ΓΙΑΤΙ Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΠΗΓΕ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ;

Καιρό είχα να διαβάσω εκείνη την παλιά ιστοσελίδα. Έπεσα τυχαία σήμερα πάνω της αναζητώντας τον Νέμο. Όχι τον κάπταιν. Εγώ ζητούσα στοιχεία για τον Κανένα.

Από περιέργεια έριξα μια πρόχειρη ματιά. Να δω με τι ασχολούνται τώρα πια που το liantinis.gr πέρασε στα χέρια εκείνων που έχουν το νόμιμο δικαίωμα να εκπροσωπούν το Λιαντίνη.

Το πρώτο που είδα ήταν η συγκέντρωση υπογραφών. Όπως κάναμε κάποτε στα σπουδαστικά μας χρόνια. Που βγαίναμε με ένα χαρτί ανά χείρας και ζητάγαμε υπογραφές γνωστών και φίλων για να στηρίξουμε κάποιο αίτημα. Κάτι ανάλογο έκανε και η Νέα Δημοκρατία πριν λίγα χρόνια για το περίφημο ζήτημα με τις ταυτότητες.

Κι αυτές οι υπογραφές που είδα, ταυτότητα αφορούσαν. Την ταυτότητα ενός χώρου στο ίντερνετ που ως φαίνεται την έχασε μαζί με το domain και προσπαθεί να την ξαναβρεί.

Και ο Κανένας αυτό ακριβώς έκανε. Η ιστορία του να ξεφύγει από τη σπηλιά του Κύκλωπα περιγράφει την προσπάθεια να γίνει άνθρωπος με όνομα. Από την Κυκλώπεια του Δημήτρη Λιαντίνη παραθέτω το απόσπασμα (το έχω και πρόχειρο αφού χτες με την Κυκλώπεια και πάλι ασχολήθηκα ) :

Παράθεση :

[...]Την περιπέτεια την άρχισε ο Κανένας και την ετελείωσε ο Οδυσσέας. Η ιστορία αυτή στο νησί του Κύκλωπα είναι η ζωή του καθένα μας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο κάθε άνθρωπος του μέλεται να ζήσει τη δική του Κυκλώπεια. Είτε στο ρόλο του Οδυσσέα, είτε στο ρόλο των συντρόφων. Όχι βέβαια του Κύκλωπα. Γιατί ο Κύκλωπας είναι ο λόγος της φύσης και ο ορισμός της μοίρας μας.

Ξεκινάμε τη ζωή μας ανυπόστατοι, αδοκίμαστοι, ανύπαρκτοι, ανώνυμοι. Ξεκινάμε μέσα στην οντολογική λήθη, και μέσα στην αδιαφανή ομίχλη της μέριμνας. Αυτή μας παλεύει, να μη δέσουμε δεσμούς συναγωγούς φιλίας με τη βαθύτερη ουσία της ύπαρξης μας. Ο καθένας μας ξεκινά με το όνομα Κ α ν έ ν α ς.

Αν ξεφύγουμε ετούτη την πανίσχυρη βαρυτική δύναμη, που μας τη φόρτωσαν οι θεοί, ο Δίας η Μέριμνα η Γη, φενάκη και δόλωμα, για να μη νιώθουμε άκοπα και χάρισμα το πολύτιμο νόημα της ίδιας της ζωής μας・ αν φτάσουμε να πληρώσουμε το ακριβό λύτρο που αξιώνει η φύση και η ουσία της ανθρώπινης μοίρας μας・ αν αλλάξουμε το μουσικό μας τρόπο, πηδώντας από τον απλοϊκά υποστασιακό στον αυθεντικά υπαρκτικό άνθρωπο, από τη φλογέρα του βοσκού στο φλάουτο του Μότσαρτ (Zauberflote), από το Man στην Existenz, από το Ούτις στο Οδυσσέας・ αν γίνει να κινήσουμε λειτουργικά τη διαλεκτική μας σχέση με το πρόβλημα της ουσίας και του βάθους της ζωής μας・ αν περπατήσουμε το βραχύ μας βίο έξυπνοι και εγρήγοροι, και όχι κοιμισμένοι και νεκροί που σαλαγιούνται σαν πρόβατα στο Γιοφύρι της Λόντρας ή στην οδό Πανεπιστημίου,

τότες έχουμε νικήσει το φοβερό Κύκλωπα και τη φυλακή της σπηλιάς του. Ελαξουργήσαμε την άμορφη και άσχημη πέτρα του Κανένας, και μέσα από το σκοτάδι της ανεβάσαμε στο φως τον άνθρωπο με όνομα. Ένα άγαλμα ορατό και ωραίο ωσάν το Δορυφόρο του Πολύκλειτου.

Ποιοι είναι οι σύντροφοι του Οδυσσέα; Είναι εκείνοι που ο καθένας τους είναι ένας Κανένας, και Κανένας θα μείνει. Μας είναι και θα μας μείνουν τόσο άφαντοι και άγνωστοι όσο και οι κάτοικοι του Λάγκος και της Μοζαμβίκης σήμερα, ή οι κάτοικοι της Σκυθίας και της Βαιτικής εχθές.

Οι σύντροφοι του Οδυσσέα είναι κάποιοι «ομογενείς», κατά την πονεμένη έκφραση του Μυριβήλη, που έζησαν στο χωριό και στον καιρό του Σολωμού, του Καποδίστρια, του Βενιζέλου, του Καβάφη, και όποιου άλλου μεγάλου και τιμημένα επώνυμου. Είναι οι χιλιάδες και μυριάδες άνθρωποι που έζησαν και βουλιάξανε άγνωστοι και ανώνυμοι για μας στην άπειρη λήθη του σύμπαντος.

Όμοια, όπως εβούλιαξε ο παπούς του παπού μου και η γιαγιά της γιαγιάς μου. Γνωρίζεις, τίμιε αναγνώστη, να μου ειπείς ποιο ήταν το όνομα της γιαγιάς της γιαγιάς σου; Την εσκέφθηκες ποτέ σου έστω και μία φορά; Που ημπορεί να ήταν έμορφη, σαν τη Μπαλατσινού! Πού το ξέρεις;

Ο Σολωμός όμως και ο Κολοκοτρώνης, ο Βενιζέλος ο Κάλβος, και οι άλλοι μεγάλοι και τίμιοι επώνυμοι είναι ο Κανένας που ενίκησε τον κύκλωπα της Μέριμνας, και καταστάθηκε να γίνει ο ένας με τ’ όνομα.

Είναι οι άνθρωποι, που, ένας ένας στο πόστο του, εκάμανε τον αγώνα και ζήσανε την αγωνία, που έκαμε και έζησε στην αρχή της Κυκλώπειας ο Κανένας, για να γίνει στο τέλος ο Οδυσσέας.

Δρόμος, ε!

Από τη Γκέμμα του Δημήτρη Λιαντίνη, κεφάλαιο Κυκλώπεια, επίλογος

ΕΝΑΣ ΧΩΡΟΣ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΠΟΥ ΛΕΓΟΤΑΝΕ liantinis...

Πάνε χρόνια τώρα που πέρασα από ένα χώρο του ίντερνετ - βασικά ένα φόρουμ - που εμφανιζόταν με το όνομα liantinis. Όντας μαθήτρια του Δημήτρη Λιαντίνη, ήταν εύλογο να σταθώ και να διαβάσω και αργότερα να λάβω και μέρος στις συζητήσεις του χώρου.

Λεγόταν liantinis. Αλλά ποιος είχε το χώρο; Γιατί εγώ μπήκα εκεί αρκετά μετά το 2000 και ο Λιαντίνης ως γνωστόν έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης από την 1η Ιουνίου 1998.

Μάλιστα όταν πρωτοδιάβασα τις αναρτήσεις τους δεν είχε καν βρεθεί ο σκελετός στον Ταΰγετο και που το πόρισμα των αρχών βεβαίωσε ότι ανήκει στο Δημήτρη Λιαντίνη. Και πολλά λέγονταν τότε για την τύχη του Δασκάλου μας.

Ποιος λοιπόν μπορεί όταν ένα πρόσωπο είναι σε αφάνεια και κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα να υποστηρίξει τι απέγινε, να παίρνει το όνομά του και να ανοίγει ιστοσελίδα στο ίντερνετ; Αν όχι ο ίδιος ο Λιαντίνης, που ο καθένας εκείνη την περίοδο - μέχρι το καλοκαίρι του 2005, που βρέθηκε ο σκελετός στον Ταΰγετο - θα μπορούσε να πιστέψει και την εκδοχή να ζει, τουλάχιστον κάποιος άνθρωπος που θα είχε το νόμιμο ή έστω το ηθικό δικαίωμα να τον εκπροσωπεί. Αλλιώς θα επρόκειτο για καθαρή υπόθεση πλαστοπροσωπίας...

Το ποιος ήταν ποιος πίσω από την ιστοσελίδα άργησα αρκετά να το μάθω. Και έγινε μόνο όταν είχε πια ανακαλυφθεί ο σκελετός και έσβησαν οι ελπίδες ότι ο Λιαντίνης μπορεί και να ζει. Όταν δηλαδή ο καθένας ήξερε ότι δεν είναι ο ίδιος ο Λιαντίνης πίσω από την ιστοσελίδα αυτή.

Διαβάζοντας μάλιστα το χώρο ο καθένας καταλάβαινε πως δεν ήταν δημιουγοί της ούτε και οι νόμιμοι εκπρόσωποι του Λιαντίνη. Δηλαδή η σύζυγός του, η καθηγήτρια κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη ή η κόρη του, η κ. Διοτίμα Νικολακάκου - Λιαντίνη.

Ο λόγος απλός. Και τα δύο αυτά πρόσωπα καθυβρίζονταν ανηλεώς από τις σελίδες του συγκεκριμένου φόρουμ. Κι ας λεγόταν liantinis. Και κατηγορούνταν για ένα σωρό ατοπήματα και αδικίες σε βάρος της μνήμης του Λιαντίνη. Σχιζοφρενικό δε θα ήταν να τους ανήκει ένας τέτοιος χώρος;

Λίγους μήνες αργότερα ήρθε σε γνώση μου και κάτι ακόμη. Πως οι κληρονόμοι των πνευματικών δικαιωμάτων του έργου του Λιαντίνη, και που το πιστοποιητικό θανάτου του τους έδινε πλέον το δικαίωμα να τον εκπροσωπούν, κάτι που δεν μπορούσε να γίνει όσο ήταν σε αφάνεια, είχαν στραφεί κατά του χώρου αυτού στο ίντερνετ και ζητούσαν από την αρμόδια αρχή για θέματα διαδικτύου το κλείσιμο της ιστοσελίδας. ΕΕΤΤ είναι θαρρώ το αρκτικόλεξο αυτής της υπηρεσίας...

Θυμάμαι πως και τότε ζητήθηκε από χρήστες του φόρουμ να στηρίξουμε την προσπάθεια να μην κλείσει και να παρουσιαστούμε μάλιστα και ως μάρτυρες ενώπιον της αρμόδιας αρχής κατά την εκδίκαση της προσφυγής.

Βρέθηκα σε μεγάλο δίλημμα.

Από τη μια όσους μήνες συμμετείχα στο χώρο αυτό έβλεπα πως μέσα από τις σελίδες του δινόταν η δυνατότητα να πληροφορήσει κανείς όσους ενδιαφέρονταν για το Λιαντίνη από τα πιο απλοϊκά, πχ πού θα βρουν τα βιβλία του, μέχρι και να συζητήσει πάνω στο έργο του... Από την άλλη υπήρχε ζήτημα ηθικής τάξης. Που ξεκίνησε (για μένα μιλάω) από την εμμονή του χώρου αυτού να επιβάλει στην οικογένεια Λιαντίνη πού θα ταφούν τα οστά του καθηγητή... Αν είναι δυνατόν!!!

Εκείνη την εποχή - οφείλω να το τονίσω - μου ήταν τελείως άγνωστες και οι δύο κυρίες. Και η σύζυγος και η κόρη του Δημήτρη Λιαντίνη. Προσωπική γνώμη δεν μπορούσα λοιπόν να έχω. Όταν όμως καθημερινά διαβάζεις κατηγορίες εναντίον κάποιου, στο τέλος υποκύπτεις στο "δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά". Είναι αυτό που τροφοδοτεί πάντα τις ενέργειες συκοφάντησης και λασπολογίας. Το γνωστό "πέτα λάσπη και όλο και κάτι θα πιάσει"...

