ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ

ΗΜΕΡΟΣ ΥΠΝΟΣ

Μέσα στου νεκρού το μάτι
δέντρα βλέπω και πουλιά.


Χιόνι, σεντόνι τρυφερό
για του φιδιού τον ύπνο.
Χιόνι και πένθιμο σκυλί,
βραχνός προφήτης.


Κι όμως το πιο γλυκό βιολί
το παίζει ο θάνατος.


Κοιτάς απ' το παράθυρο,
καπνίζουν τα πηγάδια.
Χιόνι κι ανάψαν τις φωτιές
στον κάτω κόσμο.


Κι όμως το πιο γλυκό βιολί
το παίζει ο θάνατος.


Ο κυνηγός στο πέρασμα
το σπίρτο πίνει.
Το λύκο που εχίμηξε
πίσω του δεν τον βλέπει.

Χρήστος Μπράβος

Το λιμάνι


Δε γνωρίζω νησιά
ούτε λύνω πανιά
για ταξίδια δε βγάζω μιλιά.

Ένα σπίτι ο κόσμος
δύο δωμάτια παλιά
λογική μου που μπάζεις νερά.

Το λιμάνι είναι ξένο και το σπίτι που μένω
νοικιασμένο για χρόνια κι εγώ νόμιζα αιώνια.
Σαν καράβι θα αφήσω λίγα απόνερα πίσω
για την άβυσσο βόλτα απ' την πίσω την πόρτα.

Ταξιδιώτες ωραίοι
όλοι εσείς οι μοιραίοι
με κορδέλες και στρας
στα μαλλιά.

Δουλευτάδες και αλήτες
βασιλιάδες και αγύρτες
το ταξίδι δεν πάει πουθενά.

Σ' ένα γλέντι ξεχνιέμαι
κι όλα τούτα που λένε
σαν αστεία και σαν σοβαρά.

Είναι σκόνη και στάχτη
σαν κηλίδα στο χάρτη
σαν παιδί που δε βγάζει μιλιά.


Σωκράτης Μάλαμας

Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο
Και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι
Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο
Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν
Αεροβάτες
Το πώς περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας
Ένας Θεός το ξέρει.

Φίλε μου όταν ανάβ’ η νύχτα την ηλεχτρική σου οδύνη
Βλέπω το δέντρο της καρδιάς που απλώνεται
Τα χέρια σου ανοιχτά κάτω από μιάν Ιδέα ολόλευκη
Που όλο παρακαλείς
Κι όλο δεν κατεβαίνει
Χρόνια και χρόνια
Εκείνη εκεί ψηλά εσύ εδώ πέρα.

Κι όμως του πόθου τ’ όραμα ξυπνάει μια μέρα σάρκα
Κι εκεί όπου πριν δεν άστραφτε παρά γυμνή ερημιά
Τώρα γελάει μια πολιτεία ωραία καθώς τη θέλησες
Κοντεύεις να τη δεις σε περιμένει
Δώσε το χέρι σου να πάμε πριν η Αυγή
Την περιλούσει με Ιαχές θριάμβου.

Δώσε το χέρι σου –πριν συναχτούν πουλιά
Στους ώμους των ανθρώπων και το κελαηδήσουνε
Πως επιτέλους φάνηκε να ‘ρχεται από μακριά
Η ποντοθώρητη παρθένα Ελπίδα!

Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι
Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα και τι φωτιά
Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδάμε!

OΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ - ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ XVI

Αγαπημένοι στίχοι αφιερωμένοι στη Λουκία Σοφού


Σερενάδα στο παράθυρο του σοφού

Σοφέ μου, το τετράσοφο
που σε φωτάει λυχνάρι,
νάτανε,λέει, φεγγάρι,
και συ είκοσι χρονώ!

Νάτανε, τάχα, η γνώση σου
με τον αγέρα αμάχη,
για δασωμένη ράχη
ξεκίνημα πρωινό!

Νάτανε, τάχα, η σκέψη σου
συρτού χορού τραγούδια,
μιαν αγκαλιά λουλούδια, μιαν ιστορία τρελλή!...

Τα μύρια που δε γνώρισες
νερό θαν τα είχες μάθει,
με δάσκαλο τα πάθη,
μ’ ένα κλεφτό φιλί!...

Πολύ την καταφρόνεσες
τη ζωή, π’ ανάθεμά τη –
και τώρα είναι φευγάτη
σαν όνειρο πρωινό.

