι πως και εκείνη φέτος αναζητά ένα νήμα. Ίσως να ήταν και το άγχος του τελευταίου χρόνου στη σχολή. Θα δείξει...

Όπως και να έχει κανείς δεν μπορεί να γράφει για τις μέρες και τα έργα του κατά παραγγελία. Μόνο όταν κάτι μέσα του ξεχειλίζει και ζητάει να φτάσει στα αυτιά των άλλων. Όταν όμως μιλάς και αισθάνεσαι πως κορακίζεις (φράση του Σεφέρη αυτή για όσους δε γίνονται κατανοητοί) τότε περισσεύει το ερώτημα γιατί να γράψω;

Χαίρομαι, δε λέω, που εσύ έσκυψες στην ξεχασμένη σελίδα και τη διάβασες. Και οφείλω να σου θυμίσω εδώ πώς σε υποδέχτηκα πριν λίγες βδομάδες στο φόρουμ, για να μη νομίσεις πως υποτιμώ το ενδιαφέρον σου. Αλλού είναι οι ρίζες της απογοήτευσης. (και προϋπήρχε του ερχομού σου) Και είναι μεγάλη και είναι πλατιά. Καμώνομαι ώρες ώρες πως ακόμη κάτι σκαλίζω. Κακά τα ψέματα.

Κι άλλες φορές καταλαβαίνω πως υπάρχει μια μεγάλη κοτρώνα που με εμποδίζει. Πράγματα που δε θέλω να γράψω. Που τα κρατώ πεισματικά για μένα. Κι αυτά παίρνουν την εκδίκησή τους μην αφήνοντας και τίποτε άλλο να γραφτεί.

Ποιος ξέρει; Ίσως οι διακοπές να βοηθήσουν να βάλω σε τάξη το αχούρι των μπερδεμένων σκέψεων και των ακόμη πιο μπερδεμένων συναισθημάτων.

Οι άνθρωποι, οι ζωές, τα όνειρα, είναι νομοτέλεια να
θάβονται.

Οι μνήμες μπορεί στο πέρασμα του χρόνου να ξεθωριάζουν,
αλλά δεν πρέπει να σβήνουν.

Γιατί αν θαφτούν και οι μνήμες, οι άνθρωποι θάβονται
δύο φορές.

ΥΓ. Σε κείνο το 1979, ίσως στους ωκεανούς και
να διασταυρώθηκαν οι ρότες μας.

Ταξίδευες το 79;

Τα δικά μου ταξίδια εκείνη τη χρονιά ήταν μόλις δύο μηνών... Τέλη Ιουνίου με αρχές Σεπτέμβρη. Πρέπει να ανοίξω ημερολόγιο για περισσότερες λεπτομέρειες...

Πήρα το καράβι από Βαρκελώνη, μετά πιάσαμε σε αρκετά ιταλικά λιμάνια, Γένοβα, Λιβόρνο, Νάπολι, Μολφέτα, Τάραντο... και μετά φορτωμένοι σωλήνες τραβήξαμε για το Εδιμβούργο. Όνειρο...

Έπειτα Ολλανδία και τέλος... Άμστερνταμ.

Μίνι γύρος της Ευρώπης. Ό,τι έπρεπε για ένα δόκιμο που έκανε το πρώτο του μπάρκο.

Συμπίπτει σε κάποιο σημείο η ... ρότα μας;

_____________

Βρήκα ένα παλιότερο άρθρο που δίνει κι άλλες λεπτομέρειες

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t82.htm

για εκείνο το πρώτο ταξίδι...

Αλλά κι εδώ, στο Λεύκωμα Πλοίων

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t485.htm

υπάρχουν στοιχεία από το πρώτο ταξίδι...

Κι εδώ επίσης:

Είναι αστέρια σου λέω, δεν είναι κοπέλες!

