ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ

Zorbas έγραψε:

Kάθε λέξη ειναι μια αχτίδα..


Κάθε ποίημα μια Απόπειρα φωτός..

Κι εγω δεν είμαι τίποτα. Είμαι Αέρας στο στόμα σου..


Είμαι μόνο η πιθανότητα μιας λέξης...

Με προφέρεις και Υπάρχω.

Παράθυρο κλειστό το πρόσωπό σου..
κι οι ρυτίδες που το μέτωπό σου χάραζαν, γρίλλιες μισανοιγμένες.

Έσκυψα τάχα για να πάρω ένα φιλί,
κι είδα το λογισμό σου Έναστρο Ουρανό...

Α.Δ.

Ζορμπά, "έγραψες" πάλι.


Ελπίζω και να ξαναγράψεις!

Ξεχάσαμε την Κατερίνα... Σαν χτες έφυγε για πάντα από κοντά μας. Η Κατερίνα Γώγου. Η αγαπημένη όλων των απόκληρων που έχουν φίλους μαύρα πουλιά.

Η Κατερίνα που μια μέρα άνοιξε την πόρτα και χάθηκε για πάντα:

Η Στέρνα

Στον Γιώργο Αποστολίδη


Εδώ, στο χώμα ρίζωσε μια στέρνα
μονιά κρυφού νερού που θησαυρίζει.
Σκεπή της βήματα ηχερά. Τ' αστέρια
δε σμίγουν την καρδιά της. Κάθε μέρα
πληθαίνει, ανοιγοκλεί, δεν την αγγίζει.

Ανοίγει ο πάνω κόσμος σα ριπίδι
και παίζει με το φύσημα του ανέμου,
μ' ένα ρυθμό που ξεψυχάει στο δείλι
φτεροκοπάει ανέλπιδα και σφύζει
στο σφύριγμα του πόνου του γραμμένου.

Στο πύργωμα του θόλου ανέλεης νύχτας
πατούνε οι έννοιες κι οι χαρές διαβαίνουν,
με το γοργό κροτάλισμα της μοίρας
πρόσωπα ανάβουν λάμπουν μια στιγμή
και σβήνουνται σ' ένα σκοτάδι εβένου.

Μορφές που φεύγουν! Ορμαθοί τα μάτια
κυλούν βαλμένα σ' ένα αυλάκι πίκρα
και της μεγάλης μέρας τα σημάδια
τις παίρνουν και τις φέρνουν πιο σιμά
στη μαύρη γης που δε γυρεύει λύτρα.
Στο χώμα γέρνει το κορμί του ανθρώπου

για ν' απομείνει η διψασμένη αγάπη·
μαρμαρωμένο στ' άγγιγμα του χρόνου
το άγαλμα πέφτει γυμνό στον αδρό
κόρφο που το γλυκαίνει αγάλι-αγάλι.

Δάκρυα γυρεύει η δίψα της αγάπης
τα τριαντάφυλλα σκύβουν - η ψυχή μας -
στα φύλλα ακούγεται ο παλμός της πλάσης
το απόβραδο σιμώνει σα διαβάτης
ύστερα η νύχτα κι ύστερα το μνήμα ...

Μα εδώ στο χώμα ρίζωσε μια στέρνα
κρυφή μονιά, ζεστή, που θησαυρίζει
κάθε κορμιού το βόγκο στον αγέρα
τη μάχη με τη νύχτα με τη μέρα,
πληθαίνει ο κόσμος, πάει, δεν την αγγίζει.

Περνούνε οι ώρες, ήλιοι και φεγγάρια,
μα το νερό έχει δέσει σαν καθρέφτης·
η απαντοχή με τα ορθάνοιχτα μάτια
όταν βυθίσουν όλα τα πανιά
στην άκρη του πελάγου που τη θρέφει.

