Η Φρανκφούρτη που δεν γνώρισα

Δύσκολη μέρα η σημερινή.
Έντονα συναισθηματικά φορτισμένη.
Απο εκείνες τις μέρες που φορτώνουν το καντάρι βαριά,
και βαραίνουν τα φορτία των συγκινήσεων που μετράνε
τη ζωή.
Και όσο και αν η Αστροπαλιά και το Λαφονήσι της Δανάης,
είναι κέντρισμα, ζευγά βουκέντρας, κάτι με κρατάει και με
γυρίζει στο παρελθόν.
Κάπου εκεί στα 79-80, και είπα να ξαναπιάσω το νήμα
του κουβαριού που είχα αφήσει στη μέση.
Εννοώ για κείνη την παραλαβή του πλοίου που είχα
περιγράψει.
Μιλούσαμε για το 79, τότε που ο μηχανισμός του αφελληνισμού
της ναυτιλίας είχε ήδη μπεί σε λειτουργία.
Τότε που τα υγιή συνδικάτα φώναζαν για αυτό, και για αυτό
που επρόκειτο να ακολουθήσει.
Όμως αυτό δεν φαινόταν στην πιάτσα ακόμη.
Στήν ακτή Μιαούλη ακόμη οι τζαμαρίες ήταν γεμάτες με χαρτιά
που έγραφαν ζητείται.

Λίγοι μήνες θα είχαν περάσει στο μπάρκο που είχαμε παραλάβει.
Μελτέμι το ονομάσανε. Άνεμος Αιγαίου.
Δύο οι ανθυποπλοίαρχοι και εγώ δόκιμος (και όχι της σχολής).
Ο ένας ήταν και αυτός του Γυμνασίου. 40άρης απο τη Σύρα.
Δίπλωμα ανθυποπλοιάρχου, αλλά που δεν ήθελε να το πάει
παραπάνω.
Ο άλλος της σχολής. Ο Μανωλάκης απο της σχολή της
Νέας Μηχανιώνας.
Καλό παιδί, αλλά αργές οι στροφές. Και απο κουβέρτα άσχετος.
Άμα του ζητούσες γκαβίλια σε ρωτούσε τι είναι αυτό;
Σε μία εκφόρτωση έσπασε ένας κάβος.
Κάνε μία καντηλίτσα για γάσα, του λέει ο γραμματικός και βάλε τη
στη μπίντα.
Που να ξέρει καντηλίτσα ο Μανωλάκης.
Όμως ήταν καλό παιδί. Ψυχάρι.

Ένα βράδυ που έκανα σχολειό στη γέφυρα, μου λέει ο καπετάνιος:
Τον άλλο μήνα η εταιρεία παραλαμβάνει ένα μικτό εκατόν εικοσάρι.
Θα προαχθείς και θα πάμε μαζί για παραλαβή.
'Ηταν ακόμη εποχή που δούλευαν και αδίπλωτοι ανθυποπλοίαρχοι.
Δηλαδή οι μισοί. Σε κάθε καράβι ο ένας ήταν αδίπλωτος.
Χάρηκα με την είδηση, και πλέον περίμενα το πλήρωμα του χρόνου.

Εν τω μεταξύ ο Μανωλάκης παρουσίασε προβλήματα υγείας.
Στο άλλο λιμάνι τον έστειλαν στο γιατρό.
Διάγνωση σύφιλη.
Μία Ινδιάνα στο Μανζανίγιο που απο μακριά έκανε μπάμ, και που όλοι
του λέγαμε να μην πάει μαζί της.
Τα πλάνα της εταιρείας άλλαξαν.
Ο Μανωλάκης επαναπατρίστηκε και αναπλήρωσα τη θέση του.
Στην παραλαβή του Ιζαμπέλα πήγε άλλη αποστολή.
Και λίγες μέρες μετά έφθασε το κακό μαντάτο.
Σε μία πλαγιοδέτηση, νομίζω στη Φιλαδέφεια, ο κάβος έσπασε και
"θέρισε" τον ανθυποπλοίαρχο που είχε πάει στη θέση μου.
Στεναχωρηθήκαμε πολύ, και ας μη το γνωρίζαμε το παληκάρι, νέος
άνθρωπος ήταν, και πάνω απο όλα άνθρωπος.

Μα πιό πολύ στεναχωρούσε εμένα.
Σκεφτόμουν ότι είχε πάει στη θέση τη δική μου.
Όχι δεν ένοιωθα ενοχές.
Απλά σκέψεις και προβληματισμοί.
Σκεφτόμουν ότι στη θέση του θα μπορούσε να ήμουν εγώ.
Αλλά και πάλι όχι.
Κάθε άνθρωπος ενεργεί διαφορετικά.
Ίσως αν ήμουν εγώ, να μην ήμουν σε εκείνη τη θέση.
Να ήμουν ένα βήμα μπροστά, ή ένα βήμα πιο πίσω
Ένα δευτερόλεπτο πρίν, ή ένα δεύτερο μετά.
Όχι όμως σε εκείνο το κρίσιμο δευτερόλεπτο, σε εκείνο το κρίσιμο βήμα.
Και έπειτα σκεφτόμουν και τη ζωή μου, τον εαυτό μου.
Πως ήλθα στη ζωή;
Μέσα στα εκατομμύρια σπερματοζωάρια, εκείνο το κρίσιμο
σπερματοζωάριο για να υπάρξω.
Ένα σπεραματοζωάριο πρίν, ένα μετά, και θα είχε προκύψει ένας
διαφορετικός άνθρωπος.
Για σκέψου το!
Όλη μας η ζωή είναι ένα παρολίγον.
Ένα ελάχιστο απο το πρίν και ένα ελάχιστο απο το μετά.
Ένα ελάχιστο απο το πρίν και το μετά μας φέρνει στη ζωή.
Και ένα ελάχιστο απο το πρίν και το μετά, αρκετές φορές μας
παίρνει απο τη ζωή.

Συγκλονιστικός στην καταγραφή σου φίλε. Ίσως ακριβώς γιατί όλες οι μέρες δεν είναι ίδιες. Κι όταν μέρες - ακόνια βαδίζουμε βουτάμε την πένα μας στο αίμα της καρδιάς μας, δίνοντας αψιμυθίωτη την αλήθεια και μόνο την αλήθεια.

Ηθελημένα θα εστιάσω σε ένα δευτερεύον σημείο του κειμένου σου, γιατί δε θέλω στο άλλο το μεγάλο και σημαντικό να χαλάσω την αίσθηση από το δικό σου λόγο.

Στέκομαι λοιπόν στο Μανωλάκη... και στο παράσημο που άρπαξε.

Του λέγατε εσείς μα εκείνος δεν άκουγε. Ήθελε ντε και καλά να γνωρίσει από πρώτο χέρι τη ... φρανκφούρτη και τα κατάφερε. Από την ανάποδη. Γιατί τελικά έχει τεράστιο βάθος εκείνη η φράση σου στην προηγούμενη σελίδα του θέματος:

Και ξαφνικά ζωή μας δεν γίνεται τα όσα ζήσαμε, αλλά
αυτά που δεν ζήσαμε.

Στα ίδια που λες χρόνια με τη δική σου ιστορία, σε μια άλλη άκρη της θάλασσας ταξίδευε ένα άλλο τσούρμο. Σε γκαζάδικο και από τα μεγάλα μάλιστα, σούπερ τάνκερ VLCC.

Γραμμή Περσικό - Ευρώπη. Μήνες δύο το κάθε ταξίδι. Και στα λιμάνια μόλις 48 ώρες. Τι να προλάβει να χαρεί από στεριά ο ναυτικός;

Τα μεγάλα μυαλά είδαν το πρόβλημα. Και είπαν να λάβουν μέτρα. Γυναίκες στα πλοία...

(Ναι, ξέρω πως θα ήθελες φίλε το ζήτημα να το κουβεντιάσουμε κατ' ιδίαν, αλλά να, σου δίνω την αφορμή για δημόσιο διάλογο. Ίσως και στο Νηρέα αφορμή να σκεφτεί και πάλι την ταινία που ανέφερε... )

Θα πω εδώ πως όταν είσαι 20 χρονών δύσκολο να μιλήσεις για τέτοια ζητήματα. Τα θάβεις στη σιωπή. Στα 50 το πράγμα αλλάζει. Σκέφτεσαι πως κάποιος πρέπει επιτέλους να πει την αλήθεια και πως αν δεν το κάνεις εσύ ο ίδιος που τη γνώρισες, αύριο ίσως και να είναι αργά... Και πάμε παρακάτω...