Πάντως ετούτο το topic έχει έναν από τους πιο ωραίους τίτλους στο φόρουμ."Η ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΑ". Θα μπορούσε να είναι μέχρι τίτλος ταινίας. Ακόμη κι αν στην ταινία δεν υπήρχε ούτε ένα καρέ από τη Φρακφούρτη. Ίσως και ακριβώς για αυτό! Γενικά, μερικά topic εξελίσσονται σχεδόν σεναριακά. ΔΑΝΑΗ, τα copyright μην αμελήσεις, το φόρουμ έχει και μέλη σκηνοθέτες που ψάχνουν για σενάρια στο διαδίκτυο!

Ναι, Δανάη αυτή είναι και για μένα η αλήθεια. Είναι κρίσιμη χρονιά για μένα η φετινή. Με πολλές ταραχές και αναζητήσεις. Το νήμα το κομμένο ψάχνω κι εγώ... (πάλι σύμπτωση?-τίποτα δεν είναι τυχαίο όμως...)

Σαφώς και κατανοώ αυτό που λες Βοιάτη, αλλά οι μνήμες πρέπει να έχουν τον χώρο τους για να μεστώσουν στο κεφάλι μας, αλλά σαφώς να μην ξεχαστούν.

Οι μνήμες...

Οι μνήμες είναι σαν τα βακτήρια. Τύχη σοφή θέλει τη λέξη να διαβάζεται με αλλαγή του τόνου και ως βακτηρία. Διαλέγει ο καθείς και παίρνει.

Ή και διαλέγουν οι μνήμες ενίοτε. Να παίρνουν στα χέρια τους την κατάσταση. Να ξυπνούν εκεί που δεν το περιμένεις. Να γιατί τις λέω βακτήρια.

Διαβάστε το άρθρο στα ΝΕΑ:

Βακτήριο ξυπνά έπειτα από 120.000 χρόνια στην κατάψυξη

για να καταλάβετε τον περίεργο παραλληλισμό...

Νηρέα, μου αρέσει που σου άρεσε ο τίτλος.

Για τα κόπι ράιτ όμως έχω μια φυσική απέχθεια. Ξενόφερτη η λέξη και ο όρος. Χύμα στο κύμα... Προτιμώ το χύμα στο κύμα. Αυτό να αποφασίζει τι θα ανεβάσει στον αφρό και τι θα στείλει στο βυθό.

Όσο για μένα; Μου αρκεί το ταξίδι - όσο και όποιο μου χαρίστηκε.

Και εδώ που τα λέμε... δε θα ήταν καθόλου κακή ιδέα οι σκηνοθέτες του φόρουμ να μας χαρίσουν τη χαρά μιας ταινίας... Καθόλου κακή!

Παράθεση :

Ταξίδευες το 79;

Τα δικά μου ταξίδια εκείνη τη χρονιά ήταν μόλις δύο μηνών... Τέλη Ιουνίου με αρχές Σεπτέμβρη.

Είναι πολλοί οι λόγοι που το 79 το κρατούν ζωντανό στη μνήμη μου.
Έπειτα απο μία πολύμηνη (μάλλον πολύχρονη θητεία) στην Αεροπορία,
λόγω κυπριακού και Χόρα,
υπήρχε η ανάγκη ενός μεγάλου μπάρκου.

Αρχικά μιά αεροπορική Οδύσσεια.
Θαρώ πως θα ήταν αρχές του Μάη.

Δόκιμος (όχι της Σχολής) βρέθηκα με μία αποστολή (5-6 άτομα) για να
παραλάβουμε απο Φινλανδούς ένα 40άρι γκαζάδικο απο τον Παναμά.
Καταλαβαίνεις, οικονομικές πτήσεις οι εταιρείες, πετάξαμε με ένα μικρό
της KLM μέχρι το Αμστερνταμ.
Έπειτα απο μερικές ώρες αναμονής μπήκαμε μέσα σε ένα μεγάλο για
την υπερατλαντική πτήση. Αλλά αυτό δεν ήταν αεροπλάνο, λεωφορείο
ήταν.

