Αριθμός μηνυμάτων : 114 Registration date : 09/04/2008
Θέμα: Απ: ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ Παρ Φεβ 06, 2009 10:49 pm
The Hollow Men (Οι Κούφιοι ¶νθρωποι) -(1925)
Είμαστε οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι Σκύβοντας μαζί Κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Αλίμονο! Οι στεγνές φωνές μας Όταν ψιθυρίζουμε μαζί Είναι ήσυχες και ανόητες Σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι Ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί Στο ξερό μας κελάρι Σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα Παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση Αυτοί που πέρασαν Με ολόισια μάτια, στου θανάτου τ'άλλο βασίλειο Μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται- όχι ως χαμένες Βίαιες ψυχές , μα μοναχά Ως κούφιους ανθρώπους Τους βαλσαμωμένους ανθρώπους Μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα Στου θανάτου τ' ονειρικό βασίλειο Αυτά δεν εμφανίζονται : Εκεί, τα μάτια είναι Ηλιόφως σε μια σπασμένη κολόνα Εκεί, είν' ένα δέντρο χορεύοντας Και φωνές είναι Στου ανέμου το τραγούδισμα Πιο μακρινές και πιο τελεστικές Από ένα μαραμένο αστέρι. Ας είμαι όχι πιο κοντά Στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο Ας φορέσω επίσης Τόσο φρόνιμες μεταμφιέσεις Αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες Σ' έναν αγρό Φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος Όχι πιο κοντά Όχι αυτή την τελική συνάντηση Στου λυκόφωτος το βασίλειο Αυτή είναι η νεκρή χώρα Αυτή είναι του κάκτου η χώρα Εδώ τα πέτρινα είδωλα Σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν Την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου Κάτω από το σπίθισμα σβησμένου άστρου. Αυτό είναι σαν αυτό Στου θανάτου το άλλο βασίλειο Ξυπνώντας μόνοι Στην ώρα που είμαστε Τρέμοντας με τρυφερότητα Χείλη που θα φιλούσαν Κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες Τα μάτια δεν είναι εδώ Δεν είναι μάτια εδώ Στην κοιλάδα των άστρων πεθαίνουν Στην κούφια κοιλάδα Το σπασμένο σαγόνι των χαμένων βασιλείων μας Σ' αυτό τον έσχατο απ' τους τόπους συναντήσεων Ψηλαφούμε μαζί Κι αποφεύγουμε ομιλία Μαζεμένοι στην όχθη του πρησμένου ποταμού Αόμματοι, αν δεν Τα μάτια μας ξαναφανούν Όπως το αέναο άστρο Του πολύφυλλου ρόδου Στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο Η ελπίδα μόνο Των κενών ανθρώπων. Εδώ πάμε γύρω απ' την φραγκοσυκιά Φραγκοσυκιά, φραγκοσυκιά Εδώ πάμε γύρω απ' την φραγκοσυκιά Στις πέντε το πρωί Μεταξύ ιδέας και πραγματικότητας Μεταξύ κίνησης και δράσης Πέφτει η Σκιά Διότι δικό σου είναι το Βασίλειο Μεταξύ αντίληψης και δημιουργίας Μεταξύ κίνησης και απάντησης Πέφτει η Σκιά Η ζωή σου είναι πολύ μακριά Μεταξύ πόθου και σπασμού Μεταξύ δύναμης και ύπαρξης Μεταξύ ουσίας και πτώσης Πέφτει η Σκιά Διότι δικό σου είναι το Βασίλειο Διότι δική σου είναι η ζωή είναι διότι δική σου είναι η Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος Όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό
Τόμας Στερνς Έλιοτ
ΗΡΑΚΛΗΣ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 421 Registration date : 01/11/2007
Θέμα: Απ: ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ Τρι Μαρ 10, 2009 12:47 am
Βαθιά άκραχτα μεσάνυχτα, τρισκότεινοι ουρανοί πάν’ απ’ την Πολιτεία την κοιμισμένη· κι άξαφνα σέρνει του Κακού το Πνεύμα μια φωνή, τρόμου φωνή ―κι όλοι πετιούνται αλαλιασμένοι.