Μόνη, και στην καρδιά της τόσο πλήθος
μόνη, και στην καρδιά της τόσος μόχθος
και τόσος πόνος, στάλα-στάλα μόνος
τα δίχτυα ρίχνοντας μακριά στον κόσμο
που ζει μ' ένα κυμάτισμα πικρό.
Σαν άνοιξε το κύμα απ' την αγκάλη

να 'τανε στην αγκάλη να τελειώσει
να 'τανε την αγάπη στ' ακρογιάλι
πριν σπάσει τη γραμμή του να μας δώσει
το κύμα ως έμεινε στην άμμο αφρός.

Μια ζεστασιά απλωμένη σαν προβιά,
ήμερη σαν το κοιμισμένο αγρίμι
που ξέφυγε ήσυχο το καρδιοχτύπι
και χτύπησε στον ύπνο να ζητήσει
το περιβόλι όπου σταλάζει ασήμι.

Κι ένα κορμί κρυφό, βαθιά κραυγή
βγαλμένη από το σπήλαιο του θανάτου,
σαν το νερό ζωηρό μέσα στ' αυλάκι
σαν το νερό που λάμπει στο χορτάρι
μονάχο και μιλεί στις μαύρες ρίζες ...

Ω! πιο κοντά στη ρίζα της ζωής μας
από τη σκέψη μας κι από την έννοια!
Ω πιο κοντά από το σκληρό αδερφό μας
που μας κοιτάει με βλέφαρα κλεισμένα
κι από τη λόγχη ακόμα στο πλευρό μας!

Ω! ν' απαλύνει ξάφνω στην αφή μας
το δέρμα της σιωπής που μας στενεύει,
να λησμονήσουμε, θεοί, το κρίμα
που όλο πληθαίνει κι όλο μας βαραίνει,
να βγούμε από τη γνώση κι απ' την πείνα!
Μαζεύοντας τον πόνο της πληγής μας

να βγούμε από τον πόνο της πληγής μας,
μαζεύοντας την πίκρα του κορμιού μας
να βγούμε από την πίκρα του κορμιού μας,
ρόδα ν' ανθίσουν στο αίμα της πληγής μας.

Όλα να γίνουνε ξανά σαν πρώτα
στα δάχτυλα στα μάτια και στα χείλια,
ν' αφήσουμε τη γερασμένη αρρώστια
πουκάμισο που αφήσανε τα φίδια
κίτρινο μες στα πράσινα τριφύλλια.

Μεγάλη αγάπη κι άχραντη, γαλήνη!
Μέσα στη ζωντανή θέρμη ένα βράδυ
λύγισες ταπεινά, γυμνή καμπύλη,
λευκή φτερούγα πάνω απ' το κοπάδι
σαν απαλή στον κρόταφο παλάμη.

Το πέλαγο που σ' έφερε σε πήρε
πέρα στις λεμονιές τις ανθισμένες
τώρα που γλυκοξύπνησαν οι μοίρες
χίλιες μορφές με τρεις απλές ρυτίδες
στον επιτάφιο συνοδεία βαλμένες.

Σέρνουνε μοιρολόγια οι μυροφόρες
ν' ακολουθήσει η ελπίδα των ανθρώπων
στα μάτια σφηνωμένη με τις φλόγες
φωτίζοντας το χώμα το τυφλό
που ιδρώνει από της άνοιξης τον κόπο.
Φλόγες του πέρα κόσμου, πυροφάνια

πάνω στην άνοιξη που σήμερα αναβλύζει,
ίσκιοι θλιμμένοι στα νεκρά στεφάνια
βήματα ... βήματα ... η αργή καμπάνα
μια σκοτεινή αλυσίδα ξετυλίγει -

"Πεθαίνουμε! Πεθαίνουν οι θεοί μας!.."
Τα μάρμαρα το ξέρουν που κοιτάζουν
σαν άσπρη χαραυγή πάνω στο θύμα
ξένα, γεμάτα βλέφαρα, συντρίμμια,
καθώς περνούν τα πλήθη του θανάτου.

