Χαιρετισμούς από Αστυπάλαια!

Επιτέλους φτάσαμε! Στο μικρό Τζανάκι. Περάσαμε το μεγάλο, σκαρφαλώσαμε στα βραχάκια που φαίνονται πίσω, και να 'μαστε! Στο πιο αγαπημένο σημείο επί του πλανήτη Γη. Εδώ και αν έρθει ο θάνατος θάνατος δε θα είναι. Μόνο απόλυτο αγκάλιασμα με την εμορφιά και την αλήθεια. Το απολυτήριο μάθημα που έλεγε και ο Δάσκαλος... Με το δικό του βιβλίο, το Homo Educandus, έχουν περάσει ώρες πολλές εδώ. Μπρος στους ανοικτούς ορίζοντες των θαλασσών της Αστροπαλιάς:

Παράθεση :

Από δάκρυο είν' η θάλασσα, λένε. Και οι σεισμοί είναι η σύναξη του δήμου των νεκρών. Ή ακόμη, στη φόρμα της δικής τους ακουστικής και συνθηματικής διατύπωσης (ακούσματα και σύμβολα):

προς ήλιον τετραμμένος μη ούρει.

Ενώ αλλού η ευλάβεια στην ιερή σημαντική των στοιχείων της φύσης διατυπώνεται θετικά:

ανέμων πνεόντων την Ηχώ προσκύνει.

Σε μια τέτοια ειδωλολατρική εντολή και φυσικό είναι και συνηθισμένο όχι μόνο να απροσεκτεί αλλά και να θυμώνει κάποτε κανείς. Όταν μάλιστα οι πρόγονοί του είδαν το φως στις ανοιχτές θάλασσες της Αστροπαλιάς. Ωστόσο ορισμένη θυμική κατάσταση που την ζώνουν και την φρουρούν αισθήματα ανήσυχα - προτού ακόμη οι ειδήσεις τα κάμουν τραγικά - εμφανίζει συνεχώς επίκαιρη αυτή την "ανεμόεσσαν" εντολή των Πυθαγορείων. Έτσι λ.χ. μας την ξαναθυμίζει φευγαλέα και εντελώς συμπτωματικά ο Καβάφης:

Και όλο προς τον άνεμο στήνει τ' αυτί.
Αλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή...

Σώζεται από το παράπονο της Μαρίας του Σολωμού ένα απόσπασμα - μια ακόμη ένδειξη ότι τα πάσης φύσεως Αποσπάσματα ίσως να 'χουν κάποια ιδιαίτερη εσωτερική σχέση με την τραγική ποίηση - που νομίζω ότι αποτελεί κλασσική περίπτωση εφαρμογής στην ποιητική ευαισθησία των Προσωκρατικών. Και εν προκειμένω του Δημόκριτου.

"Εκειός που ακούει και τη δροσιά που στάει
Βλέπει τα βάσανά μου και βογγάει."

Παραθέτοντας τη δοξογραφική μαρτυρία που ακολουθεί - και εν προκειμένω πιστεύω ότι δεν ενδιαφέρει η πηγή αλλά το ποιό της πληροφορίας - θέλω να δείξω πως ο Δημόκριτος, και μαζί του και το υπόλοιπο μέρος της φυλής του, "άκουε και τη δροσιά που στάει".

Είδε μια φορά, αφηγείται ο Διογένης ο Λαέρτιος, μια νέα γυναίκα στο δρόμο, και την καλημέρισε:

"χαίρε κόρη"

Την επομένη που την ξαναείδε, δεν έλειψε να την προσχαιρετήσει πάλι:

"χαίρε γύναι"

Η αλλαγή της προσφώνησης οφειλόταν στην αδιόρατη παρατήρηση του Δημόκριτου ότι το πρόσωπο του κοριτσιού χθες είχε πάρει την όψη γυναίκας σήμερα.

και ην η κόρη της νυκτός διεφθαρμένη,

εξηγεί ο δοξογράφος.

Από το Λιαντίνη και το Homo Educandus, σελίδες 149 - 150, κεφάλαιο για το Στοχασμό...