Να προσθέσω πως σερβίρονταν και διάφορα λογικοφανή επιχειρήματα σε βάρος τους. Πχ η εξαφάνιση από τα ράφια των βιβλιοπωλείων κάποιων βιβλίων του Λιαντίνη και που οι επιτήδειοι φρόντιζαν να αποδώσουν στην απροθυμία των δύο κληρονόμων να διαδοθεί το έργο του Λιαντίνη. Προχωρούσαν μάλιστα και στην ερμηνεία της απροθυμίας αξιοποιώντας αφενός όσα ο Λιαντίνης έγραψε κατά της θρησκείας και αφετέρου την επαγγελματική ιδιότητα των δύο γυναικών. Μέλη και η μία και η άλλη του διδακτικού προσωπικού ενός τμήματος της Θεολογικής Σχολής Αθηνών...

Οι επιθέσεις για το θέμα αυτό έφταναν σε τρομερές ακρότητες και οξύτητα. Σε σημείο που να μην αποκαλούν τη σύζυγο του Λιαντίνη με το όνομά της ή ως σύζυγό του αλλά με το χαρακτηρισμό "η θεολόγος". Χρειάστηκε μεγάλο χρονικό διάστημα για να πληροφορηθώ ότι η κ. Νικολίτσα Λιαντίνη εργαζόταν στο πανεπιστήμιο όχι ως θεολόγος αλλά ως καθηγήτρια φιλοσοφίας... Και ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα. Αλλά και θυμός και οργή που επί τόσο καιρό είχα εξαπατηθεί και οδηγηθεί σε λάθος απόψεις για το πρόσωπό της.

Οι συκοφαντίες δεν έμεναν όμως στο επάγγελμα. Ούτε και περιορίζοντας στο διαδίκτυο. Εκείνο το ατυχές διάστημα της ζωής μου είχα φτάσει να πιστεύω πως ο Λιαντίνης ήταν στο τσακ να πάρει διαζύγιο με τη γυναίκα του καθώς δεν είχαν τίποτε κοινό και τελικά υποχώρησε λέει κάτω από τις πιέσεις της μητέρας του. Ή ακόμη πως η κ. Λιαντίνη όχι απλώς δεν πένθησε το χαμό του αλλά και έτρεχε σε κλαμπ της Μυκόνου και χόρευε πάνω στα τραπέζια!!! Το τι έχω ακούσει για τη γυναίκα αυτή, δεν περιγράφεται. Βεβαίως οι βολές αφορούσαν και την κόρη, αλλά ο στόχος ήταν κυρίως η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη. Κι όταν, είπαμε, ακούς ορυμαγδό κατηγοριών, όλο και κάτι θα πιστέψεις στο τέλος.

Πώς άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για μένα; Γιατί είναι στους περισσότερους αναγνώστες του χώρου μας γνωστό πως στη συνέχεια και γνώρισα την κ. Λιαντίνη και δημιούργησα φιλική σχέση μαζί της...

Άρχισε από την υπέρβαση του μέτρου εκείνου που την κατηγορούσε. Μια υπέρβαση που κορυφώθηκε με την πρόσκλησή του να επισκεφθούμε μαζί έναν παλιό φίλο του Λιαντίνη.

Δεν ξέρω γιατί το έκανε... Ίσως και γιατί έβλεπε πως είχα αρχίσει να ταλαντεύομαι;

Είχα φτάσει μάλιστα στο σημείο και ανοιχτά να του εκφράσω τις αμφιβολίες μου ειδικά για το θέμα της ιστοσελίδας και την κατοχή εκ μέρους του του ονόματος του Λιαντίνη. Δεν ξέρω, λέω.

Γεγονός όμως είναι πως μια μέρα στις αρχές του 2007 βρέθηκα σε εκείνο το σπίτι και για μια ακόμη φορά άκουσα χείμαρρο κατηγοριών κατά της κ. Λιαντίνη. Αυτή τη φορά από το φίλο, υποτίθεται μάλιστα τον καλύτερο, του Λιαντίνη.

Μέρος αυτών των κατηγοριών μού ήταν ήδη γνωστό, είχαν δημοσιευτεί επίσημα σε βιβλίο και τις είχα διαβάσει. Άλλες τις άκουγα πρώτη φορά. Και ήταν τόσες που δεν κρατήθηκα.

"Αυτή τη γυναίκα θέλω να την γνωρίσω", δήλωσα.

Το ξεπέρασμα του μέτρου, που είπα. Και αποτέλεσμα να είμαι πια σχεδόν βέβαιη πως δεν μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να έχει κάνει τόσα.

Η επίσκεψη λοιπόν κατέληξε σε μπούμερανγκ για εκείνον που την εμπνεύστηκε. Αντί να κάμψει τις ως τότε αμφιβολίες μου κατάφερε να μου δημιουργήσει την επιθυμία να γνωρίσω προσωπικά την κ. Λιαντίνη και μόνη μου επιτέλους να κρίνω αν ίσχυαν όσα μου έλεγαν οι άλλοι εναντίον της.

Αν και κάτι τέτοιο, να τη συναντήσω, θα ήταν μάλλον αδύνατο... Αφενός γιατί δεν ανήκω σε εκείνους που τρέχουν να συναντήσουν κάποιον και ειδικά όταν είναι εξέχον μέλος της κοινωνίας. Αφετέρου γιατί ένιωθα ένοχη απέναντί της. Είχα κι εγώ αρθρογραφήσει κατακρίνοντας όσα κατά τη γνώμη μου εμπόδιζαν τη διάδοση του έργου του Λιαντίνη. Πχ την απουσία βιβλίων του από την εθνική βιβλιοθήκη...

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΤΟΥ ΛΙΑΝΤΙΝΗ

Και πάλι εδώ έπαιξε ρόλο η υπέρβαση του μέτρου. Και μάλιστα κάτι που είχε συμβεί μήνες πριν. Όταν καλέστηκε η κόρη του Δημήτρη Λιαντίνη να μιλήσει στην παρουσίαση βιβλίου που ουσιαστικά αναπαρήγαγε όσα και η ιστοσελίδα δημοσίευε. Ένα βιβλίο που αφορούσε τη ζωή του Λιαντίνη αλλά πολλές σελίδες του ήταν γεμάτες με κατηγορίες κατά της συζύγου κυρίως του Λιαντίνη αλλά και κατά της κόρης του.

Είχα αντιδράσει από την πρώτη μέρα που διάβασα αυτό το βιβλίο. Και το είχα πει και στο συγγραφέα. Πως αυτές οι κατηγορίες κατά των οικείων του Λιαντίνη, των προσώπων που καλώς ή κακώς μοιράστηκαν μαζί του για περισσότερο από δύο δεκαετίες την ίδια στέγη, δεν είχαν θέση στο βιβλίο.

Και όμως. Στην παρουσίαση του βιβλίου προσκλήθηκε να μιλήσει και η κόρη του Λιαντίνη! Η ΕΚΠΛΗΞΗ!!!

Αλλά και το μπέρδεμα. Οφείλω να το πω. Πώς δηλαδή με ανοικτές νομικές διαμάχες και έχοντας συνυπογράψει με τη μητέρα της τις προσφυγές, κρατούσε προσωπική γνωριμία με τον αντίδικο και μάλιστα εκείνος την προσκαλούσε και στην εκδήλωση όχι μόνο να παρευρεθεί αλλά και να μιλήσει;

Ο καθένας στη θέση μου θα μπορούσε να δώσει διάφορες ερμηνείες. Ξεκινώντας από τις αγαθές προθέσεις του συγγραφέα, που η αγάπη για το Λιαντίνη τον έκανε να τείνει χέρι φιλίας προς εκείνες που είχαν στραφεί εναντίον του και ήθελαν να κλείσουν την ιστοσελίδα, και φτάνοντας στο συμπέρασμα πως για όλα έφταιγε η σύζυγος του Λιαντίνη και πως η κόρη της από σεβασμό στη μητέρα της και μόνο συνυπέγραφε τις προσφυγές ενώ στην πραγματικότητα διαφωνούσε μαζί της...

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Πρέπει να πω, για να καταλάβετε τι πέρασα ως άνθρωπος όλο εκείνο το διάστημα, που αφενός η αγάπη μου για το Λιαντίνη με εμπόδιζε να τα παρατήσω και να απομακρυνθώ και αφετέρου δεν ήξερα τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, πως πρόσφατα γνώρισα έναν άνθρωπο στο νέο χώρο εργασίας μου που μοιάζει καταπληκτικά με εκείνον τον άλλο άνθρωπο, που με έβαλε σε τόσες ταλαιπωρίες...

Αν και μου έχει φερθεί σπαθί, και φαίνεται αξιολόγος συνάδελφος αλλά και τίμιος συνδικαλιστής, αισθάνομαι κουμπωμένη μαζί του. Όποιος κάηκε στο κουρκούτι, φυσάει και το γιαούρτι.

Και ευτυχώς που κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά ξεκινάν από την εξωτερική του ομοιότητα με έναν άλλο άνθρωπο και τη φυσική μας τάση να ολοκληρώνουμε τις άγνωστες παραστάσεις με στοιχεία άλλων γνωστών που έχουν κοινά σημεία μαζί τους. Δεν υπερβάλλω. Στο παραμικρό. Είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα και κατά κακή μου τύχη έχουν και το ίδιο μικρό όνομα.

Είναι όμως σημαντικό αυτό το γεγονός ως προς το θέμα της εισαγωγής που έκανα. Αλλά και ως προς την ουσία αυτής της ανάρτησης.

Πόσο δηλαδή μας επηρεάζει η εξωτερική εμφάνιση κάποιου αλλά και το όνομά του.

Και πόσο μας παρασύρει σε ασυνείδητες σκέψεις οδηγώντας μας και σε λάθος συμπεράσματα.

Και το θέτω ως εξής: Φτάνει κάποιος να είναι φτυστός στην εμφάνιση με κάποιον άλλο για να είναι ίδιος και σε όλα τα άλλα; Ή φτάνει να συστήνεται με το χι όνομα για να είναι ό,τι δηλώνει το όνομα;

Εδώ θα παραθέσω την έξοχη ανάλυση του Λιαντίνη από την Κυκλώπεια σχετικά με το όνομα του Κύκλωπα, του Πολύφημου, αλλά και την επιλογή του Οδυσσέα να του αυτοσυστηθεί ως Κανένας:

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΠΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΝΕΝΑΣ

Παράθεση :

- Ποσειδώνα μου, η χάρη σου. Τι πήγες και γέννησες! τραύλισε. Με ποια δράκαινα έσμιξες και τό 'καμες ετούτο το αμπλάκημα; Ετούτο το κολοσσαίον πανικού;

Εκοίταζε πολλή ώρα, και συλλογιότανε πάλι.

- Κι ακούς εκεί; Να τονε λένε Πολύφημο! Εξακουστό, δηλαδή, και φημισμένο στο ντουνιά. Αυτό δεν είναι όνομα, μπόγια μου. Αυτό είναι ο ανθός των ονομάτων. Σαν όλους τους δοξασμένους ανθρώπους της εποχής μου. Που τους ακούει ο κόσμος στα ράδια και στις εφημερίδες. Το όνομα του είναι τίτλος και κατάθεση της φήμης και της δόξας.

Ετότες ήταν που βρήκε το δικό του όνομα. Από ψυχολογία φόβου και εναντίωσης τού 'ρθε η έμπνευση για το δικό του όνομα, που θά 'λεγε στον Κύκλωπα, εάν τον ερωτούσε. Αφού αυτός είναι το άπαντο της φήμης, εγώ θα είμαι το τίποτα .

Εκεί τον εξεχώρισε ο Κύκλωπας ανάμεσα στο παραλοϊσμένο κοπάδι των συντρόφων του. Και τον ερώτησε.

- Και πώς σε λένε εσένα, λεβέντη μου; Που 'σαι και τσιρβελής.

Ο Οδυσσέας μάτιασε καρσί το χαλκωματένιο ταψί της μουσούδας του Κύκλωπα και αποκρίθηκε.