Στο καράβι λοιπόν συνταξίδευαν κάπου τριάντα άντρες και μία γυναίκα. Ανάμεσα ουρανό και θάλασσα. Και για βδομάδες αμέτρητες χωρίς να πατήσουν στεριά.

Πρέπει να είναι κανείς πολύ βλάκας για να μην καταλάβει τι θα συμβεί κάτω από τέτοιες συνθήκες. Ή και αφελής... σαν το Μανωλάκη...

Βλέπεις στις σχολές ξεχνάνε όχι μόνο τις καντηλίτσες αλλά και αυτά τα ζητήματα ζωής να τους μάθουν. Και στα αγόρια και στα κορίτσια. Τους πετάνε στα βαθιά και όποιος καταφέρει να επιπλεύσει έχει καλώς. Οι άλλοι; Στον καιάδα...

Ανάμεσα στο υπόλοιπο τσούρμο ήταν και ο Αντρέας. Δόκιμος μηχανής. Κύπριος και κούκλος... Ένας Ερμής σύγχρονος. Το αίμα του, τι πιο λογικό; έβραζε! Πού να αντέξει στην απομόνωση του καραβιού;

Όχι, δεν ήταν κανένας αλήτης. Ίσα ίσα. Μα ήταν νέος και δεν μπορούσε να συγκρατήσει τις ορμές του.

Το κορίτσι πάλι, η μία και μοναδική γυναίκα του πληρώματος, ήταν επίσης άνθρωπος. Νέος άνθρωπος. Τις ορμές της; Ήθελε δεν ήθελε ήξερε να τις συγκρατεί. Μα να συγκρατεί ακόμη και το χαμόγελο;

Έκανε αυτό το λάθος. Τις ελεύθερες ώρες κατέβαινε στο καπνιστήριο, έπαιζε χαρτιά και τάβλι, έβλεπε κανένα χαζό βίντεο στην τηλεόραση, δορυφορική δεν υπήρχε εκείνο τον καιρό, και κουβέντιαζε περί ανέμων και υδάτων με τους υπόλοιπους. Έκανε λοιπόν το μεγάλο λάθος να μιλάει και με τον Αντρέα... ακόμη και να του χαμογελάει... Πού να φανταστεί;

Λίγο καιρό μετά άρχισε να βρίσκει ραβασάκια ανώνυμα κάτω από την πόρτα της καμπίνας. Το νόημα και το ζητούμενο ξεκάθαρο: Σεξ. Καθαρά και τίμια πράγματα...

Τι να κάνει και πού να το πει; Μόνο αν έχεις βρεθεί σε τέτοια θέση καταλαβαίνεις πως δεν έχεις περιθώριο να μιλήσεις σε κανέναν. Ακόμη και στον πλοίαρχο. Μόνη σου πρέπει να βγάλεις άκρη...

Και έβγαλε. Πήρε τα ραβασάκια πήρε και τα χαρτάκια με τις δηλώσεις από το τελευταίο λιμάνι (πόσα τσιγάρα και ουίσκια κλπ απαγορευμένα είχε ο καθένας) και βρήκε το ... δράστη. Κι ας μην είχε σπουδάσει και γραφολόγος.

Δεν πίστευε στα μάτια της. Ο Αντρέας; Αυτό το γλυκομίλητο και σεμνό παιδί;

Και όμως ο Αντρέας. Όταν τον έπιασε και του μίλησε, ακολούθησε άλλη έκπληξη.

-Αφού με κοίταγες και μου χαμογελούσες, νόμιζα πως σου άρεσα...

Αυτή λοιπόν ήταν η εξήγηση. Του Αντρέα...

Λίγες μέρες μετά ο Αντρέας κλείστηκε στο αναρρωτήριο. Ο γραμματικός που τον εξέτασε δε δυσκολεύτηκε να διαγνώσει βλεννόρροια. Κι έστειλε τη δόκιμο να φέρει από το φαρμακείο τα κατάλληλα φάρμακα... Είχαν λήξει!!!

Για μέρες, μέχρι το επόμενο λιμάνι, ακούγανε τον Αντρέα να βογκάει στο αναρρωτήριο...

Όσο για τη δόκιμο; Δεν τόλμησε να ξαναχαμογελάσει σε άνθρωπο μέσα στο καράβι. Άσε που σκεφτόταν με τρόμο τι θα είχε συμβεί αν πραγματικά της άρεσε εκείνο το αγόρι...

Και θα μπορούσε... Δε θα μπορούσε;

Θα μου πεις, κι έξω στη στεριά τα ίδια δε γίνονται; Όχι, άλλο στεριά και άλλο καράβι. Και όχι μόνο για τα ληγμένα φάρμακα του φαρμακείου. Είναι και η άλλη διάσταση, η κοινωνική. Η πολύ περιορισμένη κοινωνική ομάδα και αντροκρατούμενη. Αυτό που έξω θεωρείται φυσιολογικό, το ερωτικό παιχνίδι ανάμεσα στα νέα παιδιά, στο καράβι είναι απαγορευμένο.

Και το κλου της ιστορίας; Όταν μήνες μετά όλοι οι επίδοξοι μνηστήρες απογοητεύτηκαν, κατέληξαν στο σπουδαίο συμπέρασμα πως η δόκιμος ανήκει στο ... τρίτο είδος!

Δεν πειράζει. Καλύτερα έτσι παρά να αποκτήσεις το παράσημο της ... φρανκφούρτης...

Θα ήταν όμως θαρρώ καλύτερο αν κάποιος φρόντιζε να προετοιμάζει κατάλληλα τους νέους που πρόκειται να μπαρκάρουν και όχι να αποσιωπούν και να παραβλέπουν αυτό το τόσο σημαντικό θέμα.

Και δεν είναι μόνο τα αφροδίσια. Είναι και οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Εγκυμοσύνες που κατέστρεψαν ζωές και έφεραν δυστυχισμένα παιδιά στον κόσμο.

Όπως είναι και οι βιασμοί. Ή και οι απόπειρες βιασμού ή έστω η σεξουαλική παρενόχληση. Αντρών τε και γυναικών.

Ποιος θα μιλήσει όμως για όλα αυτά; Και όμως πρέπει να μιλήσουμε επιτέλους ανοιχτά. Αν μη τι άλλο για να λάβουν μόνα τους τα νέα παιδιά τα κατάλληλα μέτρα. Το καράβι δεν είναι στεριά. Τα μάτια τους χρωστάνε και στον τομέα αυτό να τα έχουν ορθάνοιχτα, και τα αγόρια και τα κορίτσια...

Πολυδιάστατο το θέμα, και απο ποία πλευρά να το πρωτοαγγίξεις.
Πράγματι εκείνες τις εποχές ήταν που άρχισαν δειλά οι γυναίκες
να μπαίνουν στη θάλασσα.
Μαρκόνισσες στην αρχή κυρίως.
Δεν μπορώ να γίνω γυναίκα και να νοιώσω τα συναισθήματα της.
Απλά τα υποθέτω.
Αυτές οι πρώτες γυναίκες που βρέθηκαν σε ένα καράβι, σε μια
σύνθεση 1:30 η 1:40 θα πρέπει να ήταν ηρωίδες και μάρτυρες.
Εκείνη την εποχή είχα επισκεφτεί αρκετά σοβιετικά πλοία.
Τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Οι γυναίκες στο πλήρωμα ήταν
αρκετές. Πολλές φορές μισοί μισοί.
Όμως μία γυναίκα μόνη ανάμεσα σε 40 άνδρες, θα πρέπει να
ήταν ανυπόφορο, σε σχέση βέβαια με τις νοοτροπίες και τις
αντιλήψεις που επικρατούν.
Και πρώτα από όλα την καχυποψία και την επαγγελματική
απαξίωση.
Τι θέλουν τώρα οι γυναίκες σε ανδρικές δουλειές;
Και έπειτα το μεγάλο πρόβλημα, το μεγάλο βάσανο.
Φύση είναι αυτή, και άντε να πάς κόντρα στους νόμους της.
Και με τι παιδεία άλλωστε;
Όταν όλα τα βλέμματα και σχεδόν όλα τα μυαλά σε βλέπουν
σαν σεξουαλικό αντικείμενο, σαν σκεύος ηδονής.
Όταν πρέπει να νοιώθεις ότι κάθε βλέμμα σε γδύνει.
Ακόμη και αυτών που τους αξιολογείς διαφορετικά
Όταν 40 ζευγάρια μάτια κάθε στιγμή σε διεκδικούν.
Και μη μιλήσουμε για εκείνη τη σχέση της εργασιακής στη
θέση ανωτερότητας.
Για τη σχέση προϊσταμένου - υφισταμένου.