Στις διαδρομές της Αστυπάλαιας ο Δάσκαλος είναι πάντα εκεί. Η φωνή του ακούγεται πιο δυνατά από κάθε άλλο σημείο. Ακόμη και φέτος που τα βιβλία του έμειναν πίσω, στην Αθήνα, με συνειδητή απόφαση εφαρμογής της δικής του εντολής: Να τον ξεχάσουμε... Να ακολουθήσουμε το δικό μας δρόμο και μόνο τότε θα τον ξαναβρούμε. Και μπορώ να το πω ότι έχει δίκιο για μια ακόμη φορά. Φέτος στην Αστυπάλαια ο λόγος του ήταν πιο ζωντανός από ποτέ.


_____________

• Απάντηση τα ανωτέρω στην ΕΡΩΤΗΣΗ του Ζορμπά... Και αφιέρωση επίσης στον ποιητή μας.
  

Το κάστρο από το Τζανάκι. Να σου κόβεται η ανάσα από την ομορφιά του.

Το δεξιά της παραλίας. Στο βάθος ο Άγιος Κωνσταντίνος. Μια ακόμη από τις ωραίες παραλίες του νησιού.

Ακριβώς δίπλα στο Τζανάκι η παραλία του Μουρά. Η πρόσβαση όμως είναι άθλημα για λίγους.

Βράχια και πάλι βράχια κλείνουν το δρόμο και καθιστούν το πέρασμα από το Τζανάκι στου Μουρά άκρως επικίνδυνο.

Υπάρχουν βέβαια και οι τολμηροί και εξασκημένουν που δε διστάζουν να περάσουν το μονοπάτι και να χαρούν την πανέμορφη παραλία του Μουρά. Όπως και εικονιζόμενος... It's too dangerous, του είπαμε. Not for me, μας απάντησε χαμογελώντας και συνέχισε αμέριμνος να διασχίζει τα βράχια. Σε λίγο τον είδαμε να φτάνει στην παραλία και να μας χαιρετά με το σήμα του νικητή...

Υπάρχει βέβαια και ο άλλος δρόμος: Ο δια θαλάσσης. Πολύ πιο ευχάριστος και ακίνδυνος.

Το δια θαλάσσης σημαίνει και κολυμπώντας...

... και μηχανοκίνητα... Να τονίσουμε πως αν έχετε οποιοδήποτε βαρκάκι, φουσκωτό κλπ θα απολαύσετε την Αστυπάλαια στον υπερθετικό βαθμό. Υπάρχουν πολλά σημεία του νησιού πανέμορφα για μπάνιο αλλά απλησίαστα από στεριά. Να πούμε όμως ότι είναι συχνά και τα μελτέμια. Αν δεν ξέρετε καλά από θάλασσα, αυτόν τον τρόπο απλά ξεχάστε τον... Αφήστε τον για όσους όχι μόνο αγαπούν το αρμυρό νερό αλλά και γνωρίζουν τα μυστικά του. Και πάλι κίνδυνος υπάρχει. Όχι μόνο από τις σπηλιάδες του αέρα αλλά και το βραχώδη βυθό που δημιουργεί αναρίθμητους σκοπέλους και υφάλους.

Αν όμως είστε ένας καλός και έμπειρος καπετάνιος, κανένα πρόβλημα. Τότε μπορείτε να δοκιμάσετε και την περίφημη ξεμονή. Αστυπαλίτικο συνήθειο για ξενύχτι σε παραλία ερημική. Λόγια να περιγράψεις τέτοιες στιγμές δεν υπάρχουν. Αρκεί βεβαίως να έχετε και καλή παρέα...

Στην επιστροφή από το Τζανάκι το σακίδιό σας είναι βέβαιο πως θα ζυγίζει περισσότερο. Κι ας έχετε καταναλώσει όλο το νερό που θα έχετε μαζί σας. (Σημείωση: Μη διανοηθείτε να φτάσετε εκεί χωρίς αρκετό νερό... ) Ο λόγος;;;

Ο λόγος είναι απλός. Τα πολύχρωμα βότσαλα με τα παράξενα σχήματα. Όσα και να πήραμε εμείς τα προηγούμενα καλοκαίρια, θα βρείτε αμέτρητα ακόμη να ζηλέψετε και να πάρετε μαζί σας κι εσείς.

