Πες το με ένα τραγούδι...

ΤΟ ΤΡΕΝΟ - ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ


Καποτε ερχεται η μερα
που φαινεται ανοιχτος ο δρομος
κανεις το βημα πας πιο περα
και εκει που φτανεις εισαι ακομα πιο μονος


Καποτε ερχεται ενα τρενο
και λες αυτο επιτελους ηρθε για μενα
μα το εισιτηριο ειναι κομμενο
τι ξερεις αλλωστε εσυ απο τρενα?


Κι ετσι ανοιγει μπροστα σου η αυλαια
να βγεις στον κοσμο ακροβατης
και μες στον κοσμο ψαχνεις υποβολεα
για να σου πει πως να ξεχασεις το ονομα της..?


Ποιος μπορει τελικα να σου πει το σκοινι που πατας αν κραταει?
Ποιος θα μπει στην ψυχη σου να δει να σου πει μια ψυχη ποτε σπαει?Ποιος μπορει μες τον πονο να μπει να σου πει τι ειναι αυτο που ποναει?Ποιος θα κατσει ως το τελος να δει αν οπως λενε ο τελευταιος γελαει πιο καλα!


Οτι ητανε να δω το ειδα
εγινε οτι ηταν να γινει
μπορει να ειχαμε μια ελπιδα
τωρα για παντα ελπιδα θα μεινει


Ποιος μπορει τελικα...... γελαει πιο καλα!


Καποτε ερχεται η μερα
που φαινεται ανοιχτος ο δρομος
κανεις το βημα πας πιο περα
και εκει που φτανεις εισαι ακομα πιο μονος..

Παράπονο - Η ξενιτιά.

Ελευθερία Αρβανιτάκη.



Απλά χωρίς σχόλια.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΟΚΚΟΣ
ΜΗ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙΣ ΝΑ Μ' ΑΓΑΠΑΣ


Οποιον δρομο και να πηρα
παντα μ' εφερνε εδω
το' χει η δικη μου η μοιρα
να ξεφυγω δεν μπορω
οποιον δρομο και να πηρα
η καταληξη γνωστη
μπρος στα ποδια σου να κλαιω
παλι σαν μικρο παιδι

Μη τα κοιτας
τα ματια μου μη τα κοιτας
γιατι τελειωνει ο χρονος μου
και μενω παλι μονος μου
μη τα κοιτας
μη μου μιλας
μη κουραστεις να μ' αγαπας
εσυ εισαι ο μονος δρομος μου
εσυ εισαι ο πονος μου
μη κουραστεις να μ' αγαπας


Οποιον δρομο και να πηρα
τη δικια σου την οδο
εγραφαν ολοι οι δρομοι
να ξεφυγω δε μπορω
οποιον δρομο και να πηρα
παντα νυχτωνα εδω
στο δικο σου μονοπατι
παλι θα ξημερωθω


Μην τα κοιτας....
.... μη κουραστεις να μ'αγαπας.

Ξωτικά




Ξέρω κάτι ξωτικά που είναι αληθινά
μα λένε ψέματα
και μια ξαστεριά υπέροχη κυρία
μ'όμορφα μαλλιά παλιά φωτογραφία

Ξέρω έναν πειρατή που μ'ένα ξύλινο καράβι
στο βυθό αρμενίζει
κι ένα γέρο αρπιστή που λένε πως
τραβάει στα σκοτάδια και γυρίζει

Βγήκαν στους δρόμους οι τρελοί
φωτιές ανάβουν στη βροχή
τραγούδι κάνουν την ευχή
να σμίξουν σούρουπο κι αυγή

Ξέρω μια αγκαλιά
που όταν σκέφτομαι να φύγω με κρατάει
μα όταν μπαίνω στο λιμάνι της να δέσω
λέει τράβα κι όπου βγάλει

Ξέρω ένα παιδί
που όταν έρχεται ο ύπνος να με πάρει μ' οδηγάει
σ' αυτό το γέρο αρπιστή
που λένε πως τα βάζει με το δράκο και νικάει


Στίχοι: Ομαδική Απόδραση
Μουσική: Ομαδική Απόδραση
Eκτέλεση: Λιζέττα Καλημέρη

" Όταν όλα είναι μαύρα κάποια σπίδα απ' το μηδέν ανασταίνει
Κάτι μένει
Όταν όλα είναι χαμένα μια φωνή απ' το πουθενά επιμένει
Κάτι μένει... "

("Κάτι μένει" - τραγούδι του Βασίλη από τα "Βατόμουρα"


Συνέχισε να επιμένεις, αγαπητή μου Δανάη. Έχουμε ανάγκη τη φωνή σου.

Στα Είπα Όλα
(στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου, μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης)

Πολλές φορές σου μίλησα
Με χρώματα στο στόμα
Στο είπα όσα έμαθα
Τα έμαθα με το σώμα

Μισός ψυχή μισός κορμί
Κι η πείνα μου θηρίο
Μισή ζωή σπατάλησα
Να ζήσουν και τα δύο

Όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις
Δε θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις
Στα είπα όλα
Φίλα με τώρα

Με αγαπούσε το νερό
Μα ο ουρανός με ζόυσε
Κι όταν μετρούσα τι μπορώ
Η γη δε με χωρούσε

Κυνήγησα τις ομορφιές
Μα μ' έκλεψε η λύπη
Οι αλήθειες μου: εσύ όταν κλαίς
Και της καρδιάς μου οι χτύποι

------------------------------------------

Γιατί να προσπαθώ να σε φτάσω όταν εσύ έχασες το πλοίο καθώς έφευγε μες την ομίχλη της λησμονιάς...;

Είναι μέρες που δεν θέλω να μιλήσω σε κανένα
Είναι ώρες που δεν θέλω να αντικρίσω ούτε εσένα
Ένα πράγμα μόνο θέλω να μείνω σπίτι
Με ένα φώς αναμμένο να περιμένω ό,τι μου λείπει