«Έσβησε η άσβηστη φωτιά!» κι όλοι δρομούν φορά, τυφλοί μέσα στη νύχτα να προφτάσουν, όχι μ’ ελπίδα πως μπορεί να ’ν’ ψεύτρα η συμφορά, παρά να δουν τα μάτια τους και τη χορτάσουν. [...] Κι είναι γραμμένη του χαμού η πολιτεία· εχτός αν πρι ο καινούργιος ο ήλιος ανατείλει κάμει το θάμα του ο ουρανός και στ’ άωρα της νυχτός μακρόθυμος τον κεραυνό του κάτω στείλει. [...] Τάχα το θάμα κι έγινε; ―πες μου το να σ’ το πω, γνώμη άβουλη, γνώμη άδικη μιας νιότης σαν της δικιά μας, πό’σβησεν έτσι χωρίς σκοπό, κι ακόμα ζει και ζένεται ―με το σκοπό της!
_________________
Γ. Γρυπάρης: «Εστιάδες», 1-8, 29-32, 37-40. Σκαραβαίοι και τερρακόττες, [1919]
ΗΡΑΚΛΗΣ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 421 Registration date : 01/11/2007
Θέμα: Απ: ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ Τρι Μαρ 10, 2009 12:53 am
Αφού κοντά σε μεγαλεία ξένα ό,τι σιμώνει, το δικό του χάνει·
Καλύτερα μακριά και μοναχός μου! σε μια άγνωστη κρυφή γωνιά του κόσμου λίγο, μα και δικό μου φως, με φτάνει.
_________________
Γ. Γρυπάρης: «Δικό μου φως», 10-14. Σκαραβαίοι και τερρακόττες, [1919]
Αστερόσκονη Ανθυποπλοίαρχος
Αριθμός μηνυμάτων : 114 Registration date : 09/04/2008
Θέμα: Απ: ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ Δευ Μαρ 23, 2009 9:39 pm
Edgar Allan Poe (1809-1849)
ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ
Από τ' ωραιότερο λουλούδι, εσύ ανθονήσι, επήρες το γλυκόνομα που σε ομορφαίνει. Πόσες στη θύμησή του, όποιος θα σε αντικρίσει, λαμπρές κι αρμονικές στιγμές δεν ανασταίνει!
Ξυπνούν θωριές ευτυχισμένες που έχουν σβήσει, ελπίδες φευγαλέες και στοχασμοί χαμένοι, τ' όραμα εκείνης που δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ στη χλοερή γη τη μοσκοβολισμένη.
Ποτέ πλια! Τον αντίλαλο γρικώ θλιμμένο. - Δεν θα ξαναχαρώ τα μαγικά σου κάλλη... Και τώρα πια θάναι καταραμένο
για με τ' ολάνθιστό σου το ακρογιάλι, ω φλόγα του Υακίνθου, Ζάκυνθος εσύ, λουλούδι της Ανατολής, Χρυσό Νησί!
(μτφ. Μαρίνος Σγούρος)
*******************
σαν σήμερα…
ΖΑΚΥΝΘΟΣ… ένα στεριανό πλοίο ήσουν κιεσυ...
ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ Υποπλοίαρχος
Αριθμός μηνυμάτων : 411 Ηλικία : 60 Location : ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ Registration date : 08/10/2008
Θέμα: Απ: ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ Τετ Μαρ 25, 2009 10:39 am
Ανδρέας Κάλβος (1792 1869)
Τα Λυρικά(Παρίση 1826)
Ωδή έκτη
ΑΙ ΕΥΧΑΙ
Της θαλάσσης καλήτερα φουσκωμένα τα κύματα 'να πνίξουν την πατρίδα μου ωσάν απελπισμένην, έρημον βάρκαν·
'Σ την στεριάν, 'ς τα νησία καλήτερα μίαν φλόγα 'να ιδώ παντού χυμένην, τρώγουσαν πόλεις, δάση, λαούς και ελπίδας·
Καλήτερα, καλήτερα διασκορπισμένοι οι Έλληνες 'να τρέχωσι τον κόσμον, με εξαπλωμένην χείρα ψωμοζητούντες·
Παρά προστάτας 'νάχωμεν. Με ποτέ δεν εθάμβωσαν πλούτη ή μεγάλα ονόματα, με ποτέ δεν εθάμβωσαν σκήπτρων ακτίνες.
[ε'-ι']
Ημείς δια τον σταυρόν ανδρείως υπερμαχόμεθα και σεις εβοηθήσατε κρυφά τους πολεμούντας σταυρόν και αλήθειαν.
Δια 'να θεμελιώσητε την τυραννίαν, τιμάτε τον σταυρόν εις τας πόλεις σας, και αυτόν επολεμήσατε εις την Ελλάδα.
