ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ

Aφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια
θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια
να ξαναγίνω καβαλάρης και ξαναέλα να με πάρεις ουρανέ
για δεν υπήρξα κατεργάρης και τη χρειάζομαι τη χάρη σου μωρέ

Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω
μιαν ανάσα γυρεύω για να γιάνω
δεν το πιστεύω να με χλευάζεις
σαν σε χαζεύω δεν χαμπαριάζεις
πρότεινέ μου κάποια λύση
δεν θα σου παρα-κοστίσει

και θα σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
για το χαμένο μου αγώνα
που τ' αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαίν'

Aφήνω πίσω το σαματά και τους ανθρώπους
έχω χορτάσει κατραπακιές και ψάχνω τρόπους
πως να ξεφύγω από τη μοίρα
κι έχω μέσα μου πλημμύρα ουρανέ
για δεν υπήρξα κατεργάρης
και θα το θες να με φλερτάρεις γαλανέ

Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω
κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω
'κει που κοιμάσαι και αρμενίζεις
ξάφνου αστράφτεις και μπουμπουνίζεις
κι ότι σου 'ρθει κατεβάζεις
μην θαρρείς πως με ταράζεις

γιατί σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
για το χαμένο μου αγώνα
που τ' αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαίν'.

Νικόλας Άσιμος

O "Mπαγάσας" είναι από τα τραγούδια που ιδιαίτερα αγαπώ ν'ακούω σε ώρες μοναξιάς. Εγώ Ελίνα θα σου αφιερώσω το άλλο μου αγαπημένο, το Ουλαλούμ, του αγαπημένου μου Χαλκηδαίου, του μπάρμπα- Γιάννη του Σκαρίμπα, εξαιρετικά μελοποιημένο από τον Νικόλα.

ΟΥΛΑΛΟΥΜ . . .
Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου . . .

Μου θύμισε την αγαπημένη μου Χαλκίδα η Ελίνα με τον Μπαγάσα και τον μπάρμπα Γιάννη το Σκαρίμπα και τον τάφο του έξω από το κάστρο, στο λόφο του Καράμπαμπα, εκεί όπου είναι χαραγμένοι οι στίχοι του από το ποίημά ΦΑΝΤΑΣΙΑ (από τή συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)

........
Νάναι σά νά μάς σπρώχνει ένας αέρας μαζί
πρός έναν δρόμο φιδωτό πού σβεί στά χάη,
καί σένα τού καπέλου σου πλατειά καί φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά νά χαιρετάει.

Και νάν' σάν κάτι νά μού λές, κάτι ωραίο κοντά
γι' άστρα, τή ζώνη πού πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αύτός ο άνεμος τρελά-τρελά νά μάς σκουντά
όλο πρός τή γραμμή των οριζόντων.

Κι όλο νά λές, νά λές, στά βάθη τής νυκτός
γιά ένα – μέ γυάλινα πανιά – πλοίο πού πάει
Όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο πού πέφτει εκτός:
έξω απ' τόν κύκλο των νερών – στά χάη.

Κι όλο νά πνέει, νά μάς ωθεί αύτός ο άνεμος μαζί
πέρ' από τόπους καί καιρούς, έως ότου – φως μου –
(καθώς τρελά θά χαιρετάει κείν' η κορδέλα η φανταιζί)
βγούμε απ' τήν τρικυμία αύτού τού κόσμου . . .

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ του Μιχάλη Κατσαρού

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.

Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .

Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι

σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα

στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

ΒΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΙΘΑΚΗΣ
Χρ.Παναγιωτάκης

Έχω ένα σπίτι στο βουνό στου δάσους την κοιλάδα
που αγναντεύει πέλαγα καράβια που αρμενίζουν
που πνίγεται στα λούλουδα και μες στη πρασινάδα
που οι ζέφυροι μ'αρώματα και φως το βομβαρδιζουν

Καλίφωνα λογιών πουλιά σκορπάνε τη μολπάδα
τα πρωινά σαν ζωγραφιά αχτίδες το χρυσίζουν
και σαν φανεί το δειλινό σε μια ουράνια απλάδα
ταξίδια κάνουν οι χαρές και τη ζωή γιομίζουν

Και λέω να πάω εκεί να αλλάξω τη ζωή μου
για να γιομίσω ονειρικά ταξίδια την ψυχή μου
κι ώρα την ώρα καρτερώ και γράφει το μολύβι

Και που ποτέ δεν είτανε το σπίτι αυτό δικό μου
κι αν ζω φτωχός στ'ανήλιαγο της πόλης το καλύβι
όλη τη γη εγνώρισα με πλοίο τ'όνειρό μου...

Να 'μουν αετός για να πετώ εις τα βουνά της Μάνης
Στου Ταϋγέτου την κορφή, στον Άγιο Λιά να κάτσω
Και σε μια γρήγορη ματιά τριγύρω να κοιτάξω
Να ειδώ την Αρεόπολη, να δω την Καρδαμύλη
Εκεί που άναψαν αετοί της δόξας το φυτίλι

Γ.Ι. Νικητέας

Ο Πραματευτής του Γιάννη Γρυπάρη

Ήρθε απ' τη Πόλη νιος πραματευτής
με διαλεχτή πραμάτεια,
μ' ασημικά και χρυσικά
και με γλυκά τα μαύρα μάτια.