Να με ψάχνουνε όλοι μα κανείς να μη με βρίσκει
Έτσι απλά για να ξεφύγω δεν σου κρύβω πως για λίγο
Φοβάμαι, φοβάμαι να μην μείνω μόνος
Θέλω να φύγω προτού να φύγει ο χρόνος

Υπάρχει λόγος, μια φωτογραφία που την πήρε ο χρόνος
Να με κοιτάει δεν μιλάει γι' αυτό μιλάω μόνος
Σε ένα δωμάτιο παρέα με σκιές να σκαλίζω πληγές
Από το χτές, κοίτα με τι θες; Μίλα μου για πες
Όλα είναι εντάξει μια βόλτα με τ' αμάξι Φιλαδέλφεια Γαλάτσι όλα είναι ίδια
τίποτα δεν έχει αλλάξει τίποτα τίποτα τίποτα

Κι όταν έρθει η χαρά, μες στα χέρια μου σφιχτά
Θα την κρύψω μυστικά για να μην ξαναχαθεί
Κι αν ακούσεις μια κραυγή θα είναι το τραγούδι που ενώνει,
Πάλι δίπλα μου εσύ και η θλίψη μας γιορτή

Ανάβω ένα τσιγάρο και γουστάρω πολύ
Τι να σου πάρω ένα φιλί.... δεν μου αρκεί,
Μαγική η ματιά, μου μιλά στην ψυχή,
Ψυχικά είσαι εδώ, σωματικά είσαι εκεί....
Θα 'θελα να δω το προσωπό μου να κρύβει τον θυμό μου
Και να βρεί το όνειρό μου μέσα στην ρωγμή του χρόνου,
Χαμογελό μου μείνε κοντά μου για το καλό μου,
Στέκομαι σε ένα πάρκο μόνος και σκέφτομαι
Τι παραπάνω μπορώ να κάνω απ' το να παίζω και να χάνω
Τι παραπάνω μπορώ να κάνω απ' το να ζήσω ή να πεθάνω...

Πως να ζήσω σε αυτό, αυτόν τον κόσμο που με διώχνει,
Του ονείρου μου η μορφή χάνεται γυμνή στην σκόνη...
Μα τα μάτια σου σαν δω όλα φαντάζουνε πριν χρόνια
Το τραγούδι το παλιό μα εσύ δεν φάνηκες ακόμα

Κι όταν έρθει η χαρά, μες στα χέρια μου σφιχτά
Θα την κρύψω μυστικά για να μην ξαναχαθεί
Κι αν ακούσεις μια κραυγή θα είναι το τραγούδι που ενώνει,
Πάλι δίπλα μου εσύ και η θλίψη μας γιορτή

Τίτλος: Η θλίψη μας γιορτή
Ραπ: Σκιές
Δίσκος: Ροζ ιστορίες

Δανάη μου θύμισες κάτι σήμερα...



Φυσάει κόντρα
Active Member

Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη,
τ'άγρια πετούμενα δεν βρίσκουν πηγή,
δεν αντέχω της βολής τη σιγή.
Και εδώ απ'τον τόπο που έζησα τη φυγή,
ρίχνω αλάτι στην βαθία τους πληγή,
τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει.

Γυρνάω τον κόσμο πουθενά δε βλέπω ξένο όπου μένω.
Γυρνάω πίσω κι απ'όποιον συναντήσω μαθαίνω.
Δίνω, παίρνω, ανασαίνω απ'τα χρώματα πληθαίνω,
απ΄τα αρώματα μαγεύομαι και ταξιδεύω.
Γυρεύω για όλους μας το ίδιο όμορφο στέγαστρο,
φτιάχνω φωτιά για όποιον θέλει κόσμο αταίριαστο.

Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη,
γκρεμίζω ουρανούς.
Λυτρώνω μάνες και γιούς.
Κάνω την γλώσσα μου την πορφυρένια
ατόφιο μολύβι.
και την ψυχή μου ένα απέραντο από στίχους καλύβι.

Ρίχνω το κάστρο σας,
φτύνω του άστρου σας την κόγχη.
Γίνομαι άυρα αλμυρή και στερνοβρόχι.
Πάρε τα όχι και ξεκούρνιασε από αυτή τη γωνία,
που στο κοφάρι πετάξαν τα κλεμμένα με αφθονία,
η άρνησή μου στομωμένη (πυρωμένη), λύσου καημένη.

Γίνε κλωστή στην ανέμη τυλιγμένη,
να σου δώσω μια να γυρίζεις για πάντα,
και πάντα κράτα μου αγάντα,
μέχρι να βρουν απάγκιο όσι ζουν σε φυγή.
Καινούργια αρχή και σε καλό να τους βγεί.

Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη,
τ'άργια πετούμενα δεν βρίσκουν πηγή,
δεν αντέχω της βολής την σιγή.
Και εδώ απ΄τον τόπο που έζησα την φυγή,
ρίχνω αλάτη στην βαθιά τους πληγή.
Τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει.

Σε καλό θα μου βγεί κι ας τρίξουν οι σκαρμοί μου,
έχω μαζί μου, σ'αυτό το σάλεμα που κάνεις ψυχή μου
την αυταπάρνησή μου, το μαγικό ραβδί μου,
κάνω τα αδύνατα να ξεπερνάνε τη φωνή μου.


Τιμή μου λίγα μου βήματα σκίζουν τη λάσπη.
Πάρε τα χνάρια μου αντί για χάρτη.
Και στα μπαγκάζια σου μην στριμώξεις ντροπή,
ούτε σιωπή.

Υστερόγραφο: Δεν πιστεύω στην τύχη,
όταν τα ψέματα πεθαίνουν,γεννιούνται ωραίοι στίχοι
και γλυκαίνουν το μίσος στους ιχνανθρώπους,
ή τους πετάνε για πάντα στους πανέρημους τόπους.