- Κανένα. Κανένα με φωνάζουνε, Κύκλωπα, η μάνα κι ο πατέρας μου, κι όλοι μου οι συντρόφοι.

Ούτις εμοί γ' όνομα. Ούτιν δέ με κικλήσκουσι
μήτηρ ηδέ πατήρ ήδ' άλλοι πάντες εταίροι.

Ο Κύκλωπας εγέλασε με τη σαγόνα, με τις πλάτες, και με την παραυτίδα του.

- Όνομα και τούτο. Ακούς Κανένας! Μα κι ο βλάκας στους βλάκες να ήσουνε, καημένε, κι ο βασιλιάς των ποντικών, θά 'χες ένα όνομα της προκοπής.

Απόσπασμα από τη Γκέμμα του Δημήτρη Λιαντίνη, κεφάλαιο Κυκλώπεια

Πριν συνεχίσω την ανάλυση για το όνομα, και έχοντας ξεκινήσει ένα θέμα στενάχωρο, που ομολογώ ότι δεν ήταν στις προθέσεις μου να ασχοληθώ ξανά μαζί του, είναι θαρρώ απαραίτητο να κάνουμε ένα διάλειμμα.

Ένα ευχάριστο διάλειμμα. Να αφήσουμε τον ίδιο το Λιαντίνη να μας μιλήσει για τον Κύκλωπα και τον Κανένα.

ΚΥΚΛΩΠΕΙΑ

Απαραίτητο νομίζω ειδικά για όσους δε γνωρίζουν ποιος είναι ο Λιαντίνης.

Να πάρουν μια μικρή γεύση. Από το μάγο αυτόν του λόγου.

Και να καταλάβουν γιατί για το χατίρι του μείναμε και παλέψαμε αυτή την ιστορία ως το τέλος - εννοώ με την ιστοσελίδα που έφερε το όνομά του χωρίς όμως να ανήκει σε κανέναν που λεγόταν Λιαντίνης... Και μόνο η Κυκλώπεια θα αρκούσε. Η Κυκλώπεια που κατά περίεργο τρόπο μας ξαναγύρισε στο ζήτημα.

Πώς; Είναι τόσο παράξενο που οι ευφάνταστοι θα μπορούσαν να το αποδώσουν και στη μοίρα. Ένα καραβάκι έδωσε το ερέθισμα. Ένα μικρό καταμαράν. Το Ίλιον. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε σε χτεσινές μας αναρτήσεις:

Από το Ίλιον ως την Ιθάκη ή Παιδαγωγική προς ναυτιλλομένους

https://educandus.forumgreek.com/forum-f20/topic-t2053.htm#11668

______________________________________________

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Θεωρώ υποχρέωσή μου να αναφέρω πως η ανάρτηση αυτού του βίντεο στο διαδίκτυο, όπως και όλου του άλλου υλικού μας για το Λιαντίνη, έχει την έγκριση της κ. Λιαντίνη και δεν παραβιάζει επομένως τα νόμιμα πνευματικά δικαιώματα - διότι και τα βίντεο με ομιλίες και διαλέξεις ενός στοχαστή προστατεύονται από το νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Και δεν το λέω τυχαία...

Σημειώνω επίσης ότι το βίντεο αυτό αποτελεί απόσπασμα από την περίφημη διάλεξη του Δημήτρη Λιαντίνη: Η φιλοσοφική θεώρηση του Θανάτου. Αντίγραφο του βίντεο άφησε ο Δημήτρης Λιαντίνης και στη σύζυγό του. Από εκείνη μάλιστα έχουμε πληροφορηθεί ότι την παραγωγή του βίντεο επέβλεψε ο ίδιος ο Λιαντίνης. Δεν αποτελεί λοιπόν ιδιοκτησία της ΕΡΤ όπως ψευδώς έχει αναφερθεί και μάλιστα κατ' επανάληψη. Ίσα ίσα που ο Λιαντίνης είχε στείλει κόπια στην ΕΡΤ και ζήτησε να προβληθεί, αλλά το αίτημά του δεν έγινε αποδεκτό.

Η κυρία Λιαντίνη μας έχει επίσης αποστείλει και το κείμενο της ομιλίας. Όπως καταγράφηκε από κάποια ή κάποιο υπάλληλο του φορέα που διοργάνωσε τη διάλεξη αλλά και με ιδιόχειρες διορθώσεις του ίδιου του Λιαντίνη. Με τη βοήθεια του χειρογράφου αλλά και την ίδια την ταινία που η κ. Λιαντίνη ευγενικά μας δάνεισε, το δακτυλογραφήσαμε και το έχουμε από καιρό δημοσιεύσει εδώ:

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ:

https://educandus.forumgreek.com/AEIOAI-OEEIOIOEEC-EAUNCOC-OIO-EAIAOIO-h1.htm

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

https://educandus.forumgreek.com/html-h47.htm

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ

https://educandus.forumgreek.com/forum-f11/topic-t686.htm

Η Κυκλώπεια περιλαμβάνεται στις ερωτήσεις που έγιναν προς το Λιαντίνη μετά το τέλος της διάλεξης. Και οφείλουμε να σημειώσουμε ότι οι Ερωτήσεις απομαγνητοφωνήθηκαν από το μέλος του φόρουμ κ. Λουκία Σοφού, άνθρωπο με τεράστια αγάπη για το Λιαντίνη και ακούραστη στο να βοηθά να διαδοθεί το έργο του.

Και συνεχίζουμε το θέμα μας.

Γιατί ο Λιαντίνης πήγε στη Γερμανία...

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗ ΔΙΟΤΙΜΑ ΛΙΑΝΤΙΝΗ

Το όνομα, τίμιε αναγνώστη, που λέγει και ο Λιαντίνης. Μεγάλη υπόθεση το όνομα. Αλλά δε φτάνει το όνομα να αποδείξει ποιος πραγματικά είσαι. Κι ακόμη, η συνέχεια της Κυκλώπειας διδάσκει πως εν αρχή ην η πράξις και έπεται το όνομα. Αλλιώς είσαι και παραμένεις ο κανένας...

Προσωπικά όταν γνώρισα τη Διοτίμα Λιαντίνη δεν παρασύρθηκα καθόλου από το όνομα. Ίσα ίσα που ήμουν και διστακτική εξαιτίας όσων προανέφερα. Όμως η Διοτίμα Λιαντίνη κατάφερε η ίδια, με την προσωπική της αξία, να κερδίσει την εκτίμησή μου. Και με όσα είπε στην ομιλία της στην παρουσίαση του βιβλίου, αλλά και με την επαφή που κρατήσαμε μετά τη γνωριμία μας. Και ξαναλέω. Αν δεν είχε προσκληθεί η Διοτίμα σε εκείνη την εκδήλωση, το πιθανότερο θα ήταν να μην την είχα γνωρίσει ποτέ από κοντά.

Τη γνώρισα όμως. Χάρη στην έμπνευση εκείνου που την κάλεσε. Και χάρη στις εμπνεύσεις του ίδιου προσώπου γνώρισα λίγους μήνες αργότερα και το φίλο του Λιαντίνη, τον υποτιθέμενο καλύτερο φίλο του Λιαντίνη. Και που με έκανε να θέλω να γνωρίσω επιτέλους και τη σύζυγο. Να δω από κοντά πώς είναι μια γυναίκα που κάνει τόσα και τόσο τρομερά και φοβερά πράγματα...

Τον καταλυτικό ρόλο τον διαδραμάτισε η Διοτίμα. Και η συνάντηση - γνωριμία που είχα ήδη μαζί της. Από μόνη μου δε θα το είχα κάνει ποτέ. Το πολύ πολύ να είχα πάει ως το αμφιθέατρο του πανεπιστημίου να την ακούσω να διδάσκει. Η Διοτίμα όμως αποτέλεσε τον συνδετικό κρίκο και εκείνη μας έφερε σε επαφή.

ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ

ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΟΛΙΤΣΑ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ - ΛΙΑΝΤΙΝΗ

Από την πρώτη κιόλας συνάντηση με την κ. Νικολίτσα Λιαντίνη, το Δεκέμβριο του 2007, κατέρρευσαν ως χάρτινος πύργος οι κατηγορίες που είχα ακούσει. Η γυναίκα αυτή ήταν μια τεράστια έκπληξη! Καμία σχέση με όσα είχα ακούσει ή διαβάσει για εκείνη. Εκτός βέβαια από όσα ο ίδιος ο Λιαντίνης έλεγε για τη γυναίκα του. Πχ στο τελευταίο του γράμμα προς το παιδί του. Όλοι θυμάστε πώς μιλά ο Λιαντίνης στο γράμμα αυτό για τη σύντροφό του.

http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/2010/02/blog-post_7439.html

Παράθεση :

Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.

Και ναι, αυτός ο υπέροχος άνθρωπος παρουσιάστηκε και σε μένα. Τι ανοησία να μη λάβω υπόψη τα λόγια του Δασκάλου μου από την αρχή. Και να πιστέψω εκείνους που έλεγαν ότι τα έγραψε για το χατίρι του παιδιού του και δεν ξέρω τι άλλο.

Σήμερα λοιπόν, στην τυχαία μου επίσκεψη σε εκείνη την ιστοσελίδα, που επιμένει να χρησιμοποιεί το όνομα του Λιαντίνη, συνάντησα και την ερώτηση που διάλεξα για τίτλο της ανάρτησης:

- Γιατί ο Λιαντίνης πήγε στη Γερμανία;

Το απάντησε ήδη ο ίδιος ο Λιαντίνης. Με το απόσπασμα που παρέθεσα. Γιατί κι αυτός γεννήθηκε με μοίρα. Και του ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο της ζωής του όχι απλά μια γυναίκα, αλλά τη Νικολίτσα Λιαντίνη. Αυτό το πλάσμα το γεμάτο φως, "ένα γαλήνιο, πλαγιασμένο, κατάφωτο οχτώ", όπως ο ίδιος ο Λιαντίνης την περιγράφει στο βιβλίο του ο Νηφομανής, σελ. 155.

Και είναι το πλαγιασμένο οχτώ το σύμβολο του απείρου, θυμίζω.

Και είναι το οχτώ το σχήμα του βιολιού... Του βιολιού που ο Λιαντίνης και πάλι περιγράφει στο κύκνειο άσμα του και στο κεφάλαιο που έχει χαρίσει στη σύζυγό του, το Μικρό Κριτή:

Παράθεση :

"Της γυναίκας το σώμα είναι το μουσικό όργανο. Η αρρενωπία του άντρα είναι ο οργανοπαίχτης. Όσο πιο έμορφη είναι η εικόνα του θηλυκού, να την ειπείς στο μισοφώς αλάβαστρο, να την ειπείς δέρμα δορκάδας τρελαμένο στα μύρα του ανέμου, να την ειπείς αστέρι της βροχής που στάζει αχτίνες, όσο πιο έμορφη είναι η όψη του θηλυκού, σώμα και πρόσωπο και νόηση ένα, τόσο πιο σπάνιο και ακριβό είναι το μουσικό όργανο που ζητά να το παίξει ο καλλιτέχνης του. Βιολί στραντιβάριους είναι της γυναίκας το σώμα. Λουδοβίκος Μπετόβεν είναι ο βιολιστής του. Και η πράξη του έρωτα, το μουσικό γινόμενο που ακούγεται, είναι η Σονάτα Kreutzer. Η ενάτη σονάτα. Ιδές που η νύχτα πηχτή γκρεμίζεται σε καταρράχτες άστρων."

Δ. Λιαντίνης, Γκέμμα, σελ. 178 - 179

Η μοίρα λοιπόν, αυτή που περιγράφει ο μέγας Πλάτων, φαίνεται πως οδήγησε αυτούς τους δύο ανθρώπους, το Δημήτρη Λιαντίνη και τη Νικολίτσα Γεωργοπούλου, να συναντηθούν ένα απόγευμα στις αίθουσες ενός μουσείου του Μονάχου.

Τα πώς εκείνης της συνάντησης πάει καιρός που τα παρουσίασα. Ποιητικά μεν αλλά και λαμβάνοντας υπόψη όλες τις σχετικές πληροφορίες και από όλες τις πηγές. Όπως οφείλει να κάνει κάθε τίμιος ερευνητής.

Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΟ

Έχω γράψει πολλές φορές για τη Νικολίτσα Λιαντίνη. Χαίρομαι όμως ιδιαίτερα που όταν διάβασε αυτό το κείμενο για το Μόναχο, συγκινήθηκε ξεχωριστά. Της το χρωστούσα. Γιατί δεν ήταν λίγες οι φορές που παλιότερα την είχα αδικήσει με την "πένα" μου. Και το χρωστούσα και στην αλήθεια. Κυρίως.

Γιατί δεν αδικήθηκε μόνο από μένα και η σύζυγος του Λιαντίνη και η αλήθεια για τη ζωή του. Και έπρεπε επιτέλους να έρθουν στο φως τα πραγματικά δεδομένα. Όχι τα κατασκευασμένα ψέματα από την εμπάθεια εναντίον της.

__________________________________

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ολόκληρο το κείμενο του Λιαντίνη που αναφέρεται το "γαλήνιο, πλαγιασμένο κατάφωτο οχτώ" μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:

https://educandus.forumgreek.com/forum-f11/topic-t312.htm

Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗΣ ΑΠΟΨΗΣ...

Φυσικά αυτό δεν άρεσε σε όλους. Ειδικά σε εκείνους που είχαν μονοπωλήσει ως τότε το ίντερνετ χρησιμοποιώντας το όνομα του Λιαντίνη και παριστάνοντας τους μόνους και αδιαμφισβήτητους λιαντινολόγους.

Με την ίδια οίηση και τώρα καλούν σε συγκέντρωση υπογραφών για να αποδείξουν λέει πως αποτελούν:

Παράθεση :

την πιο πλήρη και αξιόπιστη ιστοσελίδα για τη ζωή και το έργο του Δημήτρη Λιαντίνη και τον πιο φιλόξενο χώρο στη «διαφορετική» άποψη.

Αν είναι πλήρης και αξιόπιστη ας το κρίνει ο καθένας. Αν είναι όμως φιλόξενη και δη στη διαφορετική άποψη, έχω κάθε δικαίωμα να το αμφισβητήσω. Και με αποδείξεις. Το κυνηγητό σε βάρος μου και με κάθε τρόπο όταν έφυγα από το δικό τους φόρουμ και άνοιξα δικό μου προσωπικό χώρο. Πρώτα μπλογκ, μετά ετούτο το φόρουμ.

Δε νομίζω στην ιστορία του διαδικτύου άλλο μέλος φόρουμ να υπέστη τόσες ανηλεείς και αήθεις επιθέσεις όταν αποχώρησε. Και να τον πήραν καταπόδι σε όποια άλλη γωνιά του διαδικτύου έγραφε, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να τον φιμώσουν.

Φιλόξενος χώρος στη διαφορετική άποψη; Τι αστείο! Και τι γελοίο.

Όχι, δεν πρόκειται να αναπαράγω ούτε καν περιληπτικά όσα έκαναν εναντίον μου. Σιγά μη χαλάσω χρόνο και διάθεση να τα θυμάμαι.

Η ουσία έτσι κι αλλιώς δεν είναι σ' αυτό.

Στο κάτω κάτω δεν ήταν υποχρεωμένοι να είναι φιλόξενοι. Ειδικά στους διαφωνούντες. Ο καθένας έχει δικαίωμα να ορίζει το σπίτι του, και το αληθινό και το άλλο, το διαδικτυακό. Ποιον θα βάλει μέσα, ποιον θα αφήσει απέξω ως ανεπιθύμητο.

Εκείνο όμως που δεν έχει δικαίωμα είναι να βαφτίζει το σπίτι του με ξένο όνομα. Ούτε στο ίντερνετ. Κι όχι γιατί το λέω εγώ. Οι νόμοι το λένε. Και οι αρμόδιες για το ίντερνετ αρχές. Πού ήδη φρόντισαν πριν λίγους μήνες να παραδώσουν το domain liantinis.gr στην κ. Νικολίτσα Λιαντίνη.

Τι το έκανε αυτό το domain; Φυσικά όχι όσα βιάστηκαν να υποθέσουν εκείνοι που το έχασαν. Θυμόμαστε όλοι τι έγραφαν τον περασμένο Δεκέμβρη, όταν πληροφορήθηκαν τα δυσάρεστα. Πως χάνουν το domain. Πως η Νικολίτσα Λιαντίνη το μόνο που επιθυμεί είναι να κλείσει κάθε χώρος στο ίντερνετ που μιλάει για το Λιαντίνη.

Τους απέδειξε έμπρακτα πως έλεγαν για μια ακόμη φορά ψέματα. Ο δήθεν αξιόπιστος χώρος...

Επιτρέψτε μου να παραθέσω εδώ αυτούσιο διάλογο αυτού του φόρουμ:

Παράθεση :

Ερώτηση ενός μέλους: (Δημοσιεύθηκε: Κυρ Δεκ 20, 2009 2:03 pm )

- Μια σημαντική ερώτηση - διεκρίνηση. Η κ. Γεωργοπούλου ζητάει να της παραχωρηθεί το όνομα ή επιθυμεί τη διαγραφή του; Έχει σημασία.

Απάντηση από συντονιστή του φόρουμ: (Δημοσιεύθηκε: Κυρ Δεκ 20, 2009 11:14 pm)

- Πολύ σημαντική ερώτηση. Αυτό που ζητάει η εν λόγω κυρία είναι η πλήρης διαγραφή του ονόματος liantinis.gr από τα μητρώα της ΕΕΤΤ. Είναι σημαντικό το ότι δεν θέλησε να «κερδίσει» το όνομα (οπότε δεν μιλάμε για οποιουδήποτε είδους νίκη), δεν θέλησε δηλαδή να το αποκτήσει η ίδια ώστε να το χρησιμοποιήσει. Θέλησε να διαγραφεί εντελώς καθώς και να απαγορευτεί η οποιαδήποτε χρησιμοποίηση παρεμφερούς αυτού συνδέσμου από τον οποιονδήποτε. Δηλαδή δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ούτε το «dliantinis.gr», ούτε το «dimitrisliantinis.gr» κτλ.

Αυτά έλεγε στα μέλη του ο αξιόπιστος χώρος μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη. Και τώρα κάντε κλικ εδώ:

http://www.liantinis.gr

Σε ποιον ανήκει αυτός ο χώρος; Με το περιλάλητο domain liantinis.gr;

Και που άνοιξε τις πύλες του στο κοινό την πρώτη μέρα της φετινής άνοιξης;

Αντιγράφουμε από την ίδια την ιστοσελίδα:

http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=12&Itemid=8

Παράθεση :

Η παρούσα ιστοσελίδα, Liantinis.gr, ιδιοκτησία της συζύγου του Δημήτρη Λιαντίνη Νικολίτσας Γεωργοπούλου – Λιαντίνη, είναι η μόνη υπεύθυνη ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο για τον Καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη. Οποιαδήποτε άλλη ιστοσελίδα φέρει το όνομά του είναι ανεύθυνη, παραπλανητική και παράνομη και ο ιδιοκτήτης της καπηλεύεται, για δικές του σκοπιμότητες, όνομα που δεν του ανήκει.

Η απόδειξη. Που έλεγε και ο Λιαντίνης.

Απόδειξη των προθέσεων της κ. Νικολίτσας Λιαντίνη όταν επί τόσα χρόνια προσπαθούσε να αφαιρεθεί το domain liantinis.gr από εκείνους που χωρίς να τους ανήκει το όνομα Λιαντίνης το είχαν χρησιμοποιήσει ως όνομα της ιστοσελίδας τους. Οι ίδιοι πιστεύουν πως είχαν κάθε δικαίωμα. Πόσοι άλλοι το πιστεύουν;

Αυτό προσπαθούν ακριβώς τώρα να αποδείξουν. Συγκεντρώνοντας υπογραφές...

Όσες υπογραφές και αν συγκεντρώσουν όμως, δε θα καταφέρουν να διαγράψουν όσα έγραψε ο ίδιος ο Λιαντίνης για την ιστορία του ονόματος του καθενός μας. Η Κυκλώπεια θα είναι πάντα εκεί, στη Γκέμμα, και θα τους περιγελά. Ακόμη και αν η δικαιολογία τους είναι η δήθεν αγάπη για το Λιαντίνη... Ακόμη και τότε ο ίδιος ο Λιαντίνης θα τους οικτίρει με τούτα τα λόγια:

Ποιοι είναι οι σύντροφοι του Οδυσσέα;

Είναι εκείνοι που ο καθένας τους είναι ένας Κανένας,

και Κανένας θα μείνει.

Θα ήταν τίμιο, θα ήταν και αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός, να ανοίξει ένα χώρο στο ίντερνετ και να μιλάει για το Λιαντίνη. Όχι όμως με το όνομα του Λιαντίνη. Και όχι αντ' αυτού.

____________________________

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Η αξιοπιστία ξεκινάει από το όνομα που συστήνεσαι. Δεν μπορείς να το παίζεις "πολύφημος" ενώ είσαι χάχας. Και καταπίνεις πως τον άλλο τον λένε Κανένας. Ώσπου την πατάς και σου κόβεται το γέλιο. Την ώρα που ο κύριος Κανένας σου τραβάει μια και σε αφήνει θεόστραβο. Το πρόβλημα λοιπόν της αξιοπιστίας δεν αφορά μόνο εκείνον που αυτοσυστήνεται με άλλο όνομα. Αφορά και τους άλλους. Που εξαπατώνται. Και καλά να είναι κανείς χάχας. Καλά να πάθει και ας πρόσεχε. Οι άλλοι τι χρωστάνε; Χμ... ό,τι και ο Οδυσσέας στον Πολύφημο ίσως. Και ο νοών νοείτω.

ΓΙΑΤΙ ΠΗΓΕ Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ;

Ρωτάνε λοιπόν τώρα γιατί ο Λιαντίνης πήγε στη Γερμανία...

Να προσπεράσουμε τα ποιητικά περί μοίρας και να αφήσουμε στην άκρη την προσωπική του ερωτική ζωή;

Γιατί φυσικά όταν αναχωρούσε ο Λιαντίνης για τη Γερμανία δεν είχε δει καμιά οπτασία της μοίρας να του λέει τράβα στη Γερμανία να βρεις τη γυναίκα της ζωής σου. Ήταν ποιητής ο Λιαντίνης. Όχι κανένας φαντασιόπληκτος, ούτε και αλαφροΐσκιωτος. Αντίθετα υπήρξε οπαδός των θετικών επιστημών. Και των μεθόδων τους. Που στηρίζονται πάντα στην απόδειξη.

Έτσι κι εμείς θα αποδείξουμε γιατί πήγε στη Γερμανία ο Λιαντίνης. Με ντοκουμέντα. Κι όχι φληναφήματα και αερολογίες.

Για να γίνει Λιαντίνης. Άνθρωπος με όνομα. Κι από Κανένας να γίνει αυτό που όλοι γνωρίζουμε σήμερα.

Το ταξίδι στη Γερμανία είναι η δική Κυκλώπεια.

Φεύγει για τη Γερμανία ως Δημήτριος Νικολακάκος. Του Θεοδώρου και της Πολυτίμης.

Και πώς γυρίζει;

Ως Λιαντίνας!

Έχει δημοσιευτεί το γράμμα, είπαμε θα μιλήσουμε με αποδείξεις. Και έχει ημερομηνία 31 Γιανουάρη (sic) 1973. Ιωάννινα.

Ναι, εδώ, στην Ήπειρο, γράφτηκε το γράμμα.

Προς τον ως τότε αδερφικό φίλο, το Μίλτο τον Κηρυκόπουλο. Στον ίδιο, που έξι μήνες νωρίτερα, στις 11/6/1972, από το Μόναχο ακόμη της Γερμανίας, είχε γράψει το περίφημο γράμμα με τον Γυρισμό του Ξενιτεμένου του Σεφέρη. Προαναγγέλλοντας τη μεγάλη αλλαγή. Και υπογράφοντας:

"Ο ξενητεμένος που δεν γύρισε"
Munchen 11 - 6 - 1972

Δεν είναι πια ο Μίμης, δεν είναι ο Δημήτριος, ούτε ο Δημ. Θ. Νικολακάκος.

Δεν είναι ούτε ο φίλος και πολύ περισσότερο ο αδελφός του.