Κι οι νιες ποθοπλαντάζουν του χωριού
στις πόρτες και στα παρεθύρια,
κι οι παντρεμμένες ξενυχτάν
για τα σμιχτά γραφτά του φρύδια.

Τρίζωστη ζώνη ολόχρυση φορεί
σε δαχτυλίδι-μέση,
και πια η ωραία χήρα δε βαστά:
-"Πραματευτή, πολύ μ' αρέσει
η ζώνη που φορείς κι ό,τι να πεις
σου τάζω κι άλλα τόσα..."
-"Δε τη πουλώ μ' ουδέ φλουριά
μ' ουδ' όσα κι άλλα τόσα γρόσα.
Έτσι ωραία, -ωραία πως να σε πω,
ρόδο ή κρίνο;-
ένα μου κόστισε φιλί
κι όπου βρω δυο τη δίνω..."
-"Σύρε ταχιά στην Ώρια τη σπηλιά,
πραματευτή με τα ωραία μάτια,
και κει σου φέρνω τη τιμή
και παίρνω τη πραμάτεια".

Τραβά ταχιά στην Ώρια τη σπηλιά
και στου μεσημεριού τη ντάλα
φτάνει στην Ώρια τη σπηλιά
σε μούλα χρυσοκάπουλη καβάλλα.

Δένει τη μούλα στη ξυνομηλιά
που σκιώνει μπρος στο σπήλιο,
στα μάτια του που τον πλανάν
βάζει συχνά το χέρι αντήλιο
και τρώει και τρώει τη στράτα του χωριού,
δε φαίνεται κι ουδέ γρικιέται
και μπαίνει μέσα στη σπηλιά
κι αποκοιμιέται...

Μέσα στη στοιχειωμένη τη σπηλιά
που αποσταμένος γέρνει,
ύπνος τις φέρνει, ύπνος τις παίρνει:
Νεράιδες περδικόστηθες στητές
και μαρμαροτραχήλες,
ανίσκιωτα κορμιά αδειανά,
διανέματα κι ανατριχίλες,
στις κομπωτές πλεξούδες των φορούν
νεραϊδογνέματα και πολυτρίχια
κι έχουνε κρίνους δάχτυλα
ροδόφυλλα για νύχια
και χρυσομέταξα μαλλιά
κι ελιόμαυρες λαμπήθρες
-τέτοιες με μέλι σύγκαιρο μεστές
οι Υβλαίες κερήθρες.
Και μια, η Εξωτέρα, η Παγανή,
παγάνα του θανάτου,
χτυπά τον νιό πραματευτή
και παίρνει τα συλλοϊκά του.

Τώρα στη χώρα ο νιος πραματευτής
κλαίει και λέει πάλι κείνο:
-"Ένα μου κόστισε φιλί
κι όπου βρω δυο τη δίνω,
τη ζώνη πόπλεξε η καλή -ω ένα φιλί,
η αρρεβωνιαστικιά μου-
με πλάνεσε μια ξωτικιά στη ξενητειά
και πήρε τα συλλοϊκά μου"!

Λουκία,
Ο Πραματευτής του Γρυπάρη που επέζησε ως δημοτικό τραγούδι γράφτηκε το 1899 στις Σπέτσες. Πρόκειται για έμπνευση του ποιητή στηριγμένη σε ένα μύθο κυπριακού δημοτικού τραγουδιού με τίτλο «Άσμα πραγματευτού δηχθέντος υπό όφεως». Όμως ο Γρυπάρης ανανεώνει με τη δική του χάρη το κυπριακό τραγούδι. Το ποίημα έχει τρεις ενότητες. 1. Η συνάντηση και το παζάρεμα της ζώνης. 2. Η άφιξη του πραματευτή στη σπηλιά και η αγωνία της αναμονής. 3. Το τραγικό χτύπημα του νου του πραματευτή. Ακολουθεί ο επίλογος, το μοιρολόι του τραγικού νέου στην πλάνη της ξενιτειάς. Η «ζώνη η τρίζωστη» εκπροσωπεί συμβολικά την αξία της πίστης που κινδυνεύει να πλανηθεί, δεν έχει τιμή η ζώνη γιατί είναι πλεγμένη από τα χέρια της αρραβωνιαστικιάς του που περιμένει το γυρισμό του από τη χώρα. Η ζώνη είναι το κεντρικό σύμβολο του ποιήματος. Με αυτή τη ζώνη τελειώνει και το ποίημα με το παράπονο «με πλάνεψε μια ξωτικιά στην ξενιτειά και πήρε τα συλλοϊκά μου».
Το πρώτο μέρος του ποιήματος είναι ερωτικό, ειδυλλιακό.
Το δεύτερο με τη σπηλιά και την αναμονή δραματικό (τη σπηλιά τη συνδέει με την Ώρια, για να δείξει το μαγικό χαρακτήρα. Επίσης η μούλα στη ξυνομηλιά είναι σύμβολο του δένδρου της γνώσης του καλού και του κακού). Η άπιστη στην υπόσχεσή της χήρα δεν φαίνεται να έρχεται και επιτείνει την αγωνία του. Έτσι κουρασμένος μπαίνει στη σπηλιά και αποκοιμιέται.
Στο τρίτο μέρος ο νέος χτυπημένος από τη μοίρα αντιμετωπίζει το χαμό, γιατί ο γυρισμός του είναι πια αδύνατος. Είναι πια δέσμιος των Νεράιδων που κυριαρχούν στη σπηλιά. Ο ποιητής τις περιγράφει τόσο ζωντανά, προκειμένου να φανερώσει την καταλυτική τους δύναμη πάνω στο λογισμό του νέου. Η τελευταία μάλιστα η «εξωτέρα η παγανή» έχει καταστροφική ομορφιά, τρελλαίνει τον πραματευτή, είναι η παγάνα του θανάτου. Αυτή η παγανή συναιρεί στη μορφή της την ωραία χήρα, τη μαγεία της ξενιτειάς.
Και στον Επίλογο ο νέος με σύθαμπο λογισμό θρηνεί για το δράμα της ξενιτειάς που σαγηνεύει και ξελογιάζει.

