Χαιρετισμούς από Αστυπάλαια!

Αχνός και δειλός στην αχλύ του ορίζοντα. Μα μη σε ξεγελά... Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Σε λίγο ετούτη η μικρή κηλίδα θα πάρει μπόι και θα γίνει ο βασιλιάς του στερεώματος με θάμπος τέτοιο που δε θα μπορείς ούτε καν να αντικρύσεις. Ταπεινωμένος θα σκύβεις το κεφάλι και θα τρίβεις τα μάτια. Δες τον τώρα μικρούλη και αχαμνό στον ορίζοντα και κάτσε σκέψου πως τυχερός εκείνος που ανάμεσα στο σύγνεφο και την καταχνιά μπορεί να ξεχωρίσει εκείνο που αύριο θα μεσουρανήσει.

Λίγο ψηλότερα, λίγο μεγαλύτερος. Σταθερά και υπομονετικά και με επιμονή. Έτσι αρχίζει κάθε τι μεγάλο.

Ανεβαίνει εκείνος και μαζί του ανεβαίνουν όλα σε άλλη διάσταση. Η σκοτεινή πέτρα αρχίζει κι εκείνη να φανερώνει τη μορφή της. Χωρίς τον ήλιο και το φως ποιος θα μπορούσε να τη δει; Υπάρχει η πέτρα και ο κόσμος μας και υπάρχουμε κι εμείς γιατί στον ουρανό υπάρχει ήλιος. Όταν εκείνος σβήσει, που θα σβήσει... θα σβήσουν τα πάντα στη γη μας. Πανηγύρι η κάθε ανατολή του γιατί ακόμη υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ζωή. Και κάθε δύση του σταθερή υπενθύμιση πως κάπου εκεί παραμονεύει και ο θάνατος. Γι' αυτό και κάθε ξημέρωμα είναι μια ακόμη μικρή νίκη ενάντια στον αιώνιο μονάρχη, είναι χαρά άφατη και αγαλλίαση. Είναι το συνεχίζουμε και παλεύουμε και προσπαθούμε. Κι ας υπάρχει σκοτάδι... Ή μάλλον, ακριβώς επειδή υπάρχει σκοτάδι. Μόνο έτσι το φως αποκτά αξία αξεπέραστη. Επειδή υπάρχει το αντίθετό του. Κι η ανατολή το φοβερό μεταίχμιο, το ανάμεσα, το τεντωμένο σκοινί σαν κι εκείνο που χρωστάμε κι εμείς ολοζωής να βαδίζουμε. Το ανάμεσα στο ναι και στο όχι.

Το φως και το σκοτάδι. Ποιο θα νικήσει;

Τέτοια ώρα ανατολής η ζυγαριά γέρνει αποφασιστικά στο ναι, στο φως, στο υπάρχει μέλλον. Για πόσο όμως ακόμη; Για όσο υπάρχει ήλιος, μην το ξεχνάς. Οι Αστυπαλίτες, για να μην το ξεχνάμε ίσως, έβαλαν ακριβώς από κάτω το νεκροταφείο... Καλύτερη θέση δε θα μπορούσαν να βρουν. Αν είναι κάποιος σε νεκροταφείο να καταλήξει, τύχη μεγάλη θα είναι εκεί ακριβώς να κοιμηθεί τον ύπνο τον ανεξύπνητο. Τον ήλιο και τη θάλασσα και όλη την αρχαία πέτρα πρώτος να βλέπει. Τη φωτονερόπετρα που Ελλάδα την καλούμε.

Φορτώσου τώρα όλα όσα έζησες και πάλι εδώ, στο κάστρο της Αστροπαλιάς, και πάρε το δρόμο για κάτω. Για την πολιτεία των ανθρώπων που αρχίζει να ξυπνάει αργά και μαχμουρλίδικα. Και κράτα στο νου σου να κοιτάς κι από κει ξανά και ξανά το κάστρο. Για να μην ξεχνάς ούτε λεπτό όσα σου δίδαξε...