Και τώρα εις προστασίαν μας τα χέρια σας απλώνετε! τραβήξετέ τα οπίσω· βλέπει ο θεός και αστράπτει δια τους πανούργους.
Όταν το δένδρον νέον εβασάνιζον οι άνεμοι, τότε βοήθειαν ήθελεν· εδυναμώθη τώρα, φθάνει η ισχύς του.
Το ξίφος σφίγξατ', Έλληνες - τα ομμάτιά σας σηκώσατε - ιδού - εις τους ουρανούς προστάτης ο θεός μόνος σας είναι.
Και αν ο θεός και τ' άρματα μας λείψωσι, καλήτερα πάλιν ' να χρεμετήσωσι 'ς τον Κιθαιρώνα Τούρκων άγριαι φοράδες,
παρά... Αι, όσον είναι τυφλή και σκληροτέρα η τυραννίς, τοσούτον ταχυτέρως ανοίγονται σωτήριοι θύραι.
Δεν με θαμβώνει πάθος κανένα· εγώ την λύραν κτυπάω, και ολόρθος στέκομαι σιμά εις του μνήματός μου τ' ανοικτόν στόμα _________________
ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007
Θέμα: Απ: ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ Κυρ Μαρ 29, 2009 11:46 pm
ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΤΑΜΙΑ
Στoν Νάνη Παναγιωτόπουλο
Ο Νείλος από τον πύργο του Καΐρου
Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πώς προχωρούμε. Να αισθάνεσαι δε φτάνει μήτε να σκέπτεσαι μήτε να κινείσαι μήτε να κινδυνεύει το σώμα σου στην παλιά πολεμίστρα, όταν το λάδι ζεματιστό και το λιωμένο μολύβι αυλακώ- νουνε τα τειχιά.
Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά πού προχωρούμε, όχι καθώς ο πόνος μας το θέλει και τα πεινασμένα παι- διά μας και το χάσμα της πρόσκλησης των συντρόφων από τον αντίπερα γιαλό μήτε καθώς το ψιθυρίζει το μελανιασμένο φως στο πρό- χειρο νοσοκομείο, το φαρμακευτικό λαμπύρισμα στο προσκέφαλο του παλι- καριού που χειρουργήθηκε το μεσημέρι αλλά με κάποιον άλλο τρόπο, μπορεί να θέλω να πω καθώς το μακρύ ποτάμι που βγαίνει από τις μεγάλες λίμνες τις κλειστές βαθιά στην Αφρική και ήτανε κάποτε θεός κι έπειτα γένηκε δρόμος και δω- ρητής και δικαστής και δέλτα που δεν είναι ποτές του το ίδιο, κατά που δίδασκαν οι πα- λαιοί γραμματισμένοι, κι ωστόσο μένει πάντα το ίδιο σώμα, το ίδιο στρώμα, και το ίδιο Σημείο, ο ίδιος προσανατολισμός.
Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη. Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά-σιγά βουλιάζει και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.
Αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε γι' αυτό συλλογίζομαι τόσο πολύ, τούτες τις μέρες, το με- γάλο ποτάμι αυτό το νόημα που προχωρεί ανάμεσα σε βότανα και σε χόρτα και ζωντανά που βόσκουν και ξεδιψούν κι ανθρώπους που σπέρνουν και που θερίζουν και σε μεγάλους τάφους ακόμη και μικρές κατοικίες των νεκρών. Αυτό το ρέμα που τραβάει το δρόμο του και που δεν είναι τόσο διαφορετικό από το αίμα των ανθρώπων κι από τα μάτια των αυθρώπων όταν κοιτάζουν ίσια-πέρα χωρίς το φόβο μες στην καρδιά τους, χωρίς την καθημερινή τρεμούλα για τα μικροπράματα ή έστω και για τα μεγάλα όταν κοιτάζουν ίσια - πέρα καθώς ο στρατοκόπος που συν- ήθισε ν' αναμετρά το δρόμο του με τ' άστρα, oχι όπως εμείς, την άλλη μέρα, κοιτάζοντας το κλειστό περιβόλι στο κοιμισμένο αράπικο σπίτι, πίσω από τα καφασωτά, το δροσερό περιβολάκι ν' αλλά- ζει σχήμα, να μεγαλώνει και να μικραίνει αλλάζοντας καθώς κοιτάζαμε, κι εμείς, το σχήμα του πό- θου μας και της καρδιάς μας, στη στάλα του μεσημεριού, εμείς το υπομονετικό ζυμάρι ενός κόσμου που μας διώχνει και που μας πλάθει, πιασμένοι στα πλουμισμένα δίχτυα μιας ζωής που ήτανε σωστή κι έγινε σκόνη και βούλιαξε μέσα στην άμμο αφήνοντας πίσω της μονάχα εκείνο το απροσδιόριστο λίκνισμα που μας ζάλισε μιας αψηλής φοινικιάς.