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

Εφτά μέρες γιά την αιωνιότητα

Οδυσσέα Ελύτη

ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ - Σελίδα 3 91395751

ΚΥΡΙΑΚΗ-Πρωί, στο Ναό του Μοσχοφόρου. Λέω: να γίνει αληθινή
σαν δέντρο η ωραία Μυρτώ· και τ' αρνάκι της, κοιτάζοντας ίσια
στα μάτια το δολοφόνο μου, για μια στιγμή, να τιμωρήσει το πι-
κρότατο μέλλον.

ΔΕΥΤΕΡΑ-Παρουσία χλόης και νερού στα πόδια μου. Που θα πει
πως υπάρχω. Πριν ή μετά το βλέμμα που θα μ' απολιθώσει, το
δεξί χέρι ψηλά κρατώντας έναν πελώριο γαλάζιο Στάχυ. Για να
ιδρύσω τα Νέα Ζώδια.

ΤΡΙΤΗ-Έξοδος των αριθμών. Πάλη του 1 με το 9 σε μια παραλία πα-
νέρημη, γεμάτη μαύρα βότσαλα, φύκια σωρούς, μεγάλες ραχο-
κοκαλιές θηρίων στα βράχια.

Τα δυο παλιά κι αγαπημένα μου άλογα, χρεμετίζοντας όρθια πά-
νω από τους ατμούς που ανεβάζει το θειάφι της θαλάσσης.

ΤΕΤΑΡΤΗ-Από την άλλη μεριά του Κεραυνού. Το καμένο χέρι που
θα ξαναβλαστήσει. Να ισιώσει τις πτυχές του κόσμου.

ΠΕΜΠΤΗ-Ανοιχτή θύρα: σκαλοπάτια πέτρινα, κεφαλές από γερά-
νια, και πιο πέρα στέγες διάφανες, χαρταετοί, τρίμματα χοχλι-
διών στον ήλιο. Ένας τράγος μηρυκάζει αργά τους αιώνες, κι ο
καπνός, γαλήνιος, ανεβαίνει μέσ' από τα κέρατα.
Την ώρα που κρυφά, στην πίσω αυλή, φιλιέται η κόρη του περι-
βολάρη, κι από την πολλή αγαλλίαση μια γλάστρα πέφτει και
τσακίζεται.
Α, να σώσω αυτόν τον ήχο!

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ- «Της Μεταμορφώσεως» των γυναικών που αγάπησα
χωρίς ελπίδα: Ηχώ: Μα-ρί-νααα! Ε-λέ-νηηη! Κάθε χτύπος καμ-
πάνας, κι από μια πασχαλιά στην αγκαλιά μου. Ύστερα φως πα-
ράξενο, και δύο ανόμοια περιστέρια που με τραβούν ψηλά σ' έ-
να μεγάλο κισσοστολισμένο σπίτι.

ΣΑΒΒΑΤΟ-Κυπαρίσσι από το σόι μου, που το κόβουν άντρες βλοσυ-
ροί και αμίλητοι: γι' αρρεβώνα ή θάνατο. Σκάβουν το χώμα γύ-
ρω και το ραντίζουν με γαριφαλόνερο.

Έχοντας εγώ κιόλας απαγγείλει τα λόγια που απομαγνητίζουν
το άπειρο!

________________

Στα ΜΙΚΡΑ ΜΟΥ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ αφιερωμένο εξαιρετικά...

"Βόηθα, Θεά, το τρυφερό κλωνάρι μόνο νάχω.
Σε γκρεμό κρέμουμαι βαθύ, κι' αυτό βαστώ μονάχο."

(Από το Χάσμα Σεισμού)

Τρυφερό κλωνάρι - γαλάζιο βλαστάρι: Μήπως είναι το ίδιο; Ναι ακριβώς το ίδιο.

Έρωτος Άκουσμα

Στου δυνατού έρωτος το άκουσμα τρέμε και συγκινήσου
σαν αισθητής. Όμως, ευτυχισμένος,
θυμήσου πόσα η φαντασία σου σ’ έπλασεν· αυτά
πρώτα· κι έπειτα τ’ άλλα —πιο μικρά— που στην ζωή σου
επέρασες κι απόλαυσες, τ’ αληθινότερα κι απτά.—
Aπό τους τέτοιους έρωτας δεν ήσουν στερημένος.