Προς απόδειξη του πλήθους, και των χρωμάτων και βοτσάλων και των σχεδίων και σχημάτων...

Βεβαίως παραδεχόμαστε ότι ήδη έχουμε πάρει μερικά από τα ωραιότερα... Όπως παραδεχόμαστε τη βοήθεια των ηλεκτρονικών μέσων για τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Πλην όμως το βασικό υλικό είναι βότσαλα από το Τζανάκι.

Κι αυτά επίσης. Όχι ακριβώς από το Τζανάκι, αλλά από την Αστυπάλαια είναι. Μπορείτε αν θέλετε να τη βάλετε εσείς στην καρδιά σας και μπορεί η ίδια να είναι στην καρδιά του Αιγαίου σύμφωνα με το σλόγκαν του δήμου της:


πλην όμως τη δική της καρδιά τη χάρισε σε μας. Και μάλιστα εις διπλούν. Όχι πέστε μου δηλαδή, τι άλλο μπορεί να σημαίνει το να βρίσκεις για δεύτερη φορά βότσαλο - και στο ίδιο νησί - σε σχήμα καρδιάς;;;

Μια ακόμη εκδοχή της καρδιάς της Αστυπάλαιας. Ή πώς η τεχνολογία κάνει το ένα τέσσερα... Εμείς πάντως και εκατό καρδιές να είχαμε, όλες δικές της θα ήταν...

"αχ! νά 'χα εκατό καρδιές, να σ' αγαπώ εκατό φορές"!!!

Με την ευκαιρία. Τέτοιου τύπου άσματα θα βρείτε στον Κούρο. Υπόγειο στην περιοχή των Μύλων. Είναι το μαγαζί που εμείς δεν πατάμε ποτέ. Ούτε με σφαίρες. Αυτό όμως δεν ισχύει για όλους. Το σεβόμαστε και ενημερώνουμε...

Ένας ακόμη ... πίνακας με τις πέτρινες αστυπαλίτικες καρδιές. Και σας βεβαιώνουμε πως δεν τις λάξευσε ανθρώπου χέρι. Σε παραλία τις βρήκαμε και τις δύο, δυο διαφορετικά καλοκαίρια.

Καθόμουν σήμερα και κοίταγα όλες τις προηγούμενες σελίδες αυτού του θέματος. Και δυστυχώς διαπίστωσα πως έγινε το λάθος που φοβόμουν. Κάποιες φωτογραφίες έχουν ανέβει δυο φορές. Ενώ την ίδια ώρα υπάρχουν εκατοντάδες άλλες αδημοσίευτες. Δεν ξέρω ειλικρινά πώς μπορώ να το αποφύγω αυτό το πρόβλημα. Είναι τόσο πολλές εκείνες που ανέβηκαν που ο κίνδυνος είναι τεράστιος. Τουλάχιστον ζητώ την κατανόησή σας, όταν κι εσείς διαπιστώνετε πως κάποια φωτογραφία είναι διπλή, παρακαλώ να λαμβάνετε υπόψη πως δεν έγινε από πρόθεση. Προς το παρόν πάντως θα εκμεταλευτώ τη διαδρομή στις προηγούμενες σελίδες και θα προσπαθήσω να ανεβάσω μερικές καινούριες ελπίζοντας να μην την πατήσω εκ νέου:


Μια ροδιά κατάφορτη σε καρπό από τον κήπο της κυρίας Ειρήνης στο Λιβάδι. Είναι ο κήπος των δωματίων που προτιμούμε να μένουμε. Τα δωμάτια του Καλούδη, παρατσούκλι του σπιτονοικοκύρη.

Στην Αστυπάλαια είναι πολύ συνηθισμένα τα παρατσούκλια. Ο Μαύρος, ο Τσούχλος, ο Ντακορός, είναι μερικά μόνο από τα παρατσούκλια που υπάρχουν και που έχουν σημειωτέον επικρατήσει του κανονικού ονόματος. Τόσο που αν αναζητήσεις κάποιον με το κανονικό του όνομα, οι άλλοι να δυσκολεύονται να καταλάβουν για ποιον τους μιλάς.