Χειλάκια ανθούν στη γειτονιά,
γαρούφαλα στη γλάστρα,
και συ διαβάζεις τ’ άστρα
και το βαθύ ουρανό!...


(Ζαχαρίας Παπαντωνίου)

ΣΑΣ EΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΡΜΑ

Μπαλάντα του νερού της θάλασσας

Η θάλασσα
χαμογελάει στα μάκρη.
Δόντι από αφρό
χείλη από ουράνια.

-Α, τι πουλάς, θολή κοπέλα,
μ'υψωμένα τα στήθια στον αέρα;

-Πουλάω, αφέντη, το νερό
της θάλασσας-.

-Α, τι έχεις, μαύρο παλικάρι,
μες στο αίμα σου ανακατωμένο;

-Έχω, αφέντη, το νερό
της θάλασσας-.

-Αυτά τα δάκρυα τ'αρμυρά
πούθε αναβράνε, ω μάνα;

-Δακρύζω, αφέντη, το νερό
της θάλασσας-.

-Καρδιά μου΄ ετούτη η πίκρα,
τρανή, πούθε γεννιέται;

-Πικρό πολύ είναι το νερό
της θάλασσας-.

Η θάλασσα
χαμογελάει στα μάκρη.
Δόντια από αφρό
χείλη από ουράνια.


Federico García Lorca

απο Federico García Lorca μου αρέσει και αυτο:

Πήγε στη θάλασσα η μικρή μου

Πήγε στη θάλασσα η μικρή μου
κύματα να μετρήσει και κοχύλια
μα συναντήθηκε στο δρόμο ξαφνικά
με το ποτάμι τη Σεβίλια

Ανάμεσα σε δάφνες και καμπάνες
λικνίζονταν πέντε καράβια μαύρα
βύθιζαν τα κουπιά τους στα νερά
και τα πανιά τους φούσκωνε η αύρα

Ποιόν βλέπει τάχα μες του πύργου
τις φωτισμένες τις στοές;
Πέντε φωνές τις απαντάνε
σαν δαχτυλίδια στρογγυλές

Καβάλα παέι στο ποτάμι
ο ουρανός όλο στολίδια
ενώ στον άνεμο τρέμουν ακόμα
πέντε φωνές σαν δαχτυλίδια

και το ερμηνευει καταπληκτικά ο Φραγκούλης!

[b]ΣΤΗ Μ.Λ.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ - ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑΣ (από τη συλλογή Τα μάτια της ψυχής μου).

Βουνά ψηλά, βουνά ισκιερά, βουνά γυμνά, βουνά πρασινισμένα,
μικρός αν είμαι, αισθήματα τρανά γεννάτε μέσα μου και ταιριασμένα!

Μιάς εποχής πανάρχαιης, μιάς χρυσής, σβυστής, με τρώγ'η ενθύμηση κ'η ελπίδα
μου φαίνεται, βουνά, πως είστε εσείς η πρώτη και η μεγάλη μου πατρίδα.

Θαρρώ, σε τέτοια σκοτεινή εποχή, κρυμμένη σε καιρών αγνώστων βάθη,
κατέβ'η ονειρεμένη μου ψυχή και φώλιασε στα ύψη σας κ'εστάθη.

Κ'εστάθη κ'έζησε με τους αϊτούς,με της γης τους πρωτόλουβους ανθρώπους,
με τους αγρίους και με τους δυνατούς, σ'απάτητα λαγκάδια, σ'άλλους τόπους.

Γι'αυτό καημοί δέρνουν εμέ κρυφοί, και στα πλευρά σας και στα μονοπάτια,
σε καθεμιά σας ρίζα και κορφή καθώς υψώνω προς εσάς τα μάτια.

Κι αν είναι αλήθεια αυτό,και δεν πλανά κανένα μάγον όνειρον εμένα,-
βουνά ψηλά, βουνά ισκιερά, βουνά πρασινωπά, γαλάζια, μαυρισμένα,

Βουνά,παιδιά γιγάντικα της Γης, βουνά ανυπόταχτα, βουνά αιώνια,
που έχετε τη λαμπράδα της αυγής για χαμογέλιο, για στολή τα χιόνια,

που χύνετε θυμό σας φλογερό την αστραπή, το μαύρο νέφος θλίψη,
και μίλημά σας το γοργό νερό που με βοή κατρακυλά απ'τα ύψη,

που έχετε χίλιες γνώμες και καρδιές κι αγάπη και χαρά και περηφάνια,
σαν τους ίσκιους σας και τις ευωδιές, σαν τα πουλιά, ταγρίμια, τα βοτάνια,

που έχετε τη δική μας τη ζωή και τα δικά μας έχετε πρωτάτα,
και μοναχά σας λείπουν, κ'είστε θεοί, τα γεράματα
πάντα είστε με νιάτα!