Πρώτος σταθμός Φραγκφούρτη, και με κάποια κουραστική αναμονή μέσα
στο αεροπλάνο. Μετά Παρίσι, και έπειτα Λισαβώνα.
Όταν σηκωθήκαμε απο τη Λισαβώνα θα πρέπει να κοντοχάραζε.
Πετώντας νοτιοδυτικά κερδίζαμε ώρες προλαβαίνοντας τον ήλιο.
Όταν φθάσαμε στο Κιουρασάο θα ήταν 7 το πρωί.
Μετά την ανάλογη αναμονή φθάσαμε στη Balboa κατά τις 9 το πρωί.
Τα ρολόγια μας έδειχναν 28 ώρες μέσα στα αεροπλάνα και τις αναμονές.
Μας περίμενε ο αντζέτης όπου μας πήγε στο ROMA, ένα μεγάλο και
καλό ξενοδοχείο.
Καταλύσαμε στα δωμάτια μας, και συμφωνήσαμε να κάνουμε ένα
μπάνιο, να ξεκουραστούμε λίγο απο το ταξίδι, να κατέβουμε το
μεσημέρι για φαγητό στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου, και μετά να
πάμε μία βόλτα για να γνωρίσουμε την πόλη....

Να τα καλά τα νέα... Έχεις κάνει λοιπόν σε γκαζάδικα;

Οι πορείες μας μάλλον δε συναντήθηκαν όμως...

Όχι τουλάχιστον στον ίδιο χρόνο. Γιατί από τη Φρανκφούρτη πέρασες βλέπω κι εσύ...

Άρα τρεις. Είμαστε τρεις προς το παρόν στο φόρουμ που έχουμε περάσει από το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης...

(Νηρέα, εσύ συγκέντρωνε υλικό... Και όποιος άλλος έχει έφεση στις ποιητικές δημιουργίες... )

Ανέβηκα στο δωμάτιο μου και αμέσως χώθηκα στο μπάνιο,
για να απαλλαγώ απο τον ιδρώτα της τροπικής ζέστης.

Ακόμη είχε αρκετή ώρα για το μεσημέρι.
Άνοιξα την τηλεόραση και έριξα την πλάτη μου στο
κρεββάτι με τα πόδια να κρέμμονται απο τα γόνατα
και κάτω στο πάτωμα.
Έτσι λίγο να ξεκουραστεί το σώμα απο την πολύωρη
ταλαιπωρία.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου απο το παράθυρο φαινόταν
ότι έξω ήταν σκοτάδι που τα φώτα της πόλης το φώτιζαν.
Κόντευε μεσάνυχτα.
Κοιμόμουν περισσότερο απο 12 ώρες!

Βλέποντας ότι με είχε πάρει ο ύπνος, θεώρησα, οι άλλοι δεν
με ξύπνησαν και τώρα θα έπρεπε να είναι στην πόλη.

Κατέβηκα στη ρεσεψιόν και ζήτησα ένα καφέ, περιμένοντας την
επιστροφή των υπολοίπων.

Δεν πέρασε παραπάνω απο ένα εικοσάλεπτο, και απο την πόρτα
του ανσασέρ βγαίνει ένας της αποστολής.
Τι έγινε τον ρωτάω. Δεν πήγες έξω.
Όχι μου απαντά. Ξάπλωσα λίγο στο κρεββάτι να ξεκουραστώ,
με πήρε ο ύπνος και τώρα ξύπνησα.

Ένας ένας της αποστολής έσκαγαν μύτη απο το ανσασέρ.
Όλους αθέλητα μας είχε πάρει ο ύπνος.