Κατάφορτη και η κυδωνιά της κυρίας Ειρήνης. Φήμες πως το μεγαλύτερο δέντρο που φυτρώνει στην Αστυπάλαια είναι ο μαϊντανός, βλέπετε ιδίοις όμμασι πως δεν είναι παρά κακία ανυπόστατη!!!

Μια γενικότερη άποψη του κήπου. Από τα δεκάδες δέντρα του, κυρίαρχοι και χαρακτηριστικοί είναι νομίζω οι φοίνικες.

Ιδιαίτερα ο φοίνικας ( ; ) που σε υποδέχεται μόλις περάσεις τον αυλόγυρο. Ένα δέντρο θεόρατο...

Το αξεπέραστο όμως στολίδι είναι ο φοίνικας που καμαρώνει στο κέντρο της αυλής, γεμάτος κόκκινους καρπούς. Οι γεωπόνοι της παρέας ας δώσουν πάντως τα φώτα τους εν προκειμένω. Διότι εγώ αδιακρίτως λέω φοίνικες όλα τα δέντρα που μου θυμίζουν έρημο αλλά καθόλου σίγουρη δεν είμαι πως δεν κάνω λάθος.

Αυτές πάντως είμαι εκατό τοις εκατό βεβαία πως είναι μπανανιές. Εκεί ακριβώς Χαλ θα σταθούμε σαν έρθεις Αστυπάλαια και θα τραγουδήσουμε τον περίφημο ύμνο: Είμαι μια καμήλα! Προτείνω πάντως να αλλάξουμε το στιχάκι που μασάει φύλλα με μασάει μπανάνες... Όσες θέλεις και όποιες θέλεις. Έτσι μας έχει μαθημένους η κυρία Ειρήνη. Να κόβουμε και να τρώμε ό,τι θέλουμε από τον κήπο της. Και όταν το ξεχνάμε, κόβει και μας φέρνει μόνη της χίλια καλούδια από τον κήπο της.

Οι μπανανιές και πάλι. Δεξιά εκτός από το μηχανάκι, υπάρχει ένα "πηγάδι" με μαγγάνι που το έχουν πνίξει τα κλήματα.

Αριστερά ένα από τα φωτάκια του κήπου που ανάβουν τη νύχτα και αναπληρώνουν τη φαντασμαγορία του πράσινου με τον απόκοσμο κόσμο των σκιών της νύχτας. Βάλε τώρα και το τραγούδι του ανέμου, τον έναστρο ουρανό και το φωτισμένο κάστρο στο βάθος και λίγο μπορείς να καταλάβεις το πόσο άσχημα περνάμε στην Αστυπάλαια. Χάλια λέμεεεεεεε. Γι' αυτό και πηγαίνουμε είκοσι χρόνια και παραπάνω και δε λέμε να ξεκολλήσουμε.

Τώρα βέβαια αν νομίζετε πως η ομορφιά του κήπου καταφέρνει να μας κρατά εκεί όλο το 24ωρο, κακώς νομίζετε. Σίγουρα υπάρχουν και μέρες που μας πιάνει το μαχμουρλίδικο αλλά συντόμως συνερχόμαστε και ξαναρχίζουμε τις εξορμήσεις. Και είναι γεγονός πως σε δέκα μέρες που συνήθως μένουμε τα τελευταία καλοκαίρια, ελάχιστα πράγματα καταφέρνουμε να δούμε. Φεύγουμε και μας πιάνει το παράπονο... Και όλο λέμε πως την επόμενη φορά θα μείνουμε μήνα ολόκληρο, όπως παλιά, που μέναμε στο νησί ακόμη και σαράντα πέντε μέρες. Αφήστε τις άλλες μεγαλοστομίες πως κάποτε θα πάμε εκεί για μόνιμη εγκατάσταση. Τι καλά που θα ήταν, αλλά... Μία ένας μεγάλος έρωτας, μία ένα οικογενειακό πρόβλημα, την άλλη σπουδές και την άλλη δεν ξέρω τι, όλο για το μέλλον αναβάλλεται η απόφαση. Αλλά ποτέ μη λες ποτέ. Εξάλλου ούτε οι πρώτοι ούτε και οι τελευταίοι θα είμαστε.