Βουνά των ξένων τόπων σκοτεινά που γλυκοχαιρετίζεστε με τάστρα,
κρυφτά στην καταχνιά παντοτεινά, άσωστα, απάτητα, άπαρτα σαν κάστρα,

Βουνά της γης αυτής ελληνικά, διάφανα, καθαρά, πελεκημένα
από τεχνίτη χέρια γνωστικά σα μετρημένα αγάλματα ένα ένα,

που κρύβετε τα μάρμαρα λευκά και μοσχομυρισμένα τα λουλούδια,
και πιό γερά απ'τις πέτρες, πιό γλυκά κι απ'τους ανθούς τα κλέφτικα τραγούδια,

κι από τα χαύνα πλήθη εσείς μακριά,σε χρόνια σκλαβωμένα, θαμπά, κρύα,
θρέψατε εσείς του Γένους τη Θεά, την αιθεροπλασμένη Ελευθερία!

Βουνά ψηλά, βουνά ισκιερά, βουνά με δύναμες γιομάτα και με κάλλη
ώ! δώστε μου απ'τη χάρη σας ξανά, και κάμετέ με όμοιον μ'εσάς και πάλι!

Καθώς η πρώτη ακτίνα του ουρανού φωτίζει εσάς πριν φωτιστούν οι κάμποι,
θέλω κ'εγώ μεσ'στο δικό μου νου το φως το αληθινό να πρωτολάμπη.

Από τα ύψη θέλω μαγικό τον κόσμο και οι ματιές μου ν'αντικρύζουν,
του κόσμου τη βοή να μη γροικώ, και τανάξια πάθη να μη μ'εγγίζουν.

Και θέλω οι στοχασμοί μου καθαροί να μένουν, σαν τα χιόνια στην κορφή σας,
και να θυμάται πάντα η θλιβερή ψυχή μου πως επλάστηκε αδερφή σας.

Γιατί κλειστή η ψυχή μου σε κορμί μισό, σκυφτό, σ'έν'άρρωστο κουφάρι,
κ'έχασε την ακράτητην ορμή, την ορμή που είχε απ'το βοριά σας πάρει.

Και σαν αϊτός που του έκοψαν κακοί και οι άνθρωποι τα δυό πλατιά φτερά του
και σέρνεται και πέφτει εδώ κ'εκεί και δείχνεται περίγελο άνω κάτου,

έτσι πολλές φορές κ'η ανθρωπινή ψυχή, κι αν ζη κι αν χάνεται εδώ πέρα
και άπραγη και δειλή και ταπεινή, είναι γιατί τον έχασε τον αέρα

τον πρώτο, γιατί ξέχασε κι αυτή από ποιό μέρος έφτασε, ποιό χέρι
την ωδήγησε πρώτο, είναι γιατί πού θα ξαναγυρίσει δεν το ξέρει.

Ώ! καν εσείς, βουνά ψηλά, βουνά που μιά φορά τον ήλιο επρωτοείδα
κάμετ'εσείς, να μη σας λησμονά ποτέ η ψυχή μου, ω πρώτη μου πατρίδα!

Και κάμετε η θωριά σας να γεννά αισθήματα μεγάλα, ταιριασμένα,
σ'εμένα το μικρό, ψηλά βουνά, με γιούλια και με ρόδα πλουμισμένα.

Και κάμετε να ελπίζω πως θα ρθω, μόλις ξεφύγω από τη φυλακή μου
στα ύψη σας, να ξανανταμωθώ μ'εσάς, πατρίδα αληθινή δική μου!