{...}

Περάσανε μακριά, με τον καημό τους
ζεστό κοντά στα χαμηλά αγιοκέρια
που γράφανε στο σκυφτό μέτωπό τους
τη ζωή πασίχαρη στα μεσημέρια
όταν σβηστούν τα μάγια και τ' αστέρια.

Μα η νύχτα δεν πιστεύει στην αυγή
κι η αγάπη ζει το θάνατο να υφαίνει
έτσι, σαν την ελεύθερη ψυχή,
μια στέρνα που διδάσκει τη σιγή
μέσα στην πολιτεία τη φλογισμένη.

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ

Το πέλαγος που πήρε κοντά του σκέψεις και αναζητήσεις, αυτό το πέλαγος μας έδειξε το δρόμο...

Το Γλωσσάριο των ανθέων

την ποίησιν ή την δόξα;
την ποίηση
το βαλάντιο ή την ζωή;
τη ζωή
Χριστόν ή Βαραββάν;
Χριστόν
την Γαλάτεια ή μιαν καλύβην;
την Γαλάτεια
την Τέχνη ή τον θάνατο;
την Τέχνη
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη

την Ηρώ ή τον Λέανδρο;
την Ηρώ
την σάρκα ή τα οστά;
την σάρκα
τη γυναίκα ή τον άνδρα;
τη γυναίκα
το σχέδιον ή το χρώμα;
το χρώμα
την αγάπη ή την αδιαφορία;
την αγάπη
το μίσος ή την αδιαφορία;
το μίσος
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
τον πόλεμο

νυν ή αεί;
αεί
αυτόν ή άλλον
αυτόν
εσένα ή άλλον;
εσένα
το άλφα ή το ωμέγα;
το άλφα
την εκκίνηση ή την άφιξη;
την εκκίνηση
την χαράν ή την λύπην
την χαρά
την λύπην ή την ανίαν;
την λύπη
τον άνθρωπο ή τον πόθο;
τον πόθο
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη

ν’ αγαπιέσαι ή ν’ αγαπάς;
ν’ αγαπώ

Νίκος Εγγονόπουλος

Αυτό κρατάει ανάλαφρο μεσ’ την ανεμοζάλη
το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι,
αυτό το λόγο θα σας πω
δεν έχω άλλο κανένα
Μεθύστε με τ’ αθάνατο
κρασί του Εικοσιένα!

Σπονδή στη μέρα σπονδή στους έλληνες με τον αθάνατο λόγο του Κωστή Παλαμά.
Μεθύστε! Ναι Έλληνες, ας μεθύσουμε τις ψυχές μας όπως τότε 28η Οκτωβρίου 1940 ένας λαός με την ιερή μέθη του Διονύσου έγραφε σελίδες ιστορίας στο βιβλίο της Ευρώπης. Ένα βιβλίο που χωράει πολλά ακόμα να γραφτούν απ' το λαό μας. Και το χρωστάμε.

ΚΥΡΙΑΚΗ



Κυριακή μές στο χειμώνα,
Κυριακή χωρίς φωτιά
και τα κρύα χέρια μόνα
πάνω στ’ άγραφα χαρτιά.


Με τα χέρια στα μαλλιά μου
άσκοπα κοιτάζω μπρός μου:
είναι, τάχα, τα χαρτιά μου
η κατάκτηση του κόσμου;


Κυριακή μές στο χειμώνα
με τις νοσταλγίες του θέρου·
κρύα χέρια, χέρια μόνα
στ’ ωχρό μέτωπο ενός γέρου.


Άχ, οι δρόμοι είν’ όλοι άδειοι
μα τα μάτια μου είν’ εκεί
και τους βλέπουν ένα βράδυ
καλοκαίρι, Κυριακή ...