Κάιρο, 20 lουνίου '42
Loukia Sofou Υποπλοίαρχος
Αριθμός μηνυμάτων : 377 Registration date : 10/12/2007
Θέμα: Απ: ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ Τρι Απρ 07, 2009 3:12 pm
ΑΠΡΙΛΗΣ
"Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας Μες απ' την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας Θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.
Ο χειμώνας μας ζέσταινε, σκεπάζοντας Τη γη με το χιόνι της λησμονιάς, θρέφοντας Λίγη ζωή μ' απόξερους βολβούς.
Ποιες ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυναμώνουν Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιέ του Ανθρώπου, Να πεις, ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος, Και δε σου δίνει σκέπη το πεθαμένο δέντρο, κι ο γρύλος ανακούφιση, Κι η στεγνή πέτρα ήχο νερού
Κείνο το λείψανο που φύτεψες στον κήπο σου τον άλλο χρόνο, ¶ρχισε να βλασταίνει; Πες μου, θ' ανθίσει εφέτο;"
Απόσπασμα της Έρημης Χώρας από τη μετάφραση που μας χάρισε ο Γιώργος Σεφέρης του Τ S Eliot με τους οποίους ξεκινά το έργο του The Waste land
ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ Υποπλοίαρχος
Αριθμός μηνυμάτων : 411 Ηλικία : 60 Location : ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ Registration date : 08/10/2008
Θέμα: Απ: ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ Τετ Μάης 13, 2009 10:01 pm
Κώστας Βάρναλης, Στην εξορία
Στην εξορία (Οχτώβρης 1935)
Μας σιδεροδέσανε τα χέρια και μας κλείσαν ολούθε μαλινχέρια.
Μας μετρήσανε, κάπου εξηνταριά, και μας ζυγιάσαν την ψυχή – βαριά!
Μουδιάσανε σφιχτόδετα καιρό χέρι δεξί με χέρι αριστερό.
Mουδιασμένο και τ’ άλλο μας, που εκράτει βαλίτσα ή δέμα για τον ¶η – Στράτη.
Κατάχαμ’ Αρετή, Μυαλό και Νιάτα! Τον κάλλιον ο χειρότερος επάτα...
Τυχερέ, κείνο τ’ άθλιο δειλινό σε δέσαν με το Δάσκαλο Γληνό.
Μεγάλα μάτια αστραφτερά, στητός κι ατάραγος πάνου απ’ τη Μοίρα αφτός,
κοιτούσε την ερχόμενην ευδία. Συ νεβρικός από την αηδία.
Μαζί μας, τελεφταίοι, με το βαπόρι πρεζάκηδες, αλάνια, λαθρεμπόροι.
Ξεπίτηδες, για να φανεί, πως ίσια λογιούνται η Λεφτεριά και τα χασίσια.
Μα το καλογεράκι απ’ τ’ Αγιονόρος, που πέταξε τα ράσα, ο θεοφόρος,
και το πιάσανε νύχτα στην Ομόνοια, ξουρισμένα μουστάκια και σαγόνια,
μαζί μας δεν το δέσανε. Βλακεία να πομπέψουν πατρίδα και θρησκεία!
Έτσι μας εφορτώσαν στο βαπόρι, τους πατριώτες οι πατριδεμπόροι.
Εξορία στο λαό, χέρια δεμένα, για να ρθει ο Εξορισμένος απ’ τα ξένα,
να χωρίσει το Έθνος και να βάλει τη μια μεριά να πολεμάει την άλλη.
χαλαρουιτα Υποπλοίαρχος
Αριθμός μηνυμάτων : 418 Ηλικία : 41 Location : Παπουαλίλι Registration date : 24/02/2008
Θέμα: Απ: ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ Τρι Ιουλ 21, 2009 2:41 am
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους, να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά, σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους. Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου. Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη. Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. ¶λλα δεν έχει να σε δώσει πια. Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν
Θέμα: Απ: ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ 
Παρ Φεβ 06, 2009 10:49 pm