Φυλαχτό να σε φυλάει μέχρι να ξαναρθείς και να το προσκυνήσεις. Πάντα σε ώρα ανατολής. Πάντας καρτερώντας το φως να σκίσει το σκοτεινό ορίζοντα και όλα να πλημμυρίσει αλήθεια... Το κάστρο της Αστροπαλιάς. Που δεν έχει κλειδί να κλειδώνει μα να σε κλειδώνει εκεί για πάντα ικέτη και ταπεινό προσευχητή.

Κι αφού αρκετά αλητέψαμε στην πολιτεία των ανθρώπων φωτογραφίζοντας το κάστρο και σιωπώντας, ώρα να μιλήσουμε ξανά και για την πολιτεία. Εδώ σε πρώτο πλάνο είναι το πιο γλυκό δρομάκι της Χώρας. Είναι το δρομάκι που οδηγεί στο Αρχιπέλαγος και που κάθε βράδυ απαρέγκλιτα το ακολουθούμε... Όχι μόνο για τη γλυκιά απόλαυση που καρτερεί στο τέρμα του αλλά και για τη μοναδική θέα που προσφέρει στο φωτισμένο κάστρο αλλά και στο σεβασμό σε τύπους ονειροπόλους που θέλουν να χάνονται σε σκέψεις χωρίς βάρβαρες φωνές τριγύρω και μουσικές άθλιες. Στο Αρχιπέλαγος μπορείς να είσαι σίγουρος πως τίποτε απολύτως δε θα ταράξει τις διαδρομές του νου σου.

Εκτός από το δρομάκι, θέλω να προσέξετε εκεί στα δεξιά που αρχίζει το χέρσο κομμάτι του λόφου. Βλέπετε κάτι περίεργα ορθογώνια στο έδαφος; Εδώ ακριβώς ανακαλύψανε τα τελευταία χρόνια ένα αρχαίο νεκροταφείο βρεφών. Η ανασκαφή βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, όμως μην παραλείψετε να περάσετε από κει. Είναι από τα σπουδαιότερα αρχαία ευρήματα στο νησί και φανερώνουν ότι έχουμε ακόμη πολλά να μάθουμε για την αρχαία του ιστορία. Λέω πως άδικα δεν το ονόμασαν Αστυπάλαια που θυμίζω ότι ήταν στους μύθους αδερφή της Ευρώπης. Η μικρούλα Αστυπάλαια αδερφή μιας ολόκληρης Ηπείρου. Ίσως κάποτε οι μεγάλοι της χώρας μας να προβάλουν αυτό το μοναδικό χαρακτηριστικό του τόπου και ίσως ακόμη να βοηθήσουν τον τόπο να προβάλει και ο ίδιος τόσο τη φυσική του ομορφιά όσο και τη μεγάλη ιστορία του.

Ως τότε εμείς θα ονειρευόμαστε τα βράδια στην αυλίτσα του Αρχιπελάγους κι εκεί πάντα θα γυρίζει ο νους και στην Εύα, τη Γερμανίδα που κάποτε το πρωτοάνοιξε κι άφησε πίσω την παράδοση με τα γλυκά αλλά της ίδιας χάσαμε τα ίχνη. Λένε πως γύρισε μετά από δεκαετίες στην Αστυπάλαια, στη μακρινή πατρίδα της. Εμείς δεν την ξεχνάμε, και όπου και να βρίσκεται της στέλνουμε την αγάπη μας.

Όμως η φωτογραφία η προηγούμενη δεν είναι τραβηγμένη από το Αρχιπέλαγος και χρωστάμε να το πούμε. Ακριβώς πάνω από το δρόμο για τα γλυκά, και δίπλα στους τελευταίους Μύλους, υπάρχει ένα ακόμη μαγαζάκι για τα βράδια που χαρίζει θέα μοναδική και λέγεται ακριβώς έτσι: Στη Θέα. Ο τόνος θα μπορούσε να είναι και στη λήγουσα...

