Καρδιά από Πέτρες.... Ξέρεις τι λες;

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

Πάει ένας μήνας; Ένας μήνας και δυο μέρες.

Σήμερα μου το είπε η μικρή.

Δεν το είχα διαβάσει. Γιατί δε θέλω να σε διαβάζω πια.

Χωρίς μελό για αίματα και δάκρυα. Απλά δε θέλω.

Το διάβασα λοιπόν. Τι απάντησες.

Μα είναι εκτός τόπου και χρόνου. Και δεν κατάφερα να παρακολουθήσω τι λες. Εσύ ξέρεις;

Ήταν σιωπηλό το τηλέφωνό σου; Και πότε ενδιαφέρθηκα να μάθω νέα σου;

Μία μόνο; Ή χίλιες;

Και ναι, δεν το σήκωσες ποτέ. Και ναι, δεν απάντησες ποτέ στα sms. Μόνο το Πάσχα έστειλες ένα ξερό μήνυμα. Όπως στέλνουμε στον χι ψι άγνωστο γνωστό.

Έμεινα λοιπόν να περιμένω. Πότε θα ευαρεστηθεί η κοινή φίλη να μου λέει αν ζεις. Πως περάσατε κι αυτή τη φορά χωρίς να συμβεί τίποτε δυσάρεστο. Κι ας ήταν στο τσακ να γίνει το κακό.

Και για τα παπούτσια... Και για την Κορέα. Και για το πότε επιτέλους έπιασες ... το όνειρο το χρυσό ... στα χέρια. Απρίλης πια.

Κι αξίζει από τρίτους να μαθαίνεις τι κάνουν εκείνοι που αγαπάς;

Ποτέ δε μου είπε όμως σε ποιο καράβι είσαι. Η κοινή μας φίλη. Κι εγώ δε ρώτησα. Από αξιοπρέπεια.

Μόνο που φρόντισα να το βρω. Από τα συμφραζόμενα.

Και να παρακολουθώ πότε ανεβαίνεις, πότε κατεβαίνεις.

Να κάνω βάρδιες μαζί σου. Νοερά. Να σε φαντάζομαι.

Να βλέπω ακόμη και τα καράβια που συναντούσες στο δρόμο σου.

Δεν ξέρω αν κράτησες ημερολόγιο.

Αν όχι, πάρε να έχεις υλικό... Για το πότε ήσουν εδώ, εδώ, εκεί...

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t1656.htm

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t1642.htm

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t1659.htm

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t1664.htm

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t1667.htm

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t485-60.htm

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t535.htm

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t1720.htm

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t1752.htm

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t1800.htm

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t1838.htm

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t1843.htm

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t1927.htm

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t1953.htm

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t1956.htm

Μπορεί να είναι κι άλλα. Πού να θυμάμαι τόσα και τόσα για σένα γραμμένα μέσα σε τόσους μήνες;

Κι έλα μετά να μου πεις.

Πως απουσίαζα.

Και όλα τα άλλα. Τα χωρίς έρεισμα και δίχως έρμα.

Πως δεν ήμουν διαρκώς δίπλα σου. Σε μια γωνίτσα του τσαρτ ρουμ. Να μην ενοχλώ.

Και κατέβηκα από το καράβι την ώρα που δε χρειαζόταν να μείνω εκεί.

Την ώρα που χτύπησε επιτέλους το τηλέφωνο. Το δικό μου τηλέφωνο.

Χιλιόμετρα κοντά στα πεντακόσια. Όσα είχε γράψει το κοντέρ ως εκεί.

Δεν έφταιξαν τα χιλιόμετρα που δεν το σήκωσα. Ούτε που κρατούσα τιμόνι.

Έφταιξε το σημείο. Το απίστευτο σημείο. Έξω ακριβώς από τη σχολή.

Ήξερα ότι ήσουν εσύ. Πριν ακόμη δω ποιος καλεί.

Και ήξερα ότι έχεις γυρίσει.

Πριν το διαβάσω στο διαδίκτυο.

Κι έσπασε η κλωστή. Η αόρατη.

Δε θέλω τίποτε να εξηγήσω άλλο. Και είπα και περισσότερα από όσα έπρεπε. Και ήθελα να πω.

Ειδικά σε κάποιον που μοιάζουμε πολύ και σε πολλά. Και θα έπρεπε να καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να κρυφτεί από εκείνον που του μοιάζει πολύ και σε πολλά.

Με γεια σου και με χαρά σου. Ακόμη και να λες:

Νέα μου, λοιπόν φρόντιζα να μαθαίνεις όσα και όταν εγώ επέλεγα.

Απορείς; Που δε σήκωσα το τηλέφωνο; Απορείς που όταν το σήκωσα ήταν καλύτερα να μην το σηκώσω;

Θα έκανες κάτι άλλο στη θέση μου;

έστι δ ου σιγή λόγου κρείσσων γένοιτ άν έστι δ ου σιγής λόγος

Ευριπίδης

Θα απαντήσω για το κομμάτι του άρθρου που μου αναλογεί. Για την κοινή φίλη. Προφανώς σε μένα αναφέρεσαι. Απαντώ γιατί θέλω να απαντήσω κι ας μπει στον κάλαθο των αχρήστων. Η υπόθεση αφορά όμως κι εμένα, σε ένα βαθμό.

Καλώς η κακώς βρέθηκα ανάμεσα στη παρέα. Ανάμεσα σας δηλαδή. Καλές μου κοινές φίλες. Με καλή διάθεση και χιούμορ σε όλες να δημιουργηθεί ένα ωραίο φιλικό κλίμα. Αυτό το μούντ είχαμε κάποτε. Όμως τα πράγματα πήραν μία άλλη τροπή. Συμβαίνουν και αυτά στις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν θα εξετάσω το πώς και το γιατί.
Δεν με αφορά. Δεν το προκάλεσα εγώ.

Όμως βρέθηκα εκεί ως σύνδεσμος, μεσάζοντας αν θέλεις.
Ο άνθρωπος που ήξερε τι περνάει η χαλ στο καράβι και ταυτόχρονα έχει την επαφή και με σένα. Η χαλ θέλησε να έχει επικοινωνία μαζί μου. Δικαίωμα της. Αφού την ήθελε την είχε. Κι εγώ την ήθελα. Δεν θα την άφηνα μόνη της.
Από την άλλη, εγώ, θέλησα την επανασύνδεσή σας. Χαζομάρα μου. Τρίτος στους δύο δεν χωρά. Καλοπροαίρετη ήταν πάντα η στάση μου. Δεν ήθελα να προκαλέσω τίποτα και κανέναν.
Εσένα όμως φαίνεται πως σε τάραξα αρκετά όταν έμαθες ότι εγώ έχω επικοινωνία με την χαλ. Ποια ήμουν εγώ που τολμούσα να την έχω; Τόσα κοινά στοιχεία με τον άνθρωπο που μοιάζεις πολύ και σε πολλά και βρέθηκα εγώ από το πουθενά να ξέρω περισσότερα; Η ενημέρωση σε ενόχλησε καλή μου. Ο τρόπος λήψης της πληροφορίας. Ήθελες εκείνη να ακούσεις και όχι εμένα. Εμένα απλά με έβλεπες ως ένα απλό μέλος, τίποτα άλλο. Εκείνη την αγάπησες. Εξαγριώθηκες λοιπόν όταν κατάλαβες ότι εγώ μιλάω μαζί της. Ήταν τόσο κακό;

Όμως το είχα πει από τη αρχή. Ήθελα την επανασύνδεση.
Σου είχα στείλει ένα πμ. Σου τα έλεγα όλα. Το όνομα όχι. Είχα την εντύπωση ότι το ήξερες. Δεν με ρώτησες όμως. Λες να είχα πρόβλημα να στο πω; Εδώ τόσα άλλα σου είχα πει. Έλαβα την απάντηση της σιωπής κι όταν σε ρώτησα τι έχεις το απέφυγες λέγοντας μου ότι νόμιζες πως μου απάντησες.
Οκ. Το δέχτηκα. Κι ας κατάλαβα το αντίθετο.