Λόγια κρυμμένα μου, θρυμματισμένα μου,
κάνατε απόσβεση σε όσα είχα μέσα μου.
Σύξυλη μπέσα μου μπροστάστην βρώμικη ιστορία,
μύθος απέθαντος και ωμή αλλήγορία.

Περιγελάστε με, δειλοί ξεχάστε με
πετάξτε με φυτίλι και ανάψτε με
μέσα στην πλάνη σας ένα όνειρο ατόφιο θα εκραγεί,
ζωής κραυγή και σε καλό να μου βγεί.

Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη,
τ'άγρια πετούμενα δεν βρίσκουν πηγή,
δεν αντέχω της βολής την σιγή.
Κι εδω απ'τον τόπο που έζησα την φυγή,
ρίχνω αλάτι στην βαθιά τους πληγή,
Τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγεί.

ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΛΟ ΝΑ ΜΑΣ ΒΓΕΙ...

Μαμά γερνάω



Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου


Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.

Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.

Σαράντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

GOD BLESS AMERICA Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Και να που χαίρομαι την ελευθερία μου
Το δωμάτιο ασφαλές κι η ζωή μου
περπατά αθόρυβα, στις βαριές παντόφλες της
Στην ντουλάπα κρεμάω την ψυχή μου

God bless America
Μια στιγμή να στεγνώσει το αίμα
God bless America
Θα γλιτώσεις κι εσύ
Αν θα δεις την αλήθεια σαν ψέμα!

Και να, η σύγκλητος μέσα στ'άδεια μάτια τους
Δίχως μνήμη χορεύει η Σαλώμη
Την αγάπη αγάπη μου που σου είχα κράτησε
Να'χω κάπου να πω μια συγγνώμη

Ρεμπέτικη ρήση από ρεμπέτικο τραγούδι της δεκαετίας του '30
αφιερωμένο εξαιρετικά με σεβασμό στον έγχρωμο πρόεδρο της Αμερικής
"Άσπρα μούρα μαύρα μούρα είσαι μιά παλιοχαμούρα" ...

ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΝΑ ΠΕΤΑΝΕ - ΣΤΑΘΗΣ ΑΡΤΙΝΟΣ

Μην έρθεις απόψε ξανά να με βρεις
δεν θα’ μαι εδώ για κανέναν
μην έρθεις απόψε τη σιωπή μου να δεις
θα γράφω τραγούδια θλιμμένα
Μην έρθεις απόψε ξανά να με βρεις
θα έχω κρυφτεί σε μιαν άκρη
να ζω το όνειρο μου στην άκρη της γης
με χρώμα από φως και από δάκρυ..

Εδώ
στον κόσμο μου θέλω να ζήσω
Εδώ
το φόβο μου πίσω να αφήσω
Βροχή
τη σκέψη μας πάλι να σβήσει
Σιωπή
ο ήλιος ποτέ δε θα δύσει
Ξανά
αγγίζω το φως στο σκοτάδι
Φωτιά
να καίει το φιλί κάθε βραδύ
Εδώ
στου ονείρου το φως να γυρνάμε
Εδώ
οι άγγελοι μαθαίνουν να πετάνε..

Μην έρθεις απόψε δεν θα μαι εδώ
δεν θέλω να κλάψω για σένα
φεύγω σε λίγο μακριά να σωθώ
δεν θα μαι εδω για κανέναν
Μην έρθεις απόψε ξανά να με βρεις ........
Εδώ
στον κόσμο μου θέλω να ζήσω........
Ξανά
αγγίζω το φως στο σκοτάδι.....

"Δεν θέλω να μπαίνω στις ψυχές των ανθρώπων
με λασπωμένα παπούτσια.
Αν κάποιος το κάνει σε μένα εξαγριώνομαι" - ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ

Αγαπημένο τραγούδι σε μουσική Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους
Λίνας Νικολακοπούλου, γιά όσους ακούν με την ψυχή τους. Σ' αυτούς απευθύνεται.

ΠΑΤΩΜΑ

Κοντά στα κύματα
θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες
μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα
θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες
μου φάγανε τα χρόνια

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια

Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια...[b]

Σαν τα καράβια που φαίνονται τη νύχτα τα νησιά
Σταματημένα μέσ’ τη μέση του πελάγου
Έχει η ανάσα τους μια γεύση μια γεύση απ' τα παλιά
Που αναστήθηκαν με κόλπα κάποιου μάγου

Εσύ δεν ήσουνα που μίλαγες για ιπτάμενες στιγμές
Εσύ δεν ήσουνα που έκλαιγες για αγάπη
Εσύ δεν έλεγες οι άνθρωποι δε θέλουν διαταγές
Από ανθρώπους μηχανές στο ρόλο του προστάτη

Μ' ένα τσιγάρο σαν μεγάλη κιμωλία
Μοιάζεις με φάρο που σκοντάψανε τα πλοία

Εσύ δε μ' έμαθες ν' αφήνω να μακραίνουν τα μαλλιά
Στα παλιατζίδικα τα ρούχα σου ζητούσες
Γιατί η αξία που μέσα μας φωλιάζει πιο βαθιά
Είν' η ελεύθερη ζωή που ήθελες να ζούσες

Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ, απάντησέ μου
Μέσα στη γυάλα τελειώνει το νερό
Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ, απάντησέ μου
Ή παραμένει πάντα μαύρος ο βυθός

Μ' ένα τσιγάρο σαν μεγάλη κιμωλία
Μοιάζεις με φάρο που σκοντάψανε τα πλοία

Κάθε βράδυ η ευχή μου
ακουμπάει στους ώμους
που άντεξαν άλλη μια μέρα σκληρή
Όλη η σοφία του κόσμου
σε κάποιες παλάμες γδαρμένες
στους κάδους να χωρέσει μπορεί
Δε θέλω ειδήσεις όχι άλλα σκουπίδια
μόνο τη δύναμη του ανθρώπου
που κάθε βράδυ σαν να ευλογεί
απ' την αρχή τη νύχτα την ίδια
Σαν λουλούδι η ανάσα μου ξυπόλητη
αρχή σ' έναν αρχαίο χορό
έχει στη ρίζα μόνο νερό
Και λέω σχεδόν μεθυσμένος
πως ο καθένας μας
γεννιέται ποιητής, ζει σαν κλέφτης και πεθαίνει διψασμένος