Νοσταλγίες που ζούν μάταια
στ’ αυγουστιάτικο όνειρό των,
τότε που ήτανε τα μάτια
ταχυδρόμοι των ερώτων.


Κυριακή μές στο χειμώνα:
το βιβλίο και το γραφείο
κι η καρδιά μέσα στο σώμα
τάφος σε νεκροταφείο.



Μήτσος Παπανικολάου

Μικρή αναφορά στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη

Δε μέτρησε τα χρόνια του, μονάχα την ψυχή του και το χρέος στην Ελευθερία. Δεν ήξερε πολλά πράγματα, ήξερε όμως πώς να ανέβει τα σκαλοπάτια και να την αναζητήσει.

ΓΙΑΤΙ ΦΕΥΓΩ

Της φυλακής δεν τα σηκώνω γώ τα βάρη
γι' αυτό θα φύγω για βουνά και ρεματιές
νάχω τη νύχτα συντροφιά μου, το φεγγάρι
και την ημέρα να μιλώ με τις ιτιές

Νάχω παρέα τα ποτάμια που φλοισβίζουν
και ν' αναπνέω τον αέρα του βουνού,
Να δω πουλάκι που χαρούμενα να σχίζουν
τα ολογάλανα τα πλάτη τ' ουρανού.

Κι' έφυγε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Δεν δίστασε διόλου να δει κατάματα το θάνατο. Γιατί δε νοείται θάνατος γι' αυτόν που ελεύθερα φεύγει.

Αχ, ο Βαγόρας! Πάντα πρώτος! Κάντε κλικ στο προηγούμενο λινκ για να διαβάσετε περισσότερα για τον ποιητή και το παλικάρι...

Σωτήρη, θερμά ευχαριστώ που μας τον θύμισες. Ετούτον τον ποιητή που χάθηκε τόσο νέος μα πρόλαβε να κάνει τη ζωή του το αληθινότερο ποίημα που μας άφησε. Και να το υπογράψει με το αίμα του. Πόσοι άλλοι τόλμησαν το ίδιο;

Νίκος Καββαδίας, Παραλληλισμοί

ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΜΟΙ Νίκου Καββαδία

Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα.
Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών,
των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες
και οι κατοικίες των κοινών, χαμένων γυναικών.

Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία
παρ' όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά,
μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει
η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά.

Από τη συλλογή Μαραμπού (1933)


Ποιητή, είναι μόνο τρία πράγματα αλήθεια;
Σίγουρα όχι. 5 Νοέμβρη και σου λέω εκεί που βρίσκεσαι
Ίδιοι είναι και όλοι οι Πρόεδροι της Αμερικής και να το θυμάσαι
Σκοτεινοί, απάνθρωποι, Καίσαρες μιάς νέας τάξης που τους λείπει σίγουρα η κίνηση, η άνεση και η χαρά γιατί στο μυαλό τους και στην ψυχή τους κυβερνά το σκοτάδι

ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ

Κύριε
Περιδιάβηκα τη γη
και δεν Σ' είδα.
Υπερίπταμαι των νεφών
και δεν Σε βλέπω.
Διασχίζω το Σύμπαν
και δεν Σ' αντικρύζω.
Με τη Θεολογία σε παίζω στα δάχτυλα
μα δεν Σε γνώρισα
Κύριε
Γιατί κοιτάς αλλού, είπα.
Ώσπου έν' απομεσήμερο στην Ανάφη
μι' αγριελιά αγκαλιά με μια βοκαμβίλια
επιζώσες
του ακάθεκτου ήλιου και του σφοδρού ανέμου
χωρίς ίχνος φωνής,
χωρίς ίχνος φωνής
μου' δειξαν το πέρασμά Σου.
Χωρίς νεύμα
Σε μαρτύρησαν.