Ούτε κάνει ασκήσεις ισορροπίας ανάμεσα στο Δημήτριος ή Λιαντίνας, όπως του είχε υπογράψει ένα άλλο γράμμα ένα σχεδόν χρόνο πριν φύγει για τη Γερμανία, την 1η Νοέμβρη 1969.

Τώρα είναι σκέτο "Λιαντίνας", χωρίς καν άρθρο.

Η μόνη αλλαγή στο όνομα μέλλει να γίνει στην κατάληξη. Κι αυτή κατά παράκληση της συζύγου του, αφού το καινούριο όνομα δεν το θέλει μόνο ως λογοτεχνικό ψευδώνυμο αλλά ως όνομα ταυτότητας. Άρα όνομα που θα έπαιρνε με τους νόμους εκείνης της εποχής και η σύζυγός του και το παιδί τους. Δε θα ήταν ωραίο να συμπίπτει το επώνυμο των θηλυκών μελών της οικογένειας με το όνομα του χωριού του Λιαντίνη, τη Λιαντίνα Λακωνίας. Κι έτσι προέκυψε η τελική μορφή "Λιαντίνης", όπως τον γνωρίσαμε εμείς. Και όπως υπέγραψε και το τελευταίο ακόμη γράμμα στο παιδί του:

Λιαντίνης

Είναι το όνομα που θα υπογράψει όλα του τα βιβλία. Εκτός εκείνου που φιλοξένησε τη διδακτορική του διατριβή. Καθώς όταν εκδόθηκε δεν είχε ακόμη τακτοποιηθεί το θέμα και νομικά. Εκεί αναφέρεται ως Δημήτριος Θ. Νικολακάκος. Χρονολογία έκδοσης 1978.

Η επίσημη αλλαγή ονόματος έγινε την επόμενη χρονιά. Και παραθέτουμε την πληροφορία από μήνυμα της κ. Λιαντίνη:

Παράθεση :

Η απόφαση αλλαγής του ονόματος σε Δημήτριος Νικολακάκος - Λιαντίνης έχει ημερομηνία 31 Ιουλίου 1979, με αριθμ, πρωτ. της Νομαρχίας Λακωνίας, Δ/νση Εσωτερικών, 11489.

Όπως προκύπτει από την πληροφορία αυτή ο Λιαντίνης δεν εγκατέλειψε το πατρικό του επώνυμο από την αστυνομική του ταυτότητα. Παρέμεινε Νικολακάκος και το Λιαντίνης αποτέλεσε πρόσθετο επώνυμο. Το 1979.

Τι λένε σε επίσημα έγγραφά τους εκείνοι που τώρα κοκορεύονται ως οι πλέον αξιόπιστοι για τη ζωή και το έργο του Λιαντίνη;

Πως άλλαξε επώνυμο με απόφαση πρωτοδικείου το 1976!!!

Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΛΙΑΝΤΙΝΗ

Δεν είναι φυσικά η μόνη ανακρίβεια σε όσα έχουν δημοσιεύσει. Αρκεί να υπενθυμίσουμε πως έχουν παρουσιάσει το Λιαντίνη να παίρνει διδακτορικό κάτω από τρομερές αντιδράσεις μελών της επιτροπής, αναφέρουν μάλιστα πως ο υπεύθυνος της τριμελούς επιτροπής βρήκε τη διατριβή ακατανόητη ή πως πολλοί συμφώνησαν με τη δριμεία κριτική σε βάρος της διατριβής του Λιαντίνη και πως τελικά η εργασία του πέρασε και έγινε διδάκτωρ γιατί την ψήφισε η πλειοψηφία!

Αυτά λέγουν εκείνοι. Ακολουθώντας τη δημοσιογραφική τακτική των συνεντεύξεων. Είπε ο ένας αυτό, είπε ο άλλος το άλλο.

Εμείς ακολουθώντας την άλλη μέθοδο, των αποδείξεων, θα ξαναδημοσιεύσουμε τον ίδιο τον τίτλο του Διδακτορικού του Δημήτρη Λιαντίνη:


Και τον τίτλο αυτό θα επικαλεστούμε όχι μόνο ως διάψευση των φληναφημάτων που αναφέραμε πριν - με άριστα το πήρε ο άνθρωπος το διδακτορικό του και μάλιστα ομόφωνα, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι - αλλά και για το θέμα του ονόματος. Προσέξτε, σας παρακαλούμε, την ημερομηνία του τίτλου.

22 Απριλίου 1978.

Προσέξτε και το όνομα του νέου διδάκτορα της φιλοσοφίας:

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΝΙΚΟΛΑΚΑΚΟΣ.

Βλέπετε πουθενά να γράφει Λιαντίνης;

Εκείνος που δημοσίευσε και μάλιστα επίσημα πως ο Λιαντίνης άλλαξε όνομα με πράξη πρωτοδικείου το 1976, τι έχει να πει;

Να του υπογράψουμε, λέει, για να πετύχει το στόχο του, να αποδείξει πως είναι ο πιο αξιόπιστος στα περί Λιαντίνη!!!

Ναι, βεβαίως, δεν τα λέει αυτοπροσώπως. Φροντίζει να δανείζεται ακόμη μια φορά το όνομα του Δημήτρη Λιαντίνη.

Και ζητά υπογραφές για να αποδείξει πως η ιστοσελίδα είναι η πιο πλήρης και αξιόπιστη για τη ζωή και το έργο του Λιαντίνη. Όχι ο ίδιος.

Σε ποιον ανήκει τελικά αυτή η ιστοσελίδα; Ούτε αυτό δεν τολμούν να παραδεχθούν. Η συγκέντρωση υπογραφών βοηθάει και στην κατεύθυνση αυτή, της απόκρυψης του σε ποιον ανήκει. Ποιος είναι ο δημιουργός της. Φυσικά δεν ανήκει σε όλους όσους υπογράφουν. Γνωστά πράγματα αυτά σε όποιον ασχολείται έστω και ελάχιστα με το διαδίκτυο.

Εσείς όμως πρέπει να δεχτείτε πως αυτός ο χώρος είναι ο πιο αξιόπιστος για τη ζωή και το έργο του Λιαντίνη, έστω και χωρίς να γνωρίζετε ποιος είναι ο διαχειριστής.

Η συγκέντρωση αυτή υπογραφών δεν είναι καθόλου αθώα. Έρχεται να χτυπήσει την επίσημη ιστοσελίδα του Δημήτρη Λιαντίνη, το liantinis.gr. Την ιστοσελίδα που δημιούργησε η σύζυγος του Λιαντίνη, κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη. Και ρητά αναφέρει σε ποιον ανήκει. Δεν παραπλανά τους επισκέπτες.

Έρχεται επίσης η συγκέντρωση υπογραφών να αμφισβητήσει την απόφαση των αρμοδίων αρχών της χώρας. Για το σε ποιον ανήκει το domain liantinis.gr. Αφού δεν κατάφεραν να πείσουν τις αρχές, ακολούθησαν το δρόμο της χρήσης του ίδιου domain σε άλλους φορείς, εκτός Ελλάδας. Όπως το είχαν προαναγγείλει από τον περασμένο Δεκέμβρη.

Παράθεση :

Συνεχίζουμε με το ίδιο όνομα (liantinis) αλλά με άλλες καταλήξεις (org-net-com, λειτουργούν ήδη και οι τρεις) που η μιζέρια του ελληνικού νομικού πλαισίου (ή η ερμηνεία του) δεν μπορεί να αγγίξει. Διασφαλίσαμε έτσι μια για πάντα την ύπαρξη της ιστοσελίδας. Ταυτόχρονα αποδείξαμε με αυτόν τον τρόπο την υποκρισία του συστήματος που ικανοποιήθηκε με την αφαίρεση ενός ονόματος αν και γνώριζε ότι μπορούμε, και το πράξαμε, να αγοράσουμε το ίδιο ακριβώς επίμαχο όνομα από αλλού. Με άλλα λόγια, μας πήραν την κατάληξη αλλά κρατήσαμε το όνομα. Τόση ανοησία...

ΚΑΙ ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ...

Κατά τα άλλα υποστηρίζουν τώρα πως είναι "Έλληνες με την έννοια που δίνει ο Δημήτρης Λιαντίνης στα γραπτά του. Και είναι πολύ σαφής..."

Βεβαίως και υπήρξε σαφής ο Λιαντίνης. Προβάλλοντας το πρότυπο του Σωκράτη. Που ήπιε το κώνειο. Γιατί έτσι αποφάσισε το λαϊκό δικαστήριο της πόλης του. Έστω και αν ανόητα τον καταδίκασε, όπως τονίζει ο Λιαντίνης στη Γκέμμα. (σελ. 86 ) Ο Σωκράτης είχε τη δυνατότητα να αποφύγει το κώνειο. Δεν το έκανε όμως.

"Μόνος του καταδίκασε τον εαυτό του να πιει φρόνιμα το φαρμάκι".

Έτσι γράφει ο Λιαντίνης και έτσι είναι.

Από πότε είναι λοιπόν τρόπος ελληνικός να γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια τις αποφάσεις των αρχών; Και μάλιστα στο όνομα του Λιαντίνη. Του ανθρώπου που δεν έδωσε ποτέ δικαίωμα απέναντι στο νόμο. Όχι γιατί τον έβρισκε πάντα δίκαιο ή της αρεσκείας του. Αλλά γιατί ήθελε να διδάξει αρετή και ήθος. Ελληνική αρετή. Όπως τη διαπραγματεύεται εξαίσια στο κεφάλαιο Αρσενοκοίτης της Γκέμμας. Και από κει παραθέτω τη σαφή θέση του Λιαντίνη περί αρετής:

Παράθεση :

"Εδώ έχουμε μια καίρια στιγμή της διήγησης. Γιατί προσδιορίζει την ανθρωπιά και την ελευθερία της ελληνικής αρετής. Τη σπανιότητα δηλαδή του να 'σαι και να μένεις άνθρωπος, χωρίς να παραβιάζονται ούτε τα όρια των νόμων της φύσης ούτε τα όρια των νόμων των ανθρώπων."

Δ. Λιαντίνης, Γκέμμα, σελ. 85

Και παρακάτω αναλύει:

Παράθεση :

"Να χαίρεσαι τη ζωή σου τη σύντομη και την ανεπίστροφη. Αλλά μέσα στο ρυθμό και στην τάξη. Φυσική και ελεύθερη, να κρατάς την εμορφιά των παθών, ένα κύπελλο στο χέρι σου από αγνό ασήμι. Αλλά με γνώση και με πειθαρχία. Εκείνο που θα σε κρίνει δεν είναι η ηθική σου πτώση, αλλά η βούληση για δύναμη που θα βρίσκει το δρόμο να σε ανεβάζει ξανά στην καθαρή σου αρχικότητα."

Και στο οπισθόφυλλο της Γκέμμας, στο λιτό βιογραφικό του, θα μας αποχαιρετίσει τονίζοντας πως πορεύτηκε τη ζωή του:

"Με τάξη και κλιτότητα. Και στο μέτρο του ανθρώπου."

Αυτός ήταν ο Λιαντίνης. Και αυτή η οδηγία του για την ελληνική αρετή.

Όχι μόνο στα λόγια. Αλλά και στις πράξεις.

- Γιατί ο Λιαντίνης πήγε στη Γερμανία;

ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΓΗ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Με τρώει η γλώσσα μου να αποκαλύψω την πεζή αλήθεια. Την πέρα από τα ποιητικά περί μοίρας. Πέρα και από τη φιλοσοφική του αναζήτηση. Την προσωπική του Κυκλώπεια, να γίνει άνθρωπος με όνομα. Να γίνει από κανένας Λιαντίνης.

Την αλήθεια που επιμελώς απέκρυψαν. Αλλά και τη σκέπασαν και με ψευτιές. Ουρανομήκεις. Μην τυχόν και την ανακαλύψει κανένας.