Σώμα έίναι αυτό, τι να σου κάνει;
Δεν έφθαναν οι 28 ώρες τις ταλαιπωρίας.
Άντε μέσα σε τόσο λίγες ώρες ο οργανισμός να προσαρμοστεί
σε τόσα κλίματα, σε τόσα μήκη, και σε τόσα πλάτη.

Η καλύτερη άμυνα του ήταν ο βαθύς ύπνος.

Βοιάτης έγραψε:

Σώμα έίναι αυτό, τι να σου κάνει;
Δεν έφθαναν οι 28 ώρες τις ταλαιπωρίας.
Άντε μέσα σε τόσο λίγες ώρες ο οργανισμός να προσαρμοστεί
σε τόσα κλίματα, σε τόσα μήκη, και σε τόσα πλάτη.

Η καλύτερη άμυνα του ήταν ο βαθύς ύπνος.

Άμυνα του μυαλού είναι ο ύπνος, και άμυνα του σώματος είναι το μυαλό. Τουλάχιστον έτσι πιστεύω!

Μα δεν έχει σημασία η Φρανκφούρτη που και οι 3 περάσαμε... Εμείς οι 3 και πόσοι άλλοι άνθρωποι. Όπως βλέπω και από τους 3 μας, αυτό που μας έμεινε κυρίως είναι οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα. Οι στιγμές της ζωής μας που για κάποιο λόγο έχουν μείνει στην μνήμη μας. Οι στιγμές που όπως πολύ όμορφα υπογραμμίζεις και εσύ Βοιάτη με την υπογραφή σου αποτελέσαν ένα φορτίο συγκινήσεων... και τελικά κομματάκι κομματάκι φτιάξαν το παζλ της ζωής μας. Και συνεχίζουν...

Έχεις δίκιο Χαλαρουίτα.

Έτσι είναι, τα φορτία των συγκινήσεων.

Αλλά ξέρεις καμμία φορά υπάρχει και η πίσω όψη
του νομίσματος.

Και ξαφνικά ζωή μας δεν γίνεται τα όσα ζήσαμε, αλλά
αυτά που δεν ζήσαμε.

Και αυτή τη πίσω όψη του νομίσματος ίσως θέλει να αγγίξει
η θεματοθέτης με τον τίτλο του θέματος.

Η πίσω όψη του νομίσματος.

Το θέτεις πολύ... εκνευριστικά όμορφα!

Μιλάμε λοιπόν για το νόμισμα. Αυτό είναι ένα. Στα σίγουρα είναι ένα, αλλά έχει 3 πλευρές....

Οι δύο είναι γνωστές στην παρομοίωση της ζωής με το κέρμα... Λείπει η ερμηνία της τρίτης πλευράς όμως...

Πιστεύω ότι δεν αναφέρεται ούτε σε αυτά που ζήσαμε, ούτε σε αυτά που δεν ζήσαμε. Πιστεύω ότι αναφέρεται στο πάντρεμα των δύο δίνοντάς του μια καινή υπόσταση.

Βοιάτης έγραψε:

Έχεις δίκιο Χαλαρουίτα.

Έτσι είναι, τα φορτία των συγκινήσεων.

Αλλά ξέρεις καμμία φορά υπάρχει και η πίσω όψη
του νομίσματος.

Και ξαφνικά ζωή μας δεν γίνεται τα όσα ζήσαμε, αλλά
αυτά που δεν ζήσαμε.

Και αυτή τη πίσω όψη του νομίσματος ίσως θέλει να αγγίξει
η θεματοθέτης με τον τίτλο του θέματος.

Βοιάτη, υποκλίνομαι.

Άγγιξες τη βαθύτερη ουσία.

Όσο για την τρίτη όψη, Χαλ... φυσικά και υπάρχει.

tertium datur...

Ο ποιητής το έδωσε με το εξής:



Οι επιστήμονες πάλι μίλησαν για την αρχή της απροσδιοριστίας.

Και ο Σρέντιγκερ για τη γατούλα του...

Συμφωνώ ότι υπάρχει και η τρίτη πλευρά.