Τι με ξεδιψάει, ρωτάω κι ανθίζουν
ν' αφουγκραστώ μια ξένη δροσιά
να με ποτίσει με μια γουλιά
το χωρισμό μήπως γυρίσει

Σ' ευχαριστώ, ζωή μου διψασμένη κι ακριβή
που μ' έμαθες πως μόνο ο εαυτός μου δε μου αρκεί

Θεέ μου θυμήσου
τους δούλους σου εκείνους
που είναι ανυπόταχτοι στους νόμους του πλήθους
Και μην ξεχάσεις το πρόσωπό τους
να το δροσίσεις με λίγη τύχη
Χάρισε λίγη τύχη σ' όποιον
χαράζει μια διαδρομή
αντίθετη στο θέλημά σου
Με περηφάνια κι οργή
είναι μια κίνηση αργή
να υψώσει το ανάστημα
όταν θα 'ρθει κοντά σου

Σ' ευχαριστώ, ζωή μου διψασμένη κι ακριβή
που μ' έμαθες πως μόνο ο εαυτός μου δε μου αρκεί

Τι με ξεδιψάει, ρωτάω κι ανθίζουν
ν' αφουγκραστώ μια ξένη δροσιά
να με ποτίσει με μια γουλιά
το χωρισμό μήπως γυρίσει

Σ' ευχαριστώ, ζωή μου διψασμένη κι ακριβή
που μ' έμαθες πως μόνο ο εαυτός μου δε μου αρκεί

Στο ασανσέρ σφάζουν αρνιά..στο ρετιρέ κριάρια!!

Bασίλης μαζί με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα

Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Στο ασανσέρ σφάζουν αρνιά
στο ρετιρέ κριάρια
και στο μεγάλο λίβινγκ ρουμ
με ρομπ ντε σαμπρ κυκλοφορούν

Στον καμπινέ πάνε συχνά
και στο μπιντέ καβάλα
προσεύχονται διαπασών
εις το Λαχείο Συντακτών

Με άλλα λόγια θα στο πω
κι έναν ανάπηρο σκοπό
απ' το πενήντα και μετά
μας έχουν πνίξει τα μπετά
να δεις τι σου ...;χω για μετά

Στου Στρατηγάκη την αυλή
και σ' άλλα ινστιτούτα
λέει πολλοί 'ναι μαζεμένοι
Ρωμιοσύνη μου καημένη

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει
μα κόκκαλα τσακίζει
με YES και SORRY και λοιπά
και με σπασμένα Αγγλικά

Με άλλα λόγια θα στο πω
κι έναν ανάπηρο σκοπό
απ' το εξήντα και μετά
ανά, κατά, διά, μετά
να δεις τι σου ...;χω για μετά

Καβάλα πάνε σινεμά
καβάλα super market
μπαίνουμε σ' άλλη εποχή
πιο stereo και γιώτα χι

Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών
κι αντίσταση και γύψος
Πολυτεχνείο ξαφνικά
μεταπολίτευση και τα λοιπά

Με άλλα λόγια θα στο πω
κι έναν ανάπηρο σκοπό
απ ...; το εβδομήντα και μετά
μας έχουν πνίζει τα σκατά
να δεις τι σου 'χω για μετά

Εδώ και τώρα αλλαγή
και πανταχού το νέφος
από τα out και τα in
βγήκανε γιάπηδες με τζην

Σκυλάδικα στην εθνική
disco στην παραλία
ανάδελφος Ελληνισμός
ενώ επίκειται σεισμός

Με άλλα λόγια θα στο πω
κι έναν ανάπηρο σκοπό
απ' το ογδόντα και μετά
να δεις τι σου 'ρχεται μετά
να δεις τι σου 'χω για μετά

Στο ενενήντα φτάσαμε
εμπρός ταχύ το βήμα
να το ακολουθήσουμε
γιατί καθυστερήσαμε

Εοκ, Νου Δου, περικοπές
Κυπριακό και Σκόπια
Θε μου πως φτάσαμε ως εδώ
στα σύνορα του Εξαποδώ

Με άλλα λόγια θα στο πω
κι έναν ανάπηρο σκοπό
απ' το ενενήντα και μετά
να δεις τι σου 'χω για μετά

Μα η Ελλάδα ως γνωστόν
ποτέ της δεν πεθαίνει
και όπως έχει ειπωθεί
κάποια στιγμή θ ...;αναστηθεί

Μητέρα μεγαλόψυχη
ή φάντασμα και ζόμπι
ας κάνουμε υπομονή
το δυο χιλιάδες θα φανεί

Με άλλα λόγια θα στο πω
κι έναν ανάπηρο σκοπό
την ονειρεύτηκα ξανά
συγκάτοικο σ' ένα βραχνά
να με ξυπνάει με βρισιές

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
Αφού η ιστορία σάς ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε
Στ’ αυτιά μου δεν χωράνε υποσχέσεις
το έργο το έχω δει, μη με τρελαίνετε
Το πλοίο των ονείρων μου με πάει
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε

Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται
Κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δεν θα μ’ έχετε
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας
Ξεγράψτε με απ’ τα κατάστιχά σας
στο κόλπο σας δε μπαίνω και στα έργα σας

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
Αφού η ιστορία σάς ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε

Μένω μονάχος στο παρόν μου...