Μετά ήρθαν τα "συμφραζόμενα" όπως λες. Μονόδρομος; Δεν με «άκουγες» αλλιώς. Σου «μιλούσα» για να ξέρεις κι εσύ. Το ήθελα. Θα προτιμούσες να μην ξέρεις τίποτα;
Για το θέμα των πειρατών.
Καταλαβαίνω το ενδιαφέρον σου. Σε μία όμως ήδη υπάρχουσα τεταμένη ατμόσφαιρα μεταξύ μας ούτε κι εσύ θα έλεγες κάτι στη θέση μου. Λες να μην ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου; Το πήρα όλο πάνω μου. Αγχώθηκα, γεγονός είναι.
Λάμβανα πάντα μια στάση απαξιωτική από σένα. Σαν να μη σε ενδιέφερε ότι κι αν σου έλεγα. Αν και στα είπα αργότερα.

Κι έτσι βρέθηκα να έχω τη μια πλευρά να μην έχει καμία επαφή με το στεριανό περιβάλλον με παρωπίδες γεμάτη νεύρα και άγχος για το δύσβατο δρόμο της επιτυχίας (μία άγνωστη Χαλ) και την άλλη πλευρά να με στενοχωρεί με τη στάση της (μία άγνωστη Δανάη).
Εγώ στη μέση. Εμένα ποιός με κατάλαβε;

Παρόλα αυτά επέμενα να σου δίνω εικόνα, άλλες φορές με την έγκριση της Χαλ, άλλες φορές δεν ήξερε. Δικό της ήταν το ταξίδι. Αλλά εκεί ήταν και το λάθος μου.
Η επιμονή μου βλέπεις για να τα βρείτε και η συμπάθεια μου προς το πρόσωπο και των δυό σας, δεν μου επέτρεψε να το δω.
Το ξέρω, θα μου πεις, δεν με είχατε ανάγκη, μπορούσατε και μόνες σας. Να τα βρείτε.
Σωστά, όταν θέλει κάποιος να τα βρει τα βρίσκει χωρίς τρίτους, μεσάζοντες και συνδέσμους. Αλλά και χωρίς εγωισμούς όμως...όταν θέλει.

Εγώ όμως δεν ήμουν ένα απλό μέλος - σύνδεσμος πληροφοριών.
Είχα έρθει ως φίλη.
Σε συμπάθησα πολύ, η αλήθεια. Κι ας μη με συμπάθησες εσύ ποτέ.

Αναρωτιόμουν , αν το χρονικό διάστημα που με ξέρεις, ήταν τόσο κακή η συμπεριφορά μου , για να λάβω τέτοια αντίδραση από σένα. Δεν το περίμενα. Αν είχες κάποιο πρόβλημα, ήθελα να μου το έλεγες. Δεν ήθελες όμως.
Η εξήγηση είναι απλή. Όταν δεν υπάρχουν βάσεις σε μία σχέση πως θα στηριχτεί;

Τι έφταιξε; Για μένα η κακή αποκωδικοποίηση. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο στη σχέση και στη συνάντηση αυτή...απλά εμείς δεν την μεταφράσαμε σωστά.

Τεσπα. Δεν θα αναλύσω άλλο και δεν θα μπω σε λεπτομέρειες.
Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
.
Καλό ταξίδι σε όλες και από μένα.
Να μαστε καλά και να προχωράμε πάντα δυναμικά στη ζωή.

Η σχέση μας ήταν ένας σταθμός που δεν ήθελε και τις τρεις για πολύ κοντά του, ένας σταθμός με ημερομηνία λήξης.

Αστερόσκονη

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

Αστερόσκονη έγραψε:: έστι δ ου σιγή λόγου κρείσσων γένοιτ άν έστι δ ου σιγής λόγος

Ευριπίδης

Θα απαντήσω για το κομμάτι του άρθρου που μου αναλογεί. Για την κοινή φίλη. Προφανώς σε μένα αναφέρεσαι. Απαντώ γιατί θέλω να απαντήσω κι ας μπει στον κάλαθο των αχρήστων. Η υπόθεση αφορά όμως κι εμένα, σε ένα βαθμό.

Καλώς η κακώς βρέθηκα ανάμεσα στη παρέα. Ανάμεσα σας δηλαδή. Καλές μου κοινές φίλες. Με καλή διάθεση και χιούμορ σε όλες να δημιουργηθεί ένα ωραίο φιλικό κλίμα. Αυτό το μούντ είχαμε κάποτε. Όμως τα πράγματα πήραν μία άλλη τροπή. Συμβαίνουν και αυτά στις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν θα εξετάσω το πώς και το γιατί.
Δεν με αφορά. Δεν το προκάλεσα εγώ.

Όμως βρέθηκα εκεί ως σύνδεσμος, μεσάζοντας αν θέλεις.
Ο άνθρωπος που ήξερε τι περνάει η χαλ στο καράβι και ταυτόχρονα έχει την επαφή και με σένα. Η χαλ θέλησε να έχει επικοινωνία μαζί μου. Δικαίωμα της. Αφού την ήθελε την είχε. Κι εγώ την ήθελα. Δεν θα την άφηνα μόνη της.
Από την άλλη, εγώ, θέλησα την επανασύνδεσή σας. Χαζομάρα μου. Τρίτος στους δύο δεν χωρά. Καλοπροαίρετη ήταν πάντα η στάση μου. Δεν ήθελα να προκαλέσω τίποτα και κανέναν.
Εσένα όμως φαίνεται πως σε τάραξα αρκετά όταν έμαθες ότι εγώ έχω επικοινωνία με την χαλ. Ποια ήμουν εγώ που τολμούσα να την έχω; Τόσα κοινά στοιχεία με τον άνθρωπο που μοιάζεις πολύ και σε πολλά και βρέθηκα εγώ από το πουθενά να ξέρω περισσότερα; Η ενημέρωση σε ενόχλησε καλή μου. Ο τρόπος λήψης της πληροφορίας. Ήθελες εκείνη να ακούσεις και όχι εμένα. Εμένα απλά με έβλεπες ως ένα απλό μέλος, τίποτα άλλο. Εκείνη την αγάπησες. Εξαγριώθηκες λοιπόν όταν κατάλαβες ότι εγώ μιλάω μαζί της. Ήταν τόσο κακό;

Όμως το είχα πει από τη αρχή. Ήθελα την επανασύνδεση.

Σου είχα στείλει ένα πμ. Σου τα έλεγα όλα. Το όνομα όχι. Είχα την εντύπωση ότι το ήξερες. Δεν με ρώτησες όμως. Λες να είχα πρόβλημα να στο πω; Εδώ τόσα άλλα σου είχα πει. Έλαβα την απάντηση της σιωπής κι όταν σε ρώτησα τι έχεις το απέφυγες λέγοντας μου ότι νόμιζες πως μου απάντησες. Οκ. Το δέχτηκα. Κι ας κατάλαβα το αντίθετο.

Μετά ήρθαν τα "συμφραζόμενα" όπως λες. Μονόδρομος; Δεν με «άκουγες» αλλιώς. Σου «μιλούσα» για να ξέρεις κι εσύ. Το ήθελα. Θα προτιμούσες να μην ξέρεις τίποτα;
Για το θέμα των πειρατών.

Καταλαβαίνω το ενδιαφέρον σου. Σε μία όμως ήδη υπάρχουσα τεταμένη ατμόσφαιρα μεταξύ μας ούτε κι εσύ θα έλεγες κάτι στη θέση μου. Λες να μην ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου; Το πήρα όλο πάνω μου. Αγχώθηκα, γεγονός είναι.

Λάμβανα πάντα μια στάση απαξιωτική από σένα. Σαν να μη σε ενδιέφερε ότι κι αν σου έλεγα. Αν και στα είπα αργότερα.

Κι έτσι βρέθηκα να έχω τη μια πλευρά να μην έχει καμία επαφή με το στεριανό περιβάλλον με παρωπίδες γεμάτη νεύρα και άγχος για το δύσβατο δρόμο της επιτυχίας (μία άγνωστη Χαλ) και την άλλη πλευρά να με στενοχωρεί με τη στάση της (μία άγνωστη Δανάη).
Εγώ στη μέση. Εμένα ποιός με κατάλαβε;

Παρόλα αυτά επέμενα να σου δίνω εικόνα, άλλες φορές με την έγκριση της Χαλ, άλλες φορές δεν ήξερε. Δικό της ήταν το ταξίδι. Αλλά εκεί ήταν και το λάθος μου.