Αν

Αν να κρατάς καλά μπορείς
το λογικό σου, όταν τριγύρω όλοι
τα'χουν χαμένα, και σ'εσέ
της ταραχής των ρίχνουν την αιτία.
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς
τον ίδιο τον εαυτό σου, όταν ο κόσμος
δεν σε πιστεύει, κι αν μπορείς
να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία.
Να περιμένεις αν μπορείς
δίχως να χάνεις την υπομονή σου.
Κι αν άλλοι σε συκοφαντούν,
να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμα,
κι αν σε μισούν, εσύ ποτέ
σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,
μα να μην κάνεις τον καλό
ή τον πολύ σοφό στα λόγια.
Αν να ονειρεύεσαι μπορείς,
και να μην είσαι δούλος των ονείρων,
αν να στοχάζεσαι μπορείς,
δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου,
αν ν'αντικρίζεις σου βαστά
το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια
κι όμοια να φέρνεσαι σ'αυτούς
τους δυο τυραννικούς απατεώνες,
αν σου βαστά η ψυχή ν'ακούς
όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη,
παραλλαγμένη απ'τους κακούς,
για να'ναι για τους άμυαλους παγίδα,
ή συντριμμένα να θωρείς
όσα σου έχουν ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς
να χτίζεις μ'εργαλεία που'ναι φθαρμένα.
Αν όσα απόχτησες μπορείς
σ'ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο, μονομιάς
κορώνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις
και να τα χάσεις και απ'αρχής,
ατράνταχτος να ξεκινήσεις πάλι
και να μη βγάλεις και μιλιά
ποτέ γι'αυτό τον ξαφνικό χαμό σου.
Αν νεύρα και καρδιά μπορείς
και σπλάχνα και μυαλό και όλα να τα σφίξεις
να σε δουλέψουν ξαναρχής,
κι ας είναι από πολύ καιρό σωσμένα
και να κρατιέσαι πάντα ορθός,
όταν δε σου'χει τίποτα απομείνει
παρά μονάχα η θέληση,
κράζοντας σ'όλα αυτά: <<ΒΑΣΤΑΤΕ>>.
Αν με τα πλήθη να μιλάς
μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες να γυρνάς
δίχως απ'τους μικρούς να ξεμακρύνεις.
Αν μήτε φίλοι, μήτ'εχθροί
μπορούνε πια ποτέ να σε πειράξουν,
όλο τον κόσμο αν αγαπάς,
μα ποτέ πάρα πολύ κανένα.
Αν του θυμού σου τις στιγμές
που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου,
μπορείς ν'αφήσεις να διαβούν
την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,
δική σου θα'ταν τότε η Γη,
μ'όσα και μ'ό,τι απάνω της κι αν έχει
και κάτι ακόμα πιο πολύ:
Άντρας αληθινός θα'σουν παιδί μου.


Rudyard Kipling

ΣΩΠΑΙΝΩ

Σωπαίνω,
χθες με έβρισαν
με έσπρωξαν
με κορόϊδεψαν
με περιφρόνησαν
άδικα,
σωπαίνω.

Σωπαίνω,
τηλαφωνώ στη Χ.
να της <<μιλήσω>>
δεν έχει καιρό
θα τα πούμε μεθαύριο
ήρθε, δεν είπαμε τίποτα
γελάσαμε, αστειευτήκαμε,
σωπαίνω.

Σωπαίνω,
τα παιδιά μου ξεμακραίνουν
τ'αδέρφια μου μακριά,
σαν να μην υπάρχουν,
η πατρίδα, ένα όνειρο μακρινό,
σωπαίνω.

Σωπαίνω,
μια πληγή μέσα μου στάζει αίμα
γελάω, πειράζω,
φτιάχνω το σπίτι μου,
κάνω όνειρα,
σωπαίνω.

Σωπαίνω,
η καρδιά μου χτυπάει
δεν μπορώ ν'αναπνεύσω,
βλέπουμε φωτογραφίες
γελάμε, συζητάμε
ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι
ζαλίζομαι,
σωπαίνω.

Σωπαίνω,
απόψε δεν έκλεισα μάτι
σκεφτόμουν το θάνατο
κάθε μέρα τον σκέφτομαι
το άγνωστο, το τέλος
προσπαθώ να σκεφτω κάτι άλλο,
σωπαίνω.

Σωπαίνω,
εγώ μόνο ξέρω
ο Π.Ρ. είναι παλιάνθρωπος
και σωματέμπορας
είναι όμως κομουνιστής
πρέπει να συνεργάζομαι μαζί του,
σωπαίνω.

Σωπαίνω,
ο Πρόεδρος είναι ψεύτης
και κλέφτης
το ξέρω,
σωπαίνω.

Σωπαίνω,
σκοτεινό το μέλλον
φοβάμαι, τρομάζω
οι άνθρωποι λύκοι
σωπαίνω.
Είμαι μια βόμβα
έτοιμη
να εκκραγώ
σε χίλια κομμάτια.