Κ.Π. Καβάφης

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

Και παίρνοντας τη σκυτάλη από το φίλο Ζορμπά, σας προσφέρω ένα υπέροχο ποίημα που ξέκλεψα από το καταπληκτικό μπλογκ της Γητεύτριας:

Το τραγούδι του Μακρινού Έρωτα

Αυτή δεν ήταν, ανάμεσα σ' όλες, η πιο όμορφη
αλλά μου έδωσε τον πιο βαθύ και παράφορο έρωτα.
Άλλες με αγάπησαν περισσότερο· και, χωρίς αμφιβολία,
καμιά δεν αγάπησα όπως αυτήν.

Ίσως ήταν επειδή την αγάπησα από μακριά,
σαν ένα αστέρι απ' το παράθυρό μου...
Και το αστέρι που λάμπει πιο μακριά
μας φαίνεται πως έχει περισσότερες λάμψεις.

Είχα τον έρωτα της σαν ένα πράγμα αλλουνού
σαν μια παραλία κάθε φορά πιο μόνη,
που κρατούσε απ' το κύμα αποκλειστικά
ένα νότισμα του αλατιού πάνω στην άμμο.

Βρισκόταν στην αγκαλιά μου χωρίς να είναι δική μου,
σαν το νερό σε μια διψασμένη κανάτα,
σαν ένα άρωμα που 'φευγε με τον άνεμο
και που επέστρεφε με τον άνεμο πάλι.

Με διατρυπούσε η ανικανοποίητη δίψα της
σαν ένα αλέτρι στο λιβάδι,
ανοίγοντας στη φευγαλέα σχισμή της
την ευτυχισμένη ελπίδα της συγκομιδής.

Αυτή ήταν το προσιτό στο απρόσιτο,
αλλά γέμιζε όλο το κενό,
όπως ο άνεμος στα πανιά του καραβιού,
όπως το φως στο σπασμένο καθρέφτη.

Γι αυτό σκέφτομαι ακόμη εκείνη τη γυναίκα,
αυτή που μου έδωσε τον πιο βαθύ και παράφορο έρωτα...
Ποτέ δεν ήταν δική μου. Δεν ήταν η πιο όμορφη.
Άλλες με αγάπησαν περισσότερο... Και, χωρίς αμφιβολία,
καμιά δεν αγάπησα όπως εκείνη.

José Angel Buesa
Μετ Γητ

Canciσn del amor lejano

Escuchar la cancion del amor lejano con la voz de Victor Manuel Luján

Canción del Amor Lejano

Ella no fue, entre todas, la más bella,
pero me dio el amor más hondo y largo.
Otras me amaron más; y, sin embargo,
a ninguna la quise como a ella.

Acaso fue porque la amé de lejos,
como una estrella desde mi ventana...
Y la estrella que brilla más lejana
nos parece que tiene mαs reflejos.

Tuve su amor como una cosa ajena
como una playa cada vez más sola,
que únicamente guarda de la ola
una humedad de sal sobre la arena.

Ella estuvo en mis brazos sin ser mía,
como el agua en cántaro sediento,
como un perfume que se fue en el viento
y que vuelve en el viento todavía.

Me penetró su sed insatisfecha
como un arado sobre llanura,
abriendo en su fugaz desgarradura
la esperanza feliz de la cosecha.

Ella fue lo cercano en lo remoto,
pero llenaba todo lo vacío,
como el viento en las velas del navío,
como la luz en el espejo roto.

Por eso aún pienso en la mujer aquella,
la que me dio el amor más hondo y largo...
Nunca fue mía. No era la más bella.
Otras me amaron más ... Y, sin embargo,
a ninguna la quise como a ella.

José Angel Buesa

Στο υπέροχο αυτό ποίημα, Δανάη, σου απαντώ με τον πολυαγαπημένο στίχο του Λιαντίνη:

Και ουδέν ό,τι ουκ απώλετο
(Γκέμμα, σελ. 8 ).

Κατέχουμε μόνο ό,τι χάνουμε.

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

ΥΓ Αφιερωμένο εξαιρετικά στο HOMA EDUCANDUS

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

Στον Α.Ν.

ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ - Σελίδα 3 Gialou10

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙ (ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ)

Νικηφόρος Βρεττάκος

Τ' όνομά σου : ψωμί στο τραπέζι
Τ' όνομά σου : νερό στην πηγή.
Τ' όνομά σου : αγιόκλημα αναρριχόμενων άστρων.
Τ' όνομά σου : παράθυρο ανοιγμένο τη νύχτα στην πρώτη του Μάη.

Τ' όνομά σου : ρινίσματα ήλιου
Τ' όνομά σου : στροφή από φλάουτο τη νύχτα.
Τ' όνομά σου : στα χείλη των αγγέλων τριαντάφυλλο.
Τ' όνομά σου : κουδούνισμα αλόγων που σέρνουν την 'άνοιξη πίσω τους

Τ' όνομά σου : βροχούλα στου σπορέα το μέτωπο
Τ' όνομά σου : περίσσευμα στου βοσκού την καλύβα
Τ' όνομά σου : τοπίο χωρισμένο με χρώματα
Τ' όνομά σου : δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του.

Τ' όνομά σου : ένας ψίθυρος απ' αστέρι σε αστέρι
Τ' όνομά σου : ομιλία δύο ρυακιών μεταξύ τους
Τ' όνομά σου : μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο
Τ' όνομά σου : ένα ελάφι βουτηγμένο ως το γόνατο σε μιαν άμπωτη ήλιου.