Και αν κάνει το λάθος το θηλυκό, μοναδικότητα γάρ, να υπακούσει
στα κελεύσματα της Φύσης, και κάνει την επιλογή της, και μέσα απο το πλήθος διαλέξει, άλλοι ασκοί του Αιόλου ανοίγουν.
Και να οι ανταγωνισμοί, και οι κόντρες, ακόμη και οι συμπλοκές μερικές
φορές.
Αρσενική νοοτροπία είναι αυτή.
Γιατί αυτός και όχι εγώ.
Και γίνεται ένα τσούρμο άνω κάτω.
Μέχρι σημείου να θεωρείται πλέον πρόβλημα για την ομαλή λειτουργία
του μπάρκου.

Δεν γνωρίζω πλέον αν αυτές οι πρώτες τολμηρές ηρωίδες και μάρτυρες,
κατάφεραν να ανοίξουν δρόμους, να τους βρούν στρωμένους οι επόμενες.
Όμως ο δικός τους ο δρόμος, νομίζω θα πρέπει να ήταν πολύ ανηφορικός.

Όντως πολυδιάστατο το θέμα αλλά και ξένο με το παρόν τόπικ. Γι' αυτό και άνοιξα μια νέα θεματική με τίτλο

Γυναίκα onboard

ώστε να το συζητήσουμε αναλυτικά.

Λέει η Δανάη πώς φόρουμ είναι τσίγκλισμα.
Και άμα έχεις τη Χαλαρουίτα να σου λέει για Λα Σαλίνας
και Αλεμάνια – μέσω Ιγκλατέρας – άντε τώρα να αντισταθείς
στον πειρασμό.

Έλεγα για κείνο το καράβι, που σαν σκαρί έμεινε στη ψυχή μου,
όχι γιατί εκεί για πρώτη φορά έπιασα το μοχλό της ατιμίας.
Έτσι το είπε ένας μπάρμπα ναύτης Συμιακός, ο μπάρμπα Μήτσος,
καλή του ώρα αν ο άνθρωπος είναι ακόμη στη ζωή, αν και χλωμό το βλέπω.
Βλέπετε η ζωή δεν ξέρεις ποτέ τη παιχνίδια σκαρώνει στη ζωή των
ανθρώπων.
Γέννημα θρέμα της Σύμης ο μπάρμπα Μήτσος, δεν ακολούθησε τη θάλασσα
και προτίμησε τη σιγουριά της στεριάς.
Δούλευε εργάτης σε ένα μοναστήρι, θαρρώ Πανορμίτη πως το λέγανε.
Αγροτικές δουλειές. Τι αγροτικές δηλαδή που σπέρνανε το σιτάρι με το ξινάρι
πάνω στην άγονη Σύμη.
Και κάποια στιγμή το μοναστήρι έκανε απολύσεις.
Βρέθηκε ο μπάρμπα Μήτσος στο δρόμο.
Τι να κάνει ο άνθρωπος; ήταν ακόμη οι εποχές που η θάλασσα είχε
εύκολη δουλειά και έδινε λεφτά.
Βρέθηκε λοιπόν στα 50τόσα του με ένα φυλλάδιο στη τσέπη.
Εγώ τον γνώρισα στα 62 του και τον είχα στη βάρδια μου.
Ναύτης με το παραπάνω, με ευθύνη περίσσεια.
Σαν ερχόταν στη γέφυρα να πιάσουμε βάρδια μου έφερνε τον καφέ, κατά
τα συνηθισμένα. Και εγώ ντρεπόμουν, κοκκίνιζα, ίδρωνα και ερχόμουν σε
δύσκολη θέση πραγματικά.
Δεν μου πήγαινε, εγώ 25χρονο παλληκαράκι και ο μπάρμπα
Μήτσος πατέρας μου. Και να μου φέρνει τον καφέ.
Το έφερα πολύ βαρέως αυτό και πάντα προσπαθούσα πρίν να
ανέβω για να παραλάβω βάρδια, να περνάω από το μασίνι να παίρνω
το φλυτζάνι με τον καφέ.

Έφερνε λοιπόν το καφέ ο μπάρμπα Μήτσος, και μετά πρώτη του
δουλειά ήταν να πάρει τα κυάλια.
Και έπρεπε το βλέμμα του να σκανάρει την κουβέρτα και να δεί αν
όλα είναι εντάξει.
Ακόμη μήπως και κάποια ντούκια από τους κάβους έχει φύγει από τη
θέση της.
Μεγάλος άνθρωπος ήταν και το σκεφτόμουν τόσες ώρες όρθιος στη γέφυρα.
Όταν η βάρδια ήταν ήσυχη φρόντιζα κάθε λίγο να τον διώχνω απο
τη γέφυρα για ναξεκουράζεται.
Άντε πμάρμπα Μήτσο κάτω μία βόλτα στη κουβέρτα να δείς τι
γίνεται. Δές και μία βόλτα τους αλουέδες τι κόσμος γίνεται.
Και σαν με την ησυχία σου κάνεις τη δουλειά σου ξανάρχεσαι.

Όταν λοιπόν πήρα προαγωγή και ανέλαβα βάρδια, ανεβαίνοντας ο μπάρμπα
Μήτσος στη γέφυρα μου λέει:
Έπιασες το μοχλό της ατιμίας (τηλέγραφο), πάει χάλασες και εσύ.
Μου είχε ιδιαίτερη συμπάθεια ο μπάρμπα Μήτσος όσο ήμουν Δόκιμος.
Και τώρα ανησυχούσε. Η καρέκλα, η θέση διαβρώνει τον άνθρωπο.
Όχι μπάρμπα Μήτσο δεν χάλασα. Ίδιος έμεινα ακόμη και μετά 30 χρόνια.
Καλή σου ώρα αν βρίσκεσαι στη ζωή.
Και αν δε βρίσκεσαι, άγιο το λιγοστό χώμα και η πέτρα της Σύμης που
σε αγκαλιάζουν.
Το άγονο χώμα, την άγονη πέτρα, που με περισσή αγάπη και μόχθο
το ξινάρι σου την έκανε γόνιμη και έδινε καρπούς.

Α βρε Χαλαρουίτα. Κατάφερες να με συγκινήσεις σήμερα.
Ακόμη και 30 χρόνια μετά.

Εκείνο το καράβι λοιπόν, έμελλε να παίξει πολύ καθοριστικό
ρόλο σε μετέπειτα αποφάσεις ζωής, αλλά που οπωσδήποτε
εκεί μέσα καμινεύτηκαν.

Όταν έληξε το κοντράτο με τους Μεξικανούς, ήδη είχε φανεί
γιατί οι Φινλανδοί είχαν πουλήσει ένα καινούργιο βαπόρι μόλις
2 ετών.
Χρονοναυλωμένο δύο χρόνια δεν είχε σταματήσει σχεδόν η
μηχανή του.
Μπορεί το πλοίο να ήταν και να φαινόταν καινούργιο, αλλά
η καρδιά του παρουσίαζε κόπωση.
Η προπέλα απο τις 102 στροφές που έπρεπε να έχει, είχε
πέσει στις 85.
Το πλοίο θα ανέβαινε Ευρώπη και θα πήγαινε επισκευή.
Βρήκαν ναύλο και φορτώσαμε απο το Βάχο Γκράντε, μέσα
στη λιμνοθάλασσα του Μαρακάϊμπο κοντά στη Λα Σαλίνα.
Η φόρτωση ήταν σε αργούς ρυθμούς και είχαμε την ευκαιρία
να μείνουμε 2 μέρες στο Μαρακάϊμπο.
Είχε και φιέστα εκείνες τις ημέρες. Καλά περάσαμε.
Και έπειτα ξεκινήσαμε για το μεγάλο ταξίδι.
Λίγες ώρες είχαμε βγεί απο τη λιμνοθάλασσα. Ήμουν βάρδια
και ακόμη παραπλέαμε στεριές της Βενεζουέλας.
Μπάσες στεριές, και τότε το πλοίο έκοψε τελείως.
Χτύπησαν δύο κύλινδροι της μηχανής είπαν απο το μηχανοστάσιο.
Φουντάραμε και στη μηχανή βάλθηκαν να περάσουν κάποια
εφεδρικά.
Σε λίγες ώρες είχε έλθει το κόστ γκάρντ. Είπαν να φύγουμε
απο εκεί σε λίγες ώρες.
Έδεσαν όπως όπως ένα κύλινδρο και με σακατεμένη μηχανή
και ταχύτητα βάρκας ξεκινήσαμε για Πουέρτο Ρίκο, όπου θα
έφερναν κυλινδροπίστονα και θα τα άλλαζαν.
10 ημέρες μείναμε στο Σαν Χουάν.
Και μετά ξεκινήσαμε για την Ευρώπη.
Η μηχανή όμως ακόμη κομμένη.
Μετά τις Αζόρες άρχισαν τα δύσκολα.
Άλλο χειμώνας στην Ευρώπη, και άλλο Ισημερινός.
Βισκαϊκός με γεμάτο δεκάρι.
Που σε πονεί και που σε σφάζει.
Τα μετεωρολογικά έδιναν 42 ποδάρια κυματισμό.
Μπροστά μας ένας Σκανδιναβός με κοντέηνερς.
Τον ξεβράκωσε. Σπάσανε οι ιμάντες και φεύγανε
τα κοντέηνερς στη θάλασσα σαν σπιρτόκουτα.
Με ζόρια πολλά περάσαμε τη Μάγχη και ξεφορτώσαμε
στην Αγγλία.