(Γιώργος Τσαγκάρης από τη συλλογή Ανένδοτοι Ήλιοι)

ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ (Απόσπασμα) από τη συλλογή ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΙΡΑ του Κωστή Παλαμά

Ανάξιος όποιος μεσ' στην Πράξη
που μεσ' στα αίματα πατά
κ' ευφραίνεται στ' αποκαϊδια,
ανάξιος όποιος απαλά
κρατάει της σκέψης το μετάξι
γιά πέπλα, για χρυσοκεντίδια.
.................................................

Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει
το προσκλητήρι των καιρών
να το φυσάη ή να το κρούη
σάλπιγγα ή τύμπανο, το ακούει,
δε λέει : Παρών!

Ανάξιος όποιος μαρμαρώνει
σα να τον πότισαν αφιόνι,
κι αντί τα λόγια τα χρυσά,
που αστράφτουνε και ορθά και ακέρια,
τα λόγια του μουντά, μισά,
τα λόγια του σαν αχνοκέρια.

Ανάξιος όποιος δε γνωρίζει,
για μέσ' στο νου του δε σταθή
πως κυβερνά και πως ορίζει
το Λόγο που είναι σα σπαθί !

Ω Ποιητή! Τα Παράκαιρα ... επίκαιρα στις μέρες μας...
Παράκαιροι εμείς κι αυτοί που μας κυβερνάνε. Ανάξιοι να σταθούμε ορθοί στα μηνύματα των καιρών.
Άτολμοι γόνοι μεγάλων πνευματικών πατέρων που αντί να ανεβάζουμε τη γνώση και την πράξη
σημαία σε ψηλή κορφή αναζητάμε σκουριασμένα σπαθιά για να προστατέψουμε τα σύνορα του μέλλοντός μας.
Άτολμα σκουλήκια μεταξοσκώληκες φτιάχνουμε τα κουκούλια μας από την αρχαία γνώση ενώ Ευρωπαίοι
και Αμερικάνοι ετοιμάζουν τα ανοξείδωτα σκεύη που θα μας βράσουν. Να πάρουν το μετάξι μας να ντύσουν
την πνευματική τους γύμνια.
Ω Ποιητή! σε ονομάζουμε εθνικό, αλήθεια ποιού Έθνους; Ενός Έθνους που χάθηκε βαθειά στο χώμα και αρχαιολόγοι
συλλητές συνειδήσεων το ξεθάβουν για να το βάλουν στις προθήκες ευρωπαϊκών μουσείων με την ταμπέλα
Ιδού οι Έλληνες ! Ιδού !
Ω Ποιητή ! ...

ΟΥΡΑΚΑΣ, ΙΑΠΩΝΙΑΣ
10 - 11 - 1953. Της Μητέρας μου

Πάντερμο στα βόρεια πλάτη του άσπλαχνου Πασιφικού,
μ’ ένα ηφαίστειο που από χρόνια κάθε δράση του έχει σβήσει,
δίχως πράσινο που νάχει μες στο χωμα του βλαστήσει,
ψήνεται, το Ουράκας, πάνω στη γραμμή ενός τροπικού.

Τ’ ακρογιάλια του στους αιώνες δεν γνωρίσανε ψαρά,
μες στους όρμους του δεν έχει κάποιο πλεούμενο φουντάρει,
μα ούτε κι απ’ τους δυο του κάβους μια παράλλαξη έχει πάρει,
λες και είναι αφορεσμένα τα γαλάζια του νερά.

Μες στα σπήλαια, στις ρωγμές του δεν σαλάγεψε ερπετό,
’πα στα βράχια του ένα αγκάθι δεν εχάρηκε τη μέρα
και στης άπνοης πλάσης γύρω τη νεκρώσιμη ατμοσφαίρα,
δεν ακούστηκε ούτε γκιώνη πένθιμο κελαδητό.

Σαν το αγνάντεψα στη βάρδια κι ως η δύση ήταν χρυσή,
φόρτωσε τα τρίσβαθά μου τρισαπέραντη συμπόνοια
κι από τότε, αν και κυλούσαν αδυσώπητα τα χρόνια,
πάντα θέμα ήταν του νου μου το πεντάκληρο νησί.