Γιατί ο Λιαντίνης παραιτήθηκε από το σχολείο που δίδασκε;

Φλομώνουν τα παιδάκια με ψέματα. Και φτάνουν τα καημένα να αναρωτιούνται:

Παράθεση :

τι είχε στο μυαλό του όταν παρατούσε τον σίγουρο διορισμό για να πάει στη Γερμανία;

Συνέχισε, παιδί μου, να διαβάζεις τα ερωτικά γράμματα προς Αμαλία. Και πως ο Λιαντίνης συνέχισε να είναι ερωτευμένος μαζί της ως το τέλος. Δεν την ξέχασε ποτέ! Κι εκείνη το ίδιο! Αχ, τι δακρύβρεχτη ιστορία... Θα μπορούσε να γίνει και σαπουνόπερα στα τελεβίζια!

Θα έφτιαχνε κι ωραίο φόντο ετούτο το μελό για την κακιά σύζυγο. Συνήθης διαδικασία στα φτηνά ρομάντζα. Και απαραίτητη για όσους θέλησαν να κατασπιλώσουν την τιμή και την υπόληψη της κυρίας Νικολίτσας Λιαντίνη. Χρειαζόταν επειγόντως μια μούσα για το Δάσκαλο. Βλέπεις το μισό του έργο μιλάει για τον έρωτα. Και μόνο το άλλο μισό για το θάνατο. Χρεία μεγάλη να βρεθεί και η γυναίκα που τον μάγεψε, ο μεγάλος του έρωτας. Που φυσικά δεν μπορούσαν να καταπιούν ότι ήταν εκείνη που διάλεξε να βάλει δίπλα του και να γίνει μητέρα του παιδιού του.

Έτσι εγεννήθη η Αμαλία!

Χωρίς να υπάρχει καμιά Αμαλία στη ζωή του Λιαντίνη.

Και προκαλώ εκείνους που παριστάνουν τους πιο αξιόπιστους όλων για τη ζωή του Λιαντίνη, να αποδείξουν το αντίθετο.

Σημειώνω δε ότι γνωρίζω το πραγματικό όνομα της γυναίκας. Και τις πραγματικές σχέσεις που είχε με το Λιαντίνη.

Γνωρίζω και άλλα, που θα μου επιτρέψετε να τα κρατήσω για τον εαυτό μου. Όχι τα άγια τοις κυσί.

Και ανάγκη καμία δεν έχω να εκποιήσω στα ιντερνέτια όσα ξέρω για το Λιαντίνη προκειμένου να αποδείξω πόσο αξιόπιστος και πλήρης είναι ο χώρος μου για τη ζωή του.

Γιατί εκείνο που προέχει είναι το έργο του. Η φιλοσοφία του.

Κι αυτά - όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για το Λιαντίνη - καλά θα κάνει να τα μελετήσει από το άγιο πρωτότυπο.

Κι όχι από αναλύσεις άλλων. Ειδικά εκείνων που δεν έχουν μελετήσει ούτε καν τη Γκέμμα. Ή αν τη μελέτησαν δεν την κατανόησαν. Κι αν την κατανόησαν, φρόντισαν με τις πράξεις τους να την γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Συνεχίζοντας να χρησιμοποιούν το όνομα του Λιαντίνη χωρίς να τους ανήκει.

"Είναι εκείνοι που ο καθένας τους είναι ένας Κανένας, και Κανένας θα μείνει. Μας είναι και θα μας μείνουν τόσο άφαντοι και άγνωστοι όσο και οι κάτοικοι του Λάγκος και της Μοζαμβίκης σήμερα, ή οι κάτοικοι της Σκυθίας και της Βαιτικής εχθές."

Όσες υπογραφές και αν μαζέψουν.

Γιατί το όνομά του το κερδίζει κανείς νικώντας τον κύκλωπα της Μέριμνας. Κι όχι μαζεύοντας υπογραφές για να αποδείξει την αξιοπιστία του.

Απόδειξη; Μια τελευταία απόδειξη;

ΚΑΙ Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΚΑΠΟΤΕ ΜΑΖΕΨΕ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ, ΑΛΛΑ...

Και ο Λιαντίνης κάποτε υπέκυψε στον πειρασμό, να συγκεντρώσει υπογραφές. Πως είναι σπουδαίος δάσκαλος. Υπέγραψα κι εγώ το χαρτί. Αν και κάτι τσάκισε μέσα μου εκείνη την ώρα.

Τελικά πήγαν στράφι. Οι υπογραφές.

Δεν τα κατάφερε να πάρει το βραβείο "Εξαίρετης πανεπιστημιακής διδασκαλίας".

Τα αναφέρουν αυτά και οι κύριοι πιο αξιόπιστοι... Βάζοντας και σάλτσα πως η συγκέντρωση υπογραφών έγινε με πρόταση άλλων.

Ε, όχι. Ήμουν εκεί. Στο Μαράσλειο. Και τον είχα καθηγητή το 1993. Εκείνος ο ίδιος μας έδωσε το έντυπο.

Δεν θα τον κρίνω. Αλλά και δε θα καταδεχτώ όσο και αν αγαπώ το Δάσκαλό μου να πω ψέματα και να παραπλανήσω για το ποιος αληθινά ήταν. Γιατί την ίδια ώρα θα τον έχω προδώσει. Και θα έχω προδώσει όσα μου δίδαξε.

ΔΕ ΜΑΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕ Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

Ούτε όμως εγώ αισθάνομαι εξαπατημένη. Επειδή ένας Λιαντίνης θέλησε να συγκεντρώσει υπογραφές. Δε με κορόιδεψε. Αυτός με δίδαξε ότι:

Παράθεση :

Στον Οδυσσέα ενσαρκώνεται ο αιώνιος άνθρωπος, που συντόνισε την πράξη του με τον αιώνιο ρυθμό. Η ζωή του Οδυσσέα είναι η ανθρώπινη κίνηση απάνου στην ασύλληπτη εφαπτομένη της ύλης και της μορφής. Μέσα στη χειροποίητη σχεδία του έχουν αποθέσει τις συνταγές και τα φάρμακα, τα εργαλεία, τα όπλα και τα σκεύη τους όλες οι θρησκείες, οι φιλοσοφίες και οι τέχνες.

Ο Οδυσσέας είναι ο άνθρωπος, που όλα τα γνώρισε και όλα τα δοκίμασε. Και τη δύναμη της μουσικής την ενίκησε σαν τον Απόλλωνα και στον ασφοδελό λειμώνα κατέβηκε σαν το νεκρό Διόνυσο, και με τη θεά κοιμήθηκε νύχτες και νύχτες, και την αθανασία που τούταξαν την κλώτσησε κλαίγοντας.

Κάθε φορά που νίκαγε κι ένα καινούργιο τέρας, επιβεβαίωνε τη διαίσθησή του ότι τραβάει σωστά τον ανθρώπινο δρόμο, ότι έσωσε πάλι να μη γκρεμισθεί από τη νοητή γραμμή της ακμής όπως οι σύντροφοί του, που ένας - ένας γλιστρώντας στη γοητεία της απόκλισης ξεπέφτανε από άνθρωποι σε βοσκήματα.

Η επιστροφή στην Ιθάκη ήταν αξεδιάλυτα δεμένη με την ανάγκη να μείνει άνθρωπος. Και για να μείνει άνθρωπος, έπρεπε να ξεφύγει από όλα τα φίλτρα της Κίρκης, τα καλέσματα δηλαδή προς το ζώο, που κάθε φορά πηδούσαν μπροστά του με αλλαγμένη όψη.

Το βαθύτερο νόημα του νόστου δεν βρίσκεται στο ότι ο ήρωας ποθεί να εύρει την Ιθάκη, αλλά στο ότι λαχταράει να μη χάσει τον εαυτό του.

Το φθάσιμο στην Ιθάκη σημαίνει ότι έμεινε ως το τέλος άνθρωπος. Τίποτ' άλλο δεν είχε κι ούτε χρειαζόταν να κάμει. Γι' αυτό και η εκδοχή, ότι άφησε πάλι βαρυεστημένος το νησί και ξαναρίχθηκε στις θάλασσες, σε καμία περίπτωση δεν ημπορεί να έχει κλασσική προέλευση.

Ο γυρισμός του Οδυσσέα φανερώνει ότι το κλασσικό πνεύμα στην τελική του μαρτυρία καταφάσκει τη ζωή. Ο άνθρωπος δικαιώνεται σίγουρα, αβίαστα και απλά. Πράγμα που δεν συμβαίνει με το ευρωπαϊκό πνεύμα, όπως ημπορεί να δείξει μια σπουδή του Faust, που αποτελεί το αντίστοιχο του Οδυσσέα μέσα στο ευρωπαϊκό πνεύμα.

Δ. Λιαντίνης, Χάσμα Σεισμού, σελ. 142

Η Κυκλώπεια δεν ήταν το μοναδικό της ζωής του ταξίδιον. Όλη την Οδύσσεια την ταξίδεψε ο Λιαντίνης.

Ναι, πάλεψε να γίνει από Κανένας άνθρωπος με όνομα. Αλλά πάλεψε και να μείνει άνθρωπος. Να μη χάσει τον εαυτό του. Βάδισε επί ξυρού ακμής. Με τον τρόπο των ελλήνων:

Παράθεση :

Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τα πάθη;
….
Τα πάθη μοιάζουν με το θάνατο, που 'ναι το δώρο της φύσης και το μυστικό της. Αλίμονο αν φύγει ο θάνατος από μέσα μας. Ξέρετε γιατί δεν πεθαίνουν τα πτώματα; Γιατί ο θάνατος έφυγε από μέσα τους.

Η μεγάλη αρετή της αρετής των ελλήνων είναι που οικοδόμησαν επάνω στα πάθη. Η οδηγία τους δεν ήταν να ξεριζώνουν τα πάθη, αλλά να τα παιδαγωγούν. Να ημερεύουν τη δριμάδα τους με καρτερία και αόρατη δύναμη.

Δ. Λιαντίνης, Πολυχρόνιο, σελ. 14

Είχε και ο Λιαντίνης πάθη;

Βεβαίως και είχε.

Αλλά φρόντιζε να τα παιδαγωγεί και να τα ημερεύει.

Δεν παρίστανε τον μίστερ τέλειο...

Ο ΕΞΑΓΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

δε γίνεται με συγκέντρωση υπογραφών...

Και φεύγοντας μας αποχαιρέτησε λέγοντας:

Παράθεση :

«Μάθε έτσι να ζεις και συ, και ειπέ έτσι να ζουν και οι μετά από σένα. Γήινα, μέτρια, και εξαγνισμένα.
Γήινα, μέτρια και προπαντός εξαγνισμένα για τα λάθη που έκαμες όταν εζούσες. Γιατί άνθρωπος στη βάση του σημαίνει λάθος και στην κορφή του εξαγνισμός.»

Δ. Λιαντίνης, Γκέμμα, Εδώ Μεσολόγγι, σελ. 154

Και ο εξαγνισμός δεν επιτυγχάνεται με τις υπογραφές των άλλων. Αλλά με τον προσωπικό μας αγώνα. Τη δική μας διαδρομή. Η ελληνική αρετή δεν ξεκινά απ' έξω. Μέσα στον άνθρωπο έχει την έδρα της. Δεν την επιβάλλουν οι άλλοι, ούτε ως τιμωρία ούτε και ως επιβράβευση. Γι' αυτό και ο Λιαντίνης μιλά για θαλασσινή ανάσα ελευθερίας... Είναι αυτή που χάρισε στους έλληνες και τη φιλοσοφία θανάτου:

Παράθεση :

Η στάση των στωικών απέναντι στο θάνατο σε σύγκριση με τους έλληνες κλασικούς, με τον Πλάτωνα λ.χ., φανερώνει τη διαφορά. Η Στοά φθάνει να υποδείχνει την αυτοκτονία, την εύλογον εξαγωγήν όπως την ονομάζει, στις περιπτώσεις που η ψυχρή λογική δίνει το πράσινο φως για μια τέτοια έξοδο ανάγκης. Οι περισσότεροι δάσκαλοι και μαθητές επήραν αυτοθέλητα τη ζωή τους.
….
Απέναντι σε τούτη την εκλογή βίας σχετικά με το θάνατο, που είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της ζωής και της φιλοσοφίας - ας θυμηθούμε πως ο Πλάτωνας όριζε τη φιλοσοφία σαν μελέτη θανάτου - οι έλληνες στέκουνται με θαλασσινή ανάσα ελευθερίας. Στο δογματικό καταβιασμό των στωικών είχαν αντιτάξει τη διαλεκτική τους ευπορία. Ο θάνατος, για να τον μελετάς, έχει το εύρος της ζωής που την ζεις. Έτσι τα δύο μπροστά σου γίνουνται ένα.