Πόσα και πόσα μέρη δεν "γνωρίσαμε " μέσα από τα Σουπερ μάρκετ- η αγαπημένη έξοδος των ναυτικών- μετά από βδομάδες στην θάλασσα πάντα σου λείπουν τα απαραίτητα , κι άμα είσαι και γυναίκα .
Γιατί άλλα τα χρόνια του Καββαδία με μήνες στα λιμάνια κι άλλα τα δικά μας !!!
Μέρη που τα είδαμε μόνο μέσα από το ταξί που μας πήγαινε στο βαπόρι ή μόνο με τα κυάλια ,γιατί η στεριά ήταν μίλια μακριά.
Κατι τέτοιο μου είχε τύχει κι εμένα με το ΄Τόκυο , το Γιουκατάν,το Τουμπαράο που δεν προλάβαμε να πάμε ...φύγαμε !!!

Στο πρώτο μπάρκο Ιαπωνία ... στολίστηκα να βγώ να πάρω τηλέφωνο την μάνα μου που θα ανησυχούσε , να της πώ ότι έφτασα καλά , μου λέει ο γραμματικός "που πάς χωρίς Πασο"; "για τηλέφωνο" του απάντησα, "έχεις τηλεκάρτα" Τηλεκάρτα ; τι είναι αυτό; μιλάμε για 1990!!!δεν είχαμε ακομα εδω τέτοια μεγαλεία!!
Στο τέλος πηρα τηλέφωνο από το σατελάιτ 1000 δρχ το λεπτό
" Μάνα έφτασα, όλα καλά , κλείνω γιατί είναι ακριβά" "Η Παναγιά μαζί σου παιδάκιμ΄"

Είναι μία πραγματικότητα και αυτή.

Συχνά ο κόσμος έχει την εντύπωση ότι οι ναυτικοί
είδαν όλο το κόσμο.
Επίσης συχνά και οι ναυτικοί υπερηφανεύονται για αυτό.

Η αλήθεια είναι ότι αρκετές φορές τον κόσμο τον γνώρισαν
λιγότερο απο ότι άλλοι τον γνώρισαν μέσα απο ένα
ντοκυμαντέρ.

Σούπερ μάρκετ είπατε; Ιδού λοιπόν ένα σούπερ μάρκετ στο Πόρτσμουθ, λίγο βορειότερα από τη Βοστώνη. Και ιδού και δύο ναυτικοί που ψωνίζουν τα ... απαραίτητα!

Συνάδελφος τρίτος μηχανικός. Ούτε που θυμάμαι πια το όνομά του. Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα ονόματα, ακόμη και εκείνα που έπρεπε να θυμάμαι.

Καλοκαίρι του 1980. Καράβι ένα του ... άσε καλύτερα μη βρω κανένα μπελά ακόμη και τριάντα χρόνια αργότερα.

Ήταν εκεί που με ξέχασαν στο αεροδρόμιο και την έβγαλα όλη νύχτα με λουκουμάκια και ούζο... Και κλαίγοντας με μαύρο δάκρυ βεβαίως:

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

Και η Σοφία επίσης. Και η Αντωνία εντός των ημερών. Χαιρετώ σας καπετάνισσες!

ΥΓ 2. Από τότε πολλά ρούχα έχω πετάξει σαν παλιώσανε... Αυτό που δεν πρόκειται να αποχωριστώ είναι η πουκαμίσα με τις κόκκινες ρίγες και το καφέ ψαθωτό παντελόνι. Εγώ με αυτή τη στολή βαφτίστηκα καπετάνισσα. Κι ας ήταν η κολυμπήθρα τα ίδια μου τα δάκρυα. Ή ίσως και γι' αυτό...

Έφυγα που λέτε εκείνο το καλοκαίρι για το δεύτερο μπάρκο της ζωής μου. Μόλις είχα αποφοιτήσει από τη σχολή και με προσέλαβαν κατ' ευθείαν ανθυποπλοίαρχο. Τρομάρα στα παντζάκια μου...

Οι ιστορίες με τα λουκουμάκια είναι μόνο για να γελάσουμε. Τα χειρότερα ήρθαν μετά. Τα χειρότερα που έζησα στη θάλασα.

Και όμως με τι όνειρα μπήκα στο αεροπλάνο και τι καμάρι που επιτέλους το όνειρο ζωντάνευε... Αμέρικα παιδί μου. Νιου Γιορκ.

Πετάγαμε ώρες και όλο φαντασίωνα τι θα δω και τι θα γνωρίσω. Κι όταν καμιά φορά φτάσαμε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, με βουτάει ο ατζέντης στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης και με χώνει βιαστικα βιαστικά σε ένα άλλο αεροπλάνο για Βοστώνη.

Βρε μπας και κάνεις λάθος; τον ρώτησα. Εμένα Νέα Υόρκη μου είπαν από το γραφείο...

Ναι, έχω να λέω ότι και στη Νέα Υόρκη πήγα. Μόνο που την είδα από το αεροπλάνο και μόνο. Το ίδιο ένα χρόνο αργότερα το Παρίσι... Και μετά την Μπανγκόνγκ και το Ντουμπάι... Και τη Ζυρίχη και το Χονγκ Κόνγκ. Πήγα όμως. Και ψώνισα και από τα αεροδρόμιά τους. Αρώματα, σοκολάτες, τσιγάρα... τέτοια πράγματα...

Έχω όμως γνωρίσει καλά την Ιταλία, τη Λισαβόνα, τη Βαρκελώνη, το Εδιμβούργο, το Άμστερνταμ, το Κέιπ Τάουν, το Ναγκασάκι....

Κι ολίγον Κορέα, Φορμόζα, Πορτ Σάιντ, Φος (κοντά στη Μασαλία)...

Διέσχισα επίσης τον Ατλαντικό, πέρασα από τις Κανάριες Νήσους, γνώρισα το κανάλι του Σουέζ, κατάλαβα τι σημαίνει Μπέης και Ίνγκλις Τσάνελ, είδα κυκλώνα με τα μάτια μου κάπου εκεί κάτω στον Ινδικό, ψάρεψα στον Περσικό, είδα το
Γιβραλτάρ...

Δεν έχω παράπονο. Για δυο μόλις χρόνια που ήμουν ναυτικός και μάλιστα το μεγαλύτερο διάστημα σε σούπερ τάνκερ, πάλι καλά.

Ακόμη και η μικρή επαφή, η ελάχιστη, με τόσο διαφορετικούς τόπους, ανοίγει το μυαλό του ανθρώπου και ξεφεύγει από τον μικρόκοσμο της Ελλαδίτσας.

Α! αυτό να λέγεται παράπονο δεν έχω γιατί έστω κι έτσι "ανοιγει" το μάτι μα προπάντων το μυαλό και η καρδιά!
Νομίζω ότι ο Φιλιππος Φιλίππου κάπου λέει για τα περάσματα των ναυτικών στο βιβλιο του "Η ιστορία του άγνωστου ναυτη.
Περασα από Σουεζ, Παναμά Γιβλαρταρ Γη του Πυρός και Στενά Μαλακα, Ν. αφρική και πάει λέγοντας Δεν παραπονιέμαι γιατί υπήρξαν και φορες που κάπως έτσι κάπως αλλιώς είδαμε!
Κακά τα ψέματα άμα δεν ήμουν ναυτικός δεν θα είχε εξελιχθεί έτσι η ζωή μου.
Γιατί μπορεί να λέω για σουπερ μαρκετ και λοιπα, μα δεν φανατάζεσαι την χαρά μου όταν μετά από ενά μιση χρόνο ταξίδια στην Ιαπωνία βλέποντας πάντου σουσί και ρυζομακάρονα και αποξηραμένα θαλασσινα, πήγαμε Αργεντινή και ΩΩ του θαυματος στο πρωτο μαγαζί που μπήκα βρήκατα γνωστα "πουρακια" από την Ελλάδα, πηρα 2-3 κουτια και τα καταβροχθήσαμε σε χρόνο ρεκόρ!!! ολοι οι στερημένοι από Πατρίδα.