΄
Μουσική/στίχοι:Τσακνής Διονύσης/Αδελφοί Κατσιμίχα

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ - ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ; ΟΛΟΙ;

Ας δούμε τους στίχους και γραμμένους:

ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΕΔΩ (Το αναφέρω γιατί δεν πρόκειται να διορθώσω την ορθογραφία... )

Παράθεση :

Είμαστε τρομοκράτες όλοι-όλοι,
Είμαστε τρομοκράτες με πρώτο το Μανώλη.
Που δεν πήγε στο στρατό
Φοβότανε τον πόλεμο δεν ήθελε τα όπλα
Ποιος είναι ο τρομοκράτης, ποιος;
Ο χαχόλης ο Μανώλης ο φαιδροπαιδαράς
Γιατί ποτέ δε δέχτηκε να γίνει
Βρωμοποδαράς.

Είμαστε τρομοκράτες, είμαστε τρομοκράτες
Κι οι πρόγονοί μου εργάτες τρομοκράτες ήταν κι αυτοί,
Με την τρομοκρατία πεθαίνει η εξουσία
Δεν θέλουμε εκκλησία, αστυνομία, στρατό και βουλή.

Είναι το κράτος ο τρομοκράτης;
Όχι το κράτος είναι η τάξις

Είναι ο εργάτης ο τρομοκράτης;
Όχι, ο εργάτης είναι το πτώμα, και
Είναι στο κόμμα, κοιμάται ακόμα!!!
Μα είναι το κόμμα ίσον το πτώμα;
Όχι το κόμμα είναι ένα.

Κουκουκουκουέ το πτώμα σου λαέ
Κουκουκουκουέ το πτώμα σου λαέ
Για να έχεις σύνταξη καλή, συστοιχία
Και κατάταξη, ταξινομημένο και αριθμημένο
Κουρδιστό ραμολιμέντο. Να μην είσαι
Τρομοκράτης, αρνησίθρησκος, χωριάτης,
Ανυπόταχτος, τεμπέλης, άπατρις, κοπανατζής.
Για να είσαι δημοκράτης, χάφτης και
Σοσιαληστής (το "λη" παρακαλώ με ήτα) καντηλανάφτης.

Είμαστε τρομοκράτες, είμαστε τρομοκράτες
Κι οι πρόγονοί μου εργάτες τρομοκράτες ήταν κι αυτοί,
Με την τρομοκρατία πεθαίνει η εξουσία
Δεν θέλουμε εκκλησία, αστυνομία, στρατό και βουλή.

Είναι οι μπάτσοι οι τρομοκράτες;
Όχι, οι μπάτσοι είναι φρουροί.
Είναι το τάγμα ο τρομοκράτης;
Όχι, το τάγμα είναι πατρίς.
(Ζήτω η πατρίς)
(Ζήτω η πατρίς)
(Ζήτω)
(Ζήτω ρε)
(Ζήτω...)
(Ε, σας πάνε στο στρατό να σας βάλουν να γαμάτε τα τσουβάλια)
(να σας πω εγώ μαλάκα αν δεν το πείτε)
(Ζήτω ρε)
(Ζήτω η πατρίς)
Είναι η δουλειά μας τρομοκρατία;
Όχι, δουλεία ίσον τιμή.
Είναι οι παπάδες οι τρομοκράτες;
Όχι, θρησκεία είναι τα θεία
Μήπως οι νόμοι τρομοκρατούν;
Όχι, οι νόμοι νομοθετούν
Τρομοκρατία ίσον βουλή;
Μα όχι, βουλή μας είναι η ψήφος
Κι ο ψηφοφόρος θανατηφόρος!!!
Το είπε κι ο πρώτος μουγγός μασκοφόρος αυτό.

Είμαστε τρομοκράτες, είμαστε τρομοκράτες
Κι οι μασκοφόροι εργάτες τρομοκράτες ήταν κι αυτοί,
Με την τρομοκρατία πεθαίνει η εξουσία
Δεν θέλουμε εκκλησία, αστυνομία, στρατό και βουλή.

Τρομοκρατία ίσον Δαφνί;
Όχι, βαρά και ψυχοσορροπεί
Κι αφού μας μοντάρει! Ξανά στη γραμμή
Μα τότε σχολείο σημαίνει και τρόμος!!!
Όχι. Διδάσκεστε πίστιν στους νόμους
Τρομοκρατούνε οι δικασταί;
Μα, δικασταί μας είναι η έδρα.
Μα, μήπως τέλοσπάντων η έδρα ισοπεδώνει;
Όχι. Η έδρα μας σουλουπώνει, μας καλιγώνει,
Μας το βιδώνει γερά το τιμόνι στα μπισινά!!

Εν-δύο-τρία-εμπρός με χαρά.
Κράτος, σχολεία, θρησκεία, στρατός
Νομοθετούνε για μας ευτυχία
Τα συνδικάτα το κόμμα φραγμός
Κάντε εμετό και νιώστε αηδία.

Για να μπορέσει επιτέλους (γαμώ το κέρατό μου) να σηκώσει
Το κεφάλι ο τρομοκράτης που είναι μέσα μας
(και κοιμάται ο καργιόλης).

Είμαστε τρομοκράτες όλοι-όλοι,
Είμαστε τρομοκράτες με πρώτο το Μανώλη.

Ποιος είναι ο τρομοκράτης, ποιος;

Ο χαχόλης ο Μανώλης ο φαιδροπαιδαράς
Γιατί ποτέ δεν δέχτηκε να γίνει
Βρωμοποδαράς...

Υπό άλλες συνθήκες, ίσως και να σκορπούσε το μειδίαμα το ανερμάτιστο αυτό κατασκεύασμα. Με μόλις δυο μέρες από τον πυροβολισμό ενός παιδιού που ο πατέρας του είναι στέλεχος του οργανωμένου ταξικού κινήματος, (περισσότερα ΕΔΩ) είναι απλά σαν να ακούμε και έναν πυροβολισμό ακόμη.