Υ.Γ.: Το ποιήμα είναι άτιτλο, δική μου προτοβουλία είναι ο τίτλος αυτός.
Y.Γ.2: Διώνη στο χρωστάω. Το διάβασα σήμερα το μεσημέρι. Κάτι μου θύμισε...

Τώρα που όλοι σου στέλνουν ολόθερμες ευχές
ο δρόμος μπρός σου σ'ανοίγεται με άνθη στολισμένος
σε συνοδεύουν τ'άσματα τα γελια κι οι χαρές
κι ο δρόμος σου μοσχοβολά με ρόδα πουν σπαρμένος

Τώρα που τα πουλάκια ακόμα με λαχτάρα
χίλιες ευχές σου στέλνουν μ'ολόγλυκια φωνή
πρόσεξε και στ'αγέρι να δεις με τι γλυκάδα
σου ψιθυρίζει πάντα την ιδηκή μου ευχή

Το ξέρω πως για σένα
είναι μικρή πλασμένη
εν τούτοις πίστευσέ με
απο καρδιάς βγαλμένη
Με χίλια ροδοπέταλα
σε ραίνω λατρευτή μου
σου εύχομαι χρυσή ζωή
αυτή είναι η ευχή μου.


Τα υπέροχα αυτά λόγια είναι της αγαπημένης μου Μαρίας Πολυδούρη και τα στέλνω με τις θερμότερες ευχές μου στη Μ ελίνα για καλές θάλασσες.[/url][/u][/i]

Kαινούργια Αθήνα και πλούτος και πείνα
του Γεωργίου Σουρή

Απ'την παληά σου εποχή τίποτε δεν σου μένει
και κάθε μέρα κι'από μια ανάμνησί σου σβύνει,
οι πιό αρχαίοι κάτοικοι περνούνε πιά για ξένοι
κι ένα σπιτάκι σου μικρό, ολόρθο δεν θα μείνει.
....Και θαύμα πως εσώθηκαν μέσα στα τόσα νέα
οι Άγιοι Θεόδωροι και η Καπνικαρέα!...

Φαντάζομαι τον πληθυσμό δεκαπλασιασμένο
τον Πειραιά να ενωθεί με την κλεινήν Παλλάδα,
τον σύμπαντα Ελληνισμόν εδώ συγκεντρωμένον,
και ούτε ένα κάτοικον εις την λοιπήν Ελλάδα
Να μην υπάρχουν Θεσσαλοί,Κρήτες, Μυτιληναίοι,
και να γεννούμε όλοι μας... πολίται Αθηναίοι"


...1884, Σεπτεμβρίου 8, ο ποιητής Σουρής προφητικός στο Ρωμηό του...
Πάσα ομοιότης με τα γραφόμενα, είναι... τυχαία σύμπτωσις...

Ξάπλωσε ήσυχα, κοιμήσου ήρεμα

Ξάπλωσε ήσυχα, κοιμήσου ήρεμα, βασανισμένε με την πληγή
στο λαρύγγι, που φλέγεσαι και στριφογυρνάς. Οληνυχτίς πλέοντας
στη σιωπηλή θάλασσα ακούσαμε τον ήχο
της πληγής τυλιγμένο στην άλμη.

Κάτω απ' την αλαργινή σελήνη τρέμαμε ακούοντας
τη θάλασσα ν' αναβλύζει όπως το αίμα απ' την εκκωφαντική πληγή
κι όταν η άλμη ξέσπασε σε θύελλα τραγουδιών
οι φωνές των πνιγμένων πλημμύρισαν τον άνεμο.

Άνοιξε δρόμο με την αργή θλιμμένη πλεύση,
ρίξε ορθάνοιχτες στον άνεμο τις πύλες της περιπλανώμενης λέμβου
το ταξίδι μου ν' αρχίσει για το τέλος της πληγής μου,
ακούσαμε τη θάλασσα να τραγουδά, είδαμε την άλμη να λέει.
Ξάπλωσε ήσυχα, κοιμήσου ήρεμα, κρύψε το στόμα στο λαρύγγι
αλλιώς υπάκουοι μες στους πνιγμένους θα καλπάσουμε μαζί.

-Ντύλαν Τόμας-
(μτφρ. Ανδρονίκη Μαστοράκη)

Η θάλασσα - πώς έγινε έτσι η θάλασσα;
Αργησα χρόνια στα βουνά-
με τύφλωσαν oι πυγολαμπίδες.
Τώρα σε τούτο τ' ακρογιάλι περιμένω
ν' αράξει ένας άνθρωπος
ένα υπόλειμμα, μια σχεδία.