Η επιμονή μου βλέπεις για να τα βρείτε και η συμπάθεια μου προς το πρόσωπο και των δυό σας, δεν μου επέτρεψε να το δω.

Το ξέρω, θα μου πεις, δεν με είχατε ανάγκη, μπορούσατε και μόνες σας. Να τα βρείτε.

Σωστά, όταν θέλει κάποιος να τα βρει τα βρίσκει χωρίς τρίτους, μεσάζοντες και συνδέσμους. Αλλά και χωρίς εγωισμούς όμως...όταν θέλει.

Εγώ όμως δεν ήμουν ένα απλό μέλος - σύνδεσμος πληροφοριών.
Είχα έρθει ως φίλη.
Σε συμπάθησα πολύ, η αλήθεια. Κι ας μη με συμπάθησες εσύ ποτέ.

Αναρωτιόμουν , αν το χρονικό διάστημα που με ξέρεις, ήταν τόσο κακή η συμπεριφορά μου , για να λάβω τέτοια αντίδραση από σένα. Δεν το περίμενα. Αν είχες κάποιο πρόβλημα, ήθελα να μου το έλεγες. Δεν ήθελες όμως.

Η εξήγηση είναι απλή. Όταν δεν υπάρχουν βάσεις σε μία σχέση πως θα στηριχτεί;

Τι έφταιξε; Για μένα η κακή αποκωδικοποίηση. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο στη σχέση και στη συνάντηση αυτή...απλά εμείς δεν την μεταφράσαμε σωστά.

Τεσπα. Δεν θα αναλύσω άλλο και δεν θα μπω σε λεπτομέρειες.
Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
.
Καλό ταξίδι σε όλες και από μένα.
Να μαστε καλά και να προχωράμε πάντα δυναμικά στη ζωή.

Η σχέση μας ήταν ένας σταθμός που δεν ήθελε και τις τρεις για πολύ κοντά του, ένας σταθμός με ημερομηνία λήξης.

Αστερόσκονη

Δικές μου οι "υπογραμμίσεις" στην παράθεση. Για να μπορέσω να απαντήσω σε ένα κείμενο - έκπληξη, ως ένα τουλάχιστον βαθμό.

Αγαπητή Αστερόσκονη,

τέτοια εποχή πέρυσι θέλησα να κάνω κάτι επιτέλους και για μένα. Ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής. Εκεί και έμαθα μέσα στ' άλλα πως ο επίλογος ενός κειμένου είναι στην ουσία η αρχή του.

Ο δικός σου επίλογος μιλά για σταθμό με ημερομηνία λήξης.

Μιλά και για μια σχέση που δεν ήθελε και τις τρεις για πολύ κοντά του.

Όμως το κάθε κείμενο που γράφουμε από καρδιάς, με το συναίσθημα και όχι με την ψυχρή λογική της επιστήμης, είναι καταδικασμένο να μεταφέρει το πολύ πολύ την προσωπική μας αλήθεια κι όχι την αντικειμενική όψη των γεγονότων.

Κι εγώ αυτή την αλήθεια θα υπερασπιστώ, τη δική μου, δίχως αξιώσεις να πείσω ή να θεωρηθεί η δική μου αλήθεια καλύτερη από των άλλων.

Ξεκινώ λοιπόν από εκεί που εσύ σταμάτησες. Στις τρεις.

Λάθος το μέτρημα, καλή μου.

Τουλάχιστον στα πρόσωπα...

Η δυαδική σχέση που θεωρείς ότι σε άλλες φάσεις προσπάθησες να επιδιορθώσεις και σε άλλες αναγνωρίζεις ευθύνες πως τη ζημίωσες, δεν υπήρξε σχεδόν ποτέ. Κι απορώ πως σου διέφυγε. Δε σου μιλώ για κάτι άγνωστο. Εκτός αν ξέχασες τη μία και μοναδική φορά που συναντηθήκαμε για ποιον λόγο βρεθήκαμε. Ή διέγραψες από τη μνήμη σου τα μηνύματα που σου έχω στείλει για ένα άλλο πρόσωπο, ζητώντας σου τη βοήθειά σου.

Και δε συνηθίζω να ζητάω βοήθεια. Και μάλιστα από πρόσωπα που έστω και στο ελάχιστο απαξιώνω.

Όλα λοιπόν όσα έγραψες θα μπορούσαν να είχαν νόημα, θα μπορούσαν να στέκονται, αν πράγματι υπήρχε μια τέτοια σχέση, δυαδική και αποκλειστική, που η δική σου παρέμβαση λειτούργησε ως καταλύτης. Ανατρέπονται όμως και αναιρούνται κάτω από το φως των αληθινών καταστάσεων.

Και για να βάζουμε τα πράγματα σε ακόμη πιο αληθινή βάση.

Το καλοκαίρι του 2007, όταν άνοιξε το ιστολόγιο ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ, γιατί από κει ξεκινήσανε όλα, είχα στο νου μου μόνο τις καπετάνισσες του 1980. Τις κοπέλες που μαζί σπουδάσαμε. Αγνοούσα πως ο θεσμός συνέχιζε. Πως υπήρχαν κοπέλες και μάλιστα πολλές που σπούδαζαν στις ΑΕΝ ή είχαν αποφοιτήσει αρκετά χρόνια μετά από μας.

Κι έπειτα άρχισαν από το πουθενά να εμφανίζονται καινούρια πρόσωπα. Έκπληξη. Και πολύ ευχάριστη.

Σήμερα στην ομάδα του φέις μπουκ είμαστε πάνω από πενήντα πια... Καπετάνισσες της δικής μου γενιάς, των μετέπειτα ετών αλλά και κοπέλες που μόλις φέτος μπήκαν στη σχολή. Όλες τους, όλες σας, είστε πρόσωπα ιδιαιτέρως αγαπητά για μένα. Και είναι νομίζω αυτό φανερό από την καθημερινή μου σχεδόν προσπάθεια να στηρίξω (στο μέτρο που μου αναλογεί) τον πολύπαθο θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας.

Είναι επίσης γνωστό τοις πάσι ότι οι Καπετάνισσες δεν είναι το μόνο σημαντικό της ζωής μου. Δεν είναι δηλαδή οι Καπετάνισσες το αντίδοτο της μοναξιάς ή της ανίας. Στην ουσία κλέβω χρόνο από άλλα που πλέον είναι πιο σημαντικά (για μένα) θεωρώντας πως έχω ευθύνη να στηρίξω αυτές τις κοπέλες που κανείς δε στηρίζει - εκτός από την προσωπική αγάπη της καθεμιάς για το επάγγελμα. Ευθύνη απέναντι στα δικά μου όνειρα και στο παράπονο που όνειρα έμειναν. Λάθος; Σωστό; Δεν ξέρω.

Σίγουρα όμως θα ήθελα το ίδιο να είχαν κάνει και για μένα. Τότε, στα πρώτα βήματα. Και σε κάποιο βαθμό το έκαναν κάποιοι. Η καπετάν Νίκη Σκέντζου, η τότε υποπλοίαρχος και μετέπειτα πλοίαρχος, που βρήκε το χρόνο να μας επισκεφθεί στη σχολή και να μας τονώσει το ηθικό. Η μαρκόνισσα που συνάντησα στο πρώτο μου καράβι, η κυρα - Κατερίνα που την έλεγα εγώ, η κυρία Κατερίνα που με διόρθωσε ο τότε καπετάνιος μου και σύζυγός της... Κι άλλες γυναίκες μαρκόνισσες που μου έλαχε να γνωρίσω στο χώρο της Ναυτεργατικής που τότε ανήκα συνδικαλιστικά. Η Ντίνα Κ., φίλη καλή που μέχρι σήμερα διατηρούμε τη φιλία μας, συμμετέχει μάλιστα στο φέις μπουκ και η κορούλα της. Η Γεωργία Κ., η Ολυμπία και άλλες που δε θυμάμαι πια τα ονόματά τους.