Είναι πολλοί εκείνοι που διαλέγουν την Αστυπάλαια ως μόνιμη διαμονή και ας κατάγονται από αλλού. Έχει κάτι αυτό το νησί που σε μαγνητίζει. Μόνο που δεν ξέρω αν κρατάει μόνο τις ηλιόλουστες μέρες του καλοκαιριού και μόνο και μόλις έρθει ο χειμώνας εξατμίζεται. Για φαντάσου, να πάρεις λέει τη μεγάλη απόφαση, και μετά να πολεμάς με νύχια και με δόντια να γυρίσεις πίσω στην τσιμεντούπολη. Και να κλαις γοερά με επωδό "ήμουν καλά και δεν το ήξερα"!!! Λες;;; Ιδού ένα ερώτημα βασανιστικό που ακόμη απάντηση δεν έλαβε.

Πάντως για καλοκαιρινές διακοπές, δεν το συζητάμε. Η Αστυπάλαια είναι ο ιδανικός τόπος διακοπών τουλάχιστον για ανθρώπους με τα δικά μας συνήθεια. Κι ας μην είναι όλα τέλεια. Ή και ακριβώς γι' αυτό. Εδώ και με τις ατέλειές της και τα τελευταία χρόνια βουλιάζει στον τουρισμό. Κι ας είχε και κάποια πτώση φέτος.

Αλλά και πάλι αν υπολογίσει κανείς πόσο δύσκολο είναι να φτάσει κανείς ως εκεί και πόσο πιο δύσκολο να φύγει (τα καράβια είναι επί του παρόντος το μεγαλύτερο πρόβλημα για το νησί) είναι να απορείς που συγκεντρώνει τόσο πολύ κόσμο.

Η εξήγηση είναι πως προσφέρει ως αντάλλαγμα χιλιάδες άλλα. Χορταίνει το μάτι σου ομορφιά, βρίσκεις ωραιότατες παραλίες για μπάνιο, φαγητό καλό και φτηνό, διαμονή ικανοποιητική και το κλου; Η νυχτερινή της ζωή. Τι να περιγράψεις από τη νυχτερινή ζωή της Αστυπάλαιας και τι να δώσεις με φωτογραφίες... Μπορείς τις απίθανες ώρες κεφιού να τις κάνεις λόγια και εικόνες; Αυτές μόνο τις ζεις.

Σαφώς και είναι καλό να ρωτήσεις και να μάθεις πού γίνεται το καλό γλέντι. Ενίοτε όμως είναι και θέμα τύχης. Μπορεί ένα βράδυ να γίνει ο χαμός στο χι μαγαζί και το επόμενο βράδυ να είναι το απόλυτο ξενέρωμα. Όμως είναι βέβαιο πως την ίδια ώρα η καρδιά του νησιού χτυπά έντονα σε ένα άλλο σημείο. Όρεξη να έχεις να γυρνάς... Μουγγός, Μούσες, Άρτεμη, Κάστρο Μπαρ, Πανόραμα... Και Κούρος... έστω και αν εμείς εκεί δεν πατάμε ποτέ.

Και κάπου ανάμεσα ένα πέρασμα για γλυκό από το Αρχιπέλαγος. Συν το ταβερνάκι που θα φας.

Μπορείς να ξεκινήσεις από τις εννιά και να γυρίσεις στο δωμάτιο χαράματα. Από παλιά υπήρχε παράδοση στο νησί για ξενύχτι άγριο και συνεχίζεται πιστά κάθε χρόνο. Αυτό πάντως που μας έχει λείψει από τα παλιά είναι το μπαράκι του κάμπινγκ. Εκεί και αν γίνονταν γλέντια.

Σποραδικά υπάρχουν και τα έκτακτα γεγονότα. Πανηγύρια και συναυλίες. Το μεγαλύτερο πανηγύρι είναι φυσικά της Πορταΐτισσας. Στις 15 του Αυγούστου. Το γλέντι κρατάει δυο μέρες και τη δεύτερη μέρα περιλαμβάνει δωρεάν φαγητό για τους επισκέπτες του νησιού. Σαφώς υπό τους ήχους της τσαμπούνας και του βιολιού.