Δ. Λιαντίνης, Πολυχρόνιο, σελ. 17

Κι είναι εδώ ένα ακόμη σημείο διαφωνίας και τριβής με τους κύριους πιο αξιόπιστους. Που επιμένουν να θεωρούν το Λιαντίνη μεγάλο γιατί αυτοκτόνησε! ακολουθώντας το δόγμα και όχι την ελεύθερη σκέψη. Εμμένουν μονόπλευρα στο θάνατο και ξεχνούν τον έρωτα. Έτσι τα δυο μπροστά τους δε γίνονται ένα, αλλά κανένα. Αφού ο θάνατος για να τον μελετάς πρέπει να έχει το εύρος της ζωής που την ζεις. Τη δική σου ζωή. Όχι του άλλου. Ούτε του Λιαντίνη.

Να ένας ακόμη λόγος που επιβάλλει να διατηρείς τη δική σου ταυτότητα όταν μελετάς το έργο του Λιαντίνη. Να παραμένεις ο εαυτός σου. Να μην καταντάς αυτό που ο ίδιος ο Λιαντίνης περιγελούσε: "λιαντινόπληκτος".

Γιατί θα πρέπει όποιος χώρος ασχολείται με το Λιαντίνη στο διαδίκτυο να αυτοαποκαλείται liantinis; Είναι αυτό σφραγίδα γνησιότητας;

Να, που δεν είναι. Και τώρα προέκυψε η ανάγκη στήριξης, λέει, της προσπάθειας, με υπογραφές.

Πού πήγε το ΕΡΗΜΟΣ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΟΣ;

Μεταλλάχτηκε στο ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ Η ΙΣΧΥΣ!

Ο Λιαντίνης όμως, ακόμη και αν απέτυχε να συγκεντρώσει τις απαιτούμενες υπογραφές, κατάφερε να κερδίσει τον κότινο. Κι όχι φυσικά αυτοκτονώντας. Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε, πως κανείς ως τώρα δεν απέδειξε πως ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε. Ούτε καν ο ιατροδικαστής...

Ο Λιαντίνης αποκαταστάθηκε πλήρως στα δικά μου μάτια την τελευταία φορά που τον συνάντησα. Στο Μαράσλειο και πάλι. Κι ας είχα αποφοιτήσει καιρό πριν. Πήγα να τον ακούσω. Να διδάσκει. Και βρήκα έξαλλα τα πλήθη να τον γουχαΐζουν. Να απαιτούν την απομάκρυνσή του από τη σχολή. Κάτι που επίσης δεν τόλμησαν να αποκαλύψουν στα κιτάπια τους οι κύριοι πιο αξιόπιστοι. Παρουσίασαν έναν Λιαντίνη θεό του Μαρασλείου. Εμ, δεν ήταν... Ήταν άνθρωπος και πάλεψε να μείνει άνθρωπος. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. Άνθρωπος!

Εκεί λοιπόν, Νοέμβρης του 1996, ήταν που αντίκρισα το μεγαλείο του σε όλο του το μέγεθος. Όταν διέσχισε την αυλή με τα κύμβαλα τα αλαλάζοντα να ωρύονται. Αγέρωχος. Χωρίς να μπορούν να τον αγγίξουν οι μηκυθμοί και οι βορβορυγμοί.

Αλλά και όταν μπήκε στο αμφιθέατρο. Όπου βρισκόμασταν οι άλλοι. Οι θαυμαστές. Ούτε εμείς καταφέραμε να τον αγγίξουμε. Με τα βλέμματα που ξεχείλιζαν λατρεία.


Και δίδαξε. Χωρίς ούτε ένας μυς του προσώπου του να μαρτυρά ταραχή.

Ήθελα να πάω στο τέλος της ώρας να του σφίξω το χέρι. Να του πω ότι πήγα ειδικά για εκείνον στο Μαράσλειο. Να τον ακούσω ακόμη μία φορά. Να του μαρτυρήσω πόσα του χρωστούσα ως άνθρωπος, ως εκπαιδευτικός. Δεν τόλμησα. Ήταν η δική του στάση που δε με άφησε. Και κατάλαβα πως όσο ειλικρινά και άδολα κι αν ήτανε τα λόγια της αγάπης μου για εκείνον, προσβολή θα φαίνονταν κάτω από τις συνθήκες της στιγμής. Σαν πράξη ελεημοσύνης.

Αλλά και ηλιθιότητα μεγάλη. Να ελεείς ποιον; Έναν Λιαντίνη;

Ευτυχώς απέφυγα το ατόπημα. Έφυγα χωρίς να του μιλήσω. Όπως κι εκείνος σαν συνάντησε τον Χάιζενμπεργκ. Κι όμοια κυμάτιζα κι εγώ την άφατη χαρά μου.


Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.

ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΦΥΓΗ

ΚΑΙ ΚΟΠΤΟΝΤΑΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ...

Ενάμιση χρόνο αργότερα ο Λιαντίνης έφυγε. Όχι για Γερμανία. Εξαφανίστηκε.

Λένε πως ανέβηκε στον Ταΰγετο. Λέω πως όσο και αν το έψαξα δε βρήκα επαρκείς αποδείξεις πως όντως ανέβηκε. Τουλάχιστον τότε που εξαφανίστηκε.

Αντίθετα βρήκα πολλά στοιχεία να αντιφάσκουν. Οι μαρτυρίες του ταξιτζή που τον οδήγησε ως το καταφύγιο, μία απ' αυτά. Τον περιέγραψε με άσπρα πάνινα παπούτσια. Και πουκάμισι μπλε, πολύ ανοιχτό.

Ο σκελετός βρέθηκε με πουκάμισο καρό πράσινο. Και δίπλα του παπούτσια τύπου τίμπερλαντ καφετί.

Τυχαία η ανακάλυψη, οφείλω να πω. Ξαναβλέποντας το βίντεο που είχα κρατήσει από τον καιρό της εξαφάνισης με όσα έπαιζαν τα τελεβίζια για τον καθηγητή που εξαφανίστηκε και έχοντας διαβάσει και το βιβλίο που είχε κυκλοφορήσει για τη ζωή του. Στο βιβλίο όμως δεν αναφερόταν λέξη για όλα αυτά. Υπήρχε μόνο η φωτογραφία από το πουκάμισο του νεκρού. Κι όμως ο συγγραφέας σημείωνε πως είχε μιλήσει με τον ταξιτζή. Πώς τότε;

Τόλμησα να ανεβάσω τα ντοκουμέντα στο ίντερνετ. Για τα παπούτσια. Για το πουκάμισο.

Ποια ήταν η αντίδραση των κυρίων που παριστάνουν τους πιο αξιόπιστους και ταυτόχρονα τους φιλόξενους στη διαφορετική άποψη; Λύσσαξαν εναντίον μου. Πως ασχολούμαι λέει με τα σώβρακα του Λιαντίνη!

ΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΤΗΣ ΠΙΟ ΠΛΗΡΟΥΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

Όχι, δε θα επεκταθώ σε άλλες θλιβερές αντιδράσεις, το είπα από την αρχή. Δεν είναι αυτό το νόημα και εξάλλου τα έχουμε πει και ξαναπεί αυτά τα πράγματα.

Θα περιοριστώ μόνο σε ένα τελευταίο. Που δεν το έθιξα καθόλου. Στο πιο πλήρης σελίδα για τη ζωή και το έργο του Λιαντίνη. Πράγματι η ιστοσελίδα αυτή διαθέτει πλούσιο υλικό από βίντεο κυρίως με ομιλίες του Λιαντίνη. Έχουν και ηχητικά ντοκουμέντα και δεν ξέρω τι άλλο. Κανείς δεν το αμφισβητεί.

Το πώς ακριβώς τα απέκτησαν θα μας το αποκαλύψουν ποτέ; Πχ το ορειπορικό του Λιαντίνη. Ένα ντοκουμέντο που μας το εμπιστεύτηκε η κ. Λιαντίνη και μας έδωσε το δικαίωμα να το αναρτήσουμε στο ίντερνετ. Λίγες μέρες μετά είδαμε το ντοκουμέντο και στο χώρο τους. Παρά τη σημείωση ότι απαγορεύεται η αναπαραγωγή. Γραμμένη με κόκκινο πάνω στο ίδιο το έγγραφο. Αλλά γιατί υπάρχει το μοντάζ; Μα για να σώζει όσους θέλουν να παριστάνουν ότι κατέχουν τα πάντα. Πως είναι δικά τους όλα τα ντοκουμέντα που κυκλοφορούν για το Λιαντίνη.

Το ίδιο έγινε αργότερα και με την αυθεντική φωτογραφία που ο Λιαντίνης χρησιμοποίησε για το οπισθόφυλλο της Γκέμμας. Κι αυτή ήρθε στα χέρια μας από την κ. Λιαντίνη. Κι αυτή αναδημοσιεύτηκε στο χώρο τους αφού υπέστη το ανάλογο μοντάζ για να εξαφανιστούν τα ίχνη από πού την πήραν.

Τόση η πρεμούρα να ανεβάζουν υλικό που στο τέλος ξεπέρασαν όχι μόνο το νόμο για την πνευματική ιδιοκτησία αλλά και εκείνον που ορίζει τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα. Βρήκαν, άγνωστο πάλι το πώς, το απόρρητο έγγραφο με την εξέταση dna στο σκελετό που βρέθηκε στον Ταΰγετο. Στο ίδιο έγγραφο υπήρχε και ανάλυση dna της συζύγου του Δημήτρη Λιαντίνη, της κόρης του και του δίδυμου αδερφού του. Και όμως το ανέβασαν. Αν και ο γενετικός κώδικας των ανθρώπων δεν είναι απλά προσωπικό δεδομένο αλλά το πλέον ευαίσθητο.

Φυσικά η κ. Λιαντίνη προσέφυγε για το θέμα αυτό στις αρχές.

Τι απέγινε;

Εεεεεε, δε θα κάνουμε το ίδιο λάθος, να δημοσιοποιήσουμε ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα.

Αλλά ο καθένας που ξέρει τι λέγει ο σχετικός νόμος, το καταλαβαίνει και φτάνει.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Εσείς τώρα, εφόσον θέλετε να στηρίξετε μια τέτοια προσπάθεια, που αναγκαστήκαμε να την αναλύσουμε σε όλες τις πτυχές της, τουλάχιστον τις βασικές, δεν έχετε παρά να πάτε και να υπογράψετε.

Εμείς όχι. Θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε την επίσημη ιστοσελίδα του Δημήτρη Λιαντίνη. Το liantinis.gr.

Δεν είναι θέμα πληρότητας. Δεν είναι θέμα αξιοπιστίας. Ούτε και φιλοξενίας διαφορετικών απόψεων. Εξάλλου δε διαθέτει φόρουμ η ιστοσελίδα αυτή.

Είναι απλά θέμα δικαιοσύνης.

Κι ο Λιαντίνης μας το δίδαξε κι αυτό.

Να υπηρετούμε το δίκαιο και όχι το άδικο.

Στο όλο θέμα που η συγκέντρωση υπογραφών άνοιξε, υπάρχει και άλλη διάσταση.

...διότι ας αφήσουμε στην άκρη τη διαμάχη τους με την κ. Νικολίτσα Λιαντίνη

...και ας δούμε το όλο ζήτημα με το βλέμμα του καθενός που ασχολείται με το Λιαντίνη

...είτε τον είχε δάσκαλο, είτε απλά τον γνώρισε από τα βιβλία του...

Και πάλι δεν είναι δίκαιο απέναντι σε όλους τους άλλους που επίσης μελετούν Λιαντίνη ή και έχουν μαγευτεί από τη διδασκαλία του, και θέλουν να μοιράζονται αυτή τη μελέτη και αυτή την αγάπη με άλλους στο διαδίκτυο.

Δεν είναι δίκαιο με την έννοια την αρχαία. Είναι δηλαδή ύβρις.

Να ισχυρίζεσαι πως αποτελείς την πιο πλήρη και την πιο αξιόπιστη ιστοσελίδα για το Λιαντίνη.