Μα μπορεί να κακοφορμίσει η θάλασσα ;
Ενα δελφίνι την έσκισε μια φορά
κι ακόμη μια φορά
η άκρη του φτερού ενός γλάρου.

Κι όμως ήταν γλυκό το κύμα
όπου έπεφτα παιδί και κολυμπούσα
κι ακόμη σαν ήμουν παλικάρι
καθώς έψαχνα σχήματα στα βότσαλα,
γυρεύοντας ρυθμούς,
μου μίλησε ο Θαλασσινός Γέρος:
"Εγώ είμαι ο τόπος σου-
ίσως να μην είμαι κανείς
αλλά μπορώ να γίνω αυτό που Θέλεις".

Γιώργος Σεφέρης

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΣΚΥΛΑΣ του Ρώσου ποιητή Σεργκέι Γιεσένιν

Πρωί πρωί που μες στο αχυροκάλυβο
χρυσόλαμψαν ένα ένα τα ψαθιά,
εφτά κουτάβια η σκύλα γέννησε
κοκκινοτρίχικα όλα και τα εφτά.

Τα χτένιζε ως το δείλι με τη γλώσσα της,
τι κανακέματα και τι φιλιά,
κ’έλιωνε το χιονάκι κι αργοκύλαγε
κάτω από τη ζεστή της την κοιλιά.

Με το σουρούπωμα που οι κότες κούρνιασαν
μέσα στην ίδια τους τη ζεστασιά
εβγήκε ο κύρης μαυροσμιχτοφρύδωτος
και τάβαλε όλα στο σακκί τα εφτά.

Έτρεχε η σκύλα πίσω του, λαχάνιαζε
να τον προφτάσει στο χιονοσωρό…
άχ, πόσην ώρα, πόσην ώρα τρέμιζε
το απάγωτο, θαμπόχρωμο νερό.

Κι όταν σερνάμενη με κόπο γύρισε
γλείφοντας τον ιδρώ της στα πλευρά
της φάνη το φεγγάρι στο ακροκάλυβο
ένα δικό της κουταβάκι απ’τα εφτά.

Κοιτούσε το μενεξεδένιο απέραντο
βγάζοντας ουρλιαχτά λυπητερά
και το λιανούτσικο φεγγάρι γλίστρησε
κι εκρύφτη πίσω απ’τη λοφοσειρά.

Κι όπως, σαν έλεος, κάποτε της έριχναν
στ’αστεία μια πέτρα, αλύχτησε πνιχτά
και σαν χρυσά πεφτάστερα τα μάτια της
πάνω στο χιόνι κύλησαν σβηστά.

Το ποίημα είναι σε μετάφραση από τα ρωσσικά της Κατίνας Ζορμπαλά και απόδοση Γιάννη Ρίτσου

...Σκάψε! Τι βλέπεις;
Ανθρώπους και πουλιά, νερά και πέτρες!
Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις;
Ιδέες κι ονείρατα, αστραπές και φαντάσματα.
Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις;
Δε βλέπω τιποτα! Νύχτα βουβή, πηχτή σα θάνατος. Θα 'ναι ο θάνατος.
Σκάψε ακόμα!
Αχ! Δεν μπορώ να διαπεράσω το σκοτεινό μεσότοιχο! Φωνές γρικώ και κλάματα, φτερά γρικώ στον άλλον όχτο!
Μην κλαις! Μην κλαις! Δεν είναι στον άλλον όχτο! Οι φωνές, τα κλάματα και τα φτερά είναι η καρδιά σου!
Πέρα από το νου, στον ιερό γκρεμό της καρδιάς, ακροποδίζω τρέμοντας. Το ένα μου πόδι αδράχνεται από το σίγουρο χώμα, το άλλο ψάχνει στα σκοτεινά απάνω από την άβυσσο.
Ψυχανεμίζουμαι πίσω απ' όλα τούτα τα φαινόμενα μια μαχόμενη ουσία. Θέλω να σμίξω μαζί της...

Απόσπασμα από την Ασκητική.
N. Καζαντζάκης

Μεσημέρι ήρθε σπίτι.

Κοίτα τι έφερα! Ένα βιβλίο! ,μου είπε με χαρά!

Χρήστος Γιουσμαδόπουλος
Προσδοκία
ποιήματα και επιστολές

Το εξώφυλλο ήταν αυτό. Να το ξεφυλλίσω να δω τι λέει...