Η πραγματική όμως βοήθεια και η δύναμή μας ήταν το δέσιμο που είχαμε μεταξύ μας όλες (ή σχεδόν όλες) όσες βρεθήκαμε τότε να σπουδάζουμε στην ΑΔΣΕΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ. 29 νέες κοπέλες που οι περισσότερες μέχρι σήμερα θεωρούμε η μία την άλλη αδερφή. Γνώρισες κι εσύ στη μία και μοναδική μας συνάντηση δύο απ' αυτές. Τη Σοφία και την Κατερίνα. Δε γνώρισες όμως την πιο αγαπημένη μου, την κολλητούλα μου, το άλτερ έγκο μου, την Άννα Χ. Η απόσταση (μένει εκτός Αθήνας) δεν της επέτρεψε να έρθει...

Όταν λοιπόν γνώρισα και τα δυο κορίτσια, που πριν ανέφερα μιλώντας για μια σχέση τριών και όχι δύο ατόμων, κατά έναν περίεργο τρόπο θέλησαν οι ίδιες στη φιλική μας σχέση να βάλουν στοιχεία ακόμη πιο προσωπικά. Δεν ήμουν εγώ που τις φώναξα πρώτη "κόρες" μου, ήταν εκείνες που μου ζήτησαν να με λένε "μάνα".

Εγώ, Αστερόσκονη, μάνα δεν έχω γίνει. Και δε μου λείπει. Η μητρότητα. Γιατί η ζωή που μου πήρε τη θάλασσα μου έδωσε αντάλλαγμα δεκάδες παιδιά στη ζωή μου. Φέτος έχω 18. Πέρυσι 21. Στα είκοσι και πλέον χρόνια που δουλεύω σε σχολεία, δεκάδες παιδιά πέρασαν από τα χέρια μου και την καρδιά μου.

Οι περισσότεροι "φίλοι" μου σήμερα στο φέις μπουκ δεν είναι καπετάνισσες. Είναι παλιοί μαθητές μου. Οι μεγαλύτεροι κοντεύουν πια τα σαράντα. Μεγαλύτεροι και από σένα και από τις "κόρες" μου. Δε με φωνάζουν "μάνα", κι ας τους θεωρώ εγώ ακόμη "παιδιά" μου. Κάποιοι μου μιλάνε με το μικρό μου όνομα, οι περισσότεροι κρατάνε την παλιά προσφώνηση: κυρία.

Λίγες μόλις μέρες πριν, όταν έντρομη ανακάλυψα ποντίκια μέσα στο σπίτι, μια παλιά μου μαθήτρια έσπευσε να μου δώσει οδηγίες. Στο φέις μπουκ πάντα. Βιολόγος σήμερα εκείνη. "Κυρία", μου έγραψε, θα κάνετε αυτό, αυτό κι εκείνο...

Δε με ενοχλεί όπως και αν με αποκαλέσουν τα παιδιά μου. Η ουσία είναι που μετρά στις σχέσεις των ανθρώπων και όχι οι τύποι.

Όταν λοιπόν οι δυο κοπέλες, οι καπετάνισσες, θέλησαν να με λένε "μάνα", αισθάνθηκα όχι τιμή αλλά αμηχανία. Και το ξέρουν και οι δύο. Γιατί και στις δύο έχω ζητήσει να μη με λένε έτσι. Δεν είμαι μάνα τους. Μανάδες έχουν και οι δύο.

Δεν είμαι καν φίλη τους. Γιατί στο δικό μου πλαίσιο αξιών η φιλία απαιτεί ισότιμα και τα δύο μέλη. Ένα από αυτά και η ηλικία. Φιλία με ανθρώπους κατά πολύ μεγαλύτερους ή κατά πολύ μικρότερους δεν μπορώ να νιώσω.

Συνέχισα όμως να δέχομαι το "μάνα" για ένα και μοναδικό λόγο. Γιατί κι εκείνες αποκαλούσαν η μία την άλλη αδερφή. Στα πλαίσια λοιπόν μιας τέτοιας ιδιότυπης "οικογένειας" κράτησα κι εγώ το ρόλο της μάνας. Και μόνο σ' αυτά.

Ψυχανάλυση και μάλιστα μέσω διαδικτύου για το πώς η καθεμιά τους έβλεπε το δικό της ρόλο στην οικογένεια αυτή δε θα κάνω. Εξάλλου δεν είμαι ψυχαναλύτρια. Θα περιοριστώ μόνο στο δικό μου ρόλο. Και με αφορμή όσα έγραψες. Και που στα μάτια των άλλων αν δεν απαντηθούν θα δημιουργήσουν τρομερές παρανοήσεις.

Γι' αυτό και οφείλω να πω ότι ενοχλήθηκα όταν κάποια στιγμή άκουσα να αποκαλούν και τη μητέρα μου "γιαγιά"... Η μάνα μου δεν είναι γιαγιά. Και δεν εννοώ ηλικιακά. Χωρίς να το θέλουν τα κορίτσια άγγιξαν ένα σημείο που πονάει πολύ. Νέα παιδιά είναι. Δεν έχω απαιτήσεις να καταλαβαίνουν τι κουβαλάει στην ψυχή του κάποιος μεγαλύτερος.

Αργότερα έγιναν και άλλα. Εμφανίστηκαν κι άλλες μανάδες, εμφανίστηκε και θεία. Το πράγμα ξέφευγε και κινδύνευε να καταντήσει γελοίο. Θυμίζοντας πλέον τις Μάγισσες της Σμύρνης και όχι καπετάνισσες... Δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει το βιβλίο. "Μάνα" αποκαλούσαν και οι "μάγισσες" η μία την άλλη και "κόρη" μου, ανάλογα με τη διαφορά ηλικίας.

Στη ζωή μου, Αστερόσκονη, και το ξέρεις, υπάρχει και μια άλλη σημαντική σχέση. Λέγεται Λιαντίνης. Υπήρξε δάσκαλός μου. Τέτοιος δάσκαλος που να τον θεωρώ και πνευματικό μου πατέρα. Δηλαδή Δάσκαλος με το Δ κεφαλαίο. Γελοίο όμως θα ήταν να αποκαλώ το Λιαντίνη "μπαμπά". Μπαμπά έχω και δεν τον αλλάζω με κανέναν, ούτε με το Λιαντίνη. Άλλο λοιπόν να τον αισθάνομαι πνευματικό πατέρα και άλλο να τον φωνάζω "πατέρα".

Χαίρομαι που όταν γνώρισα εσένα δεν έγινα και δική σου "μάνα". Αλλά και οι άλλες καπετάνισσες στο φέις μπουκ, ακόμη και οι πολύ μικρές, μου απευθύνονται με το "κυρία Μαρία" ή με το "καπτα - Μαρία", όπως έκανε και μια γραμματικίνα που χτες μόλις γράφτηκε στο γκρουπ. Κι εγώ αυτό προτιμώ από την πρώτη στιγμή. Καπετάν Νάσια, καπετάν Βίκυ, κλπ.

Γιατί αυτή είναι η πραγματική σχέση που μας ενώνει σε ομάδα. Κι όχι δεσμοί αίματος.

Συμβαίνει βέβαια με κάποιες συναδέλφισσες να ερχόμαστε πιο κοντά. Να νιώθουμε περισσότερους κοινούς δεσμούς. Ή και να επικοινωνούμε πιο συχνά. Κι ίσως εκεί να φαντάζει απόμακρο να λες τον άλλο "καπετάν", όπως θα έλεγες τον κάθε συνάδελφο στο καράβι.

Είναι όμως αποτέλεσμα πολλών παραγόντων το πόσο κοντά σου θα νιώσεις έναν άνθρωπο. Και θα συμφωνήσω μαζί σου πως πολλές ανθρώπινες σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης. Θα προσθέσω μάλιστα ότι πρέπει να έχουν ημερομηνία λήξης. Για να μπορούμε να τις εκτιμούμε περισσότερο. Ένα αυτό. Και δεύτερο γιατί κι εμείς έχουμε ημερομηνία λήξης. Αιώνιους δεσμούς ανάμεσα στα πρόσωπα μόνο σε ιδανικούς εραστές συναντούμε, πχ Ρωμαίος και Ιουλιέτα... Κι αυτό ανάμεσα σε καπετάνισσες δε θα ήταν απλά γελοίο αλλά και χυδαίο. Με την έννοια της ανατροπής της φυσικής τάξης.