Δεν είμαι όμως βέβαιος αν είναι το πάντρεμα των άλλω δύο
σε μία καινή υπόσταση.

Ίσως να είναι η ματιά στην κόψη του ξυραφιού.
Σε εκείνη την πλευρά δηλαδή ( του εαυτού μας ή του κόσμου),
που δεν φαίνεται αλλά υπάρχει.

Εκείνο το ελάχιστο ανάμεσα Τρίτης και Τετάρτης που λέει ο ποιητής.

και το επί ξυρού ακμής που έλεγαν οι παλαιότεροι...

αυτό που ο εθνικός ποιητής μας το έδωσε με το στίχο

ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΣΠΑΘΙΟΥ ΤΗΝ ΤΡΟΜΕΡΗ...

Ξεχασμένοι στο ROMA στη BALBOA περιμέναμε την επόμενη μέρα
τον αντζέντη.
Θα μας πήγαινε στο σιδηροδρομικό σταθμό. Απο εκεί θα πηγαίναμε
Κρίστομπαλ (αυτό είναι απο τη μεριά του Ατλαντικού, η Μπαλμπόα είναι
απο τον Ειρηνικό), όπου θα είχε έλθει το καράβι έμφορτο για να το
παραλάβουμε και να περάσουμε τη διώρυγα.
Δεν είχα ξαναδεί τη διώρυγα και ανυπομονούσα πολύ.

Ο ατζέντης ήλθε , αλλά απλά να μας ανακοινώσει ότι θα καθυστερούσαμε
ακόμη δύο μέρες γιατί το πλοίο καθυστερούσε.
Θα μου πείς και τι έγινε; Πληρωμένο το ξενοδοχείο ήταν, επίσης και το
φαγητό. Θα μπορούσαμε να τη δούμε δύο μέρες τουρίστες.
Και όμως βαριόμαστε αφόρητα. Πιέζαμε το χρόνο να τρέξει.
Να βρεθούμε στο καράβι. Στο σπίτι μας, έτσι το νοιώθαμε και ας
μη το είχαμε δεί.

Τη τρίτη μέρα ήλθε ο αντζέντης. Δύο ταξί μας πήγαν στο
σιδηροδρομικό σταθμό.
Τρείς ώρες διαδρομή να φθάσουμε στο Κρίστομπαλ.
Οι γραμμές του τρένου πότε περνούσαν κοντά απο το κανάλι
και πότε το έχαναν.
Προσπαθούσα να συλλάβω κάθε λεπτομέρεια αυτού του
τεχνικού επιτεύγματος του περασμένου αιώνα.
Είχα διαβάσει αρκετά για το εγχείρημα της διώρυγας.
Για τα σκάνδαλα που είχαν γίνει, τις κυβερνήσεις που κλονίστηκαν,
τις αυτοκτονίες υπουργών, και πώς μετά απο τόσες χρεωκοπίες
εταιρειών, σχεδόν τελειωμένο το αποπεράτωσαν οι Αμερικάνοι
για να καρπωθούν την εκμετάλλευση της διώρυγας για 100 χρόνια.
Μα πάνω απ' όλα τους εκατοντάδες εργάτες που θέρισε η ελονοσία,
τα δαγκώματα των φιδιών που έστειλαν αρκετούς στο θάνατο, και άλλους
που κατασπαράχτηκαν απο τα θηρία της ζούγκλας.
Εργάτες απο όλα τα μήκη και τα πλάτη της γής.
Είχα ακούσει ότι και απο το χωριό μου είχαν φύγει 2-3 μετανάστες για να
εργαστούν στη διώρυγα.