Κι όπως τώρα ενός τυφώνα μαύρη ανήλεη συννεφιά,
σύγκορμη μεσ απ’ τα μύχια την ψυχή μου έχει ερειπώσει
κι όπως αδικίες και πόνοι μ’ έχουν τόσο αποκαρδιώσει,
ωχ! πώς θάθελα, του Ουράκας νάμαι η μόνη συντροφιά...

του πλοιάρχου Αλέξανδρου Μοντεσάντου (1898 - 1965)

Ο Αλέξανδρος Μοντεσάντος ήταν ένας ακόμα ναυτικός ποιητής που έβγαλε η Κεφαλλονιά μαζί με τον Καββαδία. Το Ουράκας είναι ένα από τα σημαντικότερα ποιήματά του αφιερωμένο στη μητέρα του και σήμερα κλείνει τα 55 του χρόνια.
Περισσότερες πληροφορίες για τον ποιητή http://www.kefalonitis.com/plugins/p2_news/printarticle.php?p2_articleid=171

ΒΙΣΚΑΪΚΟΣ

Με αστραπόβροντα και στρίγγλιο φυσομάνι του Γαρμπή,
πασεντζέρικο της Μπώρμας τρισπελώριο άσπρο βαπόρι,
σαν καβάτζαρε τον Ρόκα 'πα στις Σκύλες ρίχνει πλώρη,
και με φόρτε σκαμπανέβα στην Μπισκάγια πια έχει μπει.

Μα από τα έγκατά του ο κόρφος όπως έχει αφηνιαστεί,
με τα βάραθρα που ανοίγει στ' άγρια, ξορκισμένα μέρη,
βολοδέρνει όλο το τσούρμο ξεψυχούν οι πασεντζέροι
και το πλεούμενο μουντάρει από καρίνα ως κουπαστή.

Τριακόσια εξήντα μίλια περαντζάδα κοντινή,
μα όσες μέρες στο ουραγκάνι κόντρα νάχε ορθοπλωρίσει
και μακάρι σ’ έρμη σπιάτζα με ζημιές νάχε ποδίσει,
πα στις ξέρες τώρα, ο γίγας, θα 'πρεπε νάχε φανεί.

Κι ως κυλούν τα μερονύχτια και το ατρόμητο σκαρί,
ρυμουλκά δεν το αγναντέψαν μήτε σε λιμάνι μπήκε,
κι όπως ίχνος στον αιθέρα με το σύρμα δεν αφήκε,
πάλε ο κόσμος τέτοιο σκάφος του χαμού δεν το θαρρεί.

Κι όμως τώρα κάποιο πόρτο πούταν πάντα γελαστό,
πασεντζέρους και πραμάτειες άλλο πλιό δεν περιμένει,
μα πνιγμένο μες τον πόνο κι όπως μόλις κι' ανασαίνει,
τις παντιέρες του μεσίστιες κατεβάζει στον ιστό...

του πλοιάρχου Αλέξανδρου Μοντεσάντου

Εσώπασε σφόδρα ο υετός που πάσχιζε να τον πνίξει,
απ' τις παγίδες αστείρευτων νεφελών που πρόλαβε να διασχίσει...

και πήγε και σκαρφάλωσε στη χώρα του νότου ερήμην,
να προσεγγίσει τις δροσερές σκιές που πήγαιναν μονάχες...



Ζορμπάς(Α.Δ.)

Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγάει,
γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα
γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα
Πολύ κρύο, πολύ κρύο, πολύ κρύο εφέτος

Πιο κοντά, πιο κοντά
μουσκεμένα χιλιόμετρα μαζεύονται γύρω τους

Μέσα στις τσέπες του παλιού πανωφοριού τους
έχουν μικρά τζάκια να ζεσταίνουν τα παιδιά
Κάθονται στον πάγκο κι αχνίζουν
απ' τη βροχή και την απόσταση
Η ανάσα τους είν' ο καπνός ενός τραίνου
που πάει μακριά, πολύ μακριά ...
Κουβεντιάζουν
και τότε η ξεβαμμένη πόρτα της κάμαρας
γίνεται σαν μητέρα που σταυρώνει τα χέρια της
κι ακούει

Πιο κοντά, πιο κοντά μουσκεμένα χιλιόμετρα μαζεύονται γύρω τους

ΧΡΥΣΑΦΕΝΙΟ ΣΥΝΝΕΦΟ


Σε χρυσαφένιο σύννεφο
Στέκεις ορθή
Μα δεν τ'αγγίζεις

Η αύρα σου ξεχειλίζει
Αγκαλιάζοντας
Ο,τι βρεθεί στο δρόμο της

Με υπεροπτική θωριά
Δεν προσκαλείς
Μόνο δαμάζεις
Με μια αχόρταγη θέληση υποταγής
Στης αυταρέσκειάς σου τον παλμό

Σαν ιέρεια σ'αναζητούν παντού
Προσκυνώντας κεραυνοβολημένοι
Ο,τι θε'ι'κό εκπροσωπείς
Στα άδυτα του ερωτικού ναού σου

Παίρνεις του λόγου τους την υποταγή
Κι ύστερα ζητάς
Να σου δοθούν χωρίς φραγμούς
Διεκδικώντας πεισματικά
Της ορμής τους το σιωπηλό λιμάνι



Ποίηση : Στέλιος Χριστοφιλάκης ,"Εγκώμιο εφημέριας σιωπής"
Εκδόσεις : Γόρδιος




Τίποτα δεν ξεχειλίζει , τίποτα δεν περισσεύει ,
όλα έχουν τη θέση τους στο σύμπαν
Μόνο ... που ο έρωτας ξέχασε κάτι καλοκαιρινά ίχνη
στο ορμητικό σου λιμάνι ξεχνώντας για πάντα την πανσέληνο...
Τη θέση θα θυσιάσει ο ουράνιος ΒΩΜΟΣ ,
μια θέση στην άχρονη ιστορία του καλοκαιριού.

[/b]

Ένα αγαπημένο ποίημα του Κώστα Καριωτάκη αφιερωμένο στην αγαπημένη μας Φ Ω Τ Ε Ι Ν Η

ΕΥΓΕΝΕΙΑ

Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και γίνε σαν αηδόνι,
Και γίνε σα λουλούδι.
Πικροί όταν έλθουν χρόνοι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και 'πε τονε τραγούδι.

Μη δέσεις την πληγή σου
παρά με ροδοκλώνια.
Λάγνα σου δίνω μύρα
-για μπάλσαμο- και αφιόνια.
Μη δέσεις την πληγή σου
και το αίμα σου πορφύρα.

Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»
μα κράτα το ποτήρι.
Κλότσα τις μέρες σου όντας
θα σου’ ναι πανηγύρι.
Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»
μα λέγε το γελώντας.

Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και δρόσισε τα χείλη
Στα χείλη της πληγής σου.
Ένα πρωί, ένα δείλι,
Κάνε τον πόνο σου άρπα
Και γέλασε και σβήσου.

"Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΣΕΜΝΟΥ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΥ"

Η παρωδία του γνωστου ποιήματος του Ζαχαρία Παπαντωνίου ''Η προσευχή του ταπεινου'', ειναι του Κώστα Βάρναλη.


Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά και μάτι δεν μας βλέπει
βρέχε σωρό διορισμούς στην ταπεινή μου τσέπη.
Την προσευχή μου, Κύριε, σου λέω με προθυμία
καμιά ψυχή δεν έβλαψα, μονάχα τα Ταμεία.