Γι' αυτό και με προσβάλλει ο τρόπος που θέλησες να αναλύσεις τη σχέση μου με την κοινή μας φίλη - συνειδητά αποφεύγω εδώ να πω όνομα. Και δε θα ήθελα να το είχες κάνει κι εσύ. Τα γιγνόμενα όμως δεν αλλάζουν.

Έφτασες να θεωρήσεις πως εξαγριώθηκα!!! γιατί στη δυαδική κατά τη γνώμη σου σχέση μου με εκείνη μπήκες κι εσύ. Σου εξήγησα ήδη πολλά. Πως τέτοια δυαδική σχέση δεν υπήρχε. Πως στη δική μου ζωή υπάρχουν πολλές άλλες σχέσεις ανθρώπινες και μάλιστα κάποιες πιο "ιερές". Τι θα πει λοιπόν πως εξαγριώθηκα για τη συγκεκριμένη περίπτωση; Ούτε ερωτικό δεσμό να είχα με την κοπέλα αυτή! Έλεος!

Και παρότι υποσχέθηκα να μην παραστήσω τον ψυχαναλυτή, έχοντας όμως λόγω επαγγέλματος και αρκετές γνώσεις ψυχολογίας, θα σου επισημάνω πως όταν κατηγορούμε κάποιον για κάτι, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να κάνουμε προβολή των δικών μας ενοχών. Και σε ρωτώ: Είμαι άραγε εγώ που εξαγριώθηκα; Ποια ήταν τα δικά σου συναισθήματα; Ποια ήταν και του άλλου προσώπου. Του τρίτου της παρεξήγησης;

Ανέλαβες, όπως γράφεις, το ρόλο της καλής νεράιδας. Να επανασυνδέσεις δυο φίλους που κατά τη γνώμη σου είχαν παρεξηγηθεί μεταξύ τους. Από τη μεριά μου δε θυμάμαι να σου ζήτησα ποτέ κάτι τέτοιο. Τώρα αποδεικνύεται, από τα λεγόμενα και τα γραφόμενα στα ιντερνέτια και των δύο σας, πως αυτή η παρέμβαση δεν έγινε τυχαία. Δε μου μετέδιδες τυχαία νέα της. Το παραδέχθηκες κι εσύ, το παραδέχθηκε πρώτη εκείνη.

Και με πρόσβαλε επίσης η συμπεριφορά της στο σημείο αυτό. Το έγραψα ήδη στην αρχική μου τοποθέτηση στο τόπικ...Επέλεγε, λέει, τι θα μαθαίνω για τη ζωή της και πότε. Και επέλεξε να γίνεται όχι άμεσα αλλά χρησιμοποιώντας εσένα.

Κατά κάποιον τρόπο εσύ είσαι το θύμα αυτής της ιστορίας. Όμως δεν είσαι το μόνο πρόσωπο που κλήθηκε να παίξει τον ενδιάμεσο. Μετρώ πρόχειρα και βρίσκω τουλάχιστον άλλα τρία πρόσωπα. Εντός και εκτός ίντερνετ... Καπετάνισσες όλες.

Γιατί άραγε; Γιατί προέκυψε η ανάγκη των ενδιάμεσων;

Υιοθετείς κι εσύ - αυθαίρετα - αυτή την όψη. Πως χρειάζονταν ενδιάμεσοι για να βοηθήσουν την επανασύνδεση.

Επανασυνδέουμε όμως κάτι που έχει κοπεί. Κι εγώ από τη μεριά μου δεν είχα επιλέξει καμία διακοπή σχέσεων. Και το παραδέχεσαι κι εσύ. Ομολογώντας πως διαπίστωσες από τη μεταξύ μας επικοινωνία πως εγώ από εκείνη ήθελα να ακούω τα νέα της, όχι μέσω τρίτων.

Και έτσι είναι. Όχι μόνο για εκείνη, από όλους τους ανθρώπους που συνδέομαι φιλικά, προτιμώ την άμεση επικοινωνία. Το θέμα είναι επομένως γιατί δεν υπήρχε η επικοινωνία αυτή, η άμεση;

Και ποιος τη διέκοψε στην πραγματικότητα;

Από τη μεριά μου σίγουρα όχι. Και τηλέφωνα την πήρα - και ουδέποτε το σήκωσε - και sms της έστειλα - και δεν απάντησε ΠΟΤΕ - παρότι με τα κινητά δεν έχω καθόλου καλή σχέση. Το ίδιο έκανα και στο ιστολόγιό της, στο τσατ που έχει εκεί. Και στη σελίδα της στο φέις μπουκ. Κι ο καθένας μπορεί εκεί να δει πως η τελευταία φορά που της άφησα μήνυμα στη σελίδα της ήταν στις 10 Ιουνίου. Ένα βίντεο. Ένα τραγούδι. Με τίτλο: "Παιδί μου ώρα σου καλή". Κι ο καθένας επίσης μπορεί να δει ότι δεν υπάρχει εκεί κανένα σχόλιο. Ούτε καν ένα "Μ' αρέσει". Ούτε από εκείνη, ούτε και από εσένα. Που ήθελες λες να βοηθήσεις να τα ξαναβρούμε.

Από τη σελίδα της στο φέις μπουκ αντιγράφω και την παρακάτω στιχομυθία. Άλλαξα μόνο τα ονόματα με τα ψευδώνυμα τα εδώ για λόγους ευνόητους:

Παράθεση :: Asteroskoni Μήπως αυτό τραγουδάς;;;; χαχαχαχα!!!
18 Μαΐου στις 7:50 μ.μ.

Danai φαίνεται πως το ίδιο τραγουδάει και το καράβι... μία πάει μπρος και μία πάει πίσω... ξεχάσαν τίποτε στο λιμάνι;;;
30 Μαΐου στις 12:20 π.μ.

Asteroskoni δεν το γνωρίζω, το marine traffic ίσως να έδειχνε έτσι.
30 Μαΐου στις 3:07 μ.μ. •

Danai λες ε;;; γιατί ξαφνικά είδα το καράβι να γυρίζει προς τα πίσω...
30 Μαΐου στις 3:30 μ.μ. •

Asteroskoni Πότε έγινε αυτό; Στο Βέλγιο; Είναι γεγονός οτι το marine traffic κάνει κάτι περίεργα τώρα τελευταία με τα στίγματα των πλοίων γιαυτό το λέω.
30 Μαΐου στις 4:48 μ.μ. •

Danai Ναι... Στο Βέλγιο το έβγαζε ενώ πρέπει να ήταν ήδη στο Βισκαϊκό.
30 Μαΐου στις 11:19 μ.μ. •

Xal ποιο βέλγιο; ποιο βισκαικο; στο μεξικό να τα πιω! είσαι μες στην τρέλα! Δώσε!
01 Ιουνίου στις 9:18 π.μ.

Και είναι τέλος της άνοιξης, αρχή του καλοκαιριού... Και μπάρκαρε Δεκέμβρη. Τόσο εξαγριωμένη ήμουν και μαζί σου και μαζί της που έξι σχεδόν μήνες μετά, από τη μέρα που μπάρκαρε και τη μέρα που σταμάτησε να επικοινωνεί μαζί μου, που συνέχιζα να ανησυχώ για το πού βρίσκεται. Και καρδιοχτυπούσα κάθε φορά που πέρναγε από τις περιοχές των πειρατών.

Και έγραψες:

Παράθεση :: Λάμβανα πάντα μια στάση απαξιωτική από σένα. Σαν να μη σε ενδιέφερε ότι κι αν σου έλεγα.