Όταν κατεβήκαμε στο λιμάνι, τουλάχιστον όσοι πηγαίναμε για πρώτη φορά
εντυπωσιαστήκαμε.
Εκατοντάδες πλοία περίμεναν στη ράδα τη σειρά τους.
Άντε μέσα σε όλα αυτά να ξεχωρίσεις το "δικό σου".
Άνθρωποι απο όλες τις φυλές να πηγαινοέρχονται, όμως τις
περισσότερες φορές άκουγες την ελληνική.
Είναι καταπληκτικό!
Άνθρωποι που θα τους συναντούσες στη Σταδίου και ούτε θα τους κοιτούσες,
ούτε θα τους μιλούσες, τώρα έπιανες εύκολα κουβέντα μαζί τους.
Και όμως έβλεπες Έλληνα μπροστά σου, και θαρρούσες πως έβλεπες
τον ίδιο τον ήλιο.
Καταλαβαίνεις τι συναισθήματα θα βίωναν οι απανταχού μετανάστες

Ζηλεύω... δεν την πέρασα ποτέ... Μια ακόμη "φρανκφούρτη" μου. Εδώ https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t291.htm και εδώ http://kapetanisses.blogspot.com/2008/04/blog-post_07.html το αφιέρωμα που της έκανα παλιότερα για να ξεγελάσω τον καημό που δεν την είδα από κοντά...

Θα ζηλέψεις ακόμη περισσότερο.

Σήμερα Βοιάτη ζηλεύω αποκλειστικά όσους κατέχουν την πληροφορική σε υψηλά επίπεδα...

Αυτή και αν είναι φρανκφούρτη... φραγμένη και απαγορευμένη στους αδαείς...

Όταν η λάντζα πλησίασε στο μπάρκο χαζέψαμε.
Όμορφο σκαρί και καινούργιο, ακόμη με τα χρώματα
της ναυπήγησης.
Όταν μπήκαμε στο ακομοδέσιον τα χάσαμε.
Όλο κλιματιζόμενο, και στις μοκέτες βούλιαζε το πόδι.
Ευρύχωρες καμπίνες, πολυτελή σαλόνια, νοσοκομείο,
γυμναστήριο, σάουνα, βιβλιοθήκη, και παρακαλώ ένα ντέκ
κάτω από τη γέφυρα και πρύμα πισίνα.
Περιττό να πω ότι ένα μήνα αργότερα οι μοκέτες είχαν
γεμίσει πίσσες από τα πόδια των Ελληναράδων.

Περάσαμε τη διώρυγα με προορισμό το Λός Άντζελες.
Το καράβι είχε ναυπηγηθεί στη Βρέμη για Φινλανδικά
συμφέροντα, και ήταν χρονοναυλωμένο στους Μεξικάνους.
Το κοντράτο δεν είχε λήξει και θα το συνέχιζε η ελληνική
εταιρεία.
Δουλέψαμε 6 ίσως και 7 μήνες για τους Μεξικάνους.
Ωραία ταξίδια! Φορτώναμε πάντα από το κόλπο της Φλόριδα
Ταμπίκο, Κοατζακοάλκος, Βέρα Κρούζ, και μερικά άλλα που δεν
τα θυμάμαι.
Περνούσαμε τη διώρυγα και ξεφορτώναμε σε Μεξικάνικα
λιμάνια του Ειρηνικού, κόλπος της Καλιφόρνια, Μανζανίγιο,
Μαζατλάν.
Κάθε εβδομάδα περνούσαμε τη διώρυγα. Θα πρέπει να την πέρασα
30 φορές, και πάντα καθόμουν και τη χάζευα σαν να ήταν πρώτη φορά.