Η διαφορά με το Αρχιπέλαγος είναι πως εδώ μόνο το βράδυ μπορείς να έρθεις, όταν πέσει ο ήλιος. Στο Αρχιπέλαγος αντίθετα, μπορείς άνετα να πάρεις και το πρωινό σου. Και μπορείς μετά να κατηφορίσεις από το σημείο που βρίσκεται το αρχαίο βρεφοκομείο σε μια υπέροχη παραλία που λέγεται Μαγαζί ή και Μαγαζάκι... Σας έχουμε ήδη παρουσιάσει την τεράστια πορφύρα που ψάρεψε ο φίλος μας ο Βαγγέλης.

Η θέα από τη Θέα προς την άλλη μεριά, τους Μύλους, τα νησάκια αλλά και προς τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια. Απαραίτητο κακό και αυτά... και μάλιστα κάθε χρόνο παραγίνεται εκεί στους Μύλους και ειδικά τα βράδια.

Αυτή είναι μία σπάνια φωτογραφία... Για τον απλούστατο λόγο ότι καταφέραμε να βγάλουμε τους Μύλους χωρίς παρκαρισμένα μηχανάκια!!!

Εδώ όμως η τύχη μας τελείωσε... Φορτηγάκι ανεφοδιασμού του σούπερ μάρκετ που βρίσκεται στο τέλος της σειράς των Μύλων. Αναγκαίον και αυτό...

Αφήσαμε πίσω μας τους Μύλους, κατεβήκαμε στο Λιβάδι και συνεχίσαμε για Τζανάκι. Η θέα από δω είναι φανταστική. Και οι δικές μας φωτογραφίες λίγες για να την αποδώσουν όπως της αξίζει...

Στις ρίζες του κάστρου διακρίνεται η παραλία Μαγαζάκι. Μπορείς να πας και με τα πόδια, από τους Μύλους και δεξιά... Αλλά το καλύτερο είναι δια θαλάσσης από το Λιβάδι.

Κάτω δεξιά μας περιμένει το Τζανάκι. Το προτιμούμε από το Μαγαζάκι. Κυρίως γιατί έχει θέα στο Κάστρο... Η ταλαιπωρία της πρόσβασης βέβαια υπάρχει και εδώ. Και το δια θαλάσσης δε θα το συνιστούσαμε εκτός αν έχετε όρεξη να σας αγριοκοιτάζει όλη η παραλία.

Φτάσαμε πια στο Αλωνάκι. Ματιά στο Κάστρο και πάλι...

Αριστερά μας το Λιβάδι και ο Άγιος Βασίλης. Κάποτε στα αρμυρίκια του Άγιου Βασίλη υπήρχε το ελεύθερο κάμπινγκ. Και υπήρχε και μια θεότρελη παρέα, καλοκαίρι του 87. Κατερίνα, Νάσος, Γιάννης Τσ. και πόσοι άλλοι. Ήταν τότε που ξεχνάγαμε το δωμάτιο στη Χώρα και παίρναμε παραμάσχαλα το σλίπινγκ μπανκ για να συναντήσουμε τους φίλους. Τι καλοκαίρι ήταν εκείνο! Μακράν το καλύτερο από κάθε άλλο...

Δεξιά μας ο στόχος... ΤΟ ΤΖΑΝΑΚΙ! Έχω την εντύπωση πως η φωτογραφία έχει ανέβει και πάλι. Δεν πειράζει. Αξίζει να την ξαναδείτε και να θυμάστε πως αν πάτε Αστυπάλαια και δεν κατεβείτε στο Τζανάκι, Αστυπάλαια δε γνωρίσατε. Τόσο απλά και ξεκάθαρα. Κάστρο και Τζανάκι. Και φυσικά με αυτή τη σειρά, μη χάσουμε και το μέτρο...

Ακόμη μια ματιά στο Λιβάδι πριν συνεχίσουμε την κάθοδο για την παραλία.