Ας μην αδικήσουμε όμως το στιχουργό, το Νικόλα Άσιμο. Μια ιδιόμορφη περίπτωση καλλιτέχνη. Να αναφέρουμε πρέπει το πότε κυκλοφόρησε αυτό το τραγούδι:

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CF%82_%CE%86%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82

Παράθεση :

'Παράνομη κασσέτα No.000002' "Είμαι παλιάνθρωπος"
Το πρώτο μέρος της "Τριπλης Κασσέτας μπελά με χωρίς ταμπέλα" κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 1979.Περιέχει τα τραγούδια:

ΠΛΕΥΡΑ Α'
ΟΥΛΑΛΟΥΜ
ΣΑΝ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΟΒΛΑΒΙΩΣΗ
Η ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΟΣ (ΜΑΡΤΗΣ '78 ΚΡΗΤΗ)

ΠΛΕΥΡΑ Β'
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
ΚΟΥΡΔΙΣΤΕ ΧΑΜΑΛΗ
ΝΑ ΜΗΝ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΞΕΦΤΑΣ
ΓΙΟΥΣΟΥΡΟΥΜ

Όλα τα τραγούδια είναι σε στίχους και μουσική Νικόλα Άσιμου πλην του τραγουδιού "Ουλαλούμ" που είναι ποίημα του Γιάννη Σκαρίμπα.

Τριάντα σχεδόν χρόνια αργότερα, και είκοσι από την αυτοκτονία του Νικόλα Άσιμου, ο κόσμος σαφώς και έχει αλλάξει. Πρόσωπα ήρθαν και παρήλθαν. Κόμματα ανέβηκαν και κατέβηκαν από την εξουσία. Ακόμη και ο παγκόσμιος χάρτης έχει πλέον υποστεί βαθύτατες διαφοροποιήσεις. Το '79 είχαμε δύο υπερδυνάμεις να μάχονται στη μοιρασιά, σήμερα όλοι οι λαοί στενάζουν κάτω από τον ένα και μοναδικό πλανητάρχη και η παγκοσμιοποίηση έχει εισβάλει σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.

Τώρα πια φαινόμενα σαν τον Άσιμο φαντάζουν τραγικά γελοία. Και είναι κρίμα. Γιατί ο Άσιμος είναι από χρόνια πεθαμένος. Ανήκε σε άλλη εποχή, με άλλα δεδομένα έγραψε στίχους, όχι για το σήμερα. Αυτή και η δικαιολογία του στιχουργού. Όχι όμως και εκείνου που δεκαετίες μετά ανέβασε το τραγούδι στο you tube. Παραβλέποντας το περιεχόμενο και ντύνοντάς το με εικόνες μιας εποχής που στιχουργός δεν πρόλαβε να ζήσει.

Από το σύνολο των στίχων ξεχώρισα και τόνισα δύο στροφές. Αυτές που καταμαρτυρούν μια απροκάλυπτη εμπάθεια κατά του ΚΚΕ. Κανένα άλλο κόμμα δεν αναφέρεται στο τραγούδι. Κι αυτό σημειώστε το. Γιατί είναι το στοιχείο που αποδεικνύει και την εμπάθεια, άσχετα από την πολιτική τοποθέτηση του καθενός μας. Δε με ενδιαφέρει λοιπόν να αντιδικίσω με την πολιτική θέση σας, μόνο να ρωτήσω:

Για το σκηνικό της φρίκης που ζούμε και ειδικά τις τελευταίες μέρες είναι το ΚΚΕ ο ένοχος; Προς τι λοιπόν η ανάρτηση του συγκεκριμένου τραγουδιού; Και ειδικά λίγα μόλις 24ωρα μετά τον πυροβολισμό μαθητή που συμμετέχει και ο ίδιος και ο πατέρας του στο οργανωμένο ταξικό κίνημα; Είναι ή δεν είναι πράξη ανίερη να τραγουδάμε ένα τέτοιο άσμα που αποκαλεί "πτώμα το κουκουέ" όταν οι δικοί αγωνιστές παρατρίχα δεν κατέληξαν πραγματικά πτώματα από τη δράση του παρακράτους;

Γι' αυτό και λέω πως το τραγούδι αυτό μοιάζει και είναι ένας ακόμη πυροβολισμός απέναντι σε εκείνους που με συνέπεια και αξιοπρέπεια μάχονται και πληρώνουν με αίμα τη στάση τους.

Τόνισα πως δε φταίει ο Άσιμος γι' αυτό. Αλλά και θα επισημάνω πως φαινόμενα σαν τον Άσιμο ελάχιστα ως καθόλου δε βοήθησαν την πάλη των λαών και την αντίστασή τους στην τρομοκρατία των ισχυρών. Μόνο στην παρακμή και στην απογοήτευση και στην αποστράτευση έστειλαν τμήματα του κινήματος. Κι αυτό κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως μια χαρά υπηρετεί τα σχέδια των ισχυρών. Πως αποτελεί υπονόμευση της πάλης και της αντίστασης, μηχανισμό εκ των έσω σαθροποίησης και διάβρωσης. Την ίδια ώρα που οι απέναντι ισχυροποιούνται καθημερινά.

Κι αν ακόμη δεν είναι συνειδητή προβοκάτσια, είναι πάντως ασυγχώρητη αφέλεια. Και είναι χείρα βοηθείας σε όσους στέκονται στην αντίπερα από λαϊκό κίνημα όχθη. Τέτοια φαινόμενα βάζουν πλάτη για να περνούν τα σχέδια σε βάρος της εργατικής τάξης. Όπως το είδαμε και στο πρόσφατο παρελθόν με το λεγόμενο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ και το οποίο έλαμψε δια της απουσίας του στα τελευταία γεγονότα.

Ευαγγελίστηκε και καλά τη χύμα αντίδραση, την έξω από κόμματα και επίσημους σχηματισμούς. Την χωρίς οργάνωση αντίσταση. Και πού οδήγησε; Τα γεγονότα των ημερών είναι η απάντηση και ο αδιάψευστος μάρτυρας κατηγορίας εκείνων που στήριξαν τέτοιες πολιτικές.