Τ' όνομά σου : ροδόφυλλο σ' ενός βρέφους το το μάγουλο
Τ' όνομά σου : πεντάγραμμο στις κεραίες των γρύλων
Τ' όνομά σου : ο Ηνίοχος στην άμαξα του ήλιου.
Τ' όνομά σου : πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια στα μεσούρανα

Τ' όνομά σου : Ειρήνη στα κλωνάρια του δάσους.
Τ' όνομά σου : Ειρήνη στους δρόμους των πόλεων
Τ' όνομά σου : Ειρήνη στις ρότες των πλοίων
Τ' όνομά σου : ένας άρτος, βαλμένος στην άκρη της γης που περίσσεψε

Τ' όνομά σου : αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα.
Τ' όνομά σου : αλληλούια πάνω στο Έβερεστ

ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ - Σελίδα 3 Flower11

ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ - Σελίδα 3 Flower11

ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ

Ένα λιμάνι είναι ένας τόπος όλος χάρες, για μια ψυχή που απόκαμε από τη
Σκληρή την πάλη της ζωής. Η άπλα τ’ ουρανού, η διαβατάρικια των σύννεφων
αρχιτεκτονική, της θάλασσας η ατέλειωτη εναλλαγή των αποχρώσεων, των
φάρων τα λαμπρά φωτοβολήματα, είναι ένα πρίσμα θαυματουργό όπου δίνει
πάντα χαρά στα μάτια δίχως ναν τα κουράσει ποτέ. Τα σχήματα τα ευγενικά
των καραβιών, με τις περίπλοκες αρματωσιές, καθώς σαλεύουνε στο κύμα αρμονικά,
διατηρούνε συνεχώς, μες στην ψυχή, το αίσθημα της ευμορφιάς και του ρυθμού. Κι είναι, πρίν απ’ όλα, μιάν ηδονή μυστηριώδης κι υψηλή, για κείνον που δεν του μείναν πιά ούτε φιλοδιξίες ούτε περιέργειες, να κοιτάζει, ξαπλωμένος πάνω στη βίγλα ή ακουμπισμένος ήρεμα στο παραπέτασμα της προκυμαίας, όλη τούτη την κίνηση
αυτών που επιστρέφουν κι αυτών που φεύγουν, αυτών που έχουν ακόμη τη δύναμη να θέλουν κάτι, το πόθο να ταξιδέψουν και να πλουτίσουν.

ΚΑΡΟΛΟΣ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ
ΜΤΦΡ.ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

(Από το λιμάνι του εκλεκτού φίλου Homo Navigatus, και του ευχόμαστε καλά να περνάει

όπου και αν θα αρμενίσει έως Σεπτέμβριο... )

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

Αφιερωμένο στη Χαλ...

που ετοιμάζει ταξίδι αταξίδευτο από Αίγυπτο για Γαλλία:

ΜΑΡΑΜΠΟΥ

ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ - Σελίδα 3 92291310

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.
Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγμαατισμένο.

Ακόμα, λένε πράματα φριχτά παρά πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε ποτέ, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω σε χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.

Ήμουνα τότε δόκιμος σ'ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της 'Αλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μεσ' στην καρδιά της 'Aμμου.

Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

Θα προχωρήσω!... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές
«μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της».

Όταν την είδα και στο φως τα' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,
το προτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ
έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοττόμαρο και πως τραβάω κοκό,
μ' αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...

Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...

Νίκος Καββαδίας

_____________

ΣΧΟΛΙΑ:

Υποθέτω ότι ο κάπταιν σου διαβάζει Καββαδία...

Κι ακόμη υποθέτω πως μια μέρα θα γραφτεί και η συνέχεια του ποιήματος, η άλλη όψη του νομίσματος μάλλον... η γυναικεία ματιά, η γυναικεία ναυτική ματιά. Λέμε αγαπάμε το καράβια. Μα τα λιμάνια είναι εκείνα που μας σημαδεύουν. Μολφέτα, Εδιμβούργο, Κέιπ Τάουν, Μπόστον, Πορτ Σάιντ, Μασσαλία, Γένοβα, Μπαρτσελόνα... Λίγα τα δικά μου λιμάνια, πολλές οι ιστορίες που θυμάμαι... Εσείς που τώρα ταξιδεύετε να κρατάτε ημερολόγιο. Μην το ξεχνάτε. Να γράφετε ακόμη και δυο λέξεις κάθε μέρα.

Η ΣΚΟΝΗ

της Κικής Δημουλά

Λυπάμαι τις νοικοκυρές
έτσι που αγωνίζονται
κάθε πρωί να διώχνουν απ'το σπίτι τους τη σκόνη,
σκόνη, ύστατη σάρκα του άσαρκου.
σκούπες σκουπάκια
ρουφήχτρα φτερά τιναχτήρια
ξεσκονόπανα κουρελόπανα κλόουν
θόρυβοι και τρόποι ακροβάτες,
μαστίγιο πέφτουν οι κινήσεις
πάνω στην κατοικίδια σκόνη.
Κάθε πρωί μπαλκόνια και παράθυρα
ακρωτηριάζουν μια δράση και μιαν έξαψη:
ασώματα κεφάλια χοροπηδάνε σαν γιογιό,
χέρια εξέχουν και σφαδάζουν
σαν κάτι να τα σφάζει από μέσα,
σπασμένα σώματα μισά
που τα πριόνισε το σκύψιμο.
Άλλο ένα σπάσιμο του Ολόκληρου.
Όλο σπάζει αυτό,
πριν καν υπάρξει σπάζει
και σαν να είναι γι 'αυτόν ακριβώς το σκοπό,
για να μην είναι.
Ολόκληρη ζωή σου λέει ο άλλος.