Αυτό μαρτυρά η παραπάνω στιχομυθία; Πως απαξίωσα την απάντηση που έγραψες; Πως έκανα σαν να μη με ενδιαφέρει;

Και είναι μια στιχομυθία στο τέλος σχεδόν του μπάρκου της. Πότε συνέβησαν αυτά που γράφεις;

Μήπως τον πρώτο καιρό; Και μετά μου πέρασε το γινάτι (έτσι λέμε εμείς στην Ήπειρο το θυμό, γινάτι, και η παροιμία λέει επίσης πως βγάζει και μάτι... ) μου πέρασε λέω μετά το γινάτι και καταδεχόμουν όταν έγραφες νέα της στο φέις μπουκ και σου απαντούσα;

Θα βάλω εδώ μια άνω τελεία. Ήδη το ποστ είναι τεράστιο. Αλλά και για να παραθέσω ένα κείμενο που γράφτηκε για σένα. Λίγο μετά την Πρωτοχρονιά. Και δημόσια. Εδώ στο φόρουμ.

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

Για άλλο κείμενο διέκοψα το ποστ και άλλο βρήκα μπρος μου. Και στις ώρες που πέρασαν δε βγήκα βόλτα, δεν έκανα άλλες δουλειές που περιμένουν. Μόνο με αυτό ασχολήθηκα. Με την έκπληξη της Αστερόσκονης.

Έκπληξη όμως και όσα τα μηχανάκια του διαδικτύου κρατάνε και δε σβήνουν. Και που ομολογώ είχα ξεχάσει. Ναι μεν ήξερα πολύ καλά τι ένιωθα εγώ ως άτομο όλους αυτούς τους μήνες. Αλλά δε θυμόμουν, φταίει και η ηλικία, τι ακριβώς είχε ειπωθεί σε άλλους μέσα από μηνύματα στο φόρουμ, μηνύματα προσωπικά, συνομιλίες στο τσατ. Και άρα ήταν γνωστά και σ' αυτούς, Αστερόσκονη.

Και τώρα; Που τα ξαναδιάβασα; Και θυμήθηκα; Απλά νιώθω θυμό. Άντε να σου κάνω το χατίρι που με ήθελε εξαγριωμένη. Ναι, τώρα, Αστερόσκονη, είμαι θυμωμένη πολύ. Όσο θυμώνει κάποιος που διαπιστώνει ότι τον αδίκησαν κατάφωρα.

Γράφεις στο ποστ σου πως εξαγριώθηκα γιατί αντί να επικοινωνεί άμεσα με μένα η Χαλ, μπήκες εσύ ανάμεσα. Ως ενδιάμεσος. Και το παρουσιάζεις λες κι εγώ ήθελα μια αποκλειστική σχέση με την κοπέλα και εκνευρίστηκα που εκείνη προτίμησε να μοιράσει την αγάπη της και με άλλους. Με σένα συγκεκριμένα. Προσθέτοντας πως εσένα δε σε συμπάθησα ποτέ!

Μήπως δεν τα γράφω καλά; Να με διορθώσεις παρακαλώ...

Όπως έγραψα όμως και πιο πάνω, εγώ δεν είχα μόνο μία "κόρη". Είχα δύο. Και ιδού το μήνυμα που σου έστειλα στις αρχές Γενάρη, είναι το ίδιο που αναφέρεις κι εσύ... όταν και οι δύο "κόρες" μου ήταν μπαρκαρισμένες.

Είναι δικό μου προσωπικό μήνυμα προς εσένα. Και άρα έχω το δικαίωμα να το δημοσιεύσω. Καθώς μάλιστα δεν αναφέρονται σ' αυτό ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα κανενός, το δημοσιεύω χωρίς την παραμικρή διόρθωση. Και να το κάνεις παρακαλώ αντιπαραβολή με το δικό σου αρχείο. Αν άλλαξα έστω και μία τελεία:

Παράθεση :: Από: ΔΑΝΑΗ
Προς: Αστερόσκονη
Δημοσιεύθηκε: Δευ Jan 04, 2010 11:22 am
Θέμα: Απ: Καλησπέρα!
Καλημέρα!!!

Όλα είναι καλά, όλα είναι ανθηρά!

Μονάχα εγώ, .......... , μεγαλώνω και το κεφάλι γίνεται κάθε μέρα και πιο κλούβιο... Νόμιζα ότι σου απάντησα...

Στη Μελίνα πάντως μεταβίβασα τι μου είπες και της ζήτησα να επικοινωνεί μαζί σου.

Σου στέλνω την αγάπη μου και την εκτίμησή μου που ξέρεις ότι είναι ξεχωριστή για σένα.

φιλιά

Μαρία

ΥΓ. και ένα ... ανέκδοτο.. ρωτάω στο φέις μπουκ το Μελινάκι, "είσαι στο Πράσινο Ακρωτήρι"; όπως μου είχες ήδη πει...

- Όχι, μου λέει το μικρό μας, κοντά σε ένα Κέιπ Βέρντε είμαστε!!!!

Α, και κάτι άλλο. Έχει μείνει το καημενούλι από κινητό. Της έπεσε στον Ινδικό!!!!

Και με το χαρακτήρα που έχει η Μελίνα βρίσκεται σε πλήρη απομόνωση.

Έκανες άγια που της έστειλες μήνυμα, και όσο μπορείς κράτα κι εσύ επαφή μαζί της. )

Τελικά περιείχε το μήνυμα ένα όνομα, αναγκάστηκα να το διαγράψω με κόκκινες τελείες. Το δικό σου όνομα, Αστερόσκονη.

Λοιπόν. Δες τι λέει αυτό το μήνυμα. Γραμμένο στις 4 Γενάρη κι αφού η Χαλ είχε σχεδόν μήνα στο καράβι κι αφού εσύ είχες αρχίσει να παίζεις το ρόλο του ενδιάμεσου.

Πόσο εξαγριωμένη ήμουν; Ήμουν;

Ή μήπως σου ζητάω στο μήνυμα αυτό να επικοινωνείς και με την άλλη μου "κόρη"; Και το ίδιο σου γράφω πως ζήτησα και από εκείνη. Να έχει άμεση επικοινωνία με σένα.

Δες και τι λέω για σένα. Για την εκτίμηση και την αγάπη μου που είναι ξεχωριστή για σένα. Ήταν. Διορθώνω. Ήταν! Δεν είναι πια.

Και αυτό άλλαξε τώρα. Σήμερα. Και μόνο αφού διαπίστωσα πόσο εν γνώσει σου με αδίκησες.

Με πείραξε υπογραμμίζω το εν γνώσει. Θα ήταν αλλιώς απλά να με αδικήσεις. Στο κάτω κάτω δε γνωριζόμαστε και τόσο καλά. Θα μπορούσες και να τα πιστεύεις αυτά που έγραψες.

Δεν ήταν βέβαια το μόνο που βρήκα στις τόσες ώρες. Απλά δεν είναι όλα δημοσιεύσιμα. Καλώ όμως κι εσένα κι όποιον άλλο ενδιαφερόμενο από το πλήρωμα του φόρουμ να ρίξετε μια ματιά στο τσατ που είναι στο χώρο του ευρετηρίου. Το μπλε εκείνο κουτάκι που βλέπουν οι διαχειριστές και οι πολύ καλοί φίλοι του χώρου.

Δε γράφουμε συχνά εκεί. Έτσι κρατάει μηνύματα από πέρυσι τέτοια εποχή. Θα ήθελα λοιπόν εκεί να βρεις τις στιχομυθίες ανάμεσά μας τον περασμένο Μάρτη. Όλο το Μάρτη. Τι σου γράφω εκεί για τη Χαλ, τι γράφεις κι εσύ. Τι σου ζητάω να της πεις. Πώς αντιδρώ όταν μου γράφεις τα νέα της. Έτσι όπως με περιέγραψες εσύ;

Παράθεση :: Λάμβανα πάντα μια στάση απαξιωτική από σένα. Σαν να μη σε ενδιέφερε ότι κι αν σου έλεγα.

Και για την απαξίωση στο πρόσωπό σου. Ήρθε η ώρα να δημοσιεύσω και το άλλο κείμενο. Που είμαι σίγουρη ότι το είχες διαβάσει. Και είχες καταλάβει ότι σε αφορά. Υπάρχει σχετική μνεία και γι' αυτό, το παραμύθι, στο τσατ...