Aγαπητή Διώνη, χαίρομαι που και από αυτό το χώρο γίνεται μία θετική αντιπαράθεση. Και χαίρομαι ιδιαίτερα που ασχολήθηκες με αυτή την "ιδιόμορφη περίπτωση" καλλιτέχνη, δηλαδή του Νικόλα Ασημόπουλου που πάνω απ' όλα ήταν φιλόλογος και άριστος χειριστής της ελληνικής γλώσσας. Από τους λίγους που τόλμησαν να μελοποιήσουν και να πιάσουν στα χέρια τους το Γιάννη Σκαρίμπα. Περνώντας ο Νικόλας Άσιμος από διάφορους κομματικούς χώρους, τόλμησε και πέταξε κάθε στολή στρατιώτη υποτακτικού. Γιατί κανένα σύστημα από τα παλαιά δεν οδήγησαν πουθενά τον κόσμο. Ούτε φυσικά και η αναρχία. Στα μεγάλα μυαλά χωράει μία λέξη: ΑΥΤΟΣΑΡΚΑΣΜΟΣ. Αυτό έκανε ο Νικόλας Άσιμος. Ανένταχτος από μαύρες και κόκκινες κομματικές ταυτότητες. Με ιδιαίτερη ευαισθησία, τόση που τον οδήγησε μέχρι και τη σχιζοφρένεια κάνοντας τότε πολλές παρανοϊκές πράξεις. Είχε τουλάχιστο το ελαφρυντικό της σχιζοφρένειας. Γιατί άλλοι ταξικοί φρουροί χωρίς ίχνος σχιζοφρένειας προσπάθησαν πολλές φορές να αποπροσανατολίσουν και να τρελλάνουν έναν ολόκληρο λαό. Δε θα ξεκινήσω από την εποχή του ΣΕΚΕ και του '18 θα πάω στη λίγο πιό πρόσφατη ιστορία. Άρης Βελουχιώτης. Άνθρωπος με Α κεφαλαίο και Α στον αγώνα. Αφού υπέγραψε τη δήλωση κάτω από συνθήκες που όλοι γνωρίζουμε και αφού γνώρισε τη γενική κατακραυγή του Κόμματος, δεν έκανε πίσω. Όταν ο λαός τον χρειάστηκε έδωσε το παρόν ξεκινώντας από τη Σπερχειάδα με ελάχιστα παλληκάρια και χάραξε το όνομά του στις πιό ψηλές βουνοκορφές της Ελλάδος και ακόμα πιό πάνω. Ο αγώνας του προσεγγίστηκε από το ΚΚΕ χαϊδεύτηκε και αγαπήθηκε αλλά ... μετά την λεγόμενη απελευθέρωση και τον περίφημο λόγο της Λαμίας είχαν έτοιμο το πισωγύρισμα της πλάτης. Ποιοί; Οι εραστές της ταξικής συνείδησης. Που σύρθηκαν στις 26 Σεπτεμβρίου του '44 με κουστωδία Σαράφηδων και Παπανδρέιδων και Εδεσιτών για να συμφωνήσουν, τι άραγε; Με αυτούς που είχαν ως στόχαστρο. Ή δεν είχαν τους Εγγλέζους στο στόχαστρο; Ο Άρης ; Πραγματικός αετός, τρομοκράτης των ασυνείδητων υποτακτικών. Τράβηξε μέχρι την Μεσούντα του Αχελώου και υπέγραψε με τη ζωή του τα πιστεύω του. Μετά, στα χρόνια μου, τον κάναμε αφίσα και τον λατρέψαμε. Γιατί άραγε; Και ποιός τον έστειλε στο θάνατο; Κανείς δεν τολμά να πει. Τρομοκρατία στη συνείδηση ενός λαού είναι να χάνει τα κεκτημένα του κάτω από εντολές κομμάτων και να σέρνεται τρομοκρατημένος και με δάκρυα στα μάτια στις 12 Φεβρουαρίου του 1945 στο Κτήμα Κανελλόπουλου στη Βάρκιζα. Σήμερα στην περιοχή ως γνωστόν σουβλίζουνε ακόμα αρνιά. Κανείς όμως δε θυμάται τους αμνούς που σύρθηκαν για θυσία χωρίς αντίκρυσμα. Ταξικό το Κόμμα με τεράστιους αγώνες, ναι, κανείς δεν το αμφισβητεί, άλλωστε γι' αυτό το ψηφίζω. Και το λέω επώνυμα χωρίς κανένα φόβο. Αλλά δεν ξεχνώ ότι όνειρό αυτού του Κόμματος είναι μόνο ένας αποστεωμένος εργάτης. Χειρωνάκτης μάλιστα, ψηφοκουβαλητής και τίποτα άλλο. Το Κόμμα που αποκήρυξε ένα Κωστή Παλαμά ως Εθνικιστή αγνοώντας τη γραφή του ποιητή (Εμείς οι Εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας ζημώνουμε του κόσμου το ψωμί, πιο δυνατά κι απ' τα σπαθιά τα χέρια τα δικά μας. Και μ' όλο το αλυσσόδεμα σκάφτουν κι η γη πλουτεί). Και μάλιστα σε ποιά περίοδο έγραφε τέτοια ποιήματα. Όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα αναζητούσε τους δρόμους του στην Ελλάδα και τα ιδεολογικά σκέπαστρα. Αλήθεια, δεν ήταν τρομοκρατία όταν ο Καπετάνιος, ποιός ξέρει γιατί (ξέρουμε αλλά δε μιλάμε), έδινε το χέρι του στη Δεξιά γυρίζοντας ουσιαστικά την πλάτη σε χιλιάδες κραυγές που πλανιόντουσαν και πλανιώνται ακόμα προερχόμενες από τους τόπους εξορίας και βασανιστηρίων; Αλήθεια δεν ήταν τρομοκρατία όταν ο Καπετάνιος έδινε ξανά το χέρι στους Ράλληδες και στους Έβερτ; Δεν ήταν τρομοκρατία για όσους διαφωνήσανε η διαγραφή