Μάλιστα! Αμανάτι στη Νέα Υόρκη.
Αυτό πάει και έρχεται, Αμέρικα είναι που λέμε.
Αλλά αμανάτι στην Αχαρνών σου έχει τύχει να
μείνεις.
Άσχετο βέβαια με Φραγκφούρτες, αλλά πέρα για πέρα
αληθινό.

Ήταν στο πρώτο καιρό της μεταπολίτευσης... τόσο
αρχαία δηλαδή.
Και το χρέος προς την πατρίδα εξοφλείτο στο αεροδρόμιο
της Ελευσίνας.
Κρυπτοτηλεπικοινωνίες η ειδικότητα.
Κάποια στιγμή έπρεπε να εφοδιαστούμε με υλικό από
το Πεντάγωνο.
Για να μην ξαναέρχομαι αύριο μέσα, μου λέει ο
προϊστάμενος ανθυπασπιστής, πάρε το πρωί τη σεβρολέτα
που θα στείλει το γραφείο κίνησης, και θα σας περιμένω
στα τάδε φανάρια στην Αχαρνών για να συνεχίσουμε.
Την άλλη μέρα το πρωί ήλθε ο οδηγός με τη σεβρολέτα,
πήρα το αυτόματο Τόμσον, ζώστηκα και τα φυσεκλίκια
κατά τον κανονισμό και ξεκινήσαμε.
Εγγλέζος στο ραντεβού ο ανθυπασπιστής, πράγματι περίμενε
στα φανάρια.
Ανώτερος ήταν αυτός, βγήκα από την καμπίνα για να μπει,
και πήγα προς το πίσω μέρος του αυτοκινήτου για να
ανοίξω την κλούβα και να μπω μέσα.
Μόλις άπλωσα το πόμολο να ανοίξω την πόρτα,
η σεβρολέτα ξεκίνησε γρήγορα, θεωρώντας προφανώς ο
οδηγός ότι ήδη ήμουν μέσα.
Έμεινα σύξυλος στο πεζοδρόμιο της Αχαρνών με ένα αυτόματο
στο χέρι και τις γεμιστήρες στη ζώνη.
Σκέφτηκα ότι το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να παραμείνω
στην ίδια θέση. Δεν μπορεί παρακάτω θα καταλάβουν την
απουσία μου και θα γυρίσουν να με πάρουν.
Η ώρα περνούσε και εγώ έκοβα βόλτες στο πεζοδρόμιο
με ένα Τόμσον στο χέρι.
Έβλεπα τον κόσμο να περνά και να με κοιτά περίεργα και
ανήσυχα.
Σιγά τώρα μην ασχοληθώ με το κόσμο. Εγώ είχα το
πρόβλημα μου, και αυτοί αργούσαν να έλθουν.
Σε λίγο ήλθε ένα περιπολικό της αστυνομίας, ήλθαν προς το
μέρος μου και ευγενικά με ρώτησαν τι συμβαίνει.
Το και το τους λέω, και περιμένω να με πάρουν.
Ξέρετε μου λένε, πρέπει να φύγετε από εδώ
Έχουν σπάσει τα τηλέφωνα στο Τμήμα, σας βλέπουν ένοπλο
στο πεζοδρόμιο και ο κόσμος φοβάται ότι κάτι συμβαίνει.
Βλέπετε φρέσκια η πτώση της χούντας και η νίκη της δημοκρατίας.
Δεν ήθελε και πολύ ένας ένοπλος σμηνίτης στους δρόμους, να ξυπνήσει
φόβους ενός παρωχημένου παρελθόντος.
Εντάξει. Τι να κάνω; που να πάω τους απάντησα.
Ξέρετε, καλό θα είναι να έλθετε μαζί μας στο αστυνομικό τμήμα να μη
σας βλέπουν οι πολίτες, και να επικοινωνήσετε με τη μονάδα σας για
να τακτοποιηθεί το ζήτημα.
Έτσι βρέθηκα μέσα σε ένα περιπολικό της αστυνομίας, με ένα Τόμσον
στα χέρια.

Τζιμάνι ο οδηγός της σεβρολέτας σαν να λέμε...

Ναί. εγώ επέστρεψα με άλλο τρόπο στη Λεψίνα.

Αυτοί το πήραν είδηση μόνο όταν στάθμευσαν στο Πεντάγωνο.

Το μυαλό και η καρδιά...

πόσο δίκιο έχεις Θαλασσινή.

Μ' αυτά βλέπουμε και ας νομίζουμε πως βλέπουν τα μάτια. Το είπαν δα και από παλιά, μα το ξεχνάμε.


Τα ταξίδια μου με το ANDROS ORION - τα τελευταία μου ταξίδια στη θάλασσα...

Όπως βρίσκονται δεκαετίες τώρα σε μια σελίδα του ημερολογίου που τότε κρατούσα.

"Κάθε λιμάνι και καημός." Ποιος άλλος καταλαβαίνει το τραγούδι εκτός από τους ναυτικούς;

Και άσε πια τον ιδιαίτερο καημό των γυναικών... Αν η μισή σου καρδιά στο καράβι βρίσκεται, η άλλη μισή ταξιδεύει στο άλλο άκρο του πλανήτη. Όμως ούτε και γι' αυτό μετανιώνω.

Εκείνοι οι δύσκολοι μήνες μου έμαθαν να αντέχω τη διαμαρτυρία της καρδιάς. Να μη σύρομαι και άγομαι από τα συναισθήματα. Αγαπάς έναν άνθρωπο. Ε, και; Η λογική θα αποφασίσει αν θα μείνεις ή αν θα φύγεις. Σκληρό; Όσο σκληρές ήταν και οι μέρες μου στο Άνδρος Ωρίων...

Τι ήμουν τότε; Ένα σκατούλι είκοσι και κάτι... Ερωτευμένη και αρραβωνιασμένη με ένα ναυτικό που ταξίδευε αλλού. Δέκα μήνες κλεισμένη στις λαμαρίνες. Να περιμένω γράμματα γραμμένα μήνες πριν...

Καμίνι είναι το καράβι και σφυρηλατεί τους ανθρώπους θέλουν δε θέλουν.


Το Μπαλί στο βάθος. Ναι, έχει περάσει η χάρη μου και από τη νήσο ταύτη...
Ο άγνωστος ναύτης. Πόσες ιστορίες θα μπορούσε να διηγηθεί ο κάθε άγνωστος ναύτης και ναυτικός. Ο κάθε απόγονος του μυθικού Οδυσσέα.

Διάβαζα πριν λίγες μέρες ένα κείμενο που μιλούσε για αριστερούς της καρέκλας. Για γέλια και για κλάματα. Από πολλές απόψεις. Και θα αφήσω εδώ την απάντηση να τη δώσει εκείνο το παλιό ημερολόγιο:

Δεν πηγαίναμε μόνο στα σούπερ μάρκετ. Και μαθαίναμε από πρώτο χέρι όσα οι άλλοι διαβάζουν μόνο στα βιβλία.

Πληρώνοντας με το αίμα της καρδιάς μας αυτή την πολύτιμη εμπειρία.

Τι είναι ο άνθρωπος; Διάβασα κάπου αλλού... Βιολογικά ό,τι τρώμε. Μα ο άνθρωπος δεν είναι μόνο βιολογικό ον. Κι εκεί στα άλλα που αποτελούν τον άνθρωπο, θα κλέψω την υπογραφή του Βοιάτη:

ΜΕ ΦΟΡΤΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΩΝ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ Η ΖΩΗ

Κι όσο τις συγκινήσεις του άλλου δεν κατέχουμε, ούτε άποψη μπορούμε να έχουμε αν είναι της καρέκλας ή όχι. Άσε πια το

ΜΗΔΕΝΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΖΕ ή καταδίκαζε...