Σταθμός

Έφυγε κι αυτή η αμαξοστοιχία.
Καθισμένος κι εγώ στο ίδιο παγκάκι
γράφω τους στίχους μου στον τοίχο του σταθμού.
Κι εχω τον νου μου τριγύρω μη με δουν
όχι επειδή γράφω στον τοίχο με το μολύβι μου
αλλ' επειδή κάτι γράφω.
Θα φύγω όμως πριν μ' ανακαλύψουν.
Ψάχνω διέξοδο.
Απ' τη μια το μετρό κι απ' την άλλη οι σκάλες
κι εγώ στη μέση
σα μια παρέμβαση στην θαλπωρή
του κόσμου μου π' ορίζει τα γραμμένα
ή σαν υπόσχεση ενός μονολόγου
που τον κρυφάκουσαν.
Διαλέγω τις σκάλες κι αύριο μέρα είναι...

Χρόνια τώρα
γυρεύω τα χρόνια μου
που τα 'σβησε σαν ίχνος
της πρωτευούσης ο λερός ορυμαγδός.
Μα σου να πρωτοκοιτάξω μες στην τεράστια πόλη;
Κι εδώ δεν είναι θάλασσα με χάρτινα καραβάκια
μήτε λιβάδι γεμάτο ζωντανα, που βόσκουν
στο τραγούδι της φλογέρας και των κορυδαλλών.
Δεν είναι γαλάζια τα σύννεφα
και ο ήλιος μας άδολος
- άλλο που έτσι μας είπαν.
Μα με τι μάτια να κοιτάξω
όσα δεν φαίνονται;
Κι ύστερα σου λένε
πως η ποίηση είν' εύκολη...

Θα πάρω το δρόμο για το σπίτι.
Ξέρω πως κι απόψε θα ξεμπαρκάρω
μαζί με τις ιδέες μου μες στο βέβαιο συρτάρι μου.
Μα κάθε βράδυ, πριν γυρίσω το κλειδί
ακούω θορύβους και φοβάμαι.
Μάλλον, όμως, θα φταίει η ανασφάλειά μου
καθώς την απειλή πότε δεν την ακούς.
Κι αν, όμως, κάποιο ξημέρωμα
χέρια που φοβούνται έρθουν να κάψουν το συρτάρι μου,
προσάναμμα θα γίνω κι εγώ
μαζί με το μελάνι.
Κι ίσως τότε διαβάσουν τη γραφή μου
πάνω στους τοίχους του σταθμού
κι ίσως τότε ο αγώνας μου
να μην πήγε χαμένος...

ΤΙ ΛΟΙΠΟΝ; ΠΟΙΗΜΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΡΟΣΙΝΗ

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ' ό,τι είδαμε, ακούσαμε , αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζομε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμομε μήπως το χάσωμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ' ό,τι αγγίζομε, ακούμε και βλέπομε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό απόρριμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζει,
κι ό,τι μεσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως περ' απ' το θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ' αυγής είναι πέρα
κι αντί νάρθει μια νυχτ' αξημέρωτη
ξημερώνει μι' αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν' η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει τη πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν' αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

Είπες∙ "Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθειά μου μια καταδίκη είναι γραφτή∙
κ΄είν' η καρδιά μου - σαν νεκρός - θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα κα ι ρήμαξα και χάλασα".

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς∙
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού - μη ελπίζεις -
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ,
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλη τη γη την χάλασες.


Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ , Η Πόλις

ΝΑ ΤΟ ΠΟΤΙΣΕΙΣ Ποίημα του ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ
Μη κλαις για μένα
ας ξέρεις πως πεθαίνω
να με βοηθήσεις δε μπορείς
Μα δες εκείνο το λουλούδι
για κείνο που μαραίνεται σου λέω.
Να το ποτίσεις.

