Πες το με ένα τραγούδι...

H KAΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ - ΑΓΓΕΛΟΣ ΒΛΑΧΟΣ

Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
- Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά,
μ' αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μάνας σου να φέρης την καρδιά
να ρίξω να την φάη το σκυλί μου.

Τρέχει ο νειός, την μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει
και τρέχει να την πάη, μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νειός κατάχαμα με δαύτη.

Κυλάει ο γυιός και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίη και να μιλάη.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
- Εχτύπησες, αγόρι μου;…και κλαίει!

Το ποίημα αφιερώνεται στη δική μου μαμά, στις μαμάδες όλου του κόσμου.

Μια μελοποιημένη εκδοχή τoυ ποιήματος υπάρχει στο τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού, "Της μάνας η καρδιά".

Στη μνήμη του γνήσιου λαϊκού τραγουδιστή που σαν σήμερα μας αποχαιρέτησε χορεύοντας το τελευταίου του μοναχικό ζεϊμπέκικο.

DANTE'S PRAYER


Words and music by Loreena McKennitt

When the dark wood fell before me
And all the paths were overgrown
When the priests of pride say there is no other way
I tilled the sorrows of stone

I did not believe because I could not see
Though you came to me in the night
When the dawn seemed forever lost
You showed me your love in the light of the stars

Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me

Then the mountain rose before me
By the deep well of desire
From the fountain of forgiveness
Beyond the ice and fire

Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me

Though we share this humble path, alone
How fragile is the heart
Oh give these clay feet wings to fly
To touch the face of the stars

Breathe life into this feeble heart
Lift this mortal veil of fear
Take these crumbled hopes, etched with tears
We'll rise above these earthly cares

Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me
Please remember me


Η Loreena Mc Kennitt θα δώσει συναυλία στο Θέατρο Βράχων Βύρωνα στις 10 Ιουνίου (Τιμή εισιτηρίου 45 Ευρώ).

Now when you climb, into your bed tonight.
And when you lock and bolt the door.
Just think of those, out in the cold and dark,
`cause there's not enough love to go `round.

And sympathy is what we need my friend,
and sympathy is what we need.
And sympathy is what we need my friend,
`cause there's not enough love to go `round,
no there's not enough love to go `round.

Now half the world, hates the other half.
And half the world, has all the food
And half the world, lies down and cries :We starve,
`cause there's not enough love to go `round.

And sympathy is what we need my friend,
and sympathy is what we need.
And sympathy is what we need my friend,
`cause there's not enough love to go `round,
no there's not enough love to go `round.

Δεν το ανέβασες εδώ. Να σε βγάλω από τον κόπο. Έτσι κι αλλιώς το βρίσκω κι εγώ τέλειο. Και για τον ίδιο λόγο:

Παράθεση :

teleio tragoudaki....kai ta leei ola....dn xreiazetai tipota parapanw...einai oti aisthanomai aytes tis meres....
dn einai wraia alla tha ginoyn...nai otan pianeis pato dn einai wraia alla otan erxesai pali sthn epifaneia ola fainontai pio wraia apo prin...gia apla ftaneis sto terma k epistrefeis sthn arxh me megalyterh ore3h k dynamh.....
.......h katastash einai paleusimh k emeis eimaste maximoi.....e oki????

Για το τελευταίο δεν παίρνω και όρκο...

Παλιό το τραγούδι... όσο παλιά είναι και της αγάπης τα "αμαρτήματα".

Εξαιρετικά αφιερωμένο σε κάποια που φαίνεται να το αγνοεί... Με τις καλύτερες ευχές να ζήσει την "αμαρτία" της και να τη χαρεί όσο περισσότερο γίνεται... Και να αφήσει τα χαζά... Ή μάλλον, ας αφήσει τη φύση να της δείξει το δρόμο και να σταματήσει να αυτοκαταπιέζεται.

Στο ίδιο μοτίβο και το επόμενο:


Όπως βλέπεις και άλλες το έχουν περάσει... και δεν καταλάβαιναν τι τις έπιανε. Έτσι είναι ο έρωτας... Δεν ξέρεις τι σου γίνεται και τι έχεις πάθει. Αλλιώς δεν είναι έρωτας. Είναι ελεγχόμενη έκρηξη προς εκτόνωση της επικίνδυνης κατάστασης και τίποτε περισσότερο...

Αυτό δεν είναι για σένα... Και σου εύχομαι να μην είναι και αύριο. Όταν το τρένο θα σφυρίξει...


Να ξέρεις όμως ότι τα τρένα πάντα σφυρίζουν. Και τότε το μόνο που σε σώζει μέσα στο φευγιό είναι να ξέρεις πως το έζησες. Δεν το άφησες να ξεγλιστρήσει σαν νερό στη χούφτα σου... Πως ήπιες ως και την τελευταία σταγόνα...

Ναι... εσύ δεν ακούς τέτοια τραγούδια. Μήπως εγώ; Υπό φυσιολογικές συνθήκες ποτέ. Όπως δεν πίνω ελληνικό καφέ. Και όπως δεν έπινα τίποτε άλλο εκτός από ελληνικό κάθε φορά που είχα εξετάσεις. Και σε διπλή κούπα.

Ούτε αυτό δεν είναι για σένα. Καθόλου. Εδώ ο έρωτας είναι όντως αμαρτία. Και όμως παραμένει έρωτας. Από τους έρωτες που σε αρπάζουν στα βρόχια τους και σε χτυπάνε σαν καράβι στα βράχια...


Αυτό ναι. Να παλεύεις να το κόψεις. Και να κόβεσαι χίλια κομμάτια. Τους άλλους έρωτες όμως γιατί να τους πολεμάς;

Η Ρίτα βέβαια το πηγαίνει ακόμη πιο πέρα. Και όχι μόνο η Ρίτα...