Τα καράβια στο μαθαίνουν κι αυτό, σε άλλους τους το παπαγαλίζει η ιστορία του Σόλωνα και του Κροίσου. Ταξιδεύεις ανάμεσα ουρανό και θάλασσα και περνάς όσα περνάς, μα αν δεν φτάσεις λιμάνι συμπέρασμα για το ταξίδι δε βγάζεις. Αν ήταν καλό, δύσκολο, αν άξιζε τον κόπο... Ή αν ήταν και το τελευταίο σου.

Τώρα, με την αναγκαία απόσταση των δεκαετιών καθόλου δε με λυπάμαι όσα και αν τράβηξα. Δε λυπάμαι καν τους άλλους που τους έκανα να τραβήξουν της ψυχής τους τον τάραχο. Άλλοι ζωντανοί, άλλοι πεθαμένοι πια. Και μερικοί απλώς ξεγραμμένοι και ξεχασμένοι. Λυπάμαι μόνο όσους νομίζουν πως πίσω από ένα πληκτρολόγιο μπορούν να ζυγίζουν ανθρώπους.

Αυτούς που χρειάστηκαν τον Όμηρο για να μάθουν πως υπάρχουν και άλλα μάτια. Να ξέρεις όμως, πως κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να δει με τα μάτια του άλλου. Και να ξέρεις ακόμη πως ένας σύγχρονος σοφός έγραψε και τούτο:

"We learn by doing after we have reflected on what we have done."



http://english.ttu.edu/kairos/5.1/coverweb/nellenmayo/doing.html

Τα ταξίδια της ζωής μας... είναι κι αυτά πηγές γνώσης στο βαθμό που είναι εμπειρίες και βιώματα. Που δεν τα πραγματοποιούμε με τουριστικά γκρουπ κλεισμένοι στο γυάλινο κλουβί.

Οι ναυτικοί πολλά δε βλέπουν από τους τόπους που περνάνε. Μα πολλά μαθαίνουν. Γιατί δεν είναι επισκέπτες μα ταξιδευτές. Ξέρεις πόση διαφορά έχει αυτό; Όση και το να διαβάζεις απλώς ένα γεγονός από το να το ζεις αληθινά.

Τυχαίο νομίζετε είναι που ο Όμηρος διάλεξε για τον Οδυσσέα ένα ταξίδι; Και όχι αναψυχής. Ταξίδι αληθινό. Και με λιμάνι προορισμού.

Α, πόσο χάρηκα διαβάζοντας την Ιθάκη γραμμένη από τη Χαλ... Ούτε κι αυτό τυχαίο...

Ο ναυτικός και (η ναυτικός πλέον στις μέρες μας) είναι απόγονος του Οδυσσέα. Τα εμπορικά καράβια δεν είναι κρουαζιερόπλοια. Και στα λιμάνια που θα βγεις δε θα σε πιάσει ο ξεναγός από το χεράκι. Μόνος σου θα περιδιαβείς τα σοκάκια της άγνωστης πόλης και θα συναντηθείς με Κύκλωπες, Κίρκες και άλλες Σειρήνες...

Τυχαίο καθόλου δεν είναι που μόλις γύρισα από το πρώτο μου κιόλας καράβι ζήτησα να οργανωθώ στο κόμμα. Το ζήτησα, δε με στρατολόγησαν. Αλλά και τυχαίο δεν είναι που δεν κατάφερα να μείνω εκεί, στην ακινησία των γραφείων...

Ο ναυτικός προσβάλλεται μόνιμα από τον ιό της φυγής. Κανένα λιμάνι όσο όμορφο και αν είναι δε συγκρίνεται με τη λαχτάρα να φεύγει.

Και είναι γελοίο εκείνοι που σου ζητούν να μην αφήσεις μια καρέκλα, και επιμένουν να βολευτείς με όσα η καλή σου τύχη σου χάρισε, να σε κατηγορούν πως είσαι της καρέκλας. Πλήρης δηλαδή διαστροφή της αλήθειας.

Ετούτο το φόρουμ όπως και αν ονομάζεται έχει εξαρχής λάβει τα χαρακτηριστικά πλοίου. Θυμάμαι μάλιστα που στις αρχές μας δούλευαν και γι' αυτό. Ήταν βλέπεις εκείνοι οι λιαντινόπληκτοι που θεωρούσαν ότι μόνο για το Λιαντίνη πρέπει να μιλάμε. Και τους ενοχλούσε να διαβάζουν για το Λιαντίνη ανάμεσα σε ... βαρκούλες... Ναι, έτσι έγραφαν τότε.

Αργότερα άλλους τους πικάρισε που δίπλα στο Λιαντίνη δημοσιεύαμε προκηρύξεις αριστερής απόχρωσης. Και δια του λόγου το αληθές:

pararan έγραψε:

Τι θράσος και έπαρση!
Έγραψα ένα κείμενο με το οποίο συμφωνούσα με τις απόψεις του κ. Μητρόπουλου και σας είπα να προσέχετε τι γράφετε γιατί τις ίδιες απόψεις έχει και η αξιότιμη κ. Γεωργοπούλου για Ελύτη και Καρυωτάκη. Σας είπα μάλιστα να το τσεκάρετε.
Αντί αυτού όμως, άρχισες τα κομμουνιστικά περί προβοκάτσιας κοκ.
Και σε ρωτώ κυρία Δανάη, πώς είναι δυνατόν η κ. Γεωργοπούλου να είναι «γλυκύτατη» που διαφωνεί με εσάς και εγώ που συμφωνώ μαζί της να είμαι προβοκάτορας; Γιατί κρύβεσαι; Απάντησε. Και ο κ. Μητρόπουλος προβοκάτορας είναι;
Από πού αντλείς αυτό το θράσος να παραποιείς τις απόψεις της; Ποιος σου έδωσε αυτό το δικαίωμα; Ποια νομίζεις ότι είσαι; Γνωρίζεις ότι χρησιμοποιείς μια δημόσια συχνότητα με ένα δωρεάν domain και είσαι υποχρεωμένη να συμμορφώνεσαι με τους κανόνες της ευγένειας και της αξιοπρέπειας;
Εδώ κυρία μου δεν είναι αλβανία του χότζα, ούτε αποικία του Περισσού. Έχουμε δημοκρατία που βασίζεται στην ελεύθερη σκέψη και κυρίως στο σεβασμό της άποψης του άλλου. Τα γνωρίζεις αυτά ή δεν στα μάθανε στις κόβες που μεγάλωσες;
Αν είσαι θανατολάγνα και θαυμάζεις τον άρρωστο Καρυωτάκη, ιδού ο ρόδος… Δεν έχεις όμως δικαίωμα να δίνεις αξία στους αυτόχειρες. Τέτοια πρότυπα δίνεις στα παιδιά; Δεν σκέφτεσαι ότι κάποιοι έφηβοι μπορούν να διαβάζουν τα κείμενά σου;

Θα περιμένω να ζητήσεις συγνώμη, αλλιώς θα σε καταγγείλω δημόσια στον παγκόσμιο ιστό κυρία Λαμπρίδου με ταυτόχρονη καταγγελία στο υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Ως εδώ πια.

Ποιος ήταν αυτός ο Παραράν; Ιδέα δεν έχω. Ξέρω μόνο και πρέπει να το αναφέρω ότι τότε η κ. Γεωργοπούλου (δηλαδή η κ. Λιαντίνη) με ενημέρωσε επίσημα πως ουδεμία σχέση έχει με τον χρήστη αυτό.

Μπορείτε να διαβάσετε και όλη την υπόλοιπη στιχομυθία εδώ:

https://educandus.forumgreek.com/forum-f3/topic-t199.htm

Ξαναγυρίζοντας στο θέμα, και σε εκείνο το δακτυλογραφημένο χαρτάκι στην προπολεμική γραφομηχανή του πλοίου, με τα ταξίδια του Άνδρος Ωρίων, λέω πως όμοια ακριβώς θα μπορούσα να συντάξω σήμερα ένα άλλο χαρτί με τα ταξίδια του HOMA EDUCANDUS. Με ημερομηνίες και λιμάνια φόρτωσης και εκφόρτωσης και επισκευή... ακόμη και καθαρισμό δεξαμενών. Μόνο στο Καοσιούνγκ δεν πρόκειται να καταπλεύσουμε.

Από την άποψη αυτή θεωρώ υποχρέωση να αναφέρω ότι η παρουσία ανάμεσά μας αληθινών ναυτικών είναι πραγματική ευλογία για το φόρουμ. Και δεν είναι τυχαίο που τώρα πια οι δύο βασικοί μας συντονιστές είναι ναυτικοί. Νυν ή πρώην, δεν έχει σημασία. Είναι να μη βγεις στο ταξίδι. Έτσι και βγεις δεν το σταματάς ποτέ. Συνεχίζεις μέχρι Ιθάκη.