από το Κόμμα; Που είναι η ελεύθερη βούληση και η ελεύθερη σκέψη; Τις οδηγούμε στις νοητές Σιβηρίες για πάγωμα; Αναρωτιώμαστε πώς φτάσαμε ως εδώ; Αναρωτιώμαστε ακόμα και τώρα; Το Κόμμα του λαού εγώ θα προτιμούσα καλύτερα να λέγεται του Ελληνικού λαού γιατί κάθε λαός έχει δικιά του ιστορία ήθη και έθιμα. Δεν πρέπει να μαζικοποιούνται όλοι οι λαοί σε ένα τσουβάλι. Ποιά ήταν η θέση του όταν ο Ράλλης αφαιρούσε από την Παιδεία την πηγή της μητρικής γλώσσας, τα αρχαία Ελληνικά; Που ήταν οι συνδικαλιστάδες, καθηγητάδες και δάσκαλοι; Τρέχανε συνδικαλιστικά για τα μεροκαματάκια; Κι αυτά χρειάζονται. Αλλά πάνω από όλα ο δάσκαλος είναι κοινωνικός λειτουργός και πρέπει να παίζει πάντα τον πρωτεύοντα ρόλο. Δεν ενδιαφερόντουσαν ότι τα παιδιά τυφλώνονται πνευματικά; Ήταν καλά τα παιδιά όταν στεκόντουσαν με τον "Οδηγητή" παραμάσχαλα και το "Ριζοσπάστη" και τους μιλάγαμε για ένα ελπιδοφόρο αύριο, σε ποιά γλώσσα, σε ποιά διάλεκτο, με τι φιλοσοφία; Όσοι υπερασπίζονται στιγνές κομματικές γραμμές πρέπει να βλέπουν τον άνθρωπο σφαιρικά και όχι κάτω από οπτικές γωνίες. Τώρα η αγωνία είναι μεγάλη. Τα παιδιά και τα μάτια σας! Καμία εκμετάλλευση και κανένα άρμεγμα από τα γεγονότα που τρέχουν. Εμένα με ενδιαφέρει ότι στο Περιστέρι πυροβολήθηκε ένα παιδί, ένα παιδί που έτυχε νάναι γόνος συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ. Δε θέλω να πιστέψω πως στόχος ήτανε το ΠΑΜΕ μέσω του παιδιού. Αυτό το παιδί τουλάχιστο πάνω στα ρούχα του δεν είχε κανένα μαρκαρισμένο σφυροδρέπανο. Ελπίζω να είναι βαθειά στο μυαλό του σα σύμβολο καθαγιασμένο εργατικό και πανανθρώπινο. Ελπίζω πως η νέα γενιά θα γίνει τρομοκράτης της παλιάς λέγοντάς μας "πάρτε τα λάθη σας πίσω, ευχαριστούμε". Η κομμουνιστική ιδεολογία δεν είναι αμπελοτσιφλίκι κανενός γιατί έτσι την καταντήσανε και πες μου, που υπάρχει τώρα; Ο εργάτης πρώτος ως σύμβολο και όταν τόλμαγε να μιλήσει για κάτι διαφορετικό, όταν τόλμαγε να πει ελεύθερα τη γνώμη του, ο Εβραιορώσσος κάτω από το πρίσμα της λαϊκής Δημοκρατίας τον έστελνε να πει ελεύθερα τη γνώμη του στους πάγους ώσπου ... όλα τα λόγια πάγωσαν και ήρθε βαρύς χειμώνας. Και να τα αποτελέσματα. ... Οι κομμουνιστές ανά τον κόσμο αναζητούν το χέρι της μητέρας και το μόνο που βρίσκουν είναι μιά πόρνη Βαβυλώνα με κοκκινάδια στα μάγουλα. Με πολλή βότκα, αψέντι και πορνεία. Η ιδεολογία καθαγιασμένη στα σώματα αυτών που πάλεψαν και έδωσαν τη ζωή τους. Οι ηγεσίες, υποτακτικές και πουλημένες. Θέλανε στρατιώτες ψηφοκουβαλητές. Ποιό ήταν το στρατήγημα; Γιατί χάσαμε τη μάχη; Αγώνας για τον αγώνα; Ή Αγώνας για την πραγμάτωση; Τα αποτελέσματα τα γευόμαστε όλοι. Συναισθηματικά και μόνο συναισθηματικά γι'αυτούς που έφυγαν και δώσανε το αίμα τους ψηφίζω ΚΚΕ. Όσο για "συνειδητή προβοκάτσια", παραθέτω τα λόγια του Άρη Βελουχιώτη σ'αυτούς που τον έστησαν στον τοίχο: «Αν ζήσει κανένας σας να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει.» Και ζήσαμε και γίναμε υποτακτικοί του Κεφαλαίου, του Εγγλεζο-αμερικάνικου λόμπυ. Γι'αυτό θεωρώ, αγαπητή Διώνη, ότι είμαστε όλοι τρομοκράτες με την έννοια ότι τρομοκρατούμε την ίδια μας τη ζωή κάτω από παρωπίδες. Ας βρούμε λοιπόν ένα νέο στρατήγημα. Και ας μην ξεχνάμε και τα λόγια του Ηράκλειτου (τον διδάσκουνε στο ΚΚΕ; ) "Πολυμαθίη νόον ουκ έχειν διδάσκει". Μπορεί να έχουμε τη γνώση, όσοι την έχουμε, φτάνει αυτό για να φτιάξουμε μιά νέα γενιά; Φωτιά, ψυχή, δύναμη και πάθος. Τίποτα άλλο.

Δώρο ένα ακόμα τραγουδάκι του Νικόλα Άσιμου για την κόκκινη σημαία ( η Αριστοφανική διάθεση κάποιων δεν πρέπει να κριτικάρεται, άλλωστε λατρεύουμε το Νεο-Αριστοφάνη Λαζόπουλο, ξεχνώντας τα κότερα και το στρατό). Άλλα
πρότυπα για τα παιδιά μας. Άλλα πρότυπα να βρούμε κι αν δεν υπάρχουν να τα δημιουργήσουμε.