Στις συναυλίες υπάρχει το στάνταρ της Τσαλιγοπούλου που κάθε καλοκαίρι κατεβαίνει κι εκείνη ανελλιπώς στο νησί. Αλλά και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες έχουν κατά καιρούς τραγουδήσει στην Αστυπάλαια. Συνήθως τα μουσικά ιβέντ λαμβάνουν χώρα στη Ροδιά. Στην πλατεία έξω από την Πορταΐτισσα. Άλλες φορές πάλι γίνονται στους Μύλους ή και στο σχολείο, στον Πέρα Γιαλό.

Μια ιδιαίτερη περίπτωση είναι και η νυχτερινή ζωή της Μαρτιζάνας. Τα περισσότερα καλοκαίρια μπορεί κανείς εκεί να βρει ντισκοτέκ και να χορέψει από νησιώτικα μέχρι ροκ εντ ρολ και ντίσκο.

Αυτό που δεν κατάφερε (ή και δε θέλησε) να αποκτήσει νυχτερινή διασκέδαση είναι το Λιβάδι. Εκεί θα βρεις ΤΙΣ καφετέριες και κυρίως ΤΑ φαγάδικα, αλλά διασκέδαση βραδινή γιοκ. Εκτός αν τη βρίσκεις ροματζάροντας στην παραλία. Οι ξαπλώστρες έτσι κι αλλιώς μένουν εκεί και κανείς δε θα σου πει τίποτε αν πας και ξαπλώσεις και κοιτάς τ' αστέρια. Ούτε καν αν σε νανουρίσει ο φλοίσβος και βυθιστείς στις αγκάλες του Μορφέα.

Εκείνο που προσωπικά με ξετρελαίνει ως προς τη νυχτερινή ζωή της Αστυπαλιάς, είναι το απρόοπτο και το συνέχεια διαφορετικό. Δεν πλήττεις. Κάθε βράδυ και κάτι άλλο. Πχ. Εκτός των ανωτέρω... Μπορείς να πάρεις τους κολλητούς και να κατεβείς στο Ακρογιάλι για καλό ψαράκι. Και μια κιθάρα μαζί. Και να φας και να πιεις και να το ρίξεις στο τραγούδι μέχρι τις μικρές ώρες.

Το πλέον κλασικό βέβαια είναι να την αράξεις στο Μουγγό και να το ρίξεις στα ρακόμελα και άλλα παραδοσιακά ποτά.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι μετά το ξενύχτι να ροβολήσεις κατά το κάστρο για να χαρείς την ανατολή. Και μετά πάλι στο Μουγγό για πρωινό και καφέ...

Αλλιώς πας κατευθείαν μετά τη διασκέδαση για ύπνο και κατά το μεσημεράκι σκας μύτη στα καφέ του Λιβαδιού. Ομελέτες και γιαούρτια με μέλι και καφέδες διπλούς. Όταν πια ξυπνήσεις για τα καλά, τσουπ κάνει και την απαραίτητη βουτιά στη θάλασσα ακριβώς δίπλα. Ή αναχωρείς για τα πιο μακρινά. Στενό, Πλάκες, Μπλε Λιμανάκι, Τζανάκι, Άγιο Κωνσταντίνο, Βάτσες, Καμινάκια.

Την άλλη, μπορείς να κοιμηθείς σαν άνθρωπος... Και να σηκωθείς πρωί πρωί κατά τις 9. Καφέ και πρωινό και κατεβαίνεις στο παλιό λιμάνι. Παίρνεις κατά τις 11 το καϊκάκι και πας απέναντι, στις Κουνούπες και στον Κουτσομύτη, ή στις πίσω παραλίες, Καμινάκια και Άγιο Γιάννη.

Αυτό που δεν πρέπει να κάνεις και σημείωσέ το, είναι να χαλαλίσεις μέρα για να πας στο Βαθύ. Ή αν πας, μη διαμαρτύρεσαι μετά πως δε σε προειδοποιήσαμε.