Αφήνοντας πίσω σου Κύκλωπες και άλλα θεριά... Και προσπερνώντας Σειρήνες και Κίρκες.

Και Όμηρο δε χρειάζεσαι να μάθεις τέτοια ταξίδια. Δεν τα χρειάζεσαι όταν αληθινά έχεις μεταλάβει με νερό θαλασσινό. Μόνο να φεύγεις, διαρκώς να φεύγεις. Και όλο να μαθαίνεις.

Ως άλλος Οδυσσέας, ως άλλος Σόλων...

Ένα ταξίδι διαρκές και αέναο, μοίρα της φυλής, μοίρα των αληθινών ανθρώπων.

Κι αν κάτι πραγματικά ενόχλησε ήταν ακριβώς αυτό. Όχι οι καρέκλες. Τους πείραξε που έχουμε ακόμη το θράσος να φεύγουμε και να αποπλέουμε. Που αρνηθήκαμε να μείνουμε δεμένοι στο λιμάνι...

Ε, τι να κάνουμε; Εμείς ναυτικοί είμαστε και δεν το κρύψαμε. Και φεύγουμε ακόμη και από Φρανκφούρτες...

Η Φρανκφούρτη που δεν γνώρισα...

Κι αν δεν ήταν η Φρανκφούρτη θα ήταν το Πορτ Σάιντ.

Ήταν το καλοκαίρι που είχα αποφοιτήσει από τη σχολή. Τότε που έπιασα ανθυποπλοίαρχος σε ένα φορτηγό. Το πώς μπάρκαρα το έχω κιόλας πει μέσες άκρες, για το αεροδρόμιο δηλαδή της Βοστώνης και τα λουκουμάκια.

Δεν είπα όμως τα παρακάτω. Τι ακολούθησε μετά την επίσκεψη στο προξενείο. Λοιπόν...

Κατάφεραν που λέτε οι άνθρωποι του προξενείου (καλή τους ώρα) να βρουν τον ατζέντη που με ξέχασε στο αεροδρόμιο και αφού του έκοψαν ένα καλό σιχτίρισμα με βοήθησαν να φτάσω στο καράβι. Δεν ήταν ούτε στη Βοστώνη. Βρισκόταν μια ώρα και παραπάνω μακριά σε ένα μικρό λιμάνι. Νομίζω λεγόταν Πόρτσμουθ.

Με έβαλαν λοιπόν σε ένα πούλμαν και μου εξήγησαν πού ακριβώς θα κατεβώ και πώς θα πάω μετά και στο καράβι.

Κάποια στιγμή λοιπόν εδέησαν οι θεοί να λάβει τέλος η τεράστια ταλαιπωρία μου και να φτάσω στο ντόκο που ήταν δεμένο το ρημάδι...

Καμία σχέση με το Ελαφίνα, το πρώτο μου καράβι.

Κι ανεβαίνω πάνω, ένα πτώμα, και συναντιέμαι με τον κάπταιν. Ούτε καλημέρα ούτε καλησπέρα. Κουβέντα πρώτη:

- Δε θέλω γυναίκες στο καράβι μου!

Άντε καλωσορίσαμε...

Ούτε και θυμάμαι πια πόσες μέρες μείναμε εκεί. Κάτι φόρτωνε και μετά θα τράβαγε για Πακιστάν. Κροσάρισμα Ατλαντικού, Τζιμπεράλτα, Μεσόγειος, Σουέζ κλπ.

Ξεκινήσαμε λοιπόν και πηγαίναμε σαν τις κότες. Ευτυχώς καιρό δε βρήκαμε. Μόνο τον καπετάνιο να μας κάνει τη ζωή δύσκολη σε κάθε βήμα.
Βάρδια στη γέφυρα και υποχρεωτικό οβερτάιμ στην κουβέρτα άλλες τέσσερις ώρες. Σύνολο 12.

Μα και πάλι ευχαριστημένος δεν ήταν. Ήθελε και στη βάρδια να ματσακονίζω και να βάφω. Και χωρίς παρουσία ναύτη. Τους ναύτες τους είχε όλους στην κουβέρτα να παλεύουν με τη σκουριά.

Κάποια στιγμή του κατέβηκε η ιδέα να ράψω και την κουρτίνα του τσαρτ ρουμ.

- Γυναίκα είσαι, μου είπε, θα ξέρεις από ράψιμο!

-Όχι, καπετάνιε, αξιωματικός καταστρώματος μπάρκαρα. Και στη σχολή, λυπάμαι, δε μας έμαθαν σταυροβελονιά και πλέξιμο.

Καλό κουμάσι η αφεντιά μου κι ας ήμουν είκοσι χρονών μονάχα.

Αργότερα τα τσουγκρίσαμε και με το εδεσματολόγιο. Καμία σχέση με όσα προέβλεπαν οι κανονισμοί...

Ε, δεν άργησε να φύγει το ραπόρτο για την εταιρεία. Να με κάνουν σκάντζα πριν με φουντάρει στη θάλασσα.

Το μυστικό μου το έσκασε μόλις φτάναμε Πορτ Σάιντ. Να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να του αδειάσω τη γωνιά.

Τα μάζεψα, τι άλλο μπορούσα να κάνω, και τους αποχαιρέτησα. Με τη βαλιτσούλα μου και χωρίς φράγκο πάλι μες στην τσέπη. Αλλά και χωρίς λουκουμάκια...

Ήταν νύχτα. Λιμάνι δεν πιάσαμε. Μια λάντζα μας πλεύρισε κάποια στιγμή και με τη λάντζα αποβιβάστηκα κι εγώ.

Αιγύπτιοι όλοι. Ένας μόνο, ο επικεφαλής, μιλούσε πέντε αγγλικούλια. Κι άλλα πέντε κι εγώ.

Καθόμουν σε ένα παγκάκι, τους άκουγα να μιλούν την άγνωστη γλώσσα και δεν καταλάβαινα γρυ. Το σκοτάδι δεν άφηνε καν να δω τα πρόσωπά τους. Μαυριδερά κι αυτά σαν και όλα τα άλλα γύρω.

Πηγαίναμε από καράβι σε καράβι. Και ούτε που ήξερα τι πρόκειται να γίνει παρακάτω.

Το φίδι του φόβου όλο με τσίγκλαγε. Στα χέρια τους ήμουν, ό,τι ήθελαν με έκαναν. Και οι δικοί μου ούτε που θα ήξεραν πού να με ψάξουν. Αυτοί με νόμιζαν μπαρκαρισμένη στο καραβάκι που είχα μόλις αποχαιρετήσει...

Κάποια στιγμή αποφάσισαν να με ξεφορτώσουν στην αποβάθρα... Μου έδωσαν να καταλάβω ότι αργούσε ακόμη το άλλο καράβι και πως πρέπει να περιμένω εκεί μέχρι να έρθουν πάλι να με πάρουν.

Χαμάληδες και άλλοι ασουλούπωτοι άνθρωποι - όλοι άντρες - πήγαιναν πάνω κάτω. Έφτασα ακόμη και το αεροδρόμιο της Βοστώνης να νοσταλγήσω.

Η ζέστη αποπνικτική, και μια μπόχα απλυσιάς και λιμανιού απλωνόταν παντού.

Τότε ήταν που με πλησίασε. Ηλικία απροσδιόριστη. Αιγύπτιος βέβαια. Και άρχισε τα γνωστά παζάρια... μην έχω τσιγάρα ... μη θέλω να αγοράσω τίποτε...

Σαν κατάλαβε πως είμαι ελληνίδα άρχισε να μιλά τσάτρα πάτρα κάτι ελληνικά της συμφοράς. Είχε κάνει ένα φεγγάρι στον Πειραιά, μου εξήγησε.

Ντεν έχει τσιγάρα, ντεν έχει λεφτά, του ξεκαθάρισα στο ίδιο ιδίωμα για να το χωνέψει και να με αφήσει ήσυχη.

Και τότε γυρνάει και μου λέει:

-Εσύ πεινάει;

Δε θέλετε να ξέρετε ποια ήταν η πρώτη φράση που σκέφτηκα να του απαντήσω. Δε μου έφταναν τα χάλια μου όλα, να έχω και τον Αιγύπτιο να με ρωτάει το αυτονόητο.

Φυσικά και πεινούσα και διψούσα και κατουριόμουν. Αλλά μπρος στο φόβο όλα αυτά είχαν περάσει σε δεύτερη μοίρα.