Γράφτηκε το "παραμύθι" για τον πρωτοχρονιάτικο μπουναμά που μου έκανες. Να με ενημερώσεις πως είχες δει τα δυο κορίτσια στα πέλαγα εκείνη τη νύχτα. Και μου έγραφες και την απόσταση ανάμεσα στα καράβια τους. Ήταν ταυτόχρονα η επιβεβαίωση πως είναι καλά και οι δύο.

Και θυμίζω πως τα περασμένα Χριστούγεννα ήταν μια πολύ φορτωμένη περίοδος για όλους τους ναυτικούς. Και ιδιαίτερα για τις γυναίκες. Ένα κορίτσι βρισκόταν στη Σομαλία στα χέρια των πειρατών. Κι ένα άλλο κορίτσι είχε ζήσει ξημερώνοντας Χριστούγεννα την κόλαση του Aegean Wind. Δοκίμισσες και οι δύο. Καπετάνισσες.

Εκτίμησα την κίνηση που έκανες. Να με ενημερώσεις πως τα "δικά μου" κορίτσια είναι καλά.

Και σου έστειλα κι εγώ το δικό μου πρωτοχρονιάτικο δώρο. Με ένα παραμύθι...

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t1642.htm

Θέμα: ΣΤΟ ΚΑΜΠΟΥΝΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ... Παρ Jan 01, 2010 2:51 am

ΔΑΝΑΗ έγραψε:: ΣΤΟ ΚΑΜΠΟΥΝΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Παραμύθια για ναυτικούς και όχι μόνο...

Παραμονή Πρωτοχρονιάς απόψε. Και ο μικρός άγγελος έχει πάλι πολλή δουλειά. Κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς, τη νύχτα που ένας χρόνος φεύγει και ο άλλος έρχεται, οι άγγελοι στον ουρανό λύνουν τριγωνομετρικές εξισώσεις. Απίστευτο;

Μα ελάτε καλέ, το πιο απίστευτο είναι που φεύγει ο χρόνος, τόσο απίστευτο που οι μεγάλοι επιστήμονες δεν το πιστεύουν καθόλου. Όσο για μας, που κάνουμε χίλια δυο τσαλίμια για να γιορτάσουμε το πάει ο παλιός ο χρόνος, είναι απείρως ευκολότερο να πιστέψουμε και σε αγγέλους και μάλιστα αγγέλους που ξέρουν τριγωνομετρία.

Και τι τριγωνομετρία! Σφαιρική παρακαλώ. Την ίδια ακριβώς τριγωνομετρία που ακολουθεί ένας καπετάνιος για να οδηγήσει το καράβι του από τον ένα τόπο της γης στον άλλο. Να, για να καταλάβεις. Βάλε πρώτα στο μυαλό σου ένα τρίγωνο. Ένα οποιοδήποτε τρίγωνο, εκτός βεβαίως από τα τρίγωνα κάλαντα και τα τρίγωνα Πανοράματος.

Από τι αποτελείται ένα τρίγωνο; Από τρεις κορυφές, σωστά; Και από τις γραμμές που τις ενώνουν επίσης. Τις πλευρές του δηλαδή. Όλα εντάξει ως εδώ;

Λοιπόν, το θέμα είναι με τις γραμμές. Με τι γραμμές θα ενώσουμε τις τρεις κορυφές. Ευθείες ή καμπύλες; Θα είναι δηλαδή γραμμές του χαρτιού ή γραμμές πάνω στην επιφάνεια της γης;

Αν θέλουμε να μιλάμε για τρίγωνα σφαιρικά, τότε και οι πλευρές πάνω στη σφαίρα θα χαραχτούν και τις δικές της καμπύλες θα αγκαλιάσουν.

Κι έπειτα σκέψου πως δεν είναι μόνο η γη σφαίρα. Έχουμε και την άλλη, την ουράνια. Πώς; Απορείς πάλι που μπλέξαμε τους ουρανούς με τους ναυτικούς; Παπαπαπα! Πόσο λίγο ξέρεις τι σημαίνει ναυτικός...

Μα καλά, από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο τουλάχιστον δεν έχεις περάσει; Κι αν πέρασες, δεν πρόσεξες τον περίφημο μηχανισμό των Αντικυθήρων;

Ναι, δε λέω, σπασμένος κομμάτια και καταφαγωμένος από την αρμύρα της θάλασσας είναι ο καημενούλης. Μα κι έτσι ακόμη, στα "πράσινά" χάλια, έχει αφήσει με το στόμα ανοιχτό την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα.

Ξέρεις πώς τον έχουν χαρακτηρίσει αυτόν το σκουριασμένο μηχανισμό; Λαπ τοπ της εποχής του... Και η εποχή; Κάτι δεκαετίες π.Χ. παρακαλώ.

Στην πραγματικότητα που λες ο μηχανισμός των Αντικυθήρων ήταν ένα λίαν προηγμένο αστρονομικό μηχάνημα για εκείνα τα χρόνια, τα προ Χριστού, και αποδεικνύει πως οι έλληνες θαλασσοπόροι που τον κατείχαν, κατείχαν και υψηλές γνώσεις αστρονομίας. Και όπως υποστηρίζουν οι τελευταίες έρευνες, σκοπός του ήταν να υπολογίζει τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων.

Το ίδιο, σου λέω, κάνει και ένας σημερινός καπετάνιος. Κι αυτός με τα ουράνια σώματα ασχολείται και τις θέσεις τους παρατηρεί στο στερέωμα κι έπειτα πιάνει και λύνει στο χαρτί εκείνες τις εξισώσεις των αγγέλων...

Τι ψάχνει να βρει; Μα τη θέση του καραβιού πάνω στη γη. Το στίγμα, για να το πούμε πιο σωστά. Πώς αλλιώς νομίζεις θα βρει το δρόμο του να φτάσει στο λιμάνι;

Σήμερα, δε λέω, κι ο καπετάνιος έχει άλλα πιο σύγχρονα μέσα, που του δίνουν αυτόματα το στίγμα. Και δε χρειάζεται να τρώει την ώρα του με τις παρατηρήσεις των ουρανίων σωμάτων. Να είναι καλά οι δορυφόροι και η τεχνολογία.

Μα εκεί, καταμεσής στο πέλαγο, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για όλη αυτή τη σπουδαία μα και ευαίσθητη τεχνολογία. Οπότε κι ο κάθε καπετάνιος από καιρό σε καιρό ξεσκαλίζει και τα παλιά. Βγάζει από το σκονισμένο κουτί τον εξάντα κι αρχίζει να πολεμάει με τον ήλιο και με τ' αστέρια.

Να, όπως προχτές πολεμούσε και η μικρή καπετάνισσα να βρει λέει το Ha στην ευθεία Μαρκ. Αμέεεεεεεε. Κι ας είναι μόλις είκοσι χρονών. Κι ας έχει και το λαπτοπ στο καράβι κι ας σερφάρει και στο ίντερνετ από τη μέση του Ατλαντικού.

Όλα καλά που λες με τα σημερινά μηχανήματα, μα οι ναυτικοί θα εξακολουθήσουν να παλεύουν με τα τρίγωνα τα σφαιρικά και με την τριγωνομετρία. Και για να σε βοηθήσω να καταλάβεις τι είναι αυτά τα φοβερά σφαιρικά τρίγωνα, ιδού, κοίταξε το σκιτσάκι:

Με πιστεύεις τώρα που σου έλεγα ότι υπάρχουν και τρίγωνα σφαιρικά; Από κει και πέρα μη ρωτάς τι είναι το Π και το Σ και το Α και το Α΄... εκτός αν πας για καπετάνιος. Τότε, στρώσου και διάβασε καμία ναυτιλία και άσε εμένα να λέω παραμύθια στο καμπούνι, για αγγέλους και ναυτικούς που λύνουν τριγωνομετρικές εξισώσεις...