Από πού ως πού ολόκληρη
μ'ένα σπασμένο μέτρο πάντα που κρατάτε
και μετράμε?
Αξιολύπητη λέξη το ολόκληρο.
Σωματώδης αλλοπαρμένη περιφέρεται.
Γι'αυτ'ο τη φωνάζουν τρελή τα μπατίρια μεγέθη.

Τινάγματα τινάγματα
να φύγει η σκόνη απ'τις ρηχές
να φύγει κι από τις βαθιές φωλιές του ύπνου,
σεντόνια και σκεπάσματα.
Κι εκείνες οι φορές
'οπου πετάγεται το σώμα τρομαγμένο
νύχτα και ουρλιάζει Θε μου μικραίνω
θα τιναχτούν κι αυτές σαν σκόνη,
σκόνη η ελάττωση κι ο τρόμος
και πώς δεν τα αντέχω τα τινάγματα
του μέσα βίου έξω.
Πρησμένα μαξιλάρια του ύπνου
φριχτά γρονθοκοπιούνται και φοβάμαι
τρέμω μη γίνουνε ζημιές:
ειν' οι κρυστάλλινες διαθήκες των ονείρων εκεί μέσα.
Όλα τα όνειρα όνειρο τα κληρονομεί
και άνθρωπος κανένα.
Τρέμω τέτοια παγκόσμια αποκλήρωση
δεν το αντέχω να τινάζεται σαν σκόνη.
Χτυπήματα χαλιών
να βγει η σκόνη απ' των σχεδίων τις φωλιές,
να γκρεμιστεί απ'τα γεφύρια των χρωμάτων.
Κι ο γρήγορος βηματισμός
ο τρελαμένος πέρα δώθε μες στο σπίτι
μες στη ρηχή εμπιστοσύνη των χαλιών
να μην ακούν οι αποκάτω τι βαδίζει
να μην ακούν τι δεν συμβαδίζει,
θα τιναχτεί κι αυτός σαν σκόνη
και πώς δεν τα αντέχω τα τινάγματα
του μέσα βίου έξω.

Λυπάμαι τις νοικοκυρές
τον άγονό τους κόπο.
Δεν φεύγει η σκόνη, δεν στερεύει.
Κάθε που πάει ο καιρός καιρό να συναντήσει
καινούρια συμφωνία σκόνης κλείνεται.
Οι προφυλάξεις απ'αυτήν-το Καθαρό
και η Σταθερότης-μέσα επιστροφής της.
Τη φέρνουν πρώτες και καλύτερες.
Δεν έχω δει πιο σκονισμένες επιφάνειες από δαύτες.
Ως και το Φως το πεντακάθαρο
χαρούμενη μεταφορά της σκόνης:
ειν' ένα θαύμα να τη βλέπεις
πώς προχωρεί ακίνητη πάνω σε ακτίνα ήλιου,
σαν να πατάει σε σκάλα κυλιόμενη
απ'αυτές τις μοντέρνες, τις υπνωτισμένες,
με τα ευνουχισμένα σκαλοπάτια.
Μεταφέρεται
ορατή σαν αέρας χοντρά αλεσμένος
να ξαναμπεί απ'τ'ανοιχτά παράθυρα
τους ανοιχτούς της νόμους.
Η ύπαρξή μας σπίτι της και μέλλον της.

Ανοικοκύρευτη εγώ, την αφήνω να κάθεται.
Μελετηρή στη ράχη ενός βιβλίου
που μιλάει για το Γήρας.
στη φρόνιμη φωτογραφία των παιδιών μου
όταν αυτά με φόραγαν
λευκή κολλαριστή ολοστρόγγυλη Μητέρα
χαλαρά από μέσα ραμμένη
με κρυφές αραιές βελονιές
στη σχολική ποδιά τους.
Τώρα ντυθήκανε Μεγάλα τα παιδιά μου,
φοράει η σκόνη την ποδιά τους
τον στρογγυλό γιακά,
με φοράει Μητέρα η σκόνη
-έτσι πρέπει να ράβονται
οι σχέσεις και οι εξαρτήσεις,
με αραιές χαλαρές βελονιές,
για να μπορούν να ξηλώνονται εύκολα.
Ποτέ δεν σκονίζω
τον ορειχάλκινο αθλητή
που διακοσμεί μεγάλο ορειχάλκινο ρολόι.
Τόσο μυώδη τα μέλη του
που μοιάζουν θυμωμένα.
Ίσως γιατί τον αναγκάζουν να γυμνάζει
κάτι πολύ αόρατο,
μπορεί το χρόνο να γυμνάζει,
μπορεί να θέλει ο χρόνος να μπορεί
πιο γρήγορα να τρέχει απ'όσο τρέχει.
Επίδοση που χαροποιεί τη σκόνη.