Και πάλι... Αν δε τα δοκιμάσεις όλα σ' αυτή τη ζωή πως μπορείς να ξέρεις τι είναι ζωή;

Κι έπειτα; Έπειτα τι;


Όλα μέσα από τη ζωή είναι τα τραγουδάκια τα λαϊκά. Γι' αυτό τα ακούμε και τα αγαπάμε. Γιατί κάποιο κομματάκι της ζωής μας κουβαλά το καθένα.

Αυτός ο άνθρωπος αυτός, ήταν ο άλλος μου εαυτός...

Ήταν το άλλο το μισό απ' το κορμί μου...

Ξέρεις όμως ποια είναι η δυστυχία; Όταν τέτοια τραγούδια τίποτε δε σου θυμίζουν και τίποτε δε σου λένε. Για φαντάσου λέει. Να περάσεις από τούτη τη ζωή και για κανέναν να μην μπορείς να πεις "ήταν το άλλο το μισό απ' το κορμί μου"... Τι αφόρητη μοναξιά. Και τι ανέραστος βίος...

Γι' αυτό σου λέω...

Η κατηφόρα... η αναπόφευκτη κατηφόρα... Αυτή συνήθως μας τρομάζει και δε μας αφήνει να ζήσουμε. Για να γλιτώσουμε το μετά...


Φοβόμαστε το μετά. Γι' αυτό θυσιάζουμε και το πριν. Αντιστεκόμαστε στον έρωτα για να μη ζήσουμε το χωρισμό. Με όποια μορφή. Κανένας έρωτας δεν ζει παντοτινά. Και το ξέρουμε. Προτιμούμε λοιπόν να μην πιούμε καθόλου "νερό"... Τι κουταμάρα!

Mου αρέσει η πορεία αυτής της στήλης μέσα στον χρόνο. Και τι θέμα έχει τώρα...

Πραγματικά δεν ξέρω τι μπορεί να έχει στο μυαλό της αυτή η κάποια ούτε τι μπορεί να της συμβαίνει, αλλά μερικές φορές -υποθέτω, υπάρχει ο φόβος με τον μαδυά του που τα μαυρίζει όλα. Τι φόβος, εξαρτάται την περίπτωση...

Μεγάλη κουβέντα αυτή και δεν είναι επί του παρόντος.

Σε μια στεριανή ψυχή που πήγε να βρει τον καπετάνιο της κάπου στην Ανατολή.
Συνήθιζε να ανεβαίνει στα πλοία της γραμμής ως επιβάτης με την παρέα της για τα γνωστά ελληνικά νησιά, τώρα όμως κλήθηκε για πρώτη φορά να ανέβει σε φορτηγό πλοίο.
Τρόμαξα να την πείσω να κάνει αυτό το ταξίδι, να ζήσει την εμπειρία!
Δυο μέρες ταξίδευε για να φτάσει κοντά του.
«Ούτε ο Οδυσσέας να ήμουν!» μου γράψε σε μήνυμα.
Και τελικά έφτασε, την επόμενη μέρα το πρωί σοκαρίστηκε, όταν από το φινιστρίνι κατάλαβε πόσο τεράστιο είναι το πλοίο μα στη συνέχεια διαπίστωσε πως πρόκειται για δύο πλοία δεμένα, το ένα δίπλα στο άλλο! «Το πολύ τζετ λαγκ κάνει κακό!» μου εξήγησε χαριτολογώντας.
Ενθουσιασμένη μου περιέγραψε πόσο όμορφα και παράξενα είναι όλα εκεί μέσα. Με ρώτησε για κάτι που άκουγε συχνά «τι είναι κουβέρτα;» και μου εξέφρασε την εντύπωση της για το «ορίστε» όλων στη τραπεζαρία. Σαν να μίλαγα σε μωρό και πολύ χάρηκα όσα μου έλεγε…
Κάπως έτσι είναι τα πρώτα βήματα και σε αυτές τις γυναίκες...τις γυναίκες των ναυτικών.
Αξίζει ένα τραγουδάκι αυτό το σμίξιμο της στεριανής και θαλασσινής ψυχής.




Kαι κάτι πιο δυναμικό, λίγο από Καββαδία, α λα Παπακωνσταντίνου όμως που το κάνει απλά μοναδικό. Καταπληκτική η εκτέλεση.

Α! βρε Αστερόσκονη που μας γυρίζεις;

Στα τελευταία χρόνια της υπηρεσίας του ο Καββαδίας
ταξίδευε στα ακτοπλοϊκά του Αιγαίου.

Σε κάποιο δρομολόγιο, πρώτη θέση ταξίδευε φτασμένος
ποιητής.
Απο αυτούς που θεωρούνται ογκόλιθοι της ποίησης.

Ο Καββαδίας περιχαρής άφησε μήνυμα στον ποιητή για
να τον συναντήσει.

Και ο πρωτοκλασάτος το παρέβλεψε.

Αλίμονο τώρα, να μιλήσει με ένα ποιητάκο.

Βοιάτης έγραψε:

Α! βρε Αστερόσκονη που μας γυρίζεις;

Στα τελευταία χρόνια της υπηρεσίας του ο Καββαδίας
ταξίδευε στα ακτοπλοϊκά του Αιγαίου.

Σε κάποιο δρομολόγιο, πρώτη θέση ταξίδευε φτασμένος
ποιητής.
Απο αυτούς που θεωρούνται ογκόλιθοι της ποίησης.

Ο Καββαδίας περιχαρής άφησε μήνυμα στον ποιητή για
να τον συναντήσει.

Και ο πρωτοκλασάτος το παρέβλεψε.

Αλίμονο τώρα, να μιλήσει με ένα ποιητάκο.

Και που να'ξερε!