Και να ζητάς να επιβάλεις αυτό που πιστεύεις ο ίδιος για το χώρο σου, συγκεντρώνοντας υπογραφές...

Τέτοιες διαδικασίες θυμίζουν το παλιό διαφημιστικό τρικ:

29 ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΣ ΠΛΥΝΤΗΡΙΩΝ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ .............................

Ή ακόμη το άλλο που είναι και της μόδας:

Ο χι, ο ψι και ο ωμέγα προτιμούν liantinis.tade! Τυχαίο; Δε νομίζω!!!

Για να μην πω ότι φέρνουν στο νου τις συστατικές επιστολές που μάζευαν οι υπηρετριούλες της δεκαετίας του '60 για να τις προτιμήσουν οι μεγαλοκυράδες.

Όποιος έχει πραγματική αξία, δε χρειάζεται αυτοδιαφήμιση. Τον διαφημίζουν και τον προβάλλουν τα ίδια του τα έργα. Οι πράξεις του. Εν αρχή ην η πράξις. Κι όχι τα λόγια τα παχιά.

Και είναι και το θέμα του ονόματος. Η αυθαίρετη χρήση ως domain του ονόματος του Λιαντίνη. Λες και δεν μπορείς να μιλήσεις για το Λιαντίνη αν ο χώρος δε λέγεται liantinis.tade

Κι εμείς όταν ανοίξαμε αυτό το φόρουμ είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στον πειρασμό να τον βαφτίσουμε liantinis... Δεν το κάναμε. Κι όχι μόνο για όσα διδάσκει η Κυκλώπεια. Για λόγους δηλαδή αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού.

Πρώτον γιατί ήταν ζητούμενο να αποδείξουμε πως δεν είναι ανάγκη να λέγεται ο χώρος liantinis.tade για να μας επισκέπτονται και να μας διαβάζουν οι ανά το διαδίκτυο ενδιαφερόμενοι για το Λιαντίνη. Και το αποδείξαμε.

Αλλά και από σεβασμό σε όλους τους άλλους που αγαπούν και μελετούν το έργο του Λιαντίνη και θέλουν να ανεβάσουν θέματα για εκείνον στο διαδίκτυο. Αυτό είναι για μας ο σεβασμός στη διαφορετική γνώμη και ο σεβασμός στο συνάνθρωπο. Να μην παριστάνεις πως είσαι ο ένας και μοναδικός και να απαιτείς το "δοξάστε με! εγώ ειμί ο βασιλεύς του κόσμου και ο ειδήμων επί θεμάτων Λιαντίνη στο παγκόσμιο διαδίκτυο!"
Ακόμη και αν είσαι. Περισσότερο αν δεν είσαι.

Η οίηση και ο κομπασμός της πρότασης "η πιο πλήρης και αξιόπιστη ιστοσελίδα για το Λιαντίνη" δε συνάδουν καν με την ίδια τη φιλοσοφία του Λιαντίνη. Αντίθετα φέρνει στο νου εκείνους τους "έλληνες" που περιγελά ο Λιαντίνης στον Ελληνοέλληνα της Γκέμμας:


Ή ακόμη εκείνον τον τουρκόγυφτα που φαντάζεται πρίγκιπα τον εαυτό του:

τη ζωή και ΤΟ ΕΡΓΟ!!! του Λιαντίνη;

ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΥΒΡΙΣ!

Εκεί που η ύβρις ξεπερνά κάθε όριο είναι στον ισχυρισμό πως η συγκεκριμένη ιστοσελίδα αποτελεί την πιο αξιόπιστη και πλήρη όχι μόνο για τη ζωή αλλά και για το έργο!!! του Δημήτρη Λιαντίνη.

Άντε σου λέω εγώ και να δεχτώ πως πέσαμε στον κολοσσό των δημοσιογράφων, και έκανε ενδελεχή έρευνα φωτίζοντας κάθε πτυχή της ζωής του Δημήτρη Λιαντίνη.

Ξεχνώντας βέβαια πως ο Λιαντίνης υπήρξε ποιητής. Και ξεχνώντας και το λόγο του Λιαντίνη πως είναι ασύλληπτη υπόθεση η βιογραφία του αληθινού ποιητή.

Αλλά και το έργο του;

Μα ποιοι είναι;

Και ποιος είναι και ο Λιαντίνης, ε; μην ξεχνιόμαστε για ποιου το έργο μιλάμε.

Είναι μάλιστα μεγάλη απογοήτευση να βλέπεις ανάμεσα στις υπογραφές να φιγουράρουν και τα ονόματα δυο – τριών μαθητών του Λιαντίνη. Τέτοια υποτίμηση στο Δάσκαλο;

Καλά για το στραπατσάρισμα της φιλοσοφίας του.

Να παραβλέψουμε και το θέμα του ονόματος liantinis.tade που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όσα υποστηρίζει ο Λιαντίνης στην Κυκλώπεια.

Αλλά ποιος είναι εκείνος ο τσιρβελής που θα κοκορευτεί για λόγου του ως ο πιο αξιόπιστος εκφραστής του έργου ενός Λιαντίνη;

Αφήστε που άφησε και έργο ανέκδοτο. Έστω και όσο είδε το φως της δημοσιότητας. Να μιλήσουμε αποκλειστικά γι’ αυτό. Και μάλιστα για το πρώτο του βιβλίο.

Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που εξέδωσε ο Λιαντίνης;

Σας παραθέτουμε την εικόνα του εξωφύλλου:


Και πέστε μου τώρα. Προσέχοντας τι λέει αυτό το εξώφυλλο, πώς θα χαρακτηρίζατε κάποιον που γράφει και μάλιστα όχι απλά στις «ιστοφυλλάδες» αλλά επίσημα, στο χαρτί και επώνυμα, πως:

«Το 1978 εξέδωσε τη διδακτορική του διατριβή πάνω στον Γερμανό ποιητή Ράινερ Μαρία Ρίλκε, με τον τίτλο Έξυπνον Ενύπνιον.»

Πώς θα τον χαρακτηρίζατε αυτόν που το έγραψε; Κι ας μην ξέρατε τίποτε άλλο για το Λιαντίνη. Όχι να είστε και μαθητής του!

Αξιόπιστο; Και πως έχει πλήρη γνώση του έργου του Λιαντίνη;

Βλέπετε εσείς πουθενά στο εξώφυλλο τον τίτλο «Έξυπνον Ενύπνιον»;

Λογικό είναι όταν τέτοιες χοντράδες έχεις κάνει και μάλιστα με το όνομά σου φαρδιά πλατιά από κάτω, να θέλεις τώρα να εξασφαλίσεις τις υπογραφές άλλων για να αποδείξεις πως είσαι αξιόπιστος. Και δη μαθητών του Λιαντίνη. Να έχεις να λες πως και αυτοί σε εγκρίνουν.

Ατυχώς για εκείνον που δεν είμαστε όλοι οι μαθητές του Λιαντίνη τόσο αφελείς και τόσο άσχετοι με το έργο που άφησε ο Δάσκαλός μας.

Και ευτυχώς που μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε τη σύζυγό του. Και να μας ανοίξει τα μάτια. Και για το έργο του. Δικό της δώρο είναι αυτό το αντίτυπο της Διδακτορικής Διατριβής του Δασκάλου. Δικό της δώρο και το επόμενο:


Να επιτέλους και το Έξυπνον Ενύπνιον...

Και αναφέρει στις μέσα σελίδες πως εκδόθηκε το 1977.

Είναι το Έξυπνον Ενύπνιον η διδακτορική διατριβή του Λιαντίνη;

Αν θέλουμε να μιλάμε με ακρίβεια θα πρέπει να πούμε πως και είναι και δεν είναι...

Και ακολουθώντας το γνωστό μοτίβο της φιλοσοφίας του Λιαντίνη που μία από τις βασικές αρχές της είναι η αρχή της απροσδιοριστίας του Χάιζενενμπεργκ.

Αφενός εκείνο που κατέθεσε ο Λιαντίνης ως διδακτορική διατριβή έχει τίτλο:

ΑΙ ΕΛΕΓΕΙΑΙ ΤΟΥ DUINO ΤΟΥ R. M. RILKE

ΚΑΙ Η ΕΝ ΑΥΤΑΙΣ

ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Αφετέρου – και αυτό το μάθαμε από τη σύζυγο του Λιαντίνη, δεν το ανακαλύψαμε μόνοι μας – ο Λιαντίνης είχε την υπομονή να ξαναγράψει τη διατριβή μεταφέροντας το κείμενο από την καθαρεύουσα στη δημοτική. Και με αυτή τη μορφή, στη δημοτική, προσθέτοντας και αφιερώσεις αλλά και ευχαριστήρια προς τον άνθρωπο που χρηματοδότησε την έκδοση, εξέδωσε το βιβλίο του Έξυπνον Ενύπνιον. Αποφεύγοντας και ο ίδιος να αναφέρει πως πρόκειται για διδακτορική διατριβή.

Το περίεργο βεβαίως είναι πως το Έξυπνον Ενύπνιον έχει χρονολογία έκδοσης το 1977 ενώ το πρωτότυπο της διατριβής εκδόθηκε το 1978.

Δεν είναι το μόνο περίεργο με τις χρονολογίες έκδοσης των έργων του Λιαντίνη.

Και στο προκείμενο που μας απασχολεί δεν είμαστε σε θέση να απαντήσουμε. Γιατί όταν κάτι δεν το ξέρεις είναι τιμιότερο να λέγεις δεν το ξέρω. Και όχι να παριστάνεις τον παντογνώστη.

Ποιος μπορεί να το ξέρει; Μα η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη. Ποιος άλλος;

Ο άνθρωπος που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα το Λιαντίνη και παρακολούθησε εκ του σύνεγγυς όλη τη συγγραφική διαδρομή του. Δακτυλογραφώντας μάλιστα ενίοτε τα έργα του, καθώς εκείνος συνήθιζε να γράφει με τα μολυβάκια του. Αλλά και επιμελούμενη τεχνικά θέματα. Όπως για παράδειγμα το ύφασμα που χρησιμοποιήθηκε για το εξώφυλλο του Έξυπνου Ενύπνιου. Και που ο Λιαντίνης το ήθελε συγκεκριμένου τύπου. Λεπτολόγος πάντα ως και την τελευταία λεπτομέρεια. Όπως και ακριβολόγος στο έπακρο στα κείμενά του.

Εσείς, τι λέτε; Αν ο Λιαντίνης έβλεπε να γράφουν για το έργο του:

«Το 1978 εξέδωσε τη διδακτορική του διατριβή πάνω στον Γερμανό ποιητή Ράινερ Μαρία Ρίλκε, με τον τίτλο Έξυπνον Ενύπνιον.»

θα θεωρούσε αξιόπιστο ερευνητή το συγγραφέα και πλήρως ενημερωμένο να μιλήσει για το έργο του;

Αν ναι, να πάτε παρακαλώ να υπογράψετε. Και να δώσετε ψήφο εμπιστοσύνης.

Εγώ, όχι. Θα συνεχίσω να στηρίζω το liantinis.gr. Που λειτουργεί με την εποπτεία της κ. Νικολίτσας Λιαντίνη. Τον άνθρωπο που με βοήθησε τα μάλα να γνωρίσω και τον άνθρωπο Λιαντίνη και πολλές άγνωστες πτυχές του έργου του.

Και είναι ευτύχημα που χωρίς να έχει τεχνικές γνώσεις για δημιουργία ιστοσελίδων μπόρεσε και δημιούργησε αυτό το χώρο. Φέρνοντας στη δημοσιότητα τόσο σπάνιο υλικό από το ανέκδοτο έργο του Λιαντίνη. Γιατί σε εκείνη άφησε ο Λιαντίνης το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού του αρχείου.

Και τον κάθε ερευνητή που ενδιαφέρεται για το Λιαντίνη αυτό το αρχείο τον ενδιαφέρει.

Το υπόλοιπο έργο του είναι στα βιβλιοπωλεία και μπορεί εύκολα να το βρει και να το μελετήσει. Από το άγιο πρωτότυπο, που συμβούλευε και ο Λιαντίνης.

Όχι από τις ιστοσελίδες του διαδικτύου. Ακόμη και αν είναι αξιόπιστες. Και έτι περισσότερο όταν δεν είναι.