Κάθεται στον καθρέφτη μου,
δικός της, της τον χάρισα.
χέρσο πράμα, τι να το ΄κανα?
Έπαψα να καλλιεργώ τα πρόσωπά μου εκεί μέσα,
δεν έχω όρεξη να οργώνω αλλαγές
και να διπλασιάζομαι αλλιώτικη.
Την αφήνω να κάθεται
την αφήνω να έρχεται
με το τσουβάλι να έρχεται
την αφήνω να χύνεται απάνω μου
σαν αλεσμένη διήγηση μεγάλης ιστορίας,
την αφήνω να έρχεται γρήγορη γρήγορη
σαν χρόνος που γυμνάστηκε
πιο γρήγορα να τρέχει απ'όσο τρέχει
και κάθεται βαριά μπατάλα σκόνη,
την αφήνω να κάθεται, χρονίζει,
μπατάλα με σκεπάζει, την αφήνω
να με σκεπάζει την αφήνω
με σκεπάζει
να με ξεχνάς την αφήνω
να με ξεχνάς αφήνω
με ξεχνάς
να με ξεχνάς
σε αφήνω
γιατι δεν τα αντέχω τα τινάγματα
του μέσα βίου έξω.
_______

Έξτρα αφιερωμένο στην κυριούλα που αγωνιζόταν να διώξει τη σκόνη με το λάστιχο. Ίσως αν τη γνώριζε η Δημουλά, να πρόσθετε και άλλες χαριτωμένες λεπτομέρειες στο ποίημά της.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ
ΙΔΙΩΝΥΜΟ

Θαρθει καιρος που θ' αλλαξουν τα πραματα.
Να το θυμασαι Μαρια.
Θυμασαι Μαρια στα διαλειμματα εκεινο το παιχνιδι
που τρεχαμε κρατωντας τη σκυταλη
- μη βλεπεις εμενα - μην κλαις. Εσυ εισ' η ελπιδα
ακου θαρθει καιρος
που τα παιδια θα διαλεγουνε γονιους
δε θα βγαινουν στην τυχη
Δε θα υπαρχουνε πορτες κλειστες
με γυρμενους απεξω
Και τη δουλια
θα τη διαλεγουμε
δε θαμαστε αλογα να μας κοιτανε στα δοντια.
Οι ανθρωποι - σκεψου! - θα μιλανε με χρωματα
κι αλλοι με νοτες
Να φυλαξεις μοναχα
σε μια μεγαλη φιαλη με νερο
λεξεις κι εννοιες σαν κι αυτες
απροσαρμοστοι-καταπιεση-μοναξια-τιμη-κερδος-εξευτελισμος
για το μαθημα της ιστοριας.
Ειναι Μαρια - δε θελω να λεω ψεμματα -
δυσκολοι καιροι.
Και θαρθουνε κι αλλοι.
Δεν ξερω - μην περιμενεις κι απο μενα πολλα-
τοσα εζησα τοσα εμαθα τοσα λεω
κι απ' οσα διαβασα ενα κραταω καλα,
<<Σημασια εχει να παραμενεις ανθρωπος>>.
Θα την αλλαξουμε τη ζωη!
Παρ' ολα αυτα Μαρια.

Σας το αφιερωνω με πολλη αγαπη και την ελπιδα πως θα σας αγγιξει οπως αγγιξε κι εμενα.Να ειστε παντα καλα.

Με εκτιμηση
Μανολια

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι:

ΞΕΛΑΣΠΩΣΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Το μέλλον δε θα'ρθει
από μονάχο του, έτσι νέτο σκέτο,
αν δεν πάρουμε μέτρα
κι εμείς.

Από τα βράγχια, κομσομόλε, άρπαξέ το!
Απ' την ουρά του, πιονιέροι, εσείς.

Η κομμούνα
δεν είναι μια βασιλοπούλα του παραμυθιού, που λες,
για να την ονειρεύεσαι
τις νυχτιές.
Μέτρησε,
καλοσκέψου,
σημάδεψε -
και τράβα, βήματα τα βήματα,
έστω και πάνω σε μικροζητήματα.

Δεν είναι μόνον
ο κομμουνισμός
στη γη,
στα κάθιδρα εργοστάσια εκείνα.
Είναι και μέσ' στο σπίτι,
στο τραπεζάκι μπρος,
στις σχέσεις,
στη φαμίλια,
στην καθημερινή ρουτίνα.

Εκείνος κει,
που ολημερίς
τριζοβολάει βλαστήμιες
σαν κάρο κακογρασωμένο
εκείνος που,
σαν ολολύζει η μπαλαλάικα,
χλωμιάζει ευθύς,
αυτός
το μπόι του μέλλοντος
δεν το 'χει φτασμένο.

Πόλεμος
δεν είναι μόνο, όπως θαρρείς εσύ,
να λες ναι, ναι,
στα μέτωπα
με βαλές πολυβόλου.
Της φαμίλιας,
του σπιτικού,
η επίθεση,
για μας μικρότερη απειλή
δεν είναι διόλου.

Εκείνος που υποτάχτηκε
στην πίεση της φαμίλιας,
κοιμάται
μέσ' στη μακαριότητα
ρόδων φτιαγμένων με χαρτί, -
αυτός δεν έφτασε το μπόι
της προσήλιας,
της δυνατής ζωής εκείνης
που θα 'ρτει.

Σαν τη φλοκάτα
και το χρόνο επίσης,
ο σκόρος της καθημερινότητας
τον κατατρώει στιγμή στιγμή.
Το μεινεσμένο ρούχο
των ημερών μας για ν' αερίσεις,
ε, κομσομόλε, τίναξέ το εσύ.