Θέμα: Απ: ΣΤΟ ΚΑΜΠΟΥΝΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ... Κυρ Jan 10, 2010 12:31 am

ΔΑΝΑΗ έγραψε:: Παραμύθι μύθι μύθι... είναι η ώρα να πούμε το παραμύθι για το Μικρό Άγγελο. Πάνω ακριβώς που αρχίσατε να στραβουμουτσουνιάζετε με τις τριγωνομετρίες και άλλα βαρετά. Όμως όχι. Αυτός ήταν ο πρόλογος, ο απαραίτητος πρόλογος, για να μπορέσετε να απλώσετε τα φτερά σας ως το μικρό μας άγγελο...

Παραμονή Πρωτοχρονιάς και ο μικρός άγγελος τίναξε τις φτερούγες του να ξεμουδιάσει. Αμάν πια με τις τριγωνομετρίες και τις άλλες αλχημείες. Μπάφιασε να παρακολουθεί τι κάνει το ένα και το άλλο καράβι. Καράβια φορτηγά, γκαζάδικα, κρουαζερόπλοια, ψαράδικα, ακόμα και φελούκες που κουβαλούν πατικωμένους μετανάστες...

Μα ξέρεις όμως τι εκνευριστικό που είναι την ώρα που όλοι ετοιμάζονται για τη βασιλόπιτα, εσύ να πετάς πάνω από τους ωκεανούς της γης και τσουπ! να βάζεις σημαδάκια για κάθε καράβι που αρμενίζει; Διότι ναι, έχουν αγγέλους να τα φυλάνε τα καράβια. Πώς αλλιώς νομίζεις τα καταφέρνουν και φτάνουν στο λιμάνι σώα και ασφαλή; Ας είν' καλά οι άγγελοι.

Νύχτα και μέρα απλώνουν τις φτερούγες τους πάνω από τη γη και άλλο δεν κάνουν παρά να νοιάζονται τους θαλασσινούς και τα πλεούμενα. Τσούγκρισαν τις πλώρες τους δυο βαπόρια; Έπεσε κανένα ναυτάκι στη θάλασσα; Άρχισε να καπνίζει κανένα μηχανοστάσιο; Ο μικρός άγγελος και η παρέα του ανασκουμπώνονται και τρέχουν να βοηθήσουν!

Απόψε όμως ο μικρός άγγελος ήταν πολύ κατσούφης. Και δεν έφταιγε μόνο η Πρωτοχρονιά. Άλλο τον έκαιγε και τον τσουρούφλιζε. Ένα καράβι που δεν πρόκαμε να το βοηθήσει. Και πήρε εννιά παλικάρια στον άλλο κόσμο. Ανήμερα Χριστούγεννα. Ναι, δεν τα καταφέρνουν πάντα οι άγγελοι, όσο κι αν θέλουν. Και μετά κάνουν καιρό πολύ να ξεχάσουν το κακό. Και όλο λυπημένοι είναι και με βουρκωμένα τα ματάκια τους.

- Αχ, και να είναι όλοι τους καλά απόψε τουλάχιστον, ψιθύρισε ο αγγελάκος.

Γιορτή κι απόψε σε όλη τη γη. Και όλοι θα φορέσουν τα γιορτινά τους και θα μαζευτούν γύρω από το φορτωμένο με όλα τα καλά του κόσμου τραπέζι να κόψουν τη βασιλόπιτα. Οι ναυτικοί όμως;

Οι ναυτικοί, ο μικρός άγγελος το ήξερε καλά, δε θα γιορτάσουν. Δε θα κόψουν βασιλόπιτα. Ανάμεσα ουρανό και θάλασσα θα υποδεχτούν το νέο χρόνο.

Και οι ναυτικοί και οι ... ναυτικίνες. Άλλοι στη γέφυρα, άλλοι στο μηχανοστάσιο, άλλοι πίσω στην πρύμη να μετράνε τις μπουρμπουλήθρες της προπέλας και άλλοι να βολοδέρνουν στις κουκέτες τους και ύπνος να μην τους κολλάει.

Αναστέναξε ο μικρούλης άγγελος. Καθόλου, ναι, καθόλου δεν τον πείραζε που θα έχανε κι εκείνος τη γιορτή και το γλέντι. Αυτός, αν μπορούσε, ένα θα έκανε απόψε. Θα σήκωνε στις φτερούγες του όλους τους ναυτικούς και θα τους έφερνε για μια βραδιά πίσω στα σπίτια τους και στους αγαπημένους τους.

Για μια βραδιά. Κι αύριο πάλι πίσω στο καράβι, γιατί μη νομίζεις πως θέλουν για πολύ τη στεριά οι ναυτικοί. Μόνο να, κάτι τέτοιες νύχτες, ξεχνάνε κι αυτοί τη λαχτάρα της θάλασσας και βουλιάζουν στη νοσταλγία. Μόνο μια νύχτα λοιπόν. Αχ, να μπορούσε ο αγγελάκος μας να τους φέρει όλους πίσω για τούτη τη νύχτα!

Να χαρούνε οι ναυτικοί, να χαρούνε και όσοι τους αγαπούν. Μα δεν μπορούσε. Ακόμη και οι άγγελοι δεν τα μπορούν όλα.

Τουλάχιστον, σκέφτηκε ο μικρός άγγελος, ας κάνω αυτό που μπορώ. Ας κάνω έστω και έναν άνθρωπο απόψε χαρούμενο.

Πήρε λοιπόν τα ουράνια εργαλεία του, κάτι τεράστιους διαβήτες και κάτι τεράστιους χάρακες, κι άρχισε να μετράει. Έπειτα κοίταξε στο μεγάλο ραντάρ, τόσο μεγάλο που κανένα καράβι δεν έχει.

Βρήκε τα καράβια που έψαχνε.

- Α, είπε. Ετούτο περνάει τον κόλπο του Άντεν. Λίγο ακόμη να φτάσει στα ανοιχτά της Υεμένης και να κάνει αλλαγή.

Τσουπ, μάρκαρε στον μεγάλο χάρτη ένα μικρό σημαδάκι.

Έπειτα γύρισε προς τον Ατλαντικό.

- Μπα; Πότε κιόλας έφτασαν στο Πράσινο Ακρωτήρι; Προχτές ακόμα τους είχα αφήσει στην Αμερική.

Τσουπ, σημείωσε και το άλλο σημαδάκι.

Κι έπειτα έπιασε τις τριγωνομετρίες. Γέλαγαν τώρα και τα ... μουστάκια του και ας μην είχε μουστάκια!

- Αυτό είναι, φώναξε καταχαρούμενος. Και οι φτερουγίτσες του πήγαν και ήρθαν με κείνο τον τρόπο που οι άγγελοι και μόνο ξέρουν όταν θέλουν να χειροκροτήσουν!

- 4.700 μίλια μακριά η μια από την άλλη! Για σκέψου!!! Αχ, καλοτάξιδες να είναι!!!

Έπειτα ο μικρός άγγελος έβαλε μπρος να τελειώσει το πρωτοχρονιάτικο δώρο του. Κλικ κλακ δακτυλογράφησε το μήνυμα στη μάνα των δύο κοριτσιών, της μεγάλης και της μικρής καπετάνισσας. Να μάθει κι εκείνη που αρμενίζουν απόψε τα βλαστάρια της και να γελάσει λίγο το χειλάκι της.

Και γέλασε και ευχαριστήθηκε πολύ η φουκαριάρα η μάνα. Κι ένιωσε να πετάει με τις φτερούγες του αγγέλου από τη μια άκρια της Αφρικής ως την άλλη. Τόσο που νόμιζε πως είδε μπρος τα κορίτσια. Και ποιος ξέρει, τέτοιο βράδυ όλα είναι πιθανά, ίσως να την είδαν κι εκείνα!

Έπειτα γύρισε στο μικρό άγγελο. Και του έστειλε χιλιάδες φιλιά. Και ευχές αμέτρητες. Να καλοταξιδεύει εκείνος για να καλοταξιδεύουν και όλοι οι ναυτικοί του κόσμου!

Κι άλλα ματάκια να μην κλάψουν πια. Άλλες μανούλες ναυτικών να μη φορέσουν μαύρα. Και ελληνίδες και φιλιππινέζες, και ως τα πέρατα της γης.

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

Και πόσο χρόνο άχρηστο διέθεσα για δυο αχρεία πλάσματα... Αυτό αναρωτιέμαι 11 χρόνια μετά.