Χαιρετισμούς από Αστυπάλαια!

Το νούμερο ένα φέτος μπαράκι της Αστυπάλαιας και κάποτε μπαράκι του αγαπημένου μας Νικήτα... που βιάστηκε να φύγει από κοντά μας.

Κάθε φορά που θα το βλέπω, θα θυμάμαι εκείνο το πρωινό με τις Τέσσερις Εποχές του Βιβάλντι... και τις μακαρονάδες του Νικήτα μετά από χίλια παρακαλετά και τα γλυκά της Εύας... Και τη Χριστίνα, το Μανόλη, την Κατερίνα, το Νάσο, το Γιάννη τον Τ. Χρόνια που πέρασαν και δε θα ξαναρθούν.

Πάνε χρόνια πια που έκλεισε. Αλλά δεν ξεχνάμε τα B52 και το Γάτο που ήταν πονηρός και το Πουέρτο Ρίκο και τον Μαύρο... που μας άφηνε τα κλειδιά και έφευγε. Και καθόμαστε μέχρι το ξημέρωμα να δούμε ανατολή από το μπαλκονάκι.

Τελευταία φωτογραφία για απόψε, ε, πρέπει να ετοιμαστούμε και για αναχώρηση, η καλύτερη που βγάλαμε φέτος στην Αστυπάλαια. Μας την πρόσφερε αιφνιδιαστικά ο Ατζουλίνο, ο έτερος γάτος της πανσιόν. Φόντο ο καταπληκτικός φοίνικας της κυρίας Ειρήνης που τόσες μέρες μας έκανε συντροφιά όταν βγαίναμε στη βεράντα με το λαπ τοπ...

Ετοιμαστήκαμε, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε... την ολονύκτια περιπέτεια του ταξιδιού από Αστυπάλαια για Νάξο.

Στάση πρώτη στον Αίολο για μια τελευταία μακαρονάδα:

Στάση δεύτερη: Στο Αρχιπέλαγος της Κάλι. Πού αλλού λέμε πάντα το αντίο στη Χώρα;

Στο Αρχιπέλαγος που καταφέρνει χρόνια τώρα να μας μαγεύει. Σε αντίθεση με πολλά άλλα της Αστυπάλαιας που χρόνο το χρόνο απομυθοποιούνται και μας προκαλούν θλίψη ακόμα και σκέψεις να μην ξαναπατήσουμε...

Η καλύτερη φετινή βραδιά στο Αρχιπέλαγος εκείνη που μοιραστήκαμε με τη Σ. τη Δ. και τον Κώστα από τη Σαλονίκη.

Είναι ο χώρος... Είναι η μουσική... Είναι βεβαίως τα καταπληκτικά γλυκά. Είναι και οι άνθρωποι, το κάτι άλλο. Μα είναι και το κάστρο. Από πουθενά αλλού δεν μπορείς να το δεις λες και το κρατάς στη χούφτα σου...