Εκείνοι που με πλήγωσαν ήσαν αγαπημένοι.
Που να μην την εβούτηξα θέση καμιά δε μένει.
Ήσυχα εγώ κι αθόρυβα τα έργα μου έχω πράξει
κι από Γραικύλους και Γραικούς το σύμπαν έχω αρπάξει

Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ’ τον αέρα
κι όλες εγώ τις χτύπησα (δουλειά μου κάθε μέρα).
Ήμουνα των μικρών παιδιών και των σκυλιών ο φίλος
κι όλων εγώ των αρχηγών πιστός χαδιάρης σκύλος.

Σ’ ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.
Αφού το κράτος πλήρωνε, ζήτω η γλυκειά Πατρίδα!
Σ’ ευχαριστώ που μου’ δωκες χωρίς να μου ανήκει
τη θέση της Εκδοτικής και την Πινακοθήκη.

Για την καπατσοσύνη μου οι εχθροί θα με μισήσουν.
Ευδόκησε ν’ αφανιστούν χωρίς να ξαναζήσουν.
Με τρόπο της Ποιήσεως δώσε μου, Κύριε, τώρα
τα πενήντα χιλιάρικα, τ’ αληθινά «θεία δώρα».

9.3.1912
ΒΡΑΔΙΝΗ ΦΩΤΙΑ(Κ.ΠΑΛΑΜΑΣ)

Συνείδησις...

Και τώρα ποιος ξέρει για ποια θάλασσα πηαίνει...
ετούτος ο λυτρωμός είναι βαρύς, σαν τον βρυχηθμό που φέρνει...

Η Κατερίνα Γώγου αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική ποίηση. Η αιώνια έφηβος, η οργισμένη, η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της. Μια ποιήτρια που έγραφε για να μην εκραγεί, που είχε κάνει τον πόνο και το παράπονο στίχους, κι αυτοί οι στίχοι ήταν παραπονεμένοι και οργισμένοι, αλλά πάνω απ' όλα αληθινοί.

Όπως αναφέρει κάποιος φίλος γι' αυτήν στο Ιnternet: "Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι 'ποιητές' έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω απ' όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες...". Όσα χρόνια κι αν περάσουν η Γώγου θα παραμένει η ποιήτρια των νεοτέρων γενιών, αφού με τους νέους, κατά κύριο λόγο "συνομίλησε". Όπως αναφέρει ο Λεωνίδας Χρηστάκης, η Κατερίνα ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και κλίκες και γι' αυτό σπάνια γίνονταν γι' αυτήν αναφορές στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Ο Τηλέμαχος Χυτήρης, ποιητής και πρώην υπουργός δε δίστασε να χαρακτηρίσει την Κατερίνα σαν τον: "Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων".

Το σίγουρο είναι ότι η Κατερίνα ήταν ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος, κάποια που δεν άντεχε όλο αυτό τον πόνο και την αθλιότητά γύρω της, και έβγαζε ποιητικές κραυγές μπας και ξυπνήσουν οι χαρτοφυλακένιοι άνθρωποι. Οι κραυγές της δεν πήγαν χαμένες, αφού όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι διαβάζουν την ποίησή της, όλο και περισσότεροι αληθινοί άνθρωποι την ανακαλύπτουν. Και σήμερα το τραγούδι της ακούγεται πιο επίκαιρο από ποτέ άλλοτε:

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.

Το πιο πάνω ποίημα είναι παρμένο από τη συλλογή "Τρία Κλικ Αριστερά", και έγινε διασκευή από το μουσικό συγκρότημα Magic de Spell.

Όλα τα βιβλία της - εκτός από ένα (Νέα Σύνορα) - κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Καστανιώτη. Η Κατερίνα Γώγου, η οργισμένη ποιήτρια των Εξαρχείων, αυτοκτόνησε παίρνοντας χάπια το 1993, σε ηλικία 53 χρόνων.