Αν έχεις και ντόπιους φίλους, όλο και κανένας γάμος θα σου τύχει. Εκεί να δεις γλέντι... Ο χαμός.

Φυσικά μπορείς να εγκατασταθείς αν έχεις καλή παρέα και στο Αρχιπέλαγος. Ιδανικό μέρος για παρέα και καλή συζήτηση.

Για τους μοναχικούς υπάρχουν τα πεζουλάκια στους Μύλους, το μπαλκονάκι στο Πανόραμα, η παρέα με τα ψαροκάικα στο λιμάνι και σίγουρα ο Μουγγός και πάλι.

Μην ξεχάσετε στο πρόγραμμα να βάλετε οπωσδήποτε ένα βράδυ στο Φιλήμονα (στον περιφερειακό κοντά στους Μύλους) αλλά και ένα βράδυ στην Ακτή στον Πέρα Γιαλό. Φαγάδικα και με καλό ψάρι και τα δύο αλλά και θέα που σου κόβει την ανάσα προς το κάστρο.

Άλλοι πάλι προτιμούν τα καφέ στον Πέρα Γιαλό για παγωτό... τρε μπανάλ θα έλεγα. Κάποτε έβρισκες εκεί και μαγαζιά με ιδιαίτερο χρώμα, τώρα ξεραΐλα. Πάντως λίγο πιο μέσα από την παραλία υπάρχει μία ταβέρνα, του Οργανάκη. Ο τύπος είχε κάποτε καφενείο στο γιαλό και από τότε ακόμη έφτιαχνε καταπληκτικές σπεσιαλιτέ. Τώρα που έχει καθαρά φαγάδικο; Ζωγραφίζει λέμε.

Είπα και αν είπα και πάλι νομίζω πως δεν έδωσα όλες τις πληροφορίες. Πλην και τι νόημα έχει αφού τα δεδομένα κάθε καλοκαίρι αλλάζουν; Μερικές προς το καλύτερο και άλλες δυστυχώς μας αφήνουν με πικρή γεύση. Σαν και αυτή που δοκιμάσαμε όταν έκλεισε το Εν Πλω της Κικής. Ή όταν το Μελτέμι σταμάτησε να σερβίρει φαγητό. Ακόμη χειρότερα όταν η Βαρβάρα άφησε το καφενείο στους Μύλους. Με αποκορύφωμα το κλείσιμο της παλιάς Λα Λούνα. Οχ, ξέχασα και την υπαίθρια ντισκοτέκ, το Φάρο, πέρα στην άκρη του Πέρα Γιαλού. Και το Μοσχονά ξέχασα... Α, τι φάση ήταν κι αυτός. Και τον Παναγή στη Μαρτιζάνα. Και το φίλο Μανόλη στη Μαρτιζάνα επίσης.

Κάθε καλοκαίρι και μια διαφορετική ιστορία στο νησί αυτό. Ακόμη και για μένα που είμαι σπιτόγατα. Εκεί όμως παθαίνει μεταλλαγή το DNA μου και πέφτω με τα μούτρα στην κραιπάλη. Όχι πάντα... Είναι αλήθεια. Και φέτος ήταν στο όχι πάντα. Δε βαριέσαι. Θα αναπληρώσω του χρόνου. Φέτος την ψώνισα με τις φωτογραφίες... Πού καιρός για διασκέδαση. Δεν παραπονιέμαι. Αυτό ήθελα, αυτό έκανα.

Όπως επίσης υπήρξαν καλοκαίρια στο παρελθόν με κατανυκτικό διάβασμα. Κι άλλα καλοκαίρια με ψάρεμα. Εδώ που τα λέμε έχουν και αυτά την αξία τους και βοηθάνε να μη βαριέσαι ποτέ την Αστυπάλαια. Χειμώνα όμως στο νησί δεν ξέρω αν θα αντέξω να βγάλω. Όσο και αν το αγαπώ. Γιατί εκείνο που αγαπώ πιότερο είναι η θάλασσα και όχι μόνο να τη βλέπω αγριεμένη και φουρτουνιασμένη. Το χειμώνα ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ τι μπορείς να κάνεις εκεί. Αν κάποιος ξέρει, ας μας διαφωτίσει...