Όλα καλά εκτός από ένα λοστρόμο που σαν δόκιμο με έτρεχε συνέχεια, στη κουβέρτα.
Όχι δεν ήταν κακός άνθρωπος, να με ψήσει στην κουβέρτα ήθελε, και λίγο
εκείνη η νοοτροπία του στρατού που θέλει τους νέους να τρέχουν.
Καθώς και ότι σε 4 μήνες φάγαμε 3 κυκλώνες. Οι δύο στον Ειρηνικό, ήταν
υποφερτοί.
Ο Ιγκνάσιο όμως στην Καραϊβική μας έκανε να πούμε το Δεσπότη Παναγιώτη.
Πρώτη φορά είδα κύματα «όρθια βουνά». Όχι δεν είχαν σχέση τούτα
τα κύματα με τις γνωστές θάλασσες. Τι Βισκαϊκός και κολοκύθια. Είχα και
εκεί δει θάλασσες βουνά. Το μετεωρολογικό έδινε 42 ποδάρια κύμα.
Ένα Σκανδιναβό με κοντέηνερς τον είχε ξεβρακώσει και η κουβέρτα του
είχε σχεδόν αδειάσει.
Όμως τα κύματα αν και τεράστια, είχαν μία καμπυλότητα.
Σαν μεγάλοι λόφοι.
Τούτα τα κύματα όμως της Καραϊβικής ήταν άλλο πράγμα.
Έβλεπες το κύμα να έρχεται και η όψη του ήταν εντελώς κάθετη.
Λες και σε πλησίαζαν πολυκατοικίες με τους κάθετους τοίχους τους.
Ευτυχώς το καράβι ήταν κενό φορτίου, σαβουρωμένο.
4 μέρες στα ανοιχτά της Κούβας, με σλόου αχέντ πότε πρύμα και πότε
ανάπλωρα να περιμένουμε να κουραστεί το θηρίο.
Όταν ανέβηκε ο πιλότος και έφερε τις εφημερίδες, ο απολογισμός ήταν
τραγικός. Παναμάς, Νικαράγουα, Κούβα, Μεξικό, Φλόριδα, μετρούσαν
από αρκετές δεκάδες νεκρούς η κάθε μία.
Όταν πήγαμε στο Κοατζακοάλκος το λιμάνι είχε γεμίσει από κάτι
κακτοειδή σαν τις δικές μας τις φραγκοσυκιές, που επέπλεαν.
4-5 μεγάλα ρυμουλκά τα έσπρωχναν και τα συμπίεζαν ανοίγοντας
δρόμο για να περάσει το καράβι.
Και όταν το καράβι περνούσε και έκαναν κράτει οι μηχανές τους, λες και
ήταν ελατήρια άπλωναν πάλι σπρώχνοντας τα ρυμουλκά.
Πήγα πολλές φορές στα λιμάνια του Μεξικού.
Μα σαν ο ναυτικός πιάσει λιμάνι, σιγά μη ψάχνει Παρθενώνες και
Μουσεία. Ναούς της Αφροδίτης θα ψάξει να βρει.
Αργότερα τα διάβασα. Πώς εκεί που γύριζα στα δυτικά Μεξικάνικα
λιμάνια, είναι και μία πόλη 300.000 κατοίκων που λέγεται Οαχάκα.
Στην πόλη αυτή βρέθηκαν 4 τάφοι, η οποίοι έφεραν ταφόπλακα - σκεπή.
Οι αρχαιολόγοι το αντιμετώπισαν με έκπληξη καθώς τέτοια ταφική συνήθεια
δεν συναντάτε πουθενά στην αμερικανική ήπειρο.
Μα ούτε και στην Ευρώπη. Αυτή είναι ταφική συνήθεια του Μινωϊκού
πολιτισμού.
Ερευνώντας περαιτέρω το θέμα, κατέληξαν στην αρχαία πόλη Όαξος
της Κρήτης.
Σημειωτέον ότι οι Μεξικάνοι το ξ το προφέρουν χ.
Ο Αλεξάντερ φον Χούμπολτ, μελετώντας τη γλώσσα των Ατζέκων είπε:
«Μα αυτά είναι καθαρά ελληνικά».

Είπες θα ζηλέψω... Όμως η Οαχάκα σου άλλες μνήμες ξύπνησε σε μένα... Θλιβερές και πονεμένες...