Θυμωμένα του επανέλαβα ότι ΝΤΕΝ ΕΧΕΙ ΛΕΦΤΑ!

Εκεί όμως αυτός... Να μάθει ντε και καλά αν πεινούσα...

Τι ρωτούσε; Δε φαινόταν; Έτοιμη να πέσω κάτω ήμουν...

Αφού λοιπόν επιβεβαίωσε με τα πολλά αυτό που έβγαζε μάτι, τα μαζεύει ξαφνικά και ... εξαφανίζεται. Ουφ... γλίτωσα απ' αυτόν τουλάχιστον!

Μα όσο ξαφνικά έφυγε άλλο τόσο ξαφνικιά γύρισε λίγο αργότερα. Πλην κουβαλώντας μια σαντουιτσάρα τόοοοοοση με το συμπάθιο και επιπλέον μια κούπα ζεστό τσάι!

Έμεινα κάγκελο. Ήταν το μόνο που δεν περίμενα να μου συμβεί σε ένα τέτοιο τόπο. Βουρ ξανά τα δάκρυα. Που τέτοιοι άνθρωποι σε τέτοια χώρα έχουν ανθρωπιά τόση που δεν την βρίσκεις ούτε σε παλάτια...

Σιχαινόμουν δε σιχαινόμουν με τόση βρωμιά που έβλεπα τριγύρω, το σάντουιτς το έφαγα. Και ήπια και το τσάι. Πώς να προσβάλλεις τέτοια άφταστη ευγένεια;

Ένας άγνωστος άνθρωπος στην άκρη του πουθενά να σε νοιάζεται σαν φίλος γκαρδιακός και σαν αδερφός. Χωρίς να ζητά το παραμικρό αντάλλαγμα.

Και τι που δεν γνώρισα τίποτε άλλο από Πορτ Σάιντ; Θα μπορούσα κάτι άλλο καλύτερο να γνωρίσω; Παρά πως ο τόπος αυτός έχει Ανθρώπους με το Α κεφαλαίο;

Τουλάχιστον σε εμένα ήταν πιο διακριτικοί.

Φύγαμε από την Αγγλία για το Αμβούργο όπου το πλοίο θα
δεξαμενιζόταν.
Όταν βγήκαμε στην ανοιχτή θάλασσα - τι ανοιχτή δηλαδή για
όσους ξέρουν από Μάγχη – είχε ένα γεμάτο δεκάρι.
Με μισή μηχανή, ένα πλοίο με περιορισμένες δυνατότητες
χειρισμών, ένα υψηλό κυματισμό παρά το μικρό βάθος της
θάλασσας, μία επιφάνεια θάλασσας γεμάτη πλατφόρμες
άντλησης πετρελαίου, γεμάτη καραβοφάναρα, και ένα βυθό
γεμάτο με επικίνδυνα ναυάγια που σημείωνε ο χάρτης.
Ευτυχώς ο καιρός ήταν δευτερόπρυμα, και με μικρής έκτασης
χειρισμούς γινόταν αποφυγή των εμποδίων.
Και το πλοίο με δευτερόπρυμα τον καιρό πήγαινε, και
οι ώρες περνούσαν.
Για να μπεις στο Αμβούργο, 7 ώρες ποτάμι, έχει διαδικασία.
Περιμένεις στην είσοδο τη σειρά σου και τις εξόδους των πλοίων,
και σου έρχεται πιλότος και σε βάζει μέσα.
Οι ώρες περνούσαν, το πλοίο πήγαινε, και οι στεριές πλησίαζαν.
Και από τον σταθμό πιλότων ούτε φωνή ούτε ακρόαση.
Ήμουν στη βάρδια, μαζί στη γέφυρα και ο καπετάνιος ανήσυχος,
καθώς και ένας αρχιμηχανικός που είχε στείλει η εταιρεία για να
επιβλέψει την επισκευή.
Ο καπετάνιος κάθε τόσο με αγωνία κοιτούσε το ραντάρ και έβλεπε
τις στεριές όλο και πιο κοντά.
Θα γυρίσουμε το καράβι μου λέει ο καπετάνιος.
Με τόσες στροφές η προπέλα δεν νομίζω να γυρίσει του λέω.
Δεν εμπιστευόταν το Χιλιανό τιμονιέρη.
Μπορείς να πιάσεις σε παρακαλώ το τιμόνι, μου λέει, και μόλις
σου πω, αλλά μπάντα δεξιά.
Έπιασα το τιμόνι και αυτός με κολλημένο το πρόσωπο στα τζάμια
της γέφυρας έψαχνε το κενό. Δύο κύματα σπασμένα για να
μπορέσει να γυρίσει το καράβι και να αναπλωρίσει στο καιρό.
Τώρα μου είπε σε κάποια στιγμή.
Γύρισα γρήγορα το τιμόνι. Το πλοίο διπλάρωσε και πήρε μία μεγάλη
κλίση. Δεν έμεινε τίποτα όρθιο στη γέφυρα.
Βλέπω τον αρχιμηχανικό που ήταν ενός κοντός άνθρωπος, με το
μπατάρισμα του πλοίου να έχει χάσει το δάπεδο από τα πόδια του,
και με τα χέρια να έχει πιαστεί και να κρέμεται από τις χειρολαβές
του καθρέφτη.
Παρά την τραγικότητα των στιγμών, ήταν ένα κωμικό θέαμα που δεν
μπορούσες να μη χαμογελάσεις.
Το πλοίο είχε διπλαρώσει, και το πήγαιναν τα κύματα με τη μπάντα.
Αλλά να γυρίσει που κουράγιο.
Το ξαναμαζέψαμε στο πρύμα.
Ο καπετάνιος είχε κερώσει. Οι στεριές πλησίαζαν, και ένα πλοίο
ουσιαστικά ακυβέρνητο που μόνο μπρός μπορούσε να πηγαίνει
και κατευθείαν πάνω στις ακτές.
Φοβηθήκαμε ότι θα πάθαινε εγκεφαλικό. Ήλθε και ο Γραμματικός
επάνω.
Δεν υπήρχε άλλη λύση. Το πλοίο έπρεπε να ζητήσει βοήθεια με
ότι συνέπειες αυτό μπορεί να είχε στην πλοιοκτήτρια εταιρεία και
στην καριέρα του πλοιάρχου.
Έπρεπε ο καπετάνιος να πάρει την απόφαση.
Και λίγα δευτερόλεπτα πριν από την κρίσιμη στιγμή, ο από
μηχανής θεός, το θαύμα.
Στο VHF ακούστηκε ο πιλοτικός σταθμός που έλεγε πως σε λίγο
ο πιλότος θα επιβιβαζόταν στο πλοίο.
Δεν πέρασαν δέκα λεπτά, και ένα ελικόπτερο στάθηκε πάνω από
την κουβέρτα και με το καλάθι κρέμασε τον πιλότο.
Η καρδιά όλων είχε έλθει στη θέση της.

Στο Αμβούργο μείναμε 40 ημέρες.
40 ημέρες χωρίς να δεις τον ήλιο.
Μόνο χιόνι, πάγος και ομίχλη.

Από το δεξαμενισμό του πλοίου




Αιχμάλωτες στιγμές ενός πάλαι ποτέ παρελθόντος.

Ωραία τα κείμενα - πολύ ωραία - αλλά και οι φωτογραφίες έχουν άλλη χάρη. Ξεσκονίζω τη μνήμη μου Βοιάτη αλλά δεν... Όχι πως έχω και την καλύτερη μνήμη, αυτό να λέγεται.

Όσο για τη Μάγχη... άθλος να την περνάς με τέτοιες συνθήκες. Κι ο καπετάνιος; Όχι εγκεφαλικό, δέκα χρόνια ζωής πρέπει να μέτρησε μέσα σε λίγες ώρες. Μη χρεώσεις την εταιρεία, μην κακοχαρακτηριστείς. Τα ίδια μια ζωή...

Τη χάρη, εννοώ για τις φωτογραφίες, την είχε μία
Πολαρόϊντ.
Αυτές τις στιγμιαίας εμφάνισης.

Ακόμη την έχω κρατήσει.
Μουσειακό είδος βέβαια.
Που να την χρησιμοποιήσεις με τέτοιο κόστος,
σε μία εποχή ψηφιακών και υπολογιστών.

Εμένα αντίθετα.

Όσο δημοσιεύεις φωτογραφίες όλο και περισσότερο
έχω την εντύπωση πώς πρόκειται για εκείνη την
κοπέλα με το τζίν και το οργκανάϊζερ, που διαρκώς
κρατούσε σημειώσεις.