μτφρ. Γιάννης Ρίτσος
(1909-1990)

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ
ΘΑ ΓΕΝΝΗΘΩ

1940. Σε λιγο
θα γεννηθω
και 25 ημερων πισω
απ' τις παλιες
σιδερογραμμες στο
σινεμα ''Λαου''
Βοτανικος εκει
Μεταξουργειο
Κολωνος
Παλι πατερας,με
φροντιδα περισση
στην αυλη,με
πιεση στη μανικα
θα φροντισει να
παω απο πνιγμο
γιατι ως γνωστον
ημουνα κοριτσι
Απεναντι απ' το σπιτι
μας,γκαραζ
που το χαν Γερμανοι
κι η μανα μου μου εβαζε
κικινο στις ρωγες
να μη θηλαζω αλλο
μου ειπε περηφανη
πως το καταλαβα και
το πρωτο το εφτυνα
ομως δεν
ετρωγε
δεν ειχε γαλα αλλο
ομωςημουναπο
παντα μου,μονη
μου
ηθελα εκει να κοιμομουν!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Τι θα γινομουν
αραγε θεε μου

Τι θα γινομουν
αραγε θεε μου
αν δε μου χες
δωσει δωρο
θυσιας...
την ποιηση?
την ποιηση?
απο που,πως...
νεκρη,ζωντανη
εδω
θα κρατιομουν?

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ - Σελίδα 3 Faethon

"Το γαρ αυτό νοείν εστίν τε και είναι"

Θεά...

Εσύ που έζεψες με μια ματιά το άρμα του ήλιου
και το 'στειλες στην ανθρωπότητα να φέρει την αλήθεια,
ανέστρεψες μες το μυαλό τη μέρα με τη νύχτα...

Δυο κόσμοι είναι, μακρινοί...ενωμένοι,
σαν μοιάζουν σιωπηλοί,
δεν παύουν όμως οι εχθροί οι σκοτεινοί,
οι φύλακες του κάτω κόσμου,
κι οι δυνατοί, του άσβεστου φωτός οι ζηλευτοί,
να μάχονται εδώ, στου Εγκέλαδου τη γη...

Μα σε προκαλώ...
σύννεφα άρνησης να προβούν στο μυστικό κενό
κι η Δίκη με την ορμή της σύνεσης να υποτάξουν το ρυθμό,
για να συνθλίψει ο νέος άνθρωπος την πλάνη
που τον όρισε έκπτωτο και αιώνια φθαρτό...

_________________

"Κλεμμένα" όλα τα ανωτέρω από το blog του Ζορμπά. Κάποτε λέμε να χαρούμε κι εδώ τέτοιες φωτισμένες γραφές του.

Και θυμίζουμε το χώρο του: ΩΚΕΑΝΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ (γεν.1919).
Ο ΕΛΕΓΚΤΗΣ

Ενας μπαξες γεματος αιμαειν' ο ουρανος
και λιγο χιονι
εσφιξα τα σκοινια μου
πρεπει και παλι να ελεγξω
τ' αστερια
εγω
κληρονομος πουλιων
πρεπει
εστω και με σπασμενα φτερα
να πεταω.

(Τα φασματα η η χαρα στον αλλο δρομο, 1958).

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Εν μεσω λογισμων και παραλογισμων,
αρχισε κι η βροχη να λιωνει τα μεσανυχτα
μ 'αυτον τον νικημενο παντα ηχο
σι,σι,σι
Ηχος συρτος,συλλογιστος,συνερημος
ηχος κανονικος κανονικης βροχης

Ομως ο παραλογισμος
αλλη γραφη κι αλλην αναγνωση
μου 'μαθε για τους ηχους.
Κι ολη τη νυχτα ακουω και διαβαζω τη βροχη,
σιγμα πλαι σε γιωτα,γιωτα κοντα στο σιγμα,
κρυσταλλινα ψηφια που τσουγκριζουν
και μουρμουριζουν ενα εσυ,εσυ,εσυ

Καθε σταγονα κι ενα εσυ,
ολη τη νυχτα
ο ιδιος παρεξηγημενος ηχος,
αξημερωτος ηχος
αξημερωτη αναγκη εσυ,
βραδυγλωσση βροχη,
σαν προθεση ναυαγισμενη
κατι μακρυ να διηγηθει
και λεει μονο εσυ,εσυ
νοσταλγια δισυλλαβη
ενταση μονολεκτικη,
το ενα εσυ σα μνημη,
το αλλο σαν μομφη
και σαν μοιρολατρια,
τοση βροχη για μια απουσια,
τοση αγρυπνια για μια λεξη,
πολυ με ζαλισε αποψε η βροχη
μ 'αυτη της τη μεροληψια
ολο εσυ,εσυ,εσυ
σαν ολα τ' αλλα να 'ναι αμελητεα
και μονο εσυ,εσυ,εσυ.

(Το λιγο του κοσμου,1971)

Kάθε λέξη ειναι μια αχτίδα..Κάθε ποίημα μια Απόπειρα φωτός..Κι εγω δεν είμαι τίποτα. Είμαι Αέρας στο στόμα σου..Είμαι μόνο η πιθανότητα μιας λέξης...Με προφέρεις και Υπάρχω.Παράθυρο κλειστό το πρόσωπό σου.. κι οι ρυτίδες που το μέτωπό σου χάραζαν, γρίλλιες μισανοιγμένες.Έσκυψα τάχα για να πάρω ένα φιλί,κι είδα το λογισμό σου Έναστρο Ουρανό... Α.Δ.