Joyce Mansour

Γυναίκα όρθια εξαντλημένη μαδημένη

Γυναίκα όρθια εξαντλημένη μαδημένη
οι μαύρες γάμπες της σαν να πενθούν τη νιότη τους
ακουμπά την κυρτωμένη ράχη της στον εχθρικό τοίχο
Ράχη κυρτωμένη απ’ των ανδρών τα όνειρα
Δεν βλέπει πως η αυγή επιτέλους ήρθε
Τόσο ήταν η νύχτα της ατελείωτη

Στις σκοτεινές της απελπισιάς σπηλιές
μονάχη γυροφέρνω
μονάχη γεύομαι κρέατα μιαρά
μοναχή πεθαίνω μονάχη μου επιζώ
δίχως αυτιά τα ουρλιαχτά των σφάγιων
να μην ακούω
Από λέξεις άδειο το στόμα μου γογγύζει
Είμαι ο έρωτας όταν τον έπλασε ο θεός
Είμαι εγώ
Είμαι ο εχθρός


μτφρ. Έκτωρ Κακναβάτος

"Στους στίχους αυτούς δεν θα βρούμε καινούργια πράγματα. Είναι όμως στίχοι σπουδαίοι, γιατί με καινούργιο τρόπο (η πρόοδος) μας λένε παλαιές αλήθειες (η συντήρηση).
Ανάμεσα στην ανάλλαγη αλλαγή του δυσνόητου Σεφέρη και στο μεταβάλλον αναπαύεται του σκοτεινού Ηράκλειτου υπάρχει η ομοιότητα και η διαφορά που υπάρχει στις τροχιές του ήλιου ανάμεσα στο περασμένο και στο επόμενο καλοκαίρι". (Δ.Λιαντίνης, HOMO EDUCANDUS , σελ.80)

ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ (Γιώργου Σεφέρη)

Και ψυχή
ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν
εις ψυχήν
αυτή βλεπτέον:
τον ξένο και τον εχθρό τον είδαμε στον καθρέφτη.

΄Ητανε καλά παιδιά οι σύντροφοι, δε φωνάζαν
ούτε από τον κάματο ούτε από τη δίψα ούτε από την
παγωνιά,
[b]είχανε το φέρσιμο των δέντρων και των κυμάτων
που δέχουνται τον άνεμο και τη βροχή
δέχουνται τη νύχτα και τον ήλιο
χωρίς ν'αλλάζουν μέσα στην αλλαγή.
Ήτανε καλά παιδιά, μέρες ολόκληρες
ίδρωναν στο κουπί με χαμηλωμένα μάτια
ανασαίνοντας με ρυθμό
και το αίμα τους κοκκίνιζε ένα δέρμα υποταγμένο.
Κάποτε τραγούδησαν, με χαμηλωμένα μάτια
όταν περάσαμε το ερημόνησο με τις αραποσυκιές
κατά τη δύση, πέρα από τον κάβο των σκύλων
που γαβγίζουν.
Ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν, έλεγαν
εις ψυχήν βλεπτέον, έλεγαν
και τα κουπιά χτυπούσαν το χρυσάφι του πελάγου
μέσα στο ηλιόγερμα.
Περάσαμε κάβους πολλούς πολλά νησιά τη θάλασσα
που φέρνει την άλλη θάλασσα, γλάρους και φώκιες.
Δυστυχισμένες γυναίκες κάποτε με ολολυγμούς
κλαίγανε τα χαμένα τους παιδιά
κι άλλες αγριεμένες γύρευαν το Μεγαλέξαντρο
και δόξες βυθισμένες στα βάθη της Ασίας.
Αράξαμε σ'ακρογιαλιές γεμάτες αρώματα νυχτερινά
με κελαηδίσματα πουλιών, νερά που αφήνανε στα χέρια
τη μνήμη μιάς μεγάλης ευτυχίας.
Μα δεν τελειώναν τα ταξίδια.
Οι ψυχές τους έγιναν ένα με τα κουπιά και τους σκαρμούς
με το σοβαρό πρόσωπο της πλώρης
με τ'αυλάκι του τιμονιού
με το νερό που έσπαζε τη μορφή τους.
Οι σύντροφοι τέλειωσαν με τη σειρά,
με χαμηλωμένα μάτια. Τα κουπιά τους
δείχνουν το μέρος που κοιμούνται στ'ακρογιάλι.

Κανείς δεν τους θυμάται, Δικαιοσύνη.

Αλλ'ιδού τί μ'όλ'αυτά εννοώ
που εμείς οι ζωντανοί ανάμεσα σε δυο κινδύνους
ούτε κάν ενδιαφέροντες οι ηλίθιοι λησμονούμε:
δεν είναι πάντα πιό μικρό το σπίτι απ'το βουνό
δεν είναι πάντα πιό μεγάλος από το λουλούδι ο άνθρωπος
λανθασμένες είναι όλες οι αποστάσεις που μας δίνει το μάτι
και άδικα πιστεύω καυχησιολογούμε λέγοντας
"ο κόσμος είναι αυτός"

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